Ποιος είναι ο σκοπός του ανθρώπου?

[Hlios]

...ψευδαίσθηση
του χώρου και του χρόνου...

Ψευδαίσθηση του χρόνου;Συμφωνώ και ως προς αυτό.
Ψευδαίσθηση του χώρου;Όχι, δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό!

@KostasP
Μου έχεις δημιουργήσει την εντύπωση πως είσαι ιδιαίτερα ικανός
στο να διαβάζεις με ευκολία ακόμα και τα δικά μου δυσανάγνωστα κείμενα.
Δυσανάγνωστα, λόγο δικής μου ανικανότητας και έλλειψης δεξιοτεχνίας στον λόγο.
Έτσι δεν μπορώ παρά να υποκύψω στον πειρασμό
και να σε προτρέψω να διαβάσεις τα δυο παρακάτω νήματα.
Όπως επίσης θέλω να σε παρακαλέσω να μην με κρίνεις αυστηρά
και να μην ξεχάσεις να λάβεις σοβαρά υπόψη την υπογραφή μου.

http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic.php?f=7&t=15350
http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic.php?f=7&t=15922

[Hlios]

Ο κόσμος είναι ένα ψηφιδωτό.
Αν το κοιτάς από έξω συνθέτει μια εικόνα συμπαγή.
Αν το δεις από μέσα διακρίνεις τις ψηφίδες μια μια.
Αν το αποφασίσεις, απλώνεις τα χεράκια σου
και αλλάζοντας τες θέση φτιάχνεις μια νέα διαφορετική εικόνα.
Το ψηφιδωτό είσαι εσύ. Τα χρώματα μόνο δυο.

Τρία πράγματα υπάρχουν
εσύ, όταν είσαι ολόκληρος
και τα δυο σου κομμάτια, όταν είσαι σπασμένος.

[Hlios]

<<<Το παρακάτω κείμενο το βρήκα ξεχασμένο στον υπολογιστή μου και το έβαλα εδώ για μην πάει χαμένο.
Δεν θυμάμαι αν το έχω δημοσιεύσει ξανά.>>>



Η δομή του κόσμου μας, σε κάθε του έκφραση, βασίζεται στο δίπολο.
Η σύνθεση των αντιθέτων μορφοποιεί τα πάντα, …υλικά και άϋλα.

Όμως…
Δεν είναι το άσπρο από δεξιά και το μαύρο από αριστερά (τυχαίο παράδειγμα).
Δεν είναι η ύλη κάτω και το άϋλο πνεύμα επάνω (τυχαίο παράδειγμα).
Δεν προηγείται το κακό και ακολουθεί το καλό (τυχαίο παράδειγμα).
Η γεωμετρία του δυισμού δεν είναι τέτοια.

Πριν από λίγες ημέρες έγραψα πως:
Ο θεός είναι σαν την κάλτσα που φοράς ανάποδα. Το μέσα έξω.
Αυτή η εικόνα προσπαθεί να περιγράψει την μορφή ή γεωμετρία του δίπολου.
Ας φανταστούμε προσεκτικά την εικόνα μιας κάλτσας όπου έχει και κάποια σχεδιάκια
περίπου στην θέση των αστραγάλων και η καλή τους όψη κοιτά προς τα έξω.
Η κάλτσα στο εσωτερικό της περιλαμβάνει (ενσωματώνει και εμπεριέχει) το πόδι μας.
Έξω από αυτήν υποθέτουμε πως υπάρχει όλος ο υπόλοιπος κόσμος.
Άρα τα σχέδια, όπου η καλή τους όψη είναι στραμμένη προς τα έξω,
δεν βλέπουν το πόδι μα όλον τον υπόλοιπο κόσμο εκτός του ποδιού.
Στην περίπτωση της αντεστραμμένης κάλτσας που έχει φορεθεί ανάποδα (το μέσα έξω) τα δεδομένα αλλάζουν,
με αποτέλεσμα η καλή όψη των σχεδίων να κοιτά προς τα μέσα (δηλαδή το πόδι) νομίζοντας
πως αυτός είναι όλος ο υπόλοιπος κόσμος (εκτός του ποδιού), μα στην ουσία είναι μόνο το πόδι και τίποτε άλλο.
Στην πρώτη περίπτωση η εσωτερική επιφάνια της κάλτσας έρχονταν σε επαφή με το πόδι
μα στην δεύτερη περίπτωση με όλον το υπόλοιπο έξω κόσμο. Και ταυτόχρονα η εξωτερική επιφάνια
της κάλτσας ενώ κανονικά θα αντίκριζε όλο τον υπόλοιπο κόσμο εκτός του ποδιού,
τώρα συμβαίνει να αντικρίζει (και να εμπεριέχει) μονάχα το πόδι νομίζοντας όμως πως κοιτάζει τον έξω κόσμο.

Αυτό που νομίζουμε πως είναι ο έξω κόσμος, δεν είναι παρά η προβολή του μέσα μας.
Αυτό που πιστεύουμε σαν θεό όπου βρίσκεται παντού έξω, ουσιαστικά εμπεριέχεται μέσα μας.

Αν πούμε ότι ο θεός είναι το όλον και εμπεριέχει όλον τον κόσμο μέσα του είναι σαν την ανεστραμμένη κάλτσα
όπου η όψη που αντικρίζει όλο το έξω, ουσιαστικά αντικρίζει εμπεριέχει το μέσα,
όπου μέσα δεν υπάρχει τι παρά το πόδι. Το πόδι είναι εμείς, δηλαδή ο εαυτός μας, η ατομικότητα μας, το εγώ μας.

Στην πραγματικότητα το έξω δεν υπάρχει. Ο κόσμος μας είναι ένα κλειστό σύστημα.
Αυτό που μεταβάλλεται είναι η φορά του βλέμματος ή καλύτερα της αντίληψης.
Μια στροφή της κατανόησης με φορά από μέσα προς τα έξω
(δηλαδή από την μοναδικότητα του εγώ μας προς την ολότητα των πάντων ή θεού) και το αντίστροφο.
Από την άποψη (οπτική άποψη) του θεού όπου βλέπει, νιώθει και γνωρίζει τα πάντα σαν να είναι ο ίδιος
(γιατί στην πραγματικότητα και είναι) μέχρι όπου στρέφεται το βλέμμα του αντίστροφα και αντικρίζει τον εαυτό του
(τα πάντα δηλαδή) μέσα από ένα σημειακό εγώ.
Μοιάζει με μια συστολή και μια διαστολή.
Μοιάζει με πια περιστροφή, όχι γύρο από κάποιο άξονα αλλά σαν ένα αναποδογύρισμα του μέσα προς τα έξω.
Μοιάζει σαν μια διαρκής μεταβολή οπτική θέασης (αισθητηριακή κατανόησης)
από το όλα στο ένα και από το σημειακό εγώ στην ολότητα του θεού.
Ενώ στην ουσία και το μέσα και το έξω είναι το ίδιο πράγμα,
εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε γιατί στην παρούσα φάση είμαστε στο σημείο όπου αντικρίζουμε τα πάντα
μέσα από το εγώ μας, μέσα από την σημειακή θεώρηση (θέαση) των πάντων.

Νομίζουμε πως το σύστημα είναι ανοικτού τύπου και προσπαθούμε να κινηθούμε (μετακινηθούμε) προς τα κάπου
που αυτό δεν υπάρχει. Είναι μόνο η έλλειψη κατανόησης που προκαλεί αυτή την ψευδαίσθηση.
Στο νήμα το συναρπαστικό σύμπαν απέδειξα πως οποιαδήποτε μετακίνηση στον τρισδιάστατο (δισδιάστατο κατ εμέ) σύμπαν.
Η μόνη κατά κάποιο τρόπο εφικτή κίνηση είναι αυτή η οπτική αναδίπλωση της αντίληψης.
Άρα (πολύ σημαντικό αυτό που θα πω) δεν υπάρχει κίνηση και μετακίνηση
όπως έχουμε συνηθίσει να την καταλαβαίνουμε, υπάρχει μόνο αναδίπλωση.
Αυτή η αναδίπλωση αντίληψης δεν έχει ομοιότητες με την μετακίνηση της ύλης μέσα στον χώρο.
Έτσι δεν έχει αντίστοιχα και ομοιότητες με την κίνηση στον χρόνο. Εφόσον δεν υπάρχει μετακίνηση,
η έννοια του πριν και του μετά στην διάσταση του χρόνου δεν είναι πια εμπόδιο.
Η θεωρεία την εξελίξεις των ψυχών ή η πνευματική εξέλιξη δεν συναντά το αδιέξοδο του άχρονου σύμπαντος.
Δεν συναντά αυτό το αδιέξοδο γιατί δεν υπάρχει κίνηση. Έτσι δεν υπάρχει και ο περιορισμός κίνησης στον χρόνο.
Έτσι δεν υπάρχει το παράδοξο του πριν και του μετά. Πρόκειται μονάχα για αναδίπλωση.
Μια αυτόματη ατέρμονη αναδίπλωση συνείδησης.

Όλοι ξέρουμε πως το σύμπαν μας είναι φράκταλ.
Ναι σωστά αλλά όχι ένα επίπεδο φράκταλ επάνω σε μια επιφάνια όπως το έχουμε συνηθίσει να το βλέπουμε
στις οθόνες του υπολογιστή μας, αλλά ένα τρισδιάστατο φράκταλ.
Ένα τέτοιο μοιάζει με φούσκες όπου μέσα τους υπάρχουν άλλες μικρότερες και μεγαλύτερες φούσκες.
Η επιφάνια της κάθε φούσκας μπορεί να θεωρηθεί σαν μια ελαστική μεμβράνη
όπου η αναδίπλωση της είναι ο τρόπος με τον οποίο κινείται (το μέσα έξω).
Κάπως σαν να κοχλάζει και οι φυσαλίδες να αναδιπλώνονται. Και όλο αυτό από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο.

[Nikos Apomakros]

Ήλιε ακούγεσαι (ή διαβάζεσαι τέλος πάντων) ως ένας ανήσυχος computer fan.
Δεν μπορώ να πω ότι συμφωνούμε και ιδιαίτερα, ωστόσο ασχέτως κατά πόσο
συμφωνείς ή διαφωνείς, κατανοείς (άρα και δεν παρερμηνεύεις ιδιαίτερα) ή μη,
είναι ωραίο να διαβάζεις τις σκέψεις κάποιου άλλου.

Αυτό το φόρουμ μου ξαναδίνει μια γεύση από την acrobase. Δεν ξέρω το λόγο,
δεν υπάρχουν εμφανείς ομοιότητες, ωστόσο η αίσθηση αυτή υπάρχει.

Γυρνώντας πίσω στη συζήτηση ή ακόμη και στους εποικοδομητικούς (κατ' εμέ)
μονολόγους, αναρωτιέμαι φωναχτά: Τι ακριβώς κάνει το "πνεύμα" άυλο;
Είναι η σκέψη άυλη; Η ιδέα; Η φανταστική εικόνα στο νου; Το συναίσθημα;
Είναι όντως; Έτσι έχουμε "μάθει". Η αλήθεια είναι ότι κυρίως το έχουμε αποδεχτεί
σχεδόν αξιωματικά. Επειδή όμως είμαι και λίγο κομπιουτεροφρικιό, θέτω κάπως
διαφορετικά αυτά τα ερωτήματα.

Ένα αρχείο εικόνας σε έναν υπολογιστή είναι άυλο; Ένα αρχείο ήχου ή βίντεο
ή κειμένου; Νομίζω θα συμφωνήσουμε πως όχι. Μια διεργασία; Όχι. Ένα σύνολο
από εντολές; Μπα. Ένα πλήθος πληροφοριών στην προσωρινή μνήμη του υπολογιστή
μας; O προγραμματισμός της τεχνητής νοημοσύνης; Όχι. Η ίδια η τεχνητή νοημοσύνη;

Τα ερωτήματα συνεχίζονται και για μένα τουλάχιστον κάθε απάντηση σε τέτοιο
ερώτημα θα είναι όχι. Θεωρώ πως κάθε σχετικός με τον τομέα το ίδιο θα πει.

Η διαφορά τελικά ανάμεσα σε κάτι φαινομενικά έμβιο, όπως ο άνθρωπος
και κάτι φαινομενικά μη έμβιο, όπως ένας υπολογιστής, ποιά είναι; Η δράση;
Η επιθυμία για δράση; Ο -γενετικός κώδικας-; Η αντίληψη; Η ευφυία; Η φαντασία;
Η ψευδαίσθηση της ελεύθερης επιλογής;

Δεν προσπαθώ να δώσω απαντήσεις. Δεν είμαι (κι ούτε θέλω να γίνω) ο Παττάκης
της κοσμοθεωρίας κανενός. Το σύμπαν μου είναι ύλη και κίνηση (και μερικοί κανόνες).
Και δυστυχώς δεν είναι διπολικό οπότε νιώθω τύψεις απέναντι στον Ήλιος.

[Hlios]

[Hlios]

Είναι η ευδαιμονία σκοπός του ανθρώπου;

[ION 4ever]

Είναι η ευδαιμονία σκοπός του ανθρώπου;

ευδαιμονία είναι το φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου
που έχει απολεσθεί.

[KostasP]

Ψευδαίσθηση του χρόνου;Συμφωνώ και ως προς αυτό.
Ψευδαίσθηση του χώρου;Όχι, δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό!

Μπορείς να το αναπτύξεις λίγο αυτό;

Πιστεύω ότι χρόνος υπάρχει και είναι μόνο ανθρώπινο κατασκεύασμα, βασισμένο στην παρατήρηση του ηλίου, των καιρικών και κλιματικών μεταβολών και των άστρων. Ωστόσο καταλήγω συχνά στο συμπέρασμα ότι το τώρα δεν υπάρχει ούτε καν ακαριαία. Όλα είναι παρελθόν και μέλλον, και ακόμη περισσότερο το μέλλον είναι ένα προσεχές παρελθόν και το παρελθόν ένα περασμένο μέλλον.

Για τον χώρο τώρα δεν μπορώ να δεχθώ ότι είναι μία ψευδαίσθηση, διότι υπάρχει και γίνεται αντιληπτός με τις αισθήσεις αλλά και με τη λογική. Εκτός αν τον συνδέσουμε με την έννοια του χρόνου (όπως αναπτύσσεται παραπάνω), οπότε ούτε αυτός δεν υπάρχει.

(Συγγνώμη για τη γραφή μου και τις ανοργάνωτα γραμμένες απόψεις μου, αλλά δεν αισθάνομαι πολύ καλά. Απλώς δεν ήθελα να το αφήσω να περάσει και να επιστρέψω μετά από πολύ καιρό.)

[ostrako]

Είναι η ευδαιμονία σκοπός του ανθρώπου;

Ειναι και αυτος, ενας ,απο τους ποθητους σκοπους ,της υπαρξης.

[Hlios]

Συγγνώμη για τη γραφή μου και τις ανοργάνωτα γραμμένες απόψεις μου, αλλά δεν αισθάνομαι πολύ καλά.

Περαστικά φίλε μου.

[seliniasmenos]

Τώρα μου θυμήσατε ένα περιστατικό πριν κανα 2 χρόνια. Χτυπάει η πόρτα και ήταν δυο παιδιά στην ηλικία μου, μάλλον ιαχωβάδες.
Κάνανε το λάθος να πάρουν ως δεδομένο οτι είμαι Χριστιανός, οπότε είπα να τους τρολάρω λίγο, και τους πέταξα βουδδισμό και κόλλησαν (χαχαχα!)
Παρ'όλα αυτά άρχισα να συζητάω χωρίς κανένα πρόβλημα να ανταλλάξουμε ιδέες και απόψεις. Οπότε σε κάποια φάση με ρωτάει:

-Ναι, αλλά δεν νιώθεις οτι έχεις έρθει για κάποιο σκοπό;

-Εσυ χρειάζεσαι κάποιο σκοπό για να ζήσεις την ζωή σου;

-Οχι

Του έκανα ένα νεύμα σαν να του λέω: Είδες; Μειναμε στην σιωπή για λίγο. Δεν ξέρω αν τον προβλημάτισε η ερώτηση μου, αν τον προβλημάτισε η απαντηση που έδωσε στην ερώτηση μου ή απλώς είδαν οτι δεν είμαι ευκολος στόχος. Με ευχαρίστησαν, τους ευχαρίστησα και δεν τους ξανναειδα ποτέ. Κρίμα δηλαδή γιατί ψοφάω για τ'ετοια.

Οπότε.. είναι τόσο ανάγκη να βρούμε τον σκοπό; Και γιατί πέφτουμε σε μια αυθαίρετη γενίκευση;
Εχω πάψει να θέτω τέτοια ερωτήματα στον εαυτό μου.
Ζω την καθημερινότητα και αφήνω τις επιλογές/εμπειριες/συγκιρίες να διαμορφώσουν την σκέψη μου κ τον χαρακτήρα μου μέρα με την μέρα. Αν υπάρχει κάποιοςσκοπός και ποιοςείναι αυτός, περιμενω να μου το δείξει ο καιρός

[Nikos Apomakros]

Είναι η ευδαιμονία σκοπός του ανθρώπου;

Πριν απ' όλα θα πω "Εξαρτάται πως ορίζει κανείς την ευδαιμονία".

Ξεφεύγοντας όμως από την αμφισβήτηση της εννοιολογικής συμφωνίας
και για να γίνει λίγο μπούγιο θεωριών και... νομισμάτων...
ΝΟΜΙΖΩ πως η όλη ιδέα της ευδαιμονίας και κατ' επέκταση η στόχευσή της,
είναι η συνέπεια λογικών διεργασιών επάνω σε κάτι πολύ βαθύτερα χαραγμένο.

Της ανάγκης μας για ικανοποίηση και της ικανοποίησης κάθε μας ανάγκης.

Αν αναρωτιέστε "δλδ της ανάγκης μας για ικανοποίηση κάθε μας ανάγκης;"
όχι, γιατί αφαιρείται κάποια σημασία από την ικανοποίηση
"της ικανοποίησης που λαμβάνουμε με την ικανοποίηση κάθε μας ανάγκης;"
όχι, γιατί αφαιρείται κάποια σημασία από την ανάγκη

Η "ανάγκη" πάντως δεν είναι κάτι το αμετάβλητο, ότι κι αν πιστεύει κανείς.
Δεν είναι δηλαδή κάτι το αντικειμενικό, κυρίως όταν ξεφεύγουμε από τις "βασικές",
δηλαδή ανάγκες που η ικανοποίησή τους διασφαλίζει την επιβίωση, από πλευράς
τουλάχιστον καθαρά σωματικής ακεραιότητας.

Δεν θα ακούσουμε ποτέ ως βασική ανάγκη την ανάγκη για επιθυμία επιβίωσης.
Κι όμως είναι.
Την ανάγκη για λόγο ύπαρξης.
Κι όμως είναι.
Την ανάγκη για επιθυμία ικανοποίησης ή προσπάθειας ικανοποίησης κάθε ανάγκης.
Κι όμως είναι.

Τέλος πάντων... δε βαριέσαι...

Ως "ευδαιμονία" εκλαμβάνεται συνήθως μια κατάσταση η οποία ικανοποιεί
ένα πλήθος αναγκών. Ίσως όχι το σύνολό τους, όμως σαφώς αρκετές
και μάλιστα κυρίως τις θεωρηθείσες ως "μείζουσας σημασίας".

Ως αυτοσκοπός πάντως, η ευδαιμονία μπορεί φιλοσοφικά να θεωρηθεί
και ως η υπέρτατη διανοητική παγίδα.

Με απλά λόγια...
Αν δεν βαφτίσεις τα χρώματα, το σπίτι σου θα έχει ότι χρώμα θελήσεις.

Ζητήματα αυθυποβολής όλα;
Ίσως. Ίσως και όχι.
Δεν μου είναι αναγκαίο να το γνωρίζω ;)

[KostasP]

Συγγνώμη για τη γραφή μου και τις ανοργάνωτα γραμμένες απόψεις μου, αλλά δεν αισθάνομαι πολύ καλά.

Περαστικά φίλε μου.

Ευχαριστώ πολύ. Νά' σαι καλά φίλε μου.

Τώρα μου θυμήσατε ένα περιστατικό πριν κανα 2 χρόνια. Χτυπάει η πόρτα και ήταν δυο παιδιά στην ηλικία μου, μάλλον ιαχωβάδες.
Κάνανε το λάθος να πάρουν ως δεδομένο οτι είμαι Χριστιανός, οπότε είπα να τους τρολάρω λίγο, και τους πέταξα βουδδισμό και κόλλησαν (χαχαχα!)
Παρ'όλα αυτά άρχισα να συζητάω χωρίς κανένα πρόβλημα να ανταλλάξουμε ιδέες και απόψεις. Οπότε σε κάποια φάση με ρωτάει:

-Ναι, αλλά δεν νιώθεις οτι έχεις έρθει για κάποιο σκοπό;

-Εσυ χρειάζεσαι κάποιο σκοπό για να ζήσεις την ζωή σου;

-Οχι

Του έκανα ένα νεύμα σαν να του λέω: Είδες; Μειναμε στην σιωπή για λίγο. Δεν ξέρω αν τον προβλημάτισε η ερώτηση μου, αν τον προβλημάτισε η απαντηση που έδωσε στην ερώτηση μου ή απλώς είδαν οτι δεν είμαι ευκολος στόχος. Με ευχαρίστησαν, τους ευχαρίστησα και δεν τους ξανναειδα ποτέ. Κρίμα δηλαδή γιατί ψοφάω για τ'ετοια.

Οπότε.. είναι τόσο ανάγκη να βρούμε τον σκοπό; Και γιατί πέφτουμε σε μια αυθαίρετη γενίκευση;
Εχω πάψει να θέτω τέτοια ερωτήματα στον εαυτό μου.
Ζω την καθημερινότητα και αφήνω τις επιλογές/εμπειριες/συγκιρίες να διαμορφώσουν την σκέψη μου κ τον χαρακτήρα μου μέρα με την μέρα. Αν υπάρχει κάποιοςσκοπός και ποιοςείναι αυτός, περιμενω να μου το δείξει ο καιρός

Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιος σκοπός εκ των προτέρων, ένας σκοπός που μας δόθηκε σε μια προηγούμενη έμβια κατάσταση(από κάποιο υπερφυσικό ον, ίσως). Εκτός κι αν δεχθούμε την τελολογική αντίληψη του Αριστοτέλη.

Το θέμα με μένα είναι ότι μου αρέσει να θέτω στόχους, βάσει των οποίων θα κινούμαι στη ζωή μου (εκτός από τις διαπροσωπικές μου σχέσεις, στις οποίες κυριαρχεί ο αυθορμητισμός). Άλλοι από αυτούς είναι μικρότεροι, πιο άμεσοι, άλλοι μεγαλύτεροι. Ο είς σκοπός του ανθρώπου ( κατ' εμέ) είναι η αυτοπραγμάτωσή του, καθώς εγωκεντρική είναι η φύση του και, συνεπώς, κάθε του κίνηση θα στοχεύει στην ικανοποίηση προσωπικών αισθήσεων-αισθημάτων-συναισθημάτων ή τέλος πάντων στην αποφυγή τραυματισμού αυτών. Δεν τέθηκε από κανέναν, ο ίδιος θα τον θέσει, κάποια στιγμή (ή και ποτέ, εξάλλου η δική μου ταπεινοτάτη άποψη είναι μόνο.)

[ArELa]

Πάντως για το ΤΩΡΑ (παρόν) ο σκοπός κάθε ανθρώπου θα ΠΡΕΠΕΙ να είναι η ανατροπή της φαυλότητας, της άρνησης, της σιωπηλής συναίνεσης στην ανομία και την εξόντωσή μας. Θα έπρεπε να είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (που χάσαμε...)

[Nikos Apomakros]

Πάντως για το ΤΩΡΑ (παρόν) ο σκοπός κάθε ανθρώπου θα ΠΡΕΠΕΙ να είναι....

Αντιλαμβάνομαι οτι αποτελει αφυπνιση/παροτρυνση. Ο σκοπος ωστοσο συνηθως μεταδιδεται επιτυχεστερα ως υποβολη κι οχι "επιβολη" (αναφερομαι στην επιβλητικοτητα του "πρεπει"), ως γενικοτητα γιατι αποσκοπει/ελπιζει σε εκγενικευση. Η επιβολη οριοθετει, εξειδικευει, περιοριζει. Ειναι καταδικασμενη ν αποτυγχανει μακροπροθεσμα.

Μη με ρωτησεις γιατι. Αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου... Κι ο καπιταλισμος την κατανοησε σε αρκετα μεγαλο βαθμο. Ευτυχως για μας, δε βρηκε πατο. Αλλιως θα ημασταν στρατιωτακια μη δυνητικα μολυβενια.

[ArELa]

(αναφερομαι στην επιβλητικοτητα του "πρεπει"

ίσως αν έγραφα "θα έπρεπε" να γινόταν καλύτερα κατανοητό.
Σίγουρα δεν επιδίωκα να επιβάλλω ούτε καν να πείσω.
Πρέπει να είναι (αυτός ο σκοπός του ΤΩΡΑ) αλλά δεν είναι... μια διαπίστωση (θλιβερή) υποδηλώνει η φράση βασικά...

Αν στόχευα πάντως σε επιτυχή μετάδοση κάποιου "μηνύματος", μπορεί να μην ακολουθούσα τη δική σου (σωστή) πεπατημένη επακριβώς, αλλά σίγουρα θα την λάμβανα υπ'όψιν μου.

[Nikos Apomakros]

Ναι, καταλαβαίνω... νομίζω. Και θεωρώ ότι όπως το παρουσίασα
ακούστηκε και λιγότερο ραδιούργο απ' ότι πραγματικά είναι.

Στο ερώτημα "ποιός είναι ο σκοπός του ανθρώπου",
ας προστεθεί και το "τελικά αγιάζει τα μέσα;".

[alkinoos]

Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική άποψη για το σκοπό του..Οι λόγοι της διαφορετικότητας είναι πολλοί.Οι θρησκείες παίζουν μεγάλο ,αλλά και βασικό ρόλο θα έλεγα στην διαμόρφωση της άποψης.Οι θρησκείες δεν σε προτρέπουν ,αλλά σου επιβάλλουν να ακολουθήσεις αυτό που εκείνες θεωρούν(ορθά ή μη) ως ο μόνος δρόμος για την αποκάλυψη του σκοπού του.

[Nikos Apomakros]

Αλκίνοε επέτρεψέ μου να προσθέσω κάτι στην υπογραφή σου...

"ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ,
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ"

Και πόσο εύκολα μπορούμε και παραβλέπουμε το ότι ο Άνθρωπος γίνεται Κτήνος για να σώσει τον Θεό του.

[ostrako]

Αλκίνοε επέτρεψέ μου να προσθέσω κάτι στην υπογραφή σου...

"ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ,
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ"

Και πόσο εύκολα μπορούμε και παραβλέπουμε το ότι ο Άνθρωπος γίνεται Κτήνος για να σώσει τον Θεό του.

Νικο μου επετρεψε με, να πω ,κατι πανω σε αυτο, που ειπες,
Και ποσο ευκολα,ο Ανθρωπος,γινεται Κτηνος,χωρις Θεο.

[Nikos Apomakros]

Κατανοώ τον λόγο ύπαρξης της οπτικής αυτής γωνίας.
Διαφωνώ όμως. Καθόλου εύκολα. Και σίγουρα πολύ δυσκολότερα
από τους υπόλοιπους.

Δεν αμφιβάλλω ότι και οι άθεοι είναι ικανοί να γίνουν κτήνη. Όλοι μας είμαστε.
Το θέμα είναι πόσο εύκολα ευνοείται μια τέτοια στροφή, δηλαδή υπό τι συνθήκες.
Και μαζικά; Σχεδόν ακατόρθωτο. Αμφιβάλλω δηλαδή και για την πιθανότητα.
Ο φανατισμός προς κάτι συνοδεύει έναν άθεο πολύ δύσκολα, πολύ σπάνια.
Ακόμα κι ο εθνικισμός δηλαδή.
Η απουσία της πίστης του δεν είναι τυχαία, ούτε ουρανοκατέβατη,
ούτε μεμονωμένη απέναντι στα μεταφυσικά και μόνο.
Εκεί λοιπόν που απουσιάζει η πίστη, φωλιάζει η αμφιβολία και η αμφισβήτηση.
Άκρως άγονο ένα τέτοιο έδαφος για τον οποιοδήποτε φανατισμό.

Αυτό που αλληλοσπαράζει και αφανίζει πληθυσμούς είναι ο φόβος κι ο κάθε είδους
φανατισμός. Πίσω τους κρυμμένη η προσπάθεια εξάλειψης κάθε διαφοροποίησης,
κάθε κινδύνου, ακόμα και η επιβολή/επικράτηση απλώς μιας αυτάρεσκης ταυτότητας.

Τα υπόλοιπα είναι τρίχες... πλημμελήματα, μπροστά στα φονικά που έγιναν για τους
άνωθι λόγους.

Κατά την άποψή μου πάντα.

[alkinoos]

Πάντως για το ΤΩΡΑ (παρόν) ο σκοπός κάθε ανθρώπου θα ΠΡΕΠΕΙ να είναι η ανατροπή της φαυλότητας, της άρνησης, της σιωπηλής συναίνεσης στην ανομία και την εξόντωσή μας. Θα έπρεπε να είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (που χάσαμε...)

Όλα αυτά ,για το Τώρα,για το Χθες,για το Αύριο
..για εμάς και για τους αγέννητους.

Πάντως για το ΤΩΡΑ (παρόν) ο σκοπός κάθε ανθρώπου θα ΠΡΕΠΕΙ να είναι....

Αντιλαμβάνομαι οτι αποτελει αφυπνιση/παροτρυνση. Ο σκοπος ωστοσο συνηθως μεταδιδεται επιτυχεστερα ως υποβολη κι οχι "επιβολη" (αναφερομαι στην επιβλητικοτητα του "πρεπει"), ως γενικοτητα γιατι αποσκοπει/ελπιζει σε εκγενικευση. Η επιβολη οριοθετει, εξειδικευει, περιοριζει. Ειναι καταδικασμενη ν αποτυγχανει μακροπροθεσμα.

Μη με ρωτησεις γιατι. Αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου... Κι ο καπιταλισμος την κατανοησε σε αρκετα μεγαλο βαθμο. Ευτυχως για μας, δε βρηκε πατο. Αλλιως θα ημασταν στρατιωτακια μη δυνητικα μολυβενια.

Επειδή δεν μαθαίνουμε από το παρελθόν μας ,δια της ανάμνησης ,αλλά και της ιστορίας,εδώ θαρρώ πως η αφύπνιση/παρότρυνση είναι ένας μηχανισμός της σκέψης .Η επιβλητικότητα του " πρέπει " έχει το σκοπό να ενεργοποιήσει εγκεφαλικά κύτταρα ,να ερεθίσει την περιέργεια ...Άπαξ και ενεργοποιηθεί,το νερό μπαίνει στο αυλάκι και η σκέψη βγαίνει από τις βαλτώδεις περιοχές.

[ostrako]

Κατανοώ τον λόγο ύπαρξης της οπτικής αυτής γωνίας.
Διαφωνώ όμως. Καθόλου εύκολα. Και σίγουρα πολύ δυσκολότερα
από τους υπόλοιπους.

Δεν αμφιβάλλω ότι και οι άθεοι είναι ικανοί να γίνουν κτήνη. Όλοι μας είμαστε.
Το θέμα είναι πόσο εύκολα ευνοείται μια τέτοια στροφή, δηλαδή υπό τι συνθήκες.
Και μαζικά; Σχεδόν ακατόρθωτο. Αμφιβάλλω δηλαδή και για την πιθανότητα.
Ο φανατισμός προς κάτι συνοδεύει έναν άθεο πολύ δύσκολα, πολύ σπάνια.
Ακόμα κι ο εθνικισμός δηλαδή.
Η απουσία της πίστης του δεν είναι τυχαία, ούτε ουρανοκατέβατη,
ούτε μεμονωμένη απέναντι στα μεταφυσικά και μόνο.
Εκεί λοιπόν που απουσιάζει η πίστη, φωλιάζει η αμφιβολία και η αμφισβήτηση.
Άκρως άγονο ένα τέτοιο έδαφος για τον οποιοδήποτε φανατισμό.

Αυτό που αλληλοσπαράζει και αφανίζει πληθυσμούς είναι ο φόβος κι ο κάθε είδους
φανατισμός. Πίσω τους κρυμμένη η προσπάθεια εξάλειψης κάθε διαφοροποίησης,
κάθε κινδύνου, ακόμα και η επιβολή/επικράτηση απλώς μιας αυτάρεσκης ταυτότητας.

Τα υπόλοιπα είναι τρίχες... πλημμελήματα, μπροστά στα φονικά που έγιναν για τους
άνωθι λόγους.

Κατά την άποψή μου πάντα.

Αθεος,δεν εχει φανατισμο?Δυσκολα?Τοτε οι φανατισμενοι ,θα ηταν ελαχιστοι.
Νομιζεις ,οτι εχουν Θεο ,απλα επειδη το λενε?Δεν εχουν.

Προσωπικα εχω Θεο τον,Χριστο.Νομιζεις οτι τον γνωρισα ,απο το κατηχητικο?
Ειναι ,φιλος αδελφος και πατερας για μενα.
Μπορει να ειμαι και αιρετικα εγωιστης,για καποιους,που νομιζω οτι τον γνωριζω.
Γνωριζω οτι σκοτωνουν,τους διαφορετικους σε αυτον τον ντουνια.Με ,η χωρις .εισαγωγικα,η λεξη ,σκοτωνουν.

Αν δεν ειχα θεο,θα ημουν ,φονιας και τιμωρος,πολλων.

Η απουσια της πιστης ,ειναι επακολουθο ,της ανθρωπινης βλακειας,υποκρισιας,απο κακους δασκαλους.
Ετσι δεν εχουμε ,προσβαση,στην Αληθεια του.

Οταν ελεγε,η πιστη μετακινει βουνα,νομιζεις οτι ενοουσε ,την τυφλη πιστη σε αυτον?

Μπορει να λεει ,καποιος οτι ειναι Αθεος,αλλα ζει σε κοινωνια,πιστων.Ετσι εχει ,την ευχερεια να
ελιχθει οπως του υπαγορευει,η νοηση του,μεσα απο τον αγωνα των αλλων.Γευεται,τον Γολγοθα των αλλων.
Ειμαι λες φανατισμενος?και δεν το καταλαβαινω?Οσο ζω μαθαινω,και δεν το ξεχνω.Το εχω σημειο αναφορας,και μετρο στο μυαλο μου.

Αν δεν μελετησεις για κατι,πως εχεις γνωμη?Νομιζεις, οπως νομιζω και εγω.

Τελος παντων αρκετα,για το Θεο και τον φανατισμο.Σιγα μην ασχοληθουμε,για τα εγκληματα,των θρησκειων,σε αυτο το τοπικ.

Ενα νοημα ζωης ,ειναι να μελετας,παρατηρωντας αυτα ,που διαβαζεις και ακους,για να ολοκληρωσεις
μια αποψη ,προσωπικη,ενα μπουσουλα Ζωης ,που θα σε κανει να βαδιζεις με ψηλα το κεφαλι.

[Nikos Apomakros]

Αθεος,δεν εχει φανατισμο?Δυσκολα?Τοτε οι φανατισμενοι ,θα ηταν ελαχιστοι.
Νομιζεις ,οτι εχουν Θεο ,απλα επειδη το λενε?Δεν εχουν.

Ας μην μπερδεύουμε αυτούς που δεν έχουν Θεό,
δηλαδή δεν πιστεύουν γενικότερα στην ύπαρξή του,
με αυτούς που απλά δεν ακολουθούν τις επιταγές
της θρησκείας, στην οποία ο Θεός αυτός "ανήκει",
την ίδια ακριβώς στιγμή που σκοτώνουν για να την
επιβάλλουν (πόσο ειρωνικό όμως) ή κατακρίνουν
κι εκτοπίζουν όποιον θρησκευτικά διαφοροποιείται.

Οι άθεοι παραμένουν ελάχιστοι. Οι αβέβαιοι αμφισβητίες
είναι λίγο περισσότεροι. Η πλειοψηφία όμως πιστεύει
στην ύπαρξή του, ασχέτως κοινωνικής συμπεριφοράς.

[Nikos Apomakros]

Αν δεν ειχα θεο,θα ημουν ,φονιας και τιμωρος,πολλων.

Ειλικρινά μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό που λες εδώ.
Επέτρεψέ μου να πω ότι δεν μπορείς να το γενικεύσεις.
Ακόμα δηλαδή κι αν είναι αληθές, αφορά αποκλειστικά την δική σου συνείδηση,
χαρακτήρα, προσωπικότητα, αντίληψη, ιδιοσυγκρασία.

Η δική μου συνείδηση για παράδειγμα είναι τελείως ανεξαρτητοποιημένη
απ' το αν υπάρχει Θεός ή όχι. Και η δράση μου εννοείται ότι εξαρτάται
απ' την συνείδησή μου. Έχω έναν χρυσό κανόνα και ταυτόχρονα
προσπαθώ μέσω της ενσυναίσθησης να αντιλαμβάνομαι αν τον τήρησα.

Ο χρυσός κανόνας μου, λέει: "Κάνε για τους άλλους αυτό που θα ήθελες
οι άλλοι να κάνουν για σένα και μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν
θα ήθελες να σου κάνουν."

Η ύπαρξη θεού λοιπόν μου είναι αδιάφορη. Δεν επηρεάζει την κοινωνική μου
συμπεριφορά και δεν καθορίζει σε καμμία περίπτωση το Είναι μου.


"
...Έλα λοιπόν στο φως,
τώρα που ξεγλιστρώ από τα δάχτυλά μου
και ξεχύνομαι σ' άλλη όχθη ρευστός
αντίθετα στο ρεύμα, όντας ενός Θωμά πιστός
και Θεός της σκιάς μου όταν λυγίζει

γιατί Εγώ... δεν είμαι πια Εδώ
γιατί Εκεί... δεν είμαι πια Εγώ"