Το "ασθένεια εκ γεννητής" τεινει να γίνει κίνητρο για συγχωροχάρτια γενικώς κι αορίστως, και ώρες-ώρες σκέφτομαι μήπως εγώ είμαι υπερβολική....
αλλά...ρε παιδί μου (σόρρυ κιόλας), το να είναι κανείς ασθενής, δεν σημαίνει οτι τό'χει χάσει κιόλας και δεν έχει καμμία δύναμη να το ελέγξει.. κι εγώ μπερδεύτηκα τώρα...οι παιδόφιλοι είναι οι άρρωστοι, οι παιδεραστές ειναι απλά ανώμαλοι???? και ποιός σας είπε τέλος πάντων οτι η ανωμαλία δεν σημαίνει ΚΑΙ ασθένεια???
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΩΜΑΛΙΑ ρε παιδιά, για΄τι θα ξεχάσω και τα λίγα ελληνικά που ξέρω... για τον οργανισμό μας Η ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΑ! Με νοείτε;;;;;
Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΩΜΑΛΙΑ!!!
επομένως, τι κοιτάμε τώρα να δούμε ποιός ει΄ναι ο ανώμαλος και ποιος ο άρρωστος; απο την στιγμή που ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΖΩΕΣ ΚΑΙ ΑΘΩΕΣ ΨΥΧΕΣ, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ!!!
Πώς τις προστατεύουμε??? Μέχρι στιγμής ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ!!!
Τους ρίχνουμε κανά δύο χρονάκια παραπάνω, απ'ό,τι θα ρίχναμε αν το θύμα ήταν ενήλικο και...καθαρίσαμε ως κοινωνία!
θα σε δώσω ένα παράδειγμα Κωστή μας (και καλώς ηρθες
) για το θέμα της ασθένειας, και τελικά ποια είναι η ευθύνη του ίδιου του ασθενούς, ή μάλλον που αρχίζει και που τελείωνει αυτή η ευθύνη,γιατί εκεί ει΄ναι το πρόβλημά μας...
μία μητέρα (η μητέρα μίας γνωστής συγγραφέως) είχε φυματίωση, και για να μην κολλήσει το παιδί της, δεν το πλησίαζε ποτέ, δεν το αγκάλιασε ποτέ, δεν το φίλησε ποτέ... θυμόταν η συγγραφέας πώς την κοίταζε η μάνα της με λατρεία και πόνο, και πόσες φορές κρατήθηκε τελευταία στιγμή να μην την πάρει στην αγκαλιά της... αυτή η μάνα, για να μην βλάψει το παιδί της, έβαλε στην άκρη ένα απο τα ισχυρότερα ανθρώπινα ένστικτα (τουλάχιστον στους νορμάλ ανθρώπους), ΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ!!!
Ούσα η ίδια μητέρα, δεν μπορώ να διανοηθώ πώς τα κατάφερε να μην αγγίξει ποτέ το ίδιο της το παιδί, να μην το νανουρίσει στην αγκαλιά της, να μην χαϊδέψει έστω τα χεράκια του... αυτή η γυναίκα έκανε μία τρομερή υπέρβαση (πίστεψέ με!)...
βάζω το συγκεκριμένο παράδειγμα, για να δείξω οτι οι άνθρωποι έχουμε την δύναμη (ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ) να συγκρατούμε ακόμα και τα πιο βαθιά μας ένστικτα...αρκει΄να έχουμε το κατάλληλο κίνητρο (πχ προστασία κάποιου απο εμάς τους ίδιους)...
ένας παιδόφιλος που προσπαθεί να μην βλάψει τα παιδιά, κάνει υπέρβαση, και για μένα είναι τελικά ε΄νας πολύ δυνατός άνθρωπος, που ΑΣΦΑΛΩΣ απο την στιγμή που δεν πέφτει σε αδίκημα και το παλεύει αξίζει όλης μας της βοήθειας και αγάπης...
δεν χάνεις την συνείδησή σου μ'αυτή την 'ασθένεια', όπως δεν την χάνει κι ένας ομοφυλόφιλος, δεν την χάνει κι ένας κρυωμένος, δεν την χάνει κι ένας με καρκίνο (εκτός αν έχει ο΄γκο στον εγκέφαλο). ΤΗΝ ΧΑΝΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, ή ένας ναρκομανής...εν ολίγοις...αυτό που συμβαίνει είναι μία επιρροή μεγάλης ισχύος στην συνείδηση, αλλά ΟΥΧΙ ΑΠΩΛΕΙΑ ΑΥΤΗΣ!!!! Κανένα συγχωροχάρτι το λοιπόν...
Απο την άλλη, επέτρεψέ μου να διαφωνήσω με τον κο ψυχίατρο που σας μίλησε, γιατί κι εγώ έχω μιλήσει με ψυχίατρο και ψυχολόγους για το θέμα... ο παιδόφιλος, όπως τα παρουσιάζεις δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει και παιδεραστής... ε, λοιπόν θα σε λυπήσω, αλλά είναι μαθηματικά βέβαιο οτι τουλάχιστον μία φορά στην ζωή του, αν του δωθεί η ευκαιρία, ακόμα κι αν δεν δράσει εγκληματικά απέναντι σ'ένα παιδί, τουλάχιστον θα προσπαθήσει να ικανοποιήσει τον΄πόθο του μαζί του με έμμεσο τρόπο... που σημαίνει, οτι ναι μεν βοηθάμε έναν τέτοιον άνθρωπο, αλλά ΠΩΣ??? Αφαιρώντας του τις ευκαιρίες να δράσει καποια στιγμή, προστατεύοντας τελικά και τον ίδιο απο τον εαυτό του (τον οποίο πολεμά συνειδητα κι αυτός). Πώς το κανουμε αυτό; Καταρχήν, εξαλείφουμε όλες αυτές τις αρρωστημένες προβολές παιδοφιλίας, όπως είπες κι εσύ, δεύτερον και σχώρα με αν σου φανεί ακραίο, τους ελέγχουμε όσο γίνεται πιο στενά, ΕΝ ΓΝΩΣΗ τους, γιατί κι αυτό δρα ανασταλτικά... αυτό βέβαια ειναι λίγο ουτοπικό, γιατί συνήθως τους παιδόφιλους τυος μαθαίνουμε όταν δρουν, κι όχι πριν...κι εκεί εστιάζω την βλακεία του κου ψυχίατρου, αφού ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΚΕΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΡΑΣΕΙ ΑΚΟΜΑ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΚΙΟΛΑΣ;;;;;
γι'αυτούς που δρουν τελικά, καμμία τιμωρία δεν είναι αρκετή...η φαντασία μου οργιάζει, αλλά βλέπω οτι κι άλλοι έχουν πολυ καλές ιδέες! Ανέχομαι και είμαι υπέρ του δικαιώματος στην ζωή για κάθε κτήνος που περπατά σ'αυτον τον πλανήτη...ΕΚΤΟΣ απο τα κτήνη που βασανίζουν παιδιά (για να μην μιλήσω για τα βρέφη)...