Δημοσίευση
από elia » Δευ 23 Απρ 2007, 13:46
Posted: Thu Nov 09, 2006 1:12 pm
--------------------------------------------------------------------------------
από Pagona:
Και σας δίνω τα 'πορίσματα' μίας έρευνας που δίνει απάντηση ως προς το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος.
Σε έρευνα που έγινε λοιπόν στην Αμερική, με παιδιά ηλικίας απο 2 έως 12 ετών, σε αρκετά μεγάλο δείγμα (θα ελέγξω τα στοιχεία απο το βιβλίο που το διάβασα, και θα τα παραθέσω, γιατί δεν θυμάμαι απ'έξω), για να διαπιστωθεί κατά πόσον η τηλεόραση ευθύνεται για την επιθετική/παραβατική συμπεριφορά των τέκνων μας, προέκυψαν τα εξής καταπληκτικά:
Το θέμα ήταν μία σκηνή επιθετικής συμπεριφοράς και τρόποι παρουσίασής της. Χωρίστηκαν λοιπόν τα παιδιά σε ομάδες ομοιογενείς μεταξύ τους (δηλαδή ίδιος αριθμός στις ομάδες, ίδιες διαφορές ηλικίας, κτλ):
Στην πρώτη ομάδα έδωσαν γραπτώς την περιγραφή μίας βίαιης συμπεριφοράς με πάσα λεπτομέρεια, όπου με κάποιον τρόπο επιβραβεύονταν ο θύτης.
Στην δεύτερη ομάδα παρουσίασαν ένα βίντεο με αυτή την σκηνή, χωρίς σχόλια, όπου πρωταγωνιστούσαν ενήλικες (πάντα με επιβράβευση του θύτη, επιβράβευση μπορεί να είναι το να είναι ο άλλος ξάπλα, και ο θύτης να δείχνει οτι νιώθει δυνατός κτλ, οκ?).
Στην τρίτη ομάδα παρουσίασαν ένα βίντεο με αυτή την σκηνή, όπου πρωταγωνιστούσαν παιδιά αυτής της ηλικίας του δείγματος.
Στην τέταρτη ομάδα παρουσίασαν την ίδια σκηνή σε αναπαράσταση καρτούν (κινούμενα σχέδια).
Στην πέμπτη ομάδα έγινε αναπαράσταση της βίαιης συμπεριφοράς ΜΠΡΟΣΤΑ στα παιδιά απο πραγματικούς ενήλικες.
Στην έκτη ομάδα παρουσίασαν μία σκηνή όπου υπήρχε μεν επιθετική συμπεριφορά, αλλά το 'θύμα' δεν αντέδρασε καθόλου (έφαγε το ξύλο εν ολίγοις).
Στην έβδομη ομάδα παρουσίασαν μία σκηνή όπου το 'θύμα' υποχώρησε στην επιθετική συμπεριφορά, κάνοντας ένα βήμα πίσω και υψώνοντας το χέρι, λέγοντας 'δεν θέλω να σε χτυπήσω', οπότε και σταμάτησε η επιθετική συμπεριφορά.
Δείτε λοιπόν και...φρίξτε:
Στο δεύτερο μέρος της έρευνας προκάλεσαν την ίδια κατάσταση συμπεριφορά, χρησιμοποιώντας ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο, το οποίο λειτούργησε ως επιδέξιος 'θύτης'.
Την μεγαλύτερη και βιαιότερη αντίδραση την είχαν τα παιδιά που είχαν δεί το βίντεο επιθετικής συμπεριφοράς με ενήλικες.
Ακολουθεί η ομάδα που είδε το καρτούν (!!!!!)
Μετά η ομάδα που είδε το βίντεο με πρωταγωνιστές παιδιά (μεγαλύτερα πρότυπα οι μεγάλοι που ανταμοίβονται για βίαιη συμπεριφορά, παρά οι συνομίληκοι)
Ακολούθησαν οι επόμενες, με ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ την ζωντανή αναπαράσταση όπου το θύμα υποχώρησε και αρνήθηκε να αναπαράγει την επίθεση του θύτη, όπου ακόμα και τα παιδιά που ήταν επιθετικά (απο αυτή την ομάδα), μείωσαν την επιθετική τους συμπεριφορά και σε αυτό και σε μετέπειτα τέστ.
Αυτό καταρχήν απέδειξε οτι η επιθετική/βίαιη συμπεριφορά μπορεί να μειωθεί στα παιδιά μόνο μέσω προτύπων ουσιαστικής άρνησης στην βία, και όχι απλά προτύπων που δεν αντιδρούν καθόλου, ενώ (ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ) η ομάδα που είδε την σκηνή στο βίντεο παρουσίασε αύξηση της επιθετικότητάς της, και μάλιστα 6 μήνες μετά το τέστ αντιδρούσαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχαν δεί στο βίντεο σε παρόμοιες καταστάσεις....
Το άλλο καταπληκτικό που διάβασα είναι το εξής: με έρευνες που έγιναν για το πώς εντυπώνεται το ερέθισμα απο μία σκηνή της τηλεόρασης στο μυαλό του παιδιού, κατέληξαν (χωρίς να ψάχνουν γι'αυτό στο οποίο κατέληξαν, απλά τους προέκυψε), οτι τα παιδιά μπορούν να σε κοιτούν στα μάτια, και την ίδια στιγμή να αναπαράγει ο εγκέφαλός τους ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΟΠΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΕΔΙΟ, όχι στην φαντασία τους, ολόκληρη σκηνή απο κάτι που έχουν δεί στην τηλεόραση. Το φαινόμενο λέει είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί στην ουσία έτσι αποκόβονται απο το πραγματικό τους περιβάλλον, και 'ζούν' μέσα στις σκηνές (καλές ή κακές, αλλά ξέρουμε οτι οι περισσότερες είναι κακές) που έχουν δεί στην τηλεόραση...
Και σας ερωτώ!!!!! ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ λοιπόν??? ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΟΜΩΣ!!!!
_________________
Μιά ώ-ραιαιαι-α πετα-λούού-δαααααααα!
SystemFreaks™
