Oι νέοι χρωστάνε

[ArELa]

Ωστόσο μου'μεινε το κυνηγητό του ονείρου που υποστήριζες με θέρμη καλέ μου Βίτο. Σ'αυτό είμαι μαζί σου.

Πρόσεξε τώρα τι θα πω στην Πέγκι μας, για να καταλάβεις...



Πέγκι, λατρεύεις να γράφεις και γράφεις εκπληκτικά καλά. Απόδειξη ότι ήδη άρχισες να...εκδίδεσαι! Η αφεντιά μου είναι γραφόμουτρο ολκής, και κάποια κομμάτια της τα έχεις εκθειάσει, οπότε κάτι καλό έχει κι η δική μου πένα. Ο Κωστής επίσης γράφει, το'δαμε σαφέστατα στο καταγγελτικό του άρθρο και παλιότερα στη συνέντευξη που μου'χε πάρει αν θυμάσαι (Κωστή τη θέλω αυτήν ξανά, αν μπορείς να μου τη βρεις, γιατί μας την "έφαγε" η περσινή πρωτοχρονάτικη καταστροφή εδώ).

Είσαι μανάρα να κυνηγήσουμε οι τρείς μας μια κοινή ονειράκλα ρε (σε βάθος χρόνου έστω) να στήσουμε τον δικό μας και πιο τρελό και ασυμβίβαστο εκδοτικό οίκο στην Ελλάδα; Ή αν όχι εκδοτικό οίκο, κάποιο έντυπο ΑΣΥΝΗΘΟΥΣ ύλης όλο εκπλήξεις στο "σκόρπιο" αλλά τρελά δομημένο στυλ του? Εγώ μόνο στη σκέψη μιας τέτοιας προοπτικής φτιάχνομαι λέμε!

Είναι κρίμα δηλαδή να εκδιδόμαστε από 'δω κι από 'κει!



ΥΓ. και κοίτα, το όταν λέω σε βάθος χρόνου, παίζεται. Κατά προτίμηση δηλαδή, πριν πιάσω και τα 70 ε... Αλλά και τότε αν ζω οκ, τρελή θα'μαι ακόμα κι αν δεν έχει τσακίσει τα δάχτυλά μου η αρθρίτις (φτου φτου!) θα γράφω σαν να μην υπάρχει αύριο!


ΕDIT: Παράλειψη απαράδεκτη! Θα πρέπει να γίνουμε τέσσερεις! Τον Απόμακρο και την εξαίσια πένα του δεν γίνεται να τον αφήσουμε στην απ'έξω. Άσε που θα'χουμε τζάμπα νομικό να αντιμετωπίζει τις αγωγάρες που θα τρώμε (αν φτιάξουμε έντυπο) γιατί θα χαλάμε τη ζαχαρένια (ίσως και τον ύπνο) πολλων! χαχαχ!

[Mantam Froufrou]

ρε σύ μη με φτιάχνεις ασύστολα τώρα! Ξέρεις οτι ζώ για να γράφω!
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ!

Πρέπει να κάνουμε ένα μύτινγκ για το περιεχόμενου του 'επικίνδυνου' για την διανοητική ηρεμία του πληθυσμού εντύπου μας!!!!!

ΟΥΟΟΥΟΥΟΥΟΥΙΙΙΙΙΙ!

[Apomakros]

Λοιπόν, αλλάζουν τα πράγματα από δω και πέρα

εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε

το νούμερο θα τ' αλλάξουμε.

Ο κόσμος θέλει αγωνία, σασπενς, δεν θέλει περιστεράκια, φλα μπέεε...

Εγώ θέλω να καταπίνεις καλώδια, να τρως ξυραφάκια, να μπαίνεις ολόκληρη μέσα στα έγκατα του κροκοδείλου...

Να φοράς δερμάτινα... να δέρνεις με μαστίγια .... να... να... να.... να... να... να... να... να... να... να .... να.... να... να... να... να... να...

Το παλιό το νούμερο ξέχασέ το


Τι είναι ρε λίγο αιματάκι;;;




(μέσα κι εγώ, πώς είναι δυνατό να πάω κόντρα στο σύμπαν;;)

[Mantam Froufrou]

Να φοράς δερμάτινα... να δέρνεις με μαστίγια .... να... να... να.... να... να... να... να... να... να... να .... να.... να... να... να... να... να...

λοοοοοολ


(σε κοιτάζω με το αγέρωχο και απορημένο βλέμμα του ηλιθίου, σαν αυτόν στην διαφήμιση!)

[Apomakros]

....του ηλιθίου, σαν αυτόν στην διαφήμιση!)

χωρίς πλάκα, κάποιον δεν σου θυμίζει ο τύπος;;




(εν αναμονή της συσκέψεως)

[Mantam Froufrou]

Τώρα που το λές ναι, αλλά ποιόν!?
έλα πές, δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος με την εγκυμοσύνη, μου τραβάει πολύ αίμα το μικρό, και δεν αιματώνεται το βασικό μου όργανο!!!

[Apomakros]

Οι νέοι χρωστάνε μαντάμ, αλλά χρωστάω κι εγώ μου φαίνεται...


(της μιχαλούς...)

[Acid{RFE}]

Σε αυτό που λές φίλε έχεις δίκιο, εγώ συγκεκριμένα δεν έχω κ πολλές επιλογές, κ εγώ εδώ κ χρόνια σκέφτομαι το εξωτερικό, είχα κ πρόταση, το σκέφτομαι αρκετά σοβαρά, πρέπει να γίνει κάτι να ζήσω κ εγώ μια νορμάλ ζωή, όχι τίποτα το σπουδαίο, αλλά να εκτιμάται η προσπάθεια, να ανταμίβεται, κ να έχω μιά καλή ποιότητα ζωής.
Το σκέφτομαι χρόνια κ προβληματίζομαι, έχω κάποια πράγματα μπροστά που κοντράρουν, όταν τα τελειώσω, τότε πραγματικά θα δράσω, δεν ξέρω πώς, θα το δώ τότε.
Βίκυ εάν δεν είχα, θα δυσκολευόμουν αρκετά πολύ, ποιός δεν θέλει να κάνει την ζωή του κ να περπατήσει παραπέρα, σε πληροφορώ, οτι εγώ προσωπικά νιώθω οτι πνίγομαι που δεν έκανα ένα βήμα παραπάνω, κ γνωρίζω οτι εγώ φταίω, γιατί είμαι ψωροπερήφανος.
Αλλά έχω μια ψυχολογία οι δεν θα χαθώ, κάτι θα κάνω κ εγώ δεν μπορεί, απλά ακόμα δεν στριμώστικε ο κώλος μου, κ γι'αυτό παιδιαρίζω, αλλά ξέρω οτι μόλις στριμωχτώ θα πράξω καλός, γιατί πάντα όταν στριμόχνομαι σε κάθε είδους στρίμωγμα αντιδράω καλά.
Αυτό δεν σημαίνει οτι θα περιμένω να στριμωχτώ, απλά πρέπει να κάνω κάποια πραγματάκια πρώτα που με κοντράρουν.

Πάντως τίποτα δεν είναι εύκολο.

[seliniasmenos]

εγώ εδώ κ χρόνια σκέφτομαι το εξωτερικό, είχα κ πρόταση, το σκέφτομαι αρκετά σοβαρά,

Kαι είσαι ακόμα εδώ;;;

[Acid{RFE}]

εγώ εδώ κ χρόνια σκέφτομαι το εξωτερικό, είχα κ πρόταση, το σκέφτομαι αρκετά σοβαρά,

Kαι είσαι ακόμα εδώ;;;

Σελινιασμένε θέλει έχω κάποια πράγματα μπροστά που κοντράρουν!!!
Όλοι αυτό μου λένε οτι είμαι μλκς που δεν έκανα όσα μπορούσα, κ εγώ ο ίδιος το λέω, γιατί μπέρδεψα την ζωή μου, κ μπροστά έχω εμπόδια εξ' αιτίας του μπερδέματος που προκάλεσα, αυτά θέλουν λίγο χρόνο να ξεμπερδευτούν, όταν το κάνω θα έχω καθαρό το μυαλό να σκεφθώ κ να πράξω όπως νομίζω κ όπως μπορώ!!!

Έχεις δίκιο σε αυτό που λές.

[seliniasmenos]

ΟΚ πάω πάσσο, ξέρω οτι προκείπτουν διάφορα μπερδέματα (αν και προσωπικά αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να κάτσω να ασχοληθώ με αυτά, τεσπα)

[Divine Sinner]

κι εγω λεω να φυγω καποια φαση.
αλλα ακομα δεν ειναι η ωρα.
εξαλου τι ειναι μερικα χρονια μπροστα στην αιωνιοτητα.

[Hliaxtida]

Τα νεύρα μου.... τα χάπια μου και ένα κουβά νερό!!!!
Όταν όλοι οι καθηγητές πίστευαν σε μένα σαν άτομο ότι μπορούσα να διαβάσω και να περάσω κάπου, εγώ είχα άλλες έννοιες!!!! Όταν θέλησα να πάω σε μια σχολή και να τελειώσω βρεφονηπιοκόμος (μια που λάτρευα τα παιδιά), ο πατέρας μου είχε την έννοια ότι θέλω να πάω στην Αθήνα για να περνάω καλά. Όταν κατάλαβε η μάνα μου ότι δύσκολα θα μείνω σ' αυτήν την πόλη και έβαλε θεούς και δαίμονες να τον πείσουν ότι η πριγκίπισσα πρέπει να πάει να τελειώσει μια σχολή, δέχτηκε την τελευταία στιγμή να με στήλει στην Θεσσαλονίκη. Σχεδιάστρια λέει ο άλλος, βοηθός πολιτικού μηχανικού αρχιτέκτονα. Καλό είναι όταν σου αρέσει να ζωγραφίζεις. Η ατυχία ήταν βέβαια όταν τελείωσα τον πρώτο και μοναδικό χρόνο που ήταν η σχολή. Αυτό είναι να ανοίγεις την κουρτίνα και να πέφτεις σε ζογκ. Βγήκαν τα ΙΕΚ και θα έπρεπε να πάω την ίδια χρονιά και πάλι και ακόμη μία. Οικονομικές δυνατότητες δεν υπήρχαν και έτσι η πριγκίπισσα γύρισε στο σπίτι της. Δεκαοχτώ χρονών τότε, γεμάτη από διάθεση για δουλειά. Θυμάμε τις πόρτες που χτύπησα και τα λόγια που άκουσα από όλους (λες και είχαν καταπιεί κασετοφωνάκι), "δυστυχώς χρειαζόμαστε άτομα με πείρα". Λες και αυτοί όταν βγήκαν από την σχολή, την πείρα την είχαν στο τσεπάκι τους.
Το μεγάλο μου όνειρο τότε ήταν να μπω στην αστυνομία. Δυστυχώς λειτουργούσε το μέσον. Δεν θα το παίξω τάχα μου και δήθεν.... θα χτυπούσα οποιαδήποτε πόρτα, αρκεί να μπορούσα να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Έτσι έγινε. Χτύπησα την πόρτα ενός βουλευτή, ο οποίος μου είπε τότε... "ζήτησε μου να σε βάλω στο στρατό, ζήτησε μου να σε βάλω στο πανεπιστήμιο, όχι στην αστυνομία, μία θέση έχω". Σε πείσμα των καιρών κατέβηκα... Έσκυψα το κεφάλι όταν άκουσα τις κοπέλες να λένε "θα πρέπει να μας περνάει για χαζές όποια πει ότι δεν κατέβηκε με μέσον".
Επέστρεψα και έπιασα δουλειά σε ένα εργοστάσιο. Γύριζα στο σπίτι και δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τα βαμβάκια που είχαν τρυπώσει στη μύτη μου. Καθόμουν στον καναπέ και για να σηκωθώ έπρεπε να κάνω τάμα σε άγιο. Μετά από ένα μήνα με φώναξαν στο γραφείο. Δεν μου έκαναν παράπονο για την δουλειά μου,γιατί δεν τους έπαιρνε φυσικά. Μου δήλωσαν ότι με έδιωχναν γιατί έμαθαν λέει ότι είχα σκοπό να δώσω στην αστυνομία και εκείνοι ήθελαν υπαλλήλους εφ όρου ζωής.
Τότε μπήκε το ραδιόφωνο στη ζωή μου. Ηχολήπτρια.... και αργότερα παραγωγός πρωινής ζώνης. Το '90 λοιπόν έπαιρνα 5000 το μήνα, όταν ένας δίσκος είχε 6000 δραχμές. Αργότερα πήγα στις 10000 και τελείωσα την καριέρα μου με τα περισσότερα που ήταν 120000 δραχμές για να κάνεις ηχοληψία σε 3 ραδιόφωνα του ομίλου, 2 ώρες εκπομπή, γραμματιακή υποστήριξη, ε! και καμιά φορά την καθαρίστρια.
Δεν θα αριθμήσω από πόσες δουλειές έχω περάσει, γιατί πάντα με θυμάμε να δουλεύω, αλλά όταν κοιτάζω τα ένσημα μου λογαριάζω ότι δεν συμπληρώνω τέσσερις χρονιές. Όταν δούλεψα στη ροή της τηλεόρασης, βγήκα πολλές φορές στο μπαλκόνι για να κάνω την μεγάλη βουτιά. Οι συνθήκες εργασίας ακόμη καλύτερες. Χειμώνας και να προσπαθείς να πατήσεις τα κουμπιά με γάντια. Η ενδοεπικοινωνία με τον δημοσιογράφο να μην λειτουργεί και να προσπαθείς να μαντέψεις τι, που και πότε θα το πατήσεις αυτό το τιμημένο το κουμπί. Ευτυχώς που τα κείμενα ή αλλιώς on για όσους έχουν ασχοληθεί που εκφωνεί ο δημοσιογράφος ήταν δικά μου. Καλά ντε και το μοντάζ κάποιες φορές. Μέχρι που μια μέρα είδα κάποιες κασέτες από ένα γεγονός που είχε συμβεί και έπρεπε να βγει στον αέρα και άρχισα να ξεφωνίζω στον υπάρχοντα δημοσιογράφο που δεν ήταν εκεί "Έλα γιατί θα τους κάνω όλους να τρέχουν. Θα κλείσω κόσμο στη φυλακή αν τα βγάλω όλα στον αέρα". Μια μεγάλη μέρα όμως που μου έσπασαν τα νεύρα εντελώς, απλά έφυγα την ώρα που ήταν να βγάλω το δελτίο ειδήσεων στον αέρα. Για να μην πάω και τους καταγγείλω, μου έδωσαν ότι μου χρωστούσαν, γιατί είχα πάει με μολύβι και χαρτί.
Η επόμενη δουλειά μου δεν κράτησε γιατί απλά έπρεπε να φύγω και να βρίσκομαι στο νοσοκομείο που ήταν η μητέρα μου, όπου και την έχασα. Με πήρε τηλ τότε κάποιος δημοσιογράφος και μου ζήτησε να του στήσω την εφημερίδα. Εγώ θα ήμουν αυτή που θα δούλευε 8 ώρες και θα έπαιρνε 800 ευρώ και μια κοπέλα ακόμη θα με βοηθούσε. Είχα αρχίσει να πηγαίνω από τον Σεπτέμβριο. Η πρόσληψη της κοπέλας έγινε τον Οκτώβριο αν θυμάμε καλά, γιατί ήταν μέσα από πρόγραμμα του ΟΑΕΔ, ενώ η δική μου έγινε μέσα Δεκεμβρίου, πάλι με θεούς και δαίμονες. Στις 31 Μαρτίου για δώρο γενεθλίων μου είχαν έτοιμη την παραίτηση. Η κοπέλα πλέον μπορούσε να βγάλει μόνη της την εφημερίδα.
Όταν το κυνήγησα δικαιώθηκα από τον επόπτη εργασίας. Στο ΙΚΑ όταν μας φώναξαν, διαπίστωσα ότι ο ένας εκ του συμβουλίου ήταν ο κολητός του δημοσιογράφου. Με ρώτησαν τι έβγαζε τότε η εφημερίδα για να τους πείσω λέει ότι δούλευα... όταν λοιπόν απάντησα ότι είχαν περάσει δύο χρόνια και δυστυχώς δεν ήμουν σε θέση να θυμάμε, γιατί από τότε που έχασα την μητέρα μου απλά δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά πράγματα, έβαλαν τα γέλια και το θεώρησαν δικαιολογία. Ακόμη και αυτός που ήρθε από τον επόπτη, αφού πρώτα με δικαίωσαν εκεί, με σταύρωσε. Η απόφαση θετική για τον δημοσιογράφο και αρνητική για μένα. Ήταν στο μυαλό μου το ότι δούλευα στην εφημερίδα.
Και επειδή βαρέθηκα να ακούω για γενιές των 700 ευρώ και θα σπάσω υπολογιστές, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, ας πει κάποιος επιτέλους την αλήθεια. Για το ποιοι είναι αυτοί που αμοίβονται έτσι όπως πρέπει. Για το πόσοι είναι αυτοί που είναι ασφαλισμένοι. Πόσοι είναι αυτοί που υπογράφουν περισσότερα από όσα παίρνουν και η διαφορά να αγγίζει στο μισό. Πόσοι είναι αυτοί που γίνονται γύφτοι για να πάρουν έστω και αυτά τα λίγα που υπογράφουν και τα έχουν δουλέψει με το παραπάνω. Πόσοι είναι αυτοί που πρέπει να δίνουν αναφορά για το αν και πόση ανάγκη έχουν να πάρουν το μηνιάτικο τους.
Δυστυχώς είμαστε στη γενιά των 400 ευρώ. Δυστυχώς σκύβουμε όλοι μας το κεφάλι γιατί πολύ απλά τίθεται ζήτημα επιβίωσης. Δυστυχώς δεν χρωστάνε μόνο οι νέοι, αλλά όλος ο κόσμος. Δυστυχώς οι άνθρωποι πεθαίνουν από το άγχος.
Και εγώ εδώ προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν θα χάσω την αξιοπρέπεια μου... είναι το μόνο που μου έχει μείνει...