SystemFreaks™
Το γράμμα μου το έστειλε μια φίλη… για να μου πεί με τον τρόπο της ότι δεν πρέπει να μας στεναχωρούν μικρές πίκρες. Ούτε και να τις σκεφτόμαστε παραπάνω απ’ όσο πρέπει.
Δεν περιγράφω άλλο. Διαβάστε το γράμμα της Αναστασίας με προσοχή και σκεφτείτε αν αξίζει τελικά να «φορτώνουμε» για βλακείες…
Με λένε Αναστασια Είμαι μόλις 20 ετών και το Σεπτέμβριο του 2017 έμαθα ότι έχω ένα είδος επιθετικού καρκίνου στις λεμφαδένες… το πάλεψα πολύ αλήθεια…όταν πια έφυγα από τα νοσοκομεία περιμένοντας να κάνω εξετάσεις ξανά…έλεγα σε όλους ότι ναι επιτέλους είμαι καλά ..επιτέλους θα ζησω γιατί έκανα μεταμόσχευση γιατι πάλεψα και γιατί δε γίνεται ο Θεός να είναι τόσο άδικος να με στερήσει από τον πατέρα μου, όπως του στέρησε τη μάνα μου με τον ίδιο ακριβώς τροπο πριν απο 16 χρόνια… όμως δεν είμαστε πάντα τυχεροί…δεν κερδίζουμε όλοι τη μάχη με το καρκίνο..
Σεπτεμβριος 2018…πάω στο νοσοκομείο για να κάνω εξετάσεις..σίγουρη πως μετά τη μεταμόσχευση θα είμαι καλά…και τι βλέπω;;
ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΕΣΤΙΕΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ… οκ λέω θα το παλέψω ξανά…πλέον ο καρκίνος ήταν σε όλο το λεμφικό ιστο, στο πάγκρεας και στα πνευμόνια…στο 4ο στάδιο… θα το πάλευα αλήθεια και παλέψα… ακόμα παλεύω, νιώθω δυνατη.. νιώθω πως αύριο θα φύγω από δω.. Ήρθαν οι γιορτές και μετά θα έφευγα για Ελβετία για εγχείριση… στα γενέθλια της αδερφής μου ηταν η πρώτη μερα μετά από καιρό που ανέβασα πυρετό… έκτοτε δεν μου έπεσε ξανά… 2 μήνες με κορτιζόνη γιατί ο πυρετός δεν πεφτει… και εκεί που είχαμε μείνει στο θα ζήσεις όσο αντέξει η καρδιά σου…Σήμερα ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι αυτή η εβδομάδα είναι η τελευταία εβδομάδα που θα ζήσω…
Για μένα δεν κλαίω τόσο… δεν κλαίω που δεν πρόλαβα να ζησω τίποτα, δεν κλαίω που δεν πρόλαβα να αρχίσω να δουλεύω, που δεν θα κάνω παιδιά και που σε 10 χρόνια δε θα με θυμάται κανείς… Όμως κλαίω για αυτούς που αφήνω πίσω… για το πατέρα μου που πριν χρόνια έθαψε τη μάνα μου που έφυγε νεότατη από την ίδια κωλοαρρωστια και με άφησε 3 χρόνων μωρό… για την αδερφη μου που δύο μήνες τώρα δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου… πώς θα μάθει να ζει χωρίς εμένα..αυτή; Αυτή που ήταν για μένα και μάνα ;
Ζήτω συγγνώμη για ότι έχω κάνει σε όποιον έχω κάνει και έχω πληγώσει… ζήτω συγχώρεση… και ζήτω να προσεύχεστε για μένα τώρα που φεύγω… γιατί φοβάμαι… Ευχαριστώ».
Πηγη: mikropragmata.lifo
https://nassosblog.gr/2019/02/24/%ce%b5 ... %84%ce%ae/
αυτό πραγματικά με τσάκισε...
Δεν μπορώ να περιγράψω την αδικία αυτή...
χίλιες φορές να'μουν στη θέση της...
Δεν ξέρω αν ζει ακόμα το κοριτσάκι...
Αν ζει, εύχομαι να μην υποφέρει και να μη φοβάται καθόλου
αν έφυγε, εύχομαι από καρδιάς να έχει υπέροχο κι ασύλληπτο ταξίδι...
