Ιδεογραφήματα

Ελάτε έχω προτάσεις....αφού σώνει και καλά θέλετε να το πάμε έτσι.

Αρχίζω με Κουβέλη


.

Η χώρα μας βρίσκεται σε βαθιά κρίση, μια από τις χειρότερες της ιστορίας της.
Για την εξέλιξη αυτή, οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, των αλληλοδιάδοχων κυβερνήσεων του δικομματισμού, είναι τεράστιες. Η ΔΗΜΑΡ δεν ταυτίζει γενικώς τα δύο αυτά κόμματα, αλλά θεωρεί ότι και τα δύο οδήγησαν τη χώρα στο τέλμα της διαπλοκής και διαφθοράς, στην κρατικοδίαιτη ανάπτυξη ενός μη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα, στην ιδιοποίηση δημόσιου πλούτου, της δημόσιας διοίκησης, των κοινωνικών υπηρεσιών, του περιβάλλοντος, σε τεράστια ελλείμματα και υπέρογκο χρέος, καθώς και σε συνθήκες δανεισμού τριτοκοσμικών χωρών. Ευθύνες όμως έχουν και όσοι, επιχειρηματίες και διαμεσολαβητές της εξουσίας, πολιτικοί και συντεχνίες, απέκτησαν πλούτο, εξουσία και απίστευτα προνόμια.
Χωρίς την υπέρβαση αυτού του πολιτικού συστήματος, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον.
Η κρίση της οικονομίας μας συμπίπτει με την παγκόσμια χρηματοοικονομική αστάθεια και επιβαρύνεται από αυτήν. Σε μεγάλο βαθμό, όμως, είναι επακόλουθο της εγχώριας πολιτικής κρίσης. Πίσω από κάθε πτυχή της ελληνικής οικονομικής κρίσης κρύβεται κάποια από τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος: Η εμπέδωση της αντίληψης ότι η κερδοφορία μιας επιχείρησης εξαρτάται από τις κατάλληλες διασυνδέσεις, και όχι από την ανταγωνιστικότητά της. Η συστηματική παραβίαση της εργατικής, ασφαλιστικής, φορολογικής και περιβαλλοντικής νομοθεσίας εκ μέρους πολλών εργοδοτών. Η προτεραιότητα στην κατανάλωση, συχνά επιδεικτική και η αδιαφορία για τις απαιτήσεις της παραγωγής. Η ανεύθυνη συσσώρευση ελλειμμάτων, που η μια κυβέρνηση κληροδοτούσε στην επόμενη και όλες μαζί στις νεώτερες γενιές.
Ύστερα από ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, μετά από ένα χρόνο υπογραφής της δανειακής σύμβασης με την ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ, μετά τον καταιγισμό μέτρων για εφαρμογή του Μνημονίου και των επικαιροποιήσεών του, η χώρα μας αντιμετωπίζει έκρηξη ύφεσης, πληθωρισμού, συρρίκνωσης και τεχνολογικής οπισθοδρόμησης της παραγωγικής βάσης και έχει εμπλακεί σε ένα φαύλο κύκλο αλληλοδιάδοχων μέτρων, χωρίς να διαφαίνεται ο δρόμος εξόδου από την κρίση και προ πάντων με μια κοινωνία όρθια. Η ανεργία παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, η ακρίβεια γιγαντώνεται, τα συστήματα διαπλοκής, γραφειοκρατίας και διαφθοράς παραμένουν κυρίαρχα, δομές και θεσμοί καταρρέουν, εργασιακά δικαιώματα σαρώνονται, επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, η αγορά έχει στεγνώσει από ρευστότητα, το κράτος έχει κηρύξει ιδιότυπη στάση πληρωμών, ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε απόγνωση.
Με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, διέξοδος από την πολύπλευρη κρίση όχι μόνον δεν διαφαίνεται, αλλά η χώρα είναι σήμερα αντιμέτωπη με τον άμεσο κίνδυνο πλήρους κατάρρευσης.2
2.
Η ΔΗΜΑΡ επιμένει ότι υπάρχουν πολιτικές που ανοίγουν το δρόμο για δημοκρατική και συντεταγμένη διέξοδο από τη σημερινή κρίση. Με επιλογές και πραγμάτωση όλων εκείνων των ώριμων μεταρρυθμίσεων που δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αναβάλλουμε άλλο. Ελαχιστοποιώντας τις αναπόφευκτες επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Κατανέμοντας δίκαια τα βάρη. Προετοιμάζοντας μια Ελλάδα δημιουργίας και προόδου, με ισονομία και κοινωνική συνοχή.
Η ΔΗΜΑΡ, αντί των κυβερνητικών ασκήσεων επί χάρτου του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Εξυγίανσης 2012-2015, υπογραμμίζει προς κάθε κατεύθυνση την εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη να συμφωνηθούν και να εφαρμοστούν αλλαγές στην ακολουθούμενη οικονομική και κοινωνική πολιτική που θα στοχεύουν:
-στην αντιστροφή της ύφεσης, μέσα από την υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας, που θα τονώνει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, θα δημιουργεί απασχόληση, θα αυξάνει τα εισοδήματα, θα διασφαλίζει την αειφορία των πόρων, την προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής
- στη δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης
-στην ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης και θα εγγυώνται στα χειμαζόμενα στρώματα μελλοντική ανταπόδοση.
Η ΔΗΜΑΡ επικεντρώνει τις προτάσεις της για διέξοδο από την κρίση σε πέντε πεδία:
-Δημοσιονομική εξυγίανση και αναδιάρθρωση του χρέους
-Σύγχρονο, μικρότερο και αποδοτικότερο κράτος
-Στρατηγικές επιλογές οικονομικής πολιτικής
-Δικαιότερο και αποτελεσματικότερο κοινωνικό κράτος
-Ενίσχυση του κύρους των πολιτικών θεσμών
3.
1. Δημοσιονομική εξυγίανση και αναδιάρθρωση του χρέους

Η πολιτική που ακολουθεί σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν οδηγεί πουθενά, είναι αδιέξοδη. Είναι, ουσιαστικά, επιλογή διαδοχικών μνημονίων, που κάθε επόμενο θα είναι χειρότερο από το προηγούμενο.
Η έξοδος από την κρίση περνάει μέσα από την δημοσιονομική εξυγίανση, την αποφυγή της χρεοκοπίας του δημοσίου και της κατάρρευσης της οικονομίας. Διακανονισμοί και θετικότερες λύσεις για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους μπορούν να προκύψουν όταν η χώρα με τις ακολουθούμενες πολιτικές της αποδεικνύει ότι μπορεί να θέσει τα ελλείμματα υπό έλεγχο.
Η μεταρρύθμιση του πλαισίου άσκησης των δραστηριοτήτων του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας είναι σήμερα πιο επείγουσα παρά ποτέ. Αφενός για τη δημοσιονομική εξυγίανση κατά την περίοδο της κρίσης, με τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς για την κοινωνία και τη διατήρηση των ωφελημάτων μετά την κρίση. 3
Αφετέρου για την απελευθέρωση των κοινωνικών δυνάμεων που ασφυκτιούν κάτω από το βάρος του πελατειακού κράτους.
Η χώρα δεν πρέπει να περιμένει τη λύση των προβλημάτων της από τους άλλους. Ούτε ευθύνονται οι εταίροι της στην ΕΕ για τη δική της δεινή θέση. Ωστόσο, αναμένονταν από την ΕΕ να εκδηλώσει τη δέουσα κοινοτική αλληλεγγύη, αναλαμβάνοντας και τις δικές της ευθύνες.
Δυστυχώς, η τελευταία παγκόσμια κρίση απέδειξε τα μεγάλα ελλείμματα της ΕΕ –θεσμών, βούλησης και προοπτικής. Το εθνικό-κρατικό συμφέρον υπερίσχυσε έναντι του συλλογικού-ευρωπαϊκού. Η ΕΕ οφείλει να αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά προβλήματα της Ελλάδας και των άλλων περιφερειακών χωρών, που αυτή τη στιγμή πλήττονται, στη βάση της κοινοτικής αλληλεγγύης και ταυτόχρονα να προχωρήσει με γρήγορα και τολμηρά βήματα προς την κατεύθυνση της οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσής της.
Η ΔΗΜΑΡ έχει εγκαίρως υποστηρίξει ότι για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους απαιτείται ταυτοχρόνως και πανευρωπαϊκού χαρακτήρα λύση.
Η έκδοση ευρωομόλογου αποτελεί πρωταρχική διεκδίκηση. Στο ελληνικό πρόβλημα, και όχι μόνο, θα μπορούσε να συνεισφέρει ουσιαστικά η δημιουργία ενός μηχανισμού κοινής διαχείρισης του χρέους με τη μεταφορά μέρους του ελληνικού χρέους και άλλων περιφερειακών χωρών στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η αγορά ομολόγων από την δευτερογενή αγορά από τον προσωρινό μηχανισμό χρηματοοικονομικής στήριξης αποτελεί εξίσου θετική πρόταση, που αντιμετωπίζει όμως μεγάλη επίθεση από την πλευρά συντηρητικών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Οι θέσεις αυτές αποτελούν διεκδικήσεις, που η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να προωθήσει άμεσα, χωρίς καθυστέρηση.
Η ΔΗΜΑΡ έχει υποστηρίξει σταθερά τη θετική αναδιάρθρωση του συνολικού χρέους της χώρας με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, μείωση του επιτοκίου και περίοδο χάριτος.
Μια τέτοια συναινετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους θα μπορούσε να προβλέπει ότι: α) Οι δανειστές μας δεν θα χάσουν τα χρήματα που μας δάνεισαν. β) Η αποπληρωμή του χρέους θα κατανεμηθεί σε μια πολύ μεγαλύτερη χρονική περίοδο και σε ετήσιες δόσεις περίπου του ίδιου ύψους. γ) Η αποπληρωμή του χρέους θα πρέπει να αρχίζει έπειτα από μια περίοδο χάριτος δύο έως πέντε ετών. δ) Το επιτόκιο του χρέους δεν πρέπει να απέχει πολύ από το επιτόκιο με το οποίο δανείζεται η Γερμανία.
Μόνο έτσι η χώρα μπορεί να κερδίσει τον αναγκαίο χρόνο για τη δημοκρατική ανατροπή του καθεστώτος της διαφθοράς και της διαπλοκής και να αποδώσουν τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης χωρίς την ισοπέδωση της κοινωνίας και την επιβολή εργασιακού μεσαίωνα.
Τις τελευταίες ημέρες στους ηγετικούς ευρωπαϊκούς κύκλους συζητείται η έγκριση πρόσθετου πακέτου για χρηματοδότηση ύψους 60-70δις Ευρώ των υποχρεώσεων της χώρας ως το 2014, που θα συνοδεύεται παράλληλα και με την απαίτηση της ΕΕ από πιστωτικά ιδρύματα και ιδιώτες να ανταλλάσσουν ελληνικά ομόλογα, που λήγουν την περίοδο αυτή, με νέα(παραλλαγή της συμφωνίας της Βιέννης). Το σχέδιο αυτό, στο βαθμό που υιοθετηθεί από το Συμβούλιο στις 23 τρέχοντος, και εφόσον δεν συνοδευτεί με υποχρεώσεις και όρους προς τη χώρα μας απολύτως δυσβάστακτους, θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να αποτελέσει τον πρώτο μηχανισμό επί πλέον ευρωπαϊκής βοήθειας για την διασφάλιση του απαραίτητου χρόνου και πόρων για τη δημοσιονομική εξυγίανση.4
Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι η χώρα μας, στη συγκυρία αυτή, θα μπορούσε να προσέλθει στα όργανα της ΕΕ και με ένα διαφορετικό αίτημα - πρόταση: με ένα πενταετές, συνολικό και συγκεκριμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα επενδυτικών δραστηριοτήτων, ενδεικτικώς της τάξης των 20 δισ. Ευρώ, και να ζητήσει τη χρηματοδότησή του από τους μμηχανισμούς της ΕΕ. Η ΕΕ θα μμπορούσε να οργανώσει την επενδυτική πρωτοβουλία για την αναπτυξιακή ώθηση της οικονομίας με τη σύμπραξη του προϋπολογισμού (Δημόσια Ταμεία/ΕΣΠΑ), της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕ) και ad hoc μηχανισμών (επενδυτικά ομόλογα κ.λπ.).
Μια τέτοια πρωτοβουλία θα μπορούσε να έχει απείρως καλύτερα αποτελέσματα για τη χώρα και την ΕΕ. Αξίζει να δοκιμασθεί.
Η κυβέρνηση απέτυχε οικτρά και στην αύξηση των εσόδων και στην περιστολή των δαπανών.
Η ΔΗΜΑΡ στα δύο κρίσιμα αυτά πεδία προτείνει:
Μέτρα περιορισμού δημοσίων δαπανών
- Πλαφόν σε μισθούς όλων των εργαζομένων και λειτουργών του δημόσιου τομέα και όλων των εισηγμένων Δημόσιων Επιχειρήσεων. Ανώτατος μισθός το τετραπλάσιο του κατά κεφαλήν ΑΕΠ.
- Πλαφόν σε συντάξεις. Ανώτατη επιτρεπόμενη σύνταξη ίση με το διπλάσιο του κατά κεφαλήν ΑΕΠ.
- Αναστολή κάθε παραγγελίας νέων οπλικών συστημάτων μέχρις ότου μπει η χώρα σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης και αρχίσει να δημιουργεί ικανοποιητικά πρωτογενή πλεονάσματα. Έγκριση μόνο των απαραίτητων δαπανών για την αύξηση της διαθεσιμότητας των υπαρχόντων οπλικών συστημάτων
- Αναμόρφωση όλου του συστήματος προμηθειών στις ένοπλες δυνάμεις για τον αποκλεισμό μεσαζόντων και τον περιορισμό κάθε σπατάλης.
- Επιλογή δημόσιων έργων με κριτήριο την αναπτυξιακή τους στόχευση, τις εξωτερικές οικονομίες και τη μόχλευση. Τα δημόσια έργα και οι δημόσιες προμήθειες θα δημοπρατούνται υπό την εποπτεία μικτών επιτροπών βουλευτών, δικαστικών και πολιτών που θα ορίζονται με κλήρωση.
-Ενοποίηση επικαλυπτόμενων υπηρεσιών, κατάργηση οργανισμών και επιτροπών που δεν προσφέρουν έργο, αλλά συγκροτήθηκαν απλώς για την εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας των δύο κομμάτων εξουσίας.
- Απαλλαγή από όσες επιχειρήσεις του δημοσίου δεν συντρέχει λόγος να ευρίσκονται υπό τον έλεγχό του, μετά από κατά περίπτωση αντιμετώπιση και με διαφανείς διαδικασίες.
- Ανάληψη μισθοδοσίας του κλήρου από την Εκκλησία, ύστερα από μια εύλογη μεταβατική περίοδο, στο πλαίσιο των διευθετήσεων για χωρισμό εκκλησίας και κράτους.
- Αυστηρός έλεγχος του διαχρονικού σκανδάλου της υγείας με διττή επιδίωξη: Να εντοπιστούν και εξαλειφθούν όλες οι υπερτιμολογήσεις φαρμάκων και υλικών, αλλά και να δοθεί η δυνατότητα στα ασφαλιστικά ταμεία να ανακτήσουν ένα μέρος από τα κλοπιμαία.
Μέτρα αύξησης των δημοσίων εσόδων
- Διεύρυνση φορολογικής βάσης. Περισσότεροι φόροι απ΄ όλους για λιγότερους φόρους από τον καθένα. Δραστικός περιορισμός φοροδιαφυγής, φοροαποφυγής, φοροκλοπής και εισφοροδιαφυγής με δρακόντεια μέτρα. 5
Τιμαριθμική αναπροσαρμογή φορολογικών κλιμακίων, διατήρηση του αφορολόγητου στα σημερινά επίπεδα για όλα τα φυσικά πρόσωπα. Αύξηση συμμετοχής άμεσων φόρων στα δημόσια έσοδα, μείωση των έμμεσων φόρων στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, ουσιαστική φορολόγηση πλούτου. Αναδιάρθρωση ΦΠΑ: Μείωση των συντελεστών 23, 13 και 6,5% αντίστοιχα σε 20, 10 και 5%. Ένταξη στην κατηγορία του 5% των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Θέσπιση συντελεστή 40% για είδη πολυτελείας.
- Εντοπισμός και φορολόγηση καταθέσεων Ελλήνων πολιτών σε τράπεζες στην αλλοδαπή. Έλεγχος καταθέσεων που η προέλευσή τους δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.
- Θέσπιση νόμου που θα υποχρεώνει όλους τους δημόσιους υπαλλήλους και τους ιδιοκτήτες μεγάλης ακίνητης περιουσίας να δηλώνουν τη συμμετοχή τους σε εξωχώριες (offshore) εταιρείες και επιβολή αντίστοιχου φόρου.
-Φορολόγηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας και κατάργηση της φοροαπαλλαγής των εμπορικών συναλλαγών.
-Αυστηρός έλεγχος του ροής πετρελαίου από τα διυλιστήρια ως τους βιομηχανικούς και ατομικούς χρήστες, ώστε να περιοριστεί δραστικά το λαθρεμπόριο καυσίμων.
- Δραστικός περιορισμός του παραεμπορίου.
- Αξιοποίηση ακίνητης περιουσίας. Η καταγραφή και η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας με διαφάνεια, ταχύτητα και ρήτρα περιβαλλοντικής προστασίας, συμπεριλαμβανομένης και της εκποίησης αστικών ακινήτων, αποτελεί μια επιλογή ορθολογισμού, αλλά και δικαιοσύνης, ιδίως στις σημερινές δραματικές συνθήκες.
2. Σύγχρονο, μικρότερο και αποδοτικότερο κράτος
Ένα δημοκρατικό κράτος, αποκεντρωμένο, με μια ισχυρή αυτοδιοίκηση και των δύο βαθμών, με πόρους και αρμοδιότητες, στην υπηρεσία του πολίτη και της κοινωνίας αποτελεί την κεντρική επιλογή της ΔΗΜΑΡ.
Δημόσια Διοίκηση
-Δραστικός περιορισμός της κρατικής γραφειοκρατίας που αυτονομείται από την κοινωνία και την καταδυναστεύει.
- Εξάλειψη της διαφθοράς και διαπλοκής.
-Δραστικός περιορισμός της σπατάλης, με κατάργηση-συγχώνευση οργανισμών που δεν προσφέρουν έργο.
-Οργανωτικός και τεχνολογικός εκσυγχρονισμός. Πλήρης μηχανοργάνωση και γενικευμένη εφαρμογή του διπλογραφικού συστήματος.
-Ορθολογική κατανομή προσωπικού μέσα από τη διαδικασία των μετατάξεων.
-Σταδιακή μείωση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων, μέσα από το πάγωμα των προσλήψεων μέχρι το 2015, με αυστηρή εξαίρεση τομέων, όπως παραϊατρικό προσωπικό, εκπαιδευτικοί, σώματα ασφαλείας, τομείς πολιτισμού και προστασίας περιβάλλοντος, μετά από σύμφωνη γνώμη της Βουλής.
- Ηλεκτρονική διακυβέρνηση.
-Νέο αυστηρότερο πειθαρχικό δίκαιο.
-Αποκατάσταση της ενιαίας δομής και ιεραρχίας, με θέσπιση αξιοκρατικών κριτηρίων στην επιλογή και προαγωγή του προσωπικού σε όλες τις βαθμίδες. Εισαγωγή διαδικασιών εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης των υπηρεσιών και του προσωπικού. Θεσμοθέτηση της λογοδοσίας και της διαφάνειας.
-Ουσιαστική εφαρμογή του «πόθεν έσχες».6
-Ενιαίο μισθολόγιο, με εξορθολογισμό και ενσωμάτωση επιδομάτων και άρση αδικιών και ανισοτήτων.
-Κοινοβουλευτικός και κοινωνικός έλεγχος της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης.
Δημόσιες Επιχειρήσεις
-Κυβερνητικό σχέδιο αναδιάρθρωσης και προοπτικής για κάθε ΔΕΚΟ χωριστά, στο οποίο θα μπορούσε να εντάσσεται και η αντιμετώπιση των όποιων ακροτήτων, και των μισθολογικών. Ακόμη και για τη σκοπιμότητα ύπαρξης μερικών από αυτές.
- Σε κάθε περίπτωση οι φυσικοί πόροι αποτελούν δημόσια περιουσία και οι κεντρικές υποδομές πρέπει να είναι υπό δημόσιο έλεγχο.
-Όσες επιχειρήσεις παραμείνουν υπό δημόσιο έλεγχο πρέπει να εξυγιανθούν και να εκσυγχρονιστούν (κατάργηση συντεχνιακών προνομίων, έλεγχος προμηθειών, αποκατάσταση αξιοκρατίας και διαφάνειας). Ισχυρή ελέγχουσα δημόσια αρχή και συμβάσεις πολυετούς εκμετάλλευσης από ιδιώτες επενδυτές μπορούν να εξετάζονται κατά περίπτωση(λιμάνια, αεροδρόμια) και να οδηγούν στη βέλτιστη αξιοποίηση.
-Δημόσιες επιχειρήσεις, που δεν είναι μείζονος κοινωνικής σημασίας και δημόσιας ωφέλειας και δεν χρησιμεύουν ως σημαντικός αναπτυξιακός μοχλός δεν υπάρχει λόγος να παραμένουν στην ιδιοκτησία του δημοσίου.
3. Στρατηγικές επιλογές οικονομικής πολιτικής
Για να τεθούν οι βάσεις για ουσιαστικές μεταβολές χρειάζονται οπωσδήποτε ξεκάθαρες επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα όπως:
-Άρση των κυριότερων παραγόντων που αποτρέπουν την πραγματοποίηση επενδύσεων (γραφειοκρατία, διαφθορά, απουσία σταθερού θεσμικού και φορολογικού πλαισίου και, σε ορισμένους τομείς, έλλειψη υψηλής ειδίκευσης προσωπικού). Θέσπιση κινήτρων για παραγωγικές επενδύσεις σε τομείς τεχνολογικής αιχμής, καινοτομίας και ποιότητας. Στήριξη επιχειρήσεων με αναπτυξιακό και εξωστρεφή, εξαγωγικό προσανατολισμό
-Ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας. Έμφαση στη δικτύωση, στις εφαρμογές της πληροφορικής, στις καλές πρακτικές, στα νέα προϊόντα, στις νέες μεθόδους και τεχνικές παραγωγής και διανομής.
-Αποφασιστική στροφή στην έρευνα και ανάπτυξη, προώθηση της καινοτομίας σε όλους τους τομείς.
-Άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων.
-Στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με ενίσχυση για απρόσκοπτη ροή της χρηματοδότησής τους, με νομοθετική κατάργηση των καταχρηστικών πρακτικών και χρεώσεων των τραπεζών, με οργάνωση και έλεγχο του τομέα παροχής υπηρεσιών, με συλλογική συμμετοχή τους στις κρατικές προμήθειες. Σημαντικές χρηματοδοτήσεις να στραφούν από το τρέχον ΕΣΠΑ για την ενίσχυση του εξαγωγικού προσανατολισμού τους και τη βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων τους.
-Προώθηση και ενίσχυση των συλλογικών μορφών παραγωγής, ιδιαίτερα από τους νέους, ώστε να αξιοποιηθεί η γνώση, το ταλέντο και η δημιουργικότητα χιλιάδων ανέργων νέων.
-Απόλυτη προτεραιότητα στην αλλαγή του ενεργειακού προτύπου με την ορθολογική χρήση και εξοικονόμηση ενέργειας, την προώθηση των ΑΠΕ και την συντονισμένη βιομηχανική εκμετάλλευση και ανάπτυξη των συστημάτων παραγωγής τους7
- Προώθηση της έρευνας για εκμετάλλευση ενεργειακών πόρων (φυσικό αέριο, πετρέλαιο,) που τυχόν βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος ή στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της χώρας.
-Διατήρηση της αγροτικής γης και περιβαλλοντική της προστασία. Ριζική αναδιάρθρωση του Προγράμματος Αγροτικής Ανάπτυξης με μεταφορά/ενίσχυση των πόρων του για τον εκσυγχρονισμό της γεωργίας, των μεταποιητικών μονάδων αλλά και των δικτύων εμπορίου και διακίνησης αγροτικών αγαθών.
-Σύνδεση του τομέα των υπηρεσιών με την πληροφορική τεχνολογία και την καινοτομία.
-Σχέδιο Διαχείρισης Κρίσης του Τουρισμού, που να επαναθέτει τη χώρα και πάλι στην καρδιά των αγορών. Αποφασιστική στροφή και προώθηση όλων των εναλλακτικών μορφών τουρισμού και κυρίως του οικοτουρισμού.
-Δημιουργία των όποιων υποστηρικτικών υποδομών και θεσμών για τη στήριξη και ενίσχυση της ναυτιλίας με στροφή στα ελληνικά πληρώματα. Πρωτοβουλία και κίνητρα για την προσέλκυση ελλήνων εφοπλιστών για ναυπήγηση πλοίων τους στη χώρα μας
-Διαμόρφωση ενός ισχυρού πυλώνα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα υπό τον έλεγχο του δημοσίου, που θα περιλαμβάνει την Εθνική, όπου το δημόσιο επανακτά το κρίσιμο πακέτο μετοχών για τον ουσιαστικό έλεγχό της, και τις λοιπές τράπεζες δημόσιου συμφέροντος ΑΤΕ, ΤΤ, και Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.
-Εισαγωγή και ενίσχυση των απαραίτητων ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους με εκτελεστικές αρμοδιότητες για ουσιαστική προστασία του καταναλωτή.
-Δυναμικό άνοιγμα προς νέες αγορές με στρατηγικές συνεργασίες π.χ., Ρωσία, Κίνα, Αφρική.
4. Δικαιότερο και αποτελεσματικότερο κοινωνικό κράτος
Όταν η ανεργία καλπάζει, όταν τα εισοδήματα των μισθωτών και συνταξιούχων υφίστανται τις δραματικές συμπιέσεις, όταν πάνω από το 25% των πολιτών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, τότε προαπαιτούμενο και πρωταρχική μέριμνα των όποιων πολιτικών και κυβερνητικών επιλογών είναι να διασφαλίζεται το αναγκαίο δίχτυ προστασίας.
Η ΔΗΜΑΡ ζητά επαναπροσανατολισμό του συστήματος κοινωνικής προστασίας για την ανακούφιση όσων πλήττονται από την κρίση.
Νέο κοινωνικό κράτος χωρίς ευνοημένους και αποκλεισμένους, χωρίς προνομιούχους και ξεχασμένους, χωρίς «ευγενή» και λαϊκά Ταμεία, με ίσα κοινωνικά δικαιώματα για όλους και όλες, ικανό να μειώνει τη φτώχεια και να αναδιανέμει πόρους εκεί που υπάρχει ανάγκη.
Ενιαίο σύστημα συντάξεων, χωρίς κρυφές επιδοτήσεις σε ευνοημένες κατηγορίες. Με κατάργηση των ταμείων υγείας και αναβάθμιση του ΕΣΥ, ώστε η τεράστια δαπάνη να μεταφράζεται σε καλύτερες υπηρεσίες προς τους ασθενείς.
Κανένα σύστημα κοινωνικής προστασίας δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά ως δίχτυ προστασίας ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, χωρίς ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που να συνδυάζει την οικονομική ενίσχυση των ευπαθέστερων ομάδων του πληθυσμού με την κατάρτιση ατομικών σχεδίων δράσης με στόχο την επιστροφή στην απασχόληση και την κοινωνική επανένταξη των δικαιούχων.
Η ιδιότητα του πολίτη πρέπει να εξασφαλίζει εγγυημένη πρόσβαση σε: υγεία, στέγαση και παιδεία. Επέκταση των δικαιωμάτων αυτών σε μετανάστες που πληρούν τις προϋποθέσεις. Ακόμη και σε μετανάστες «χωρίς χαρτιά» η παροχή επείγουσας κοινωνικής βοήθειας και υγειονομικής περίθαλψης είναι επιβεβλημένη, ως συμμόρφωση στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις κάθε κοινωνίας που θέλει να είναι πολιτισμένη.8
Βασικοί στόχοι είναι:
-Επέκταση του επιδόματος μακροχρόνιας ανεργίας στους μακροχρόνια ανέργους, καθώς και στους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας.
-Εξορθολογισμός των πολυάριθμων πολυτεκνικών επιδομάτων και θέσπιση ενός ενιαίου επιδόματος παιδιού, το οποίο θα καταβάλλεται από το πρώτο παιδί.
-Ανασχεδιασμός του επιδόματος ενοικίου έτσι ώστε να ωφελούνται και οι φτωχές οικογένειες που σήμερα δεν πληρούν τα κριτήρια επιλεξιμότητας του ΟΕΚ.
-Ανασχεδιασμός επιδοματικής πολιτικής για τα ΑμΕΑ, ενοποίηση όλων των επιδομάτων σε ένα νέο επίδομα αναπηρίας που το ύψος του οποίου θα μεταβάλλεται ανάλογα με τις ανάγκες κάθε μορφής αναπηρίας όχι ανάλογα με την ισχύ της κάθε ομάδας πίεσης.
-Δημιουργία ενός πλήρους δικτύου παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών σε κάθε δήμο της χώρας, διαθέσιμο σε όλες τις οικογένειες που τους χρειάζονται.
-Αναβάθμιση των δομών προστασίας ηλικιωμένων και ατόμων με αναπηρίες.
5. Ενίσχυση του κύρους των πολιτικών θεσμών με άμεσα μέτρα
-Εκδημοκρατισμός της λειτουργίας και πλήρη διαφάνεια, με έλεγχο από ανεξάρτητη αρχή στα οικονομικά των κομμάτων και την περαιτέρω μείωση της κρατικής οικονομικής επιχορήγησής τους.
-Αυστηρός περιορισμός της βουλευτικής ασυλίας μόνο για πράξεις που ανήκουν στον πυρήνα της πολιτικής λειτουργίας του βουλευτή. Με την αυστηροποίηση του «πόθεν έσχες» των βουλευτών, των συγγενικών τους προσώπων, των υπαλλήλων τους, καθώς και των υπαλλήλων της Βουλής, με έμφαση στο «πόθεν». Κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης.
- Μείωση του προσωπικού, των εν γένει λειτουργικών εξόδων, τη δημοσιοποίηση όλων των πράξεων και την πλήρη διαφάνεια στα οικονομικά της Βουλής και των βουλευτών.
-Καθιέρωση του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής με αύξηση του αριθμού των εκλογικών περιφερειών μετά από διαίρεση των μεγάλων, και ανάλογα μέτρα για την αντιμετώπιση του «μαύρου» πολιτικού χρήματος.
-Αναδρομικός έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων όσων διετέλεσαν πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, διοικητές και διευθύνοντες σύμβουλοι οργανισμών του δημοσίου, μέλη επιτροπών ανάθεσης δημόσιων έργων και δημόσιων προμηθειών καθώς και των συζύγων και των συγγενών τους Α' βαθμού από το 1981 μέχρι σήμερα.
-Αυστηρός έλεγχος όλων των μεταβιβάσεων ακινήτων που πραγματοποιήθηκαν, προς συζύγους και συγγενείς Α′ βαθμού, για να αποκαλυφθούν κινήσεις απόκρυψης παράνομου πλούτου. Δήμευση περιουσιακών στοιχείων που μεταβιβάστηκαν γιατί η προέλευσή τους δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί.
-Ψήφιση ειδικού νόμου που θα καθιστά την απιστία σε βάρος του Δημοσίου και τη φοροκλοπή διαρκή εγκλήματα χωρίς παραγραφή, και θα θεσπίζει την αυτόματη άρση φορολογικού και τραπεζικού απορρήτου όλων όσοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα ή συμμετείχαν στην ανάθεση έργων ή προμηθειών.
-Βαθιά μεταρρύθμιση της Δικαιοσύνης, με την απλοποίηση κωδίκων και την αναβάθμιση του ρόλου του δικαστή και της εισαγωγής της διαιτησίας.

Εδώ οι καλές προτάσεις........Και ΕΕΚ έχουμε...Πάρε κόσμε προτάσεις...

[Στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου, συνήλθε στην Aθήνα το 11ο Συνέδριο του Eργατικού Eπαναστατικού Kόμματος. Mέσα σε κλίμα επαναστατικής αποφασιστικότητας και περίσκεψης συζητήθηκαν το σχέδιο Θέσεων που παρουσίασε η απερχόμενη Kεντρική Eπιτροπή για την παγκόσμια καπιταλιστική χρεοκοπία και την Eλλάδα, αλλαγές στο καταστατικό, μορφές αυτοοργάνωσης των μαζών και τα κοινωνικά κινήματα, το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, το κίνημα της νεολαίας, έγινε οικονομικός απολογισμός, τέθηκαν στόχοι οργανωτικής και πολιτικής ανάπτυξης και εκλέχθηκε νέα Κεντρική Επιτροπή.
Tο σχέδιο θέσεων της K.E. ψηφίστηκε ομόφωνα.]

1. Η Ελλάδα συγκλονίζεται από έναν παγκόσμιο τυφώνα. Η χρεοκοπία της δεν αποτελεί «ελληνική εξαίρεση» ούτε καν εκδήλωση της κρίσης κρατικής υπερχρέωσης στον χώρο της Ευρωζώνης μόνο: συμπυκνώνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο όλες τις καταστροφικές δυνάμεις που εξαπολύθηκαν με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που με αφετηρία την κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου στην ίδια την παραγωγή και την αναζήτηση διεξόδου στην παγκοσμιοποίηση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας, ξέσπασε το 2007 με την κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς ακινήτων, την διεθνή πιστωτική κρίση και την ενδόρρηξη του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, με εμβληματικό σταθμό την κατάρρευση του κολοσσού Λήμαν Μπράδερς τον Σεπτέμβριο του 2008 και την Μεγάλη Ύφεση που ακολούθησε σε πλανητική κλίμακα.

Αυτήν την παγκοσμιότητα της κρίσης και τις επαναστατικές της συνέπειες αναγνωρίζουν τα πιο συνειδητά τμήματα της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας αλλά όχι η γραφειοκρατικοποιημένη καθεστωτική «Αριστερά» κι οι κεντριστικοί δορυφόροι της στην λεγόμενη «ριζοσπαστική αριστερά», με ακραίο παράδειγμα πάλι την Ελλάδα. Η βαθύτερη πολιτική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην εθνοκεντρική μυωπία αυτών των δυνάμεων και το ΕΕΚ βρίσκεται στο γεγονός ότι η επαναστατική τροτσκιστική οργάνωση αναγνωρίζει την πρωταρχικότητα και τον καθοριστικό ρόλο της παγκόσμιας κατάστασης πάνω στις εθνικές ιδιοτυπίες και συνεπώς της πορείας της παγκόσμιας επανάστασης πάνω στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης σε κάθε χώρα. Η σχέση παγκόσμιου/εθνικού δεν είναι γραμμική, είναι διαλεκτική σχέση αλληλεπίδρασης αλλά αυτό δεν εξαφανίζει την πρωταρχικότητα του ενός πόλου σε μια διαλεκτική ενότητα αντιθέτων.
«Η παγκόσμια επανάσταση απαιτεί μια παγκόσμια συνείδηση» τόνιζε, τον καιρό της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Βελιμίρ Χλιέμπνικοφ. Η παγκόσμια συνείδηση δεν εξαντλείται στη συνείδηση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, των συνεπειών της και των πολιτικών επαναστατικών καθηκόντων που απορρέουν από αυτήν, όσο κρίσιμα και ζωτικά κι αν είναι όλα αυτά. Απαιτεί την ριζική ρήξη με τα ίδια τα ιδεολογικά θεμέλια και τις φετιχιστικές αυταπάτες του κόσμου της καπιταλιστικής παρακμής που καταρρέει, τη σύλληψη της φύσης της ιμπεριαλιστικής εποχής, της μεταβατικής εποχής στον παγκόσμιο κομμουνισμό όχι σαν αφηρημένης γενικότητας αλλά όπως αυτή εκδηλώνεται στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, την επικαιροποίηση, ανάπτυξη και πραγμάτωση της θεωρίας της Διαρκούς Επανάστασης, του ανεκπλήρωτου προτάγματος των καιρών μας και του Μεταβατικού Προγράμματος κινητοποίησης των μαζών που απορρέει από αυτήν.
Η απουσία μιας τέτοιας παγκόσμιας συνείδησης και του υλικού φορέα που την αναπτύσσει, της πολιτικής οργάνωσης της διεθνούς προλεταριακής επαναστατικής πρωτοπορίας σε Παγκόσμιο Κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης είναι αδιαχώριστη από τις τραγικές εμπειρίες του 20ου αιώνα, τις προδοσίες της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού, τις καταρρεύσεις του 1989-91 και τη στροφή προς την καπιταλιστική παλινόρθωση πάνω στα ερείπια της ΕΣΣΔ και στην Κίνα. Το καθήκον μιας αναγέννησης, σε ανώτερο επίπεδο, της παγκόσμιας επαναστατικής κομμουνιστικής συνείδησης πέφτει πρώτα απ’ όλα στους ώμους εκείνων που πιάνοντας το κόκκινο νήμα του Οκτώβρη του 1917 και μένοντας πιστοί στον ορίζοντα που αυτός άνοιξε, δεν ρίχνουν την επαναστατική κληρονομιά στα σκουπίδια ούτε την παραδίδουν στους δεινόσαυρους μιας ξοφλημένης σταλινικής γραφειοκρατίας αλλά την διασώζουν μέσα από τις καταστροφές, αναπτύσσοντάς την σαν όπλο για το νέο στάδιο της παγκόσμιας επανάστασης που ανοίγει τώρα η ιστορική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, με την οποία έκλεισε η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και φώτισε ο δικός μας Δεκέμβρης, το ολοκαύτωμα του Μωχάμεντ Μπουαζίζι στη Τυνησία και η επαναστατική Άνοιξη των λαών της Μέσης Ανατολής .
Η ανάπτυξη μιας παγκόσμιας επαναστατικής κομμουνιστικής συνείδησης κι οργάνωσης μέσα στους καταπιεσμένους και τους εξεγερμένους, με φορέα μιαν επαναστατική Διεθνή της Διαρκούς Επανάστασης, την Τέταρτη Διεθνή, είναι το πιο επείγον καθήκον των επαναστατών όπου γης, μαζί και στην Ελλάδα. Είναι το πρώτο και πιο επείγον καθήκον που θέτει και το 11ο Συνέδριο του ΕΕΚ. Δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κόμμα σε μια χώρα χωρίς να ξεκινάει από την οικοδόμηση της Διεθνούς των κολασμένων της γης.

2. Καθώς η παγκόσμια κρίση μπαίνει στο πέμπτο έτος, η θύελλα που σάρωσε τα διεθνή χρηματιστήρια τον Αύγουστο του 2011 ήρθε να επαληθεύσει και μάλιστα ταχύτατα τις βασικές προβλέψεις που το ΕΕΚ έκανε ελάχιστες εβδομάδες πριν, στα τέλη Ιουλίου, στην 6η Μαρξιστική Κατασκήνωσή του (το υψηλότερο σημείο της προετοιμασίας του 11ου Συνεδρίου, μαζί με την Συνδιάσκεψη του Μαΐου 2011): την αποτυχία των αποφάσεων της ΕΕ στις 21 Ιουλίου και συνεπώς και του δεύτερου πακέτου «διάσωσης», δηλαδή της λεγόμενης «επιλεκτικής ή ελεγχόμενης χρεοκοπίας» της Ελλάδας, το φιάσκο της διαμάχης για την άνοδο της οροφής του δημόσιου χρέους στις HΠΑ, το άμεσο ενδεχόμενο πιστοληπτικής υποβάθμισης της Αμερικής, την παραπέρα κατολίσθηση στην παγκόσμια ύφεση και την προοπτική μιας νέας διαλυτικής έκρηξης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, χειρότερης από εκείνη που ακολούθησε την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς το 2008.
Ο αυγουστιάτικος καταποντισμός των χρηματιστηρίων εκφράζει το σοκ και δέος των λεγόμενων «αγορών» μπροστά όχι μόνο σε μια νέα, αναπόφευκτη επιδείνωση της Μεγάλης Ύφεσης αλλά προπαντός μπροστά στην ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ταυτόχρονη οικονομική και πολιτική χρεοκοπία του καπιταλιστικού συστήματος στα μητροπολιτικά του κέντρα, σε Αμερική, Ευρώπη και Ιαπωνία.
Ό,τι θεωρούνταν αδιανόητο έγινε πιθανό, το αδύνατο -το χρεοστάσιο της Αμερικής, της ισχυρότερης καπιταλιστικής χώρας του κόσμου- δυνατό. Η κρίση μαζί και το δικέφαλο τέρας του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος των HΠΑ έχουν πάρει τέτοιες κολοσσιαίες διαστάσεις που ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο. Το ισχύον δικομματικό πολιτικό σύστημα αδυνατεί ακόμα και να τα διαχειριστεί. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα με πολιορκητικό κριό το φασιστικό Tea Party έδειξε ότι δεν διστάζει ακόμα κι ένα χρεοστάσιο της χώρας φτάνει να περάσει τα σχέδιά του για συντριβή των εργαζομένων. Από την άλλη, ο Ομπάμα και το Δημοκρατικό Κόμμα ξεπούλησαν κάθε προσδοκία που έθρεψαν στο λαό αναζητώντας συμβιβασμό με τους Ρεπουμπλικάνους. Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουν την τελευταία στιγμή, στις 2 Αυγούστου, σε μια «συμφωνία» που δεν είναι ουσιαστικά συμφωνία καθώς παραπέμπει όλα τα φλέγοντα ζητήματα στις μελλοντικές διαβουλεύσεις μιας δικομματικής επιτροπής. Η απώλεια του περιβόητου ΑΑΑ κι η υποβάθμιση της Αμερικής από την Standard and Poor’s τρεις μέρες μετά, στις 5 Αυγούστου αποτελεί την συμβολική επισφράγιση της προοπτικής ενός χρεοστασίου που ξεπερνούσε μέχρι τώρα κάθε φαντασία.
Η πολιτική αυτή παράλυση δεν είναι παρά έκφραση κρίσης της ίδιας της πολιτικής εξουσίας, μιας οξύτατης καθεστωτικής κρίσης. Η ίδια αδυναμία διακυβέρνησης με άλλες μορφές εκδηλώνεται και στην ΕΕ που παραδέρνει πάνω από ένα χρόνο σε μια διαρκώς επιδεινούμενη κρίση υπερχρέωσης. Το βάθος της συστημικής κρίσης είναι τέτοιο που όχι μόνο δεν επιτρέπει μια διέξοδο χωρίς την κολοσσιαία καταστροφή της τεράστιας μάζας πλεοναζόντων κεφαλαίων σε πλανητική κλίμακα αλλά και υπονομεύει ακόμα και τις προσπάθειες διαχείρισης της κρίσης που μετατρέπονται σε σύντομο χρονικό διάστημα σε μπούμερανγκ και πυροδότες της οικονομικής και πολιτικής κρίσης.
Μετά το σοκ της κατάρρευσης της Λήμαν Μπράδερς, κινητοποιήθηκαν ποταμοί ρευστότητας τρισεκατομμυρίων δολαρίων για να αποφευχθεί η διάλυση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το ιδιωτικό χρέος τραπεζών και επιχειρήσεων μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος, πυροδοτώντας την χωρίς προηγούμενο δημοσιονομική κρίση. Μεταφέροντας το πρόβλημα στο ίδιο το Κράτος, μετέτρεψαν την οικονομική σε άμεσα πολιτική κρίση, επιταχύνοντας ταυτόχρονα τους ρυθμούς της ταξικής πάλης διεθνώς.
Με την επαναφορά του Κράτους στη θέση του κεντρικού ρυθμιστή των οικονομικών εξελίξεων και την αποτυχία του πλέον να παίζει αυτόν τον ρόλο, όπως αυτό εκφράζεται στην δημοσιονομική κρίση, στην κρίση κρατικής υπερχρέωσης, στην επιδείνωση της Μεγάλης Ύφεσης αλλά και στη διόγκωση της διαφθοράς, την δραματική διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, τα υπερκέρδη μιας μερίδας της χρηματιστικής ολιγαρχίας σε συνθήκες κοινωνικής καταστροφής, οι πολικές συνέπειες είναι εκρηκτικές κι ανεξέλεγκτες. Ο διχασμός ανάμεσα σε Κράτος και κοινωνία των ιδιωτών έρχεται στην επιφάνεια με βίαιο τρόπο συμπαρασύροντας όλες τις κοινωνικές τάξεις και στρώματα, όλους τους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς. Μερίδες αστών, η συντριπτική πλειοψηφία των μικροαστικών στρωμάτων, οι μάζες των εργατών, ρίχνουν την ευθύνη της καταστροφής στο Κράτος (και τα άλλα εθνικά κράτη), τις κυβερνήσεις, στους πολιτικούς, το Κοινοβούλιο, τα κόμματα που η πολιτική τους δεν διαφέρει πια. Ο εθνικισμός, οικονομικός και πολιτικός, δεξιός, ακροδεξιός, δημοκρατικός, «αριστερός», φουντώνει, με πρώτο στόχο-θύμα τους μετανάστες και τις μειονότητες - χωρίς όμως να μπορεί να ανοίξει, έστω και προσωρινά, όπως στη δεκαετία του 1930, κάποια προσωρινή διέξοδο με το «ισχυρό», ακόμα κι «ολοκληρωτικό κράτος», ακριβώς λόγω της παρακμής του κράτους έθνους σε συνθήκες καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Από την άλλη, οι διεθνοποιημένοι καπιταλιστικού θεσμοί αλληλοσυγκρούονται, όπως στην πρόσφατη σύγκρουση της ηγεσίας του ΔΝΤ που ζητά δια στόματος Λαγκάρντ την επείγουσα, ακόμα και αναγκαστική επανακεφαλαιοποίηση του ετοιμόρροπου ευρωπαϊκού τραπεζιτικού συστήματος, στη σύγκρουση μέσα κι ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ, μέσα κι ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις πολιτικές κυβερνήσεις της ΕΕ (πρώτα-πρώτα με την ηγεμονική Γερμανία, βλέπε και παραίτηση Γιούνκερ Σταρκ) κλπ. Δεν μπορεί η Ευρώπη να γυρίσει στο καθεστώς της Βεστφαλίας του 17ου αιώνα αλλά και το ξεπερασμένο ιστορικά κράτος-έθνος δεν μπορεί να ξεπεραστεί μέσα στον καπιταλισμό. Τα εθνικά καπιταλιστικά συμφέροντα συγκρούονται με τους διεθνοποιημένους θεσμούς χωρίς, όμως να μπορούν πια να γυρίσουν πίσω το ρολόι της Ιστορίας, να καταργήσουν την κυρίαρχη διεθνή οικονομική και πολιτική αλληλοσύνδεση. Έτσι σύσσωμη η λεγόμενη «κοινωνία των ιδιωτών» ή «πολιτών» αγανακτεί και ξεσηκώνεται ενάντια σε μια δαιμονοποιημένη παγκοσμιοποίηση, ενάντια στους ξεπουλημένους πολιτικούς διαχειριστές του κράτους, ενάντια στα κόμματα. Η ταξική ασάφεια δεν μπορεί να κρύψει για πολύ, σε συνθήκες ταξικής πόλωσης, ούτε την ετερογένεια των «πολιτών», μαζί και των «αγανακτισμένων της πλατείας» που εκδηλώνουν την κατάρρευση των μικροαστικών στρωμάτων σαν ερεισμάτων της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων και που απαιτούν «πραγματική» ή «άμεση δημοκρατία», αλλά ούτε και τη διαφορά και αντίθεση των συμφερόντων τους με τον ιδιώτη καπιταλιστή που βλέπει το κεφάλαιό του να καταστρέφεται ως πλεονάζον ή, με το ακραίο δείγμα αστικής «αγανάκτησης» τo Tea Party των HΠΑ που προωθεί την κοινωνική σφαγή στο όνομα της ελευθερίας του ατόμου.
Ο διχασμός κρατικής εξουσίας, και κοινωνίας, πολιτικής και οικονομικής σφαίρας, κοινωνίας και ατόμου δεν μπορεί να ξεπεραστεί όσο δεν ανατρέπεται ο καπιταλισμός και δεν συντρίβεται το κράτος του, όσο η εξουσία των Συμβουλίων της εργατικής τάξης, στηριγμένης από τις μάζες των καταστρεφόμενων κι αγανακτισμένων μικροαστικών μαζών, δεν οργανώνει το «σβήσιμο» του κράτος και κάθε εξουσιαστικής σχέσης στη χώρα και διεθνώς. Η απάντηση στο Κράτος των καπιτα-ληστών και στην παγκοσμιοποίηση της εκμετάλλευσής τους δεν είναι η «πραγματική» ή «άμεση δημοκρατία» των μικροαστών που σαν κράτος, υποτίθεται του Δήμου, παραμένει κράτος, αλλά η εργατική εξουσία, η Κομμούνα των εργατών με την οποία σβήνει το κράτος κι ανοίγει ο δρόμος στην πανανθρώπινη αταξική, α-κρατική, αν-εξουσίαστη κοινωνία, τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

3. Η αποτυχία της γιγαντιαίας κρατικής παρέμβασης μετά το 2008 και η ραγδαία επιδείνωση της Μεγάλης Ύφεσης, η διαρκής απειλή χρεοκοπίας τραπεζών, επιχειρήσεων και χωρών έχει γενικεύσει την κρίση σε όλες τις διαστάσεις της και όλους τους θεσμούς που προασπίζουν διεθνοποιημένα, εθνικά και ατομικά συμφέροντα. Γι’ αυτό και η αποσταθεροποίηση, η κρίση πολιτικής εξουσίας διεθνοποιείται.
Οι προσπάθειες διάσωσης του συστήματος τα τρία τελευταία χρόνια όχι μόνον απέτυχαν οικονομικά, αλλά και πυροδότησαν τις φυγόκεντρες τάσεις και την κρίση ακυβερνησίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ταυτόχρονα την επαναστατική αφύπνιση στη Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή.
Η Ελλάδα είναι το σημείο σύνδεσης των εκρηκτικών εξελίξεων σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή τόσο λόγω στρατηγικής θέσης όσο και λόγω των ιδιαιτεροτήτων του κοινωνικού της σχηματισμού που την κατέστησαν τον «αδύναμο κρίκο» της διεθνούς κι ευρωπαϊκής αλυσίδας.
Παρόλες τις ενέσεις απίθανων ποσοτήτων ρευστότητας, η διεθνής ύφεση φαινομενικά συγκρατήθηκε για λίγο τον Ιούνιο του 2009, όταν έγινε λόγος, πρώτα στις HΠΑ, για «ανάκαμψη με ανεργία» (jobless recovery) - κυριολεκτικά μια αντίφαση εν τοις όροις. Στην πραγματικότητα, παρά τα σχέδια «διάσωσης» και τις «ποσοτικές χαλαρώσεις» (quantitative easing Q1 και Q2) δύο χρόνια μετά συνεχίζεται στις HΠΑ η κατάρρευση της αγοράς ακινήτων και καλπάζει η ανεργία. HΠΑ και Γερμανία ακόμα και στις καλύτερες επιδόσεις τους δεν έφτασαν παρά στο ίδιο σημείο αύξησης του ΑΕΠ που είχαν στις αρχές της κρίσης. Γι' αυτό, όπως παρατήρησε στα τέλη Αυγούστου ο Martin Wolf στους Financial Times (31/8/11), απαντώντας σε όσους φοβούνται ένα δεύτερο κύμα ύφεσης (double dip recession), αυτό δεν θα υπάρξει γιατί απλούστατα δεν τέλειωσε ποτέ η Μεγάλη Ύφεση (Great Recession) που άρχισε το 2008-2009.
Kι ο περιβόητος Νουριέλ Ρουμπινί, σε άρθρο του στους Financial Times θεωρεί την αποφυγή της επιδείνωσης της παγκόσμιας ύφεσης σαν «ανέφικτη αποστολή» (mission impossible), ενώ σε συνέντευξή του στη Wall Street Journal στις 18 Αυγούστου αναγνωρίζει ότι… (ο Μαρξ είχε δίκιο» κι «ο καπιταλισμός έχει μπει σε μια αυτοκαταστροφική διαδικασία»!
Ο ίδιος αναλυτής θεωρεί ότι τώρα εξαντλήθηκαν πια όλα τα πολεμοφόδια που ρίχτηκαν στη μάχη μετά το σοκ της Λήμαν Μπράδερς το 2008. Τα πρωτοφανή τότε μέτρα μαζικής και συγχρονισμένης παρέμβασης κρατών και κεντρικών τραπεζών αποδείχτηκαν, τελικά, όπως έγραψε ο Satyalit Das (Financial Times 11/8/11) “Botox economics”, οικονομική επέμβαση καλλωπισμού!
Λύση δεν μπορούν να δώσουν νέες ενέσεις ρευστότητας: γιατί π.χ. ένα Q3 να πετύχει εκεί που απέτυχαν παταγωδώς το Q2 και το Q1; Το νέο πρόγραμμα των 447 δις δολαρίων που εξήγγειλε ο Ομπάμα για την τόνωση της οικονομίας και την αύξηση των θέσεων εργασίας έχει πολύ λιγότερες πιθανότητες να είναι αποτελεσματικότερο από τα τρισεκατομμύρια που δόθηκαν το 2008 από τον Μπους και στη συνέχεια από τον ίδιο τον Ομπάμα κι αντιμετωπίζεται με βαθύ σκεπτικισμό.
Λύση προσωρινή στην εντατικοποίηση της Μεγάλης Ύφεσης δεν μπορεί να δώσει, όπως το 2008-2009, η αύξηση της παραγωγής στις λεγόμενες «αναδυόμενες αγορές», και προπαντός η Κίνα: η τελευταία, αν και έριξε κι αυτή ποταμούς ρευστότητας μετά το 2008, αντιμετωπίζει τώρα, γι’ αυτόν τον λόγο, σοβαρούς κινδύνους από τις ισχυρές πληθωριστικές πιέσεις στο νόμισμά της, οι κινεζικές τράπεζες βουλιάζουν από τα βουνά απλήρωτων δανείων, ιδιαίτερα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, και οι κερδοσκοπικές φούσκες στην αγορά ακινήτων και το χρηματιστήριο βρίσκονται σε διαδικασία ρήξης.
Συν τοις άλλοις, ο θυελλώδης Αύγουστος κλόνισε εκ θεμελίων τον μύθο για μια Κίνα που θα μπορούσε να πάρει την πρωτοκαθεδρία από την Αμερική στον 21ο αιώνα, όπως η τελευταία διαδέχτηκε την Βρετανία στον 20ο αιώνα. Παρόλες τις δραματικές εξελίξεις στις HΠΑ με την υποβαθμισμένη πια πιστοληπτική ικανότητα, μέσα στην φουρτούνα το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο αναζήτησε καταφύγιο ξανά κυρίως στα αμερικανικά κρατικά χρεόγραφα (και κατά δεύτερο λόγο στα γερμανικά δημόσια ομόλογα). Μετά από αυτό το λιμάνι δεν έβρισκε άλλο, τελευταίο καταφύγιο από εκείνο του χρυσού που εκτινάχτηκε κοντά στα 2000 δολάρια η ουγγιά. Η εκτίναξη της τιμής του χρυσού, της ενσάρκωσης του χρήματος ως «καθολικού ισοδύναμου» (Μαρξ) δείχνει ξανά την αδυσώπητη λειτουργία του νόμου της αξίας που παραμένει η ρυθμιστική αρχή του συστήματος – αλλά και που αδυνατεί πια να παίξει τον ρυθμιστικό της ρόλο και γίνεται καθολικό ισοδύναμο της καθολικής κρίσης
Πρέπει να δούμε πίσω από τα νούμερα και τα οικονομικά μεγέθη την ιστορική κίνηση του καπιταλισμού: η Αμερική δεν είναι απλώς η ισχυρότερη καπιταλιστική χώρα αλλά και το υψηλότερο σημείο ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλισμού στο τελευταίο ιστορικό του στάδιο της ιμπεριαλιστική παρακμής. Η παρακμή της Αμερικής αναδεικνύεται από την χωρίς προηγούμενο παρούσα παγκόσμια κρίση ως το υψηλότερο -ή το χαμηλότερο- σημείο παρακμής του παγκόσμιου καπιταλισμού. Είναι η παρακμή του συστήματος το αξεπέραστο εμπόδιο για να υπάρξει καπιταλιστική χώρα-διάδοχος της Αμερικής. Όπως, έγκαιρα, προέβλεψε ο Τρότσκυ, την κυριαρχία του Αμερικανισμού μπορεί να την διαδεχτεί μονάχα ο παγκόσμιος Σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός της απελευθερωμένης ανθρωπότητας.

4. Η Ευρώπη, η ιστορική κοιτίδα του καπιταλισμού, επιχείρησε με κάθε μέσο, σε όλη την διάρκεια της εποχής της καπιταλιστικής παρακμής, να ξανακερδίσει την παγκόσμια ηγεμονία που βρίσκονταν πια στα χέρια της Αμερικής. Αυτό τον στόχο επιδίωκε με το σχέδιο Μπριάν για τις λεγόμενες «Ενωμένες (καπιταλιστικές) Πολιτείες της Ευρώπης» στη διάρκεια του A' Παγκόσμιου Πολέμου και προπαντός μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τα διαδοχικά βήματα προς την καπιταλιστική ολοκλήρωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα στην Κοινή Αγορά, την ΕΟΚ, και τελικά με την ΕΕ με το κοινό ευρωνόμισμα.
Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του υπαρκτού σοσιαλισμού» στην Ανατολική Ευρώπη ανανέωσε τις ελπίδες της ευρωπαϊκής, πρώτα-πρώτα της γαλλικής και γερμανικής μπουρζουαζίας ότι θα πετύχαινε αυτήν τη φορά την ενοποίηση της ηπείρου για να διεκδικήσει ξανά την παγκόσμια ηγεμονία στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο. Αυτή η στρατηγική βλέψη βρίσκεται πίσω από την Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ΟΝΕ – κι είναι αυτή η στρατηγική προοπτική που τινάχτηκε στον αέρα από την παρούσα κρίση δείχνοντας την αξεπέραστη ιστορική αδυναμία των αστικών τάξεων της Ευρώπης να ξεπεράσουν τα εθνικά καπιταλιστικά συμφέροντα και τα όρια του αστικού Κράτους-Έθνους και να ενοποιήσουν την ήπειρο σε καπιταλιστικές βάσεις. Αυτό που μαίνεται στην ήπειρο δεν είναι απλώς μια κρίση κρατικής υπερχρέωσης. Η δεδομένη χρεοκοπία της Ελλάδας, η εξάπλωση της επαπειλούμενης χρεοκοπίας σε Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και τώρα Ιταλία, συνολικά η κρίση υπερχρέωσης κρατών, επιχειρήσεων, ιδιωτών στην Ευρώπη, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, η ύφεση, το ετοιμόρροπο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα είναι τα συμπτώματα μιας βαθύτερης ιστορικής και θανάσιμης ασθένειας σε ένα γερασμένο κοινωνικό οργανισμό. Η ιμπεριαλιστική ΕΕ μετατράπηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα από κοιτίδα σε ανοιχτό τάφο του συστήματος που περιμένει τον νεκροθάφτη του - την ευρωπαϊκή εργατική τάξη.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια δεν υπάρχουν περιθώρια αναζήτησης ουτοπικών αντιδραστικών «λύσεων» σε μία μόνο χώρα κι εντός του παγκοσμιοποιημένου πλέον συστήματος. Το ΕΕΚ παλεύει για να κοπεί ο Γόρδιος Δεσμός που στραγγαλίζει τον ελληνικό λαό με τα Μνημόνια και τα Μεσοπρόθεσμα κλπ. με την άμεση, μονομερή διαγραφή όλου του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους, χωρίς να ψάχνουμε να βρούμε το απεχθές και μόνο τμήμα του χρέους όπως κάνει η αποπροσανατολιστική Πρωτοβουλία για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ). Όλο το χρέος είναι απεχθέστατο. Πρέπει άμεσα να διαγραφεί και ταυτόχρονα να εθνικοποιηθεί το τραπεζιτικό σύστημα κι όλοι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας της χώρας για να προστατευτεί ο λαός από την φυγή των κεφαλαίων των καπιτα-ληστών και να αναδιοργανωθεί η οικονομία σε νέες κοινωνικές βάσεις, κάτω από εργατικό έλεγχο, εργατική διαχείριση, εργατική εξουσία.
Η ρήξη με την ΕΕ και με το ευρώ είναι αναπόφευκτη. Το να καλλιεργεί, όμως, κανείς αυταπάτες ότι αρκεί μια έξοδος από την ΕΕ και μια επιστροφή στη δραχμή σε μια λεηλατημένη, κατεστραμμένη και πάντα καπιταλιστική Ελλάδα θα λύσει το πρόβλημα είναι εγκληματικό. Στο κάτω-κάτω ακόμα κι ο Σόιμπλε αφήνει να κρέμεται σαν απειλή αλλά και πιθανότατο ενδεχόμενο μια εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και τελικά την ΕΕ. Θα το είχαν κάνει προ πολλού εάν δεν φοβόντουσαν τις συνέπειες στις δικές τους τράπεζες και στο όλο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό οικοδόμημα.
Η έξοδος από την ΕΕ απαιτεί την έξοδο από το καπιταλισμό, την ανατροπή του, την εργατική εξουσία, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, στην περιοχή, στην Ευρώπη κι όλο τον κόσμο.
Το πραγματικό δίλημμα είναι το εξής: ή θα αφήσουμε την καταρρέουσα ΕΕ να μας θάψει πρώτους κάτω από τα ερείπιά της ή μια κοινωνική επανάσταση στην Ελλάδα θα δώσει το έναυσμα σε μια Ευρωπαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση για την συντριβή της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και την ενοποίηση της ηπείρου από τους εργάτες της στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, προανάκρουσμα για μια Παγκόσμια Σοσιαλιστική Ομoσπονδία.

5. H καπιταλιστική Ελλάδα έχει μετατραπεί στο επίκεντρο της παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Εάν παντού μιλάνε για τράπεζες-ζόμπι, ή και για κράτη-ζόμπι, η χρεοκοπημένη Ελλάδα του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, του επ’ αόριστον κοινωνικού κανιβαλισμού, έχει υποβιβαστεί μέσα σε δύο χρόνια σε <ένα Κράτος-ζόμπι, με μια κυβέρνηση-ζόμπι, με τράπεζες-ζόμπι, στα νύχια μιας ΕΕ-ζόμπι, με το αίμα του λαού της να το πίνει αχόρταγα το παγκόσμιο κεφάλαιο επιβεβαιώνοντας την ονομασία που του έδωσε ο Μαρξ: βαμπίρ.
Ο βαμπιρισμός του κεφαλαίου φτάνει στα πιο ακραία του όρια όταν το κεφάλαιο από τις ίδιες τις εσωτερικές του αντιφάσεις έχει μπει σε διαδικασία αυτο-καταστροφής. Η τελευταία δεν σημαίνει καθόλου κι αυτόματη κατάρρευση. Ο Τρότσκυ είχε προειδοποιήσει, μιλώντας στο 2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ότι είναι ακριβώς την ώρα του πιο θανάσιμου κινδύνου που η αστική τάξη αναπτύσσει το «άνθος της αντεπαναστατικής της στρατηγικής». Οι τραγικές εμπειρίες του 20ου αιώνα επιβεβαίωσαν την προειδοποίηση. Αυτή, όμως, πρέπει να ειδωθεί διαλεκτικά στο φως της παρούσας κρίσης του 21ου αιώνα: η κεφαλαιοκρατία είναι υποχρεωμένη να αναπτύξει το «άνθος της αντεπαναστατικής στρατηγικής» της σε συνθήκες που έχουν αποτύχει οριστικά οι δύο διεθνείς οικονομικές εναλλακτικές στρατηγικές που ανέπτυξε κι εφάρμοσε για να αναχαιτίσει την εργατική τάξη την εποχή της καπιταλιστικής παρακμής, ο Κεϋνσιανισμός κι ο λεγόμενος «νεοφιλελευθερισμός». Οι ίδιες οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, οι απόπειρες διεξόδου από τα ερείπια του νεοφιλελευθερισμού με διεύρυνση των δημόσιων ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους - μια κλασσική συνταγή για τους Κεϋνσιανούς, απέτυχαν οικτρά, ενώ είναι εξίσου αδύνατη να συνεχιστεί η χρεοκοπημένη στρατηγική διέξοδος του νεοφιλελευθερισμού. Οι διάφοροι συνδυασμοί θραυσμάτων των δύο στρατηγικών έχουν επίσης αποτύχει. Απομένει στην κυρίαρχη τάξη μόνο ο συνδυασμός κοντοπρόθεσμων παρεμβάσεων με εντελώς εφήμερα αποτελέσματα και η ανοιχτά αντεπαναστατική πολιτική στρατηγική με την εντεινόμενη τάση προσφυγής στη χρήση εξωοικονομικής βίας, την κρατική καταστολή, τον κοινωνικό πόλεμο ή και την ανοιχτή στρατιωτική ιμπεριαλιστική επέμβαση, σε συνδυασμό με την χειραγώγηση, όπως στη Λιβύη.
Η αναμέτρηση επανάστασης κι αντεπανάστασης στη Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή κάθε άλλο παρά σταμάτησε. Η ντόπια αντίδραση κι ο ιμπεριαλισμός έχουν αντεπιτεθεί προσπαθώντας να πνίξουν την επανάσταση είτε σφίγγοντάς την στην αγκαλιά τους στο όνομα της δημοκρατίας είτε με πολεμική παρέμβαση ή και με τα δυο. Ιδιαίτερα προσπαθούν να χειραγωγήσουν κάθε υπαρκτή αλλά δευτερεύουσα αντίφαση κληρονομημένη από το ιστορικό παρελθόν, την παρουσία και σύγκρουση διαφορετικών αρχαϊκών δομών και φυλετικών ή εθνοτικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων.
Η πολιτική αντεπαναστατική στρατηγική, όμως, του κεφαλαίου, υπονομεύεται σε κάθε βήμα τόσο από την αντίσταση των μαζών όσο κι από την ιστορική χρεοκοπία οποιασδήποτε μακροπρόθεσμης καπιταλιστικής στρατηγικής διεξόδου από την χρεοκοπία. Μερικοί βιάστηκαν να θεωρήσουν ότι η κοινωνική επανάσταση σταμάτησε στην Αίγυπτο κι η αντεπανάσταση επικράτησε λόγω της συμμαχίας της στρατιωτικής χούντας με τους Ισλαμιστές. Οι συνεχιζόμενες εργατικές απεργίες ή και η ορμητική έφοδος και κατάληψη της σιωνιστικής πρεσβείας στο Κάϊρο αρκούν για να δειχθεί ότι οι επαναστατικές δυνάμεις που ανέτρεψαν τον Μουμπάρακ στις 11ης Φεβρουαρίου κάθε άλλο παρά έχουν δαμαστεί. Στη Λιβύη, πάλι, ο ιμπεριαλισμός κατάφερε να εγκαθιδρύσει το προγεφύρωμά του, αλλά ταυτόχρονα αυτό κάθε άλλο παρά είναι σταθερό καθώς όχι μόνον η στρατιωτική αδυναμία τού ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και η ρήξη Αμερικής–Ευρώπης στους κόλπους του ΝΑΤΟ έγιναν έκδηλες αλλά και έφεραν στην εξουσία ένα ετερόκλιτο άθροισμα αλληλοσυγκρουόμενων δυνάμεων, «καταφέρνοντας», 10 χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου, να έχει εγκατασταθεί σαν στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης ένας Ισλαμιστής, παλιός γνωστός συνεργάτης του Μπιν Λάντεν και της Αλ Κάϊντα!
Όσοι βιάζονται να θάψουν την επανάσταση θέλουν να κρύψουν τον δικό τους σκεπτικισμό ή και φόβο απέναντί της. Όποιος, όμως, υποτιμά τον ταξικό εχθρό, που απειλεί την ανθρωπότητα με βαρβαρότητα, αφοπλίζει τον λαό και τις επαναστατικές του δυνάμεις.
Θα ήταν θανάσιμη αυταπάτη να νομίζει κανείς ότι δεν αναπτύσσονται και στη σημερινή Ελλάδα τάσεις επιβολής της χρεοκοπίας του συστήματος πάνω στους εργαζομένους με τη βία της αντεπανάστασης. Ήδη ο Πάγκαλος μάς απειλεί με τανκς κι ο Βενιζέλος βρίζει συλλήβδην όλη την Μεταπολίτευση. Υπάρχει σκόπιμη και κατευθυνόμενη εκστρατεία για την πλήρη απαξίωση της περιόδου που ακολούθησε την κατάρρευση της χούντας με στόχο όχι τους αστούς πολιτικάντηδες της Βουλής αλλά τον λαό και τις δημοκρατικές του κατακτήσεις μετά το 1974. Γίνεται συχνά-πυκνά λόγος για την ανάγκη δικτατορίας όχι μόνο από τους Καρατζαφέρηδες, τους φασίστες και την άκρα δεξιά αλλά και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Εξάλλου, η αποσταθεροποίηση σε όλη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η δημιουργία άξονα Αθήνας - Λευκωσίας - Τελ Αβίβ, η πολεμική ένταση με την Τουρκία γύρω από την ΑΟΖ και τα κοιτάσματα του «Λεβιάθαν», δημιουργούν άμεση απειλή να χρησιμοποιηθεί ενάντια στις λαϊκές μάζες το χαρτί του εθνικισμού ή και του πολέμου από την μεριά εκείνων που έχουν προ πολλού εξαπολύσει κοινωνικό πόλεμο ενάντια στις μάζες και έχουν μετατρέψει τον λαό σε έθνος αποκλήρων.
Το ΕΕΚ πρέπει να σταθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης για την ανατροπή των σχεδίων της αντεπανάστασης, ενάντια στον χρυσαυγίτικο κι οποιοδήποτε φασισμό και ρατσισμό, τις συμμορίες του κεφαλαίου, ενάντια στα πολεμοκάπηλα σχέδια της άρχουσας τάξης, για την διάλυση του άξονα με τον σιωνιστικό ιμπεριαλισμό και την συναδέλφωση των λαών της περιοχής.

6. Είναι αυταπάτη κι αντιδραστική ουτοπία να περιμένει κανείς στην Ελλάδα ή κι οπουδήποτε αλλού ότι μέσα σ’ αυτές τις ιστορικές συνθήκες θα βρεθούν φιλολαϊκές λύσεις με την άσκηση απλώς μαζικής πίεσης στους καπιταλιστές και την κυβέρνησή τους, μονοκομματική, δικομματική ή «εθνικής ανάγκης», με όποιο χρώμα κι αν αυτή μπογιατιστεί, πράσινο, μπλε, φαιό ή και ροζ με τόνους κόκκινου. Από αυτήν τη σκοπιά, είναι αποπροσανατολισμός να ζητά ή να περιμένει λύση μέσα από τις εκλογές στο δυσφημισμένο αστικό Κοινοβούλιο, με τον σχηματισμό μετωπικής κυβέρνησης με πυρήνα την Αριστερά, όπως λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ή μια «λαϊκή κυβέρνηση κι εξουσία» α λα ΚΚΕ, χωρίς επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, ή, ακόμα την άσκηση μαχητικής αντιπολίτευσης σε μια κεντροαριστερή ή «αριστερή» κυβέρνηση με αυτό που ορισμένοι στην «ριζοσπαστική αριστερά» ονομάζουν «μαζικό λαϊκό εκβιασμό».
Η διέξοδος μπορεί να ανοίξει με την αυτο-οργάνωση των εργατικών και λαϊκών μαζών και την συνειδητοποίησή τους μέσα από τους αγώνες τους, και με την συνειδητή παρέμβαση της πρωτοπορίας τους, σε ρήξη ανοιχτή με τον καπιταλισμό κι οποιαδήποτε κυβέρνηση του κεφαλαίου-βαμπίρ, για την ανατροπή τους. Απαιτείται η οργάνωση της μετάβασης από την σημερινή εκρηκτική κατάσταση της μαζικής λαϊκής οργής κι αγανάκτησης σε μια ανοικτά επαναστατική κατάσταση διεκδίκησης της εξουσίας από την εργατική τάξη. Αυτή η μετάβαση δεν είναι το σύνολο μιας γραμμικής σειράς ρήξεων κι επιμέρους κατακτήσεων. Αντίθετα, οι όποιες νίκες δεν είναι παρά το επιμέρους αποτέλεσμα μιας συνολικής, μ’ όλα τα ζιγκ ζαγκ και τις στροφές της, παρατεταμένης αναμέτρησης ανάμεσα σε επανάσταση κι αντεπανάσταση σε εθνική και διεθνή κλίμακα.
7. Αν η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού έχει κάνει ακόμα και τους αστούς να μιλούν για «επιστροφή του Μαρξ», η εμπειρία των μέχρι τώρα επαναστατικών λαϊκών εξεγέρσεων, από την αραβική Άνοιξη και τους αγώνες στην Ελλάδα από τον Δεκέμβρη του 2008 έως σήμερα κι ως την Πουέρτα ντελ Σολ, έδειξε ότι εκείνο που απαιτείται επειγόντως είναι μια επιστροφή στον Λένιν, ένας Μπολσεβικισμός του 21ου αιώνα που διασώζοντας τα μαθήματα που έκαναν τη νίκη του Οκτώβρη δυνατή αλλά και τα μαθήματα από την θερμιδωριανή σταλινική αντίδραση, τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό και την κατάρρευση. Τα εγκλήματα των γραφειοκρατιών και η δίκαιη απονομιμοποίηση όλων των κομμάτων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπηρετούν την αστική τάξη πραγμάτων δεν πρέπει να μετατραπούν σε φετιχισμό της ανοργανωσιάς και της φυγόκεντρης διάλυσης στο όνομα τάχα της «άμεσης δημοκρατίας» και του μικροαστικού κινηματισμού, τη στιγμή μάλιστα της πιο πυρετώδους αναδιοργάνωσης της καπιταλιστικής αντεπανάστασης.
Χρειαζόμαστε ένα εργατικό επαναστατικό Κόμμα με γερές βάσεις μέσα στις μαχόμενες μάζες - και το χρειαζόμαστε ΤΩΡΑ! Και μπορούμε τώρα περισσότερο από ποτέ πριν να το οικοδομήσουμε, με πρόγραμμα, υπομονή, πείσμα, αντοχή, τόλμη, στρεφόμενοι αποφασιστικά σε όλους τους αγώνες, σε κάθε εκδήλωση εργατικής οργής και λαϊκής αγανάκτησης, δουλεύοντας συστηματικά για να ενοποιηθούν σε ένα πανίσχυρο κίνημα εξουσίας, για την ανατροπή της κυβέρνησης και της κρατικής εξουσίας των καπιτα-ληστών, για την εξουσία των εργατών, την Κομμούνα. Για να μεταμορφωθεί η κοινωνική απόγνωση σε κοινωνική επανάσταση που διεκδικεί και καταχτά την ίδια την ζωή που μας στερούν, με ένα σχέδιο για το μέλλον.
Το ΕΕΚ πρέπει να κάνει το μεγαλύτερο άνοιγμα, εκπαιδεύοντας μια νέα γενιά επαναστατών αγκιτατόρων
Μέσα στην εργατική τάξη και τους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τις υπηρεσίες, του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, στις ΔΕΚΟ που ξεπουλιούνται, στην Υγεία και την Παιδεία που κατεδαφίζονται σε ερείπια.
Στις γειτονιές και τις λαϊκές συνελεύσεις σαν όργανα συνεύρεσης και δράσης των μαζών.
Στη διεκδίκηση του δημόσιου χώρου και τις πλατείες, απ' όπου θέλουν να μας εκδιώξουν με τη βία και τα δακρυγόνα των ΜΑΤ κι όπου δεν έχουν καμιά θέση οι φασίστες.
Στην πάλη για επαναστατική ηγεσία και πολιτική στα συνδικάτα παλιά και νέα.
Στην οικοδόμηση ανεξάρτητων Κέντρων Αγώνα των εργαζομένων, σε ρήξη με την γραφειοκρατία.
<Στη μετωπική πάλη, στη δράση για όλα τα ταξικά ζητήματα, για την οικοδόμηση ενός Ενιαίου ταξικού Μετώπου ενάντια σε ΔΝΤ, ΕΕ, αστική κυβέρνηση.

Το ΕΕΚ είναι ανοιχτό σε κάθε είδους συνεργασίες σε ταξική βάση για την κοινή δράση ενάντια στον κοινό εχθρό. Την ίδια στιγμή που πρέπει να είναι ευέλικτο, ενάντια στον σεχταρισμό και την περιχαράκωση, αρνείται και κάθε καιροσκοπική προσαρμογή κι εγκατάλειψη των επαναστατικών αρχών του. Αντίθετα τώρα, μέσα στη σημερινή γενικευμένη σύγχυση, πρέπει να ενταθεί η πάλη στο θεωρητικό-ιδεολογικό μέτωπο ενάντια στις ψευδαισθήσεις που σπέρνει ο ρεφορμισμός του ΣΥΡΙΖΑ κι ο κεντρισμός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενάντια στον αρτηριοσκληρωτικό γραφειοκρατικό σταλινισμό του ΚΚΕ, ενάντια σε κάθε μορφή αστικής ιδεολογίας και πρώτα-πρώτα ενάντια τον εθνικισμό, δεξιό κι «αριστερό».
Σαφής πολιτική οριοθέτηση και ετοιμότητα για πρακτικές συνεργασίες που επιτρέπουν έστω κι ένα βήμα προς τα εμπρός του μαζικού κινήματος - αυτό είναι το δίπτυχο του ΕΕΚ.
Το πρόγραμμα δράσης μας πρέπει να επικεντρωθεί στα πιο καυτά ζητήματα:
Την απαγόρευση των απολύσεων - δουλειά για όλους, δουλειά λιγότερη.
Καμιά περικοπή μισθών και συντάξεων, αντίθετα αυξήσεις για να μπορέσει κάθε εργαζόμενος κι η οικογένειά του να έχουν ανθρώπινη κι αξιοπρεπή ζωή.
Κανένα χαράτσι, να φορολογήσουμε άγρια τους πλούσιους, να δημευτεί η περιουσία κάθε λαμόγιου, να μοιραστεί η εκκλησιαστική περιουσία στα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.
Διαγραφή όλου του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους- Εθνικοποίηση των τραπεζών, χωρίς αποζημίωση στους τραπεζίτες, κάτω από εργατικό έλεγχο.

Για να πετύχουμε όλα τα παραπάνω στοιχειώδη, για να αποτρέψουμε την ολοκληρωτική καταστροφή, εμπρός να πάρουμε τις τύχες της ζωής μας στα χέρια μας και να αναδιοργανώσουμε την κοινωνία σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις κάτω από την εξουσία και την κυβέρνηση των εργατών!

Επί των παραπάνω προτάσεων της Δημοκρατικής Αριστεράς του Κουβέλη και του ΕΕΚ υπάρχουν ενστάσεις για να τις συζητήσουμε;

Αρχικά έδωσα μια θέση στο νο.3 του ποστ μου εδώ
http://www.ideografhmata.gr/forum/viewt ... 16#p157916

δε θέλω να μιλάω "τυφλά" όμως. Όταν τα διαβάσω θα επανακάμψω στο θέμα.

Εντωμεταξύ, κοίτα κι αυτό http://www.ideografhmata.gr/forum/viewt ... 56#p156256 όπου προτείνεται ένας πολύ καλύτερος τρόπος από το να κοπιάρουμε σεντόνια.

Παραθέτω με αντιγραφή το επόμενο σεντόνι που παρέθεσε ο Κλας στο νήμα του Καζάκη (όπου ΔΕΝ ανήκει), αντί να διασπάσω όλο το ποστ, καθ'ότι στο συγκεκριμένο, απαντάει και σε άλλα που αφορούν το νήμα του Καζάκη.

Τι; Αναρχικός κομμουνισμός; Σίγουρα αυτό αποτελεί μια αντίφαση των όρων. Κομμουνισμός δεν σημαίνει ένα δρακόντειο αστυνομικό κράτος και αναρχισμός την καταστροφή του κράτους; Τότε, δεν είναι σίγουρα ασυμβίβαστοι μεταξύ τους αυτοί οι όροι; Λοιπόν, αυτό το άρθρο υποστηρίζει το αντίθετο. Μια α-κρατική και εθελοντική μορφή κομμουνισμού είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του αναρχισμού. Πιστεύω ότι ο αναρχισμός είναι απραγματοποίητος χωρίς αυτό.

Από την εμπειρία μου στους αναρχικούς κύκλους της Aotearoa (σ.τ.μ.: η ονομασία της Νέας Ζηλανδίας από τους ιθαγενείς Μάορι που χρησιμοποιούν και οι περισσότεροι αναρχικοί αυτής της χώρας), φαίνεται ότι αρκετοί αναρχικοί βρίσκονται αγκυλωμένοι σε μια απλουστευτική αντίληψη, ότι ο αναρχισμός είναι απλώς και μόνο κάτι που έχει να κάνει με τη συγκρότηση μικρών ομάδων (collectives) φίλων (affinity groups – ομάδες συγγένειας), οι οποίες συγκαλούν ακανόνιστες χρονικά συνελεύσεις, όπου ο καθένας κάθεται σε κύκλο και προσπαθεί να είναι αντιεξουσιαστής. Εάν πιεστούν, οι περισσότεροι από τους αναρχικούς αυτούς θα πουν ότι ο αναρχισμός είναι κάτι που έχει να κάνει μόνο με την απαλλαγή από την εξουσία και το σεβασμό της προσωπικής ελευθερίας. Νομίζω ότι χρειαζόμαστε να υπερβούμε αυτή τη χοντροειδή θεωρία και πρακτική – και εδώ είναι που ο αναρχικός κομμουνισμός αποβαίνει χρήσιμος. Ο αναρχικός κομμουνισμός υπερβαίνει τη φιλελεύθερη αντίληψη που υπογραμμίσαμε παραπάνω, ότι ο αναρχισμός είναι απλώς μια συμπαθητική ιδέα ατομικής ελευθερίας και γι’ αυτό συνεπάγεται, σχεδόν αναπόφευκτα, μια ιδέα ξεκομμένη από τους αγώνες των καταπιεσμένων.

Έτσι λοιπόν, ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι, με πολύ αδρές πινελιές, να υπογραμμίσει τις βασικές ιδέες του αναρχικού κομμουνισμού και συγκεκριμένα του non market (σ.τ.μ.: μη χρηματιστηριακού ή αυτού που δεν υπαγορεύεται από την αγορά, αλλά προτιμούμε στο υπόλοιπο κείμενο να το αφήσουμε στην αγγλική του γραφή) αναρχικού κομμουνισμού σε ένα κοινό που δεν γνωρίζει καν για τον τύπο αυτό αναρχισμού. Επίσης παρουσιάζει μερικές σύντομες παρατηρήσεις όσον αφορά την πιθανότητα για την ανάπτυξη ενός σύγχρονου αναρχικού κομμουνισμού σήμερα.

ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Ο αναρχικός κομμουνισμός δεν εμφανίστηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1870 στην Ευρώπη. Παρουσιάστηκε ενάντια στο θέατρο της ανόδου του βιομηχανικού καπιταλισμού, με όλη του την εκμετάλλευση, την αποξένωση, τη φτώχεια και τη μιζέρια που δημιουργήθηκε ανάμεσα στους εργάτες και τους αγρότες καθώς και την ανάδειξη ενός όλο και περισσότερο δυναμικού και συγκεντρωτικού κράτους, το οποίο εξυπηρέτησε συνολικά τα συμφέροντα των αφεντικών ή της καπιταλιστικής τάξης. Ο αναρχικός κομμουνισμός αναπτύχθηκε από την αναρχική κολεκτιβιστική πτέρυγα της Πρώτης Διεθνούς, μια πτέρυγα που εκδιώχθηκε από τη Διεθνή από τον Καρλ Μαρξ και τους υποστηρικτές του.

Ο Πιοτρ Κροπότκιν, ίσως ο περισσότερο σημαίνων θεωρητικός του αναρχικού κομμουνισμού, ισχυρίστηκε ότι η πραγματική καταγωγή του αναρχισμού ήταν «η δημιουργική, εποικοδομητική δράση των μαζών». Υποστήριξε ότι «ο αναρχισμός έλκει την καταγωγή του από το λαό και θα διατηρήσει τη ζωτικότητα και τη δημιουργική του δύναμη αρκετά μόνο εάν παραμείνει κίνημα του λαού».

Η ομάδα Dielo Trouda (Εργατική Υπόθεση), ομάδα εξόριστων Ρώσων αναρχικών κομμουνιστών, μια ομάδα στην οποία συμπεριλαμβανόταν και ο Νέστωρ Μάχνο – ένας αγρότης ηγέτης που πολέμησε εναντίον των Λευκών και των Μπολσεβίκων μετά τη Ρώσικη επανάσταση – έγραψε, με παρόμοια διάθεση, στην Οργανωτική Πλατφόρμα των Ελευθεριακών Κομμουνιστών (1926) (σ.τ.μ.: εξ ου και ο όρος πλατφορμιστής που θα συναντήσουμε παρακάτω) ότι «η ταξική πάλη δημιουργήθηκε από τη σκλαβιά σε βάρος των εργατών και οι φιλοδοξίες τους για ελευθερία από την καταπίεση γέννησαν την ιδέα του αναρχισμού: μια ιδέα συνολικής άρνησης ενός συστήματος βασισμένου στις αρχές της τάξης και του Κράτους και της αντικατάστασής του από μια ελεύθερη μη κρατική κοινωνία εργατικής αυτοδιεύθυνσης. Έτσι λοιπόν, ο αναρχισμός δεν προέρχεται από τις αφηρημένες σκέψεις ενός ακαδημαϊκού ή ενός φιλοσόφου, αλλά από τον άμεσο αγώνα των εργατών ενάντια στον καπιταλισμό, από τις ανάγκες και τις αναγκαιότητες των εργατών, από τις βλέψεις τους για ελευθερία και ισότητα».

Οι διακεκριμένοι αναρχικοί στοχαστές Μπακούνιν, Κροπότκιν και άλλοι, δεν ανακάλυψαν αυτοί την ιδέα του αναρχισμού, αλλά έχοντάς την ήδη ανακαλύψει μέσα στις μάζες, απλώς βοηθήθηκαν από τη δύναμη της σκέψης και της γνώσης τους ώστε να τη συγκεκριμενοποιήσουν και να την εξαπλώσουν. Έτσι βλέπουμε ότι ο αναρχικός κομμουνισμός δεν μπορεί να ειδωθεί απλώς και μόνο ως μια συμπαθητική ιδέα, ξεκομμένη από τους αγώνες των καταπιεσμένων. Οι τύχες του αναρχικού κομμουνισμού σχετίζονται στενά με την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Οι αναρχικοί κομμουνιστές έμαθαν αρκετά από το περιεχόμενο και τη μορφή των αγώνων των καταπιεσμένων. Μετά την Παρισινή Κομμούνα του 1871 οι αναρχικοί κομμουνιστές υιοθέτησαν την «κομμούνα» ως το μοντέλο τους για μια μελλοντική αταξική και α-κρατική κοινωνία και μετά τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 τα εργατικά συμβούλια.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ Ή ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ

Ο αναρχικός κομμουνισμός αποτελείται από δύο πλευρές: τον αναρχισμό και τον κομμουνισμό. Εξετάζοντας πρώτα τον αναρχισμό, λέμε ότι ο αναρχισμός είναι η συνεχής δημιουργία και επαναδημιουργία μη ιεραρχικών εθελοντικών ομάδων, ποικίλων μεγεθών, για την ικανοποίηση των αναγκών των ανθρώπων. Με τα λόγια του Κροπότκιν, ο αναρχισμός «επιζητά την περισσότερο ολοκληρωμένη ανάπτυξη της ατομικότητας, συνδυασμένης με το ανώτερο επίπεδο ανάπτυξης των εθελοντικών συνδέσμων σε όλες τις πλευρές της, σε όλο τον πιθανό βαθμό της, για κάθε διανοητό στόχο. Θα μπορούσαν (οι σύνδεσμοι) να παίρνουν συνεχώς νέες μορφές που θα απαντούσαν καλύτερα στις πολλαπλές φιλοδοξίες όλων».

Έτσι, ο αναρχισμός είναι η συνεχής πρόληψη της αναδημιουργίας κάθε αρχής, κάθε εξουσίας, κάθε Κράτους και πλήρης και τέλεια ελευθερία για το άτομο που, ελεύθερα και οδηγημένο από τις ανάγκες του/της, συνασπίζεται με άλλα άτομα σε μια ομάδα. Τότε έρχεται η ελευθερία ανάπτυξης για την ομάδα αυτή η οποία ομοσπονδοποιείται με άλλες σε μια γειτονιά, μετέπειτα η ελευθερία ανάπτυξης για τις κοινότητες οι οποίες ομοσπονδοποιούνται σε μια περιοχή και πάει λέγοντας, μέχρι τη δημιουργία ενός κόσμου χωρίς σύνορα.

Έτσι, στη θέση των εξουσιαστικών οργανώσεων μη εξουσιαστικές οργανώσεις μπορούν να δημιουργηθούν από τους ίδιους τους ανθρώπους για να εξυπηρετήσουν την αυτοβοήθεια και την αλληλοβοήθεια. Η τάση γι’ αυτόν τον ελεύθερο σύνδεσμο υπάρχει ακόμα και στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία – στη μορφή της υποστήριξης κάποιου κόσμου σε απεργίες και άλλες μορφές αλληλεγγύης προς την εργατική τάξη, για παράδειγμα, ή των διεθνών σιδηροδρομικών και ταχυδρομικών δικτύων, ακόμα και αυτού του Ερυθρού Σταυρού ή διαφόρων ναυαγοσωστικών συνδέσμων κ.λπ. Αυτοί οι εθελοντικοί σύνδεσμοι είναι, βέβαια, περιορισμένης υφής και παραμορφωμένοι από τον καπιταλισμό, αλλά, πάντως, μας δίνουν μια γρήγορη ματιά του τι προοιωνίζει η ελεύθερη συμφωνία στο μέλλον για μας εάν δημιουργήσουμε μια α-κρατική κοινωνία.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Το δεύτερο μέρος του αναρχικού κομμουνισμού είναι ο κομμουνισμός. Δυστυχώς, ο κομμουνισμός είναι τώρα μια «βρώμικη» λέξη. Αλλά όμως, όταν χρησιμοποιείται από τους αναρχικούς κομμουνιστές δεν σημαίνει αστυνομικό κράτος ή στρατιωτικού στυλ κομμουνισμό ή κρατικό καπιταλισμό, αλλά, αντίθετα, έναν ελεύθερο και εθελοντικό κομμουνισμό.

Ο κόσμος σκέφτεται ότι η οικονομία έχει να κάνει με αφεντικά, λογιστές, οικονομολόγους, χρήματα, αγορά, κέρδη, παραγωγή, διαχωρισμό της εργασίας, μισθωτή εργασία... Επίσης, οι αναρχικοί κομμουνιστές, όπως ο Κροπότκιν, είχαν μια αναζωογονητική αντίληψη για την οικονομία. Οι καπιταλιστές ισχυρίζονται ότι όλα αυτά που παραθέσαμε πριν, όπως τα χρήματα και η αγορά, είναι φυσιολογικά και είναι αδύνατον να έχουμε κάτι διαφορετικό. Αλλά όμως, οι ισχυρισμοί αυτοί είναι προϊόντα της φαντασίας των καπιταλιστών και φαντάζουν σαν ένα πέπλο για να καλύψουν την πραγματικότητα. Εάν ανασηκώσουμε το πέπλο αυτό, έχουμε μπροστά μας την πραγματικότητα, ανθρώπινες υπάρξεις με την πολυπλοκότητα των αναγκών τους που χρειάζονται ικανοποίηση.

Ο αναρχικός κομμουνισμός είναι ανθρωποκεντρικός και όχι μυστικοπαθής. Οι αναρχικοί κομμουνιστές δεν δίνουν προσοχή στο θεό (εάν υπάρχει) ή στους πολιτικούς ή στους γραφειοκράτες για να αλλάξουν την κοινωνία, αλλά, αντίθετα, στον ίδιο τον κόσμο. Έτσι, η αναρχική κομμουνιστική αντίληψη για την οικονομία είναι η άρνηση του να ασχοληθούμε με τους όρους της. Δεν χρειάζεται να μιλάμε για τα χρήματα και την αγορά και πάει λέγοντας, αλλά, αντίθετα, χρειάζεται να μιλάμε για τα οικονομικά μέσα για την ικανοποίηση των αναγκών όλων των ανθρώπων με τη λιγότερη σπατάλη ενέργειας για να το καταφέρουμε. Σε συνολική αντίθεση με τον ασαφή και διφορούμενο στόχο μερικών σοσιαλιστών για το «δικαίωμα στην εργασία», οι αναρχικοί κομμουνιστές στοχεύουν στο «δικαίωμα της ευημερίας» (δηλαδή, της ικανοποίησης των φυσικών, δημιουργικών και άλλων αναγκών).

Αλλά για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες αυτές χρειάζεται να οργανωθεί ξανά η κοινωνία. Χρειάζεται μια επανάσταση που θα καταργήσει όλες τις τάξεις και τη μισθωτή εργασία. Οι αναρχικοί κομμουνιστές απορρίπτουν την αγορά, το χρήμα και το κέρδος ως εκμεταλλευτικά και μη απαραίτητα. Σε αντιστάθμισμα, χρειαζόμαστε μια κοινωνία κοινότητας και εθελοντικής συμφωνίας για να ικανοποιήσουμε τις κοινές αυτές ανάγκες και απαιτήσεις. Έτσι, εάν επιλύσουμε τα κοινωνικά προβλήματα της ιεραρχίας και της ανισότητας, τότε η «οικονομία» διαλύεται μέσα σε μια σειρά από πρακτικά ζητήματα (όπως πώς να δημιουργήσουμε ένα πολυτελές επίπεδο ζωής για όλους με ένα μίνιμουμ εργασιακού χρόνου, πώς να κάνουμε την παραγωγή ασφαλή, καθαρή και παιχνιδιάρικη, εάν είναι δυνατόν, πώς θα μπορέσουμε να ενοποιήσουμε καλύτερα τη βιομηχανία και τη γεωργία, πώς να ενοποιήσουμε καλύτερα τη χειρωνακτική με τη διανοητική εργασία κ.λπ.).

Υπάρχουν δύο απόψεις στον κομμουνισμό. Η πρώτη είναι το να θέσουμε υπό την κυριότητα όλων ολόκληρο τον πλούτο του κόσμου, στο όνομα ολόκληρης της ανθρωπότητας, επειδή ο πλούτος αυτός αποτελεί τη συλλογική εργασία της. «΄Όλα ανήκουν σε όλους». Αυτό προϋποθέτει την κατάργηση ολόκληρης της ιδιοκτησίας, την κατάργηση της παρακράτησης από λίγους όλων των πόρων για την ευημερία όλων.

Η δεύτερη είναι το να οργανωθεί η κοινωνία σύμφωνα με την αρχή «από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Αυτό σημαίνει ότι κάθε τι πρέπει να παράγεται, να διανέμεται και να ανταλλάσσεται ελεύθερα σύμφωνα με τις ανάγκες. Ο καθένας μπορεί να είναι γνώστης των αναγκών του και μπορεί να παίρνει δωρεάν από την κοινή αποθήκη ό,τι χρειάζεται. Εάν υπήρχε έλλειψη, τα αγαθά θα μοιράζονταν ανάλογα με τις ανάγκες. Ένας από τους λόγους που η κατάργηση του χρήματος αποτελεί μια αναγκαιότητα είναι επειδή δεν μπορεί να υπάρξει ακριβές μέτρο της παραγωγικής συνεισφοράς κάθε ατόμου καθώς η παραγωγή είναι σήμερα τόσο περιπλεγμένη.

Αυτές οι δύο απόψεις του κομμουνισμού είναι στενά συνυφασμένες μεταξύ τους: κοινή κατοχή των απαραίτητων προϋποθέσεων παραγωγής και κοινή απόλαυση των καρπών αυτής της παραγωγής. Η κατάργηση της ιδιοκτησίας προϋποθέτει την κατάργηση του συστήματος μισθωτής εργασίας. Η διατήρηση κάποιας μορφής ιδιωτικής ιδιοκτησίας ή χρηματικής ανταλλαγής θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανασυγκρότηση των τάξεων και του κράτους. Όπως σημείωσε ο Κροπότκιν «η Επανάσταση, υποστηρίζουμε, πρέπει να είναι κομμουνιστική. Εάν δεν είναι, τότε θα καταπνιγεί σε ποταμούς αιμάτων και πρέπει να αρχίσουμε ξανά από την αρχή».

Ο κομμουνισμός δεν είναι κάποιο άσκοπο όνειρο. Ακόμα και στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία, έχουμε δημόσιες γέφυρες, παραλίες, δρόμους, πάρκα, μουσεία, βιβλιοθήκες και εγκαταστάσεις νερού (τουλάχιστον σε κάποιες πόλεις) που είναι ελεύθερα να χρησιμοποιηθούν από τον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. Για παράδειγμα, ο βιβλιοθηκάριος δεν σε ρωτάει ποιες ήταν οι υπηρεσίες που προσέφερες στην κοινωνία για να δανειστείς ένα βιβλίο. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που μας δίνουν μια ιδέα για το τι είναι δυνατό κάτω από μια αταξική και χωρίς χρήμα κοινωνία.

ΗΤΑΝ ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΟΧΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ!

Μια από τις περισσότερο κοινές ψευδείς αντιλήψεις για τον κομμουνισμό είναι ότι σημαίνει απλώς και μόνο ένα δρακόντειο αστυνομικό κράτος όπου μια μικρή ελίτ του κόμματος εκμεταλλεύεται την πλειοψηφία του πληθυσμού, όπως έγινε στην ΕΣΣΔ, στις αποικίες της στην Ανατολική Ευρώπη και ό,τι συμβαίνει τώρα στην Κίνα, στη Βόρεια Κορέα και στην Κούβα. Υπάρχουν αρκετές θεωρίες όσον αφορά σε ποιον τύπο κοινωνίας βρίσκονταν ή βρίσκονται οι παραπάνω χώρες, αρχίζοντας από τον «γραφειοκρατικό καπιταλισμό» του ελευθεριακού σοσιαλιστή Κορνήλιου Καστοριάδη και φτάνοντας σε εκείνους τους αναρχικούς που ισχυρίζονται ότι ήταν «κρατικός καπιταλισμός». Όλοι όμως, συμφωνούν ότι όλες αυτές οι κοινωνίες ήσαν ή είναι καπιταλιστικές και όχι κομμουνιστικές.

Ο John Crump (σ.τ.μ.: Βρετανός αναρχικός κομμουνιστής) παραθέτει πέντε κριτήρια για τις (ελευθεριακές) μορφές του κομμουνισμού: 1) Τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν και θα ελέγχονται από την κοινότητα και η παραγωγή θα προσαρμοστεί στην ικανοποίηση των αναγκών του καθένα. Η παραγωγή θα είναι προς χρήση και όχι προς πώληση στην αγορά. 2) Η διανομή θα γίνεται σύμφωνα με τις ανάγκες και όχι με την έννοια του αγοράζω και πουλώ. 3) Η εργασία θα είναι εθελοντική και δεν θα επιβάλλεται σε εργάτες με την έννοια του καταναγκαστικού συστήματος μισθού. 4) Θα υπάρχει μια ανθρώπινη κοινότητα και οι κοινωνικοί διαχωρισμοί οι βασισμένοι σε τάξη, εθνικότητα, φύλο ή ράτσα θα πρέπει να εξαφανιστούν. 5) Αντίθεση σε όλα τα κράτη ακόμα και σε εκείνα που ψευδώς ανακηρύσσονται από μόνα τους σε «εργατικά κράτη». (Βλέπε John Crump, Non-Market Socialism, MacMillan, 1987, pp 42-46).

Στη βάση αυτών των κριτηρίων μπορούμε τώρα να δούμε ότι η παλιά ΕΣΣΔ, που διευθυνόταν από τους Μπολσεβίκους από το 1917, ήταν μια ταξική κοινωνία στην οποία το κράτος, η αγορά και το μισθωτό σύστημα διατηρήθηκαν, δίνοντας τη δυνατότητα σε μια μικρή γραφειοκρατική ελίτ να εξαναγκάσει την πλειοψηφία του πληθυσμού να εργαστεί γι’ αυτήν. Και όπως μια ομάδα συμβουλιακών κομμουνιστών είπε στη δεκαετία του 1930, «η αντίληψη της δημιουργίας κοινωνικών σχέσεων των Μπολσεβίκων δεν είναι, γι’ αυτό το λόγο, τίποτα παραπάνω από μια καπιταλιστική οικονομία που αναλαμβάνεται από το Κράτος και επιβάλλεται δια μέσου της γραφειοκρατίας του. Ο Μπολσεβίκικος σοσιαλισμός είναι κρατικά οργανωμένος καπιταλισμός».

ΣΥΝΘΕΣΗ: ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Ο αναρχισμός και ο κομμουνισμός είναι απαραίτητο συμπλήρωμα ο ένας στον άλλον. Χρειάζεται μια σύνθεση και των δύο για μια ελεύθερη κοινωνία ισότητας. Για τον Κροπότκιν είναι «κομμουνισμός χωρίς κυβέρνηση, ελεύθερος Κομμουνισμός. Είναι η σύνθεση των δύο αυτών πρωταρχικών στόχων ασκούμενη από την ανθρωπότητα από την αυγή της ιστορίας –οικονομική ελευθερία και πολιτική ελευθερία».

Από την άλλη πλευρά, ο κομμουνισμός πρέπει να είναι αναρχικός, διαφορετικά θα είναι εξουσιαστικός κομμουνισμός. Οι κομμουνιστικές οικονομικές ρυθμίσεις χωρίς ελεύθερη, εθελοντική συμφωνία εύκολα θα οδηγήσουν σε δικτατορία μιας μειοψηφίας. Ο κομμουνισμός χρειάζεται να είναι ελεύθερος, μη κρατικός και εθελοντικός από το ξεκίνημά του. Όπως σημείωσε ο Κροπότκιν «οι κομμουνιστικές οργανώσεις δεν μπορεί να αφεθούν να δημιουργηθούν από νομοθετικά σώματα που ονομάζονται κοινοβούλια, δημοτικά ή κοινοτικά συμβούλια. Πρέπει να είναι δουλειά όλων, μια φυσική ανάπτυξη, ένα παράγωγο της εποικοδομητικής μεγαλοφυΐας των μαζών. Ο κομμουνισμός δεν μπορεί να επιβληθεί από τα πάνω, πρέπει να παραμένει ζωντανός, ακόμα και για λίγους μήνες, όταν η συνεχής και καθημερινή συνεργασία όλων τον επιδοκιμάσει. Πρέπει να είναι ελεύθερος». Ο κομμουνισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον αναρχισμό, χωρίς τις χιλιάδες εθελοντικούς συνδέσμους που σχηματίζονται και ξαναδημιουργούνται για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των ανθρώπων.

Από την άλλη πλευρά, ο αναρχισμός από μόνος του, χωρίς κομμουνιστικές οικονομικές ρυθμίσεις, μπορεί να διαιωνίσει τους ταξικούς διαχωρισμούς. Εάν η ιδιωτική ιδιοκτησία ή το χρήμα διατηρηθούν σε κάποια μορφή, αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κάποιες ομάδες ώστε να εκμεταλλευτούν άλλες. Είναι μάταιο να μιλάμε για πολιτικές ελευθερίες όταν η οικονομική σκλαβιά υπάρχει ακόμα. Η κατάργηση του κράτους προϋποθέτει την κατάργηση του καπιταλισμού. Ο αναρχισμός χρειάζεται τον κομμουνισμό, επειδή με το να ικανοποιήσει τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, όπως τροφή και καταφύγιο για όλους, ο κομμουνισμός προσφέρει την υλική βάση για τον αναρχισμό ή την πολιτική ελευθερία.

Από τη στιγμή που ο καπιταλισμός, το μισθωτό σύστημα και το κράτος καταργηθούν, οι άνθρωποι θα είναι πραγματικά ελεύθεροι να αναπτύξουν τις δικές τους δυνάμεις όπως επιθυμούν. Ο αναρχικός κομμουνισμός στοχεύει στο να δημιουργήσει το μέγιστο ποσοστό ατομικότητας συνδυασμένο με το μέγιστο βαθμό κοινότητας και στην πορεία να δημιουργηθεί ευδαιμονία και ευημερία για όλους.

Σήμερα διαπιστώνουμε ότι αρκετοί σύγχρονοι αναρχικοί έχουν έλλειψη κάθε αντίληψης κομμουνισμού ή σοσιαλισμού γι’ αυτό το ζήτημα. Ο αναρχισμός γι’ αυτούς εξαντλείται στο σχηματισμό φιλελεύθερων αντιεξουσιαστικών ομαδοποιήσεων βασισμένων πάνω στα υποκειμενικά γούστα των ανθρώπων. Εκλαμβάνεται ο αναρχισμός ως μια απόλυτη αντιεξουσιαστική και αντικυβερνητική ιδέα, παρά ως μια έκφραση αντικαπιταλισμού/αντικρατισμού ή ως μια κομμουνιστική τάση μέσα στην κοινωνία. Ακόμα, βλέπουμε ότι μερικοί σύγχρονοι αναρχικοί, ειδικά αυτοί με μαρξιστικό ή λενινιστικό παρελθόν, δίνουν σημασία μόνο στις οικονομικές πλευρές του αναρχισμού κι έτσι εστιάζουν μεν στην ταξική πάλη, αλλά χωρίς καμία ιδέα για αντιεξουσιαστική οργάνωση.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Υπάρχει μια τάση σήμερα από αρκετούς αναρχικούς να βλέπουν τον αναρχικό κομμουνισμό ως ανεπίκαιρο. Ο «κομμουνισμός», βέβαια, ήταν το παράγωγο μιας κοινωνίας βασανισμένης σε φαύλους ταξικούς διαχωρισμούς, αλλά από τότε μέχρι σήμερα, ισχυρίζονται οι ίδιοι, αυτοί οι διαχωρισμοί δεν είναι και τόσο διακριτοί (ξεκάθαροι). Η άποψη αυτή είναι γελοία. Πρώτα απ’ όλα, η κοινωνία σήμερα είναι ακόμα βασισμένη στην ταξική εκμετάλλευση όπως και εκατό χρόνια πριν και η εκμετάλλευση αυτή κάτω από το νεοφιλελευθερισμό ή τη λεγόμενη Νέα Δεξιά έχει ενταθεί! Δεύτερον, υπάρχει μια αληθινή ανάγκη να ξαναγίνει επίκαιρη η ταξική πάλη και ο αναρχικός κομμουνισμός. Η εργατική τάξη έχει αλλάξει: η εικόνα της αντρικής, λευκής, βιομηχανικής εργατικής δύναμης ανήκει πλέον στο παρελθόν. Η εργατική τάξη τώρα, ως επί το πλείστον, κυριαρχείται από (έκτακτους) εργαζόμενους στους τομείς των υπηρεσιών και όχι βιομηχανικούς εργάτες. Επίσης, πλειοψηφία της εργατικής τάξης είναι γυναίκες και ένα υψηλό ποσοστό της στην Aotearoa (Νέα Ζηλανδία) τουλάχιστον είναι Μάορι και καταγόμενοι από τα νησιά του Ειρηνικού (σ.τ.μ.: το ίδιο συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές και αναπτυγμένες ή αναπτυσσόμενες χώρες). Από εδώ και στο εξής χρειάζεται να σκύψουμε την προσοχή μας στους αγώνες των Μαορί και των νησιωτών του Ειρηνικού, των μη μισθωτών, των γυναικών της εργατικής τάξης ως μέρος της ταξικής πάλης (σ.τ.μ.: Φυσικά, αυτό πρέπει να ισχύσει και να έχει την ανάλογη έκφραση και σε χώρες όπως η Ελλάδα κ.ο.κ.). Ο αγώνας ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση πρέπει να συμπεριλάβει όχι μόνο αγώνες ενάντια στα ταξικά αφεντικά, αλλά και αγώνες ενάντια σε όλα αυτά που διαχωρίζουν την εργατική τάξη, όπως σεξισμός και ρατσισμός. Η ταξική πάλη είναι ο αγώνας εκείνος για να απελευθερωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα και όχι κάποια συγκεκριμένη τάξη ή ομάδα (δηλαδή προϋποθέτει την αυτοκατάργηση της εργατικής τάξης).

Μια συγκεκριμένη και άξια λόγου άποψη για την ανανέωση του αναρχικού κομμουνισμού έρχεται από την εργασία του αμερικάνου οικο-αναρχικού Μάρεϊ Μπούκτσιν. Η οικολογική κρίση σημαίνει ότι πρέπει όχι μόνο να αναζητήσουμε μια αληθινά δημοκρατική μέθοδο παραγωγής, αλλά ακόμα να παράγουμε αγαθά μέσω ενός οικολογικά εφικτού τρόπου. Ο Μπούκτσιν έχει διατυπώσει έναν οικο-αναρχικό κομμουνισμό που αξιώνει ότι όλες οι μορφές κυριαρχίας είναι αλληλοσυνδεόμενες. Για παράδειγμα, ισχυρίζεται ότι η οικολογική καταστροφή έχει τις ρίζες της στις ιεραρχικές σχέσεις του ενός προς τον άλλον. Εξαλείψτε αυτές τις σχέσεις και οι σχέσεις θα γίνουν φυσιολογικές. Έτσι, κάτω από τη διατύπωση του Μπούκτσιν ο αγώνας πρέπει να γίνει για να καταργηθούν όλες οι μορφές εξουσίας (τάξη, ράτσα, φύλο κλπ). Αλλά το μεγάλο πρόβλημα με τον Μπούκτσιν είναι ότι αρνείται την ταξική πάλη ως μέσο κατάργησης της εξουσίας και αντί γι’ αυτή εναποθέτει τις ελπίδες του στα λεγόμενα «νέα κοινωνικά κινήματα», καταλαμβάνοντας τα τοπικά συμβούλια μέσω της συμμετοχής σε αντιπροσωπευτικές εκλογές! Αυτή η προσπάθεια έχει αποτύχει στο παρελθόν ή έχει οδηγήσει στην αναπόφευκτη δημιουργία καθεστωτικών κομμάτων. Η αποτυχία αυτής της μη ταξικής προσέγγισης είναι αναπόφευκτη, επειδή δεν επιζητά να καταργήσει τις εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις που αποτελούν τη βάση του καπιταλισμού. Η επαναστατική ταξική πάλη, όπως την είδαμε σε κάποιο βαθμό στην Αργεντινή πρόσφατα, είναι το μόνο μέσο με το οποίο μπορεί ο αναρχικός κομμουνισμός να επανέλθει στο προσκήνιο. Η εμπειρία μας δείχνει ότι μόνο όταν η εργατική τάξη συνειδητοποιήσει την καταπίεσή της και δράσει με έναν επαναστατικό τρόπο, είναι δυνατή η κατάργηση (ή, για να είμαστε ρεαλιστές, η όσο το δυνατόν ελάττωση) κάθε εκμετάλλευσης.

Σήμερα αρκετές αναρχικές κομμουνιστικές ομάδες σε όλο τον κόσμο είναι «πλατφορμιστικής» κατεύθυνσης. Οι πλατφορμιστές ορθώς διατείνονται ότι οι αναρχικοί κομμουνιστές είναι αναγκαίο να οργανωθούν σε ενοποιημένες συνεκτικές ομάδες ικανές να προωθήσουν πολύ καλά διατυπωμένες απόψεις. Πάντως, το πρόβλημα με μερικές πλατφορμιστικές ομάδες είναι ότι σε γενικές γραμμές θυσιάζουν την περιεκτικότητα του αναρχικού κομμουνισμού για χάρη του φετιχισμού της δικής τους οργανωτικής μορφής και έτσι τείνουν να βασανίζονται με την εσωτερική και εξωτερική τους δραστηριότητα, συχνά ανεξάρτητα από το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται η ταξική πάλη στην κοινωνία. Φαίνεται να ψάχνουν για πάντα για την ιδανική αναρχική κομμουνιστική οργάνωση. Ενώ αποτελεί μια άριστη θέση το ότι βλέπουν τον αναρχικό κομμουνισμό ως μέρος της ταξικής πάλης, συχνά παραβλέπουν την αναγκαία κομμουνιστική και non-market πλευρά του αναρχικού κομμουνισμού και έτσι φαίνεται ότι είναι λίγο περισσότερο κολλεκτιβιστές απ’ ό,τι κομμουνιστές.

Πιστεύω ότι ο αναρχικός κομμουνισμός δεν αποτελεί μια ανεπίκαιρη θεωρία, αλλά αποκτά αρκετή σημασία στη σημερινή εξουσιαστική καπιταλιστική κοινωνία. Με την άνοδο ενός ασαφούς αντικαπιταλισμού ή τουλάχιστον μιας αντισυντεχνιακής (anti-corporate) αντίληψης στην κοινωνία και ενός γενικότερου σκεπτικισμού όσον αφορά τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα, αλλά και την αυξανόμενη αμφισβήτηση των μιλιταριστικών κρατών, οι προοπτικές για τον αναρχικό κομμουνισμό φαίνονται ευνοϊκές. Ο αναρχικός κομμουνισμός είναι μια βιώσιμη, καλά μελετημένη λύση απέναντι στον καπιταλισμό, που υπερβαίνει αοριστίες του είδους να είμαστε μόνο «αντικαπιταλιστές» ή αντισυντεχνιακοί.

Η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία πάνω στην κοινωνία είναι κατά κάποιο τρόπο ριζωμένη: μας έχει αναγκάσει να δουλεύουμε όλο και πιο σκληρά για ένα όλο και μικρότερο μισθό, μειώνοντας τα όρια ζωής και προκαλώντας μια πραγματική δυσαρέσκεια με το ζήτημα της εργασίας σε αρκετό κόσμο. Ποιος θέλει να θυσιάσει σαράντα ή περισσότερα χρόνια από τη ζωή του κάνοντας κάτι που μισεί (δουλειά) για να κερδίζει κάποιος άλλος;

Πρέπει, βέβαια, να είμαστε προσγειωμένοι. Η δυσαρέσκεια ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό δεν έχει ακόμα μετατραπεί αρκετά σε μια θετική δράση ενάντια στο σύστημα. Στον λεγόμενο «Πρώτο Κόσμο» η αντίσταση της εργατικής τάξης βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο, εάν μιλήσουμε μόνο για τις απεργίες. Αρκετοί άνθρωποι σήμερα είναι απαθείς, αποξενωμένοι και ατομικιστές. Ακόμα και εάν είναι αρκετοί αυτοί που αποδέχονται το θέαμα του μοντέρνου καπιταλισμού και τις ψεύτικες υποσχέσεις του για ευτυχία μέσω του καταναγκαστικού καταναλωτισμού, υπάρχουν ακόμα περισσότεροι που δεν κάνουν τίποτα ενάντιά του. Όταν ανεβαίνει το επίπεδο της εργατικής αυτο-δραστηριοποίησης, όπως φάνηκε πρόσφατα, η στάση αυτή σίγουρα θα αλλάξει και ριζοσπαστικά κινήματα, όπως ο αναρχικός κομμουνισμός, ίσως γίνουν ξαφνικά πάλι δημοφιλή.

Επιπλέον, ο κύριος αντίζηλος του αναρχικού κομμουνισμού στην αριστερά έχει μαραθεί: τα σοσιαλ-δημοκρατικά κόμματα έχουν ήδη καταρρεύσει (π.χ. το Alliance στη Ν. Ζηλανδία) ή έχουν μετασχηματιστεί σε ακροδεξιά νεοφιλελεύθερα κόμματα (π.χ. τα Εργατικά Κόμματα, ειδικά στις αγγλόφωνες χώρες). Οι σταλινικοί έχουν χάσει την ΕΣΣΔ και τη γοητεία της και άλλες μαρξιστικές-λενινιστικές ομάδες έχουν μεταβληθεί σε ολιγάριθμες και άσχετες με την πραγματικότητα σέχτες. Η γενική αυτή κατάρρευση της παραδοσιακής αριστεράς μας προσφέρει μια θαυμάσια ευκαιρία ώστε να ενθαρρύνουμε την ανάπτυξη μιας συνεκτικής αναρχικής κομμουνιστικής τάσης ανάμεσα στους ανθρώπους.

Επαναλαμβάνω αυτό που είπα εκεί στον Νικο:
Αν δε φέρεις λινκς για τα παραπάνω, θα αναγκαστώ να τα διαγράψω, καθότι είναι κανόνας απαράβατος για τα ΙΔΕΟ, (ο κανόνας Νο. 6 εδώ) να δίδεται και λινκ όταν φέρνουμε άρθρα από άλλους ιστότοπους.

Αν κάτι από το κείμενο του Νίκου είναι τελείως ανεφάρμοστο εξ ορισμού,είναι η κατάργηση κάθε έννοιας ιεραρχίας.
Η Ιεραρχία δεν θεσπίστηκε από αφεντικά καπιταλιστές η πολυεθνικές εταιρίες αλλά από την ίδια την φύση.Ο ικανότερος,ο έχων τέλος πάντων τα προσόντα,για μια δουλειά καθίσταται αυτομάτως πάνω πάνω στην ιεραρχία της ομάδας που θα αναλάβει ένα έργο.
Έως ότου ο εθελοντής πρωτομάστορας μάθει την δουλειά στους υπόλοιπους εθελοντές αυτομάτως τον καθιστά πρώτο
στην ιεραρχία.
Έχοντας κατά νου το κείμενο γραμμές παραγωγής σε εργοστάσια και μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες,βάζει στην άκρη δουλειές οι οποίες μαθαίνονται μέσα από πολλά χρόνια εξειδίκευσης και επίπονης εργασίας με το αντικείμενο.Από τη στιγμή που όλο το δόμημα στηρίζεται
στον εθελοντισμό πιστεύω ότι μέσα σε λίγους μήνες θα εκλείψουν τα αποτελέσματα-παράγωγα δύσκολων εργασιών από την στιγμή
που ειδήμων δεν θα έχει το ανάλογο αντίκρισμα.Αν πάλι θα έχει το ανάλογο αντίκρισμα ''κέρδους''τότε αυτομάτως το επάγγελμα του
ανεβαίνει ψηλότερα στην ιεραρχία σαν δυσκολότερο.
Στην τελική δηλαδή αν π.χ αποφασίσει ο καπετάν Δημήτρης,(ostraka sos),ότι το να βουτάει στα πέλαγα χειμώνα καιρό δεν του αποφέρει
τα ανάλογα και το γυρίσει,(εθελοντικά πάντα είπαμε έτσι?),στο πλέξιμο και στη σταυροβελονιά,θα κάνουμε να δούμε κυδώνι μέχρι
να πνιγούν καμιά κατοστή...εθελοντές..

Σε μικρότερες κοινωνίες χωριά πχ είναι εφικτό αφού βεβαίως
ολα τα μέλη συμφωνούν σε αυτό.
Ο αναρχοκομουνισμός δεν μπορεί εκ φύσεως να επιβληθεί ,
αφού η βάση του είναι εθελοντική
και δεν υπάρχει ιεραρχία που θα επιβάλει θέσεις.
Επίσης η λήψη αποφάσεων δεν μπορεί σε καμία περίπτωση
να είναι πλειοψηφική παρά μόνο κατόπιν ομοφωνίας.
Ένα σύστημα που εγώ προσωπικά λατρεύω
αλλά επίσης δύσκολο στην εφαρμογή καθότι
μπορεί να είναι εξαιρετικά χρονοβόρο.
Τα οφέλη όμως της ομοφωνίας είναι πάρα πολλά
και σε κοινωνικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο.

Δεν αποκλείεται επίσης κοινωνίες του μέλλοντος να ζουν έτσι.
Όμως χρειάζεται ένα άλλο σύστημα "παιδείας"
για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.
Η πυραμιδική οργάνωση της ζωής, ιεραρχία,
είναι ακόμη πολύ καλά ριζωμένη μέσα μας.

Η αντίληψη της ισότητας των ατόμων πρέπει να πηγάζει
από την καρδιά και την αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο γύρω μας
και όχι να επιβάλλεται από νόμους.

Αν ο καπετάν Δημήτρης, τοτι, νοιώθει ριγμένος από τις απολαβές
τότε το σύστημα κάπου μπάζει γιατί οι ανάγκες του Καπετάν Δημήτρη
θα επρεπε να είναι καλυμμένες στο μέγιστο δυνατό.

Εννοείται βέβαια ότι το όποιο παράπονο μέλους μια τέτοιας κοινωνίας
θα ρυθμίζεται όχι μέσω επιβολής αλλά μέσω της πειθούς με πολύ υπομονετικούς όρους.
Κανένα μέλος μιας τέτοιας κοινωνίας δεν πρέπει να είναι παραπονεμένο.
Ένα παραπονεμένο μέλος είναι "απειλή" για μια τέτοιου είδους κοινότητα.

Τότι επίσης ένα τελευταίο
η ιεραρχία που περιγράφεις δηλ μάστορας και μαθητευόμενος ισχύει
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σε επίπεδο αναγκών ζωής
ο μάστορας έχει περισσότερη ανάγκη από το μαθητευόμενο.
Μάστορας και μαθητευόμενος πχ. είναι και οι δύο
εξίσου άνθρωποι. Έχουν την ίδια ανάγκη για νερό, οξυγόνο,
τροφή, στέγη περίθαλψη, ψυχαγωγία κλπ.
Όταν αυτά είναι εξασφαλισμένα τότε εκείνο που φυσιολογικά
εκφράζεται, είναι ο σεβασμός και η εκτίμηση στον μάστορα
από τον μαθητευόμενο, αλλά και το ανάποδο φυσικά.
Σε άλλες εποχές ο μάστορας θα λέγαμε είναι ο γεροντότερος
η οι γεροντότεροι της φυλής. δεν σημαίνει απαραίτητα
μεγαλύτερος σε ηλικία αλλά ικανότητες και σοφία δηλ. μαστοριά.

Επειδή ο Κλας αγνοεί επιδεικτικά τις επισημάνσεις και ΔΕΝ μας φέρνει τα λινκς που του ζητούνται σύμφωνα με τους κανονισμούς της σελίδας μας- παρά εμπλέκει διαρκώς αυτό το τοπικ με του Καζάκη, ενημερώνω γι'αυτό που αναγκάστηκα να τοποθετήσω στο άλλο τόπικ, αφού σε 2 ώρες, το πιθανότερο είναι να διαγραφεί ολόκληρο το παρόν τόπικ. Εκτός αν ο Κλας παψει το τρολάρισμα και τη δημιουργία σύγχυσης στα τόπικς.

Του επισήμανα λοιπόν για πολλοστή φορά, αυτά που μέχρι στιγμής γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του, εδώ http://www.ideografhmata.gr/forum/viewt ... 10#p158010

Στην περίπτωση διαγραφής του τόπικ, θα διαγραφούν και οι τοποθετήσεις σας (δυστυχώς). Αν θέλετε να μείνουν, θα πρέπει να διαγράψω μόνο τα ποστς του Κλας, αλλά επειδή συζητάτε πάνω σ'αυτά, θα'χει πολλά "κενά" αυτό το νήμα...
Ωστόσο, μπορείτε να αποφασίσετε εσείς. Αν το θέλετε έτσι (με διαγεγραμμένα μόνο τα περιεχόμενα στα ποστς του Κλας), θα το κάνω έτσι.
Δυστυχώς, αυτά δεν μπορούν να μείνουν χωρίς παραπομπή στην πηγή. Τελεία και παύλα.

Ρε με δουλεύεις? Πως να τα βάλω αφού δεν μου δίνει edit?

Δώσε τα εδώ. Δε χρειάζεται να κάνεις έντιτ.
Αρκεί ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ οι πηγές.
Δε μ'ενδιαφέρει αν θα'ναι πάνω στα επίμαχα ποστς.

Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να περιμένουμε λίγο περισσότερο την
τοποθέτηση του Clash πριν τα διαγράψεις.
Ένα link από μέρους του θα βοηθούσε.
Καθώς αυτά εδώ που λέμε ανήκουν στη σφαίρα της ουτοπίας
ίσως θα έπρεπε να παραμείνουν δίνοντας την ευκαιρία στον κάθε έναν
που θέλει να εκφράσει εκείνο που θα ήθελε να ζήσει.

Ωραία το κείμενο για το αναρχικό κομμουνισμό είναι σε αυτό το λινκ

http://www.politikokafeneio.com/anarxia/ti2111.htm

Οι θέσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς για έξοδο από την κρίση είναι εδώ

http://www.dimokratikiaristera.eu/index ... Itemid=134

Οι θέσεις του ΕΕΚ είναι εδώ

http://www.eek.gr/default.asp?pid=6&id=1360

Θα είχε μεγάλη πλάκα να με κατηγορήσουν για λογοκοπία η ΔΗΜΑΡ και το ΕΕΚ επειδή παρουσίασα τις θέσεις τους χωρίς να βάλω τις ιστοσελίδες τους. Κανονικά θα έπρεπε να με πληρώνουν που τους κάνω διαφήμιση.

Εχω ήδη τοποθετηθεί στο άλλο νήμα ΙΟΝ.

Για να μην κοπιάρω παραθέσεις ION και φτιάχνω δυσανάγνωστα πράγματα θα σου πω ότι
με τόσα ΑΝ στο προτεινόμενο σύστημα δεν είναι ενα σύστημα που πρέπει να εφαρμοστεί
στους ανθρώπους,αλλά ένα σύστημα που πρέπει να εφαρμοστούν οι άνθρωποι σε αυτό.
Δεν με χαλάει το ουτοπικό του πράγματος,αλλά το να το μεταφέρουμε σαν κάτι άμεσα
πραγματοποιήσιμο και εφαρμόσιμο ενάντια στην παρούσα κατάσταση είναι αστείο.
Το λιοντάρι από το Madagascar 2 που τρώει σούσι αντί για λεμούριους είναι πολύ-πολύ μακριά..

totispap έγραψε: Δεν με χαλάει το ουτοπικό του πράγματος,αλλά το να το μεταφέρουμε σαν κάτι άμεσα πραγματοποιήσιμο και εφαρμόσιμο ενάντια στην παρούσα κατάσταση είναι αστείο.

Σε αυτό συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και νομίζω ότι το έχω ήδη πεί.
Γιαυτό και δεν διαφωνώ καθόλου να υπάρχει ξέχωρο νήμα και γιαυτό το χαρακτήρισα ουτοπία.

Clash έγραψε:Εχω ήδη τοποθετηθεί στο άλλο νήμα ΙΟΝ.

Νομίζω ότι ηδη διαγράφτηκαν.
Αν είναι δυνατόν από την διαχείριση θα ήθελα να μεταφερθούν εδώ
οι απαντήσεις του clash τουλάχιστον να τις διαβάσω.
η ας μου σταλούν με pm
Ζαλίστηκα με τα περα-δώθε.

Ο Νίκος το παρουσίασε ως μια άλλη διέξοδο από τις ''ανεφάρμοστες'' πολιτικές που προτείνει ο Καζάκης.
Αν μιλάμε ουτοπικά και όχι σε αντιδιαστολή με το πρόγραμμα Καζάκη εντάξει.Να περιγράψω και εγώ την τέλεια κοινωνία μου.

ION 4ever έγραψε:Νομίζω ότι ηδη διαγράφτηκαν.
Αν είναι δυνατόν από την διαχείριση θα ήθελα να μεταφερθούν εδώ
οι απαντήσεις του clash τουλάχιστον να τις διαβάσω.
η ας μου σταλούν με pm
Ζαλίστηκα με τα περα-δώθε.

Δεν διαγράφτηκε τίποτα στο άλλο, (το πρώτο μερος όμως- έγινε και 2ο νήμα του Καζάκη). Ψάξε το λιγάκι. Για τη ζαλάδα σου, τα παράπονά σου στον κο. Κλας.

Διαγράφτηκε μόνο το σεντόνι που'βαλε εκεί, για το οποίο έδωσα παραπομπή εδώ, αφού εδώ το έβαλα. Το ποστ του εκεί, με την απάντησή του προς εσένα, έμεινε εκεί. (το λέω και εδώ...)


Ευχαριστώ για τα λινκς, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Νίκο.

Mεταφέρω και εδώ την απάντηση μου. Δεν πιστεύω να χρειάζεται πάλι λινκ, μην τυχόν εγώ κατηγορήσω τον ...εαυτό μου για λογοκοπία.


Αγαπητή μου ΙΟΝ το προηγούμενο κείμενο που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις δημοσιεύτηκε σε ένα νεοζηλανδέζικο περιοδικό και κυκλοφορεί σε αρκετές ιστοσελίδες. Και για να ευχαριστήσω την Αρέλα μια που έχω πρόχειρη είναι η http://www.politikokafeneio.com/anarxia/ti2111.htm

Οσον αφορά το αν όντως είναι αυτή η πρόταση που έχω να προτείνω είναι φυσικά ως προς το πρότυπο οργάνωσης μιας κοινωνίας. Αν τώρα μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα ή, σε μια μόνο χώρα η απάντηση είναι όχι. Ο κομμουνισμός πρέπει να εφαρμοστεί παγκόσμια, αλλιώς δεν θα μπορέσει να είναι κομμουνισμός. Κάτι τέτοιο άλλωστε το παραδέχονται και οι Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, Τρότσκυ σε αντίθεση με το σταλινικό θεώρημα περί σοσιαλισμού σε μια χώρα. Το τι πρέπει να γίνει μέχρι να φτάσουμε σε αυτή τη κοινωνία είναι βέβαια άλλο ζήτημα. Η πρόταση η δική μου είναι να φτιαχτούν θεσμοί πέρα από την καπιταλιστική οικονομία. Ενα πρώτο βήμα είναι στη γειτονιά σας να οργανώσετε ένα παιδικό σταθμό ή, έστω ένα ανταλλακτήριο ή, ένα εργαστήρι ή, μια λέσχη, όπου θα προσφέρεται εθελοντική εργασία προς όφελος της κοινότητας. Τέτοια πράγματα έχουν γίνει κατά εκατοντάδες στην Αργεντινή, στο Μεξικό, στην Ισπανία, στην Γερμανία ακόμη και στην Ελλάδα. Στην Ισπανία λόγου χάρη υπάρχει το αυτοδιαχειριζόμενο χωριό Μαρινταλένα, όπου εκεί το ...πείραμα λειτουργεί μια χαρά. Πες μου τώρα πως στο διάολο εκεί κατάφεραν να συνεργαστούν και το αποτέλεσμα είναι ένας εργάτης να πληρώνει για νοίκι 15 ευρώ το μήνα, ενώ στο διπλανό χωριό να χρειάζεται τουλάχιστον 500 ευρώ;

Αν κατάλαβες καλά δεν μιλάω ούτε για κοινόβια χίππιδων, ούτε και για καταλήψεις από πανκιά (αν και στην Γερμανία και στη Ολλανδία για να μπεις σε τέτοιες καταλήψεις σκουπίζεις τα πόδια σου). Μιλάω για ολόκληρες κοινότητες που έχουν οργανωθεί πάνω σε διαφορετικά πλαίσια και τέτοιες σαν την Μαρινταλένα υπάρχουν πολλές διάσπαρτες σε όλο το πλανήτη. Οπότε αγαπητή μου καλή η φιλική σου συμβουλή να πάω σε μοναστήρι, αλλά δεν είναι αυτό που έχω υπόψη μου. Δεν σε παρεξηγώ πάντως, δεν είσαι υποχρεωμένη να γνωρίζεις τι γίνεται στο κόσμο πέρα από αυτά που σου πλασάρει η τηλεόραση. Συνεπώς είναι λογικό να αγνοείς για τι πράγμα μιλάμε και το μυαλό σου, όταν ακούς λέξεις αυτοδιαχείριση-αλληλεγγύη-συλλογική οργάνωση, να πηγαίνει μόνο σε μοναστήρια.

Πάντως αν αυτή είναι η πρόταση που πραγματικά έχεις
να αντιπροτείνεις στις θέσεις του Καζάκη
τότε το βοτσαλάκι και το κάρο δεν θα το γλυτώσουμε.
Οχι γιατί θα τα έχουμε επιθυμήσει εμείς, αλλά γιατί τα σύνορά μας
οχι μόνο τα οικονομικά αλλά και τα φυσικά
θα χτιστούν από όλο τον υπόλοιπο κόσμο
εν ριπή οφθαλμού γύρω από την χώρα.

Βλέπω τα γράφεις και μόνη σου για το τι θα συμβεί αν κλείσουν τα σύνορα, όπως προτείνει ο φαντασιόπληκτος οικονομολόγος Καζάκης.

Quote:
Ακόμα και ενας παλιός υπολογιστής εφόσον δεν έχει σπάσει με τις κατάλληλες αναβαθμίσεις μπορεί να εξυπηρετεί πολλά χρόνια.
εξαρτάται πάντα από τις ανάγκες και το είδος της χρήσης
και της εργασίας σου.

Πες μας τώρα πόσο παλιός είναι ο δικός σου υπολογιστής. Πρώτον οι παλιοί υπολογιστές δεν έχουν ούτε τη μνήμη, ούτε τον επεξεργαστή να σηκώσουν τις αναβαθμίσεις. Δεύτερον δεν βρίσκεις ανταλλακτικά. Επτά με οκτώ χρόνια είναι το μάξιμουμ που μπορεί να βγάλει ένας υπολογιστής και αυτό μόνο αν κάνει τις βασικές εργασίες (να μπεις στο ίντερνετ, να γράψεις κανένα κείμενο στο παλιό word).

Τέλος άντε και οι αναρχικοί λένε αμπελοφιλοσοφίες και ουτοπίες (ενώ ο Καζάκης λέει ρεαλιστικά πράγματα ). Για πείτε μου καμιά κρίση και τις θέσεις του Κουβέλη για την έξοδο από την κρίση (επειδή εσύ ΙΟΝ ρώτησες αν έχει κάνει και άλλος προτάσεις εκτός από τον Καζάκη). Κρίση όχι αφορισμούς του στυλ ...«είναι ευρωπαϊστής, δεν μου κάνει».

Αρελα έχεις βαλθεί με να μουρλάνεις με το ανελέητο τρολάρισμα που κάνεις σε ότι γράφω και τις μετακινήσεις από εδώ και από εκεί.

http://www.ideografhmata.gr/forum/viewt ... 70#p157970

Clash έγραψε: Πες μας τώρα πόσο παλιός είναι ο δικός σου υπολογιστής. Πρώτον οι παλιοί υπολογιστές δεν έχουν ούτε τη μνήμη, ούτε τον επεξεργαστή να σηκώσουν τις αναβαθμίσεις. Δεύτερον δεν βρίσκεις ανταλλακτικά. Επτά με οκτώ χρόνια είναι το μάξιμουμ που μπορεί να βγάλει ένας υπολογιστής και αυτό μόνο αν κάνει τις βασικές εργασίες (να μπεις στο ίντερνετ, να γράψεις κανένα κείμενο στο παλιό word).

Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο λάθος είσαι εδώ !Είναι θέμα διαχείρισής όπως θα έλεγες και εσύ !

Να μην το πλατιάσω απλά να σου πω ότι σε P 4 στα 1.300 και με μνήμη 256 σηκώνω 3 σελίδες κάνω remote όλη την δουλεία μου
έχω ftp irc ssh server και τον mail server μου !

Πάντως είναι άσχετο και off topic οπώτε

Η ιδέα της αυτοδιαχείρισης είναι μια από τις πολλές πολύ σωστές ιδέες που υπάρχουν !
Δεν θα τις χαρακτήριζα ουτοπικές και δεν είναι εκεί το θέμα κατα την γνώμη μου ...
Είναι στο τι κλίμακα χρειάζεται για να υλοποιηθούν ...
Και καλός ή κακός η κλίμακα είναι παγκόσμια !
Σε παγκόσμιο επίπεδο και ο κομμουνισμός και η αυτοδιαχείριση (όποιας μορφής και αν είναι)
και το venus project και και και θα μπορούσαν να δουλέψουν !
Είμαι της άποψης ότι πατρίδα μου είναι όλος ο πλανήτης ...αλλά είναι πολύ επικίνδυνες εποχές για τέτοια αντίληψη
Από αντισηστεμικός θα βρεθείς να δουλεύεις για το σύστημα σε χρόνο ρεκόρ χωρίς να το καταλάβεις ...
Μην ξεχνάμε και ποιά είναι τα σχέδια της ελίτ !
Μην όπως το ζεύγος Κιουρί θέλανε να δώσουν στην ανθρωπότητα την ραδιενέργεια για ιατρικούς σκοπούς και καταλίξανε
να δώσουν την πυρηνική βόμβα !Τους δώσουμε αυτό που θέλουν στο πιάτο !
ΜΌΝΟ εκεί ενίσταμαι πουθενά αλλού (άντε και στο τι κάνεις με αυτούς που ΔΕΝ θέλουν τελικά κάτι τέτοιο ...goulack ; )

Σε κάθε περίπτωση αν αύριο γινότανε το θαύμα και το αποφασίζαμε όλοι μαζί ...και ελίτ και τέτοια ήταν μόνο στην σφαίρα της
φαντασίας .....θα έπρεπε να υπάρξει μια μεταβατική περίοδος από το τώρα στο αυρίο και αυτή η περίοδος κάθε άλλο από
ήπια θα ήτανε ...Κάτι σαν αυτά που προτείνει ο Καζάκης ώς μεταβατική περίοδο .

Δεν ισχυρίζομαι ότι ξέρω τι είναι το σωστό και τι το λάθος . Περισσότερο θα έλεγα ότι τα περισσότερα συστήματα ΔΕΝ είναι
λάθος ...η εφαρμογή τους έχει πρόβλημα και τότε καταλήγουμε σε τερατουργήματα όπως η υποτιθέμενη δημοκρατία μας κτλ !

Το μόνο που είμαι βέβαιος είναι ότι η όποια μεταβολή (θέλουμε δεν θέλουμε ) συμβεί ....ΔΕΝ θα είναι ήπια
Όπως λέει και ο Καζάκής ......θα σπάσουμε αυγά ...για να γίνει η ομελέτα ...
Το θέμα είναι ότι μου έχουν σπάσει τα @@ αυγά μου με τους μαλ@κες που κυβερνάνε τον κόσμο μέχρι τώρα

και εχεις linux. γιατι σε windows θα εβγαζε φωτιες.

Ακομα και αν αυτο συνεβαινε σε παγκόσμιο επίπεδο (βασικα μονο σε παγκοσμιο θα μπορουσε να ειναι εφικτο γιατι κανενα διπλανο οργανωμενο κράτος δεν θα επετρεπε σε μια κενη εκταση χωρις κρατικη οντότητα να κανει κουμάντο ο κόσμος. θε επέκτηναν τα συνορά τους.
Αν υποσουμε οτι αυτο συμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα (πως ως εκ θάυματος;), και πάλι να υπήρχαν προβλήματα.
Πχ εχουμε 10 κοινότητες ανθρώπων, οι οποιες παράγουν προϊοντα.
Τα εργα ανάμεσα σε αυτες τις κοινοτητες (οδοποιεια, γέφυρες κλπ) ποιος θα τα αναλάμβανε;
Επίσης, καθε κοινότητα θα προσπαθουσε να ειναι αυτάρκης ή θα παρήγαγε ενα μόνο αγαθό το οποιο θα αντήλασε για αλλα αγαθα που παράγουν αλλες κοινότητες; (πχ κοινότητα ψωμιου, κοινότητα τηλεορασης κλπ;).

Divine Sinner έγραψε:και εχεις linux. γιατι σε windows θα εβγαζε φωτιες.

Είσαι θεός ......