Οι αποπλανητικές «θέσεις εργασίας» psychoanalytic-

[Divine Sinner]

Η «δημιουργία νέων θέσεων εργασίας» αποτελεί το τελευταίο διάστημα με αφορμή το ξέσπασμα της φαινομενολογίας της «κρίσης» μόνιμη επωδό του πολιτικού βερμπαλισμού.
Το πρώτο άκουσμα βέβαια, αν εξαιρέσουμε ιδεολογικές ή παραταξιακές προτιμήσεις, είναι θετικό. Όλοι θέλουμε να αντιμετωπισθεί η οδυνηρή ανεργία. Η επιδίωξη αυτή όμως στηρίζεται σε μία υπόκωφη αλλά άκρως διαστρεβλωτική συνθήκη που οφείλεται στην χρόνια πολιτική και κοινωνική παθολογία. Αν δεν την αντιληφθούμε έγκαιρα, θα οδηγηθούμε σε χειρότερα αποτελέσματα.
Θα ξεκινήσω από ένα βασικό συντακτικό κανόνα που μαθαίναμε στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου αν θυμάμαι καλά. «Υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο» λέγαμε για μια ολοκληρωμένη πρόταση. Ο κανόνας αυτός δεν είναι μόνον συντακτικός, αλλά κυρίως ψυχολογικός. Είναι ο κανόνας που μέσα από τις λέξεις ως φορείς ψυχικής ύλης περνά στον λόγο για να εκφράσει τη ζωή. Κάποιος άνθρωπος έχει διάθεση για ενέργεια, που βρίσκοντας ένα αντικείμενο εκτονώνεται παράγοντας το έργο που προσδιορίζει το ρήμα. Υπό παθολογικές συνθήκες όμως, μπορεί να αρθρωθεί ψυχικός λόγος αλλά και να φτιαχτεί μια ατομική αλλά και κοινωνική ζωή, με τη δομή «υποκείμενο-ρήμα-υποκείμενο», οδηγώντας στην παραγωγή αυτοερωτικού έργου.
Το αντικείμενό μας στην προκειμένη περίπτωση είναι η «εργασία». Ένας άνθρωπος (υποκείμενο) υποτίθεται ότι την επιθυμεί (ρήμα). Η πολιτεία δημιουργεί τις προϋποθέσεις ύπαρξης και διατήρησης ομαλής ροής αυτής της επιθυμίας μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Όπως κάνει μια φυσιολογική μητέρα σε γενικές γραμμές. Φροντίζει η ενέργεια του παιδιού της που αρχικά ήταν συγκεντρωμένη σε αυτήν, να ανεξαρτητοποιηθεί και να κατευθυνθεί σε άλλα εξωτερικά αντικείμενα. Έτσι το παιδί προοδεύει παράγοντας πνεύμα και ύλη. Πολύ συνοπτικά η μητέρα λειτουργεί όσο μπορεί ευοδοτικά στην απελευθέρωση της αυξανόμενης δύναμης του παιδιού της. Δεν του εξασφαλίζει το περιβάλλον, αλλά του υποδεικνύει το ψυχικό πλαίσιο, ευνοώντας τις ικανότητές του.
Σε αρρωστημένες περιπτώσεις αντίθετα, η ίδια η μητέρα ευοδώνει την διατήρηση της θέσης εξάρτησης του παιδιού της από αυτήν, υποκαθιστώντας ύπουλα το περιβάλλον με έναν ανεπαίσθητο τρόπο. Φαίνεται και φέρεται η ίδια σαν περιβάλλον καταστρέφοντας παράλληλα κάθε θεσμικό πλαίσιο. Με απλά λόγια γίνεται το μοναδικό αντικείμενο για το παιδί της, για αμιγώς συμφεροντολογικούς σκοπούς, ουσιαστικά αποπλανώντας το.
Και το ίδιο το παιδί όμως έχει τεράστια ψυχικά συμφέροντα σε αυτή τη συνθήκη. Συνεχίζει μια ζωή μακαριότητας και υποτιθέμενης ασφάλειας που είναι αδιανόητο να διαταραχθεί. Η ζωή μετατρέπεται σε μια εξαρτημένη σχέση που στηρίζεται στην αυταπάτη. Το σύμπαν αποτελεί προέκταση μιας φαντασιακά ιδανικής κατάστασης που δεν λέει να χαθεί. «Υποκείμενο-ρήμα-υποκείμενο» λοιπόν και για τα δύο μέρη του ζεύγους ανάμεσα στα οποία αναπτύσσεται μια «μέχρι θανάτου αγάπη».
Η ατομική κατάρρευση με τη μορφή προβλημάτων ψυχωτικής τάξης θα είναι μια λύση στα αδιέξοδα που μοιραία θα παρουσιαστούν στην αναπόφευκτη επαφή με την πραγματικότητα. Σε κοινωνικό επίπεδο η συντήρηση παρόμοιας εξάρτησης με το παθολογικό κράτος-μητέρα είναι επίσης θέμα χρόνου μόνον να οδηγήσει σε πολλαπλή κατάρρευση, με την οικονομική να αποτελεί οδυνηρό μέρος της.
Γύρω από αυτό τον βασικό ψυχολογικό κορμό στηρίχτηκε η σχέση πολίτη και κράτους αμφίδρομα, ως «υποκείμενο και αντικείμενο» στην Ελλάδα, με ενδιάμεσο το ρήμα «εργάζομαι». Η διαστροφή συντελέσθηκε με μία προοδευτική υποκατάσταση του εξωτερικού πραγματικού αντικειμένου εργασίας, από το «κενό εργασίας». Με σταθερό τρόπο, πολεμήθηκε και καταργήθηκε στην πράξη το περιεχόμενο της «θέσης». Στη συνέχεια το κενό καλύφθηκε από το αποπλανητικό κράτος με το ψευδώνυμο «δημόσιο». Η ίδια η εργασία έγινε δευτερεύουσα και υποστηρικτική της θέσης της, η οποία πήρε πρωτεύοντα ρόλο. Η σημασία μεταφέρθηκε στην άμεση «στοματική» συναλλαγή των δύο μερών για την εξυπηρέτηση των αμοιβαίων συμφερόντων τους. Το αντικείμενο «εργασία», αντικαταστάθηκε από το κενό περιεχομένου αντικείμενο «θέση», που υπαινίσσεται εν τέλει την θέση στην αγκαλιά του εγωιστικού πολιτικού συστήματος.
Ο σκοπός και η τακτική ήταν παρόμοια με την άρρωστη μητέρα που υποδύεται και πείθει το παιδί της ότι αποτελεί την καλύτερη και αναντικατάστατη θέση που μπορεί να έχει στη ζωή. Σε μια απλουστευμένη μορφή μπορούμε στο σχήμα αυτό να δούμε τη λατρεία που υπήρξε στη χώρα μας για μια «θέση στο δημόσιο», το αδιανόητο της αμφισβήτησης της μονιμότητας, την αυτονόητη απαίτηση σύνδεσης της δημόσιας παιδείας με την εξασφάλιση σχετικής ή όχι δημόσιας εργασίας. Ο λεγόμενος «ιδιωτικός τομέας» δεν δέχτηκε να είναι αποπαίδι αυτής της συγγκυτιακής ωραιότητας και μεταλλάχτηκε και αυτός σε άτυπο αλλά χειρότερο «δημόσιο».
Στην διαστρέβλωση αυτή ο πολίτης είχε διπλή συμμετοχή και υπαιτιότητα. Δέχτηκε αναντίρρητα σχεδόν και συμμετείχε στην εξαΰλωση του αντικειμένου της εργασίας αρκεί να υφίσταται η θέση της, η οποία έτσι μετατράπηκε σε θέση μισθοδοσίας δηλαδή σχέσης εξάρτησης από την αποπλανητική μητέρα. Παράλληλα οδηγήθηκε αθόρυβα σε έναν προσωπικό εξευτελισμό μέσω της αποδοχής μετατροπής του σε απολύτως παθητικό και αδρανές υποκείμενο του ρήματος «εργάζομαι». Μεταφορικά είναι σαν να αρκέστηκε μόνον στην ύπαρξη των γεννητικών οργάνων του, χωρίς την απαίτηση από τον ίδιο να είναι λειτουργικά και γεννητικά. Συχνά η ενεργητικότητα του πολίτη εξαντλήθηκε στην καταπολέμηση πραγματικών εργασιών έξω από τη μητρική αγκαλιά, είτε μέσα από ιδεολογικές φόρμες είτε αδιακρίτως.
Το μοντέλο που χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την εργασία για να υποστηρίξει την εξαρτητική και παθητική «θέση» στην αγκαλιά ενός κράτους που δεν ξέρει να εργάζεται, είναι μονόδρομος αρχικά για την αεργία και με βεβαιότητα και για την ανεργία.
Αναρτήθηκε από Θεοδωρίδης Ιωάννης στις 9:05 μ.μ.


http://psychoanalytic-views.blogspot.gr ... l?spref=fb

[firefightergr]

Ο αδερφός της γυναίκας (30 ετών) μου ψάχνει εδώ και καιρό για εργασία στην Αττική.
Οι θέσεις εργασίας που μπορεί να βρει κανείς αυτή τη τη στιγμή μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο σαν σύγχρονη σκλαβιά.
Υπάρχουν θέσεις εργασίας όπως αυτή:Οδηγός φορτηγού συν το φόρτωμα-ξεφόρτωμα,12 ώρες την ημέρα,6 ημέρες τη βδομάδα συν 4 ώρες τις Κυριακές.
Μισθός 630 ευρώ.

Αυτή είναι η ανάπτυξη που μας έφεραν οι πολιτικοί μας.

[Divine Sinner]

Πες μου ομως πως θα ήθελες να ειναι η ιδανικη θεση εργασίας και πως θα προτεινες να επιτευχθει το ανοιγμα τέτοιων θέσεων εργασίας.
μια λυση θα ήταν να θεσμοθετουσαμε εναν κατωτατο μισθο χιλια ευρώ. τοτε όμως θα επρεπε να αλλαξουμε ολοκληρη την δομη της οικονομιας προς τον σοσιαλισμο γιατι κανενας ιδιωτης υπο τις παρουσες συνθηκες δεν θα έδινε χιλια ευρω.
κανενας δεν θα ερχονταν να επενδυσει αν τον υποχρεωναμε να δινει τοσα χρήματα και πολλοι Ελληνες θα μεταφέρανε τις επιχειρήσεις στην βουλγαρία η θα καναν περικοπές στο προσωπικο.
Οποτε ενα ερώτημα ειναι. τι ειναι καλυτερο;
ενας με χιλια ευρω ή δυο με πεντακόσια; καλύτερο για την κοινωνία πάντα.
Αν θεσμοθετησουμε χιλια ευρω ως κράτος εγω που θα μεινω ανεργος για να παρει ο αλλος τα χιλια ενω θα μπορουσαμε και οι δυο να παρουμε απο 500 δεν θα εχω καθε λογο να κατηγορω το κράτος που δεν μου διδει την δυνατότητα απευθείας συμφωνίας με τον εργοδότη;
ξερω οτι ειναι σκλαβιά αλλα δεν βλεπω εναλλακτικη εκτος αν αλλαξουμε το συστημα σε 100% σοσιαλιστικο που ισως να το αποδεχομουν σε ευρωπαϊκο επιπεδο αλλα οχι σε επιπεδο Ελλαδας επειδη θα την ξέκοβε απο όλες τις συμμαχιες της. απο το να λεμε θελω ελευθερη αγορα αλλα τα εργασιακα να τα καθορίζει το κράτος, καλύτερα σοσιαλισμό.
Εν ολιγοις η θεση μου ειναι. ναι σε σοσιαλιστικη ευρώπη οχι σε σοσιαλιστικη Ελλαδα οταν ολοι γυρω της ειναι καπιταλιστες. time to think global

[firefightergr]

Δε με απασχολούν οι θεωρίες ούτε τα πολιτικά συστήματα αλλά η αξιοπρεπής διαβίωση.
Με τις σημερινές τιμές των υπηρεσιών και προιόντων και τη φορολογία στην Ελλάδα είναι αδύνατον να επιβιώσεις με 630 ευρώ εκτός και αν συγκατοικείς ή συμβιώνεις για να μοιράζεσαι τα έξοδα ενοικίου ή στεγαστικού δανείου,ηλεκτρικό,τηλέφων,θέρμανση κλπ.
Ο κουνιάδος μου ζει μόνος,πληρώνει στεγαστικό και ετοιμάζεται να μεταναστεύσει στη Γερμανία γιατί έφτασε σε οικονομικό αδιέξοδο.