ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ

[Dhmellhn]

πηγή: http://olympia.gr

Ένα αποκαλυπτικό άρθρο για την τακτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τις σχέσεις με τα ΜΜ”Ε” και την εποπτεία των ΗΠΑ. Με απλά λόγια, δείτε την ιστορία να επαναλαμβάνεται στην Ελλάδα σε ένα άρθρο γραμμένο από τον Δόκτωρα Mark Weisbrot, διακεκριμένου οικονομολόγου (Washington D.C.) που έζησε τα γεγονότα της Αργεντινής από κοντά μαζί με τον δικό μας “Trader”. Η μετάφραση από τον Α.Π.

Θα κάνουμε μόνο ένα σχόλιο. Μία εικόνα που “ξέφυγε” προς τα έξω. Μία “αδέσποτη” αγελάδα και το πλήθος να ορμά πάνω της και να την κομματιάζει για να εξασφαλίσει λίγο κρέας. Που; Στην ονειρεμένη Αργεντινή που ήταν ένας επίγειος παράδεισος για όσους την είχαν γνωρίσει πριν την “σωτήρια επέμβαση”

Προλογίζει και σχολιάζει (με κόκκινο τα σχόλια) ο Trader.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε από έναν πολύ καλό φίλο με τον οποίο ζήσαμε μαζί την “κόλαση” στην Αργεντινή. Αυτή η καταστροφή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που ζήσαμε, μας στοιχειώνει μέχρι σήμερα. Εύχομαι ολόψυχα να κάνω λάθος και η Ελλάδα να μη ζήσει την κόλαση που ζήσαμε εκεί.

Πως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κατέστρεψε την Αργεντινή

Καθώς η κυβέρνηση της Αργεντινής παραιτείτο αντιμέτωπη με μία πραγματική, γενικευμένη εξέγερση και διαδηλώσεις από κάθε τομέα της κοινωνίας, ένας δημοσιογράφος του BBC με ρώτησε εάν αυτή η οικονομική και πολιτική διάλυση θα άλλαζε τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ήθελα να του απαντήσω ΝΑΙ, μα του είπα αυτό: «Θα εξαρτηθεί απόλυτα από τον τρόπο με τον οποίο θα μεταδώσουν τα γεγονότα αυτά τα ΜΜΕ»!

Μέχρι τώρα φαίνεται ότι το ΔΝΤ ξεπερνά τέτοιους σκοπέλους. Τόσο το ΔΝΤ αλλά και η παγκόσμια τράπεζα – τα δύο ισχυρότερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα παγκοσμίως – πήραν ένα μεγάλο μάθημα από την τρικυμία που πέρασαν με την αρνητική διαφήμιση κατά τη διάρκεια της Ασιατικής κρίσης λίγα χρόνια πριν. Έτσι, έγιναν πρωτομάστορες στην τέχνη της διαστρέβλωσης των γεγονότων μέσω των ΜΜΕ.

Η κατάρρευση της Αργεντινής έχει τα αποτυπώματα του ΔΝΤ σε όλο το εύρος της. Ο πρώτος και συντριπτικά σημαντικός λόγος των προβλημάτων της χώρας ήταν η κυβερνητική απόφαση να διατηρήσει μία κλειδωμένη ισοτιμία του πέσο με το δολάριο Αμερικής. Στα επόμενα χρόνια, το δολάριο κάλπασε με αποτέλεσμα να ακολουθήσει και το πέσο την υπερτίμηση. (Εδώ βλέπετε ακριβώς τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης Σημίτη με τους επαχθείς όρους εισόδου στην ζώνη του Ευρώ. Το γιατί θα το δείτε αμέσως μετά)

Σε αντίθεση με την εντύπωση του κόσμου (αποτέλεσμα εσκεμμένης παραπληροφόρησης βέβαια), το «ισχυρό νόμισμα» δεν δημιουργεί οικονομικά εύρωστο οργανισμό. (Στην περίπτωση μας, το “ισχυρό νόμισμα” κατέστρεψε την βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, τον Τουρισμό καθιστώντας τον πολύ ακριβότερο της γειτονικής Τουρκίας, της Αδριατικής, της Βουλγαρίας κλπ)

Ένα υπερτιμημένο νόμισμα κάνει τις εξαγωγές μίας χώρας πολύ ακριβές και τις εισαγωγές της εικονικά φτηνές. Κοιτάξτε τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το «Ισχυρό» μας δολάριο μας οδήγησε στο ιστορικό ρεκόρ των 400 δις δολαρίων αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο.

Αλλά γίνεται ακόμα πιο καταστροφικό για μία χώρα (όπως η Αργεντινή) όταν καταδικάζει τον εαυτό της σε μία κλειδωμένη ισοτιμία (Το ίδιο ισχύει για την Ελλάδα).

Για να διατηρήσει ένα υπερτιμημένο νόμισμα, μία χώρα χρειάζεται μεγάλα αποθεματικά σε δολάρια: Η χώρα πρέπει να εγγυάται ότι οποιοσδήποτε που θέλει να ανταλλάξει ένα πέσο με ένα δολάριο θα είναι σε θέση να το κάνει. Εδώ ήταν και ο κομβικός ρόλος του ΔΝΤ: Οδήγησε την Αργεντινή στον δανεισμό κολοσσιαίων ποσών για αυτή την «εγγύηση». (εμείς αντίστοιχα θα χρειαζόμασταν αποθεματικά σε Ευρώ. Έχουμε ή Έχουμε ήδη χρεοκοπήσει και δεν το γνωρίζουμε…;)

Εάν αυτό δεν αρκούσε, το ΔΝΤ έθετε έναν όρο για τον δανεισμό στην κυβέρνηση. Την δημιουργία ενός «προγράμματος σταθερότητας» που θα οδηγούσε σε μηδενικό έλλειμμα. Δεν είναι όμως ούτε απαραίτητο, ούτε επιθυμητό για μία κυβέρνηση να ακροβατεί σε έναν προϋπολογισμό σε περίοδο μάλιστα ύφεσης, όταν τα έσοδα από φόρους μειώνονται ενώ οι κοινωνικές δαπάνες αυξάνονται. (Όπως ακριβώς γίνεται τώρα στην Ελλάδα με το περιβόητο πρόγραμμα σταθερότητας για να μειωθεί το έλλειμμα).

Ο στόχος μείωσης του ελλείμματος, η εφαρμογή του προγράμματος σταθερότητας δηλαδή, μπορεί να μην τεκμηριώνεται με οικονομικούς όρους, αλλά έχει μεγάλη αξία στην δημιουργία εντυπώσεων. Εστιάζοντας στον τομέα των κρατικών δαπανών, το ΔΝΤ κατάφερε να «πείσει» την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ ότι όλα τα δεινά της Αργεντινής οφείλοντο στις «ασύστολες κρατικές δαπάνες». (δεν σας προξενεί εντύπωση ότι όλοι ξαφνικά ανακάλυψαν τον ζημιογόνο δημόσιο τομέα; Δεν σας προβληματίζει η κουστωδία των ελεεινών δημοσιογράφων που ξαφνικά χειροκροτούν τις προσπάθειες για συμμάζεμα των δαπανών του κράτους όταν προεκλογικά ξιφουλκούσαν εναντίον των θέσεων Καραμανλή;)

Το ΔΝΤ τώρα υποστηρίζει ότι ήταν ενάντια στο «κλείδωμα» της συναλλαγματικής ισοτιμίας Ευρώ – Δολαρίου που «επέφερε» αυτόν τον μαζικό δανεισμό! Οι ιθύνοντες του ΔΝΤ υποστηρίζουν ότι προέβησαν σε αυτές τις ενέργειες για να «ικανοποιήσουν» τις απαιτήσεις της τοπικής κυβέρνησης. (Να υποθέσουμε ότι και στην Ελλάδα θα είναι ενάντια στον δανεισμό; Αν ναι, γιατί έρχεται; Για άτοκη χρηματοδότηση;)

Είναι σαν κάποιοι να προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Αργεντινή υπαγόρευε στις ΗΠΑ πολιτική! Οπωσδήποτε αυτή η ιστορία δεν στέκει, αλλά για να το αποδείξεις (ποιος δηλαδή έδινε τις «εντολές» και έπαιρνε τις αποφάσεις) είναι σα να προσπαθείς να ακολουθήσεις την ροή ιεραρχίας της Αλ Κάιντα. Οι συνελεύσεις του ΔΝΤ, οι συμβουλευτικές υπηρεσίες στους υπουργούς και όλες οι συζητήσεις ήταν μυστικές. (Σας θυμίζει κάτι αυτή η μυστικοπάθεια; To “Olympia” όμως είχε αποκαλύψει ότι οι σύμβουλοι του ΔΝΤ είχαν ήδη κληθεί. Ο Γ. Παπανδρέου τότε το διέψευδε, χθες όμως το παραδέχτηκε ευθαρσώς. Μετά τα προεκλογικά ψέμματα έχουμε και τα μετεκλογικά)

Υπάρχει όμως μία τάξη μεγέθους για σύγκριση αυτών των ¨δράσεων του ΔΝΤ. Το 1998, υποστήριξε υπερτιμημένα νομίσματα στην Ρωσία και την Βραζιλία δίνοντας κολοσσιαία δάνεια με τεράστια επιτόκια. Και στις δύο περιπτώσεις τα νομίσματα κατέρρευσαν, όμως οι χώρες ωφελήθηκαν από την υποτίμηση. Ο δείκτης ανάπτυξης της Ρωσίας το 2000 ήταν ο μεγαλύτερος τα τελευταία 20 χρόνια.


Και η Αργεντινή θα καταφέρει να συνέλθει, τώρα που υποτίμησε το νόμισμα της και «αθέτησε» την υποχρέωση αποπληρωμής του εξωτερικού της χρέους. Ο λαός της όμως πήρε ένα γερό μάθημα και πλέον θα απαιτεί πάντα κυβερνήσεις που θα έχουν την θέληση να συγκρουστούν με το ΔΝΤ και να εφαρμόσουν πολιτικές που θέτουν σε προτεραιότητα το Εθνικό συμφέρον. (Όπως φαίνεται στην εικόνα δίπλα, ο εξωτερικός δανεισμός της Ελλάδας δεν υπερβαίνει το 20% του συνολικού της χρέους! Οι μεγαλύτεροι πιστωτές του κράτους είναι οι Έλληνες πολίτες!) Σχετικά ΕΔΩ.

Η Ουάσινγκτον βέβαια είχε άλλη άποψη: «Είναι σημαντικό για την Αργεντινή να συνεχίσει να συνεργάζεται («work through» Η ακριβής έκφραση) με το ΔΝΤ για να εφαρμόζει «ορθές πολιτικές», είπε ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Ari Fleischer ακριβώς πριν την κατάρρευση! Για το ΔΝΤ βλέπετε, η λέξη αποτυχία δεν υπάρχει.

Δρ Weisbrot, Οικονομολόγος, Center for Economic & Policy Research στην Washington, D.C.

[Dhmellhn]

Ένα άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ το φθινόπωρο του 2001 για την κρίση τότε στην Αργεντινή:

ΕΥΡΩ: ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΠΟΙΗΣΗ

Σε λίγες ώρες η δραχμή, το νόμισμα που όπως το περιέγραφαν οι «Τάιμς του Λονδίνου» πριν από λίγες μέρες είναι το αρχαιότερο ευρωπαϊκό νόμισμα ακόμη σε χρήση, με ιστορία πίσω του 2,650 χρόνων, οδεύει προς την ανυπαρξία, χάρη στην απόφαση της πολιτικής και οικονομικής ελίτ που υποτίθεται ότι δεν ανέχεται… μύγα στο σπαθί της ελληνικότητάς της. Πού οφείλεται όμως η απόφαση αυτή που επεβλήθη σε έναν απληροφόρητο λαό, τον οποίο ούτε ρώτησε, ούτε βέβαια πληροφόρησε ποτέ κανείς, για τις πραγματικές συνέπειες της απόφασης αυτής, πέρα από ασήμαντες συνέπειες όπως π.χ ότι δεν θα χρειάζεται ν΄αλλάζει νομίσματα όταν κάνει τουρισμό στην Ευρώπη;

Για να δούμε την πραγματική σημασία του ευρώ θα πρέπει να αναχθούμε στον μηχανισμό λειτουργίας των τιμών. Όταν σε μία οικονομία της αγοράς που δεν είναι πια κλειστή, όπως σήμερα η ελληνική, υπάρχει σημαντικό άνοιγμα μεταξύ του τι παράγεται σε σχέση με το τι καταναλώνεται, τότε κάποιοι (αυτόματοι ή μη) μηχανισμοί της αγοράς τίθενται σε κίνηση για να μειώσουν την «ανισορροπία» αυτή. Η Ελλάδα σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο και ιδιαίτερα μετά την ένταξή της στην Ε.Ε αντιμετώπιζε μία συνεχή διεύρυνση του ανοίγματος αυτού. Έτσι, όσο περισσότερο ενσωματώνονταν στην διεθνή αγορά τόσο μεγάλωνε το άνοιγμα παραγωγής – κατανάλωσης. Πράγμα που εξηγείται από το ίδιο το γεγονός της ενσωμάτωσής της στην διεθνή αγορά και της αδυναμίας των προϊόντων μας (λόγω της χαμηλής ανταγωνιστικότητάς τους, που ανάγεται στην χαμηλότερη παραγωγικότητα μίας χώρας με την τεχνολογική ανάπτυξη της ημιπεριφέρειας) να ανταγωνιστούν τα ξένα, όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά ακόμη και στο εσωτερικό.

Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν η προϊούσα κατάκτηση της ελληνικής αγοράς
Από τα ξένα εμπορεύματα και η αδυναμία των ελληνικών εμπορευμάτων να ανταγωνιστούν τα ξένα στην ευρωπαϊκή αγορά. Ο μηχανισμός που όλα αυτά τα χρόνια έμπαινε σε κίνηση για να μειώσει την «ανισορροπία» αυτή, ήταν η συνεχής υποτίμηση της δραχμής, είτε μέσω των απότομων δραστικών υποτιμήσεων, είτε μέσω της βραδείας διολίσθησή της σε σχέση με το ευρώ και το δολάριο. Για παράδειγμα, ενώ το 1989 το ευρώ ανταλλάσσονταν προς 179 δρχ., σήμερα ανταλλάσσεται με 341 δρχ., πράγμα που σημαίνει ότι από το 1989 μέχρι σήμερα η δραχμή έχει χάσει σχεδόν το μισό της αξίας της σε σχέση με το ευρώ. Αντίστοιχα έχει χάσει περίπου το 56% της αξίας της σε σχέση με το δολάριο.

Ο μηχανισμός όμως αυτός, ο οποίος επέφερε μία «τεχνητή» βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς μας, κάνοντας φθηνότερα τα ελληνικά εμπορεύματα στο εξωτερικό και ακριβότερα τα ξένα στην Ελλάδα, απέτυχε παταγωδώς. Έτσι. Παρ’όλη αυτή την μαζική υποτίμηση, το εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών όλα αυτά τα χρόνια ήταν αυξανόμενα ελλειμματικό και μόνο μέσα στην τελευταία δεκαετία το σχετικό έλλειμμα υπερδιπλασιάσθηκε.

Σήμερα, ο μηχανισμός εξαλείφεται. Πράγμα, βέβαια, που δεν αποτελεί πρωτοτυπία της Ελληνικής ελίτ, εφόσον αντίστοιχες κινήσεις κάνουν οι ελίτ σε πολλές άλλες χώρες της περιφέρειας και της ημιπεριφέρειας, για εντελώς διαφορετικούς λόγους από αυτούς που ωθούν την υπερεθνική στην παγκοσμιοποίηση των νομισμάτων. Οι περιφερειακές ελίτ, για να επιβιώσουν στον ανελέητο ανταγωνισμό των ανοικτών και ελεύθερων αγορών που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση, αναγκάζονται να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους μέσω της πρόσδεσης του νομίσματός τους σε ένα ισχυρό νόμισμα (όπως έκανε η Αργεντινή πριν από περίπου μία δεκαετία), ή και της ίδιας της κατάργησης των νομισμάτων τους, όπως κάνουν σήμερα οι χώρες της ευρωπαϊκής ημιπεριφέρειας, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Όμως η «λύση» αυτή, όχι μόνο δεν αποτελεί πραγματική λύση, αλλά και χειροτερεύει την κατάσταση αφού εξασφαλίζει μεν συναλλαγματική και νομισματική σταθερότητα, η οποία πράγματι είναι απαραίτητη για την μείωση του ανοίγματος παραγωγής – κατανάλωσης, προϋποτιθεμένου όμως ότι θα οδηγήσει σε μαζικές επενδύσεις στην παραγωγική δομή και σε δραστική βελτίωση της παραγωγικότητας. Εάν αυτό δεν συμβεί, τότε η «λύση» αυτή χειροτερεύει ακόμη περισσότερο από πριν την ανταγωνιστικότητα, εφόσον λειτουργεί ουσιαστικά σαν ανατίμηση, κάνοντας πιο ακριβές τις εξαγωγές και πιο φθηνές τις εισαγωγές. Αυτό ακριβώς συνέβη στην Αργεντινή και ήταν η κύρια αιτία της σημερινής κρίσης.

Έτσι, ενώ το 1990 η Αργεντινή, πριν να δέση το νόμισμά της στο δολάριο, είχε πλεόνασμα σχεδόν 8 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών, το 1998 είχε έλλειμμα περίπου 9 δισεκατομμυρίων δολαρίων, λόγω της πολλαπλάσιας αύξησης των εισαγωγών σε σχέση με τις εξαγωγές. Κάτι ανάλογο είναι πιθανόν να συμβεί και στην Ελλάδα, που ήδη αντιμετωπίζει το πρόβλημα αυτό μετά την ένταξή της στην ΕΟΚ/Ε.Ε. Όσο όμως η ανταγωνιστικότητα χειροτερεύει, με δεδομένη την σημερινή αδυναμία υποτίμησης, ένας νέος εξισορροπητικός μηχανισμός μπαίνει σε κίνηση, ο οποίος λειτουργεί όχι με την αλλαγή της δομής των «εξωτερικών» τιμών (δηλαδή της αξίας του νομίσματος) αλλά των «εσωτερικών» τιμών (τμήμα των οποίων αποτελούν και οι μισθοί) που πρέπει να διατηρούνται σε επίπεδα χαμηλά, ανταγωνιστικά των εταίρων μας.

Πράγμα που σημαίνει ότι η σημερινή κατάσταση της συμπίεσης της αγοραστικής μας δύναμης, που προκαλείται από το γεγονός ότι οι τιμές μας έχουν ήδη σχεδόν εξισωθεί με αυτές των εταίρων μας, ενώ οι μισθοί μας είναι σχεδόν οι μισοί από τους ευρωπαϊκούς, θα χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο. Εκτός βέβαια, αν κάποιος από τους άγιους προστάτες της ορθοδοξίας μας… βάλει το ιερό χέρι του και προσελκύσει μαζικές ξένες επενδύσεις, οδηγώντας σε δραματικές βελτιώσεις της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας.

Με το ισχυρό ευρώ μας, θ’απολαμβάνουμε μεν όλοι νομισματική και συναλλαγματική σταθερότητα, αλλά οι πολλοί θα μπορούν ν’αγοράζουν όλο και λιγότερα πράγματα με όσα ευρώ καταλήγουν στην τσέπη τους. Εάν σε αυτά προσθέσουμε ότι, στην πράξη, υπάρχει πολύ μικρή δυνατότητα κινητικότητας εργασίας μέσα στην Ε.Ε, τότε μπορούμε να δούμε την πραγματική σημασία του ευρώ για εμάς. Έτσι, πέρα από τα και άλλα εμπόδια, καθώς και τις «υπόγειες» διακρίσεις που υποχρεώνουν τους εσωτερικούς μετανάστες στην Ε.Ε να βρίσκουν δουλειά μόνο σε τομείς όπου τα ευρωπαϊκά κέντρα έχουν έλλειψη χεριών, υπάρχουν τα πολύ σημαντικά πολιτιστικά εμπόδια και κυρίως η διαφορά γλώσσας και κουλτούρας.

Όλα αυτά κάνουν μία κινητικότητα εργασίας αντίστοιχη με αυτή των εμπορευμάτων και κεφαλαίων, σχεδόν αδύνατη, όπως άλλωστε δείχνει η διαιώνιση της διαφοράς των μισθών μεταξύ ευρωπαϊκών κέντρων και της περιφερείας τους. Σύμφωνα με την Eurostat, το μισθολογικό χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφερείας μέσα στην Ε.Ε είναι τεράστιο, με τον μέσο βασικό μισθό στην περιφέρεια (με την εξαίρεση της Ιρλανδίας) να είναι μόλις το 40% αυτού στο κέντρο. Πράγμα που αντανακλά βέβαια την χαμηλότερη παραγωγικότητα στην περιφέρεια, που στην Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στα δύο τρίτα, περίπου, του ευρωπαϊκού μέσου όρου (σε αγοραστική δύναμη).

Η «αργεντινοποίηση» επομένως της οικονομίας μας δεν απέχει τόσο πολύ, όσο νομίζουν μερικοί, παρά τις κάποιες διαφορές μεταξύ των δύο οικονομιών. Στην Αργεντινή, μετά το δέσιμο του νομίσματός της στο δολάριο, ο πληθυσμός κάτω από την γραμμή της φτώχειας ανέβηκε από 25.5% το 1991 σε 40% σήμερα. Στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό ήδη ξεπερνά το 22%.

[Dhmellhn]

Επίσης άλλο ένα του ιδίου την ίδια εποχή το 2001:

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ - ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΡΙΟ;

Η κρίση στην Αργεντινή, αναφέρει ο Τόμ Γούλφ στους Financial Times, θα ενισχύσει το ήδη υπάρχον κλίμα δυσπιστίας που επικρατεί στις αναδυόμενες αγορές όσον αφορά την υιοθέτηση νομισματικών καθεστώτων που προβλέπουν είτε την σταθερή σύνδεση του νομίσματος της χώρας με ένα σκληρό νόμισμα μιας άλλης χώρας είτε την εξ’ ολοκλήρου υιοθέτηση του σκληρού νομίσματος. Η εμπειρία λοιπόν της Αργεντινής με το καθεστώς της σταθερής σύνδεσης του πέσο με το δολάριο παρουσιάζει άμεσο ενδιαφέρον για την Ελλάδα, που σε μερικές ημέρες προχωρεί στην υιοθέτηση του ευρώ ως του επισήμου νομίσματος της χώρας.

Τόσο στην περίπτωση της Αργεντινής όσο και της Ελλάδος οι αλλαγές αυτές σηματοδοτούν:

Ότι οι χώρες χάνουν την δυνατότητα της υποτίμησης ή διολίσθησης του νομίσματός τους για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων τους.

Ότι όπως αναφέρει ο Πωλ Κρούγκμαν, η κίνηση αυτή συνεπάγεται μία πραγματική ανατίμηση: οι τιμές των εξαγωγικών προϊόντων των χωρών ακριβαίνουν με δεδομένη την συναλλαγματική ισοτιμία.

Στην Αργεντινή η υιοθέτηση του μέτρου της σύνδεσης του πέσο με το δολάριο το 1989 μείωσε τον πληθωρισμό από 5,000 ετησίως σε 5% το 1994. Σε συνδυασμό με την εφαρμογή ενός προγράμματος μακροοικονομικής σταθερότητας οδήγησε σε μία μέση ετήσια αύξηση του ΑΕΠ κατά 6.3% από το 1989 μέχρι το 1995.

Όμως από την άλλη πλευρά η σύνδεση του πέσο με το δολάριο είχε αρνητικές επιπτώσεις στις εξαγωγές της χώρας. Οι εξαγωγές της Αργεντινής στην Ευρώπη που ανέρχονταν στο 20% των εξαγωγών της μειώθηκαν λόγω της ανατίμησης του δολαρίου. Ιδιαίτερα αρνητικές ήταν οι επιπτώσεις στο εμπόριο με την Βραζιλία, το μεγαλύτερο εμπορικό της εταίρο (30% των συνολικών εξαγωγών). Μετά την υποτίμηση του βραζιλιάνικου ρεάλ κατά 40% έναντι του δολαρίου το 1999, οι εξαγωγές της Αργεντινής στην χώρα αυτή μειώθηκαν κατά 30%.

Επίσης κατά την διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας η Αργεντινή απέτυχε να προχωρήσει στην παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας, τα οποία επηρεάζονται λιγότερο από τις διακυμάνσεις των τιμών.

Η ανατίμηση των προϊόντων της Αργεντινής λόγω του συναλλαγματικού καθεστώτος θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί θεωρητικά με την βελτίωση της παραγωγικότητας. «Ο χρυσός κανόνας για αυστηρά νομισματικά καθεστώτα όπως της Αργεντινής επιτάσσει ότι όταν η μία τιμή (η συναλλαγματική τιμή του πέσο) είναι σταθερή, μία άλλη (π.χ. οι μισθοί) θα πρέπει να είναι ελαστικοί» αναφέρουν οι Πόστερ και Γουάις στο Foreign Affairs. Όμως αυτό δεν συνέβη κυρίως λόγω των σκληρύνσεων στην αγορά εργασίας και της υψηλής φορολογίας. Έτσι π.χ. για κάθε δύο πέσο μισθού οι εργοδοτικές εισφορές ανέρχονται σε ένα πέσο. Φυσικά επακόλουθα όλων αυτών η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, που σήμερα αγγίζει το 17%.

Η εικόνα της Αργεντινής έχει αναμφίβολα πολλά κοινά με αυτή της Ελλάδος: το έλλειμα του εμπορικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών για τα επόμενα δύο έτη αναμένεται να φθάσει τα ποσοστά ρεκόρ 16.4% και 16.7% του ΑΕΠ. Ούτε η Ελλάδα κατάφερε να προχωρήσει στην δημιουργία ενός εξαγωγικού κλάδου προϊόντων υψηλής τεχνολογίας. Και στην Ελλάδα οι αγορές εργασίας είναι γεμάτες σκληρύνσεις, ενώ οι εργοδοτικές εισφορές υπερβαίνουν το 50% του μισθού. Τέλος και στην Ελλάδα η ανεργία, ως απόρροια όλων αυτών, είναι η υψηλότερη στην Ευρώπη έχοντας ξεπεράσει το 10%.