Ιδεογραφήματα

O δρόμος προς προδοσία του Ιούλη

Το προδοτικό πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή τον μαύρο Ιούλη του 1974 δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Ηταν το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης συνωμοσίας από τους πιο σκοτεινούς κύκλους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Αυτό είναι οι δύο όψεις των ίδιου νομίσματος όπως αποκαλύφθηκε λίγο αργότερα, που ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η ελληνική χούντα θεωρούσε το κυπριακό πρόβλημα ως ελληνοτουρκική διαφορά και έβλεπε τη λύση του μέσα στα στενά Νατοϊκά πλαίσια και στη βάση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της Νατοϊκής «συμμαχίας» που ήθελε την Κύπρο ως το αβύθιστο αεροπλανοφόρο, αλλά και των ιδιαίτερων συμφερόντων των δύο αυτών χωρών. Στόχος ήταν η διαφύλαξη της συνοχής της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και η εξυπηρέτηση της στρατηγικής κατά της λεγόμενης «επεκτατικής πολιτικής της Σοβιετικής Ένωσης». Ο ανεκδιήγητος δικτάτορας Παπαδόπουλος από τον Μάη του 1971 πιστός στα μεγάλα του αφεντικά διακήρυττε: «Δεν θα επιτρέψομεν εις τον δυνατόν να υποτάξει τον αδύνατον. Εάν φιλονικήσουν, θα επέμβωμεν. Το Κυπριακό θα επιλυθεί μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ημείς θα αποφασίσωμεν το καθετί με καλήν θέληση, φιλία, αμοιβαία κατανόηση και εμπιστοσύνη. Ο Ερίμ θα γνωρίζει ότι ο Παπαδόπουλος εννοεί τι λέγει. Σας δηλώ ρητώς και σαφώς ότι οι σκέψεις μας θα πραγματοποιηθούν». Τίποτε δεν ήταν τυχαίο Το πραξικόπημα και η εισβολή ήταν το αποτέλεσμα της ενεργού ανάμειξης των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και των βρετανικών που ενορχήστρωναν για δεκαετίες την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα προκειμένου να εξυπηρετήσουν την πολιτική της επικράτησης στη διελκυστίνδα του ανταγωνισμού Ανατολής και Δύσης. Η Κύπρος λόγω της γεωγραφικής της θέσης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ήταν το κλειδί για την ανεμπόδιστη ροή του πετρελαίου της Μ. Ανατολής προς την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Κατ’ ανάγκην τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Νατοϊκής συμμαχίας επέβαλλαν επιτακτικά τον έλεγχο της Κύπρου σ’ αυτή την ευαίσθητη στρατηγικά περιοχή του κόσμου και ιδιαίτερα των ΗΠΑ, η οποία εθεωρούσε την Κύπρο στη ζώνη των ζωτικών της συμφερόντων. Με την επιβολή του Ζυριχικού συντάγματος που ήταν το απαύγασμα της πολιτικής τού «διαίρει και βασίλευε», διευκολύνονταν οι ξένες επεμβάσεις στα εσωτερικά της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο ξένος παράγοντας απέβαινε καθοριστικός με την πρόκληση και την αλληλοϋπονόμευση των δύο κοινοτήτων της Κύπρου. Η διαίρεση της Κύπρου θα εξασφάλιζε τη διαρκή επιρροή των ξένων κέντρων που επιδείκνυαν πλήρη αδιαφορία για τη διεθνή νομιμότητα και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Ο προδοτικός ρόλος της ΕΟΚΑ Β’ Η κάθοδος του Γρίβα στην Κύπρο και η ίδρυση της ΕΟΚΑ Β’ ήταν η αιχμή του δόρατος της ξενόπνευστης συνωμοσίας που προγραμματιζόταν και κατηυθύνετο από τα πιο σκοτεινά κέντρα του ΝΑΤΟ, με πρόσχημα την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Με όπλο την πατριδοκαπηλία και την «Ενωσιολογία» η ΕΟΚΑ Β’ με τη βία, τις ανατινάξεις των αστυνομικών σταθμών, τις απαγωγές και τις δολοφονίες έσπερνε τη διχόνοια και τη διάσπαση στο εσωτερικό και προετοίμαζε το έδαφος για την επέλαση του Αττίλα, που καραδοκούσε στις ακτές της Τουρκίας απέναντι από τη θάλασσα της Κερύνειας. Όλα αυτά εγίνοντο ερήμην του λαού και εν κρυπτώ και παραβύστω συνετελέσθη το ξεπούλημα της Κύπρου με την απόφαση του ΝΑΤΟ το 1971 στη Λισαβόνα: «Κατά τη διάρκεια της ετήσιας διάσκεψης των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα, ο Αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Ξανθόπουλος Παλαμάς απεργάσθηκε μετά του Τούρκου συναδέλφου του σχέδιο λύσης του Κυπριακού μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ...». Άλλωστε δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η δήλωση του ανεκδιήγητου δικτάτορα Παπαδόπουλου που απειλούσε απροκάλυπτα τον Μακάριο με τη λήψη «πικρών μέτρων». Και αυτά δεν άργησαν να έλθουν. Η άφιξη του Γρίβα στην Κύπρο σηματοδότησε την απαρχή των μέτρων αυτών, ενώ άρχισαν να εκπονούνται σχέδια πραξικοπήματος και ανατροπής της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας του Προέδρου Μακαρίου. Το 1971 έχουμε το σχέδιο «Σφενδόνη» που επρόκειτο να τεθεί σε εφαρμογή στις 14 Φεβρουαρίου 1972 με την έγκριση της Ελληνικής Χούντας και με γνώση της Ουάσιγκτον. Ως γνωστό η πρωτοφανής λαϊκή κινητοποίηση ματαίωσε τελικά την εκδήλωσή του. Ωστόσο, η προσπάθεια συνεχίσθηκε και οι νοσηροί εγκέφαλοι της συνωμοσίας που ήθελαν το κεφάλι του «Μούσκου», προχώρησαν στην εκπόνηση του πραξικοπηματικού σχεδίου «Απόλλων» που εκπονήθηκε το 1972. Το σχέδιο αυτό ωστόσο, άρχισε να εκπονείται από πολύ πιο νωρίς, από τους πρώτους μήνες του 1972. Λόγος περί της ύπαρξης αυτού του σχεδίου έγινε για πρώτη φορά μόλις τον Αύγουστο του 1973 όταν αντίγραφο του «Απόλλων» βρέθηκε στην κατοχή του υπαρχηγού του Γρίβα, Σταύρου Σταύρου Σύρου μετά τη σύλληψή του από το «Εφεδρικό» στη Λεμεσό. Το πλήρες κείμενο του σχεδίου καταλαμβάνει πάρα πολλές σελίδες (πάνω από 100 δακτυλογραφημένες) στις οποίες περιλαμβάνονται και πολλά παραρτήματα, καθώς και γενικές ή ειδικές οδηγίες και παρατηρήσεις όπως και χάρτες. Αυτό το είχαν υπόψιν ελάχιστοι έμπιστοι του Γρίβα και μερικοί Ελλαδίτες αξιωματικοί που αφορούσε τον λεγόμενο «τομέα ευθύνης» ενός εκάστου. Το πιο περίεργο, που λέγει πολλά, αποτελεί το γεγονός ότι το σχέδιο «Απόλλων» πρόβλεπε ταυτόχρονη δράση σε όλες τις επαρχίες της Κύπρου εκτός από την επαρχία Κερύνειας, η οποία δεν αναφέρεται πουθενά. Το γιατί, αποκαλύφθηκε από την πορεία των δραματικών γεγονότων που ακολούθησαν. Για την κατάληψη της εξουσίας και την κατάλυση της νόμιμης αρχής στις πέντε επαρχίες (Λευκωσίας, Λεμεσού, Αμμοχώστου, Λάρνακας, Πάφου) είχαν εκπονηθεί πέντε διαφορετικά σχέδια και το καθένα έφερε την ονομασία «Σχέδιο Ενεργείας διά την επιχείρηση Απόλλων». Το πιο πάνω σχέδιο με ελάχιστες διαφοροποιήσεις μετονομάσθηκε σε σχέδιο «Αφροδίτη» που πέτυχε τελικά να προσφέρει τη μισή Κύπρο στην Τουρκία. Σε κάποιο σημείο του προδοτικού, αποτρόπαιου και καταστρεπτικού σχεδίου στον τομέα «Ειδικαί οδηγίαι» του Σχεδίου Απόλλων που είχε την υπογραφή «ΑΕ/2 (δηλαδή Αρχηγός ΕΟΚΑ Β’ = Γρίβας) τονιζόταν με έμφαση ότι: «Η επιχείρηση πρέπει οπωσδήποτε να εκτελεσθεί μέσα Ιουλίου ενεστώτος έτους. Περαιτέρω παράτασις θα σημάνει κινδύνους, ίσως και ματαίωσιν του σχεδίου τούτου»- λέγει ο Γρίβας. Πλύση εγκεφάλου και αντικομουνισμός Την ίδια περίοδο της μεγάλης αυτής συνωμοσίας κατεβάλλετο με διάφορους τρόπους πλύση εγκεφάλου του λαού με ψευδείς και παραπλανητικές ειδήσεις ότι τάχα το ΑΚΕΛ διαθέτει ένοπλες ομάδες και άφθονο οπλισμό και ότι ετοιμάζετο να καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία. Η Εθνική Φρουρά με το σύνθημα του «Ελλάς - Ελλήνων Χριστιανών» - έγινε το δόρυ και το εκκολαπτήριο της φασιστικής εκτροπής που ακολούθησε. Ο εχθρός της πατρίδας δεν ήταν ο τουρκικός επεκτατισμός, αλλά το ΑΚΕΛ και ο Κομμουνισμός... Παράλληλα ξεκίνησε η φασιστική δράση της ΕΟΚΑ Β’ με τις δολιοφθορές ενάντια στο κράτος και στο Λαϊκό Κίνημα, αλλά κυρίως με δολοφονίες υπερασπιστών της δημοκρατίας και της νομιμότητας. Βαρύ τίμημα πλήρωσε η Αριστερά και το ΑΚΕΛ που αντιστάθηκε όσο κανείς στην ΕΟΚΑ Β’ και το φασιστικό πραξικόπημα. Οι φασιστικές επιθέσεις και δολοφονίες των EΟΚΑβητατζήδων μαζί με την προσπάθειά τους να εκφοβίσουν το λαό ήταν απλά μια πρόγευση του φονικού που ακολούθησε το πραξικόπημα που άνοιξε τις κερκόπορτες στον Τούρκο εισβολέα.

http://www.haravgi.com.cy/site-article-26283-gr.php

15 Ιούλη ήταν (15/7), αλλά αυτό είναι κάτι που διορθώνεται.


(Η προδοσία όμως δεν διορθώνεται)

δεν φταίω εγώ αλλά...ο δαίμων του <<πληκτρολογίου>>
Όπως και να έχει έχεις δίκαιο..μόνο η προδοσίες δεν διορθώνονται
(αλλά ούτε και πληρώνονται)
Το αποτέλεσμα αυτής(της προδοσίας) :ένα νησί,ένας λαός και στη μέση η πράσινη γραμμή

Χεχ... ό,τι να 'ναι κουκου-ρουκου.
Τι άλλο θα διαβάσουμε... κρίμα Διγενή (άδικος ο αγώνας σου).

μπα, ο κόπος του δεν πήγε χαμένος...αρκεί ένα βλέμμα στον Πενταδάκτυλο να κατάλαβεις το μεγαλοπρεπες έργο του...

Ναι, έχεις δίκιο. Ο Διγενής φταίει για την διχοτόμηση του νησιού... θα έπρεπε να το αφήσει στους Άγγλους...

-- Sun Jul 19, 2009 4:01 pm --

«Η είσοδος του Ισραήλ στη Κύπρο, 1959-1963»
Το Ισραήλ στρέφεται προς την Τουρκία

Ένα πρόσφατο τεύχος της ακαδημαϊκής επιθεώρησης «Middle East Review of International Affairs» δημοσίευσε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Ισραηλινού ακαδημαϊκού Ζαχ Λέβεϋ, με τίτλο «Η είσοδος του Ισραήλ στη Κύπρο, 1959-1963».Η μελέτη του Ισραηλινού, η οποία και στηρίζεται σε πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα και πηγές της περιόδου, είναι σημαντική σε πάρα πολλά σημεία σε ό,τι αφορά τη σημασία της Κύπρου για το Ισραήλ.

Πρώτη και κύρια έγνοια του Ισραήλ ήταν η σύναψη καλών σχέσεων με κράτη που θα μπορούσαν να του εγγυηθούν ασφάλεια και εποίκους.Από το 1948 μέχρι και το 1960 το Ισραήλ κατάφερε να συνάψει άρτιες στρατηγικές σχέσεις με το Ιράν και τη Τουρκία και είχε εμπεδώσει διπλωματικές σχέσεις με όλα τα μεγάλα κράτη (πρεσβείες σε Αμερική, Καναδά, Αγγλία, Αργεντινή, Γαλλία, Ιταλία, Σοβιετική Ένωση). Ελλάδα και Κύπρος παρέμειναν απρόσιτες. Ωστόσο, από το 1954 που η Ελλάδα έφερε το Κυπριακό στον ΟΗΕ, το Ισραήλ, αν και απέφυγε ανοιχτά να υποστηρίξει είτε τη Τουρκία είτε την Ελλάδα, στα παρασκήνια άσκησε πίεση στους Άγγλους και στον ΟΗΕ να υποστηρίξουν την τουρκική θέση για διχοτόμηση, ακριβώς επειδή δεν ήθελε να δει την Ελλάδα να υπαγορεύει την πολιτική της στη Κύπρο και να εμφανίζεται ως περιφερειακή δύναμη με αξιώσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Ταυτόχρονα, όμως, το Ισραήλ έβλεπε το δρόμο συνεργασίας με την Ελλάδα να περνά από τη Λευκωσία, γι’ αυτό και επεδίωξε, αμέσως με την εγκαθίδρυση της Κυπριακής ανεξαρτησίας το 1960, να αποκτήσει διπλωματικές σχέσεις με την κυβέρνηση Μακαρίου.
Μέχρι τότε, η περιφερειακή στρατηγική του Ισραήλ ήταν καλλιέργεια ισχυρών, αλλά όχι φανερών, δεσμών με Τουρκία και Ιράν, δύο μουσουλμανικά, αλλά όχι αραβικά κράτη. Αξίζει ακόμα να σημειωθεί ότι αυτό εξυπηρετούσε απόλυτα τη στρατηγική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ, η οποία και τότε θεωρούσε Τουρκία, Ιράν και Αφγανιστάν ως μία ενιαία και θεμελιακή ζώνη άμυνας/αναχαίτισης της Σοβιετικής απειλής. Για παράδειγμα, στις 29 Αυγούστου 1958 οι πρωθυπουργοί της Τουρκίας και του Ισραήλ, Μεντερές και Γκουριόν, συναντήθηκαν μυστικά στην Άγκυρα και ο σκοπός της συνάντησης ήταν η εξεύρεση μέσων για τη συγκράτηση της επιρροής του Αιγύπτιου Προέδρου Νάσερ.
Κύπρος και Ελλάδα έπεφταν έξω από το στρατηγικό σχηματισμό περιφερειακών συμμαχιών του Ισραήλ, αλλά η Κύπρος από μόνη της ήταν μία εξαιρετική περίπτωση, διότι ήταν μόνο 220 μίλια δυτικά των ακτών του. Έτσι, το Ισραήλ αποφάσισε να παίξει ένα διπλό παιχνίδι. Από τη μια θα καλλιεργούσε άριστες υπόγειες σχέσεις με τους Τουρκοκύπριους, με στόχο τη διατήρηση του στρατηγικού του δεσμού με την Άγκυρα, και από την άλλη θα προσπαθούσε να συνάψει διπλωματικές σχέσεις με το επίσημο κράτος του Μακάριου. Αλλά ο Μακάριος υπήρξε το μεγάλο εμπόδιο σ’ αυτό το διπλό παιχνίδι του Ισραήλ. Στην ουσία, η σθεναρή φιλο-αραβική πολιτική του Μακάριου έριξε ακόμα περισσότερο το Ισραήλ στην αγκαλιά της Τουρκίας και της διχοτομικής της πολιτικής στην Κύπρο.

Προκειμένου το Ισραήλ να αντιμετωπίσει το Μακάριο, αναγκάστηκε να προσεγγίσει το ελληνικό λόμπι της Αμερικής με στόχο να το επηρεάσουν να ασκήσει πίεση στην Αθήνα και τη Λευκωσία. Παρόλο που αυτή η τακτική έφερε κάποιους καρπούς, στην ουσία οι Ισραηλινοί δεν άργησαν να διαπιστώσουν ότι τα οφέλη και η υποστήριξη που έβρισκαν στην Άγκυρα και στους Τουρκοκύπριους με κανένα τρόπο δεν αντιστάθμιζαν τα κέρδη που είχαν με τους Έλληνες.

Οι Ισραηλινοί ηγέτες κατάληξαν στην απόφαση να υποστηρίξουν πιο αποφασιστικά τους Τούρκους, από τη στιγμή μάλιστα που ο Μακάριος δεν θα μπορούσε να πάρει καμιά απόφαση επί εξωτερικών θεμάτων (π.χ. να επιτρέψει στο Ισραήλ να ανοίξει Πρεσβεία στη Λευκωσία) αν δεν είχε τη συγκατάθεση του Τούρκου αντιπροέδρου Κουτσούκ. Σε κάποια στιγμή, το 1960, η ηγεσία του Ισραήλ συζήτησε μέχρι και παροχή στρατιωτικής βοήθειας στους Τουρκοκυπρίους, κάτι που τελικά δεν έγινε, ακριβώς επειδή οι συνέπειες θα ήταν αρνητικές για την ανάπτυξη των επίσημων σχέσεων μεταξύ Λευκωσίας και Τελ Αβίβ. Ο Μακάριος, ο οποίος και ήταν πολύ καλά ενημερωμένος για το τι συμβαίνει, προσπάθησε έξυπνα να πείσει το Μουφτή στην Κύπρο να δείξει συμπάθεια στη δίκαιη υπόθεση των μουσουλμάνων Αράβων αδερφών τους, να ενωθούν με τους χριστιανούς και να σταματήσουν να έχουν σχέσεις με το Ισραήλ. Αλλά το Ισραήλ εργάστηκε αθόρυβα για να σταματήσει αυτή την επίθεση φιλίας του Μακάριου στους Τουρκοκυπρίους, και το πέτυχε. Η επίσκεψη του Νάσερ στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1960 δεν βοήθησε τα πράγματα. Η ελληνική κυβέρνηση υποστήριξε τον Αιγύπτιο ηγέτη, εξασφάλισε την ευμάρεια της ελληνικής μειονότητας στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια και αυτό ανάγκασε το Ισραήλ να στραφεί περισσότερο προς την Τουρκία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στις 13 Ιανουαρίου 1961 ο Κουτσούκ, ο Ντενκτάς και ο Τουρκοκύπριος υπουργός άμυνας, Οσμάν Ορέκ, να επισκεφτούν το Μακάριο ζητώντας του τελεσιγραφικά να δεχτεί την ισραηλινή διπλωματική υπηρεσία και το επίσημο άνοιγμα Πρεσβείας χωρίς καμιά καθυστέρηση. Στις 2 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, το Ισραήλ άνοιξε την Πρεσβεία του στη Λευκωσία και ευχαρίστησε θερμά την Άγκυρα γι’ αυτό.

Αλλά το Ισραήλ δεν άργησε να πειστεί ότι τα συμφέροντά του με αυτά της Κύπρου υπό την ηγεσία του Μακάριου δεν ήταν καθόλου συμβατά. Ο Μακάριος ψήφιζε υπέρ των Αράβων στον ΟΗΕ για το ζήτημα των προσφύγων και για μια σειρά άλλα ζητήματα, και ακόμα άρχισε να οικοδομεί άριστες σχέσεις με το Νάσερ. Επίσης, ο Μακάριος αρνείτο επίμονα να στείλει διπλωματικό σώμα στο Ισραήλ και στη πραγματικότητα η Κύπρος άνοιξε πρεσβεία εκεί μόνο το 1994, λίγο μετά την αναγνώριση του Ισραήλ ως ανεξάρτητου κράτους από την Ελλάδα.

http://www.ellhnismos.org/cgi-bin/em/ik ... entry47999

για το μαριδάκι(γρίβας) όμως κουβέντα καμιά εε?
Ούτε λέξη για τις μαριονέτες του Νίξον του Κίσσινγκερ και του Τομ Πάπας...

-- Mon Jul 20, 2009 10:01 pm --

και το αποτέλεσμα αυτού:
<<Σαν σήμερα πριν από 35 χρόνια, στις 20 Ιουλίου 1974, περίπου 40.000 Τούρκοι στρατιώτες, υπό την υποστήριξη της Τουρκικής Αεροπορίας και του Ναυτικού εισέβαλαν παράνομα και κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η απόβαση των Τουρκικών στρατευμάτων που ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις, με ένα μήνα σχεδόν διαφορά η πρώτη από τη δεύτερη, είχε σαν αποτέλεσμα την παράνομη κατάληψη του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας το οποίο κατέχουν και μέχρι σήμερα. Περίπου 200.000 εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, περίπου 4.000 νεκροί, και 1.619 δηλώθηκαν αγνοούμενοι. Οι Τούρκοι κατακτούν το 65% της καλλιεργήσιμης έκτασης, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανίας και το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων.

Σήμερα τα ξημερώματα στις 5.30 το πρωί, ώρα που στις 20 Ιουλίου 1974 άρχισε η απόβαση του τουρκικού στρατού στις ακτές της Κερύνειας, ήχησαν οι σειρήνες σε όλες τις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου.>>

Αφιερωμένη αυτή η μέρα σε όλους τους χουντόφιλους,εοκαβιτόφιλους και νατοικόφιλους...

Ήπιε, λέει, το αίμα Ελληνόπουλου μπροστά στα μάτια του πατέρα του παιδιού

Σημειώστε και εσείς κάπου το όνομα αυτό: Εσάτ Οκτάι Γιλντιράν. Ταγματάρχης. Υπηρέτησε, λέει, στην Κύπρο. Και αργότερα έγινε υπεύθυνος των Φυλακών του Ντιγιάρμπακιρ, γνωστών για τα βασανιστήριά τους. Στην πρώτη τελετή γνωριμίας με τους κρατούμενους και τους κατάδικους είπε το εξής: «Ακούστε με! Διορίστηκα εδώ με απευθείας διαταγή από το Γενικό Επιτελείο Στρατού. Το όνομά μου είναι Εσάτ Οκτάι Γιλντιράν. Είμαι ένας άνθρωπος που έσφαξε με μαχαίρι ένα παιδί Ελληνόπουλο στην Κύπρο και ήπιε το αίμα του σαν κρασί μπροστά στον πατέρα του».

Το διηγείται αυτό ένας κατάδικος που ήταν ζωντανός μάρτυρας της ομιλίας αυτής και βρισκόταν τότε στις Φυλακές του Ντιγιάρμπακιρ. Ο Εσάτ Οκτάι Γιλντιράν, που έγινε γνωστός για τα πιο αδιανόητα βασανιστήρια που εφάρμοσε κατά των Κούρδων, άρχισε δουλειά τελικά διηγούμενος στους κατάδικους στις Φυλακές του Ντιγιάρμπακιρ τα βασανιστήρια που έκανε στους Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους στην Κύπρο. 'Αρχιζαν, λέει, συστηματικά βασανιστήρια στο Ντιγιάρμπακιρ νωρίς το πρωί με το να χτυπούνε οι φρουροί στις πολεμίστρες. Οι κατάδικοι παίρνονταν από τους θαλάμους στα κελιά, δένονταν σε σίδερα και έτρωγαν ξύλο με αλυσίδες μέχρι να φτύσουν αίμα. 'Αλλοι κρατούμενοι αναγκάζονταν να παρακολουθούν, λέει, τις σκηνές των βασανιστηρίων και όσοι δεν άντεχαν να βλέπουν τις εικόνες αυτές και γύριζαν το κεφάλι τους από την άλλη πλευρά, έπαιρναν σειρά για βασανισμό. Έχυναν από πάνω τους λύματα, σε κάποιους κρατούμενους ετάιζαν κόπρανα ποντικών και ανθρώπων και τους έκαναν βασανιστήρια στα κελιά τους για να επιτεθούν ο ένας εναντίον του άλλου. Τώρα φανταστείτε εσείς τι θα μπορούσε να έχει κάνει τον Ιούλιο του 1974 στην Κύπρο ένας τέτοιος βάρβαρος Τούρκος αξιωματικός. 'Αλλωστε, στις σελίδες στο διαδίκτυο αναφέρεται το εξής για τον Εσάτ Οκτάι Γιλντιράν: «Απέκτησε πείρα με τα βασανιστήρια που εφάρμοσε στους Έλληνες αιχμάλωτους κατά την επιχείρηση του 1974 στην Κύπρο». Επιπλέον, ο άνθρωπος αυτός που οι βαρβαρότητές του έγιναν θρύλος, επιβραβεύθηκε από τους διοικούντες το καθεστώς στην Τουρκία. Ξέρετε τι έκαναν; Έστησαν ένα μνημείο του με την επωνυμία «Ήρωας» στο 'Ακσαραϊ, που είναι μια από τις καλύτερες συνοικίες της Κωνσταντινούπολης! Όμως, αργότερα πλήρωσε πολύ βαρύ τίμημα για όσα έκανε. Δολοφονήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1988 σε ένα δημοτικό λεωφορείο στην Κωνσταντινούπολη από έναν Κούρδο που του φύτεψε τρεις σφαίρες στο κεφάλι. Πρόσφατα αποδήμησε από αυτό τον κόσμο και ο Κεμάλ Γιαμάκ, ένας στρατιωτικός διοικητής που είχαν και οι Τουρκοκύπριοι την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά. Ήταν υποδιοικητής του Τουρκικού Συντάγματος (ΤΟΥΡΔΥΚ) το 1960 στην Κύπρο. Αργότερα διετέλεσε επικεφαλής του Γραφείου Ειδικού Πολέμου στην Τουρκία. Είναι γνωστός ως ο στρατιωτικός διοικητής που εκτέλεσε τα μυστικά σχέδια της επιχείρησης της Κύπρου. 'Αλλωστε διετέλεσε και διοικητής των Τουρκικών Ειρηνευτικών Δυνάμεων Κύπρου. Ήταν, λέει, ο δημιουργός του συνθήματος «Μπορεί να έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ». Καυχιόταν γιΆ αυτό. Λέει το εξής στο βιβλίο όπου έγραψε τα απομνημονεύματά του:
«Έγιναν πολύ χρήσιμες εργασίες κατά την Ειρηνευτική Επιχείρηση του 1974 και την περίοδο αμέσως πριν από αυτήν. Αν πρέπει να δοθεί ένα πολύ απλό και αποτελεσματικό παράδειγμα, πριν από την επιχείρηση βρήκε το σύνθημα ΅Ένα βράδυ ξαφνικά μπορεί να έρθωΆ ως απάντηση στο τραγούδι ΅Σε περίμενα, αλλά δεν ήρθεςΆ που οι Ελληνοκύπριοι μετέδιδαν συνεχώς για χρόνια από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση για να ακούει με λύπη η τουρκική κοινότητα και αμέσως μετά την επιχείρηση απάντησε στους Ελληνοκύπριους βάζοντας να ακούνε το τραγούδι ΅Εγώ τα έκανα, εγώ τα βρήκαΆ».
Αμέσως μετά το φασιστικό πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 στην Τουρκία, ο Κεμάλ Γιαμάκ έγινε διοικητής της Κατάστασης Εκτάκτου Ανάγκης στο Ντιγιάρμπακιρ. Και εκείνη την περίοδο τοποθετήθηκε στη Διοίκηση των Φυλακών Ντιγιάρμπακιρ ο Εσάτ Οκτάι Γιλντιράν, με τον οποίο (ο Γιαμάκ) υπηρέτησε στην Κύπρο. Ο Κεμάλ Γιαμάκ θεωρείται τόσο υπεύθυνος όσο ο Εσάτ Οκτάι για τα βασανιστήρια που έγιναν κατά των Κούρδων καταδίκων στις Φυλακές. Αλλά στο βιβλίο που έγραψε δεν βρήκε το θάρρος να το παραδεχτεί αυτό. Δεν ήταν ενήμερος για τα βασανιστήρια αυτά, δήθεν.
Όταν μάθαμε αυτές τις ειδήσεις, ανατριχιάσαμε για ακόμη μια φορά σκεπτόμενοι ποιοι πέρασαν από εδώ, ποιους είχαμε πάνω στο κεφάλι μας στην Κύπρο. Κάτω από τις διαταγές ποιων ζήσαμε. Ποιους διοικητές που είχαν το πνεύμα του δήμιου αποκαλέσαμε «ελευθερωτές» και τους υποβάλαμε την ευγνωμοσύνη μας! Όταν τα μαθαίνουμε αυτά καταλαβαίνουμε καλύτερα τι μεγάλη τραγωδία ήταν για την Κύπρο ο Ιούλιος του 1974. Αν υπάρχει Θεός, ας προστατεύει όλους μας από τέτοιους στρατιωτικούς με πνεύμα δολοφόνου!

Κωδικός άρθρου: 887720
ΠΟΛΙΤΗΣ - 31/07/2009, Σελίδα: 13

http://infognomonpolitics.blogspot.com/ ... _3327.html

εφ`όσον σ`αρέσει να ψάχνεις κτύπα στο google 1ον τόχνη 1974 και 2ον κολόσσι πραξικόπημα λεωφορείο...

Δεν με νοίαζει ποίος φταίει, αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα να ξεριζώσουμε από την ύπαρξη μόνο και τέρμα.