Ιδεογραφήματα

Ο Αδόλφος Χίτλερ συνομιλεί με τον Αμίν αλ Χοσσεϊνί, θείο του Γιασέρ Αραφάτ


Η νέα χρονιά, ξεκίνησε με έναν πόλεμο. Έναν πόλεμο διαχρονικό, με αιτίες που οι ρίζες του βρίσκονται αιώνες πριν, γραμμένες μέσα από το αίμα και τον αγώνα των Εθνών. Ο νέος χρόνος, ξεκίνησε με την νέα εισβολή των σιωνιστών στην Γάζα. Σταδιακά οι καθοδηγητές της κοινής γνώμης, κάθε φορά που απευθύνονται σε αυτή την διαμάχη προς τον αδιάφορο μικροαστό της δύσης, μη μπορώντας να κρύψουν την αγριότητα των σιωνιστών και την φαρισαϊκή μισαλλοδοξία του πολιτικού εξαμβλώματός τους, επιχειρούν ως άλλοι εξελιγμένοι αυτιστικοί, να ταυτίσουν την ιουδαϊκή θηριωδία με το «απόλυτο κακό» του σύγχρονου κόσμου αποκαλώντας την «ναζιστική».

Ο ενδελεχής τους φόβος για την ένοχη τους στάση έναντι ενός εκ των μεγαλύτερων εγκλημάτων που τελούνται μπροστά στα μάτια όλων μας, εκφράζεται σπασμωδικά σε μια άγαρμπη προσπάθεια απόταξης του βάρους της ευθύνης και της επερχόμενης ετυμηγορίας της ίδιας της Ιστορίας. Κάτι που καλλιεργούν και οι ίδιοι οι σιωνιστές, αφού αναγνωρίζουν πως όταν αυτό το «ανάθεμα» είναι ελεγχόμενο, μπορεί να αποδώσει υπέρ τους, διαχέοντας σύγχυση όταν σπάει το φράγμα της αδιαφορίας εξαιτίας της κτηνωδίας τους. Είναι με άλλα λόγια, πολύ βολικό να κατηγορείται ο Εθνικοσοσιαλισμός αντί του σιωνισμού.
Η κίνηση αυτή φυσικά, δεν μπορούσε να λείψει κι από αυτή την εν εξελίξει σύγκρουση.

Διαβάζουμε λοιπόν σε άρθρο εφημερίδας για το θέμα:
«Κάνει θραύση η ακροδεξιά στο Ισραήλ». Και ξεκαθαρίζεται αμέσως το νόημα του τίτλου. «Ηγέτης του Λικούντ, χαρακτηρίζει τον Χίτλερ ιδιοφυία». Στο άρθρο, γίνεται λόγος περί «πατριωτών εβραίων, (που ως εμιγκρέδες φτιάξανε όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Ευρώπης, του δικού μας ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου) γνωρίζουν ότι η Αριστερά εξ ορισμού προδίδει την Πατρίδα», ενώ στην συνέχειά του, παρουσιάζεται η άποψη που εξέφρασε ένας αριστερός δημοσιογράφος στην «Καθημερινή» ο οποίος αναπόλησε την εποχή των κιμπούτς, υπό τον πρώτο σιωνιστή κυβερνήτη του Ισραήλ, Μπεν Γκουριόν ο οποίος είναι υπεύθυνος για την εκτόπιση εκατομμυρίων ανθρώπων από την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ προγονική τους ρίζα (ορισμένους και Ελληνικής καταγωγής) -εν αντιθέσει με τους εβραίους σημερινούς κάτοικους που είναι έποικοι μετανάστες- για να εγκαταστήσει το κράτος του Ισραήλ, που είναι ο εγκληματικός και εκτρωματικός γόνος του σιωνιστικού μη-Έθνους.

Στην συνέχεια του άρθρου, παρουσιάζεται η… «ναζιστική ιδεολογία» του ακροδεξιού εβραϊκού κόμματος Λικούντ, όπου «έχει διαμορφωθεί, για πρώτη φορά στα χρονικά του Ισραήλ, μια σχεδόν φασιστική τάση υπό τον Μοσέ Φάιγκλιν, ο οποίος είχε έρθει τρίτος στις προκριματικές εκλογές του 2005 για την ηγεσία του κόμματος. Ενας άνθρωπος που χαρακτηρίζει τον Χίτλερ ιδιοφυία….» και γίνεται λόγος περί της δήθεν τάσης που υποτίθεται (για τον αρθρογράφο του κειμένου) ότι «αναπτύσσεται στο Ισραήλ» με παράδειγμα την «νεοναζιστική οργάνωση, η οποία προέβαινε σε επιθέσεις εναντίον ξένων εργαζομένων, υπερορθόδοξων Εβραίων, αστέγων και Ισραηλινών Αράβων. Ζωγράφιζαν σβάστικες και εξυμνούσαν τον Αδόλφο Χίτλερ στο Διαδίκτυο»!!..».

Καταρχάς, ένας λόγος για το Λικούντ. Το κόμμα το οποίο έφερε στην εξουσία τον χασάπη Αριέλ Σαρόν, από το οποίο στην συνέχεια ο ίδιος αποσχίστηκε για να δημιουργήσει το Καντίμα, που κυβερνά μέχρι σήμερα. Το κόμμα αυτό λοιπόν, είναι εκ προσδιορισμού νεοφιλελεύθερο με ιδρυτή τον κάτοχο του νόμπελ …«ειρήνης» Μεναχίμ Μπέγκιν, τον πρωθυπουργό ο οποίος κυβερνούσε κατά την εισβολή στον Λίβανο το 1982. Η κυβέρνησή του (με υπουργό άμυνας τον Σαρόν), ευθύνεται για την σφαγή των Παλαιστινίων στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σάτιλα. Τόσο ο Μπέγκιν όσο και ο Σαρόν, αλλά και όλοι οι ηγέτες του κόμματος, ήταν σφοδροί αντιφασίστες, πολέμιοι του Αραβικού Εθνικισμού και του Παλαιστινιακού Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα. Ο Μπέγκιν μάλιστα, ήταν εκείνος ο οποίος παρομοίαζε τον Γιάσερ Αραφάτ, με τον Χίτλερ, «αποκαλύπτοντας» -το πασίγνωστο στους Αραβικούς κύκλους- ότι ο Αραφάτ ήταν ανιψιός του Εθνικοσοσιαλιστή και πρωτοπόρου ηγέτη των μουσουλμάνων του Παλαιστινιακού αγώνα, Αμίν αλ Χοσσεϊνί.

Εν συνεχεία, έγινε αναφορά στον… «σχεδόν φασίστα Μοζέ Φεϊγκλίν» ο οποίος επίσης είναι αντιφασίστας και μάλιστα στις δηλώσεις που παρουσιάστηκαν απουσιάζει η συνέχειά τους, όπου ο ίδιος ο Φεϊγκλίν, θεωρούσε πως «οι ναζί χρησιμοποίησαν εγκληματίες» αλλά και το «ο Χίτλερ ήταν στρατιωτική ιδιοφυία, αλλά φυσικά γι’ αυτό προσωπικώς τον φθονώ -δεν τον θαυμάζω». Οι πρώτες όμως δηλώσεις, ήταν ευνόητο ότι για έναν διεθνιστή ή έναν ανόητο με τρικυμία εν κρανίω, θα αποτελούσε ευκαιρία να …παρουσιάσει τον ΦΑΡΙΣΑΙΟ πολιτικό εκφραστή του ταλμουδικού μίσους Φεϊγκλιν σαν… «σχεδόν φασίστα».

Παρουσιάστηκε και σαν …υπαρκτό ρεύμα ένα πραγματικά περίεργο συμβάν με μια συμμορία νέων κατοίκων του Ισραήλ οι οποίοι κατάγονται από την Ρωσσία. Και είναι άγνωστο αν πράγματι έχουν όλοι εβραϊκή καταγωγή καθώς πολλοί πρώην σοβιετικοί πολίτες, αυτοπαρουσιάστηκαν στα χρόνια που μας πέρασαν σαν «εβραίοι» για να γλιτώσουν την εξαθλίωση μεταναστεύοντας στο Ισραήλ, όπου εξέλαβαν μάλιστα εχθρική αντιμετώπιση. Ένα συμβάν, που είτε πρόκειται περί πρωτοφανούς προβοκάτσιας, με σκοπό την σπίλωση των αντισιωνιστών (δεν είναι λίγες οι φορές που εβραίοι συνελλήφθησαν για την σύληση νεκροταφείων των ιδίων με αυτό τον σκοπό) είτε περί παράκρουσης μιας ομάδας τρελών. Κάτι που κρίνεται από τα ηλεκτρονικά μηνύματα που στοχοποίησαν την συμμορία αυτή, στα οποία έγραφε ο αρχηγός της: «Δεν θα κάνω παιδιά. Ο παππούς μου είναι κατά το ήμισυ εβραίος, έτσι αυτό το σκουπίδι δεν θα έχει απογόνους έστω και με το μικρότερο ποσοστό εβραϊκού αίματος». Δεν είναι τυχαίο, πως στόχοι τους ήταν αποκλειστικά εβραίοι, συναγωγές και ομοφυλόφιλοι. Όχι, Άραβες.

Τέλος, εις ότι αφορά την αριστερά στο Ισραήλ. Ο σημερινός πρόεδρος του Ισραήλ, Σιμών Πέρεζ, ο υπουργός αμύνης Εχούντ Μπαράκ καθώς και πολλά άλλα μέλη του «Εργατικού Κόμματος» προερχόμενα από άλλα μικρότερα ακροαριστερά κόμματα, είναι μέλη της Κνεσσέτ (εβραϊκή βουλή) καθώς και κυβερνητικά στελέχη συνεργαζόμενα με το πρώτο κόμμα Καντίμα. Επί των ημερών της διακυβέρνησής του κόμματος αυτού διεξήχθησαν: Ο Πόλεμος στο Σινά (1956), ο Πόλεμος των Έξι Ημερών (1967) και ο Πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ (1973). Τα σιωνιστικά κτήνη λοιπόν, έχουν πολλές φορές διαφορετική πολιτική ατζέντα, αλλά η εξωτερική πολιτική τους στην περίπτωση του Ισραήλ, είναι ταυτόσημη.


http://xryshaygh.wordpress.com/