Δύση και Ισλάμ
Επικαιροποιημένο άρθρο μου
Με αφορμή τις αλλεπάλληλες τρομοκρατικές επιθέσεις του ριζοσπαστικού ισλάμ στην Ευρώπη, αλλά και το ιδιαίτερα διογκωμένο μεταναστευτικό κύμα από χώρες στις οποίες επικρατεί ο μουσουλμανισμός, θα αναφερθούμε, σε αδρές γραμμές, στις διαχρονικές σχέσεις μεταξύ Δύσης και Ισλάμ, από τον 7ο αιώνα (πρόκειται για τον αιώνα που εμφανίστηκε στο παγκόσμιο γίγνεσθαι το Ισλάμ) και εντεύθεν. Στο τέλος παραθέτουμε την άποψη του Samuel Huntington για τον εντελώς λανθασμένο τρόπο με τον οποίο οι δυτικοί αντιμετωπίζουν το Ισλάμ και το τι πραγματικά εκείνο αντιπροσωπεύει.
Το 622 μ.Χ ο ιδρυτής της μουσουλμανικής πίστης Μεχμέτ φεύγει διωκόμενος από τη Μέκκα και βρίσκει καταφύγιο στη Μεδίνα. Αυτό αποτελεί το έτος “Εγίρας”, δηλαδή το έτος 1 για τους πιστούς του. Σύντομα θα επανέλθει και στη Μέκκα, θα κυριαρχήσει στην αραβική χερσόνησο ενώνοντας τα αραβικά φύλα, θα καταλύσει την Περσική αυτοκρατορία των Σασσανιδών και θα κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο, περιορίζοντας το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος (Βυζάντιο) στη Μικρά Ασία, τη Βαλκανική και τις ιταλικές του κτήσεις.
Παρά τις αρχικές τους τεράστιες επιτυχίες οι νεοφώτιστοι μουσουλμάνοι Άραβες δεν θα μπορέσουν να περάσουν στην Ευρώπη μέσω του Βυζαντίου γιατί θα ηττηθούν στις δύο πολιορκίες της Κωσταντινουπόλεως (673-678 & 717-718). Θα πατήσουν, όμως, πόδι στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο μέσω της Ισπανίας όταν το 711 θα καταλύσουν το Βασίλειο των Βησιγότθων. Η προέλασή τους στη Δύση θα ανακοπεί οριστικά το 732 μ.Χ όταν ο Κάρολος Μαρτέλος (Παππούς του Καρλομάγνου) συνέτριψε στο Πουατιέ τα αραβικά στρατεύματα, βάζοντας φραγμό στην περαιτέρω επέκταση του ισλάμ.
Από τον 8ο έως τα τέλη του 11ου το Αραβικό Ισλαμικό Χαλιφάτο θα διεξάγει πάμπολλες πολεμικές επιχειρήσεις, σταδιακά, όμως, θα παρακμάσει. Στα τέλη του 11ου (1096-1099) η ανασυγκροτημένη δυτική Ευρώπη ξεκινά τις Σταυροφορίες προκειμένου να καταστήσει ασφαλή την προσκύνηση των Αγίων Τόπων στην Παλαιστίνη. Η 1η Σταυροφορία θα στεφθεί με επιτυχία. Η Αντιόχεια, η Ιερουσαλήμ και μία σειρά από πόλεις στην Παλαιστίνη, το Λίβανο και την Κιλικία περνούν στον έλεγχο των Σταυροφόρων.
Η εμφάνιση των νεοπροσύλητων στο Ισλάμ Τουρκικών φύλων τον 11ο, αρχικά των Σελτζούκων και μετά των Οθωμανών θα αναστρέψει το κύμα. Έτσι τον 14ο, 15ο και 16ο η Οθωμανική αυτοκρατορία κυριαρχεί στις περιοχές του παλαιού Χαλιφάτου. Επιπλέον κατακτά τη Μικρά Ασία και τη νοτιοανατολική Ευρώπη, φθάνοντας μέχρι τις πύλες της Βιέννης το 1529.
Μετά τον 17ο η ισλαμική επιθετικότητα, μέσω των Οθωμανών, σταματά, ενώ, παράλληλα, το Οθωμανικό κράτος αναδιπλώνεται. Τότε είναι που μετατρέπεται στον λεγόμενο και "Μεγάλο Ασθενή", ανοίγοντας το "Ανατολικό Ζήτημα", το οποίο θα λήξει το 1924 με την κατάλυση της σουλτανικής εξουσίας και την δημιουργία της Κεμαλικής-Κοσμικής Τουρκίας.
Με το τέλος του Β' Παγκοσμίου και την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948, οι Άραβες συναισθανόμενοι την εγκατάλειψή τους από τους δυτικούς αρχίζουν να τρέφουν έντονα αντιδυτικά αισθήματα, στρεφόμενοι, ταυτόχρονα, στα νάματα της ισλαμικής πίστεως. Τότε είναι που θα βρουν πρόσφορο έδαφος, τόσο η Μουσουλμανική αδελφότητα, ιδρυμένη το 1928 στην Αίγυπτο από τον Χασάν Αλ Μπάνα όσο και οι Σαουδάραβες Ουαχαμπιστές. Πρόκειται για την απάντηση του Σουνιτικού Ισλάμ στον δυτικό τρόπο ζωής. Το 1979 θα απαντήσει στην Δύση και το Σιιτικό ισλάμ με την ανατροπή του Σάχη (κατ' εξοχήν δυτικού συμβόλου αλλά και συμβόλου ενδοτισμού, άρα μισητού) στο Ιράν.
Θα ακολουθήσει η πρόσκαιρη συμμαχία Η.Π.Α - Ισλάμ στο πρόσωπο των Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστἀν κατά των Σοβιετικών, οι οποίοι εισέβαλαν το 1979. Αυτό ήταν το πρώτο τακτικό λάθος των Η.Π.Α και της Δύσης γενικότερα. Οι Αμερικανοί θα εξοπλίσουν και θα εκπαιδεύσουν τους Αφγανούς με σκοπό την εξαπόλυση ενός ανελέητου ανταρτοπολέμου κατά των Σοβιετικών στρατευμάτων. Μέσα από αυτή την ετερόκλητη συμμαχία γεννήθηκε η Αλ Κάϊντα και ανδρώθηκε ο Μπιν Λάντεν. Το αποτέλεσμα ήταν, μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών το 1988, να κυριαρχήσουν στην χώρα οι φανατικοί Σπουδαστές των Γραφών, ή, αλλοιώς, Ταλιμπάν.
Στην συνέχεια, μετά την επέμβαση των Η.Π.Α στο Ιράκ το 1991, την τρομακτική απάντηση των σουνιτών τρομοκρατών την 9η Σεπτεμβρίου του 2001 με το χτύπημα στους Δίδυμους πύργους, την επέμβαση στο Αφγανιστάν το φθινόπωρο του 2001, την νέα επέμβαση και κατοχή του Ιράκ το 2003, φθάνουμε στα τέλη του 2010 στο νέο τακτικό λάθος των δυτικών. Προτού μιλήσουμε, όμως γι’ αυτό δέον να κάνουμε μία μικρή επισήμανση σε σχέση με τον 2ο πόλεμο του Ιράκ το 2003. Ενώ οι Η.Π.Α θεώρησαν ότι η οριστική εκμηδένιση του Ιράκ θα άνοιγε την πόρτα για την αντίστοιχη του Ιράν, τελικά κατάφεραν να βάλουν, οι ίδιοι, το Ιράν μέσα στο Ιράκ. Αυτό που δεν κατάφεραν οι Ιρανοί κατά τον Ιρανο-ιρακινό πόλεμο (1980-1988) το πέτυχαν με τις πλάτες των εχθρών τους Αμερικανών. Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Γρίβας είναι λίαν κατατοπιστικός:
https://slpress.gr/diethni/giati-o-tram ... oyleimani/
Πάμε τώρα στο επόμενο μεγάλο λάθος της Δύσης. Πρόκειται για την περίφημη "Αραβική Άνοιξη", η οποία μετεξελίχθη στον Ισλαμικό χειμώνα, τον οποίο βιώνουμε στις ημέρες μας. Η περίφημη "Αραβική Άνοιξη" συνίστατο στην ανατροπή των αραβικών καθεστώτων με σκοπό την εγκαθίδρυση Δημοκρατίας δυτικού τύπου. Έτσι, με αρχή την Τυνησία, μετά στην Αίγυπτο και λίγο αργότερα σε Λιβύη και Συρία προκλήθηκε χάος, από το οποίο επωφελήθησαν οι φανατικοί ισλαμιστές, δημιουργήθηκε ο περιβόητος ISIS και εντάθηκε η ισλαμική τρομοκρατία στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Τα απόνερα εκείνης της “Αραβικής Άνοιξης” διακρίνουμε, άλλωστε, στα τωρινά γεγονότα της Λιβύης με την τουρκική ανάμειξη.
Αναμφίβολα, η νεοοθωμανική Τουρκία συγκαταλέγεται στους κερδισμένους από όλη αυτή την αναστάτωση στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Στη Συρία και το Ιράκ έχει ήδη εγκαταστήσει στρατιωτική παρουσία με πρόσχημα την αντιμετώπιση των Κούρδων, κατασκευάζει στρατιωτικές βάσεις σε Κατάρ και Σομαλία ενώ επιχειρεί να πατήσει το πόδι της και στη Λιβύη με βάση τη διάτρητη συμφωνία που υπέγραψε με την κυβέρνηση Φάρατζ τον Νοέμβριο. Αν συνυπολογίσουμε το πρόσχημα του μεταναστευτικού, βάσει του οποίου παίρνει πολλά χρήματα από την Ε.Ε για την υποτιθέμενη συγκράτηση των προσφυγικών ροών θα διαπιστώσουμε ότι ήδη κινείται ως περιφερειακή δύναμη με τις ευλογίες και της Δύσης αλλά και της Ρωσίας. Το ψευτοπροσφυγικό είναι το τουρκικό Colpo Grosso, ο Δούρειος Ίππος για την αναίμακτη άλωση της Ελλάδος. Το είχε δηλώσει, άλλωστε, πολλά χρόνια πριν ο Τουργκούτ Οζάλ πως αρκούσε να στείλει μερικά εκατομμύρια “μετανάστες” στην Ελλάδα και η χώρα θα έπεφτε δίχως την παραμικρή τουφεκιά.
Στην πραγματικότητα η Δύση με τις ανόητες ενέργειές της αφύπνισε το ισλαμικό θηρίο και τώρα τρέχει και δεν φθάνει. Η κατάσταση κρίνεται εξαιρετικά σοβαρή. Ο ασύμμετρος πόλεμος που έχει εξαπολυθεί από το βαθύ ισλάμ απειλεί όλες τις δυτικές κοινωνίες. Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι πρόκειται για την σύγκρουση δύο διαφορετικών παγκοσμιοτήτων (η 1η έπραξε το ασυγχώρητο λάθος να ξυπνήσει την 2η). Από την μία έχουμε την παγκοσμιότητα του δυτικού ανθρώπου και πολιτισμού, η οποία στηρίζεται στον Διαφωτισμό και την Επιστήμη. Από την άλλη υπάρχει το μεσανατολικό κοσμοείδωλο, που αντιπροσωπεύεται μέσα από το ισλάμ, το οποίο αποτελεί μία πανίσχυρη συγκολλητική ουσία. Το ποια θα νικήσει εξαρτάται από το βάθος το οποίο έχει.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του "The Clash of Civilizations and the remaking of world order":
"Some Westerners have argued that the West does not have problems with Islam but only with violent Islamist extremists. Fourteen hundred years of history demonstrate otherwise. [...] The underlying problem for the West is not Islamic fundamentalism. It is Islam, a different civilization whose people are convinced of the superiority of their culture and are obsessed with inferiority of their power. The problem for Islam is not CIA or the U.S. Department of Defence. It is the West, a different civilization whose people are convinced of the universality of their culture and believe that their superior, if declining, power imposes on them the obligation to extend that culture throughout the world. These are the basic ingredients that fuel conflict between Islam and the West."
