Ιδεογραφήματα

doctormarkon έγραψε:Εχει δίκιο ο Νίκος. Αλλο ο προλεταριακός διεθνισμός. Καμμία σχέση δεν έχει με τη νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη.
Οι προλετάριοι όλου του κόσμου πρέπει να ενωθούν μπροστά σε αυτόν τον απειλητικό τυφώνα που έρχεται και που είχαμε την ατυχία να αποτελούμε το κράτος πειραματόζωο.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο Δαμιανός Βασιλειάδης, αλλά η συγκροτημένη και επιμορφωμένη/διαβασμένη συλλογιστική του, όχι μόνο με καλύπτει, με ξεστραβώνει κιόλας.

Παραθέτω απόσπασμα αυτής:







Προσπαθώντας να ερευνήσω τα βαθύτερα αίτια της πανθολογούμενης παθογένειας της Αριστεράς - αυτής της Αριστεράς, όπως αυτή θέλει να αυτοαποκαλείται - και την αδυναμία της να αρθρώσει έναν πολιτικό λόγο, ο οποίος να συγκινεί και να εμπνέει τον ελληνικό λαό, αντί, πολυδιασπασμένη και κακομοίρικη και με πλήρη εσωστρέφεια, να παραδέρνει στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας, θέτω στον εαυτό μου το ερώτημα, αν όλα αυτά που σωρηδόν αναφέρονται ως αίτια της βαθύτατης κρίσης της είναι απλώς επιφαινόμενα μιας βαθύτερης κρίσης, η οποία έχει την πρωταρχική της αιτία στη θεωρία. Μια «μαρξιστική» θεωρία που η ερμηνεία και η εφαρμογή της στη σημερινή εποχή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. εξ ου και η πλήρης σύγχυση και ο φαύλος κύκλος, στις δίνες του οποίου παραδέρνει η Αριστερά.

Την άποψή μου ότι η βαθύτερη αιτία όλων των δεινών εντοπίζεται στην ανυπαρξία ικανής θεωρητικής υποδομής ή λανθασμένης θεωρητικής υποδομής εξέφρασα από την εποχή της δικτατορίας και έκτοτε με απασχολεί εντατικά το θεωρητικό και πρακτικό σε τελευταία ανάλυση θέμα.

Μια πρόσφατη συνέντευξη του βραβευμένου με νομπέλ οικονομίας Γάλλου οικονομολόγου Maurice allais ήρθε να προσθέσει και επιβεβαιώσει κάτι που πίστευα και ισχυριζόμουν από παλιά, ότι δηλαδή η Αριστερά, για την οποία μιλάμε, ταυτίζει την παγκοσμιοποίηση με τον διεθνισμό.

Η κρίση της «Αριστεράς», παρά τα φαινόμενα, είναι βαθιά και διαρκής και κατά πρώτιστο λόγο ιδεολογική, που φυσικά έχει τη βάση της στη θεωρία. Και η Ανανεωτική Αριστερά δεν έχει ανανεώσει ούτε την ιδεολογία της, ούτε τη θεωρία της. Παραμένει, καταμαρτυρούν οι ενδείξεις, στα παλαιά, παραδοσιακά, ορθόδοξα πλαίσια, μπερδεύοντας πολλές φορές, όπως θα προσπαθήσω να αποδείξω στα ακόλουθα, τον μαρξισμό με τον νεοφιλελευθερισμό, την ταξική πάλη με τον ιμπεριαλισμό, τον ανθρωπισμό με τον κοσμοπολιτισμό, κ.λπ. δημιουργώντας ένα πρωτόφαντο κράμα «φιλελεύθερου διεθνισμού».

Πως είναι δυνατό να συμβαίνει μια τέτοια κατά τα φαινόμενα αφύσικη και παράλογη κατάσταση; Οι έρευνές μου[2] με οδήγησαν να ανατρέξω ως πρωταρχική αιτία στη θεωρία του Μαρξ που περιλαμβάνεται στην Κριτική της πολιτικής οικονομίας και αποτελεί την πεμπτουσία της μαρξιστικής φιλοσοφίας. Πρόκειται βασικά για μια αγεφύρωτη αντίθεση στη θεωρία του Μαρξ που η λανθασμένη εφαρμογή της στη σημερινή εποχή οδηγεί την Αριστερά σε τραγικά, για να μην ισχυριστώ, εγκληματικά λάθη και ενδογενείς δομικές ανεπάρκειες.

Ο Σταλινισμός στην Αριστερά έχει γίνει υποσυνείδητα δεύτερη φύση, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει εύκολα. Για πολλούς οι πράξεις τους, και συνήθως χωρίς να το συνειδητοποιούν οι ίδιοι, καθορίζονται από δόγματα του παρελθόντος και όχι από την έρευνα και την επιστήμη.

Ας επανέλθουμε ωστόσο στο θέμα μας.

Ποια είναι συγκεκριμένα αυτή η αντίθεση και κατά συνέπεια η θεωρητική σύγχυση και η κατά συνέπεια της συνέπειας η ιδεολογική διαστρέβλωση;

Ξεκινούμε από την τοποθέτηση του Μαρξ, ο οποίος λέει: «Ένας κοινωνικός σχηματισμός ποτέ δεν εξαφανίζεται προτού αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις που μπορεί να χωρέσει, και νέες, ανώτερες παραγωγικές σχέσεις ποτέ δεν εμφανίζονται, προτού ωριμάσουν οι υλικοί όροι της ύπαρξής τους μέσα στους κόλπους της ίδιας της παλιάς κοινωνίας». Και προσθέτει: «Σε γενικές γραμμές μπορούν ο ασιατικός, ο αρχαίος, ο φεουδαρχικός και ο σύγχρονος αστικός τρόπος παραγωγής να χαρακτηρισθούν ως προοδευτικές εποχές του οικονομικού κοινωνικού σχηματισμού.[3]

Σε ένα άλλο σημείο τονίζει τα εξής: «Σε μια βαθμίδα της εξέλιξής τους, οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε αντίφαση με τις υπάρχουσες παραγωγικές σχέσεις ή, πράγμα που αποτελεί μονάχα τη νομική γι' αυτό έκφραση, με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, μέσα στις οποίες είχαν κινηθεί ως τώρα. Από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται σε δεσμά τους. Τότε έρχεται μια εποχή κοινωνικής επανάστασης.[4]

Για να συμβεί όμως αυτό, προσθέτει ο Μαρξ, πρέπει πρώτα να αναπτυχθούν μέσα στα πλαίσια της αστικής κοινωνίας όλες οι παραγωγικές δυνάμεις που μπορεί να χωρέσει. Αυτό πάλι σημαίνει ότι ο καπιταλιστικός τύπος παραγωγής πρέπει να έχει φθάσει στο ανώτατο στάδιο εξέλιξής του, δηλαδή στην ύπαρξη δύο τάξεων: της αστικής και του προλεταριάτου. Με άλλα λόγια όλες οι άλλες μορφές παραγωγής, που μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε προκαπιταλιστικές, όπως αγρότες, μικροβιοτέχνες, μικροεπαγγελματίες κ.λπ., θα έχουν λίγο πολύ αντικατασταθεί ή ενσωματωθεί στον καπιταλιστικό τύπο παραγωγής, που γίνεται και ο αποκλειστικός. Για τον λόγο αυτό, τονίζει ο Μαρξ με έμφαση, ότι «νέες, ανώτερες παραγωγικές σχέσεις ποτέ δεν εμφανίζονται, προτού ωριμάσουν οι υλικοί όροι της ύπαρξής τους μέσα στους κόλπους της ίδιας της παλιάς κοινωνίας», εννοώντας βέβαια την αστική κοινωνία της εποχής του. Αποκλείει ο Μαρξ με την εξήγηση αυτή κατηγορηματικά την περίπτωση να δημιουργηθεί ανώτερος κοινωνικός σχηματισμός, αν δεν προηγηθεί ο «καθαρός» κεφαλαιοκρατικός τύπος παραγωγής με μόνο δύο τάξεις, την αστική τάξη, που μπαίνει τελικά φρένο στην εξέλιξη, και τις παραγωγικές δυνάμεις, στις οποίες συγκαταλέγεται η εργατική τάξη, που αντικαθιστά με επαναστατικό τρόπο την αστική τάξη, για να προχωρήσει η εξελικτική διαδικασία σύμφωνα με τη διαλεκτική μέθοδο. Μιλάμε φυσικά για τις απόψεις του Μαρξ της ώριμης περιόδου. Μπορεί άραγε ο σημερινός φιλελευθερισμός, τον οποίο επέβαλαν στην ανθρωπότητα μέσω της παγκοσμιοποίησης οι πολυεθνικές εταιρείες να θεωρηθεί, σύμφωνα με τα μαρξιστικά πρότυπα, ως προοδευτική μορφή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που θα οδηγήσει τελικά φτάνοντας στην ανώτατή της μορφή στην αντικατάστασή της με μια σοσιαλιστική κοινωνία;

Αυτή η συλλογιστική του Μαρξ αναδύει και τις αντιφάσεις στην πράξη, αν τελικά -για να εκφράσουμε μια επιφύλαξη - είναι αντιφάσεις. Ενώ η επανάσταση, σύμφωνα με το σκεπτικό αυτό, θα έπρεπε να γίνει στις προχωρημένες καπιταλιστικές κοινωνίες, όπως στην εποχή του Μαρξ ήταν η Αγγλία και αργότερα η Γερμανία, αντιθέτως οι επαναστάσεις έγιναν, όπου έγιναν, στην περιφέρεια των καπιταλιστικών μητροπόλεων, σε προκαπιταλιστικές κοινωνίες, σε κοινωνίες δηλαδή, όπου ο καπιταλιστικός τύπος παραγωγής δεν ήταν ο καθοριστικός. Έγιναν τελικά σε κοινωνίες κατά βάση αγροτικές, όπου το προλεταριάτο ήταν μειοψηφία. Αυτό συνέβη στη Ρωσία, στην Κίνα και σε άλλες χώρες.

Το κρίσιμο ερώτημα που μπαίνει εδώ είναι: Ήταν λάθος η θεωρία του Μαρξ (με τον υπερτονισμό του οικονομικού παράγοντα της ιστορίας) ή εσφαλμένη η εφαρμογή της από τον Λένιν σε μια κοινωνία που δεν ανταποκρινόταν στο πρότυπο ερμηνείας του Μαρξ για την επανάσταση και τις προϋποθέσεις της; Μήπως ο καπιταλισμός και με τη σημερινή του μορφή σαν πολυεθνικός μονοπωλιακός καπιταλισμός, δεν έχει παρ' όλα αυτά ολοκληρώσει τον κύκλο της εξέλιξής του και συνεπώς δεν έφτασε η στιγμή για την αντικατάστασή του; Μήπως ο καπιταλιστικός τύπος παραγωγής πρέπει να επικρατήσει παγκόσμια, για να υπάρξει δυνατότητα για διάδοχη κατάσταση, είτε αυτή λέγεται σοσιαλιστική είτε κάπως αλλιώς; Μήπως δεν ωρίμασαν ακόμη οι συνθήκες; Μήπως οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις, όπου πραγματοποιήθηκαν, αποτελούν ένα ιστορικό λάθος ή σχήμα ανακόλουθο; Μήπως ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε, γιατί δεν ανταποκρινόταν στη θεωρία του Μαρξ για τη νομοτελειακή εξελικτική πορεία της κοινωνίας, σύμφωνα με το δικό του αναλυτικό πρότυπο, που προαναφέραμε; Μήπως πρέπει να ενισχύσουμε και επιταχύνουμε αυτή την πορεία, για να προκύψει κάτι καινούργιο, ενισχύοντας την παγκοσμιοποίηση; Μήπως, μήπως, μήπως; Είναι ερωτήματα που ζητούν επιτακτικά την απάντησή τους, γιατί από τη σωστή ή λανθασμένη απάντηση εξαρτάται η πορεία των λαϊκών κινημάτων και ο σωστός ή λανθασμένος προσανατολισμός τους. Και αυτό είναι που μας ενδιαφέρει βασικά στην προκείμενη περίπτωση.

Είναι σαφές ότι οι απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν δογματικά, γιατί πάλι μπορεί να οδηγήσουν σε αδιέξοδα ή μεγαλύτερες καταστροφές, από αυτές που ζήσαμε ιστορικά έως σήμερα. Το θέμα είναι υπαρξιακό για το λαϊκό κίνημα. Για να αναδείξουμε το μέγεθός του θα πρέπει να παραθέσουμε και ορισμένα επιχειρήματα, που βγαίνουν από την έως τώρα αντικειμενική πραγματικότητα, αυτήν την πραγματικότητα που παραδέχονταν όλοι οι ορθόδοξοι μαρξιστές ότι είναι η μόνη που μπορεί να αποδείξει το αληθές της θεωρίας. Αν η θεωρία δεν επαληθεύεται στην πράξη, τότε υπάρχει σαφώς πρόβλημα.

Ποιο είναι αυτό το πρόβλημα μας το προβάλλει σε μια εμπεριστατωμένη ανάλυσή του ο Ανδρέας Παπανδρέου.[5] Λέει ο Α. Παπανδρέου: «Ως σοσιαλιστής είμαι ιδιαιτέρως εξοικειωμένος με την κλασική μαρξιστική άποψη ότι ο καπιταλισμός αναπτύσσει κοινωνικές δομές, όπως η ατομική ιδιοκτησία της παραγωγής, οι οποίες ανακόπτουν την πρόοδο της τεχνολογίας και της παραγωγικότητας και καθιστούν απαραίτητη την σοσιαλιστική επανάσταση. Για τον Μαρξ αυτή ήταν η κύρια αντίφαση του καπιταλισμού και η βάση του επιχειρήματος, ότι ο σοσιαλισμός ήταν ιστορικά αναπόφευκτος. Αλλά φαίνεται ότι ακριβώς το αντίθετο αληθεύει. Το καπιταλιστικό σύστημα δείχνει εντυπωσιακό δυναμισμό και μεταβάλλει τις αντιλήψεις που διακατείχαν επί μακρόν τους μαρξιστές σχετικά με το φθίνον μέλλον του καπιταλισμού» και προσθέτει στην συνέχεια: «Έτσι είμαι υποχρεωμένος να δώσω νέα ερμηνεία στα προβλήματα του καπιταλισμού από αυτήν του Μαρξ. Ο καπιταλισμός βρίσκεται σε βαθιά κρίση, όχι επειδή δεν εξασφαλίζει ανάπτυξη, αλλά λόγω της αυτοκαταστροφής στην οποία τον οδηγεί ο ίδιος ο δυναμισμός του».

Παραθέτουμε δύο τοποθετήσεις του Μαρξ στο θέμα αυτό: «Η διάσπαση της κοινωνίας σε μια εκμεταλλευτική και μια εκμεταλλευόμενη τάξη, σε μια κυρίαρχη και σε μια καταπιεζόμενη τάξη ήταν η απαραίτητη συνέπεια της προηγούμενης χαμηλής ανάπτυξης της παραγωγής».[6] Και σε ένα άλλο σημείο προσθέτει: « Ότι η κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη εκπλήρωσε την ιστορική της αποστολή, ότι δεν είναι πια σε θέση να καθοδηγεί την κοινωνία και ότι μάλιστα γίνεται εμπόδιο στην ανάπτυξη της παραγωγής...».[7]

Όποιος περιμένει να πεθάνει ο καπιταλισμός, με τον τρόπο που τον ανέλυε η θεωρία, είναι - απ' ό,τι φαίνεται - εκτός πραγματικότητας. Και ο λόγος είναι απλός. Ο καπιταλισμός τελικά προήγαγε σε απίθανο βαθμό τις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις με τις νέες τεχνολογίες και εφευρέσεις, ιδίως στον τομέα της πληροφορικής, που βελτιώνουν την παραγωγικότητα, σε αντίθεση με τον υπαρκτό σοσιαλισμό που έμεινε πίσω. Έτσι φαίνεται πως η θεωρία του Μαρξ ταιριάζει περισσότερο για τον ιστορικά συγκεκριμένο σοσιαλισμό παρά για τον καπιταλισμό. Αυτή είναι η τραγική ειρωνεία της ιστορίας, είτε θέλει να την παραδεχτεί κανείς είτε όχι. Η προοπτική που θέτει ο Μαρξ και ο Ένγκελς για τον καπιταλισμό στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο είναι ακόμη απόμακρη, ίσως και αυθαίρετη: «Πριν απ' όλα η αστική τάξη παράγει τους νεκροθάφτες της. Η πτώση της και η νίκη του προλεταριάτου είναι το ίδιο αναπόφευκτα».[8] Θα μπορούσε κανείς βλέποντας τις εξελίξεις να ισχυριστεί το αντίθετο. Σήμερα η κυριαρχία του παγκόσμιου μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι αναμφισβήτητη. Τι θα προκύψει αύριο είναι ακόμη άγνωστο.

Κατά τον Μαρξ το καπιταλιστικό σύστημα φέρει μέσα του τους σπόρους της αυτοκαταστροφής του, η οποία θέτει τις βάσεις για μια ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Επιπλέον ισχυρίζεται πως το σύστημα αυτό είναι σύμφυτο με αλλεπάλληλες κρίσεις, λόγω της αναρχίας της καπιταλιστικής παραγωγής. Γι' αυτό και το γνωστό σύνθημα των Μαρξιστών: Ο καπιταλισμός πεθαίνει. Μια αυταπάτη που πληρώθηκε ακριβά. Αποτελεί ο νεοφιλελευθερισμός μια ανώτερη καπιταλιστική βαθμίδα και μπορούμε να δούμε την προλεταριοποίηση της υφηλίου μέσω των πολυεθνικών εταιρειών, ως προοδευτική φάση του καπιταλισμού, που θα οδηγήσει τελικά στην τελική σύγκρουση ανάμεσα στο κεφάλαιο από τη μια και στο παγκόσμιο προλεταριάτο από την άλλη;

Ο καπιταλισμός φυσικά διέρχεται κρίσεις, αλλά μετά την μεγάλη κρίση του 1929 είχε την ικανότητα να αναπτύξει εκείνες τις ασφαλιστικές δικλίδες, που θα τον έβγαζαν από την κρίση. Απ' ό,τι απέδειξε η πραγματικότητα, τέτοιες ασφαλιστικές δικλίδες δεν υπήρχαν στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Και η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση που από πολλούς θεωρείται σημαντικότερη αυτής του 1929 είναι απλώς κρίση στον τομέα της εργασίας και όχι του κεφαλαίου, το οποίο διέρχεται μια περίοδο αναδιάταξης και ανασυγκρότησης, βασισμένης στην εκμετάλλευση της εργασίας. Το βάρος δηλαδή αυτής της αναδιάταξης πέφτει στους ώμους των εργαζομένων γενικά. Όποιος δεν το βλέπει αυτό βρίσκεται εκτός πραγματικότητας ή κατέχεται από ιδεοληψίες που στην ουσία είναι ένα και το αυτό πράγμα.

Γιατί κάναμε άραγε όλη αυτήν την ιστορική θεωρητική αναφορά, ξεκινώντας από τον Μαρξ; Ο λόγος είναι απλώς. Από την ερμηνεία του Μαρξ ξεκινάει η σύγχυση στα μυαλά των σύγχρονων αυτοαποκαλούμενων μαρξιστών. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί εφαρμόζουν τη θεωρία του Μαρξ του 19 αιώνα στις συνθήκες του 21 αιώνα που είναι τελείως διαφορετικές από εκείνες της εποχής του Μαρξ. Μια τέτοια εφαρμογή είναι κατά πρώτο λόγο αντιμαρξιστική, για να μιλήσουμε με μαρξικούς όρους. Σήμερα δεν βρισκόμαστε στις συνθήκες ούτε του 19 ούτε στις συνθήκες του 20 αιώνα με την αντίθεση και την πάλη των αστικών κρατών μεταξύ τους. Σήμερα τα αστικά κράτη συνεργάζονται σε γενικά πλαίσια, ωσάν να εφαρμόζουν τα ίδια την μαρξιστική αρχή. Αντί δηλαδή να ενωθούν οι προλετάριοι, ενώνονται οι καπιταλιστές μεταξύ τους. Επιπλέον δεν ισχύει, όπως η ιστορική πράξη αποδεικνύει, ότι η αναγωγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε κεφάλαιο και εργασία θα οδηγήσει αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου, όπως τόνισε ο Μαρξ και ΄Ενγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο: : «Πριν απ' όλα η αστική τάξη παράγει τους νεκροθάφτες της. Η πτώση της και η νίκη του προλεταριάτου είναι το ίδιο αναπόφευκτα».[9]



«Η αναφορά του Μαρξ στη ‘δικτατορία του προλεταριάτου', όπως θα δούμε και όπως έχουμε τονίσει ήδη στηρίζεται στο αναλυτικό του πρότυπο, σύμφωνα με το οποίο ο σοσιαλισμός θα υποκαταστήσει τον καπιταλισμό, αφού ο τελευταίος θα έχει φθάσει το τελικό του στάδιο, αφού δηλαδή ο καπιταλιστικός τύπος παραγωγής θα έχει εξουθενώσει όλες τις άλλες μορφές. Και βέβαια κάτω απ' αυτές τις συνθήκες η αντιδιαστολή ανάμεσα στον αγρότη και τον προλετάριο δεν έχει νόημα. Στην ιστορική πράξη η σοσιαλιστική αλλαγή συντελέστηκε όχι στις πιο προχωρημένες καπιταλιστικές χώρες, αλλά στις σχετικά υπανάπτυκτες, στις χώρες που βρίσκονται στο περιθώριο του καπιταλισμού. Σ' αυτές τις χώρες ο καπιταλιστικός τύπος παραγωγής δεν κατόρθωσε να κυριαρχήσει στον αγροτικό τομέα - όπου η εκμετάλλευση παρέμεινε σε πρωτόγονα πλαίσια (μεσάζοντες, όροι εμπορίου, όροι δανεισμού κ.λπ.). Ήταν λάθος επομένως να δικαιώνει κανείς τη δικτατορία του προλεταριάτου, όπου το προλεταριάτο είναι μειοψηφία του εργαζόμενου λαού, στηριζόμενος στη φράση του Μαρξ»[10]

Ο Μαρξ βασικά πρέπει να είχε δίκιο για την εποχή του και ίσως αυτό να ισχύει και σήμερα, όταν έλεγε ότι, «Ένας κοινωνικός σχηματισμός ποτέ δεν εξαφανίζεται προτού αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις που μπορεί να χωρέσει, και νέες, ανώτερες παραγωγικές σχέσεις ποτέ δεν εμφανίζονται, προτού ωριμάσουν οι υλικοί όροι της ύπαρξής τους μέσα στους κόλπους της ίδιας της παλιάς κοινωνίας», εννοώντας βέβαια την αστική κοινωνία της εποχής του. Γι' αυτό μπορούμε σήμερα με βάση τα ιστορικά και όχι θεωρητικά δεδομένα του παρελθόντος να ισχυριστούμε ότι τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα πρέπει να περάσουν από το στάδιο της αστικοδημοκρατικής εξέλιξης, πριν μπορέσουν να προχωρήσουν σε επίπεδα μιας μετακαπιταλιστικής κοινωνίας ή επιχειρήσουν, όπως διατυπώνεται στη μαρξιστική φρασεολογία, το άλμα της προλεταριακής επανάστασης. Φαίνεται πως ιστορικά άλματα δεν έχουν αντίκρισμα και δικαίωση στην ιστορική εξέλιξη. Όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους που δεν έχουν ζήσει φυσιολογικά την παιδική και εφηβική τους ηλικία και παθαίνουν νευρωτικές διαταραχές στην ενηλικίωση, έτσι και μια κοινωνία που δεν πέρασε το στάδιο της ανάπτυξης, έτσι όπως το περιέγραψε ο Μαρξ, δηλαδή όλες τις καπιταλιστικές βαθμίδες, πρέπει να επανέλθουν στην προηγούμενη τους κατάσταση και να ξαναρχίσουν από την αρχή, όπως συμβαίνει τώρα στη Ρωσία και στις πρώην ανατολικές χώρες και με κάποια ιδιομορφία στην Κίνα του σήμερα.

Είναι προφανές ότι η ιστορία εκδικείται, όταν την παραβιάζεις.



3. Συμπεράσματα για τη σημερινή κρίση της Αριστεράς και τρόποι διεξόδου



Η όλη ανάλυση σκοπό είχε να δείξει τα θεωρητικά αδιέξοδα που βρίσκεται η Αριστερά σήμερα και κυρίως η εκσυγχρονιστική Αριστερά και οι συνέπειές τους στην σημερινή πολιτική πρακτική.

Τα αδιέξοδα αυτά συνίστανται στα εξής:

α) Όσοι ασπάζονται τη θεωρία του Μαρξ και των επιγόνων του πρέπει να θεωρούν ότι ο καπιταλισμός, όπως λέει ο ίδιος, αποτελεί μια προοδευτική μορφή του οικονομικού κοινωνικού σχηματισμού.

β) Η σημερινή εξελιγμένη μορφή του καπιταλισμού έχει τα χαρακτηριστικά του νεοφιλελευθερισμού, ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος, που προωθεί την παγκοσμιοποίηση: ΄Ενα διεθνές σύστημα που βασίζεται στη λογική της πλήρους και χωρίς όρους απελευθέρωσης του ανταγωνισμού, σε ότι αφορά αγαθά, υπηρεσίες και κεφάλαιο και που βασίζεται στο ιδεολόγημα ότι αυτό είναι προς το συμφέρον όλων των ανθρώπων της υφηλίου.

γ) Συνέπεια αυτού του ιδεολογήματος είναι ότι κάθε εμπόδιο που αντίκειται στο σύστημα αυτό αποτελεί φραγμό στην πρόοδο και πρέπει να καταπολεμηθεί και εξαλειφθεί με κάθε τρόπο και μέσο. Επιπλέον έρχεται σε αντίθεση με την άποψη του Μαρξ για την ολοκλήρωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, για να επακολουθήσει μετά από αυτήν η μετακαπιταλιστική κοινωνία.

δ) Επειδή κατά την άποψη της σχολής αυτής, που ερμηνεύει τον Μαρξ κατά τον συγκεκριμένο τρόπο, στην ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών και κεφαλαίων μπαίνει φραγμός το έθνος κράτος με τις ιδιαιτερότητές του, πρέπει το έθνος κράτος, που θεωρείται μάλιστα τεχνητή κατασκευή της αστικής τάξης, να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Με αυτή την έννοια δεν έχει απολύτως καμιά αξία - και ας θεωρηθεί υπερβολή, ως στοιχείο επίτασης της επιχειρηματολογίας - η υπεράσπιση οποιουδήποτε εθνικού θέματος, όπως είναι η Κύπρος, το Αιγαίο, η Θράκη, η ελληνική Μακεδονία κ.λπ. «Δεν έχει σημασία», σύμφωνα με αυτήν την νοοτροπία, «αν στην ΄Αγκυρα κυματίζει η ελληνική σημαία ή στην Ακρόπολη η τουρκική», όπως είχε πει κάποτε ο πρόεδρος των Οικολόγων Πρασίνων Τρεμόπουλος, αν ευσταθεί, ότι κάποτε το ισχυρίστηκε. Δεν έχει καμία σημασία, αν στατιές εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών κατακλύσουν την Ελλάδα και την Ευρώπη. Η ταξική πάλη να ναι καλά. Όλα αυτά, σύμφωνα με την παγκοσμιοποιημένη νοοτροπία αποτελούν εθνικιστικά, αντιδραστικά και οπισθοδρομικά κατάλοιπα του παρελθόντος που πρέπει να εξαλειφθούν. Και όσο το γρηγορότερο, τόσο το καλύτερο. Βέβαια η εφαρμογή από τη νέα τάξη της παγκοσμιοποίησης με την κατάργηση των εθνών -κρατών δεν είναι ενιαία. Αλλού η νέα τάξη είναι υπέρ της δημιουργίας κρατών - εθνών. Τυπικό παράδειγμα τα Σκόπια.[11] Επιπλέον η παρεμπόδιση της ελεύθερης και απρόσκοπτης διακίνησης των οικονομικών μεταναστών αντίκειται στην αρχή της ελεύθερης διακίνησης υπηρεσιών, που συνιστά βασική αρχή της παγκοσμιοποίησης. Αποτελεί τεράστια απάτη να πιστεύει κανείς ότι τα αστικά κόμματα είναι ενάντια στην μετανάστευση, δηλαδή ενάντια στο φτηνό εργατικό δυναμικό και στην εκμετάλλευση του εξαθλιωμένου λούμπεν προλεταριάτου. Την μετανάστευση προωθούν οι καπιταλιστές που εκπροσωπούνται από τα αστικά κόμματα. Αυτή την αλήθεια δεν μπορεί να την παραγνωρίσει κανείς.

Αυτή είναι η άποψη της μαρξιστικής αυτής σχολής, στην πυρηνική της ουσία, την οποία ασπάζονται τόσο οι νεοφιλελεύθεροι όσο και οι μαρξιστές, αυτής της ερμηνευτικής σχολής. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν οι εκσυγχρονιστές και οι Ανανεωτές της Αριστεράς. Η ταύτισή τους με την πολιτική των αστικών κομμάτων είναι απόλυτη. Απλώς οι αφετηρίες είναι διαφορετικές, όμως καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα: τον νεοφιλελευθερισμό και την νέα τάξη.

Τα ανωτέρα δεδομένα αποδεικνύουν την πλήρη ταύτιση του διεθνισμού με την παγκοσμιοποίηση, έτσι όπως δυστυχώς την εννοεί αυτή η συγκεκριμένη μαρξιστική σκέψη.

Αυτό το σύστημα ενός καινοφανούς διεθνισμού, δηλαδή το μόνο που υπάρχει είναι η ταξική πάλη και ουδέν πέραν τούτου, που υπηρετεί τα συμφέροντα αποκλειστικά των μονοπωλίων, αποτελεί κατάφορη αντίθεση στην εαμογενή παράδοση του λαού μας και εκφράζεται στην πράξη με την απαξίωση των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς από την κοινωνική Αριστερά στην Ελλάδα. Η Αριστερά, για να το πούμε σχηματικά και παραστατικά, όταν μεγαλουργούσε, κρατούσε με το ένα χέρι την ελληνική σημαία και με το άλλο το σφυροδρέπανο. Μήπως τώρα της έχει μείνει μόνο το σφυροδρέπανο και αυτό ένα κατάλοιπο του 19 αιώνα; Και όσο η Αριστερά παραμένει σ' αυτά τα πλαίσια θα μαραζώνει στο περιθώριο της κοινωνίας, μακριά από τις πολιτικές εξελίξεις που θα καθορίζουν άλλοι ερήμην της. Για να το εκφράσουμε με υπερβολή: Γιατί να την προτιμήσουν, αφού τα αστικά κόμματα την εφαρμόζουν στην πράξη με μεγαλύτερη συνέπεια και αποτελεσματικότητα;

Αυτός πιθανόν είναι και ο λόγος που ο νομπελίστας Γάλλος οικονομολόγος Maurice Allais αποφαίνεται ότι «η τύφλωση των πολιτικών ηγετών μας, Δεξιάς και Αριστεράς, από το 1974, είναι πλήρως υπεύθυνη για τη δραματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα». [12] Η επιβολή, κατά την άποψή του, της παγκοσμιοποίησης στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση από τους Αμερικανούς και τους ΄Αγγλους συνετέλεσαν ώστε η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση να μεταβληθεί σε ζώνη ελεύθερου εμπορίου για τις πολυεθνικές εταιρείες όχι μόνο των ΗΠΑ, αλλά και της υφηλίου γενικότερα. Υ υπονόμευση του εθνικού κράτους από την άλλη συντελεί στην «υφαρπαγή από τους λαούς της κυριαρχίας τους, της ελευθερίας τους, της δημοκρατίας τους και της ταυτότητάς τους και την αναγωγή τους από πολίτες σε χειραγωγούμενους καταναλωτές μιας ασύδοτης αγοράς, χωρίς σύνορα, θεσμικό πλαίσιο, εγγυήσεις και ελέγχους»[13] Ο ίδιος διαπιστώνει ότι από το 1974 έως το 2005 παρατηρείται σταθερή μείωση κατά 60% του ρυθμού αναπτύξεως και κατακόρυφη άνοδος της ανεργίας και της υποαπασχόλησης. Μία βασική αιτία αυτής της κρίσης στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση αναγνωρίζει στο άρθρο 110 της Συνθήκης της Ρώμης της 25ης Μαρτίου 1957, το οποίο επανελήφθη και περιελήφθη στις επόμενες συνθήκες και που πρέπει να αλλάξει. Λέει το άρθρο 110: «Τα κράτη -μέλη συνιστώντα μεταξύ τους μια τελωνειακή ένωση, έχουν ως στόχο να συμβάλουν, σύμφωνα με το γενικό συμφέρον, στην αρμονική ανάπτυξη του παγκόσμιου εμπορίου, στην προοδευτική κατάργηση των περιορισμών στις διεθνείς ανταλλαγές και στη μείωση των δασμολογικών φραγμών».[14]

Τι σημαίνει αυτό το άρθρο βασικά: Την πλήρη υποταγή της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης στην παγκοσμιοποίηση, δηλαδή στα κελεύσματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΟΑΣΑ, του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου, που ελέγχονται και κατευθύνονται από τις πολυεθνικές εταιρείες ανά τον κόσμο, με κυρίαρχες αυτές των ΗΠΑ.

Το τελικό ερώτημα που μπαίνει στην Αριστερά είναι: Η Αριστερά από την Σοσιαλδημοκρατική έως την ΄Ακρα Αριστερά συναινεί και ταυτίζεται με αυτή την πολιτική των πολυεθνικών μονοπωλίων στην πράξη και όχι διακηρυχτικά ή θεωρητικά;

Η απάντηση η δική μου, με βάση την ανάλυση που έκανα, είναι: Ναι, ταυτίζεται στην ουσία με εξαίρεση ορισμένες παραλλαγές.

Θέλω ωστόσο το κρίσιμο δίλημμα να γίνει τελείως καταληπτό. Ο Μαρξ διακήρυξε στην Κριτική της πολιτικής οικονομίας και μάλιστα στον πρόλογό της ότι: «Σε γενικές γραμμές μπορούν ο ασιατικός, ο αρχαίος, ο φεουδαρχικός και ο σύγχρονος αστικός τρόπος παραγωγής να χαρακτηριστούν ως προοδευτικές εποχές του οικονομικού κοινωνικού σχηματισμού»[15]. Το απλό ερώτημα είναι: Ο νεοφιλελευθερισμός με την παγκοσμιοποίηση, αποτελούν ή όχι ανώτερη μορφή του καπιταλισμού, που αργότερα θα οδηγήσει στον αποκλειστικό τύπο παραγωγής, δηλαδή από τη μια το κεφάλαιο και από την άλλη η εργατική τάξη; Αν ναι, τότε πρέπει και είναι καθήκον της Αριστεράς να ενισχύσει αυτή την εξελικτική πορεία. Αν όχι πρέπει να την καταπολεμήσει. Σ' αυτό το δίλημμα πρέπει να απαντήσει η Αριστερά. Κατά την δική μου άποψη - και θα ήθελα να κάνω λάθος -, η Αριστερά, σ' όλες της τις εκφάνσεις, απάντησε καταφατικά στο πρώτο σκέλος. Και δεν εννοώ μόνο θεωρητικά, αλλά και στην πράξη. Δηλαδή αποδέχτηκε πλήρως την παγκοσμιοποίηση του νεοφιλελευθερισμού.

Και όσο αυτή η θεώρηση δεν αλλάζει, η Αριστερά δεν πρόκειται να δει «θεού πρόσωπο», έστω κι' αν τώρα την υποστήριζε ο Μαρξ, αν ζούσε, που δεν το πιστεύω κάτω από τις καινούργιες συνθήκες. Το φαινόμενο των συνθηκών και της σημασίας τους εξηγεί ο ΄Ενγκελς επαρκώς: «΄Εχουμε πάντα συνείδηση ότι οι γνώσεις που αποκτούμε είναι αναγκαστικά περιορισμένες, ότι καθορίζονται από τις συνθήκες, όπου τις αποχτήσαμε»[16]



Εν κατακλείδι: Τόσο η εκσυγχρονιστική Αριστερά όσο και η εκσυγχρονιστική Δεξιά (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ), από διάφορες αφετηρίες, αλλά σε συγκλίνουσα πορεία, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.


http://tomtb.com/modules/smartsection/i ... itemid=318

Ξέχασα να προσθέσω και τη βιβλιογραφία/πηγές του.


[1] Βλ. Β.Ι.Λένιν, Τι να κάνουμε, στο Λένιν ΄Απαντα, τόμ. 5, σ. 372. εκδοτικό της Κ.Ε.του ΚΚΕ, εκδ. «Νέα Ελλάδα»1951, σ. 424.

[2] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, το όραμα του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η εφαρμογή του στην πράξη, εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 2006. Με το ίδιο και παρόμοια θέματα ασχολήθηκα και σε άλλες αναλύσεις μου που περιλαμβάνονται στο ιστολόγιό μου: Damonpontos.

[3] Καρλ Μαρξ, Κριτική της πολιτικής οικονομίας, (πρόλογος), στο Κ.Μαρξ - Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά έργα, τόμ. Ι, εκδοτικό της Κ.Ε.του ΚΚΕ, εκδ. «Νέα Ελλάδα»1951, σ. 424.

[4] Καρλ Μαρξ, Κριτική της πολιτικής οικονομίας, ό.π., σ. 424.

[5] Αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Α. Παπανδρέου στον εκδότη του ΝΠQ Στάνλεϊ Σέινμπαουμ και τον διευθυντή Νάθα Γκάρντελς, εφημ. «Ελευθεροτυπία», 23.6.2003, σ. 14.

[6] Φ. Ένγκελς, Η εξέλιξη του Σοσιαλισμού, στο Κ. Μαρξ - - Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, τόμ. ΙΙ, όο.π., σ. 167.

[7] Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς, Καρξ Μαρξ, Διαλεκτά Έργα, τόμ. ΙΙ, όο.π., σ. 183.

[8] Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, στο Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, τόμ. Ι. όο.π., σ. 34.

[9] Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, στο Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, τόμ. Ι. όο.π., σ. 34.

[10] Α. Γ. Παπανδρέου, ο.π., σ. 42

[11] Η παγκοσμιοποίηση, όπως δείχνει καθαρά το παράδειγμα των Σκοπίων, δεν εφαρμόζεται ενιαία. ΄Οταν πρόκειται οι ΗΠΑ να δημιουργήσουν προτεκτοράτα, απόλυτα ελεγχόμενα και εξαρτημένα από τους ίδιους, τότε δημιουργούν και κράτη και εθνότητες. Είναι τυπικό παράδειγμα κράτους που προσπαθεί να δημιουργήσει εθνότητα με την υφαρπαγή της ιστορίας και της παράδοσης των Μακεδόνων, ως μη Ελλήνων, όπως ισχυρίζονται. Αλλιώς δεν μπορούν να υπάρξουν. Γι' αυτό προσπαθούν να σφετεριστούν το όνομα της Μακεδονίας. Στην περίπτωση αυτή ισχύει η θεωρία που λέει ότι το έθνος είναι κατασκευή του κράτους.

[12] Maurice Allais, «Η παγκοσμιοποίηση υπονομεύει την Ευρώπη και την οδηγεί στην καταστροφή», συνέντευξη δημοσιευμένη στον Παρόν, 6.9.2009.

[13] Βλ. εφημερίδα το Παρόν, 6.9.2009, σ. 26.

[14] Maurice Allais, ό.π.

[15] Καρλ Μαρξ, Κριτική της πολιτικής οικονομίας (πρόλογος), στο Κ. Μαρξ - Φ. Ενγκελς, Διαλεχτά έργα, τόμ. Ι, εκδοτικό της Κ.Ε. του ΚΚΕ, εκδ. «Νέα Ελλάδα» 1951, σ. 424.

[16] Φρίντριχ ΄Ενγκελς, Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασσικής γερμανικής φολοσοφίας, στο Κ. Μαρξ - Φ. ΄Ενγκελς, Διαλεχτά ΄Εργα, τόμ. ΙΙ, εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, 1951, σ. 449.

Αυτο το οικονομικο μοντελο αναπτυξης εχει φτασει (οπως ηταν φυσικο) σε αδιεξοδο!!!
Πλεον δεν εξυπηρετει ουτε καν το ιδιο το κεφαλαιο.

Δεν ειναι τυχαιο οτι 38 απο τους πλουσιοτερους ανθρωπους του κοσμου ειναι διατεθειμενοι να μοιρασουν (υπογραφοντας ''συμβολαια'') απο 50% εως 90% της περιουσιας τους,ακολουθωντας τον Μπιλ γκειτς.

(Ηθική δέσμευση να παραχωρήσουν τουλάχιστον το μισό της περιουσίας τους για κοινωφελείς σκοπούς ανέλαβαν 38 Αμερικανοί δισεκατομμυριούχοι)

Αυτοι που δουλευουν για εμας και αγοραζουν τα προιοντα μας δεν εχουν πλεον λεφτα!!!
Αυτο εξαπλωνεται προς τα επανω,οποτε σε λιγο καιρο τα χρηματα μας θα ειναι αχρηστα!!!
Ταδε εφη Μπιλ γκειτς

Δεν ξερω αν θα γινει για μια ακομη φορα αναδιανομη του παγκοσμιου πλουτου (βιαια μεταξυ κρατων ή με αλλους τροπους) ή καταρευση του χρηματος παγκοσμιως,δημιουργια ενος καινουργιου νομισματος και δημιουργια ενος αλλου ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ.

Αυτο που ξερω ειναι οτι σε πολυ-πολυ λιγα χρονια απο τωρα ο κοσμος μας δε θα θυμιζει σε τιποτα με το τωρα.


Αφιερωμενο σε ολους μας..

Είναι διαφορετικός ο διεθνισμός της κομμουνιστικής αριστεράς από εκείνον της ανανεωτικής.

Αν και η δεύτερη είναι τέκνο από καισαρική της πρώτης, εντούτοις έχει επιλέξει τον ολισθηρό δρόμο της ταύτισης με τον παγκόσμιο οικονομισμό. Πρόκειται για τους λεγομένους και χρησίμους ηλιθίους οι οποίοι έχουν αναλάβει όλη τη βρώμικη δουλειά. Να πείσουν για το κοσμοπολιτικό "δίκαιο" της ελίτ, ενδύοντάς το με τον μανδύα, της συμφιλίωσης, της συνεργασίας, του ανθρωπισμού και των ανοικτών συνόρων. Κυριαρχούν στη διανόηση και την ενημέρωση με την αρωγή του αλλοτριωμένου κρατικού μηχανισμού. Και όλα αυτά, τη στιγμή που κωφεύουν σε όποια φωνή επιχειρήσει να καταδείξει τα σχέδια της Νέας Τάξης για μαζανθρωποίηση, επειδή αποδεικνύουν την κενότητα των ισχυρισμών τους.

Οι πρώτοι είναι ειδική περίπτωση. Χρήζουν ιατρικής παρακολουθήσεως καθόσον έχουν σταματήσει τον χρόνο στην "συναρπαστική" εποχή του "πατερούλη". Κάτι σαν τους επίδοξους Ναπολέοντες στον στρατό δηλαδή...

Μπορεί να κάνω λάθος αλλά έχω την αίσθηση ότι οι προλαλήσαντες δεν διάβασαν το πόνημα. Το σίγουρο είναι ότι δεν είδα ακόμα σαφείς και τεκμηριωμένες θέσεις (εξαιρώ την τοποθέτηση του Ιωνα) σχετικά με το θέμα μας, ήτοι: την συγγένεια ή μη του διεθνισμού με την παγκοσμιοποίηση.


Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, περιμένω τοποθετήσεις των αριστερών ή/και αριστεριζόντων της παρέας εδώ, που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει σχέση και συνάφεια μεταξύ των δύο.

Κάτι μου λέει οτι θα δυσκολευτούν πολύ να καταρρίψουν το επιχείρημα του Βασιλειάδη. Αν επιχειρήσουν να το αντικρούσουν δηλαδή... Αν δεν το κάνουν, εκλαμβάνω ότι δικαίως συσχετίζω τις δύο ιδεολογικές νοοτροπίες, και με τις ευλογίες τους μάλιστα.

Εγώ δεν το διάβασα πάντως και να σου πω την αλήθεια βαριέμαι να διαβάσω όλο αυτό το σεντόνι. Αντί λοιπόν να μπω σε τέτοιο κόπο απαντάω με ένα άρθρο του Σάββα Μιχαήλ στο οποίο αναλύει γιατί μόνο ο διεθνισμός μπορεί να ανατρέψει την παγκοσμιοποίηση.

1. Γράφτηκε στην "έγκριτη" - όπως συνηθίζεται να λέγεται - βραζιλιάνικη εφημερίδα Folha de Sao Paolo και το επανέλαβε η επίσης "έγκριτη", με τα ίδια κριτήρια, γαλλική Le Monde: Η Lika da Silva από την Μπαχία, Mae - de - Santo, "Μητέρα Αγίου" δηλαδή μεγάλη ιέρεια "μακούμπα" του "καντόμπλε", του αφρο-βραζιλιάνικου βουντού, τέλεσε τέσσερις καθαρμούς στην Wall Street, μετά από ειδική πρόσκληση της Διεύθυνσης του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης! (Le Monde 24/9/99). Για να ολοκληρώσει, μάλιστα, το έργο της έκανε και μία επιπλέον τελετουργία μπροστά στο είδωλο Ξάνγκο (μιας από τις ισχυρότερες θεότητες του καντόμπλε) μέσα στο διαμέρισμά της στη νεοϋρκέζικη συνοικία του Κουήνς...


Ο Μάρξ, ή, αν προτιμάτε το Φάντασμά του, για να μείνουμε στο ίδιο κλίμα, επιβεβαιώνεται με την επιστροφή του Μυθικού μέσα στη μοντέρνα Βαβυλώνα, στο κέντρο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Ο Ξάνγκο φεύγει από τις φαντασιώσεις παραμυθίας των μαύρων σκλάβων της Μπαχία για να συνδεθεί με "αυτό το αυτόματο φετίχ, την αυτό-επεκτεινόμενη αξία, το χρήμα που γεννάει χρήμα {...} χωρίς τα γονικά σημάδια της καταγωγής του" (Kapital vol. III p.392, Progress, Μόσχα 1977), με το Μέγα Είδωλο του πλασματικού κεφαλαίου, le Grand Macabre!

Μέσα από την οπτική γωνία και την προοπτική που προσφέρει ο Μάρξ, γίνεται φανερό ότι η παρουσία της Μεγάλης Ιέρειας μακούμπα στην Γουώλ Στρήτ δεν είναι αμερικάνικο "Χάπενινγκ" ούτε απλώς η απειροστή εκδήλωση του ανορθολογισμού των καιρών μας, στις παραμονές της νέας χιλιετίας: έχει την δική της λογική, μια λογική που συμπίπτει με την αλλοτριωτική λογική του κεφαλαίου στην πλήρη ιστορική της ανάπτυξη και την ακραία της κατάληξη στην εποχή μας. H μοντέρνα αλλοτρίωση, όπως δείχνει και το παραπάνω πρόσφατο παράδειγμα, μέσα από τις μεταμοντέρνες κοινοτυπίες των τελευταίων είκοσι χρόνων, παίρνει πλέον μορφές αντι-μοντέρνας παλινδρόμησης στα πιο απομακρυσμένα από τους Μοντέρνους Καιρούς σκοτάδια. Η μοντέρνα ζούγκλα ξορκίζει τους φόβους της και ταυτίζει τα φετίχ της με τις μυστηριακές δυνάμεις της αρχέγονης ζούγκλας του Αμαζονίου και της Αφρικής...

2. Στον Μάρξ οφείλουμε την πρώτη αποκρυπτογράφηση του αινίγματος της αλλοτρίωσης με αφετηρία τις ιστορικές αντιφάσεις των υλικών όρων της κοινωνικής ζωής. Η Ιταλία και εν πολλοίς στείρα διαμάχη για το αν η έννοια της αλλοτρίωσης στον Μάρξ είναι ή όχι ένα χεγκελιανό ιδεαλιστικό ή και φοϋεμπαχικό κατάλοιπο στη πρώιμη περίοδο της νεότητας του που αργότερα εγκαταλείπεται από τον ίδιο, συνήθως προβάλλει πάνω στον Μάρξ μια ξένη σ΄ αυτόν αντίληψη. Τόσο οι λεγόμενοι "ανθρωπιστές" που φετιχοποιούν τα Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα του 1844 και τα, αντιπαραθέτουν στο Κεφάλαιο της μαρξικής ωριμότητας όσο και η γνωστή αλτουσεριανή απόρριψη μετά βδελυγμίας των πρώτων στο όνομα του δεύτερου, παραβλέπουν την ενότητα συνέχειας και ασυνέχειας, την διαδικασία ανάπτυξης μέσα από την οποία ο Μαρξ άνοιξε έναν ορίζοντα κριτικής, άρνησης και συνολικής υπέρβασης του καπιταλισμού ως της τελευταίας ανταγωνιστικής μορφής ταξικής κοινωνίας. Με άλλα λόγια, "ανθρωπιστές" και στρουκτουραλιστές διαχωρίζουν και οι δύο την ανάπτυξη της μαρξικής θεωρίας της αλλοτρίωσης από την κριτική του της πολιτικής οικονομίας, την όλη περιπετειώδη εξερεύνηση μιας terra incognita από τα πρώιμα έργα στα Grundrisse κι από κει στις μεταγενέστερες επεξεργασίες του Κεφαλαίου. Εάν δεν ξετυλίξουμε την σπείρα στο σύνολό της όχι μόνο ο Μαρξ διαμελίζεται και γίνεται α-νόητος αλλά και η ίδια η πραγματικότητα στην οποία ζούμε γίνεται ακατανόητη και παλινδρομεί η εικόνα της στα σκοτάδια μιας προ-μοντέρνας/ μεταμοντέρνας/ αντι-μοντέρνας ζούγκλας.

Συνηθίζεται από εχθρούς και "φίλους" του λεγόμενου "νεαρού" Μαρξ η αλλοτρίωση να ανάγεται, ή μάλλον να εξαερώνεται σε ψυχολογική συνθήκη, σε κατάσταση ψυχικής αποξένωσης από τους άλλους κι από τον Εαυτό ή και σε μορφή "ψευδούς συνείδησης" και μόνο, σε ιδεολογία (που κι αυτή εννοείται αποκλειστικά στα στενά πλαίσια μιας ψευδούς συνείδησης). Για τον Μαρξ, όμως, η αλλοτρίωση είναι πρωταρχικά μια ιστορική - υλική διαδικασία που ξεκινάει από το θεμελιακό επίπεδο της αλληλεπίδρασης του κοινωνικού ανθρώπου και της Φύσης, στο ιστορικά αναπτυσσόμενο πεδίο της παραγωγής και αναπαραγωγής των όρων της ανθρώπινης ζωής.

"Αυτό που απαιτεί εξήγηση", γράφει ο Μαρξ στα Grundrisse, "δεν είναι η ενότητα των ζώντων και δρώντων ανθρωπίνων όντων με τις φυσικές, ανόργανες συνθήκες της ανταλλαγής της ύλης με την φύση, και συνεπώς της ιδιοποίησης της φύσης από τους ίδιους {...} Εκείνο που πρέπει να εξηγήσουμε είναι τον, διαχωρισμό αυτών των ανόργανων όρων της ανθρώπινης ύπαρξης από αυτό το δρών όν, έναν χωρισμό που τίθεται στην πλήρη του μορφή μόνον μέσα στην σχέση της μισθωτής εργασίας με το κεφάλαιο". (Grundrisse, Marx-Engels Collected Works vol. 28 p. 413).

Η αλλοτρίωση είναι πρώτα απ΄ όλα αλλοτρίωση της εργασίας. Είναι από αυτόν τον υλικό ιστορικό βυθό που αναδύεται και διαμορφώνεται η όλη διαλεκτική του υποκειμένου και του αντικειμένου, η παράδοξη αναστροφή της στον καπιταλισμό, μαζί κι όλες οι παράγωγες στρεβλώσεις στις συνειδητές (κι ασυνείδητες) παραστάσεις κι αναπαραστάσεις. Η φετιχιστική παρουσίαση των σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους σαν σχέσεων μεταξύ πραγμάτων δεν είναι κάποια υποκειμενική κατασκευή αλλά η αναγκαία μορφή εμφάνισης αυτού που όντως συμβαίνει στις υλικές σχέσεις μέσα σε όρους καπιταλιστικής παραγωγής.

Η αντικειμενική πραγμοποίηση των σχέσεων ανάμεσα σε δρώντα υποκείμενα εκδηλώνει τον διχασμό της ίδιας της εργασίας σε συγκεκριμένη και αφηρημένη εργασία. Ή, με άλλους όρους, τον διχασμό της εργασίας ως αντικειμενικότητας και ως υποκειμενικότητας. Στα Grundrisse, πάλι, ο Μαρξ, δείχνει, ανατρέποντας κάθε μεταφυσική οντολογικοποίηση της σχέσης υποκειμένου/αντικειμένου, ότι στη σχέση της εργασίας με το κεφάλαιο, η πρώτη γίνεται ένα "αντικειμενικό μη αντικειμενικό", εργασία διαχωρισμένη από όλα τα μέσα διαχωρισμένη από όλα τα αντικείμενα της εργασίας, από όλη την αντικειμενικότητά της. Ζωντανή εργασία που υπάρχει ως αφαίρεση από τις στιγμές της ενεργού πραγματικότητάς της {...} Εργασία ως απόλυτη φτώχεια: φτώχεια, όχι σαν έλλειψη, αλλά σαν πλήρης αποκλεισμός από τον αντικειμενικό πλούτο {...} η εργασία είναι από την μια η απόλυτη φτώχεια ως αντικείμενο, και από την άλλη η γενική δυνατότητα του πλούτου ως υποκείμενο και δραστηριότητα..." (ό.π.π. σελ. 222).

Η αλλοτρίωση της εργασίας δεν αναποδογυρίζει ή στρεβλώνει απλώς την σχέση του υποκειμένου και του αντικειμένου: αντιστοιχεί σε μια χωρίς αντικειμενικότητα αντικειμενικότητα και σε ένα χωρίς υποκειμενικότητα υποκείμενο, σε ένα αβυσσαλέο ρήγμα μέσα στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη ανάμεσα στην ίδια και τους όρους που την κάνουν δυνατή. Το ρήγμα αυτό διαπερνάει όλα τα επίπεδα, ή ακριβέστερα όλες τις διαλεκτικές στιγμές του ζωντανού κοινωνικού σώματος και όλες τις παράγωγες μορφές αλλοτρίωσης. Επειδή η εργασία είναι καθοριστική για την ανάδυση και τον καθορισμό του ανθρώπου ως ιστορικού όντος, η αλλοτρίωση της δεν είναι κάποια μεταφυσική οντολογική-ανθρωπολογική συνθήκη αλλά ιστορικό φαινόμενο. Εάν οι απαρχές της βρίσκονται στον καταμερισμό της εργασίας και η κορύφωσή της στον καπιταλισμό, τότε και μέσα στην φυσική ιστορία του τελευταίου, (στην γένεση, άνοδο, ωρίμανση και παρακμή), η αλλοτρίωση μετεξελέσσεται.

Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: Ποιες αλλαγές έχουν επέλθει στην αλλοτρίωση λόγω των αλλαγών στον καπιταλισμό του τέλους του 20ου αιώνα που συνηθίζεται πλέον να καλύπτονται κάτω από το κοινό σημαίνον "παγκοσμιοποίηση";

3. Σύμφωνα με την αγοραία αντίληψη, η παγκοσμιοποίηση αντιπροσωπεύει ένα νέο ιστορικό στάδιο όπου το κεφάλαιο έχει πλέον πετύχει την "οριστική και πλήρη νίκη" του σε πλανητική κλίμακα, ξεπερνώντας το Κράτος-Έθνος ή και τις αντιφάσεις του, κινούμενο στους χρηματιστικούς αιθέρες, ανεξάρτητο από την σφαίρα της παραγωγής, πάνω από σύνορα και ηπείρους, χωρίς καμιά εθνική κρατική αρχή και κυβέρνηση να μπορεί να το παρεμποδίσει, χωρίς κανένα μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα να μπορεί να του αντισταθεί. Έχει ασκηθεί από διάφορες πλευρές και προπαντός από τις ίδιες τις εξελίξεις καταλυτική κριτική σ΄ αυτό το ιδεολόγημα. Μερικοί φθάνουν μέχρι το να αρνούνται την ύπαρξη της ίδιας της παγκοσμιοποίησης. Η δικιά μας κριτική επιχείρησε, σε διάφορες ευκαιρίες, να διακρίνει ανάμεσα σε μύθο και πραγματικότητα (βλ. ιδιαίτερα τις εισηγήσεις του Σάββα Μιχαήλ, που θα δημοσιευθούν σε λίγες μέρες στο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ Η Παγκοσμιοποίηση ως φάντασμα του κομμουνισμού, που έγινε στη Διεθνή Συνάντηση για τα 150 χρόνια του Κομμουνιστικού Μανιφέστου στο Παρίσι, τον Μάιο του 1998, και Η Παγκοσμιοποίηση ως Μετάβαση στον Σοσιαλισμό, στο Διεθνές συνέδριο για τον Σοσιαλισμό στον 21ο αιώνα, στο Βουχάν της Λαϊκής Κίνας τον Οκτώβριο του 1999).

Την συνοψίζουμε εδώ: σε αντίθεση προς τους προ-καπιταλιστικούς κοινωνικο-οικονομικούς σχηματισμούς, η τάση προς την καθολικότητα, την καθολική ανάπτυξη και καθολική ιδιοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων είναι εγγενής στο κεφάλαιο, ως αυτο-επεκτεινόμενης αξίας, αλλά προσκρούει διαρκώς στα όρια που τίθενται από την φύση του ίδιου του κεφαλαίου. Σε ένα μάλιστα στάδιο ανάπτυξης, όπως προέβλεπε ο Μάρξ στα Grundrisse, (op. cit. p. 336-337), αυτή η τάση προς την καθολικότητα θα βρει στο ίδιο το κεφάλαιο τον μεγαλύτερο φραγμό στην πορεία της, και ως εκ τούτου θα ωθήσει στην υπέρβασή του. Τούτο ακριβώς συμβαίνει όταν η παγκοσμιοποίηση δηλ. η διεθνοποίηση της οικονομικής ζωής, η εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας και της παγκόσμιας αγοράς ανοίγει την μεταβατική εποχή της ιμπεριαλιστικής παρακμής του συστήματος.

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι κάποιο φαινόμενο που εκδηλώνεται σχετικά πρόσφατα, από τότε που άρχισαν να χρησιμοποιούν τον όρο οι "οικονομικοί εγκέφαλοι" του κατεστημένου των ΕΠΑ, στη δεκαετία του ΄80. Είναι ιστορική αντιφατική διαδικασία, κινητήρια δύναμη και εκδήλωση της εποχής της μετάβασης από την τελευταία ανταγωνιστική ταξική κοινωνία στον παγκόσμιο κομμουνισμό. Διακρίνουμε τρεις φάσεις παγκοσμιοποίησης:

Η πρώτη αρχίζει στα τέλη του 19ου αιώνα και καταλήγει στην έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και την Οκτωβριανή Επανάσταση. Αντιστοιχεί στις ιστορικές αλλαγές που αναλύει ο Λένιν, βασισμένος στον Χίλφερντιγκ, στην μπροσούρα του για τον ιμπεριαλισμό.

Η δεύτερη φάση παγκοσμιοποίησης αρχίζει στο τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, με την θέσπιση του συστήματος του Μπρέττον Γούντς και τελειώνει με την κατάρρευση του το 1971. Αντιστοιχεί στην μεταπολιτευτική περίοδο παρατεταμένης επέκτασης και άνθησης του καπιταλισμού, που στηρίχτηκε στη σταθερή μετατρεψιμότητα δολαρίου - χρυσού και το καθεστώς διεθνοποιημένου Κεϋνσιανισμού, για να καταλήξει σε μια χωρίς προηγούμενο κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου από τα τέλη της δεκαετίας του ΄60 - αρχές της δεκαετίας του ΄70.

Η τρίτη φάση παγκοσμιοποίησης αρχίζει από τα τέλη της δεκαετίας του 70 - αρχές της δεκαετίας του ΄80 με την φιλελευθεροποίηση των αγορών, την αντι-Κεϋνσιανή υστερία του νεοφιλελευθερισμού και την απρόσκοπτη πτήση στις διεθνείς χρηματιστικές σφαίρες σε μια φυγή προς τα εμπρός, για την εξεύρεση διεξόδου από την κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου, στην οποία είχε καταλήξει η μεταπολεμική άνθηση, και την ανακοπή κι αναστροφή του διεθνούς επαναστατικού παλιρροϊκού κύματος, που συνόδεψε την κατάρρευση του συστήματος του Μπρέττον Γούντς το 1968-75. Αυτή η τρίτη φάση πήρε το αποπροσανατολιστικό εν πολλοίς όνομα της globalization ή παγκοσμιοποίησης, ενώ ουσιαστικά αφορά την παγκοσμιοποίηση του χρηματιστικού κεφαλαίου κυρίως σε συνθήκες κρίσης υπερσυσσώρευσης του παραγωγικού κεφαλαίου.

Οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες της τρίτης φάσης της παγκοσμιοποίησης, προπαντός η αστρονομική απόσταση που χωρίζει τα ιλιγγιώδη ποσά που μεταφέρονται από το ένα σημείο της πλανητικής χρηματιστικής σφαίρας στο άλλο από την λιμνάζουσα σφαίρα της παραγωγής - με μετριοπαθείς υπολογισμούς πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια μετακινούνται στις χρηματαγορές από το οποίο μόνο το 15% αντιστοιχεί σε πραγματικές αξίες εμπορευμάτων - έχουν συνταρακτικό αντίχτυπο στις ζωές και τις συνειδήσεις των πληθυσμών.

Η χρηματιστική παγκοσμιοποίηση της τελευταίας εικοσαετίας του 20ου αιώνα έφερε μυθώδη πλούτο στα χέρια μιας ελάχιστης παρασιτικής μειοψηφίας κερδοσκόπων ενώ από την άλλη επέφερε την παγκοσμιοποίηση της αθλιότητας, αλλά και την παγκοσμιοποίηση του πιο ακραίου φετιχισμού.

4. Με το πλασματικό κεφάλαιο "οι σχέσεις του κεφαλαίου αποκτούν την πιο εξωτερικευμένη και φετιχιστική τους μορφή", όπως γράφει ο Μάρξ (Capital vol. III p.391, Progress 1977, Μόσχα). Με την χρηματιστική παγκοσμιοποίηση έχουμε την αποθέωση και την κοσμοκρατορία της φετιχιστικής φενάκης, που μακρινή αφετηρία της έχει τον φετιχιστικό χαρακτήρα της εμπορευματικής μορφής. Δεν πρόκειται απλώς για μια μεγιστοποίηση του φετιχισμού του εμπορεύματος και του φετιχισμού του κεφαλαίου. Υπάρχουν νέα ποιοτικά γνωρίσματα της αλλοτριωτικής διαδικασίας.

Στην εποχή της ιστορικής ανόδου του καπιταλισμού και στις περιόδους βιομηχανικής του επέκτασης η αλλοτρίωση συγκαλύπτεται ταυτιζόμενη με την αντικειμενοποίηση (Vergegenstandlichung) των δυνάμεων και ικανοτήτων του κοινωνικού ανθρώπου - στη φιλοσοφική αντίληψη του Χέγκελ για την αλλοτρίωση υπάρχει η πιο κλασική μορφή αυτής της ταύτισης, και η ανατροπή της από τον Μαρξ ήταν ο αναγκαίος όρος για την υπέρβαση του γερμανικού ιδεαλισμού και το περίφημο "υλιστικό αναποδογύρισμα". Αντίθετα στην εποχή της όψιμης καπιταλιστικής παρακμής και κυρίως σ΄ αυτό το εξωπραγματικό fin de siecle της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης η αλλοτρίωση συγκαλύπτεται ταυτιζόμενη όχι με την αντικειμενοποίηση αλλά με την από-αντικειμενοποίηση (Entgegenstandlichung), με την φενάκη ότι η συσσώρευση πλούτου έχει τελείως ανεξαρτητοποιηθεί από την ζωντανή εργασία, όπως και η σφαίρα της πλανητικής χρηματιστικής υπερ - κερδοσκοπίας έχει, υποτίθεται, αυτονομηθεί από την σφαίρα της παραγωγής.

Όλοι οι διαδεδομένοι μύθοι για "το τέλος της εργασίας", την "μεταβιομηχανική εποχή" κλπ., στηρίζονται πολύ λιγότερο στην εισαγωγή νέων τεχνολογιών και πολύ περισσότερο στην παγκοσμιοποίηση του χάρτινου πλούτου στη βάση μιας παγκοσμιοποίησης της αθλιότητας, που τριτοκοσμοποιεί τις μητροπόλεις, δημιουργώντας τεράστιες μάζες χρονίων ανέργων και αποκλεισμένων, και καταποντίζει περιοχές ολόκληρες του Τρίτου κόσμου ή και ηπείρους (Αφρική) στο έρεβος ενός ¨Τέταρτου Κόσμου".

Η από-αντικειμενοποίηση ως αλλοτριωτική διαδικασία θίγει την ανθρώπινη ύπαρξη στα ενδότερα της. Η εξωτερίκευση / αντικειμενοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων του ανθρώπου είναι η αφετηρία και η βάση που επιτρέπει την παραπέρα εσωτερίκευσή της, την διαδικασία της υποκειμενοποίησης, της ανάδυσης και διαμόρφωσης της υποκειμενικότητας. Ο αλλοτριωτικός και αλλοτριωμένος χαρακτήρας της αντικειμενοποίησης στις ταξικές κοινωνίες προσδίδει αλλοτριωμένο χαρακτήρα στην υποκειμενοποίηση και στο υποκείμενο. Οταν όμως η αλλοτριωτική διαδικασία κυριαρχείται από την από-αντικειμενοποίηση τότε η εσωτερίκευση αυτής της "πιο εξωτερικευμένης και φετιχιστικής μορφής" των σχέσεων του κεφαλαίου (μάρξ) εκπίπτει σε διαδικασία από-υποκειμενοποίησης, πορεία αποσύνθεσης και αφανισμού των στοιχείων υποκειμενικότητας που εμφανίζονται.

O θάνατος του υποκειμένου που, μετά τον θάνατο του θεού, είχε προαναγγελθεί από τις απαρχές της εποχής της καπιταλιστικής παρακμής και, στη συνέχεια, με ιδιαίτερη έμφαση από μια σειρά Γάλλους στοχαστές, στρουκτουραλιστές και μη, από την δεκαετία του ΄60, έπαψε πια να είναι φιλοσοφική ενόραση και έγινε ιστορικό γνώρισμα των κοινωνιών των yuppies, της virtual reality και των τερατουπόλεων του Μπλάντ Ράνερ. Παγκοσμιοποίηση του πλασματικού κεφαλαίου σημαίνει παγκοσμιοποίηση πλασματικών υποκειμένων, που είναι υποχείρια και διαχειριστές, ταυτόχρονα, πλασματικών αντικειμένων. Αυτό το μάγμα κινείται και κινεί, αλληλεπιδρά με ότι συμβαίνει στις ανώτερες στιβάδες του κοινωνικού εδάφους, και προπαντός εκεί όπου οι αντιφάσεις γίνονται συνειδητές παραστάσεις, ιδεολογικά μορφώματα και παλεύονται από ανθρώπους χωρισμένους από ασυμβίβαστα ταξικά συμφέροντα.

Η φετιχιστική διαδικασία απόαντικειμενοποίησης / απο-υποκειμενοποίησης, που πυροδοτεί η παγκόσμια υπερσυσσώρευση πλασματικού κεφαλαίου, η διαδικασία αποσάρθρωσης της υποκειμενικότητας, αλληλεπιδρά με τις συνέπειες από την υποχώρηση των μαζικών εργατικών και λαϊκών κινημάτων στην 20ετία της χρηματιστικής νέο-φιλελεύθερης επέλασης. Τρέφει και τρέφεται με όλες τις διαψεύσεις των Μεγάλων Προσδοκιών της γενιάς του ΄60, με την απομάκρυνση στο άπειρο της αναμενόμενης επανάστασης και της ριζικής αλλαγής, με την αποδοχή του καπιταλισμού, της αγοράς, της αστικής δημοκρατίας σαν του αξεπέραστου ορίζοντα της Ιστορίας. Αυτή η ολέθρια αλληλεπίδραση γνωρίζει την κορύφωση όταν, κάτω από την πίεση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης πάνω στις συσσωρευμένες αντιφάσεις και τα αδιέξοδα των γραφειοκρατικών μεταβατικών κοινωνιών του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού", οι τελευταίες καταρρέουν. Η ενδόρρηξη της Σοβιετικής Ένωσης, πάνω απ΄ όλα, και η πίεση από την πιο κολοσσιαία παλινορθωτική αντεπανάσταση δεν λύνει αλλά παροξύνει αφάνταστα, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, την κρίση διαμόρφωσης ενός υποκειμένου της χειραφέτησης - παρόλο που ένας βασικός παράγοντας στην παρεμπόδιση διαμόρφωσης μιας τέτοιας επαναστατικής υποκειμενικότητας, η ίδια η σταλινική γραφειοκρατία, χρεοκόπησε ιστορικά και ανεπιστρεπτί. Η χρεοκοπία αυτή εμφανίζεται από καπιταλιστές και "ανακυκλωμένους> πρώην σταλινικούς σαν χρεοκοπία του ίδιου του σοσιαλισμού και του επαναστατικού προτάγματος. Από την άλλη οι νοσταλγοί του παρελθόντος ή και οι απολογητές του σταλινισμού παρουσιάζουν σαν μόνη εναλλακτική λύση στη βαρβαρότητα της παλινόρθωσης αυτό ακριβώς που χρεοκόπησε κι οδήγησε σ΄ αυτήν.

Οι πραγματικές προοπτικές του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα χαράζονται ξεπερνώντας όλα τα χρεοκοπημένα σχήματα, χωρίς απολογητικές αλλά και χωρίς ιστορικές αμνησίες, χωρίς αγνόηση των μαθημάτων, χωρίς παρακάμψεις της γιγάντιας επικής και τραγικής εμπειρίας των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αν παίζουμε "κρυφτό" με την ιστορία...

5. Η παγκοσμιοποίηση του χρηματιστικού κεφαλαίου δημιούργησε τρομερές καταστροφές αλλά δεν έκλεισε τον ορίζοντα της Ιστορίας. Το αντίθετο: προετοίμασε όρους για την μεγαλύτερη ρήξη της ιστορικής συνέχειας, γιατί, πάνω απ΄ όλα είναι παγκοσμιοποίηση των αντιφάσεων του κεφαλαίου. Η ίδια η θεμελιακή αντίφαση ανάμεσα στις παγκόσμιες παραγωγικές δυνάμεις και τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής μαζί με το Κράτος-Έθνος, ή, με τους όρους των μαρξικών Grundrisse, η αντίφαση ανάμεσα στην τάση προς την καθολικότητα που γεννά το κεφάλαιο και τα εσωτερικά όρια που προσιδιάζουν στην ίδια την φύση του κεφαλαίου οξύνθηκε στο έπακρο. Εάν αυτή η κορύφωση της αντίφασης διαπερνάει, όπως είδαμε πιο πάνω, τα μύχια της ανθρώπινης ύπαρξης, την ίδια την ανάδυση της υποκειμενικότητας, από την άλλη διαρρηγνύει τις ίδιες τις σχέσεις του καπιταλισμού με την Ιστορία - με την καθολικότητα και την διάρκεια που αυτός έφερε στην ιστορική διαδικασία.

Συνήθως η σχέση του καπιταλισμού με το Μοντέρνο, με την νεοτερικότητα, θεωρείται σαν μια αφηρημένη ταυτότητα. Ο Μάρξ, αντίθετα έχει δείξει ότι αποτελούν ενότητα αντιθέτων: το κεφάλαιο "δημιουργεί την αστική κοινωνία και την καθολική ιδιοποίηση της φύσης και του ίδιου του κοινωνικού δεσμού από τα μέλη της κοινωνίας" (Grundrisse o.π.π. σελ. 336), την τάση να ξεπεραστούν εθνικά σύνορα, οι προκαταλήψεις, η παραδοσιακή ικανοποίηση των υπαρχουσών αναγκών και η αναπαραγωγή των παλιών τρόπων ζωής που είναι περιορισμένοι σε εγκαθιδρυμένα από καιρό και αποδεκτά με εφησυχασμό όρια" (ο.π.π. σελ. 337), με άλλα λόγια την τάση του Μοντέρνου. Αλλά, συνεχίζει ο Μάρξ "από το γεγονός πως το κεφάλαιο θέτει κάθε τέτοιο όριο σαν φραγμό που έχει ιδεατά ήδη ξεπερνάει, αυτό δεν σημαίνει ότι το έχει ξεπεράσει και πραγματικά. Κι αφού κάθε τέτοιο όριο αντιφάσκει με τον προσδιορισμό του κεφαλαίου, η παραγωγή του υπόκειται σε αντιφάσεις που διαρκώς ξεπερνιούνται α΄΄'α για να επανατεθούν συνεχώς. Ακόμα παραπέρα, η καθολικότητα προς την οποία ακατάπαυστα το κεφάλαιο τείνει, συγκρούεται με φραγμούς μέσα στην ίδια την φύση του κεφαλαίου, φραγμούς που σε ένα ορισμένο στάδιο ανάπτυξής του θα αφήσουν να αναγνωρισθεί ότι είναι το ίδιο το κεφάλαιο το μεγαλύτερο εμπόδιο στον δρόμο αυτής της τάσης, και συνεπώς θα ωθήσει προς την υπέρβασή του μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό". (ο.π.π. σελ. 337) Σε ένα ορισμένο στάδιο ανάπτυξής του - και τέτοιο είναι το στάδιο της ιμπεριαλιστικής παρακμής - η τάση του Μοντέρνου και της καθολικότητας γίνεται ασυμβίβαστη με το ίδιο το κεφάλαιο.

Στη τρίτη φάση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η παγκόσμια επέκταση κι ολοκλήρωση του αφηρημένου κεφαλαίου (όπως ονόμασε ο Χίλφερντιγκ το χρηματιστικό κεφάλαιο που έχει κάνει αφαίρεση των υλικών όρων της προέλευσής του), διαμορφώνει μόνο μιαν αφηρημένη, στρεβλή, εσωτερικά τεμαχισμένη, καθολικότητα, ένα ψευδοκαθολικό, φάντασμα κι εμπόδιο του συγκεκριμένου Καθολικού, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας καθολικής χειραφέτησης. Δεν είναι τυχαίο, ότι σ΄ αυτή την 20ετία της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης άνθησαν όλα τα σαπρόφυτα του λεγόμενου μεταμοντερνισμού, η εχθρότητα στο Μοντέρνο. Στη πρώτη φάση της παγκοσμιοποίησης, στην αυγή της εποχής της καπιταλιστικής παρακμής, υπήρξε ένας αναστοχασμός του Μοντέρνου που στην κουλτούρα πήρε την μορφή του Μοντερνισμού. Η επανάσταση των κάθε είδους avant-gardes, ανεξάρτητα από τις προσωπικές πολιτικές-ιδεολογικές πεποιθήσεις του κάθε μεμονωμένου καλλιτέχνη, απηχούσε τον ίδιο τον μεταβατικό χαρακτήρα της ιστορικής εποχής και συνδέονταν με χίλια ορατά κι αόρατα νήματα με τον ορίζοντα που θα ανοίξει η Οκτωβριανή Επανάσταση.

Στη δεύτερη φάση της παγκοσμιοποίησης, στην μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο, υπήρξε πάλι, έστω και σε κάπως μικρότερη κλίμακα ένας χώρος για τις καλλιτεχνικές πρωτοπορίες, που σε ορισμένες περιπτώσεις φτάσανε πάλι σε κορυφώσεις (ο αφηρημένος εξπρεσσιονισμός στη ζωγραφική, το θέατρο του Μπέκετ, η μουσική του Στοκχάουζεν και του Νόνο, η ποίηση του Τσέλαν κλπ). Στη τρίτη, όμως, φάση της παγκοσμιοποίησης συνέβηκε το εντελώς αντίθετο από τις προηγούμενες: στο όνομα της κόπωσης από πειραματισμούς και αναζητήσεις καινοτομιών, κυριάρχησε η συντηρητική επιστροφή στο συμβατικό και η αντιδραστική εχθρότητα απέναντι στο Μοντέρνο- ο μεταμοντερνισμός. Δεν πρόκειται απλώς για πολιτιστικά φαινόμενα στην απόμακρη σφαίρα του "εποικοδομήματος". Εκφράζουν βαθύτατες ιστορικές τάσεις, την ίδια την ρήξη του καπιταλισμού με την νεωτερικότητα και την καθολικότητα, με τις οποίες συνδέθηκε από την γένεσή του την ίδια. Αυτή η ρήξη περνάει τώρα από την φάση της μεταμοντέρνας εχθρότητας σ΄ αυτήν της αντι-μοντέρνας επίθεσης και παλινδρόμησης σε μια προ-μοντέρνα βαρβαρότητα όπου τελετουργίες στο ξόανο του Ξάνγκο ξορκίζουν το κράχ από τα μοντέρνα χρηματιστήρια.

Η παγκοσμιοποίηση των αντιφάσεων του κεφαλαίου έχει φτάσει πια στο σημείο της έκρηξής τους. Από τα μέσα ήδη της δεκαετίας του ΄90, η χρηματιστική παγκοσμιοποίηση άρχισε να δείχνει σημάδια εξάντλησης. Στο οικονομικό πεδίο με μια σειρά χρηματιστικά σοκ: την κατάρρευση, πρώτα, του μεξικάνικου πέσο το 1994-95 κι αργότερα με το διεθνές κράχ στην Ασία το 1997, την χρεοκοπία της Ρωσίας το 1998, τη κατάρρευση του βραζιλιάνικου ρεάλ και την κρίση στη Λατινική Αμερική το 1999 κλπ. Στο κοινωνικό πεδίο με ένα νέο κύμα ριζοσπαστισμού και κοινωνικών αγώνων: την εξέγερση των Ζαπατίστας, τις μαζικές απεργίες στη Γαλλία το 1995-96, την λαϊκή εξέγερση κι ανατροπή της 30χρονης ματωβαμένης αντικομμουνιστικής δικτατορίας του Σουχάρτο στην Ινδονησία το 1998 κ.α. Σε ένα άλλο επίπεδο, ο πόλεμος του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, ο πρώτος πόλεμος στην μεταπολεμική Ευρώπη, σημαδεύει ακριβώς την έκρηξη όλων των αντιφάσεων που αναπαρήγαγε σε διευρυμένη, πλανητική κλίμακα η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.

Στις παραμονές του νατοϊκού πολέμου στα Βαλκάνια, ανώτατοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Κλίντον παραδέχονταν ότι η ευφορία και η θριαμβολογία των καπιταλιστών στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 είχε δώσει πια την θέση της στην περίσκεψη για τους φόβους από ένα χαοτικό διεθνές περιβάλλον και προ παντός από την εμφάνιση "δυνάμεων αντίθετων στην παγκοσμιοποίηση" (βλ. Σ. Μιχαήλ, Το ΝΑΤΟ, η Παγκοσμιοποίηση και ο Πόλεμος, Ομιλία στο Βελιγράδι, 19 Μαϊου 1999, δημοσιεύθηκε στην Επαναστατική Μαρξιστική Επιθεώρηση Νο 4, Ιούνιος 1999 σελ. 14-19). Μέσα από τις εντεινόμενες κοινωνικές λαϊκές αντιστάσεις και τα αδιέξοδα του ίδιου του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, οι όροι που αφάνιζαν τα εμφανιζόμενα στοιχεία υποκειμενικότητας μετατρέπονται στο αντίθετό τους. Αντικειμενικές αντιφάσεις, κοινωνικές συγκρούσεις, ιστορικές εμπειρίες, που συνδέονται τώρα με την εξάντληση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, εσωτερικεύονται και προωθούν με νέους όρους την διαδικασία υποκειμενοποίησης.

Η ίδια η χρηματιστική παγκοσμιοποίηση αποδεικνύεται μια εξαιρετικά αντιφατική διαδικασία μετάβασης: με την διευρυμένη αναπαραγωγή των αντιφάσεων του κεφαλαίου σε πλανητική κλίμακα, την κρίση του Κράτους-Εθνους, την παρακμή του νόμου της αξίας-εργασίας που προωθεί, αποτελεί διαδικασία κρίσης και αποδιοργάνωσης του παλιού τρόπου παραγωγής και συγκέντρωσης υλικών εφοδίων για το νέο. Αντίστοιχα, ενώ με την κυριαρχία από-αντικειμενοποίησης αποδιοργανώνει την διαδικασία υποκειμενοποίησης, η στενότερη καθολική συνάφεια και παγκόσμια αλληλεξάρτηση των κοινωνικο-οικονομικών διαδικασιών που εγκαθιστά, δημιουργεί τους διεθνείς όρους μιας νέας υποκειμενικότητας ικανής να υπερβαίνει τον ορίζοντα του καπιταλισμού.

Η γένεση μιας επαναστατικής υποκειμενικότητας με στόχους και δράση για την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, πέρα από την παγκοσμιοποιημένη αθλιότητα και την ολική αλλοτρίωση, δεν μπορεί, από την φύση της ίδιας της λειτουργίας της, να είναι μια εθνική διαδικασία αλλά μόνο διεθνής. Συνδέοντας τις τύχες όλης της ανθρωπότητας, από το ένα άκρο του πλανήτη στο άλλο, ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός συγκαλεί από όλες τις ηπείρους της γης τους κολασμένους και συνενώνει τους νεκροθάφτες του.

ArELa έγραψε:Μπορεί να κάνω λάθος αλλά έχω την αίσθηση ότι οι προλαλήσαντες δεν διάβασαν το πόνημα. Το σίγουρο είναι ότι δεν είδα ακόμα τεκμηριωμένες θέσεις (εξαιρώ την τοποθέτηση του Ιωνα)σχετικά με το θέμα μας, ήτοι: την συγγένεια ή μη του διεθνισμού με την παγκοσμιοποιηση

Ε οχι φυσικα,καμια σχεση δεν εχει ο διεθνισμος με την παγκοσμιοποιηση.

Και μονο οι λεξεις το διαχωριζουν.Το πρωτο περιλαμβανει την εννοια εθνος ενω το δευτερο την πολτοποιει ωστε να την εξαφανισει.

Ο διεθνισμος ειναι ενα κινημα αλληλεγγυης προς τους κατατρεγμενους λαους,που στηριζεται ομως στην υπαρξη των εθνων,στηριζοντας το δικαιωμα τους να δημιουργουν κρατη με εθνικο χαραχτηρα,πραγματικη δημοκρατια,κοινωνικη ισοτητα και ελευθερια.

Η παγκοσμιοποιηση αντιθετως θελει να πολτοποιηση τα κρατη-εθνη με μια πολυποτισμικη σουπα με τελικο σκοπο τον απολυτο ελεγχο των μαζων.

Πάρη Εδωσες μία πολύ καλή εξήγηση στη διαφορά μεταξύ διεθνισμού και παγκοσμιοποίησης και μάλιστα με την ετυμολογία των λέξεων.

Αλλά εκείνο που είπες για τον Μπίλ Γκειτς είναι σίγουρο ότι πρόκειται για φιλανθρωπία. Γιατί υπάρχουν υπόνοιες ότι με τα χρήματα αυτά οι πλούσιοι χρηματοδοτούν την ευγονική και τον αποπληθυσμού.

Ο αποπληθυσμός μπορεί να εξηγηθεί και με μαρξιστικούς όρους αλλά ποτέ δεν μπορούσε να προβλέψει ο Μάρξ ότι οι κεφαλαιοκράτες θα εφταναν σε τέτοιο βαθμό διαστροφής ώστε να θέλουν να εξοντώσουν το 90% του πληθυσμού επειδή λόγω εξέλιξης των παραγωγικών δυνάμεων κάθε τι παράγεται με κοινωνικά αναγκείο χρόνο εργασίας ελάχιστο και οι ανεργοι, αυτοί που κανένας εργοδότης δεν τους θέλει στη δούλεψή του δεν καταναλώνουν και κατά συνέπεια είναι άχρηστοι.

Ο Μάρξ τα είχε πεί πιό light

«Το κεφάλαιο, όμως, που έχει τόσο "σοβαρούς λόγους" ν' αρνιέται τα βάσανα της εργατικής γενιάς που το περιβάλλει σήμερα, καθορίζεται τόσο λίγο στην πραχτική κίνησή του... από το ασυγκράτητο ξεκλήρισμα του πληθυσμού, όσο και από την ενδεχόμενη πτώση της γης πάνω στον ήλιο...

Γι' αυτό το λόγο το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία και στη διάρκεια ζωής του εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τις υπολογίζει. Στην κατηγορία για σωματικό και πνευματικό μαρασμό, για πρόωρο θάνατο και για το μαρτύριο της υπερβολικής εργασίας απαντάει:
Μήπως θα 'πρεπε να μας βασανίζει αυτό το βάσανο μια και αυξάνει τις απολαύσεις (τα κέρδη) μας;».
-Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο»

Σ'αυτό το σημείο φρονώ πως αξίζει να βάλω και τον πρόλογο του ανδρός, που παρέλειψα νωρίτερα (για να μη φανεί κουραστικό σεντόνι- πράγμα που τελικά δεν απεφεύχθη έτσι κι αλλιώς)














Στην ανάλυσή μου που σχετίζεται με τον ανωτέρω τίτλο, θα επικεντρωθώ σε εκείνες τις δυνάμεις της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς που περιλαμβάνονται στους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ και θεωρούν ότι ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία ή αντικειμενικά, με τις πράξεις τους, ότι εντάσσονται σ' αυτήν.


Η διαχρονική εμπειρία έχει αποδείξει και θεωρείται πια ως αναμφισβήτητη αντικειμενική γνωσιολογική κατάκτηση ότι ο αυτοπροσδιορισμός οποιουδήποτε ανθρώπου δεν σημαίνει αυτομάτως και την αλήθεια. Μπορεί δηλαδή κάποιος να αυτοαποκαλείται αριστερός, κεντρώος, δεξιός, κ.λπ και να μην είναι στην πράξη αυτό που λέει. Κι αυτό, γιατί όπως προανέφερα, η πράξη καθενός είναι το κριτήριο για τον οποιοδήποτε προσδιορισμό. Συνεπώς, και για να γίνουμε πιο σαφείς, ένας που ονομάζει τον εαυτό του αριστερό, μπορεί με αντικειμενικά κριτήρια και με βάση τις πράξεις του να είναι ακόμη και φασίστας. Στην απόλυτη σύγχυση σε όλα τα επίπεδα, που ζούμε, αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει. Ούτως ή άλλως ο καθένας μας, από την προσωπική του ζωή, έχει βιώσει πολλά τέτοια παραδείγματα, έστω κι αν δεν τα ομολογεί.

Μ' ένα λόγο: Δεν μπορεί να είσαι ό,τι δηλώσεις.

Δυστυχώς στην Ελλάδα που ζούμε, για να περιοριστούμε σ' αυτήν, υπάρχει πλήρης σύγχυση και κραυγαλέα αυθαιρεσία των εννοιών. Συνεπώς το ξεκαθάρισμα των εννοιών είναι και αποτελεί ένα από τα πρώτιστα καθήκοντα ενός σοβαρού μελετητή, που έχει αξιώσεις για την έρευνα της αντικειμενικής αλήθειας και το ανάλογο θάρρος να την εκφράσει, γιατί - κακά τα ψέματα - χωρίς θάρρος και παρρησία να εκφράσεις την αλήθεια (η υποκρισία έχει περισσέψει σ' αυτόν τον τόπο), αλήθεια είναι δύσκολο έως αδύνατο να υπάρξει.

Το λέω αυτό για να ισχυριστώ εκ των προτέρων ότι στους κόλπους της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς και όχι μόνο υπάρχει πλήρης σύγχυση της έννοιας «διεθνισμός» με την έννοια «παγκοσμιοποίηση». Να το πούμε χωρίς περιστροφές:

Η εκσυγχρονιστική Αριστερά ταυτίζει την παγκοσμιοποίηση με τον διεθνισμό. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις γίνεται και ο κύριος απολογητής της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης.

Πως συμβαίνει αυτό; Είναι ένα θεμελιώδες και κρίσιμο ερώτημα για τη σημερινή εποχή και συγκυρία, που πρέπει να ερευνήσουμε, επειδή έχει τεράστια σημασία και για την πρακτική πολιτική. Εάν είναι λάθος η θεωρία, τότε δεν μπορεί παρά να είναι λάθος και η πολιτική που απορρέει από αυτή την θεωρία, παραφράζοντας τον Λένιν, που, κατά την άποψή μου, πολύ σωστά τόνισε ότι «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα».[1]





Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός.
Η σελίδα του, εδώ http://damonpontos.gr/?page_id=2

Κι αφού παρέθεσα και την εισαγωγή του Βασιλειάδη για πρωινό, απαντώ στον Clash ο οποίος απάντησε με δανεική συλλογιστική λες και δεν έχει δική του.
Ναι κι εγώ το ίδιο έκανα, αλλά εγώ δηλώνω την αδυναμία μου να τα διατυπώσω με τόση πληρότητα, ελλείψει των γνωσιακών βάσεων του γράφοντα, (για την αριστερά γενικότερα- το Μαρξισμό ειδικότερα) ο οποίος όχι μόνο με κάλυψε αλλά όπως ήδη ομολόγησα, έμαθα κιόλας από αυτόν. Εσύ Νικόλα δηλώνεις το ίδιο όταν μου ανεβάζεις ένα αντίστοιχο (αντίστοιχο-όχι ισάξιο) σεντόνι;

Έτσι κι αλλιώς, αυτό που ανέβασες δεν αντικρούει και σίγουρα δεν αποδυναμώνει σε καμία αποστροφή του, τα ερείσματα του Βασιλειάδη. Καλό είναι να διαβάσεις το πόνημά του κάποια στιγμή, (όταν δε θα βαριέσαι βέβαια...) και όταν/αν απαντήσεις σ'αυτό, να το κάνεις με δικά σου λόγια/σκέψεις., όχι με δανεικές που ενστερνίστηκες. (λέμε τώρα...όνειρα κάνω το καψερό... )

Στο βαθμό που βλέπω ελαφρά χοροπηδηματάκια γύρω απ'την ουσία αυτών που προτάσσει ο Βασιλειάδης, (και λογικό το βρίσκω...) και εφ'όσον δεν μπορείς/μπορείτε να πραγματευτείς/τε καν τα συγκεκριμένα, εμμένω τεκμηριωμένα (και με ισχυρά επιχειρηματολογικώς πειστήρια κοινής λογικής πλέον) στον ισχυρισμό μου περί στενότατης επαφής-συγγένειας (στραγγαλιστικού εναγκαλισμού τύπου) μεταξύ διεθνισμού και παγκοσμιοποίησης, πράγμα που φυσικά δεν αλλάζει επειδή εσείς δεν θέλετε ή... "βαριέστε" ...να κοιτάξετε κατάματα τα τεκμαρτά δεδομένα. (Δεν κρύβω ότι απο αριστερούς σκεπτόμενους-που πιστεύω πως είναι-περίμενα καλύτερη διαλεκτική "μάχη")

Στο μόνο που θα διαφωνούσα με τον Βασιλειάδη, είναι στο επίθετο "αφύσικη" με το οποίο προσδιορίζει αυτή τη συγγένεια στον τίτλο του πονήματός του. Καταλαβαίνω βέβαια ότι μπορεί να έχει συναισθηματική αφετηρία αυτός ο προσδιορισμός, αλλά εγώ δεν παύω να τη θεωρώ "φυσιολογική", στο βαθμό που αμφότερα τα φιλοσοφικο-ιδεολογικά οικοδομήματα (δυτικών-καπιταλιστών-παγκοσμιοποιητών/προλετάριων-διεθνιστών) :...

α/ σχεδιάστηκαν και χτίστηκαν από τους ίδιους (αφανείς) αρχιτέκτονες οι οποίοι δουλεύουν τις μάζες ψιλό γαζί και ένα πράγμα θέλουν -και το πραγματώνουν με την ιδεολογική "βιοποικιλότητα" που προσφέρουν στους λαούς

και... β/παρουσιάζουν άλλη νοητική φόρμα/ορολογίες/φιλοσοφική/ιδεολογικοπολιτική αφετηρία μεν, (καλό ξεκάρφωμα και εξαπάτηση των αγνών ιδεολογικών "πιστών" του είδους) ,καταλήγουν σε κοινή επί της ουσίας συνισταμένη, δε. Τυχαίο; Δε νομίζω. (αφού τελικός στόχος είναι η πραγμάτωση μίας και μοναδικής ατζέντας)


Εγώ ως ιδεολογικώς "άθεη" το βλέπω. Οι "πιστοί" είναι λογικό να μην μπορούν ή να μη θέλουν, κυρίως να παραδεχτούν ότι οικοδόμησαν όλο το σύστημα πεποιθήσεών τους, πάνω σε ένα σάπιο δόγμα που προσφέρει μια ψευδεπίγραφη αυταπάτη-παραμύθα-όπιο των "πιστών". Είναι δύσκολο να γκρεμίζεις ολόκληρο οικοδόμημα, το ξέρω... Πού να χτίζεις τώρα άλλο... (αυτό το τριπάκι είναι μόνο για όσους το λέει η περδικούλα τους και διατίθενται να δουν κάποιες σκληρές αλήθειες κατάματα)



ΥΓ: (EDIT) Θέλω να διευκρινίσω κάτι εδώ. Στόχος μου δεν είναι σε καμία περίπτωση να χτυπήσω-καταγγείλω-στηλιτεύσω-απαξιώσω τους αριστερούς, κεντρώους, ή δεξιούς. Απλά δεν αντέχω να βλέπω άλλο να μας χειραγωγεί όλους μια κάστα υπανθρώπων, κι αυτό παλεύω να αποδείξω ότι κάνει.

Ωραία αφού έγραψες κάποιες δικές σου σκέψεις και δεν με παραπέμπεις σε σεντόνια που πρέπει να τα διαβάσω για να απαντήσω θα πω και εγώ κάποια δικά μου πράγματα. Δεν είμαι κανένας διαννοούμενος για να έχω την ικανότητα πολύπλοκων συλλογισμών για αυτό και σου πέταξα το Σάββα Μιχαήλ, αφού δηλώνω αδυναμία για να κάνω αντίστοιχη ανάλυση. Πιστεύω, όμως, σε ορισμένα απλά πραγματάκια.

1) Το έθνος είναι κατασκεύασμα,το οποίο καλλιεργήθηκε μέσα από διάφορους μηχανισμούς με στόχο την υποκειμενική ταύτιση των ατόμων που αποτελούν μέλη του.

2) Το κράτος είναι ο κεντρικός άξονας κάθε έθνους και γίνεται ανοιχτά αντιδραστικό γιατί καταπιέζει την κοινωνική σύγκρουση στο όνομα μιας φαντασιακής υπερκοινωνικής εθνικής ενότητας.

3) Ο ιμπεριαλισμός της μητρόπολης στην περιφέρεια δεν γίνεται μόνο σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και στο εσωτερικό ενός έθνους κράτους.

4) Η αντίσταση στο έθνος κράτος σημαίνει υποστήριξη της αυτονομίας και της αλληλεπίδρασης των διαφόρων κοινοτήτων, οι οποίες ξεκινάνε από το εσωτερικό της κοινωνίας και προχωράνε σε διεθνές επίπεδο.

5) Ο Πακιστανός, ο Πολωνός και ο Ελληνας εργάτης που δουλεύουν δίπλα - δίπλα έχουν κοινά ταξικά συμφέροντα. Ο Ελληνας εργάτης με τον Ελληνα βιομήχανο δεν έχει κανένα. Αυτό σημαίνει ενότητα στο κοινό αγώνα με τους μετανάστες και φυσικά είναι διαφορετικό από την προώθηση της μετανάστευσης που κάνουν οι καπιταλιστές.

6) Με βάση τα παραπάνω πιστεύω ότι είδε δίκιο ο Μαρξ όταν υποστήριζε ότι «η χειραφέτηση της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε τοπικό, ούτε εθνικό, αλλά ένα κοινωνικό καθήκον που αγκαλιάζει όλες τις χώρες στις οποίες υπάρχει η σύγχρονη κοινωνία».

7) Απέναντι λοιπόν στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου μπορεί να σταθεί μόνο ένα διεθνές μέτωπο των καταπιεσμένων που θα συνδέει τους «δρόμους της Ευρώπης» με «τα βουνά του Μεξικού». Και αυτός είναι ο διεθνισμός.

Ο διεθνισμός διαφέρει από την παγκοσμιοποίηση και για ένα άλλο λόγο. Ο διεθνισμός δεν επιδιώκει την ομογενοποποίηση η να ξεκόψει μια ομάδα ανθρώπων ή ένα έθνος από τα χαρακτηριστικά που κάνουν τη διαφορά όπως είναι η γλώσσα, οι συνήθειες, η παράδοση. Επιδιώκει την αλληλεγγύη μεταξύ λαών που ανήκουν στην εργτική τάξη ενάντια στο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο που αντίθετα επιδιώκει την ομογενοποίηση και την εξαφάνιση ιδιαίτερων χαρακτηριστικών.

Δυστυχώς σήμερα εδώ στην Ελλάδα το εθνικό συμπίπτει με το ταξικό αφού χτυπιούνται ακόμα και ανώτερα κοινωνικά στρώματα της μεσαίας τάξης και κατ επέκταση η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού για να μην πω το 99% του ελληνικού λαού. Παράλληλα επιδιώκεται η ομογενοποίηση του πληθυσμού με έναν γιαλαντζί εξευρωπαισμό και η εξαφάνιση χαρακτηριστικών που κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε άλλες εθνότητες. Και επιπλέον επιδιώκεται η δημιουργία ενός αισθήματος κατωτερώτητας του Ελληνα ανάμεσα σε άλλους λαούς με την στοχοποίηση των χαρακτηριστικών και των συνηθειών που κάνουν τη διαφορά βαφτίζοντας τα ως εθνικά ελαττώματα

Οι ενδείξεις είναι οι εξής:
Ο ΓΑΠ δεν μιλά ποτέ Ελληνικά ακόμα και όταν βρίσκεται επίσημα και μπροστά στις κάμερες με τον Αχμαντινετζαντ ή τον Καντάφι οι οποίοι μιλούν στη γλώσσα τους και μεταφράζουν οι διερμηνείς στον ΓΑΠ στα αγγλικά. Επιδιώκεται να γίνουν τα αγγλικά επίσημη γλώσα της χώρας όπως στην Νιγηρία.

Οι σύμβουλοι του ΓΑΠ δεν είναι Ελληνες. Η επιτροπές σοφών αποτελούνται από "ξένους" που ήρθαν δήθεν να μας νοικοκυρεψουν και αυτό βάζει τον ελληνικό λαό στο σύνολό του σε μία υποδεέστερη θέση σε σχέση με τους άλλους ευρωπαίους, σαν κάτι μολυσμένο και χτικιασμένο που χρήζει θεραπείας με βούρδουλα ή ακρωτηριασμούς. Ο διεθνισμός δεν δέχεται ανώτερες και κατώτερες εθνότητες και προπαντός αν αυτό χρησιμοποιείται για την αύξηση της κερδοφορίας του παγκοσμίου κεφαλαίου και δημιουργεί εχθρα, ρατσισμό και αντιπάθειες που μπορούν να χειραγωγηθούν κατάλληλα και να χρησιμοποιηθούν σαν αιτία πολέμου μ τη λογική του διαίρει και βασίλευε.

Η επίθεση ενάντια στο λαό στο σύνολό του ή κατά ομάδες επιδιώκει να δημιουργήσει μία συνειδηση κατωτερότητας και κακομοιριάς και αυτό λέγεται και από τα στόματα των ξένων ηγετών και από τα στόματα των Ελλήνων πολιτικών και αναπαράγονται από τα ΜΜΕ σε διαφορες παραλλαγές χρώματα και σχέδια.
Ας θυμηθούμε τις παγκάλιες φασιστιές, τις μερκέλιες παπαριές, την επικέντρωση του φακού στην ξυνή μάπα των τροικανών όταν είδαν ένα νεαρό να ξαπλώνει στον ήλιο σε μία καφετέρεια, τις πόρσε που μέτρησε στην παραλιακή ο δημοσιοκάφρος (που σαι ρε Σταθάκη να δεις οδική συμπεριφορά να σου πέσουν και οι υπόλοιπες τρίχες στο κεφάλι σου) το μαρκούτσι του δημοσιοκάφρου στις ταβέρνες την Καθαρή Δευτέρα ή στις παραλίες.
Όλα αυτά εκτός από συνειδηση κατωτερώτητας δημιουργούν και τη συνείδηση ότι ο Ελληνας πρέπει να είναι ένα φτηνό μηχανάκι που δουλεύει χωρίς να έχει πρόσβαση σε τίποτα ούτε και στον ελληνικό ήλιο. Ακραία μορφή αλλοτριωσης του ανθρώπου από τον τόπο του, που επιδιώκεται για πρώτη φορά πιλοτικά εδώ και τώρα.

Επιδιώκεται η καταστροφή της οικογένειας που παρ όλο που δεν την δέχονται οι μαρξιστές σαν θεσμό η ελληνική οικογένεια ήταν μέχρι σήμερα ένα χαρακτηριστικό που έκανε τη διαφορά. Η οικογένεια ήταν κάτι που ενώ οι ορθόδοξοι μαρξιστές και αναρχικοί την αμφισβητούν σαν θεσμό, δεν είναι δυνατόν να δεχτούν μία βίαιη διάλυση από τα πάνω και τη μετατροπή όλων σε ένα στρατό από ρομποτάκια σε ζωώδη κατάσταση ταγμένα στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Ο θεσμός αυτός που κάποτε στήριζε το Σύστημα τώρα δεν το βολεύει πιά.
Μαζί με την οικογένεια ο τυφώνας παίρνει σβάρνα και κάθε μορφή αλληλεγγύης και κοινωνικότητας έπιδιώκοντας τον ακραίο ατομισμό και τη ρουφιανιά σαν πρότυπο συμπεριφοράς.

Αλλο ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία και ο τρόπος που επιδιώκεται.
Ας δούμε ένα απόσπασμα του Δημήτρη Καζάκη (και ο Δελαστικ έχει πει παρόμοια) της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που αναφέρει με ποιό τρόπο επιδιώκεται η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας χωρίς να το πάρει χαμπάρι ο λαός και μάλιστα κάνοντας θυσίες για να σωθεί "δήθεν" η χώρα στην πραγματικότητα κάνοντας θυσίες καταστρέφει τη χώρα.

Η κυβέρνηση και το καθεστώς κατοχής επιχειρούν να συγκαλύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με το «πακέτο στήριξης» και την εγκατάσταση του ΔΝΤ στη χώρα υπό την εποπτεία της ΕΕ δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» που θα κληθούν να υποστούν τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της ΕΕ ο Έλληνας εργαζόμενος δεν κινδυνεύει να χάσει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του αλλά και την ίδια την χώρα του.

Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να χωριστεί η χώρα σε περιοχές και περιφέρειες, να εκχωρήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο. Η χώρα απειλείται να μεταβληθεί σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε ημι-αυτόνομες περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες σε γειτονικά κράτη, κρατίδια και προτεκτοράτα ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.

Κατω από τις συνθήκες αυτές διεθνισμός σημαίνει ΚΑΙ σεβασμός των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών κάθε λαού, αγώνας για τη διατήρησή τους και αλληλεγγύη γι αυτό μεταξύ των λαών. Ταξική αλληλεγγύη για τους διεθνιστές

συμφωνω οτι η παγκοσμιοποιηση δεν εχει σχεση με τον διεθνισμο, που θα ελεγα ξεπερνα τον πολιτικο εθνικισμο γιατι θεωρει οτι ειναι πιο πολλα αυτα που ενωνουν τους λαους απο αυτα που τους χωριζουν, υποστηριζει τροπους που να βοηθησει τους λαους αναξερτητως θρησκειας, φυλης κ.λ.π...ο κοσμοπολιτιμος υπαρχει στον φιλελευθερο διεθνισμο που η βασικη του πιστη ειναι το παγκοσμιο κρατος με ειρηνη, αρμονια μεταξυ των εθνων και στην αμοιβαια κατανοηση των λαων αλλα με τελειως διαφορετικο τροπο και εννοια απο οτι στη παγκοσμιοποιηση που συνδεεται με τον νεοφιλελευθερισμο και ειναι τελειως ισοπεδωτικη δεν την ενδιαφερει τιποτα ουτε καν η δημοκρατια...Στην παγκοσμιοποιηση υπαρχει η αντικατασταση του εθνους-κρατους απο ενα κρατος της αγορας. το κοσμοπολιτικο μοτιβο προωθειται απο υπερεθνικους οργανισμους με στοχο την συνεργασια αναμεσα στα εθνη και οχι την αντικατασταση του εθνους-κρατους.
Και οσο για το οτι καποιοι στο συνταγμα στην κατω πλευρα που ισχυριζονται καποιοι οτι εστερνιζονται τον διεθνισμο, εμενα προσωπικα δεν με χαλαει (εξαλλου ο καθενας μπορει να υποστηριζει οποια ιδεολογια θελει, ολες εχουν θετικα στοιχεια σε καποιες ουτοπικα ή αρνητικα, προσωπικη μου αποψη)γιατι στην ουσια ειναι εναντιον της παγκοσμιοποιησης και πιστευω οτι μαχονται εναντια σε ολο αυτο.