Ο ΕΛΑΣ της Αθήνας δεν είχε οπλισμό. Οι περισσότεροι στις μονάδες του ήταν άοπλοι. Τα περισσότερα όπλα που πήρε ήταν από τις επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, αλλά και πάλι αυτά δεν έφταναν.
Μην επιμένεις με τα παραμύθια.
Ο ΕΛΑΣ ήταν οργανωμένος στρατός. Στα Δεκεμβριανά στηριζόταν κυρίως στο Α' Σώμα Στρατού που απετελείτο από 6 Συντάγματα. Διέθεταν όλμους, αντιαρματικά και πυροβόλα.
Ο οπλισμός δεν ήταν το πρόβλημα του ΕΛΑΣ.
Συγχρόνως έφτασαν στην Αθήνα μονάδες από επαρχία. Αν θες λεπτομέρειες, ευχαρίστως να σου πω.
Αντιθέτως, τεράστιο πρόβλημα ανεφοδιασμού είχαν οι απομονωμένες φρουρές της χωροφυλακής και των αστυνομικών τμημάτων, που δέχονταν επιθέσεις.
Οσον αφορά τους Βρετανούς από την πρώτη μέρα χρησιμοποίησαν τανκς και αεροπορία, αλλά και τα κανόνια των πλοίων τα οποία ο ΕΛΑΣ δεν μπορούσε να τα αντιμετωπίσει. Απέναντι σε έναν τέτοιο πάνοπλο ήταν αδύνατο να τα βγάλει πέρα
Για τα κανόνια των πλοίων πρώτη φορά ακούω..
Η μάχη των Αθηνών κρίθηκε στου Μακρυγιάννη, στο Γουδί, στην Μεσογείων, στην Καισαριανή, στο Μεταξουργείο, στην Πατησίων. Έκει έριχναν τα αγγλικά πλοία; Πλάκα κάνεις;
Τα βρετανικά τεθωρακισμένα αρχικά επενέβαιναν για να απεγκλωβίζουν πολιορκούμενους αστυνομικούς, χωροφυλακές κτλ. Αρχικά, οι ΕΛΑΣίτες δεν τα χτυπούσαν, διότι δεν είχαν σχετικές εντολές. Αργότερα βέβαια έγιναν ευρείας κλίμακας συγκρούσεις μεταξύ τους.
Σε μία από αυτές στάθηκε αφορμή να παρέμβει και η βρετανική αεροπορία που χτύπησε εγκαταστάσεις του ΕΛΑΣ στον Λυκαβηττό, σαν αντίποινα για την αιφνιδιαστική επίθεση του ΕΛΑΣ εναντίον του στρατώνα Παραπηγμάτων όπου ήταν στρατοπεδευμένα αγγλικά στρατεύματα.
Δεν υπήρχε άλλη ουσιώδη παρέμβαση της αγγλικής αεροπορίας, Άλλωστε, στις μάχες των πόλεων που διεξάγονται κυριολεκτικά πόρτα-πόρτα η αεροπορία δεν μπορεί να κάνει και πάρα πολλά.
Ετσι την γλύτωσε και ο Γρίβας στο Θησείο, γιατί όταν πλησίασαν οι Ελασίτες στο στρατηγείο του και άρχισαν να σφυράνε οι σφαίρες πάνω από το κεφάλι του, επενέβησαν οι Αγγλοι και τον γλύτωσαν.
Στο Θησείο, επιτέθηκε μία τρομακτικά μεγάλη δύναμη του ΕΛΑΣ εις βάρος της "Χ", η οποία είχε ήδη αποδυναμωθεί λόγω πολιτικών παερμβάσεων. Οι απώλειες ήταν μεγάλες εκατέρωθεν. Οι Χίτες ήταν αδύνατον να αντέξουν λόγω αριθημτικού μειονεκτήματος, και με την παρέμβαση βρετανικών αρμάτων έφυγαν. Οι Χίτες όμως υποχρεώθηκαν να παραδώσουν τον οπλισμό τους στους Άγγλους.
Οσον αφορά την μάχη στου Μακρυγιάννη, παραλείπεις να αναφέρεις πως στις 10 Δεκεμβρίου όταν έγινε η μεγάλη επίθεση οι Ελασίτες κατάφεραν να προκαλέσουν ρήγμα στο μαντρότοιχο, την ώρα που ετοιμάζονταν να εισέλθουν στο στρατόπεδο εμφανίστηκαν τα αγγλικά τανκς που άρχισαν να τους πυροβολούν και έτσι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.
Το πρόβλημα των ΕΛΑΣιτών δεν ήταν να κάνουν το ρήγμα στο μαντρότοιχο. Αυτό το είχαν πετύχει από τις προηγούμενες μέρες.
Το πρόβλημά τους ήταν από κει και πέρα, λόγω των πολυβόλων και της απειρίας τους σε μάχη πόλεων. Αντίθετα οι χωροφύλακες είχαν οχυρωθεί πολύ καλά και γνώριζαν αυτό το είδος πολέμου.
Η επίθεση της μέρας εκείνης άρχισε από τις 5.30 το πρωί. Τα 3 βρετανικά άρματα εμφανίστηκαν το μεσημέρι κατά τις 3 (9 ώρες μετά σχεδόν). Ως τότε οι ΕΛΑΣίτες δεν είχαν πετύχει τίποτα.
Την επόμενη μέρα, την τελευταία της μάχης όταν έγινε η νυχτερινή επίθεση οι Ελασίτες δεν κατόρθωσαν να περάσουν τις νάρκες. Η πολιορκία τελικά λύθηκε στις 15 του μήνα όταν οι Αγγλοι ξεκίνησαν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις.
Η αποτυχία της νυκτερινής επίθεσης δεν οφειλόταν τόσο στις νάρκες όσο στην φωτοβολίδα λάμψης. Αλλά όλα αυτά ήταν απλά υποβοηθητικά.
Αν οι χωροφύλακες δεν ήταν παλικάρια και ετοιμοπόλεμοι, καμμία νάρκη και καμμία φωτοβολίδα δεν θα έκανε τίποτα.
Η νίκη στου Μακρυγιάννη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στους ηρωικούς υπερασπιστές του.
Μετά την αποτυχία της νυχτερινής επίθεσης της 11ης Δεκεμβρίου, η επιθετικότητα του ΕΛΑΣ ατόνησε. Καμμία άλλη επίθεση δεν έγινε, παρά μόνο πυρά παρενόχλησης.
Στις 16 Δεκεμβρίου, οπότε και έφτασαν στην Αθήνα αγγλικές ενισχύσεις, η μάχη του Μακρυγιάννη είχε λήξει.
Όσον αφορά το καθαρά πολιτικό σκέλος.
Σκοπός του ΚΚΕ ήταν η κατάληψη της εξουσίας. Αυτό το είχε δείξει ξεκάθαρα κατά την διάρκεια της Κατοχής όπου επιχειρούσε να εξοντώσει είτε ηθικά είτε φυσικά τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις.
Αυτοί που υποχωρούσαν ήταν η τότε ελληνική κυβέρνηση του Παπανδρέου, που θεωρούσαν ότι θα μπορούσαν να συγκυβερνήσουν με τους κομμουνιστές σε ένα σχήμα κυβερνήσεως εθνικής ενότητας.
Αστεία πράγματα, την στιγμή που οι ΕΛΑΣίτες είχαν επιβάλλει καθεστώς στυγνής τρομοκρατίας (ΟΠΛΑ, Πολιτοφυλακή, λαϊκά δικαστήρια κτλ)
Παρ΄όλ'αυτά, στις 27 Νοεμβρίου 1944 υπογράφεται η συμφωνία για την συγκρότηση Εθνικού Στρατού, με την συμμετοχή και του ΕΛΑΣ το προσωπικό του οποίου θα αποτελούσε το 50% αυτού του στρατού.
Την επομένη, οι κομμουνιστές απαίτησαν την αναθεώρηση της συμφωνίας. Η κυβέρνηση αρνήθηκε (είχε ήδη υποχωρήσει σε πάρα πολλά) και έγινε ότι έγινε...
Οι Άγγλοι βέβαια ως πιο έμπειροι και πιο ικανοί από τους Έλληνες πολιτικούς, είχαν διαβλέψει την πιθανότητα στρατιωτικής σύγκρουσης. Δεν είχαν ψευδαισθήσεις.
Άλλωστε, ούτε ο Τσώρτσιλ ήταν διατεθειμένος να παραδώσει την Ελλάδα στην σοβιετική σφαίρα επιρροής, ούτε ο Στάλιν ενδιαφερόταν για την Ελλάδα. Η τύχη της Ελλάδος είχε κριθεί και τυπικά από τον Οκτώβριο του 1944 στην Μόσχα.
Οι κομμουνιστές αιματοκύλισαν την χώρα για μία χαμένη (γι'αυτούς) υπόθεση.
Αν χρειαστεί θα τα ξαναπούμε από Δευτέρα..