Δημοσίευση
από aftokaitoallo » Τετ 02 Μαρ 2011, 14:22
για να συμβάλλω στους προβληματισμούς μας, προσθέτω κάποιες σκέψεις μου από αλλού:
Το κακό ή σκοτεινή ενέργεια απορροφά μόνο τις κακές ιδιότητες, ούτε όμως το καλό είναι όσο φωτεινό χρειάζεται, θα το παρομοίαζα με ουράνιο τόξο όχι με άσπιλο φως, γιατί είναι γεμάτο καλές ιδιότητες. Χωρίς ιδιότητες είναι το υπερβατικό και τελικό στάδιο, δηλαδή άσπιλο φως χωρίς ιριδισμούς. Κι εκεί είναι η πιο δύσκολη υπέρβαση, δεν είναι καν από το κακό στο καλό, αυτό γίνεται ευκολότερα, αλλά πως πείθεις ένα ουράνιο τόξο να αναβαπτιστεί σε άσπιλο φως κι έτσι να αναβαθμιστεί προς τελείωσιν του; Πέτυχα και την ρήση των κακών και καλών λογισμών και την απουσία τους από τον Παΐσιο, η οποία ρήση ομοιάζει με το λεγόμενο “ορθόδοξο ζεν”. Αν φανταστούμε μια επίπεδη επιφάνεια που καθρεπτίζει κι από τις δύο πλευρές και την βάζαμε ανάμεσα στο φως και το σκότος, δηλαδή δημιουργούσαμε την αντίθεση, τότε θα βλέπαμε μόνο την φωτεινή πλευρά κι όλα θα ήταν αυτονόητα, όμως το φαινόμενο του καλού που εμφορεί τις καλές ιδιότητες ιριδίζει, η επιφάνει αυτή από το κάτω μέρος είναι ιριδίζουσα κι όχι από το πάνω, κεί δεν υπάρχει καλό ή κακό και τα δύο εξαφανίζονται λόγω έλλειψεως ιδιοτήτων. Ποιος ο ρόλος του καλού τότε και ποιος ο λόγος ύπαρξης του κακού. Ο ρόλος του καλού είναι να στέλνει τις ιριδιζουσες ιδιότητες του, να μεσολαβεί για το φως, να λειτουργεί εκ μέρους του, προς το σκότος όπου εκεί βρίσκονται οι αντίθετες ιδιότητες του καλού και να τις μεταλλάσσει. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, το καλό λοιπόν είναι δεδομένο ότι θα νικήσει γιατί έχει σαρώσει το σκότος και το άσπιλο φως είναι ανίκητο ακόμα κι αν δεν τα κατάφερνε το καλό να το κάνει αυτό, το σκότος δεν μπορεί ας το πούμε κι έτσι να επιτεθεί στο άσπιλο και άκτιστο φως χωρίς να καταλήξει να ηττηθεί κι εδώ είναι το περίεργο, να γεμίσει από αυτό και να χαθεί. Φανταστείτε να αναστρέψετε αυτήν την επιφάνεια, και φανταστείτε να την βγάλετε από την μέση. Ένας από τους λόγους που το κακό μισεί το καλό και το καλό αγαπά και το κακό και θέλει να το μεταμορφώνει, είναι το ότι βρίσκεται στη μέση και έτσι δεν μπαίνει ένα τέλος στο μαρτύριό τους, το καλό συντηρεί τον κόσμο από αγάπη για το κακό, η πάλη του κακού είναι για το σβήσιμο του ουράνιου τόξου, δηλαδή του κόσμου του καλού και υπο μεταμόρφωσιν κακού, είναι το να δώσει τέλος στην ύπαρξή του γιατί έχει και την αυτοκαταστροφική ιδιότητα, να διώξει την επιφάνεια της πραγματικότητας που καθρεπτίζει κι από τις δύο πλευρές. Και το καλό έχει την αυτοσυντηρητική ιδιότητα και μάχεται. Στο τέλος παντρεύονται, αλληλεπιδρούν οι ιδιότητες τους κι έχουμε έτσι την δημιουργία ενός κόσμου (και των νόμων του) που γοητεύει αμφότερα: ο τελευταίος πειρασμός του καλού, να παραδοθεί ή όχι στο άκτιστο φως και να χαθεί ο κόσμος του;
Any review, retransmission, dissemination or other use of, or taking of any action in reliance upon, this information by persons or entities is prohibited without my consent.