Ιδεογραφήματα

Αρχικά κατέγραψα τον ερχομό του Αδη στο αρελόσπιτο εδώ
http://www.ideografhmata.gr/forum/viewt ... 94#p252794

Σήμερα, κλείσαμε 2 μήνες και μια μέρα.
Σηκώσαμε σιγά σιγά κι αυτάκια.

Εικόνα

είναι απίστευτο αλλά από την επομένη που ήρθε σπιτι, (26/4) άρχισε να βγαίνει στο μπαλκόνι
για τσίσα και κακά.

Είναι ήσυχος, καλόβολος, παιχνιδιάρης αλλά όχι ζημιάρης, και είναι απίστευτος γλύκας.
Στην πραγματικότητα, ένα άψογο σκυλάκι. Διαμαντάκι. Είμαστε τυχεροί στα σκυλιά τελικά.

Είναι πανέμορφος. Φτου να μην τον ματιάξω.
Κουκλί

Xθες ο Άδης μας έκλεισε 3 μήνες ζωής, και 1 μηνα και 3 μέρες στο Αρελόσπιτο

Σχεδόν διπλασιάστηκε σε μέγεθος από την ημέρα που μας ήρθε

Οι φωτο παρμένες πριν 2 βδομάδες περίπου, σήμερα είναι ακόμα πιο μεγάλος

Εικόνα

Χαχ.. Κουκλί

Μου έφτιαξες τη διάθεση!
Πάω να λύσω καμιά άσκηση τώρα...

Αχου,πεθαίνω και λιώνω!!Ψυχουλάκι μου <3 <3

Τι σ' επιασε βρε θεομουρλο και τετοιο γλυκο πλασματακι το ονομασες Αδη; Να εξομολογηθεις, να κανεις και τρεις μετανοιες μεχρι το πατωμα και να το ξαναβαφτισεις το βρεφος. Sugar πρεπει να τον πειτε, τοσο γλυκας ειναι!

kat_woman έγραψε:Αχου,πεθαίνω και λιώνω!!Ψυχουλάκι μου <3 <3

συντομα θα έρθω να σε πάρω να τον δεις. (promise..)

butterfly έγραψε:Τι σ' επιασε βρε θεομουρλο και τετοιο γλυκο πλασματακι το ονομασες Αδη; Να εξομολογηθεις, να κανεις και τρεις μετανοιες μεχρι το πατωμα και να το ξαναβαφτισεις το βρεφος. Sugar πρεπει να τον πειτε, τοσο γλυκας ειναι!

Πρώτον: Ήταν επιλογή της κόρης ως "ανάποδο" του Δια.
Δεύτερον: Από πρωτοτυπία πάμε καλά. (Δεν πρέπει να υπάρχει άλλος που να'χει ονομάσει το σκυλί του Αδη).
Τρίτον: τόσο μαυρουλικος που είναι (για την ώρα) του ταιριάζει γάντι.

Τέταρτον: δεν ξεκολλάμε λέω εγώ απ'τη θανατοφοβία? Αφού εκεί θα καταλήξουμε όλοι.
Το να το "ξορκίζουμε" ακόμα κι ονομαστικά δε θα απομακρύνει τη φάση για μας.

Μη σου πω πως όσο νωρίτερα συμφιλιωθούμε με την ιδέα, τόσο καλύτερα.

Πάντως το τσογλανάκι είναι πανέξυπνο. Η κόρη μου τον εκπαιδεύει, και ήδη υπακούει
σε εντολές όπως "κάτσε", "μείνε" , "δώσε χεράκι", "έλα" κλπ, πράγμα που είναι άθλος
αν σκεφτεί κανείς πως σε τέτοια ηλικία τα σκυλάκια δεν μπορούν να εστιάσουν στον
εκπαιδευτή τους. (γι'αυτό και οι εκπαιδευτές δεν τα παίρνουν για εκπαίδευση
όταν είναι κάτω των 6 μηνών). Ο μαγκάκος τα πάει πολύ καλά, εστιάζει
και "εκτελεί". Είναι φυσικά και σκανταλιάρης, αλλά με τρόπο που μας κάνει να γελάμε.
Δεν έχει κάνει ΚΑΜΙΑ ζημιά μέσα στο σπίτι, και απ'την αρχή κάνει την ανάγκη του
στο μπαλκόνι (αν δεν τον βγάλουμε έξω). Μέσα στο σπίτι, σε καμία περίπτωση.

Σε γενικές γραμμές, νιώθουμε τυχεροί και ευλογημένοι που "μας έλαχε"...

περιττό να πω πως νιώθουμε και σφόδρα... ερωτευμένοι άπαντες

Χθεσινές... πιάσαμε αισίως τους 3,5 μήνες

Εικόνα

σε 5 μέρες κλείνει 4 μήνες ζωής.

Με την άψογη εκπαίδευση που του κάνει η κόρη, έχει ήδη μάθει πολλές εντολές,
ενώ η εκπαίδευση λένε ότι "πιάνει τόπο" μετά τον 6ο μήνα.

Εξελίσσεται σε ένα πολύ καλό πλάσμα, είναι απίστευτος αγαπησιάρης
και πανέξυπνος.

Μεγάλωσε πολύ. Τον πήραμε 1,5-2 κιλά, και τώρα είναι κοντά στα 15.

Μας δίνει μεγάλη χαρά.

Τι φατσούλα.
Και βλέμμα αγαπησιάρικο.
Πανέμορφος

Δυο αγάπες μου...

έχουν ασυναίσθητα (στον ύπνο τους) την ίδια πόζα, ή μου φαίνεται?

Αυτάρεςςςςςς μου

Σημερα, 7 μηνών και κάτι ημερών...

Εικόνα

\

Ολόκληρο παληκάρι έγινε

Θηρίο, κουκλί, έρωτας

Λυκάκι-Γλυκάκι τον λέω εγώ, "Αδυναμία μου" η μικρή, Δία ο Γιάννης που μπερδεύει πάντα
το Άδης με το Δίας.

Αν και έφαγε ξύλο σήμερα, γιατί μου έφαγε ένα παπούτσι.
Δεν έφταιγε βέβαια αυτός, κάτι έπρεπε να δαγκώνει κι η κόρη ξέχασε να του πάρει
κόκκαλο απ'το pet city.

Τελικά μου βγήκε σε καλό. Και έγινε ακόμα πιο υπάκουος (και με ψιλοφοβάται τώρα)
και απέκτησα νέο ζευγάρι παπούτσια.

Είναι απίστευτη η νοημοσύνη του - όχι μόνο η νοηματική, αλλά και η συναισθηματική...

ArELa έγραψε: Αν και έφαγε ξύλο σήμερα, γιατί μου έφαγε ένα παπούτσι.

Εδώ έφαγε το κινητό του Γιάννη, στο παπούτσι θα κόλαγε?

Γλύκας είναι!

Παράδειγμα συναισθηματικής νοημοσύνης που εκφράζει το άτομο:
Απ'την ώρα που του'ριξα ξυλιές στο πισινούλη του, καθόταν "μουτρωμένος"...
Αυτό συνεχίστηκε ΟΛΗ μέρα. Με το ζόρι έφαγε...ελάχιστα, λες για να τη βγάλει όλη μέρα.
Άφησε το μεγαλύτερο μέρος της τροφής του, με τρόπο που έδειχνε ότι είναι ανόρεχτος...
χωρίς φυσικά να δείχνει ότι είναι αδιάθετος.

Όταν ήρθε η Στέισι το βράδυ απ'τη δουλειά, πετάχτηκε να την προϋπαντήσει
και όταν του είπε "τι έχεις αγόρι μου?" έκανε γαυγιστικές κραυγούλες γεμάτες
παράπονο, σα να της έλεγε ότι πέρασε άσχημη μέρα. Της είχα πει τι είχε γίνει βέβαια,
και γι'αυτό τον ρώτησε. Μόνο όταν τον τρέλανε στις αγκαλιές, και πλησιάζοντάς με
τον χάιδεψα κι εγώ, πήγε κι έφαγε το υπόλοιπο φαγητό του.