Η ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ - ΛΟΓΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ

[TEUTAMOS]

Εμενα μου επιτρεπεται να συνεχιζω με την μαθηματικη δομη της Ελληνικης γλωσσης.

Ας ασχοληθουμε τωρα λιγακι με την δομη οπως στις προτασεις

Λεγω υμιν την πασαν αληθειαν (1)
Λεγω υμιν πασαν την αληθειαν (2)

Ευκολα μπορει να δει κανεις την θεση του αρθρου "την" και ακολουθως του επιθετου "πασαν" στις δυο αυτες προτασεις.
Εκεινο ομως που δεν μπορει κανεις να αντιληφθει ευκολα ειναι το γεγονος οτι η θεση του αρθρου εχει διαφορποιητικη ως προς τη σημασια αξια

Ειδικοτερα, στην περιπτωση (1) το νοημα ειναι:
Σας λεγω ολη την αληθεια (που υπαρχει)

Στην δε περιπτωση (2) το νοημα ειναι
Σας λεγω ολη (την δικη μου) αληθεια

Εδω το "πασαν" ειτε ταυτιζεται με το επιπεδο "αληθειαν" ειτε το τεμνει σε καποιο του σημειο.
Παραδοσιακως συντακτικα θεωρουσαμε το "πασαν (την)" ως κατηγορηματικο προσδιορισμο στο "αληθειαν", ενω το "(την) πασαν" ως επιθετικο προσδιορισμο στο "αληθειαν". Το μεν πρωτον δηλωνει προσωρινη ιδιοτητα, το δε δευτερο μονιμη. Ετσι, με την καταλληλη τοποθετηση του αρθρου (την) υποδεικνυεται το μονιμον ή το προσωρινον της εκφρασης. Οταν η αληθεια λεγεται εξ ολοκληρου, τουτεστι υπαρχει γνωσις για τα πραγματα, ειναι μονιμη,οταν η αληθεια λεγεται μερικως, τουτεστι υπαρχει μονον γνωμη για τα πραγματα, ειναι παροδικη.

Καθαρα δομικα η σχεση του αρθρου (την) με το ονομα (αληθειαν) ειναι αρρηκτη. Ο,τιδηποτε παρεμβαλλεται εντος αυτων σχετιζονται αμεσα τοσο συντακτικα οσο και εννοιολογικα με την ολη Ονοματικη Φραση (ΟΦ). Αν παλι κειται εκτος των δυο η σχεση ειναι πολλες φορες εμμεση και ισχνη.

[Mantam Froufrou]

Εμενα μου επιτρεπεται να συνεχιζω με την μαθηματικη δομη της Ελληνικης γλωσσης.

όχι απλά επιτρέπεται...ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ!!!
Σε παρακολουθούμε

[Apomakros]

Λεγω υμιν την πασαν αληθειαν (1)
Λεγω υμιν πασαν την αληθειαν (2)

Και δια τούτο πρέπει να στερεώνετε σχολεία ελληνικά, να φωτίζωνται οι άνθρωποι, διότι διαβάζοντας τα ελληνικά τα ηύρα οπού λαμπρύνουν και φωτίζουν τον νουν του μαθητού ανθρώπου. Καθώς φωτίζει ο ήλιος την γην, όταν είνε ξαστεριά, και βλέπουν τα μάτια μακρυά, έτσι βλέπει και ο νους τα μέλλοντα, απεικάζουν όλα τα καλά και τα κακά, φυλάγονται από κάθε λογής κακόν και αμαρτίαν, διατί το σχολείον ανοίγει την εκκλησίαν, μανθάνομεν τι είνε Θεός, τι είνε η Αγία Τριάς, τι είνε ο άγγελος, τι είνε η αρετή, τι είναι οι δαίμονες, τι είνε η κόλασις. Τα πάντα από το σχολείον τα μανθάνομεν.

Kαι ο Θεός να να μας αξιώση να απολαύσωμεν όλοι ομού τον παράδεισον, να χαρούμεν όλοι μαζί με τούς αγίους Αγγέλους και πάντας τούς Αγίους.

Kαι εις τούς αιώνας των αιώνων

Αμήν.

[TEUTAMOS]

Λοιπον, εχουμε και λεμε...

Θα εξετασουμε τωρα σε τι συναφεια λογικη βρισκονται μεταξυ τους οι λεξεις. Συντακτικως ξερουμε οτι οι λεξεις μεταξυ τους σχηματιζουν ομαδες, απο πολυ μεγαλες εως πολυ μικρες.
Ας πάρουμε την λεξη "πόλις" και ενα συνολο λεξεων, ας το πουμε συνολο Α


η πόλις

Συνολο Α

του Περικλέους
των Αθηνών
των πόλεων


Αν συνδυασουμε σε μια φραση το "η πόλις" με καποια απο τις τρεις λέξεις του 'Συνολου Α" εχουμε μια συνακτικη ενοτητα υπαρκτη στην Ελληνικη (ονομαστικη ονοματος + γενικη ονοματος). Περαν αυτου ομως καθε λεξη εχει μια συγκεκριμενο εννοιο-λογικο περιεχομενο, και αρα δημιουργει καθε φορα διαφορετικη σημασιοσυντακτικη - λογικη σχεση με μια οποιαδηποτε λεξη.

Αν πουμε πχ

η πόλις του Περικλεους

το πλατος της εννοιας της λεξης "η πολις" και το πλατος της εννοιας "του Περικλεους" συνδυαζομενα δημιουργουν την ειδικη σχεση κτητορος και κτηματος, δηλαδη η πολις που ανηκει στον Περικλη ή εστω η πολις απο την οποια καταγεται ο Περικλης.

αν πουμε τωρα

η πόλις των Αθηνων

δεν εννουμε φυσικα οτι αι Αθηναι ανηκουν στην πολη, αλλα εδω φαινεται το πλατος της εννοιας "η πολις" να ειναι ισον με αυτον "των Αθηνων", εφοσον αι Αθηναι ειναι πολις.



Την σχεση των λεξεων αυτων "η πόλις" και "των Αθηνων" θα πρεπει να τις φανταστουμε ως ισες διεπιπεδες επιφανειες με κοινη πλευρα.

Αν εχουμε την φραση

η πόλις των πόλεων

τοτε παλι αλλαζει η λογικη σχεση των εννοιων των λεξεων. Στην περιπτωση αυτη εχουμε σχεση ολου και μερους. Η σχεση τοτε δηλαδη ειναι σχεση υπαγωγης στο συνολο των πολεων, ας πουμε της Ελλαδος. Η πόλις που μας ενδιαφερει ειναι μερος συνολου απο πολεις. Ετσι, αν η επιφανεια χ ειναι το συνολο των πολεων τοτε η πολις α που μας ενδιαφερει ειναι ενα σημειο αυτου τιου συνολου.



Αν οι κουκκιδες ειναι το συνολο των πολεων που οριζουν την επιφανεια χ, τοτε μια εξ αυτων των κουκκιδων ειναι η πολις που μας ενδιαφερει.

[stal]

β) η εξωτερικη αυξηση που χρησιμοποιουμενη αιρει τις προυποθεσεις εκφωνησης του λεχθεντος.

πχ Δεν ειπα οτι δεν θα παω διακοπες (2)

Το μαθηματικο σχημα που υποκειται βεβαιως ειναι το -p (p=preposition) στην περιπτωση (1) και το -(-p)= p στην περιπτωση (2).

Η προταση (2) ομως μπορει να ξαναγραφει με ορους καταφασης ως

Ειπα οτι θα παω διακοπες (3)

Δεν είμαι γλωσσολόγος ούτε φιλόλογος, αλλά η προταση (2) ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΟΗΜΑ με την προταση (3) για ευνόητους λόγους!!

Η προταση (2) υποδεικνύει ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ως προς την πρόθεση του ομιλητή/γράφοντος
Η προταση (3) αναφέραται σε ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ως προς την πρόθεση του ομιλητή/γράφοντος

δηλ.
στην προταση (2) "δεν είπα ούτε ότι θα πάω ούτε ότι δεν θα πάω"
ενώ προταση (3) "είπα ότι δεν θα πάω".


Πάντως η ουσία είναι όπως την περιγράφει TEUTAMOS



ΥΓ.
πολύ αργοπορημένη παρέμβαση, αλλά ως νέο μέλος τώρα κάνω ..."περιοδεία" στα διάφορα θέματα - και φυσικά ΔΕΝ είμαι ειδικός ...
ΥΓ-2
Τώρα τελείωσα ολο το θέμα: βασικά μόνο για "γλώσσα" δεν μιλούσαν οι παρεμβάσεις, αλλά για ιδεολογικο-πολιτικές απόψεις "περί" γλώσσας ως δικαιολογητική βάση των διαφόρων απόψεων.
Αυτό μου θύμιζει κάποιες ρήσεις (αν τις θυμάμαι καλά...) για το "δασος και τα δένδρα" ή για το "δείχνω την Σελήνη και κοιτάς το δάκτυλο" και άλλα παρόμοια. Εντάξει, όλα έχουν πολιτική σημασία έτσι ή αλλιώς, αλλά ας μην "ιδεολογικοποιούμε" τα πάντα πρός όφελος των ιδεολογικών προτιμήσεων μας, ας μιλήσουμε κάποτε για την ουσία...
Η γλώσσα είναι μέρος πολιτισμικής ταυτότητας ενός λαού, η ελληνική γλώσσα είναι μέρος της ταυτότητας του ελληνισμού -- ποιος μπορεί να αρνηθεί αυτήν την ουσιώδη σχέση, αλλά αυτό το θέμα έθεσε ο TEUTAMOS; Δεν νομίζω...

[TEUTAMOS]

Κατ' αρχήν να διορθώσω τον εαυτό μου: Είναι εξωτερική ΑΡΝΗΣΗ κι οχι ΑΥΞΗΣΗ. Τώρα πάμε σ' αυτό που λες!

Ασφαλώς και έχουν το ίδιο νόημα οι προτάσεις αυτές. Αλλά στο επίπεδο αυτό ανάλυσης δε μιλάμε για ΝΟΗΜΑ και ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ, αλλά για λογικά σχήματα εμφανιζόμενα στον λόγο. Εξ'αλλου λέγω ότι η πρόταση αυτή ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ με όρους κατάφασης ως ... Άρα, το ίδιο πράγμα λένε με άλλο τρόπο.

[stal]

Δεν κατάλαβα την απάντηση σου:

Η προταση (2) υποδεικνύει ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ως προς την πρόθεση του ομιλητή/γράφοντος
Η προταση (3) αναφέραται σε ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ως προς την πρόθεση του ομιλητή/γράφοντος.

Συμφωνείς με την παρατηρηση μου ή όχι και γιατί;


Δεν είναι θέμα "χρησμού" & "παιγνίδι με τις λέξεις".
Επομένως δεν είναι θέμα "τακτικής" αλλά "μεταφοράς πληροφορίας", δηλ. "επικοινωνίας" - που είναι η ουσία του λόγου - γραπτού ή προφορικού, έτσι δεν είναι;
Τι σημαίνει "λογικά σχήματα εμφανιζόμενα στον λόγο";
Αυτό,πράγματι, δεν έχει να κάνει με την ακριβή ή όχι μετάδοση της πληροφορίας από τον λόγο;
Υφίσταται "Σύνταξη" χωρίς εκφορά "νοήματος";

Καιτα δύο λογικά σχήματα είναι αλλά νοηματικά: John loves Mary είναι σαφώς διαφορετικό από Mary loves John όπως σωστά έθεσες αλλού.

[ArELa]

Επομένως δεν είναι θέμα "τακτικής" αλλά "μεταφοράς πληροφορίας", δηλ. "επικοινωνίας" - που είναι η ουσία του λόγου - γραπτού ή προφορικού, έτσι δεν είναι;

Απολύτως έτσι κατά την ταπεινή μου άποψη!

Κάτι ξέρω εγώ που σε "πάω"

[TEUTAMOS]

Εγώ μιλάω σε καθαρά λογικόθεωρητικό επίπεδο. Αν ήθελα να κάνω σημασιολογία και σύνταξη θα το ανακοίνωνα. Εδώ μιλάμε για άλλο πράγμα.

[stal]

Εγώ μιλάω σε καθαρά λογικόθεωρητικό επίπεδο. Αν ήθελα να κάνω σημασιολογία και σύνταξη θα το ανακοίνωνα. Εδώ μιλάμε για άλλο πράγμα.

"λογικόθεωρητικό επίπεδο"?
πραγματικά δεν καταλαβαίνω σε σχεση με το παραδειγμα - αν εχεις χρόνο εξήγησε μου...

[TEUTAMOS]

Έχομε τις κάτωθι περιπτώσεις κατανομής της άρνησης.

α)x-y: Είπα ότι ΔΕΝ θα πάω. Κατάφαση + άρνηση.
β)x+y: Είπα ότι θα πάω. Κατάφαση + κατάφαση.
γ)-(x-y):ΔΕΝ είπα ότι ΔΕΝ θα πάω. Άρνηση + Άρνηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι κατ' ανάγκην θα πάω. Αίρεται η άρνηση της άρνησης, αφήνοντας όμως κάποιο κενό ως προς την ασφαλή εξαγωγή κατάφασης, δλδ αν, παρολο που δεν ειπε οτι δεν θα παει, θα παει οντως.
δ)-(x+y): Άρνηση και άρνηση. ΔΕΝ είπα ότι θα πάω. Αίρεται (άρνηση) αυτό που η εντός παρένθεσης κατάφαση ήτοι η εντός της πρότασης κατάφαση (ότι θα πάω), αφήνοντας όμως κάποιο κενό ως προς την ασφαλή εξαγωγή, δλδ αν, παρόλο που δεν είπε οτι θα πάει, θα πάει κιόλας.

Στα μαθηματικά τα α) και β) προέρχονται από τα γ) και δ). Είναι δλδ ισοδύναμα, αλλά και αυτοδύναμα, γιατί έχουν την δική τους τυπολογία και πορεία. Αυτή η αναγωγή συμβαίνει όμως και στην γλώσσα; Η μαθηματική κωδικοποίηση της γλώσσας αφήνει κάποιο κενό, και αυτό το κενό έρχεται να το καλύψει η γνωση του κόσμου και το νόημα που εξάγουμε από την χρήση της γλώσσας.

[stal]

Έχομε τις κάτωθι περιπτώσεις κατανομής της άρνησης.

γ)-(x-y):ΔΕΝ είπα ότι ΔΕΝ θα πάω. Άρνηση + Άρνηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι κατ' ανάγκην θα πάω. Αίρεται η άρνηση της άρνησης, αφήνοντας όμως κάποιο κενό ως προς την ασφαλή εξαγωγή κατάφασης, δλδ αν, παρολο που δεν ειπε οτι δεν θα παει, θα παει οντως.

Ok! τώρα είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.
Συμφωνώ με:
δεν σημαίνει ότι κατ' ανάγκην θα πάω.... αφήνοντας όμως κάποιο κενό ως προς την ασφαλή εξαγωγή κατάφασης

Το παρακάτω όμως:
παρολο που δεν ειπε οτι δεν θα παει, θα παει οντως.
θα το επεξηγούσα καλύτερα ως:
παρολο που δεν ειπε οτι δεν θα παει, μπορεί και να παει

Στα μαθηματικά τα α) και β) προέρχονται από τα γ) και δ). Είναι δλδ ισοδύναμα, αλλά και αυτοδύναμα, γιατί έχουν την δική τους τυπολογία και πορεία.
Αυτή η αναγωγή συμβαίνει όμως και στην γλώσσα;
Η μαθηματική κωδικοποίηση της γλώσσας αφήνει κάποιο κενό, και αυτό το κενό έρχεται να το καλύψει η γνωση του κόσμου και το νόημα που εξάγουμε από την χρήση της γλώσσας.

Χωρίς να μπορώ να εκφέρω ασφαλή γνώμη, 'ισοδύναμα' και 'αυτοδύναμα' είναι κρίσιμες έννοιες (για το 'μαθηματικό' & 'γλωσσολογικό' πλαίσιο, αλλά και για σε 'λογικό' πλαίσιο -- θύμαμαι κάποτε στα πολύ-παλιά χρόνια το μάθημα της Λογικής στο Γυμνάσιο ) αλλά δεν μπορώ να επεισέλθω στην ανάλυση τους σ' οποιοδήποτε πλαίσιο -- πάντως νομίζω ότι έχεις δίκιο για το κενό....

όπως και να έχει, ευχαριστώ για την απάντηση!!

[ΑΙΘΕΡΟΔΡΟΜΟΣ]

ΣΑΤΑΝΑΣ = ΑΝΑΣΤΑΣ ("τόν ἀναστάντα τὴν 3η ἡμέρα κατὰ τὰς γραφὰς") = ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΣ

[ArELa]

Ναι αλλά παίρνεις μια μη ελληνική λέξη (σατανάς) και την "συγκρίνεις"/συνυφάζεις με μια ελληνική (αναστάς), πράγμα που δεν παίζει.

[ΑΙΘΕΡΟΔΡΟΜΟΣ]

Ἂν ὄντως ἰσχύῃ, αὐτοὶ ποὺ "δημιούργησαν" τὴν λέξι SΑΤΑΝΑS, τὸ ἔκαναν ἀναγραμματίζοντας τὸ "ANASTAS".

[ArELa]

Δεν ισχύει αυτό γιατί η λέξη satan χρονολογείται πριν την ανάσταση του Χριστού.

Δες εδώ για παράδειγμα από πότε χρονολογείται η θεότητα Σήθις, από την οποία κατά μία εκδοχή προέρχεται η ονομασία σατανάς

[ELectriE]

Γιατί κανείς δε συσχετίζει το satan με το saturn (>saturday) < Κρόνος ; Επίσης το σάββατο είναι η ιερή μέρα των ιουδαίων κατά την οποία λατρεύουν το θεό τους...

[ΑΙΘΕΡΟΔΡΟΜΟΣ]

Πολὺ σωστὴ ἡ Ἠλέκτρα! Ὁ Κρόνος εἶναι στὴν οὐσία ὁ Σατανάς (βλ. ἄπασες ἀποκρυφιστικὲς θεωρίες), Saturn=Satan. Ἀὐτὸ ταιριάζει καὶ με τὶς περὶ ἀστροπολιτικῆς θεωρίες, ὅπου ὁ ΑΝΔΡΟΜΕΔΙΟΣ ΑΠΟΣΤΑΤΗΣ ΚΡΟΝΟΣ ὑποδύεται τὸν ΣΑΤΑΝΑ 666 (λεξάριθμος τοῦ Σ'Τ'Ε'Λ'Λ'ΑΡ'=ἀστρικός) ὡς δῆθεν ἀντίπαλο δέος τοῦ Γιαχβέ-Χριστοῦ 888 (ἐνῶ στην οὐσία εἶναι σύμμαχοι), στα πλαίσια τοῦ γνωστοῦ παίγνιου διπολικοτήτων (Χριστιανισμός-Σατανισμός, Σοσιαλισμός-Φασισμός, Δημοκρατία-Τυραννία, Μπλε-Κόκκινοι, Ὀλυμπιακοί-Παναθηναϊκοί) καί τα λοιπά γελοία ἐπιπέδου 5χρονου αὐτιστικοῦ με τα ὁποῖα ἀσχολοῦνται πανηλιθιωδῶς σχεδόν ὅλοι οἱ Γήϊνοι.



Ἀρέλα τελικῶς ποιό εἶναι ἀρχαιότερο, το ΣΑΤΑΝ ἤ το πανάρχαιο Ἑλληνικό ΑΝΑ-ΣΤΑΣΙΣ;

Το Saturn προφανῶς ἡτυμολογήθη ἀπὸ τό Ἑλληνικόν "ΣΑΤΥΡΟΣ".

Ὁ πλέον καχύποπτος ἐρευνητὴς θα συνδέσῃ μέσῳ ἀναγραμματισμοῦ το ΣΑΤΥΡΟΣ με το ΣΤΑΥΡΟΣ (ταυτότης λεξαριθμικοῦ πυθμένος).

Εὔ γε Ἠλέκτρα.

[TEUTAMOS]

το Σατάν παίζει και να προέρχεται εκ του Σιτάν < Τιτάν.

[Γκροτέσκος]

Μπορεί να βγαίνει και έτσι:


ΣΑΤΑΝΑ (και παίζοντας το bacwards βγαίνει: ) ΝΑΤΑΣΑΝΑΤΑΣΑΝΑΤΑΣΑΝΑΤΑΣΑ (ΝΑΤΑΣΑ)