Τα βιβλία των παιδιών μας και πώς μαθαίνουν γράμμα
Δημοσιεύτηκε: Δευ 27 Σεπ 2010, 15:42
Φρόντισα να πάρω δανεικό στα χέρια μου ένα αναγνωστικό
( πώς αλλιώς να το πώ ; - "γλώσσα" το λένε τώρα...) της πρώτης δημοτικού,
παρακινούμενος από ένα άρθρο που διάβασα του εκπαιδευτικού Νάτσιου.
Λοιπόν, θαυμάστε πώς αρχίζουν τα παιδιά μας από την πιο τρυφερή και κρίσιμη μαθησιακά ηλικία,
να προετοιμάζονται για την λήψη των απαραιτήτων βάσεων για λογικό συνειρμό και απόκτηση περαιτέρω γνώσεων,
με την σταδιακή είσοδο τους στον σύγχρονο κόσμο και την υπάρχουσα κοινωνία:
Σελ. 25. «Ταξιδεύω με το τρένο
τρέχω, τρέχω δίχως φρένο.
Και ο αετός φωνάζει:
Ε, ε, Τιτίνα, πάτα γκάζι».
( Τι μαλακίες είναι αυτές;;; )
Σελ. 29. «Ένα μυστήριο ελικόπτερο είδα
χθες στην εφημερίδα.
Είχε ελέφαντα πιλότο,
για τιμόνι ένα μπισκότο».
( ΜΑ, ΤΙ ΤΕΧΝΗ, ΤΙ ΟΙΣΤΡΟΣ, ΤΙ ΠΟΙΗΣΗ! )
Σελ. 31. «Σαλιγκάρι, σαλιγκάρι,
μήπως να σε πω Σαλιάρη;
Μήπως Τάσο; Μήπως Σούλη;
Μήπως να σε πω Σπιτούλη».
Σελ. 33. «Τι να έχει το πακέτο;
Μήπως κόκορα καρότα;
Μήπως μια μεγάλη κότα;
Κι άμα έχει καναρίνι;
Ένα γλέντι που θα γίνει!
( Τι νόημα μπορεί κανείς να βγάλει από αυτό το εμετικό κατασκεύασμα; )
Σελ. 38. «Ρινόκερος και κόκορας
κότα, αετός και κόρακας
παρέα περπατάνε
σε παραλία πάνε.
(Ασφαλώς, για τους κρετίνους συγγραφείς,
άλλο ζώο είναι ο κόκορας, άλλο η κότα,
μια και διαχωρισμός φύλου δεν γίνεται σε όλο το βιβλίο για κανένα άλλο ζώο...)
Σελ. 53. «Γιατί γελάνε οι ακρίδες,
οι γορίλες κι οι γαρίδες;
Γιατί η γάτα κάνει μάγια
για να γίνει κουκουβάγια».
( εδώ ΔΕΝ ΒΓΑΖΩ ΕΓΩ ΝΟΗΜΑ, ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΕΝΑ ΕΞΑΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΑΚΙ; )
Σελ. 57. «Να ‘χανα, τι να ‘χανα,
να ‘χανα τα λάχανα.
Αχ, με τόσα χάχανα
έχασα τα λάχανα».
( Ίσως το πιο "λογικό" τετράστιχο, που δεν εμπεριέχει και ιδιαίτερες μαλακίες...
Είπα: Το πιο λογικό, όχι το ότι είναι και λογικό...)
Σελ. 63. «Τι ουρά να μου ταιριάζει
φουντωτή ή πουπουλένια
Μια ουρά με μαύρες βούλες
ή με κόκκινες καρδούλες;».
Σελ. 65. «Με ένα παπούτσι για καράβι
ταξιδεύει το κουτάβι.
Κάνει τα χέρια του χωνί,
βάζει δυνατή φωνή.
Το καράβι μου βουλιάζει
κι όπου να ‘ναι σκοτεινιάζει».
Σελ. 67. «Δε φοβάμαι το σκοτάδι
είμαι δυνατό κουτάβι.
Οι αστραπές δε με τρομάζουν
κι οι βροντές με διασκεδάζουν».
Το βιβλίο έχει και Τετράδιο Εργασιών.
Στη σελ. 19, με την συμπλήρωση ερωτηματολογίου, μαθαίνουμε πως οι φίλοι της κότας Τιτίνας είναι ο αετός, ο βάτραχος και η νυχτερίδα(!), καλύτερος φίλος όμως ο αετός.
Δηλαδή, όλοι φίλοι είμαστε, μερικοί όμως από μας είμαστε πιο φίλοι. Με άλλα λόγια το παιδί μαθαίνει πως ένας φίλος είναι λίγο φίλος, περισσότερο φίλος η πολύ φίλος...
Και βέβαια, άντε να εξηγήσεις σε ένα εξάχρονο παιδάκι της πόλης τι είναι νυχτερίδα,
τι σχέση έχει με την κότα και τον βάτραχο
και πώς μπλέκεται στην ιστορία και ο αετός,
που, σημειωτέον, τρέφεται ( μεταξύ άλλων ) και με βατράχους - Αλλά αυτό είναι περιττή γνώση και δεν χρειάζεται να γεμίζει το κεφάλι του παιδιού με το τι τρώει ο αετός!!!
Στη σελ. 63, τα παιδιά μαθαίνουν για νεράιδες και ξωτικά ( όχι σαν παραμύθι, αλλά σαν βάση γνώσης! ) και πως στο χορό της νεράιδας πήγαν ζώα, όπως το ελάφι η φώκια και το φίδι(!), ενώ απουσίαζαν ( είχαν κάλους φαίνεται ) η αλεπού, η αρκούδα και ο γάιδαρος...
Στη σελ. 29. Ο ποντικός προσκαλεί για φαγητό την οχιά, τον παπαγάλο και το άλογο.
( Τα φίδια με τι τρέφονται κυρίως, αν όχι με τρωκτικά;;; )
Στη σελ. 45 ο παπαγάλος χάθηκε και τον ψάχνουν ένας γορίλας, το άλογο και ο ιπποπόταμος.
( Συνειρμός, έτσι; )
Στη σελ. 49, το σκουλήκι, λέει στη γάτα: χαλάλι σου τα λάχανα, για τόσα χάχανα...
( Αυτή είναι εξάσκηση πνεύματος, όχι ποντικοκούραδα... )...
Ρε παιδιά, τώρα συνειδητοποιώ για ποιο λόγο υπάρχουν τόσοι βλάκες,
περισσότεροι από ποτέ,
επειδή πλέον το σχολειό είναι βιομηχανία παραγωγής ηλιθίων...
Πώς είναι δυνατόν,
με τέτοια ηλίθια κείμενα
να ξυπνήσει το ενδιαφέρον του παιδιού για γνώση;
Μου φαίνεται πολύ πιο αποτελεσματικό το αναγνωστικό της A' δημοτικού του 1950,
με το <<Να η Λόλα, Λόλα,ένα μήλο.>>...
Και να σκεφτείτε πως τα βιβλία αυτά καταργήθηκαν
επειδή - λέει - δεν ανταποκρίνονταν στις πραγματικές εικόνες του κόσμου στην νέα εποχή
και θα μπέρδευαν τα παιδιά,
λες και σήμερα,
τα παιδιά άλλο δεν έχουν να κάνουν
από το να παρατηρούν την οχιά και τον αετό,
να κάνουν συναυλία με το ιπποπόταμο -
αλήθεια, υπάρχουν στην Ελλάδα ιπποπόταμοι,
έξω από τούς ανεγκέφαλους ιπποπόταμους
που με ποιητικό οίστρο και άκρατη ζωοφιλία συνέταξαν τα βιβλία αυτά;
Και τι είδους "ζωοφιλία" και μανία ποιητικού οίστρου αισχίστου είδους και ποιότητας γλωσσικής είναι αυτή,
όταν ένα ολόκληρο βιβλίο, το πρώτο που φέρνει σε επαφή το παιδί με την γνώση και την ευρύτερη κοινωνία,
σαν αποκλειστικό αντικείμενο έχει την αναφορά διαφόρων ειδών ζώων,
χωρίς κανένα συνειρμό και καμία χρηστική πληροφορία
ως προς το πώς είναι το κάθε ζώο, πού ζει, τι τρώγει, τι συνήθειες έχει κλπ.;
A στα διάλα, ρε...
( πώς αλλιώς να το πώ ; - "γλώσσα" το λένε τώρα...) της πρώτης δημοτικού,
παρακινούμενος από ένα άρθρο που διάβασα του εκπαιδευτικού Νάτσιου.
Λοιπόν, θαυμάστε πώς αρχίζουν τα παιδιά μας από την πιο τρυφερή και κρίσιμη μαθησιακά ηλικία,
να προετοιμάζονται για την λήψη των απαραιτήτων βάσεων για λογικό συνειρμό και απόκτηση περαιτέρω γνώσεων,
με την σταδιακή είσοδο τους στον σύγχρονο κόσμο και την υπάρχουσα κοινωνία:
Σελ. 25. «Ταξιδεύω με το τρένο
τρέχω, τρέχω δίχως φρένο.
Και ο αετός φωνάζει:
Ε, ε, Τιτίνα, πάτα γκάζι».
( Τι μαλακίες είναι αυτές;;; )
Σελ. 29. «Ένα μυστήριο ελικόπτερο είδα
χθες στην εφημερίδα.
Είχε ελέφαντα πιλότο,
για τιμόνι ένα μπισκότο».
( ΜΑ, ΤΙ ΤΕΧΝΗ, ΤΙ ΟΙΣΤΡΟΣ, ΤΙ ΠΟΙΗΣΗ! )
Σελ. 31. «Σαλιγκάρι, σαλιγκάρι,
μήπως να σε πω Σαλιάρη;
Μήπως Τάσο; Μήπως Σούλη;
Μήπως να σε πω Σπιτούλη».
Σελ. 33. «Τι να έχει το πακέτο;
Μήπως κόκορα καρότα;
Μήπως μια μεγάλη κότα;
Κι άμα έχει καναρίνι;
Ένα γλέντι που θα γίνει!
( Τι νόημα μπορεί κανείς να βγάλει από αυτό το εμετικό κατασκεύασμα; )
Σελ. 38. «Ρινόκερος και κόκορας
κότα, αετός και κόρακας
παρέα περπατάνε
σε παραλία πάνε.
(Ασφαλώς, για τους κρετίνους συγγραφείς,
άλλο ζώο είναι ο κόκορας, άλλο η κότα,
μια και διαχωρισμός φύλου δεν γίνεται σε όλο το βιβλίο για κανένα άλλο ζώο...)
Σελ. 53. «Γιατί γελάνε οι ακρίδες,
οι γορίλες κι οι γαρίδες;
Γιατί η γάτα κάνει μάγια
για να γίνει κουκουβάγια».
( εδώ ΔΕΝ ΒΓΑΖΩ ΕΓΩ ΝΟΗΜΑ, ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΕΝΑ ΕΞΑΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΑΚΙ; )
Σελ. 57. «Να ‘χανα, τι να ‘χανα,
να ‘χανα τα λάχανα.
Αχ, με τόσα χάχανα
έχασα τα λάχανα».
( Ίσως το πιο "λογικό" τετράστιχο, που δεν εμπεριέχει και ιδιαίτερες μαλακίες...
Είπα: Το πιο λογικό, όχι το ότι είναι και λογικό...)
Σελ. 63. «Τι ουρά να μου ταιριάζει
φουντωτή ή πουπουλένια
Μια ουρά με μαύρες βούλες
ή με κόκκινες καρδούλες;».
Σελ. 65. «Με ένα παπούτσι για καράβι
ταξιδεύει το κουτάβι.
Κάνει τα χέρια του χωνί,
βάζει δυνατή φωνή.
Το καράβι μου βουλιάζει
κι όπου να ‘ναι σκοτεινιάζει».
Σελ. 67. «Δε φοβάμαι το σκοτάδι
είμαι δυνατό κουτάβι.
Οι αστραπές δε με τρομάζουν
κι οι βροντές με διασκεδάζουν».
Το βιβλίο έχει και Τετράδιο Εργασιών.
Στη σελ. 19, με την συμπλήρωση ερωτηματολογίου, μαθαίνουμε πως οι φίλοι της κότας Τιτίνας είναι ο αετός, ο βάτραχος και η νυχτερίδα(!), καλύτερος φίλος όμως ο αετός.
Δηλαδή, όλοι φίλοι είμαστε, μερικοί όμως από μας είμαστε πιο φίλοι. Με άλλα λόγια το παιδί μαθαίνει πως ένας φίλος είναι λίγο φίλος, περισσότερο φίλος η πολύ φίλος...
Και βέβαια, άντε να εξηγήσεις σε ένα εξάχρονο παιδάκι της πόλης τι είναι νυχτερίδα,
τι σχέση έχει με την κότα και τον βάτραχο
και πώς μπλέκεται στην ιστορία και ο αετός,
που, σημειωτέον, τρέφεται ( μεταξύ άλλων ) και με βατράχους - Αλλά αυτό είναι περιττή γνώση και δεν χρειάζεται να γεμίζει το κεφάλι του παιδιού με το τι τρώει ο αετός!!!
Στη σελ. 63, τα παιδιά μαθαίνουν για νεράιδες και ξωτικά ( όχι σαν παραμύθι, αλλά σαν βάση γνώσης! ) και πως στο χορό της νεράιδας πήγαν ζώα, όπως το ελάφι η φώκια και το φίδι(!), ενώ απουσίαζαν ( είχαν κάλους φαίνεται ) η αλεπού, η αρκούδα και ο γάιδαρος...
Στη σελ. 29. Ο ποντικός προσκαλεί για φαγητό την οχιά, τον παπαγάλο και το άλογο.
( Τα φίδια με τι τρέφονται κυρίως, αν όχι με τρωκτικά;;; )
Στη σελ. 45 ο παπαγάλος χάθηκε και τον ψάχνουν ένας γορίλας, το άλογο και ο ιπποπόταμος.
( Συνειρμός, έτσι; )
Στη σελ. 49, το σκουλήκι, λέει στη γάτα: χαλάλι σου τα λάχανα, για τόσα χάχανα...
( Αυτή είναι εξάσκηση πνεύματος, όχι ποντικοκούραδα... )...
Ρε παιδιά, τώρα συνειδητοποιώ για ποιο λόγο υπάρχουν τόσοι βλάκες,
περισσότεροι από ποτέ,
επειδή πλέον το σχολειό είναι βιομηχανία παραγωγής ηλιθίων...
Πώς είναι δυνατόν,
με τέτοια ηλίθια κείμενα
να ξυπνήσει το ενδιαφέρον του παιδιού για γνώση;
Μου φαίνεται πολύ πιο αποτελεσματικό το αναγνωστικό της A' δημοτικού του 1950,
με το <<Να η Λόλα, Λόλα,ένα μήλο.>>...
Και να σκεφτείτε πως τα βιβλία αυτά καταργήθηκαν
επειδή - λέει - δεν ανταποκρίνονταν στις πραγματικές εικόνες του κόσμου στην νέα εποχή
και θα μπέρδευαν τα παιδιά,
λες και σήμερα,
τα παιδιά άλλο δεν έχουν να κάνουν
από το να παρατηρούν την οχιά και τον αετό,
να κάνουν συναυλία με το ιπποπόταμο -
αλήθεια, υπάρχουν στην Ελλάδα ιπποπόταμοι,
έξω από τούς ανεγκέφαλους ιπποπόταμους
που με ποιητικό οίστρο και άκρατη ζωοφιλία συνέταξαν τα βιβλία αυτά;
Και τι είδους "ζωοφιλία" και μανία ποιητικού οίστρου αισχίστου είδους και ποιότητας γλωσσικής είναι αυτή,
όταν ένα ολόκληρο βιβλίο, το πρώτο που φέρνει σε επαφή το παιδί με την γνώση και την ευρύτερη κοινωνία,
σαν αποκλειστικό αντικείμενο έχει την αναφορά διαφόρων ειδών ζώων,
χωρίς κανένα συνειρμό και καμία χρηστική πληροφορία
ως προς το πώς είναι το κάθε ζώο, πού ζει, τι τρώγει, τι συνήθειες έχει κλπ.;
A στα διάλα, ρε...
