Fig. 2: Colin Renfrew's tree of Indo-European origins [“The Tarim basin, Tocharian, and Indo-European origins: a view from the west,” in V.Mair (ed.), The Bronze Age & Early Iron Age Peoples of Eastern Central Asia (Journal of Indo-European Studies Monograph #26, vol.1)] [Click on the Picture for a larger version.]
Ενώ πρέπει να εξασκηθεί η προσοχή όταν αποδίδοντας τα γενετικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα των σύγχρονων πληθυσμών στα προϊστορικά γεγονότα, αξίζει εν τούτοις να προσπαθήσει να εντοπίσει μια υπογραφή της επέκτασης στην εσωτερική Ευρώπη από τα Βαλκάνια σύμφωνα με τις ημερομηνίες που δίνονται από D'iakonov (5η στη 3η χιλιετία π.Χ.). Σε ένα πρόσφατο άρθρο [Cruciani και λοιποί. (2007) «προηγούμενες ανθρώπινες αρσενικές μετακινήσεις επισήμανσης στη βόρεια/ανατολική Αφρική και τη δυτική Ευρασία: νέες ενδείξεις από Υ-χρωμοσωμικά haplogroups ε-M78 και j-M12.» Η μοριακη βιολογία και εξέλιξη 24 (6): 1300-1311], μια τέτοια υπογραφή βρέθηκε για το χρωμόσωμα δύο Υ haplogroups, ε-V13 και j-M12. Οι συντάκτες καθόρισαν ότι η συχνότητα αυτών των δύο haplogroups συσχετίζεται, δηλ., μια υψηλή συχνότητα του ενός στατιστικά προβλέπει μια υψηλή συχνότητα σε άλλο, που προτείνει μια κοινή ιστορία:
Προκειμένου να αξιολογήσουμε εάν η παρούσα διανομή αυτών των δύο haplogroups μπορεί να είναι η συνέπεια του ίδιου microevolutionary γεγονότος επέκτασης/διασποράς, συγκρίναμε αρχικά τις διπλής συχνότητας διανομές στην Ευρώπη (j-M12 συχνότητες που λαμβάνονται και από τα δημοσιευμένα και νέα στοιχεία συμπληρωματικός πίνακας 2). Παρατηρήσαμε μια υψηλή και στατιστικά σημαντική αλληλογραφία μεταξύ των συχνοτήτων των δύο haplogroups (r=0.84, 95% C.I. 0.70-0.92).
Οι συντάκτες μελέτησαν περαιτέρω τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των χρωμοσωμάτων Υ μέσα σε αυτά τα δύο haplogroups στην Ευρώπη, που ανιχνεύει ένα αστεροειδές σχέδιο.
Κατασκευάσαμε έπειτα ένα δίκτυο microsatellite 43 ευρωπαϊκών j-M12 χρωμοσωμάτων (συμπληρωματικός πίνακας 3) και βρήκαμε μια σαφή αστεροειδή δομή (σύκο 4C), ένα περαιτέρω χαρακτηριστικό γνώρισμα κοινό με ε-V13.
Ένα τέτοιο σχέδιο προκύπτει πότε τα μεμονωμένα χρωμοσώματα Υ, παρεκκλίνουν με την πάροδο του χρόνου από ένα μεμονωμένο άτομο ιδρυτών. Αυτό σημαίνει ότι, σε γενικές γραμμές, ε-V13 και j-M12 στην Ευρώπη μπορούν να επισημανθούν σε δύο μεμονωμένα άτομα του παρελθόντος. Το επόμενο βήμα θα ήταν να καθοριστεί πότε η επέκταση των απογόνων τους πραγματοποιήθηκε:
Με το να λάβουμε υπόψη δύο διαφορετικά δημογραφικά πρότυπα επέκτασης (δείτε τις μεθόδους), λάβαμε τις εκτιμήσεις TMRCA πολύ κοντά σε εκείνοι ε-V13, δηλ. 4.1 KY (95% C.I. 2.8-5.4 KY) και 4.7 KY (95% C.I. 3.3-6.4 KY), αντίστοιχα. Κατά συνέπεια, η συμφωνία μεταξύ των διανομών συχνότητας, μορφή των δικτύων, pair-wise haplotypic διαφορές και συγκολλητικές εκτιμήσεις δείχνει ένα ενιαίο εξελικτικό γεγονός στη βάση της διανομής των haplogroups ε-V13 και j-M12 μέσα στην Ευρώπη, μια εύρεση που εκτιμάται ποτέ πριν από [...] την κατ' εκτίμηση coalescence μας ηλικία περίπου 4.5 KY για τα haplogroups ε-V13 και j-M12 στην Ευρώπη (και C.I.s τους) θα απέκλειε επίσης μια δημογραφική επέκταση που συνδέεται με την εισαγωγή της γεωργίας από την Ανατολία και θα τοποθετούσε αυτό το γεγονός στην αρχή της βαλκανικής ηλικίας χαλκού, μια περίοδος που είδε τις ισχυρές δημογραφικές αλλαγές όπως σαφώς πιστοποιούνται από τα archeological αρχεία (Childe, 1957 Piggott, 1965 Kristiansen, 1998). Η ρύθμιση ε-V13 (σύκο 2$ος) και j-M12 (που δεν παρουσιάζεται) επιφάνειες συχνότητας εμφανίζεται να εγκαθιστά τις προσδοκίες για μια επέκταση σειράς σε μια ήδη εποικισμένη περιοχή (Klopfstein, Currat και Excoffier 2006).
Κατά συνέπεια, το χρωμόσωμα Υ haplogroups ε-V13 και j-M12 στην Ευρώπη φαίνεται να επεκτείνεται από τα νότια Βαλκάνια στην αρχή της βαλκανικής ηλικίας χαλκού. Επιπλέον, ομοίως στα αποτελέσματα που αναφέρονται από Pericic και λοιποί. (2005) για ε-M78 το δίκτυο α, η διασπορά ε-V13 και j-M12 haplogroups φαίνεται να ακολουθεί κυρίως τις υδάτινες οδούς ποταμών που συνδέουν τα νότια Βαλκάνια με τη north-central Ευρώπη, μια διαδρομή που είχε επιταχύνει ήδη από έναν παράγοντα 4-6 τη διάδοση του νεολιθικού στο υπόλοιπο της ηπείρου (Tringham, 2000 Davison και λοιποί. 2006).
Οι συντάκτες δεν προσπαθούν να δώσουν σ' αυτήν την επέκταση μια γλωσσική διάδοση, αλλά ο συγχρονισμός του είναι σύμφωνος με το πρότυπο του ινδο-εξευρωπαϊσμού της Ευρώπης από μια εγγύτατη βαλκανική πηγή στη νεαρή ηλικία χαλκού.
SystemFreaks™
