Oι εκτελεστές.

[Divine Sinner]

Με τον όρο "εκτελεστής" εννοούμε ενα άτομο που εχει την νομική εξουσία(και υποχρέωση) να αφαιρέσει την ζωή ενός θανατοποινήτη.
Στην γαλλία του μεσαίωνα και της γαλλικής επανάστασης οι εκτελεστές παίζαν πολύ σπουδαίο ρόλο για την διατήρηση του συστήματος.
Ο εκτελεστης η αλλιως bourreau θεωρούνταν ως το αριστερό χέρι του βασιλία.
Ο βασιλιάς ηταν ο εκπρόσωπος του θεού, και ο δήμιος έπρεπε να παίζει τον αντίθετο ρόλο.
Επρέπε να κάνει την βρωμοδουλεία του εκροσώπου του θεού, επρεπε να είναι ο διάβολος.
Ο εκτελεστής ηταν αυτός που για λογαριασμό του βασιλια (και της εκκλησίας) αφαιρούσε ζωές.
Ο εκτελεστής για να κάνει αυτό το επάγγελμα έπρεπε να έχει αδεια του βασιλία αλλα και σχετική εξουσιοδότηση απο την καθολική εκκλησία.
Πολλοί δε τον αποκαλούσαν, βασιλιά του θανάτου.
Οι εκτελεστές απο την κοινωνία δεν θεωρούνταν άτομα.
Δεν πλήρωναν φόρους, δεν υπηρετούσαν στον στρατό, ζούσαν εξώ απο τα αστικά κέντρα, τα παιδιά τους δεν πήγαιναν σχολείο, και κανενα ίδρυμα δεν τους φιλοξενούσε όταν γερνούσαν.
Οι εκτελεστές πληρώναν ιδιοτικούς δασκάλους να μορφώνουν τα παιδιά τους.
Τα παιδιά των εκτελεστών γίνονταν κι αυτά εκτελεστές και απο μικρή ηλικία βοηθούσαν τους γονείς τους να διεκπεραιώσουν τις εκτελέσεις.
Οι εκτελεστές ζούσαν ολοι μαζί.
Ειναι ενδεικτικό του πώς δουλεύουν οι όχλοι και πόσο υποκριτικά δρούν, το γεγονώς οτι παρ ολο που ο όχλος απεχθάνονταν τον εκτελεστή, ψοφούσε να δεί ατομα να απαγχονίζονται ή να αποκεφαλίζονται.
Με την γαλλική επανάσταση θα περίμενε κανείς να σταματήσουν οι εκτελέσεις.
Ομως αυτό δεν συνέβη. το στάτους των εκτελεστών δεν άλλαξε καθόλου.
Αντ αυτού δημιουργήθηκε ενας νέος μηχανισμος εκτέλεσης. Η γκιλοτήνα (η λαιμητομος).
Η μορφή εκτέλεσης αύτη θεωρήθηκε εκείνη την εποχή ανθρωπιστική κι επαναστατική.
Επειδή ο θάνατος δια αποκεφαλισμού πρωτύτερα ηταν προνόμιο της αριστοκρατίας, η γκιλοτίνα τον έκανε προσιτο σε όλους τους θανατοποινήτες.
Επείδη ολοι πεθαίναν με τον ιδιο τρόπο θεωρήθηκε η ιδέα επαναστατική.
Με την εφεύρεση της γκιλοτίνας οι εκτελέσεις γίναν πολύ συχνές.
Αυτό αντιστάθμησε το γεγονος οτι ο κόσμος ειχε ψιλοαπογοητευθεί επειδη το θέαμα τελείωνε γρήγορα.
Με την γκιλοτίνα δεν χρειάζονταν ουτε κρεμάλες ουτε και να ακονίζει ο δήμιος το τσεκούρι του.
Ηταν μερικα δευτερόλεπτα υπόθεση να αποκεφαλιστεί κάποιος.
Αποτέλεσμα αυτου να επισπευθούν οι διαδικασίες και να πεθαίνουν περισσοτεροι (εκατονταδες καθημερινα).
Μετά τον αποκεφάλισμο οι βοηθοί του εκτελεστή δείχναν το κεφάλι στο πλήθος, για να βεβαιωσουν οτι εκτελέσαν το σωστό άτομο.
Παρ όλο που οι δήμιοι δεν θεωρούνταν πολίτες, γνώριζαν συνήθως ανάγνωση και γραφη (κατι που ηταν γνώρισμα των αριστοκρατών).
Ο λόγος ήταν επειδή μισθώναν ιδιώτες δασκάλους.
Επίσης συνήθως ηταν φιλότεχνοι. πολοι δε απο αυτους παίζαν και μουσικά όργανα.
Η ιστορία των εκτελεστών μας διδάσκει οτι τα καθεστώτα αλλάζουν, αλλα οι μέθοδοι που χρησιμοποιουν όχι.
και φυσικά ο όχλος διαχρονικά και οποιο καθεστώς κι αν ειναι στο προσκήνιο, θα ειναι παντα υποχείριο αυτών που του προσφέρουν "αρτο, οινο και θέαμα". Αν λειπει ο αρτος και ο οινος, υπαρχει παντα περισσότερο θέαμα.