Ο θάνατος ενός μεγάλου (από Fabius Maximus)

Posted: Fri Dec 15, 2006 11:10 pm Post subject: Ο θάνατος ενός μεγάλου

Από Fabius Maximus

Ελληνοπρεπής μέχρι την ύστατη στιγμή. Φιλόσοφος - πολεμιστής, πρότυπο για όλους τους ελεύθερους άνθρωπους του κόσμου και αθάνατος για πάντα στις καρδιές τους. Ο Μέγας Ιουλιανός κατόρθωσε να απειλήσει την επί των ημερών του συστηματική αποσύνθεση του πολιτισμού με το ακατόρθωτο της αναστροφής των καιρών. Οταν ξεψύχησε δολοφονημένος πισώπλατα από όργανο των σκοταδιστών την ώρα που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, μαζί του έσβησε και η τελευταία ακτίνα φωτός του αρχαίου κόσμου, για να ακολουθήσει η μακριά βαθιά νύχτα του μεσαίωνα.

Από τον Αμμιανό Μαρκελίνο ας παρακολουθήσουμε τη σκηνή του τέλους…

«Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, μια λόγχη ιππικού από "άγνωστη κατεύθυνση" του γδέρνει το μπράτσο, διαπερνά τα πλευρά και χώνεται στον κάτω λοβό του ήπατος. Με το δεξί χέρι προσπαθεί να τραβήξει και να βγάλει τη λόγχη, μα νιώθει να κόβονται τα δάχτυλά του στη κοφτερή λάμα του μετάλλου. Πέφτει από το άλογο και όλοι όσοι βρίσκονται εκεί, ορμούν για να τον μεταφέρουν στο στρατόπεδο για να του δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Καθώς ο πόνος δείχνει να μειώνεται προς στιγμή, αρχίζει να ελπίζει. Απωθώντας τον θάνατο δυναμικά, ζητάει τα όπλα και το άλογό του για να ξαναγυρίσει στη μάχη και να δώσει θάρρος στους στρατιώτες του. Θέλει να δείξει ότι, ξεχνώντας τον εαυτό του, δε σκέφτεται παρά την ασφάλεια των άλλων…

…Αλλά οι δυνάμεις του Ιουλιανού δεν ανταποκρίνονται στη θέλησή του: εξασθενημένος από την σοβαρή αιμορραγία, κάθεται ήσυχος και όταν, μετά από ερώτησή του, ακούει ότι ο τόπος όπου χτυπήθηκε ονομάζεται Φρυγία, χάνει κάθε ελπίδα για τη ζωή του, γιατί του είχαν προφητέψει άλλοτε ότι ήταν της μοίρας του γραφτό να πεθάνει εκεί...Στο μεταξύ ο Ιουλιανός, ξαπλωμένος στη σκηνή του, απευθυνόταν στους καταβεβλημένους από τη θλίψη συντρόφους του με τα παρακάτω λόγια:

Ήρθε τελικά για μένα η στιγμή φίλοι μου, να αφήσω αυτή τη ζωή την οποία, με την πρώτη ζήτηση, επιστρέφω χαρούμενος στη Φύση, σαν ένας τίμιος οφειλέτης. Δε θλίβομαι καθόλου(όπως ίσως θα νόμιζαν μερικοί), γιατί μοιράζομαι με τους Φιλόσοφους τη κοινή δοξασία για το πόσο πιο ευτυχισμένη είναι η Ψυχή και δεν ξεχνώ ότι, όταν μιαν ευτυχισμένη κατάσταση την διαδέχεται μια άσχημη, είναι καλύτερα να χαίρεται κανείς παρά να λυπάται.

Σκέφτομαι επίσης ότι οι ίδιοι οι επουράνιοι θεοί χάρισαν τον Θάνατο σε ανθρώπους πάρα πολύ ενάρετους, σαν να ήταν αυτό μια υπέρτατη αμοιβή.
Εμένα μου δώσανε το χάρισμα να αντιστέκομαι ακόμη και σε μεγάλες δυσκολίες και να μην υποκύπτω ποτέ ούτε να αυτοταπεινώνομαι γιατί η πείρα με έχει διδάξει ότι μόνο οι αδύναμοι καταβάλλονται από τη θλίψη ενώ, αντίθετα, την νικούν όσοι επιμένουν προσπαθώντας.

Δε μετανιώνω για ότι έκανα και δε βασανίζομαι από την ανάμνηση κανενός σοβαρού αμαρτήματος που να έχω διαπράξει είτε όταν ήμουν εξόριστος και ζούσα στην αφάνεια είτε μετά την άνοδό μου στην εξουσία. Κράτησα, νομίζω, την Ψυχή μου αμόλυντη, πιστεύοντας ότι η Ψυχή του ανθρώπου συγγενεύει με τους θεούς. Η πολιτική μου υπήρξε μετριοπαθής και προκάλεσα ή απέφυγα πολέμους πάντα ύστερα από ώριμη και λογική σκέψη. Όμως η επιτυχία δεν έρχεται πάντα να στέψει τις καλές προσπάθειες, γιατί οι ανώτερες δυνάμεις απαιτούν να έχουν τη τελευταία λέξη σε όλα τα ανθρώπινα εγχειρήματα.

Πίστευα ότι ο σκοπός μιας δίκαιης εξουσίας είναι η ευτυχία και η ασφάλεια των υπηκόων της, γι' αυτό υπήρξα πάντα, όπως ξέρετε, υπέρ των πιο ειρηνικών λύσεων και απέκλεισα από τις πράξεις μου κάθε ελευθερία ικανή να φθείρει τα πράγματα και τα ήθη. Χαίρομαι που το κράτος, σαν αυστηρός γονιός, με εξέθεσε αδίστακτα στους κινδύνους και έτσι στάθηκα ικανός να αντισταθώ στις θύελλες του πεπρωμένου, αφού τις είχα συνηθίσει. Και δε ντρέπομαι να ομολογήσω ότι χάρη σε μια αξιόπιστη προφητεία, ξέρω από πολύ καιρό ότι είναι της μοίρας μου να πεθάνω από σίδερο.

Ευχαριστώ τους αιώνιους θεούς που μου επέτρεψαν να πεθάνω, όχι σα θύμα σκοτεινών δολοπλοκιών ούτε μέσα στους πόνους μιας πολύχρονης ασθένειας ούτε σαν εγκληματίας, αλλά αφήνοντας τον κόσμο μέσα στο Φως, μέσα στο απόγειο μιας ένδοξης σταδιοδρομίας. Γιατί αυτός που θέλει να πεθάνει πριν έρθει η ώρα του είναι το ίδιο αδύναμος και δειλός με εκείνον που προσπαθεί να αποφύγει το θάνατο όταν φτάνει η στιγμή.

Μίλησα αρκετά πια, η ζωή με εγκαταλείπει. Όσο για την εκλογή ενός αυτοκράτορα, είναι φρονιμώτερο να μην πω τη γνώμη μου, γιατί φοβάμαι μήπως από άγνοια, δεν υποδείξω τον πιο άξιο. Ακόμα και αν έλεγα το όνομα που θεωρώ σαν τον καταλληλότερο, θα υπήρχε κίνδυνος να του προξενήσω μεγάλο κακό, σε περίπτωση που προτιμηθεί κάποιος άλλος. Σαν πιστός γιος της πατρίδας μας, εύχομαι μόνο να με διαδεχτεί ένας καλός ηγέτης.

<<...Αφού πρόφερε τα λόγια αυτά με ήρεμη φωνή, θέλοντας να μοιράσει την προσωπική του περιουσία στους φίλους του, κάλεσε τον Ανατόλιο, τον Μάγιστρο των Οφφίκιων. Και όταν ο ύπαρχος Σαλούτιος του αποκρίθηκε, "Είναι Μακάριος", ο Ιουλιανός κατάλαβε ότι ο Ανατόλιος είχε σκοτωθεί. Τότε αυτός, που αδιάφορος ως τότε για τη δική του μοίρα είχε δείξει τόσο κουράγιο, άρχισε να στενάζει πικρά για το θάνατο του φίλου του.

Στο μεταξύ όλοι οι παρόντες έκλαιγαν. Βλέποντάς τους, ο Ιουλιανός έδειξε τη δύναμη της επιβολής του ακόμη και σε αυτή τη περίσταση και τους μάλωσε λέγοντάς τους ότι ήταν ανάξιο να θρηνούν έναν ηγεμόνα την ώρα που πήγαινε να ενωθεί με τον Ουρανό και τα Αστέρια.

Μ' αυτά τα λόγια τους έκανε όλους να πάψουν, πράγμα που επέτρεψε να αρχίσει με τους φιλόσοφους Μάξιμο και Πρίσκο μια περίπλοκη συζήτηση για την υψηλή φύση της Ψυχής. Ξαφνικά, η βαθιά πληγή στο πλευρό του άνοιξε κι άρχισε να του κόβεται η ανάσα. Αφού ζήτησε και ήπιε ένα ποτήρι κρύο νερό, στη μέση αυτής της πένθιμης νύχτας, πέθανε ήρεμα στα 32 του χρόνια…"

Διάδοχος τελικά του Ιουλιανού, του Εστεμμένου Φιλοσόφου υπήρξε ο Ιοβιανός, ο οποίος έθαψε τον Ιουλιανό στη Ταρσό της Κιλικίας και πάνω στο τάφο του έγραψε: «Στάθηκε καλός βασιλιάς και ικανός πολεμιστής».

ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΕΣΤΕΜΜΕΝΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

<<Σε μάς ανήκουν η ευγλωττία και οι τέχνες της Ελλάδος και η λατρεία των Θεών της. Η δική σας κληρονομιά είναι η αμάθεια, η αγροικία και τίποτε πέρα από αυτά>>.

Ιουλιανού - Περί Παιδείας

Posted: Fri Dec 15, 2006 11:14 pm

Από The_Saboteur

ποιοι ειναι οι "εμεις" και ποιοι οι "εσεις"? Καλα τη λατρεια των θεων κρατηστε την. επιτρεψτε σε μας να παρουμε απο τους προγωνους μας οσα ειναι σωστα

Posted: Sun Dec 17, 2006 6:11 pm

Από AVATARGR

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ.

ΦΙΛΕ The_Saboteur ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΣΠΑΖΕΣΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ
Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙΣ
ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΝ ΕΝΤΙΜΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟΝ
ΛΑΟ ΤΟΥ....

ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ..

ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΩΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΟΤΙ
ΚΑΛΛΙΤΕΡΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ....

ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ
ΘΕΙΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Posted: Tue Dec 19, 2006 2:13 pm

Από Αίολος

Παραθέτω ένα εξαίσιο απόσπασμα από το βιβλίο του Ιουλιανού, "Κατά Γαλιλαίων Λόγος":

«Γιατί ο Θεός, αν δεν ήταν Θεός των Ιουδαίων μόνο αλλά και των εθνών, έστειλε το ευλογημένο δώρο τής προφητείας με περισσή αγάπη στους Ιουδαίους κι επιπλέον τούς έδωσε τον Μωυσή και το χρίσμα και τους προφήτες και τον νόμο και τα απίστευτα και τερατώδη στοιχεία στους μύθους τους; Γιατί τους ακούς να φωνάζουν δυνατά «Άρτον αγγέλων έφαγεν άνθρωπος»; Και στο τέλος τούς έστειλε και τον Ιησού, ενώ σε εμάς ούτε προφήτη ούτε χρίσμα ούτε δάσκαλο ούτε κύρηκα, για να αναγγείλει την φιλανθρωπία του που κάποια μέρα, έστω και αργά, μπορεί να έφθανε ως εμάς. Επιπλέον, για εκατομμύρια ή αν προτιμάτε, για χιλιάδες χρόνια, ανέχτηκε να βλέπει τους ανθρώπους σε πλήρη άγνοια να προσκυνούν είδωλα, όπως τα λέτε, από εκεί που ανατέλλει ο ήλιος μέχρι εκεί που δύει και από τον νότο μέχρι τον βορρά, εκτός από ένα μικρό μόνο γένος που για λιγότερο από δύο χιλιάδες χρόνια είχε εγκατασταθεί σε μια περιοχή τής Παλαιστίνης. Γιατί, αν είναι ο Θεός όλων μας και αν είναι ο δημιουργός των πάντων, γιατί μας παραμέλησε;

Ιουλιανός Φλάβιος-Κλαύδιος, Βυζαντινός αυτοκράτορας που επονομάστηκε Παραβάτης ή Αποστάτης.

Όμως, ήτο αναμενόμενον να επονομαστεί παραβάρης ή αποστάτης σε μίαν απολύτως χριστιανικώς διαμορφωθείσα αυτοκρατορία, η οποία είχε πολιτικές, κοινωνικές, πνευματικές και φυσικά θεολογικές προεκτάσεις. Εάν στην αρχαία Ελλάδα είχε επιβληθεί ένας αλλόθρησκος βασιλέας, την ίδια αντιμετώπιση θα είχε... απολύτως φυσιολογικόν. Οπότε, δεν θα δαιμονοποιήσω τον Χριστιανισμόν με λάθος επιχειρήματα, παρ' όλο που δεν είμαι Χριστιανός.

Posted: Tue Dec 19, 2006 2:44 pm

Από Fabius Maximus

Την εποχή του Ιουλιανού η ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν ήταν χριστιανική. Στα πιο νευραλιγικά σημεία της βέβαια, στη Ρώμη, στην Κωνσταντινούπολη και στις πόλεις της ανατολής ο χριστιανισμός ήταν διαδεδομένος, αλλά και εκεί δεν είχε επικρατήσει απόλυτα. Ακόμη και μέσα στην Πόλη υπήρχαν πολλοί Εθνικοί, ενώ στην κυρίως Ελλάδα πέρα από τις χριστιανικές κοινότητες της Θεσσαλονίκης, της Βέροιας, των Φιλίππων και της Κορίνθου οι υπόλοιπες ήταν ανάξιες λόγου.

Συνολικά, πάντως, η πλειοψηφία των υπηκόων της αυτοκρατορίας που εκτεινότανε από την Αγγλία μέχρι την Περσία παρέμενε πιστή στην εθνική τους θρησκεία. Αλλωστε το προσώνυμιο «παραβάτης» δεν το έλεγαν τότε, επί ημέρων του, αλλά αργότερα, όταν όντως η μετέπειτα ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν χριστιανικό κράτος.

Posted: Tue Dec 19, 2006 2:48 pm

Από Αίολος

Κι εγώ αυτό εννοώ, απλώς δεν το διευκρίνησα... Στην μετέπειτα χριστιανική αυτοκρατορία μετονομάστηκε Παραβάτης ή Αποστάτης. Παρ' όλα αυτά, πάντοτε υπήρχαν Εθνικοί. Απλώς ήσαν πολυπληθέστεροι παλαιότερα...