Κρυοπαγήματα, ένας μεγάλος εχθρός των ηρώων του'40

[karipis]

Τα κρυοπαγήματα

Άλλος φοβερός και τρομερός εχθρός, πού απεδεκάτισε το στράτευμα, ήταν τα κρυοπαγήματα.
Ό στρατιώτης ήταν υποχρεωμένος να έχη τα πόδια του μέσα στο χιόνι και το νερό. Το χιόνι δεν έλλειπε ποτέ, αλλά και μέσα στο αμπρί ήταν γεμάτο νερό. Και όταν λέμε αμπρί ήταν το χαράκωμα, δηλαδή ένα βαθύ χαντάκι. Εκεί μέσα λοιπόν, νερό και λάσπες γινόταν λασπολίμνη. Το κρύο αυτό περόνιαζε τα κόκκαλα. Παρ’ όλα όμως αυτά, εμπύρετα νοσήματα, πλευρίτιδες, πνευμονίες, δεν παρουσιαζότανε. Φύλαγε ό Θεός. Αλλά όλοι υποφέρανε από το τρομερό κρύο και πολλοί παθαίνανε κρυοπαγήματα.
Τα πόδια άρχιζαν να πρήζωνται. Κατόπιν προχωρούσαν τα κρυοπαγήματα σε βαρύτερες μορφές και όταν ή κατάστασις γινότανε απελπιστική, τούς έστελναν πίσω σε νοσοκομεία και εκεί σε πολλούς κόβανε αθρόως τα πόδια. Τι τρομερό πράγμα να μένη κανείς ανάπηρος για όλη του τη ζωή!
Μου έλεγε αργότερα γιατρός ενός στρατιωτικού νοσοκομείου:
—Δε φαντάζεστε την στεναχώρια μου, όταν ήμασταν υποχρεωμένοι να κόψωμε πόδια. Σκεφτόμουνα, ότι αυτό το μέλος, αυτή ή χαρά τής ζωής να βαδίζη, χανόταν οριστικώς. Αλλά ό πόλεμος είναι πόλεμος...
Ό γιατρός του Συντάγματος ήταν υποχρεωμένος, με την πρώτη εμφάνισι των κρυοπαγημάτων, να τούς στέλνη στα νοσοκομεία, διότι μικρή αναβολή δύο—τριών ήμερών, εσήμαινε ακρωτηριασμό. Οι αξιωματικοί όμως πού βλέπανε την ανάγκη τής αντιμετωπίσεως του εχθρού, διότι ό στρατός ήταν λίγος -βάθος μετώπου, ενός ανδρός— και το γεγονός ότι κάθε κένωσις θέσεων δεν μπορούσε ν’ αντικατασταθή με άλλον, επέμεναν να μείνουν οι στρατιώτες στη γραμμή μέχρι τέλους.
Ή διαφωνία διοικητών και γιατρών έφθανε πολλές φορές στο απροχώρητο.
—Μου διαλύεις το Σύνταγμα! έλεγε ό Διοικητής στο γιατρό.
—Μην επεμβαίνεις στα καθήκοντά μου! υπεστήριζε ό γιατρός.
Για την περιστολή του κακού γινότανε μεγάλες προσπάθειες. Όλος ό Ελληνισμός, αγωνιζόταν να ζεστάνη τούς ξεπαγιασμένους φρουρούς τής πατρίδος Έστελναν κάπες, μάλλινες κάλτσες πουλόβερ, φανέλλες και πλεκτά γενικώς.
Χιλιάδες Ελληνίδες έπλεκαν μερόνυχτα για να ανακουφίσουν τούς γενναίους μαχητές. Τι να κάναμε όμως τα πλεκτά. Αυτά μόνα τους δεν αρκούσαν. Εχρειάζοντο άρβυλα και άρβυλα δεν υπήρχαν. Εκείνα, που είχαμε από την αρχή, είχαν φθαρή. Είχαν λύωσει και τα πόδια μας κολυμπούσαν στα χιόνια και στα νερά. Τα δικά μου είχαν ολότελα διαλυθή.
Ένας αξιωματικός μου έδωσε ένα ζευγάρι παληά δικά του, για να γλυτώσω τα κρυοπαγήματα. Δυστυχώς ήταν μικρότερα από το νούμερό μου. Όταν όμως κατέβηκα στα Γιάννενα, αγόρασα ένα ζευγάρι, κι’ έτσι γλύτωσα από τα κρυοπαγήματα.

Πηγή: Απόσπασμα από το έργο του *Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου, Το θαύμα των Ελλήνων του Σαράντα, εκδ. «Ορθόδοξου Τύπου» Αθήνα Οκτώβριος 1974.


*Σημείωση: ο πατέρας Χαράλαμπος υπηρετούσε τότε την Πατρίδα στο Σώμα τού 39ου Συντάγματος των τσολιάδων της πρώτης γραμμής στην Αλβανία.

[totispap]

Ετσι ακριβως εγινε με τον παππου μου καριπη,νεκρωση των ιστων και τελος