25 Μαρτίου...ante portas
Δημοσιεύτηκε: Παρ 20 Μαρ 2015, 22:41
Μια παρέλαση διαφορετική από τις άλλες…
Θα τανε δεν θα τανε 25 Μαρτίου του σωτηρίου έτους 19δενθυμάμαι…η οδός (καμένου) Πανεπιστημίου είχε πήξει από το πρωί καθότι μικροί και μεγάλοι είχαν πιάσει θέση για να δουν από κοντά την στρατιωτική παρέλαση ανεμίζοντας τα πατροπαράδοτα γαλανόλευκα σημαιάκια.
Τελείωσε και η δοξολογία στη (σεισμόπληκτη) Μητρόπολη, ακουστήκανε οι κανονιοβολισμοί από το Λυκαβηττό, πέταξαν έντρομα τα περιστέρια.
Για λόγους συμβολισμού είχε καθιερωθεί (πολύ σωστά) να διέρχεται πρώτη η προεδρική φρουρά με τους Εύζωνες.
Έτσι, στο βάθος της Λεωφόρου άρχισε να ακούγεται ο μονότονος δωρικός ρυθμός του τυμπάνου, προβάλανε και οι πρώτες φουστανέλες.
Όμως, παρά την ηλιόλουστη μέρα, μια αλλοπρόσαλλη ομίχλη σχηματίστηκε στο χώρο των εκδηλώσεων…κάτι σαν πυκνή συννεφιά…δύσκολα μπορούσες να διακρίνεις τον διπλανό σου, περιορισμένη ορατότητα…καπνός!
Και, ναι! οι τσολιάδες πλησιάζουν!! Μα τι γίνεται; που είναι οι σιδερωμένες πτυχώσεις των στολών; που είναι τα δίμετρα βλοσυρά παλικάρια μας; τα φανταχτερά φρεσκοπλυμένα γελέκια τους; Κάτι δεν πάει καλά! αυτοί είναι…κατάκοποι, αξύριστοι για βδομάδες και χαμογελάνε απόκοσμα…Να, αυτός εκεί κουτσαίνει, οι στολές τους είναι σκισμένες, κάποιοι έχουν βαθύτατα τραύματα…
Είναι ασκεπείς γιατί άφησαν τα φέσια τους στην απέναντι πλαγιά στα Δερβενάκια και επιτυχώς παραπλάνησαν τον εχθρό καθώς φύσαγε ο δροσερός μαΐστρος κι ο αέρας του πελάου στον Αη Σωστη…είναι εξουθενωμένοι από τις μάχες στο Βαλτέτσι, στο Λεβίδι, στη Γραβιά, στο Μανιάκι, στην Αλαμάνα, στο Σούλι, στο Φάληρο, στην Τρομπολιτσά…
κι ήταν η μέρα βροχερή κι η νύχτα χιονισμένη…
Τουλάχιστον δεν είναι μόνοι τους…ούτε έχουν για παρέα μόνο τις παλιοσειρές τους από τη Σαλαμίνα, τις Πλαταιές και τις περήφανες Θερμοπύλες …ακολουθούν χιλιάδες ελληνόκαρδοι πολεμιστές της νεότερης Ελλάδας…με τις ευλογίες του Γρηγορίου του Ε, του Ησαϊα Σαλώνων, του Χρυσόστομου Σμύρνης…
Έπεται ο ουλαμός των Κρητών Μακεδονομάχων. Πριν καλά - καλά ενωθεί η λεβεντογέννα ιδιαίτερη πατρίδα τους με τη μάνα Ελλάδα αυτοί βρέθηκαν στις βόρειες εσχατιές μας πολεμώντας με υψηλότατο φρόνημα.
Να σου και τα τάγματα ευζώνων των βαλκανικών πολέμων με τους χιλιάδες, εκ Κύπρου, εθελοντές που δεν θα ησυχάσουν αν δεν εισβάλουν στο Μπιζάνι, αν δεν λειτουργήσουν με τον Μητροπολίτη τους, το Μελέτιο Μεταξάκη, μέσα στην ελεύθερη νύμφη του Θερμαϊκού, την Θεσσαλονίκην μας. Αναγνωρίζω τον Μιχάλη Στιβαρό και το Δήμαρχό μας από τη Λεμεσό το Χριστόδουλο Σώζο!!
Μα τι γυρεύουν τόσα μικρά παιδάκια στους σχηματισμούς μιας στρατιωτικής παρέλασης; Κι όμως, κραδαίνουν κι αυτά τα δικά τους λάβαρα, φοράνε στολές ομοιόμορφες, στολές …προσκοπικές. Με δυσκολία διαβάζω μέσα στις φλόγες και τους καπνούς…ΑΪΔΙΝΙ…Τα ρωτάμε που πάνε μόνα τους, που είναι οι γονείς τους. Μα αυτά δεν απαντούν. Ίσως και εμείς δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να τα ακούσουμε. Παντού φωνές και κλάματα…
Οι εθνομάρτυρες της ΕΟΚΑ περνούν μπροστά μας. Ο Άη – Ανθός της αεί Νεολαίας μας. Κάποιοι έχουν κάνει τις αγχόνες κομποσκοίνι και σιγοψιθυρίζουν προσευχές κοιτώντας μας στα μάτια με εκείνο το καθάριο βλέμμα του ’55. Τότε που είχαν παρέα μόνη κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές. Ένας από αυτούς ακόμα μυροβλίζει καμένη σάρκα και αίμα. Να μας έδινε μια σταγόνα από αυτό να βάψουμε το δικό μας αίμα …να μην μπορέσει πια ποτέ να το ξεθωριάσει ο φόβος.
Ακριβώς δίπλα τους, διέρχονται -σχεδόν αόρατοι- οι αδικημένοι των πολέμων και των μαχών. Για αυτούς, η ‘’επίσημη’’ ιστορία δεν αφιέρωσε ούτε μισή σελίδα. Βλέπεις πάνω τους την απόλυτη αγνωμοσύνη του προσκυνημένου κράτους (ελλαδισμού) εναντίον του αλύγιστου έθνους (ελληνισμού). Οι μαχητές της κυπριακής τραγωδίας του 1974, ΕΛΔΥΚάριοι, ελλαδίτες, ελληνοκύπριοι, 1.619 αγνοούμενοι. Διακρίνω τον Κρητικό αντιαρματιστή Μανώλη Μπικάκη, τον Γορτύνιο Αναστάσιο Κρατημένο. Ασυγκράτητοι λέοντες μαζί με τόσους άλλους κόντρα στον ‘’μιλημένο’’ και πάνοπλο αιώνιο εχθρό. Προδομένοι από ξηρά, αέρα και θάλασσα, και μόνοι και μετά πολλών και ιερά τα πάτρια τιμήσαντες…
Αυτά τα περήφανα λάβαρα τα έχω ξαναδεί στο ίδιο σημείο και πέρσι και πρόπερσι. Όλες τις άλλες φορές βέβαια, ήταν φρεσκοσιδερωμένα και πεντακάθαρα. Τώρα, σκισμένες και μπαρουτοκαπνισμένες (όπως και οι στολές των σημαιοφόρων τους) είναι μπροστά μας οι ΣΗΜΑΙΕΣ των ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΩΝ. Το απόλυτο και απέριττο σύμβολο. Η διέλευση αυτού και μόνο θα αρκούσε αντί κάθε …θορυβώδους παρέλασης. Το βουβό γαλανόλευκο με το Σταυρό θα μας ήταν αρκετό… γιατί γυρεύουμε την άλλη ζωή πέρα από τ’ αγάλματα.
Όμως, διασχίζοντας οι παρελαύνοντες την οδό Πανεπιστημίου δεν κατηφορίζουν προς Ομόνοια, ως προβλέπεται. Αλλά, ακολουθούν ένα δικό τους ανηφορικό νεφελώδες μονοπάτι μαζί με τον Αη-Λαό των ανωνύμων, μαζί με τον κάθε άγνωστο Στρατιώτη που δεν ομοιάζει απαραίτητα με το θηριώδη δίμετρο λεβέντη της πλατείας Συντάγματος…
Παραταύτα, κάποιοι (λίγοι κι ελάχιστοι) αμετανόητοι κουστουμάτοι εντός του πλήθους δεν κρύβουν τη δυσαρέσκειά τους καθότι τα σημερινά αγήματα δεν είχαν καλογυαλισμένες αρβύλες, ούτε ο βηματισμός τους ήταν άψογα συντονισμένος.
Όλοι οι υπόλοιποι στέκουν αποσβωλομενοι, γεμάτοι περηφάνια αλλά και ενοχές. Ο πλανόδιος κουλουρτζής μουρμουρίζει: ‘’Τα χρόνια περνάνε κι εμείς ιστορία δεν γράφουμε, αδερφέ. Άμα γινότανε τώρα κανένας πόλεμος θα μας έβρισκε στο καφενείο…’’. Κάποιες σκιές μαχητών των Ρούπελ μας χτυπάνε παρηγορητικά την πλάτη και μας χαμογελούν λέγοντας πως: ‘’πάντα έτσι ήτανε, όταν όμως ηχεί η σάλπιγγα…το καφενείο αδειάζει’’.
Ξάφνου ο υποστράτηγος Ταδόπουλος ενημερώνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το πέρας της μεγαλειώδους στρατιωτικής παρελάσεως. Ο Π.τ.Δ. ειλικρινώς και εκ βαθέων συγχαίρει δια το αξιόμαχον των εθνικών ενόπλων δυνάμεων. Γραβατοφόροι πολιτικοί και μικροφωνούχοι δημοσιογράφοι συνωστίζονται για τις εθιμοτυπικές, πρωτότυπες και τόσο βαθυστόχαστες …δηλώσεις.
Μα πια, κανείς δεν ασχολείται μαζί τους (καιρός ήτανε…).
Αφού, μια είναι η ..δήλωση, ένας είναι ο άριστος οιωνός:
‘’ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΣ, ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ’’.-
Πελταστής Βαρνάβας
Θα τανε δεν θα τανε 25 Μαρτίου του σωτηρίου έτους 19δενθυμάμαι…η οδός (καμένου) Πανεπιστημίου είχε πήξει από το πρωί καθότι μικροί και μεγάλοι είχαν πιάσει θέση για να δουν από κοντά την στρατιωτική παρέλαση ανεμίζοντας τα πατροπαράδοτα γαλανόλευκα σημαιάκια.
Τελείωσε και η δοξολογία στη (σεισμόπληκτη) Μητρόπολη, ακουστήκανε οι κανονιοβολισμοί από το Λυκαβηττό, πέταξαν έντρομα τα περιστέρια.
Για λόγους συμβολισμού είχε καθιερωθεί (πολύ σωστά) να διέρχεται πρώτη η προεδρική φρουρά με τους Εύζωνες.
Έτσι, στο βάθος της Λεωφόρου άρχισε να ακούγεται ο μονότονος δωρικός ρυθμός του τυμπάνου, προβάλανε και οι πρώτες φουστανέλες.
Όμως, παρά την ηλιόλουστη μέρα, μια αλλοπρόσαλλη ομίχλη σχηματίστηκε στο χώρο των εκδηλώσεων…κάτι σαν πυκνή συννεφιά…δύσκολα μπορούσες να διακρίνεις τον διπλανό σου, περιορισμένη ορατότητα…καπνός!
Και, ναι! οι τσολιάδες πλησιάζουν!! Μα τι γίνεται; που είναι οι σιδερωμένες πτυχώσεις των στολών; που είναι τα δίμετρα βλοσυρά παλικάρια μας; τα φανταχτερά φρεσκοπλυμένα γελέκια τους; Κάτι δεν πάει καλά! αυτοί είναι…κατάκοποι, αξύριστοι για βδομάδες και χαμογελάνε απόκοσμα…Να, αυτός εκεί κουτσαίνει, οι στολές τους είναι σκισμένες, κάποιοι έχουν βαθύτατα τραύματα…
Είναι ασκεπείς γιατί άφησαν τα φέσια τους στην απέναντι πλαγιά στα Δερβενάκια και επιτυχώς παραπλάνησαν τον εχθρό καθώς φύσαγε ο δροσερός μαΐστρος κι ο αέρας του πελάου στον Αη Σωστη…είναι εξουθενωμένοι από τις μάχες στο Βαλτέτσι, στο Λεβίδι, στη Γραβιά, στο Μανιάκι, στην Αλαμάνα, στο Σούλι, στο Φάληρο, στην Τρομπολιτσά…
κι ήταν η μέρα βροχερή κι η νύχτα χιονισμένη…
Τουλάχιστον δεν είναι μόνοι τους…ούτε έχουν για παρέα μόνο τις παλιοσειρές τους από τη Σαλαμίνα, τις Πλαταιές και τις περήφανες Θερμοπύλες …ακολουθούν χιλιάδες ελληνόκαρδοι πολεμιστές της νεότερης Ελλάδας…με τις ευλογίες του Γρηγορίου του Ε, του Ησαϊα Σαλώνων, του Χρυσόστομου Σμύρνης…
Έπεται ο ουλαμός των Κρητών Μακεδονομάχων. Πριν καλά - καλά ενωθεί η λεβεντογέννα ιδιαίτερη πατρίδα τους με τη μάνα Ελλάδα αυτοί βρέθηκαν στις βόρειες εσχατιές μας πολεμώντας με υψηλότατο φρόνημα.
Να σου και τα τάγματα ευζώνων των βαλκανικών πολέμων με τους χιλιάδες, εκ Κύπρου, εθελοντές που δεν θα ησυχάσουν αν δεν εισβάλουν στο Μπιζάνι, αν δεν λειτουργήσουν με τον Μητροπολίτη τους, το Μελέτιο Μεταξάκη, μέσα στην ελεύθερη νύμφη του Θερμαϊκού, την Θεσσαλονίκην μας. Αναγνωρίζω τον Μιχάλη Στιβαρό και το Δήμαρχό μας από τη Λεμεσό το Χριστόδουλο Σώζο!!
Μα τι γυρεύουν τόσα μικρά παιδάκια στους σχηματισμούς μιας στρατιωτικής παρέλασης; Κι όμως, κραδαίνουν κι αυτά τα δικά τους λάβαρα, φοράνε στολές ομοιόμορφες, στολές …προσκοπικές. Με δυσκολία διαβάζω μέσα στις φλόγες και τους καπνούς…ΑΪΔΙΝΙ…Τα ρωτάμε που πάνε μόνα τους, που είναι οι γονείς τους. Μα αυτά δεν απαντούν. Ίσως και εμείς δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να τα ακούσουμε. Παντού φωνές και κλάματα…
Οι εθνομάρτυρες της ΕΟΚΑ περνούν μπροστά μας. Ο Άη – Ανθός της αεί Νεολαίας μας. Κάποιοι έχουν κάνει τις αγχόνες κομποσκοίνι και σιγοψιθυρίζουν προσευχές κοιτώντας μας στα μάτια με εκείνο το καθάριο βλέμμα του ’55. Τότε που είχαν παρέα μόνη κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές. Ένας από αυτούς ακόμα μυροβλίζει καμένη σάρκα και αίμα. Να μας έδινε μια σταγόνα από αυτό να βάψουμε το δικό μας αίμα …να μην μπορέσει πια ποτέ να το ξεθωριάσει ο φόβος.
Ακριβώς δίπλα τους, διέρχονται -σχεδόν αόρατοι- οι αδικημένοι των πολέμων και των μαχών. Για αυτούς, η ‘’επίσημη’’ ιστορία δεν αφιέρωσε ούτε μισή σελίδα. Βλέπεις πάνω τους την απόλυτη αγνωμοσύνη του προσκυνημένου κράτους (ελλαδισμού) εναντίον του αλύγιστου έθνους (ελληνισμού). Οι μαχητές της κυπριακής τραγωδίας του 1974, ΕΛΔΥΚάριοι, ελλαδίτες, ελληνοκύπριοι, 1.619 αγνοούμενοι. Διακρίνω τον Κρητικό αντιαρματιστή Μανώλη Μπικάκη, τον Γορτύνιο Αναστάσιο Κρατημένο. Ασυγκράτητοι λέοντες μαζί με τόσους άλλους κόντρα στον ‘’μιλημένο’’ και πάνοπλο αιώνιο εχθρό. Προδομένοι από ξηρά, αέρα και θάλασσα, και μόνοι και μετά πολλών και ιερά τα πάτρια τιμήσαντες…
Αυτά τα περήφανα λάβαρα τα έχω ξαναδεί στο ίδιο σημείο και πέρσι και πρόπερσι. Όλες τις άλλες φορές βέβαια, ήταν φρεσκοσιδερωμένα και πεντακάθαρα. Τώρα, σκισμένες και μπαρουτοκαπνισμένες (όπως και οι στολές των σημαιοφόρων τους) είναι μπροστά μας οι ΣΗΜΑΙΕΣ των ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΩΝ. Το απόλυτο και απέριττο σύμβολο. Η διέλευση αυτού και μόνο θα αρκούσε αντί κάθε …θορυβώδους παρέλασης. Το βουβό γαλανόλευκο με το Σταυρό θα μας ήταν αρκετό… γιατί γυρεύουμε την άλλη ζωή πέρα από τ’ αγάλματα.
Όμως, διασχίζοντας οι παρελαύνοντες την οδό Πανεπιστημίου δεν κατηφορίζουν προς Ομόνοια, ως προβλέπεται. Αλλά, ακολουθούν ένα δικό τους ανηφορικό νεφελώδες μονοπάτι μαζί με τον Αη-Λαό των ανωνύμων, μαζί με τον κάθε άγνωστο Στρατιώτη που δεν ομοιάζει απαραίτητα με το θηριώδη δίμετρο λεβέντη της πλατείας Συντάγματος…
Παραταύτα, κάποιοι (λίγοι κι ελάχιστοι) αμετανόητοι κουστουμάτοι εντός του πλήθους δεν κρύβουν τη δυσαρέσκειά τους καθότι τα σημερινά αγήματα δεν είχαν καλογυαλισμένες αρβύλες, ούτε ο βηματισμός τους ήταν άψογα συντονισμένος.
Όλοι οι υπόλοιποι στέκουν αποσβωλομενοι, γεμάτοι περηφάνια αλλά και ενοχές. Ο πλανόδιος κουλουρτζής μουρμουρίζει: ‘’Τα χρόνια περνάνε κι εμείς ιστορία δεν γράφουμε, αδερφέ. Άμα γινότανε τώρα κανένας πόλεμος θα μας έβρισκε στο καφενείο…’’. Κάποιες σκιές μαχητών των Ρούπελ μας χτυπάνε παρηγορητικά την πλάτη και μας χαμογελούν λέγοντας πως: ‘’πάντα έτσι ήτανε, όταν όμως ηχεί η σάλπιγγα…το καφενείο αδειάζει’’.
Ξάφνου ο υποστράτηγος Ταδόπουλος ενημερώνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το πέρας της μεγαλειώδους στρατιωτικής παρελάσεως. Ο Π.τ.Δ. ειλικρινώς και εκ βαθέων συγχαίρει δια το αξιόμαχον των εθνικών ενόπλων δυνάμεων. Γραβατοφόροι πολιτικοί και μικροφωνούχοι δημοσιογράφοι συνωστίζονται για τις εθιμοτυπικές, πρωτότυπες και τόσο βαθυστόχαστες …δηλώσεις.
Μα πια, κανείς δεν ασχολείται μαζί τους (καιρός ήτανε…).
Αφού, μια είναι η ..δήλωση, ένας είναι ο άριστος οιωνός:
‘’ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΣ, ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ’’.-
Πελταστής Βαρνάβας
