Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

[TEUTAMOS]

Με αυτο το τοπικ φιλοδοξω να ακολουθησω τα ιχνη των λαων του Αιγαιου στην Ανατολη με τελικο προορισμο τις εκβολες του Ινδου ποταμου πολυ πριν φτασει στο ιδιο σημειο ο Μεγας Αλεξανδρος. Τα στοιχεια θα παρατιθενται τμηματικα αυτη την φορα 1) για να μπορω να εχω τον χρονο να συλλεγω πληροφοριες σχετικες με το θεμα (και η βοηθεια η δικη σας θα ειναι σημαντικοτατη) και 2) για να μην χανεται το ματι ενθεν και ενθεν οπως αυτο συμβαινει σε ενα "κατεβατο". Επιτελους, ειναι καιρος να αποκαλυψουμε και καποιες αληθειες για την προιστορια μας και να αποκτησει ετσι την πρεπουσα εκεινη αξια που εξ ορισμου εχει.

Ο Αρριανός που περιέγραψε τις εκστρατείες του Μ. Αλεξάνδρου στο έργο του Αλεξάνδρου Ανάβασις στο Ε΄ βιβλίο του έργου του, αναφέρει ότι όταν ο Αλέξανδρος έφτασε στον Ινδό ποταμό, υπήρχε εκεί μιά πόλη που ονομαζόταν Νύσα.
Μια ομάδα απο Νυσαίους είπαν στον Αλέξανδρο να σεβαστεί την πόλη και να την αφήσει έλεύθερη ένεκα του Διονύσου. Αυτό και έγινε. Προς αναμνηση του περάσματος απο εκει ο Μ.Αλεξανδρους άφησε πίσω του εκεί απομάχους που δεν επέστρεψαν μαζί του πίσω. Στ' αρχαία το κείμενο λέγει τα εξής:
"Ω βασιλεύ, δέονταί σου Νυσαίοι εάσαι σφάς ελευθέρους τε και αυτονόμους αιδοί του Διονύσου. Διόνυσος γαρ επειδή χειρωσάμενος το Ινδών έθνος επί θάλασσαν οπίσω κατήιει την Ελληνικήν, εκ των απομάχων στρατιωτών, οί δη και Βάκχοι αυτώι ήσαν, κτίζει την πόλιν τήνδε μνημόσυνον της αυτού πλάνης τε και νίκης τοις έπειτα εσομένοις".
Ο Άκουφις του είπε ότι πλησίο της πόλης που ο Διόνυσος ονόμασε Νύσα, εξαιτίας της τροφού του, (λατ. η λεξης nutrix διατηρώντας την αρχαιότατη ρίζα) βρίσκεται το όρο Μηρός (ινδ. Μερού), και ότι εκεί διετηρούντο τεκμήρια της εκεί παρουσίας του Διόνυσου. Προσέτι δε ότι ενώ σε όλη την Ινδία είναι άγνωστος ο κισσός*, εκεί κατ' εξαίρεσιν φυτρώνει και υπάρχει σε αφθονία μαζί με δάφνη.

(*Ο κισσός ήταν γνωστός στην Ελλάδα από την εποχή του Ομήρου και ονομαζόταν «Διονύσιον», επειδή ήταν αφιερωμένος στο θεό Διόνυσο. Οι αρχαίοι Έλληνες στεφάνωναν με κισσό τα αγάλματα του Διονύσου, τους ποιητές και τους πότες, επειδή τον θεωρούσαν σύμβολο της αθανασίας και αντίδοτο για τον πονοκέφαλο από τη μέθη. Σε ορισμένες τελετές έδιναν στο Διόνυσο και το επώνυμο «Κισσός», επειδή όταν ήταν μωρό του φορούσαν [3] ένα στεφάνι από κισσό.
Εκτεταμένες αναφορές στον κισσό κάνει ο Θεόφραστος στο έργο Περί Φυτών Ιστορίαι, καθώς επίσης και ο Διοσκουρίδης, που τον θεωρεί πανάκεια για πολλές ασθένειες - ιστορικα στοιχεια απο το λημμα ΚΙΣΣΟΣ από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια)

(*Η λέξις κισσός: Το 315 π.Χ. γεννήθηκε η μητρόπολη της Μακεδονίας, στους πρόποδες του γρανίτινου Χορτιάτη, του Κισσού των αρχαίων, απέναντι ακριβώς από τις αλλουβιακές εκβολές του Αξιού (Βαρδάρη), στη θέση όπου - όπως πίστευαν παλιότερα - υπήρχαν τότε κάποιες θερμές πηγές από τις οποίες έλαβε και το όνομά του ο πρώτος οικισμός της αρχαίας Θέρμης και ο Κόλπος. Σύμφωνα με την παράδοση η ονομασία Κισσός προήλθε από το βασιλιά Κισσέα. Σύμφωνα με τον Ησύχιο προήλθε από το Κισσόεις, που σημαίνει ότι το βουνό έχει πολλούς κισσούς, άποψη που βρίσκει σύμφωνους τον Ξενοφώντα και τον Στράβων. Τέλος, προβάλλεται η άποψη ότι το βουνού οφείλει την ονομασία του στη λατρεία του θεού Διονύσου, που αποκαλούνταν και Κισσός ή Κισσεύς. Αρχαιολογικά ευρήματα δημιουργούν την εντύπωση ότι η παρουσία των Θρακών στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού έφτανε προς τα δυτικά και τα νότια μέχρι την περιοχή της Πιερίας, ενώ τον 8ο αιώνα π.Χ. άρχισε η βαθμιαία εκτόπιση των Θρακών προς τα ανατολικά από τους Μακεδόνες. Μεταξύ άλλων ευρημάτων, ένα χρυσό επιστόμιο από θαλαμωτό τάφο του 550 π.Χ. στον Άγιο Βασίλειο θεωρείται θρακικής προέλευσης, γεγονός που υποδεικνύει ότι η περιοχή του Κισσού βρισκόταν υπό την περιοχή του Κισσού υπό την κατοχή των Θρακών τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Ο Θουκυδίδης και ο Στράβων μιλούν για θρακικές φυλές ανάμεσα στον Αξιό και τον Στρυμόνα, αναφερόμενοι στην ιστορία της περιοχής. Τον 9ο αιώνα η Αγία Θεοδώρα εν τη Θεσσαλονίκη αναφέρεται στην περιοχή, χωρίς όμως να την κατονομάζει. Σε άλλη βιογραφία του ίδιου αιώνα, αυτή του Αγίου Ευθυμίου, διαβάζουμε ότι ο άγιος είδε ένα βράδυ σε ενύπιον τον Θεό, που του έδωσε εντολή να φύγει από το Άγιο όρος και να πάει στα ανατολικότερα της Θεσσαλονίκης βουνά, ώστε να αναστηλώσει ένα μοναστήρι. Τον 11ο αιώνα στο Βίου του Οσίου Φωτίου του Θεσσαλού εμφανίζεται ξαφνικά το νέο όνομα του όρους Κισσός, που έκτοτε ονομάζεται Χορταϊτης ή Χορτιάτης (με μετάθεση), αλλαγή που έγινε για αδιευκρίνιστους λόγους - βλ. http://www.hortiatis.gr/index.php?optio ... &Itemid=52 )

Ο λεξικογραφος Ησύχιος μας παραθέτει κάποιες λέξεις που έχουν σχεση με τον κισσό:

κίσσα>· επιθυμία. [όρνεον r. και ιχθυς ποιός. και γυναικειον
πάθος
<Κισσθήνη>· πόλις και όρος εν Θράκηι
<Κίσσιοι>· έθνος Περσων (Aesch. Pers. 119)
*<κίσσηρις>· †βούνευρον ASvgp <ή ειδος ομαλιστηρίου>
<κρισσός>· ο κιρσός. Αχαιοί
<Κισσοέντιοι>· οι Κνώσιοι
<κισσός>· είδος φυτού ή *βλάστημα ελισσόμενον
<Κισσους>· όρος εν Μακεδονία. και πόλις Θράκης
<Κισσηΐς>· Κισσέως θυγάτηρ (Ζ 299)
†<κισσουάλλα>· κισάλα. κρόμμυα
<κισσύβιον>· τα εκ κισσίνου ξύλου ποτήριον. και ο σκύφος
(ι 346)

Εκ των ανω λημματων βλεπουμε οτι τοπογραφικα η λεξη κισσος ελκει την καταγωγη του απο την περιοχη της Μακεδονιας και Θρακης, οπως βλεπει κανεις αυτα που εχουν υπογραμμιστει στα παραπανω λημματα. Αυτο συναδει και με το ανωτερω λημμα που αναφερει την υπαρξη της ονομασια Κισσου, του νυν Χορτιατη,και που προερχεται απο τον βασιλια Κισσέα, του οποιου θυγατηρ οπως αναφερεται στο Ζ 299 του Ομηρου ειναι η Κισσηίς (βλ. και λημμα Ησυχιου). Ωστόσο όμως βλέπουμε οτι έχουμε το λημμα Κισσοέντιοι που εκαλουντο παλαιοθεν οι Κνωσσιοι.

ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΕΔΩ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ. ΕΠΕΤΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

[TEUTAMOS]

Παρτε εν τωι μεταξυ μερικες φωτο απο ομοιοτητες Αιγαιων και Πρωτο-ινδων:


κλιμακοστασιο στον οικισμο Mohenjo Daro απο τον πολιτισμο της κοιλαδας του Ινδου που οδηγει σε αιθριο (3η χιλ. π.Χ.)


κλιμακοστασια στη Φαιστό που οδηγουν σε αιθριο (2η χιλ.)



κατοψη του οικισμου Mohenjo Daro του πολιτισμου της κοιλαδας του Ινδου.Φαινονται καθαρα τα ισα τετραγωνα και το μεγαλο αιθριο


κάτοψη του ανακτορου των Μαλλιων. Φαινονται καθαρα τα ισα τετραγωνα και το αρκετα μεγαλο αιθριο



Ο "Λατρευτης", αγαλματιδιο απο την Τυλισο. Η σταση ειναι πιθανοτατα λατρευτικη. Θυμιζει αρκετα τον σημερινο στρατιωτικο χαιρετισμο


Αγαλματιδιο γυναικος που χορευει απο τον πολιτισμο της κοιλαδας του Ινδου. κατασκευη χεριων και σωματος θυμιζουν αρκετα την ευλιγισια των μινωικων


ομοιωμα ταυρου απο τον πολιτισμο της κοιλαδας του Ινδου


σφραγιδες απο στεατίτη απο τον πολιτισμο της κοιλαδας του Ινδου που φερουν ζωομορφα σχεδια. Ιδιαιτερη προτιμηση υπαρχει στον ταυρο αλλα και στον ελεφαντα. Φερουν ιερογλυφικη - πικτογραφικη (σαν τον δισκο της Φαιστου) γραφη, η χρηση της οποιας σε σχεση με τα μοτιβα των σφραγιδων συνδεθηκε πιθανον με λατρευτικο σκοπο. Το οτι ευρεθησαν σε οικιες μας οδηγει στο συμπερασμα οτι εντος της οικιας υπηρχε καποιο οικιακο ιερο, οπως στην Κρητη. Το κομματι δεξια πανω εχει και εναν διπλο πελεκυ.

[TEUTAMOS]

αποχετευτικό και ποτιστικό σύστημα στον πολιτισμό της κοιλάδας του Ινδού


Λουτρά και σωλήνες αποχέτευσης από το Μινωϊκό ανάκτορο της Κνωσσού


Αναπαράσταση απο την πόλη Harappa. Φαίνεται καθαρά το ανεπτυγμενο δικτυο
αποχετευσης και υδρευσης.


Ενα συνθετο συστημα καναλιων συλλογης και διοχετευσης ομβριων υδατων στην πολη Harappa

[TEUTAMOS]

Αναπαράσταση της Κάτω Πόλεως του Mohenjo Daro του πολιτισμού της κοιλάδας του Ινδού (3η χιλ π.Χ.).
Βλέπουμε μια κεντρική λεωφόρο που ξεκινάει απο την πύλη και χωρίζει την πόλη σε δυο μέρη. Επίσης
υπάρχουν και άλλες κάθετες λεωφόρους που τέμνουν την πόλη. Περιμετρικά ζώνεται απο τείχος με πύργους. Η πόλη ειναι οργανωμενη σύμφωνα με το Ιπποδάμειο σύστημα (αναχρονιστικά ο ορος). Ο πληθυσμός του Mohenjo Daro θα έπρεπε να ανερχόταν σε 50.000 κατοικους. Το βιοτικό επίπεδο ηταν
πολυ ανεπτυγμενο και το περιεργο ειναι οτι δεν υπαρχει καποια προπαρασκευη γι' αυτην την αναπτυξη. Φαινεται σαν να εχει μεταφυτευθει απο αλλου
αυτος ο πολιτισμος. Μετα απο τις αλλεπαλληλες πλημμυρες του Ινδου ποταμου που εδεχετο ο πολιτισμος αρχιζε να φθινει χωρις να ειναι σε θεση να επαναφερει το πολιτισμο εκεινο που ειχε εξ αρχης.

[Diagalaksiaki]

[TEUTAMOS]

Ο Άκουφις του είπε ότι πλησίο της πόλης που ο Διόνυσος ονόμασε Νύσα, εξαιτίας της τροφού του, (λατ. η λεξης nutrix διατηρώντας την αρχαιότατη ρίζα) βρίσκεται το όρο Μηρός* (ινδ. Μερού), και ότι εκεί διετηρούντο τεκμήρια της εκεί παρουσίας του Διόνυσου. Προσέτι δε ότι ενώ σε όλη την Ινδία είναι άγνωστος ο κισσός , εκεί κατ' εξαίρεσιν φυτρώνει και υπάρχει σε αφθονία μαζί με δάφνη.

Ο Αλέξανδρος και οι ακόλουθοί του ανέβηκαν στο όρος (Μηρό- ινδ. Μερού), είδαν ιδίοις όμμασι τα όσα τους έλεγαν οι Νυσαίοι και ενθουσιασμένοι έστησαν γλέντι, και αφού προηγουμενως στεφάνωσαν όλοι τα κεφάλια τους με στεφάνι από κισσό και δάφνη, άρχισαν να τραγουδούν ύμνους του Διόνυσου "τας επωνυμίας του θεού ανακαλούντες ευωχούντο". (Ε,ΙΙ,5)

(*Μυθικό ιερό όρος των Ινδών, στο οποίο κατοικούσε ο ουράνιος θεός Ίντρα. Στις Ινδουιστικές Puranas, η χώρα της Υπερβόρειας αποκαλείται
"Svita-Dvipa" το λευκό νησί και το μυθικό ιερό κέντρο του- η πατρίδα των πρώτων ανθρώπων- είναι το όρος Μερού. Αυτό το όρος αυτό, σύμφωνα με την
Haimavatchanda έχει 4 τεράστια υποστηρίγματα : Το ανατολικό είναι από χρυσό , το νότιο από σίδερο, το δυτικό από ασήμι, το βόρειο από χαλκό
(θυμίζει τις 4 εποχές του Ησιόδου).). Από το υπερβόρειο Μερού ρέουν τέσσερις ποταμοί, που όλοι τους πηγάζουν από τον "Ουράνιο Γάγγη" που εκβάλλει από τα πόδια του Βισνού κοντά στο πολικό άστρο. Στο ινδουιστικό πάνθεο στους κυρίους θεούς έχουν αφιερωθεί πολλοί ναοί, απλοί μα και πολυώροφοι και πυραμοειδείς. Πάνω από το ιερό υπάρχει συνήθως ένας πυραμοειδής πύργος που στεφανώνει τον ναό. Ο πύργος συμβολίζει το μυθικό βουνό Μερού, κέντρο του κόσμου κατά την ινδική μυθολογία. Το όνομα αυτό Μερού ανευρίσκεται και στην Τανζανία σε ένα βουνό εκεί, όπως φαίνεται απο την ακόλουθη τραγική είδηση:"Δώδεκα άτομα, δέκα από τα οποία ήταν Αμερικανοί τουρίστες, σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα στην Τανζανία. Ολοι τους επέβαιναν σε μικρό αεροσκάφος, που θα τους μετέφερε από το πάρκο Σερενγκέτι στο αεροδρόμιο του Κιλιμάντζαρο. Το αεροπλάνο τυλίχθηκε στις φλόγες, όταν έπεσε στο Βουνό Μερού. Οι κακές καιρικές συνθήκες δεν επέτρεψαν την προσγείωση ελικοπτέρου στην περιοχή, με αποτέλεσμα όταν έφθασαν τα συνεργεία διάσωσης εκεί να μην καταφέρουν να βρουν επιζώντες" (βλ. http://www.hri.org/news/europe/bbc/1999 ... 1.bbc.html ). Επίσης το όνομα της πρωτεύουσας της Σογδιανής, Μαράκανδα, ετυμολογείται απο το Μαρα και κάντ (=πόλις του ιερού πυρός).Τα δεινά χειμώνα κατά τη διάβαση του Παροπάμισου και κατά την προέλαση από τα Βάκτρα έως τον Ώξο το καλοκαίρι του 329 π.Χ. είχαν σκοτώσει πολλά απο τα άλογα της στρατιάς. Ο Αλέξανδρος αναπλήρωσε τις απώλειές τους με εντόπια άλογα και προέλασε προς την πρωτεύουσα της Σογδιανής, τα Μαράκανδα.



.

[TEUTAMOS]

Στο ίδιο βιβλίο ο Αρριανός (Ε,ΙΙΙ,4) όπως και στην «Ινδική» του ο Αρριανός αναφέρεται και περί της εκστρατείας του Ηρακλέους. Οι μύθοι αυτοί αμφισβητήθηκαν από τους επιγενομένους ,καθώς εθεώρησαν αυτούς τους μύθους εφεύρημα του Αλεξάνδρου ή ότι ελέχθησαν από τους Ινδούς για να τον επαίνέσουν συγκρίνοντάς τον με τον θεό Διόνυσο. Σίγουρα αποτελεί σημείο που χρηίζει ερμηνείας και εξήγησης των μυθουμένων.

Τί μας δείχνει η Αρχαιολογία;

Τί μας δείχνει λοιπόν η Αρχαιολογία; Το 1924 ο J.Marshall ανακοίνωσε ότι ο ινδός συνεργάτης του R.D.Banerji ανακάλυψε στην τοποθεσία Mohenjo Daro της Δυτικής όχθης του κάτω Ινδού (νυν Πακιστάν), ένα πολύ αρχαίο πολιτισμό, με περίλαμπρη αρχιτεκτονική και ανεπτυγμένο βιοτικό επίπεδο, αφού κάθε σπίτι είχε ειδικούς χώρους αποθήκευσης, λουτρό, κλιβάνους, θερμάστρες, οι δρόμοι ήσαν πλατείς, είχε αίθρια, αποχετευτικό και υδρευτικά σύστημα κλπ. Οι ειδικοί ερευνητές δεν καταλήγουν ομοφώνως στην χρονολογία ίδρυσης της πόλης αυτής, πάντως ο μέσος όρος των έως τώρα αναφερθεισών προτάσεων για χρονολογηση της πόλης τοποθετείται περί το 2.400-π.Χ.και είναι αρκετά τα τεκμήρια που συνδέουν αυτόν τον πολιτισμό με τους πολιτισμούς της Μεσογείου. Απόρροια αυτής της διαπίστωσης ήταν, κάποιοι να αντιπαραβάλλουν τον πολιτισμό αυτό με τον όμορο Σουμεριακό, άλλοι με τον Κρητικό κλπ. Δεν θα απορρίψω βεβαιως και την τεράστια επιρροή του γειτνιάζοντος γιγάντιου και πανάρχαιου Σουμεριακού πολιτισμού στον πολιτισμό της κοιλάδας του Ινδού, αλλά πιστεύω οτι το στίγμα του πολιτισμου του Αιγαιου ειναι ξεχωριστό. Στο σημείο αυτό αναφορικά με τους Δραυίδες, ο Ινδός ερευνητής T.R.Sesha Iyengar, παρατηρεί στο βιβλίο του "Dravidian India" πως οι Σουμέριοι και οι Δραυίδες είχαν αξιόλογες ομοιότητες. Βλέποντας κανείς τις φωτο παραπανω νομιζω οτι μπορει να διακρινει κάποιες ομοιότητες με τον πολιτισμο του Αιγαιου και δη τον Κρητικό ή τον κρητογενή. Ενα στοιχείο που νομίζω διαφορποιεί την αποκλειστικότητα στην επίδραση του κρητικού έναντι του Σουμεριακού πολιτισμού και πρέπει να τονιστεί ειναι η ύπαρξη απ' ο,τι φαίνεται οικιακών ιερών (βλ φωτο με σφραγιδες ανωθι)και όχι των μνημειωδών σουμεριακών θρησκευτικών ιερών.
Ο σπουδαίος Ινδός γλωσσολόγος και ερευνητής J.K. Chatterji γράφει στο βιβλίο του «History and Culture of the Indian People, Race, movements and pre-historic Culture» : "οτι η κοιτίδα των Δραβιδών, (φυλές των οποίων η γλωσσική οικογένεια από 23 γλώσσες. αντιστοιχεί στην Ινδία και το Πακιστάν σε 200 και πλέον εκατομύρια ανθρώπους ), είναι τα νησιά του Αιγαίου, και πιθανότερα η Κρήτη, απ΄ όπου οι πρόγονοί τους ξεκίνησαν πριν από πολλές χιλιετίες για να καταλήξουν στην Μεσοποταμία όπου ανέπτυξαν τον Σουμεριακό πολιτισμό, και στη συνέχεια απλώθηκαν στην Κεντρική και νότια Ινδία".

[TEUTAMOS]

Σ΄αυτήν την σφραγίδα διακρίνουμε έναν ταύρο που δέχεται επίθεση απο κάποιον άνδρα. Ο άνδρας σηκώνει το ένα του πόδι και το ένα του χέρι (με το αλλο του καρφωνει ενα δορυ) για να συγκρατήσει την ορμή του ταύρου. Πιθανοτατα να συμβαινει στα πλαισια μιας τελετης που εχει ως επκεντρο την θυσια του ταυρου (ή μήπως παραλλαγη ταυροκαθαψιων με φονο του ταυρου;). Στο δεξι μερος εμφανιζεται, οπως και σε πολλες αλλες σφραγιδες, η οκλαδον* καθημενη "θεοτητα" (μια προτυπωση του Shiva;)με τα δυο προσωπα, οπως και ο Ιανος των Ρωμαιων. Διακρινεται μολις και το ζευγος κερατων. Θυμιζει επισης τον Τυριο θεο Μελκααρτ (Ηρακλη) των Φοινικων. Η απεικονιση της "θεοτητας" αυτης προσδιδει στην πραξη μια ιεροτητα.

Η οκλαδον* καθημενη "θεοτητα" που ειδαμε αμεσω παραπανω θυμιζει πολυ τον Κελτικο κερασφορο θεο που βλεπουμε εδω Cernunnos.

Ειδώλιο της Νεολιθικής Κρήτης απο την Ιεράπετρα. Χαρακτηριστική η οκλαδόν* στάση.

*Θυμίζει την μεταγενέστερη πρακτική ΓΙΟΓΚΑ (ινδ. joga, ελλ. ζυγός), τον ελεγχο ψυχης επι του σωματος και ψυχικη ισορροπια.

[TEUTAMOS]

Χαρτης του σημερινου Πακισταν και της Δυτικης Ινδιας. Οι δυο κόκκινες τελίτσες ειναι οι μεγάλες πόλεις του πολιτισμού της κοιλαδας του Ινδου.


Γεωφυσικος χαρτης της κοιλαδας του Ινδου.

[TEUTAMOS]

καποτε εφυγαν καποιοι για την Ανατολη (μαζι με τον Διονυσο; μαζι με τον Ηρακλη;)
Τερμίλοι εκ Λυκίας, κρητικής καταγωγής.Τamil στα ινδικά,εκ Δραυιδων.

εξ ου προηλθαν οι Ρομ (βλ. Ραμα-γιανα), οι αθιγγανοι.

τελος ηρθαν και οι Μουσουλαμανοι κατα τον 8ο αι. μ.Χ.

και τελικα προεκυψε ο Ινδος, ο Πακιστανος (παλαι ποτε Βελουχισταν).

[TEUTAMOS]

Ας σημειωθεί εδώ οτι το όνομα Harappa που ειναι η μια εκ των δυο πολεων του πολιτισμου της κοιλαδας του Ινδου σχετιζεται με την λυκικη λεξη hrppi (=ψηλος). Και η λυκικη λεξη θυμιζει αρκετα το ονομα του Σαρπηδονα.
"Γιος του Δία και της Ευρώπης, αδελφός του Μίνωα και του Ραδάμανθυ. Ο Σαρπηδόνας πήγε στη Μικρά Ασία, έγινε βασιλιάς της Λυκίας και έζησε επί τρεις γενιές. Λατρευόταν ως θεός στη Λυκία, την Καρία την Κιλικία και τη Φρυγία. Η λατρεία του διαδόθηκε από εκεί στη Θράκη και στην Αίγυπτο την εποχή των Πτολεμαίων, όπου ταυτίσθηκε τελικώς με τον Σέραπι, ενώ πολλές φορές συγχέεται και με τον επόμενο" (Βικυπαιδεια)
Το ονομα του οπως καθε ονομα σημαινει κατι.

Συμφωνα με τον Ησυχιο (5ος αι. μ.Χ.):

<Σαρπηδόνιον>· τὸ μέγα. καὶ ἡ ἐν Θρα[ισή]κῃ καὶ Κιλικίᾳ πέτρα
ὑψηλοτάτη

<Σαρπήδοντος>· Σαρπηδόνος. ἅλις δὲ ταύτῃ χρῆται τῇ γενικῇ Σαρ-
πήδοντος. ἔστι δὲ Αἰολικὴ ἀπὸ εὐθείας τῆς <Σαρπηδών>

<Σαρπηδών>· κόσμος τῶν θεῶν, ἀπὸ μέρους. ἔστι δὲ ἀπὸ λίθου σαρ-
πηδονίου καλουμένου. καὶ ὄνομα κύριον

<Σαρπηδὼν ἀκτή>· ἀντὶ τοῦ Σαρπηδονία. τόπος δὲ οὗτος Θρᾴκης,
ἀεὶ κλύδωνας ἔχων καὶ κυματιζόμενος, ἱερὸν Ποσειδῶνος

Το ονομα αυτου χρησιμοποιουμενο και ως τοπωνυμιο σε περιοχες της Θρακης, της Κιλικιας και εν γενει της Μ.Ασιας.
Εξ οσων φαινεται σημαινει κατι το υψηλο. Συγκεριμενα σημαινει "τοπος ή πολη που βρισκεται ψηλα", καθως το δευτεο συνθετικο του ονοματος Σαρπηδων ειναι το -δων, που ειναι επιθημα πολλων τοπωνυμιων και σημαινει γη (δα). Η λεξη γλωσσολογικως μπορει να ενταχθει σε ενα πελασγικο υποστρωμα που συνδεει την Κρητη (την Ετεοκρητικη) με την Μ.Ασια και τον λεγομενο "ανατολικο" κλαδο της Ινδοευρωπαικης ομογλωσσιας. Σ' αυτον συμπερολαμβανονται η Λυκικη, η Λυδικη, η Χεττιτικη και η Λουβικη. Εδω μπορουμε να προσθεσουμε και την Ετρουσικη (Τυρρηνική) ως προερχομενη απο αυτην ομαδα γλωσσων της πελασγικης Μ.Ασιας. Παραπεμπουμε εδω: "Θωμόπουλος. Πελασγικά. α΄έκδ. 1912, ανατ. εκδ. Ρηγόπουλου. Θεσσαλονίκη,1994."

[TEUTAMOS]

Στην προσπάθεια εμπλουτισμού των άρθρων μου με στοιχεία επιστημονικά παραθέτω και το σύνδεσμο αυτόν (από άρθρο του ... ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)

http://images.google.gr/imgres?imgurl=h ... l%26sa%3DX

....για όσους δεν πείθονται ότι οι Κρήτες και οι λοιποί Αιγαίοι είχαν πάει σε πολλά μέρη που σήμερα το διεθνές επιστημονικό κατεστημένο δεν έχει αποδεχτεί πλήρως.

[TEUTAMOS]

"Θωμόπουλος. Πελασγικά. α΄έκδ. 1912, ανατ. εκδ. Ρηγόπουλου. Θεσσαλονίκη,1994."

Για την προσφορά του Θωμοπούλου στην σχέση Πελασγών και Ανατολής βλέπε

http://www.elkosmos.gr/site/index.php?o ... &Itemid=59

http://images.google.gr/imgres?imgurl=h ... l%26sa%3DN

[TEUTAMOS]

ολίγα λόγια για τον ΕΥΗΜΕΡΟ τον Μεσσήνιο (4ος - 3ος αι. π.Χ.)

Ο Ευήμερος , ήταν φίλος του Μακεδόνος βασιλέως Κασσάνδρου και κατά εντολή του βασιλέως επιχείρησε πολλά ταξίδια στον νότο. Το συγγραφικό του έργο αποτελείται εκ τριών τόμων υπό την επικεφαλίδα "Ιερα αναγραφή" τα οποία δεν σώζονται, αλλά ξέρουμε για αυτά από τον Φλαβείο Ιώσηπο στο έργον του "Κατ΄ Απίωνος"και τον Διόδωρο Σικελιώτη στο 5 τόμο της "Ιστορικής Βιβλιοθήκης" του.
Στο βιβλίο του αναφέρει για την νήσο Π α γ χ α ί α και λέει πως έφτασε εκεί αφού πέρασε την ερυθρά θάλασσαν εξήλθε από τα στενά της Ευδαίμονος Αραβίας εις τον ανοικτό ωκεανό(τον ινδικό) και μετά από μέρες έφτασε σε πολυάριθμους νήσους από τους οποίους η μεγαλύτερη ονομάζεται Παγχαία. Η Παγχαία κατοικείτο από αυτόχθονες ,Κρήτες , Ινδούς και Μεσοποτάμιους. Αυτοί οι οποίοι είχαν την εξουσία ήταν οι Κρήτες. Πολλές τοπωνυμίες στην νήσο είχαν ελληνικά ονόματα π.χ. Τριφύλιος Όλυμπος ή του Τριφυλίου Διός όπως και των τριών κυριότερων. Μόνο η πρωτεύουσα είχε διαφορετικό(Πανάρας).Η «αναγραφή» αυτή (που ο Ευήμερος αφήνει να εννοηθεί ότι τη ανέγνωσε σε βωμό της Πανάρας, της πρωτεύουσας της Παγχαίας) ανέφερε ότι ο Ουρανός, ο Κρόνος και ο Ζεύς υπήρξαν βασιλείς της Παγχαίας και θεοποιήθηκαν μετά τον θάνατό τους.
Ξεκινώντας από αυτό, ο Ευήμερος διαμόρφωσε μία φιλοσοδική - θεολογική θεωρία που έγινε γνωστή ως Ευημερισμός. Αποτελεί έτσι τρόπον τινά μια ουτοπική θεωρία σχετικά με έναν κόσμο όπου επικρατούσε δικαιοσύνη, αγαθότητα και ευδαιμονία. (βλ. και http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_art ... 005_133583)
Η θέση της Παγχαιά δεν έχει βρεθεί , ωστόσο δεν είναι λίγοι αυτοί που λενε ότι δεν υπήρξε. Πολλοί συγγραφείς την τοποθετούν στις νήσους Μπαχρέιν και άλλη με τις νήσους Σοκότρα.