Uploaded with ImageShack.us
Οι Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις εξέδωσαν ένα βιβλίο με κείμενα 44 συμπολιτών μας για την Ελλάδα. Μεταξύ αυτών υπάρχει και ένα δικό μου κείμενο, το οποίο και παρουσιάζω:
Λίγα λόγια για την Ελλάδα
«Πάνω εκεί στο βορρά, σε μια χώρα που λέγεται "Σβίθζοντ" υπάρχει ένας βράχος. Το ύψος του είναι 100 μίλια και άλλα τόσα είναι το πλάτος του. Μία φορά κάθε χίλια χρόνια, ένα μικρό πουλί πηγαίνει στον βράχο και ακονίζει το ράμφος του. Όταν ο βράχος λιώσει από το τρόχισμα, τότε μπορούμε να πούμε, πως πέρασε μία και μοναδική μέρα της αιωνιότητος».
Το παραπάνω αναγράφει ο Βαν Λουν στο βιβλίο του «Ιστορία της Ανθρωπότητος», επιχειρώντας, με αυτόν τον τρόπο, να παραστήσει συμβολικά τις διαστάσεις του αιωνίου αλλά και τη δυσκολία της δημιουργίας εξαίρετων στιγμών, οι οποίες συνθέτουν το άλλο νόημα της αιωνιότητος. Δεν θα ήταν υπερβολή, όμως, εάν λέγαμε πως ο ιστορικός αυτός, αλλάζοντας θέση θεάσεως του νοήματος της αιωνιότητος και προκειμένου για τη διαχρονική πορεία του Ελληνισμού, θα έπρεπε να μειώσει τα χρονικά ποσά, ανάμεσα στις αιώνιες στιγμές, που κατεγράφησαν πάνω στον βράχο της Ελλάδος.
Έτσι, θα είχε αποτυπώσει τη ζώσα ιστορία, γιατί το αιώνιο και αθάνατο έχει άλλες διαστάσεις στον Ελληνικό Ουρανό, στις θάλασσες και τις στεριές, που σκεπάζονται από τη δική του αιθρία, όπου συντέμνεται αλλιώτικα το νόημα του χρόνου, είτε σαν αγωνία και καημός, είτε σαν φλόγα και παλμός. Γιατί είναι πολλές και δυνατές οι στιγμές της Ιστορίας, οι οποίες σημάδεψαν τον τόπο αυτό με θρύλους και μηνύματα από έργα τρανά και θαυμαστά` Πράξεις και στάσεις που πότισαν και θέριεψαν το πανανθρώπινο δέντρο με απαράμιλλες αξίες και ιδανικά.
Οι δρυάδες του Δωδωναίου Διός, ξαπλώνουν τους παιάνες της Δημιουργίας στους Πέντε Ανέμους, που ανταμώνουν με τους παφλασμούς των κυμάτων του Ιονίου και του Αιγαίου, ομόρροα αγκαλιάζονται μέσα στην έκσταση της θείας Μέθεξης, από το Λιβυκό ως τον Βορά. «Ομοθυμαδόν επί ταυτώ» εκκλησιάζεται ο Ελληνισμός σε αυτόν τον Βράχο που ξεπροβάλλει αγέρωχος επί της Μεσογείου, χτίζοντας Παρθενώνες γνώσης και πολιτισμού. Ο Όλυμπος, ο Παρνασσός κι ο Ελικώνας στέκουν αιώνια σύμβολα μυθολογικών λυρισμών που αντηχούν στα πέρατα της Οικουμένης. Η Ολυμπία ορίζει αενάως το «Ευ Αγωνίζεσθαι» ως ιερή παρακαταθήκη ευγενούς άμιλλας και αγώνος μεταξύ των ανθρώπων. Ο Μαραθώνας, η Σαλαμίνα και η Αλαμάνα υπενθυμίζουν το πανανθρώπινο αγαθό της Ελευθερίας. Το Λύκειον, η Στοά και η Ακαδημία Πλάτωνος φέρουν την επανάσταση της Αυτογνωσίας, της Λογικής και της Επιστήμης κατατροπώνοντας το ζόφο της άγνοιας και του σκοταδισμού.
Η Ελλάδα, ως Ιδέα, ως Κοσμοθέαση, ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνέει. Ο κόσμος δεν θα ήταν ο ίδιος δίχως την παρουσία της, μία συνεχή και αταλάντευτη προσφορά στον άνθρωπο.
«Αληθώς την Οικουμένην πεπαίδευκεν τούτη η στενή λωρίδα γης» για να παραφράσουμε τη ρήσιν του Πλάτωνος για τον Όμηρο.