Αθήνα και πάλι Αθήνα...

[PELTASTIS VARNAVAS]

σιγουρα αθθυμουμαστε το ασμα της παλιας αθηνας σε στιχους του Μιμη του Τραιφορου με την κελαριστη φωνη
της Σοφιας Βεμπο...
εν μεσω αναμεικτων αλληλοσυγκρουομενων συναισθηματων μου ανοιγω αυτο το ττοπικ
σιγουρα ο τιτλος δεν με εκφραζει πλεον...
ισως αλλη μια ρετρο νοσταλγικη αναδρομη αλλά πιο εστιασμενη τουντη φορα...
επηρεασμενος απο απαισιοδοξες, πικρες [πλην ομως ρεαλιστικες] φωνες οπως του ιδεο-πυροσβεστη μας
με πιανει μια ταση εκρηξης, οργης και φυγης απο τον τοπο τουτο...
επι του παροντος δεν αναφερομαι στην Ελλαδα εν ολω αλλα στα αστικα κεντρα και ειδικα την αθηνα μας...
φυγη απο την αθηνα ως ανθρωπογεωγραφια και ως νοοτροπια ως καθημερινοτητα ως μολυνση ως τσιμεντοκρατια
ως υδροκεφαλισμος ως αθρωπινες σχεσεις και σβησμενες καλημερες ως πυκνες στεγες και αραιες καρδιες...
την Αθηνα που την μετετρεψαν σε συμβολο παρακμης, διαφθορας, λαμογιας....το παρακρατος των αθηνων...
οι συγκεντρωμενοι χαρτογιακαδες της αεναης παγκαλιαδας, ετσι προσπαθουν καποιοι να μας κανουν να φανταζουμε
ενας απεραντος τσιμεντο-σκουπιδοτοπος με νεφος, λαμαρινες με ροδες και υψηλη συγκεντρωση ολων των παραισθητικων
φαντασιωσικων κοινωνικων νοσηματων της [φερομενης ως ]μεταπολιτευσης....

τα πραγματα ομως δεν ηταν παντα ετσι...
προυπηρξαν και διαφορετικες θεασεις αυτου του αθρωποτοπου στο παρελθον...
άλλες πραγματικοτητες...
σε τετοιες στιγμοδιαρκειες θα αναφερομαστε ολοι οσοι επιθυμουν εντος του ρετρο αυτου μονοπατιου...αλλοτε με φωτογραφικα αρχεια αλλοτε με στιχους και παντα με τον γλυκα επιθυμητο παραμορφωτικο
φακο του ρομαντικου παραμυθιασματος ξεκιναμε αρχικα με κλεφτές ματιες προς τα πισω....

[PELTASTIS VARNAVAS]

"Εχει η Αθήνα ομορφιές
έχει και κάτι ζωγραφιές
μα σαν της Πλάκας τα στενά
δεν έχει άλλα τέτοια πουθενά
Ρε το ξέρει η Ανθρωπότης
πως κι ο Θεός είναι Πλακιώτης
κι όταν σιγοψιχαλίζει, ω
τα βασιλικά ποτίζει
Στης Πλάκας τις ανηφοριές
που γέρνουν οι κληματαριές
είναι κάτι Πλακιώτισες
που λες ροδόσταμο τις πότισες
Τι ρετσίνα κεχριμπάρι
ταβερνιάρη, ταβερνιάρη
βρε βάλε μας να σβήσει η έννοια
από την κεχριμπαρένια
Πλέκουνε στα μπαλκόνια της
φωλιές τα χελιδόνια της
κι απάνω από το κάστρο της
τον Παρθενώνα έχει γι' άστρο της
Και το σούρουπο σαν φτάνει
βγαίνουν οι Θεοί σεργιάνι
βρε και τα κοπανάν γιά γούρι
στην ταβέρνα του Τζουτζούρη"

[PELTASTIS VARNAVAS]

γεματη απο αγνες πηγαιες ανοθευτες ανεπιτηδευτες γραφικες φιγουρες η παλια αθηνα

οπως ο μπουρδουσης...

http://www.sarantakos.com/liter/sourhs/mpourdousis.html

Ο Μπουρδούσης



Απέθανε o κύριος Μπουρδούσης,

απέθανε κι αυτός o πατριώτης,

η δόξα κι η στολή της πρωτευούσης,

των δρόμων ο ξυπόλυτος ιππότης.



Ό Χάρος ο αχόρταγος τον βρήκε

από πιοτά διάφορα στουπί,

και ρήτορας κανένας δεν εβγήκε

τα τόσα θαύματά του να μας πει.



Εις τη γωνιά μιας μάντρας χαλασμένης,

χωρίς εξοχωτάτων γιατρικά

ο μάρτυς της Αθήνας Δημοσθένης

ξεψύχησε μονάχος του γλυκά.



Δεν είχε κι ο Μπουρδούσης μας φροντίδα

να κάμει για το έθνος διαθήκη,

δεν έβγαλε ποτέ εφημερίδα,

δεν γύρεψε ποτέ βουλευτιλίκι.



Δεν τον κεντούσε όρεξις καμιά,

του ’φθανε μια δεκάρα για να πίνει,

και μόνο στους γιατρούς κληρονομιά

τα ντιλικάτα πόδια του αφήνει.



Απέθανες και σύ, αγαπητέ,

στου έθνους τας κρισίμους περιστάσεις,

αυτό δεν το ελπίζαμε ποτέ,

μα πήγαινε και συ να ησυχάσεις.

------------------------------------------------------
ο δελαπατριδης...:

Όταν τoν ρωτoύσαν τι θα έκανε αν εκλεγόταν πρωθυπoυργός, απαντoύσε:

«Πρώτα απ’ όλα θα βγάλω τα συρματoπλέγματα από τo Δαφνί και θα τα βάλω στα ελληνικά σύνoρα. Γιατί δεν επιτρέπεται να υπάρχoυν Έλληνες διαβιoύντες εκτός συρματoπλέγματoς».

«Αθηναίoι βγάλτε με

και θα περνάτε φίνα

φρενoκoμεία πάμπoλλα

θα κτίσω στην Αθήνα».

http://www.aspe.gr/index.php?option=com ... 0&Itemid=2
--------------
υλικο υπαρχει και εδω

http://pisostapalia.blogspot.com/
-----------------------------------------
και για το γαλατσι πχ
http://hellas.teipir.gr/Thesis/Lekanope ... OTHTA2.htm
Οι πρώτοι επισκέπτες στο Γαλάτσι αρχίζουν να καταφθάνουν το 1850. Είναι βοσκοί από την Στερεά Ελλάδα και κυρίως από την επαρχία Δωρίδας που φτιάχνουν προσωρινές κατοικίες για να ξεκαλοκαιριάζουν τα τα κοπάδια τους.
Λίγα χρόνια αργότερα η ανάπτυξη της Αθήνας επιβάλλει τη δημιουργία νέων κατοικιών και κατά συνέπεια την παραγωγή πρώτων υλών για την κατασκευή τους. Έτσι δημιουργούνται τα πρώτα ασβεστοκάμινα. Μάλιστα, το 1887 ο Κοντόπουλος, ταγματάρχης του Υπ. Γεωργίας, εξανίσταται στον πρωθυπουργό Χαρ. Τρικούπη για την οικολογική καταστροφή που προκαλούν τα Καμίνια στην Αθήνα. Συναντά όμως την αντίδραση των ιδιοκτητών τους, που φτάνουν μέχρι τον Άρειο Πάγο και εξασφαλίζουν τελικά την άδεια για τη λειτουργία τους.
.......................
----------------------------
εχω και ενα κορυφαιο νοσταλγικο παουερ ποηντ με φωτογραφιες...οστις/ητις βουλεται μου στελνει
πιεμ με ημεηλ αντρές να κανω φοργουαρντ το ατατσμεντ

συνεχαμε

[KAL EL]

φυγη απο την αθηνα ως ανθρωπογεωγραφια και ως νοοτροπια ως καθημερινοτητα ως μολυνση ως τσιμεντοκρατια
ως υδροκεφαλισμος ως αθρωπινες σχεσεις και σβησμενες καλημερες ως πυκνες στεγες και αραιες καρδιες...
την Αθηνα που την μετετρεψαν σε συμβολο παρακμης, διαφθορας, λαμογιας....το παρακρατος των αθηνων...

Συνεννοημένος είσαι Μπάρνι μου μαζί με τον πυροσβέστη ;; (που κατά την προσωπική μου γνώμη κακώς παρεξηγήθηκε με τον τόπικ που άνοιξε...).
Αυτό που μας "διώχνει" δεν είναι οι άνθρωποι, ούτε θέλουμε να υποτιμήσουμε τον οποιοδήποτε, αλλά αυτό στο οποίο έχει μετατραπεί αρκετή μερίδα των συμπολιτών μας. Και πρωτίστως μας πληγώνει.
Όλες αυτές οι μη ανθρώπινες συμπεριφορές που συναντάμε στην καθημερινότητά μας.
Υπάρχουν φορές που γίνονται αφόρητες. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που θα γίνω κουραστική εξιστορώντας τα.
Και πίστεψέ με δεν είναι μόνο φαινόμενο της μεγαλούπολης Αθήνας.
Κάποτε οι σχέσεις και οι συμπεριφορές ήταν διαφορετικές χωρίς να θέλω να ωραιοποιήσω το παρελθόν.
Υπήρχαν και τότε αρκετά αρνητικά, αλλά παράλληλα υπήρχε περισσότερη ανθρωπιά που εξισορροπούσε κατά κάποιο τρόπο τα αρνητικά.

Κάτι από τα παλιά


υγ
κάνε φόργουρντ το ατάτσμετν τρομάρα μας
στο κανάλι μου έχω ολόκληρο αφιέρωμα σε ρετρό τραγούδια αλλά δεν το έχω γιά δημόσια προβολή

[PELTASTIS VARNAVAS]

κορυφαιον βιτεακι καλελιτσας μας

---------
Ιδιαίτερα γραφικοί ήταν οι «φιλόσοφοι» και οι μεγαλειομανείς. Ο Κλεάνθης ο «Αγαλματίδης», όπως μετέτρεψε το επώνυμό του, επειδή σπούδασε γλυπτική στο Παρίσι, κουρελής, αγαθός, καρτερικός κλωσάρ και ψευδός «ποιητής του σιδήρου», που απάγγελλε και ποιήματά του. Ο επιπλοποιός Μήλας, ο «περιπατητικός φιλόσοφος». Ο επιδιορθωτής καλλιτεχνικών αντικειμένων, μοναχικός, φιλόμουσος και θεατρόφιλος Θανάσης, ο «αμίλητος φιλόσοφος», που σπάνια μιλούσε και τότε με μια μονοσύλλαβη λέξη, αλλά μετά το θάνατό του αιφνιδίασε τους πάντες με το ογκώδες ημερολόγιό του. Ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης, υπαίθριος ρήτορας, «αρχηγός» του ανύπαρκτου «Α' Αναμορφωτικού Κόμματος των Κυανολεύκων», που στο «πρόγραμμά» του περιλάμβανε και ίδρυση Υπουργείου Ερωτος. Ο διορθωτής τυπογραφικών δοκιμίων, ρακένδυτος Ιορδάνης, ο επονομαζόμενος «Διογένης ο νεώτερος».

Υπήρχε και Βδελόπουλος, ο «ιεροκήρυκας», ένα οστεώδες και πολύ κοντό ανθρωπάκι, που κήρυττε το Ευαγγέλιο «όχι από άμβωνος - από καρέκλας και μόνον. Ενίοτε και από σκαμνίου». Ο Ιβος Σωκράτης, καθηγητής των γαλλικών, οπαδός και κήρυκας της φιλοσοφίας του Κομφούκιου. Ο ψευδός, ευγενικός Γιάννης, ο «θεός», που πουλούσε τσιγάρα ή μοίραζε φέιγ-βολάν και δήλωνε «πραγματικά είμαι αδελφός του Χριστού». Ο «Μασσώνος», ο αυτόκλητος ψάλτης σε κηδείες, που στη ρώσικη κάσκα του είχε βάλει δυο αστέρια, «τα αστέρια της Αποκαλύψεως», όπως έλεγε.

Την τρέλα του μεγαλείου είχαν ο κυρ- Γιάννης, ο «γενικός σπιτονοικοκύρης», ένας κατά φαντασίαν μεγαλοϊδιοκτήτης, που γύρναγε από μαγαζί σε μαγαζί για να εισπράξει τα «οφειλόμενα» ενοίκια του, απειλώντας «Θα σας κάμω όλους έξωση!». Ο Μάρκος Λουπέτης, ο «διεθνής σταθμάρχης», ο οποίος ήταν μόνο σταθμάρχης του σιδηροδρόμου στο Νέο Φάληρο, αλλά φορούσε πλάκα τα γαλόνια. Ο Μιχάλης, ο «αρχαίος», που περιφερόταν με χλαμύδα και σανδάλια και απάγγελλε «Από τον Παρθενώνα μας επήρα μια πνοή/ κι απ' όλα τα αγάλματα επήρα μια πτυχή». Ο Ανδρέας «Δε Κάστρο» ή «Δεκαστριάδης», που συστηνόταν «Κόμης» και αυτοαποκαλούνταν «δραματουργοϋποκριτοαοιδός» και «τραγικοκωμικοφανταστικός» συγγραφέας και του οποίου μερικά θεατρικά έργα ανέβηκαν στην Πόλη. Ο «Στρατηγός» Διπλαράκος, με πλάκα τα «παράσημα» και στραταρχική ράβδο εκφωνούσε πύρινους λόγους στην Ομόνοια και είχε και ανταγωνιστή. Τον αγνώστου ονόματος «Αρχιστράτηγο», που φορούσε γαλλική στολή και είχε στο χέρι γκλίτσα.............

http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/st ... tion=print

[PELTASTIS VARNAVAS]

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΔΙΑΦΑΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΟ....

ΤΟ ΖΗΤΗΣΑΤΕ

ΣΑΣ ΤΟ ΔΙΝΟΥΜΕ


http://www.slideshare.net/antonistsiv/ss-7318831


ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΙΔΕΟΠΑΡΕΑ

[PELTASTIS VARNAVAS]

Αγαπημένο λογοπαίγνιο του Χρήστου ήταν «την ελευθερία σας καταντήσατε κλεφτερία». Εικόνα του ζωγράφισαν και ο Γκύζης, και ο Ιακωβίδης και ο Λύτρας, και άγαλμά του ο Βιτσάρης! Η έμμετρη νεκρολογία του στο Άστυ έχει ως εξής:

«Ιδού λοιπόν απέθανε και ο Χρήστος ο Αράπης!...
Αφρικανός την γέννησιν και την επιδερμίδα,
υπήρξεν υποκείμενον ελληνικής αγάπης,
ως αγαπήσας και αυτός ενθέρμως την πατρίδα! […]

Αλλ’ όταν έβλεπε τινάς εκ των λευκών Ελλήνων
να είναι οι Αράπηδες του Κεντρικού Ταμείου,
ενώ αυτος βαρυαλγεί την κεφαλήν του κλίνων,
ενδιαιτάτο πάντοτε εντός νοσοκομείου,
εφώναζε έξω φρενών πως η ελευθερία
εν γένει στο Ρωμαίικο σημαίνει… κλεφτερία! [...]

Πλην φευ! Καίτοι πολύγλωσσος και προσηνής τους τρόπους,
καίτοι λαλήσας και αυτός πολλά υπέρ πατρίδος,
καίτοι ελκύων προς αυτόν και ζώα και ανθρώπους,
αποτελών πρωτοφανές διπλωματίας είδος,
εν τούτοις δεν εγένετο ποτέ μνηστήρ πρεσβείας!...
Τοιούτος ην ο ατυχής υιός της Αραβίας…

Πηγή: Κ.Δ. Μίχος, Δαυλός/259, Ιούλιος 2003

......................................................................................
Στο βιβλίο του «100 και... γραφικοί τύποι της παλιάς Αθήνας» ο Χαρίλαος Πατέρας αναφέρεται και στον Χρήστο. «Κατά τους ιστορικούς των συνοικιακών καφενείων, ο Χρήστος ο αράπης ήταν ευγενούς καταγωγής. Έλεγαν ότι κρατούσε από τον Αράπη των τουρκοκρατούμενων Αθηνών, που είχε τον τίτλο του Ζαμπίτη...».

Τον Χρήστο, όμως, καθώς είχε περάσει στην καθημερινή γλώσσα, και μετά τον θάνατό του στη λαϊκή φαντασία για τουλάχιστον μία γενιά ακόμη, είχαν ζωγραφίσει και άλλοι μεγάλοι καλλιτέχνες. Ο Νικηφόρος Λύτρας και ο Γιώργος Ιακωβίδης αλλά και άλλοι λιγότερο γνωστοί σήμερα εκείνης της γενιάς, το άγαλμά του δε, δημιούργησε ο γλύπτης Ιωάννης Βιτσάρης.

Γνησιότητα

Η περιέργεια του συλλέκτη, του πρώτου Ελληνα κατόχου του ωραιότερου πορτρέτου του Χρήστου του Αράπη, οδήγησε στην αφήγηση μίας αθηναϊκής ηθογραφίας. Με τη βοήθεια του Μάνου Χαριτάτου και του ΕΛΙΑ εντοπίστηκαν τα φύλλα των εφημερίδων εποχής που ζήτησε ο συλλέκτης, ο οποίος μετέπειτα ανέθεσε σε ειδικούς τη θεωρητική υποστήριξη όσων προέκυψαν. Οι εργασίες αυτές θα δημοσιευθούν προσεχώς. Η γνησιότητα του συγκεκριμένου έργου του Νικολάου Γύζη έχει πιστοποιηθεί από τον ζωγράφο και συντηρητή έργων τέχνης Σταύρο Μπαλτογιάννη στις 30/10/2006. Η υπογραφή του Γύζη εμφανίζεται κάτω αριστερά. Με αφορμή αυτήν τη γοητευτική ιστορία θυμηθήκαμε ή πληροφορηθήκαμε την περίπτωση ενός αθηναϊκού χαρακτήρα που είχε σαγηνεύσει καλλιτέχνες και λαό, την επιρροή που εξασκούσαν στους ζωγράφους του 19ου αιώνα τα ανατολίτικα θέματα, καθώς και τα ίχνη της οθωμανικής ζωής στην Αθήνα του χθες.

Πηγή : Καθημερινή

......................
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=162195

[PELTASTIS VARNAVAS]

Οι αγύρτες (από τη λέξη αγυρτιαι: πανηγύρια), συνυπήρχαν πάντοτε με την Ιστορία του Ελληνισμού και εξαπατούσαν πάντοτε τους αφελείς ή τους απελπισμένους συνέλληνες. Και ήταν απελπισμένοι, γιατί από τη μια μεριά υπέφεραν από βαρύτατα νοσήματα και από την άλλη δεν υπήρχε ίχνος κρατικής μέριμνας. Για παράδειγμα, στα τέλη του 1800 τα αφροδίσια νοσήματα, και ειδικά η βλεννόρροια, έκαναν θραύση. Οι υποδομές υγείας στην χώρα μας ήταν ανύπαρκτες. Αρκεί να αναλογιστείτε ότι γυναικολογική μονάδα δεν υπήρχε και οι γυναικολογικές επεμβάσεις γίνονταν στο ξενοδοχείο Ερμής (Πανεπιστημίου και Μπενάκη). Το μοναδικό μαιευτήριο της χώρας, στην οδό Σωκράτους, διέθετε 15 κρεβάτια και οι ασθενείς πραγματικά κινδύνευαν από την έλλειψη στοιχειωδών κανόνων υγιεινής (Γιάννη Καιροφύλλα, η ρομαντική Αθήνα, Εκδ. Φιλιππότη). Τέτοιες συνθήκες υγιεινής είναι φυσιολογικό να οξύνουν την απελπισία των ανθρώπων και συνεπώς να γίνονται ευεπίφοροι στον κάθε τσαρλατανο (από το ιταλ. ρ. ciarlare: φλυαρώ). Ας διαβάσουμε ορισμένα παραδείγματα:
Α. Στις αρχές του 1900 ο καφεπώλης Δ. Π. Πότσαλη δημοσίευσε αγγελίες στις εφημερίδες και διαφήμιζε τα φάρμακα , που είχε ανακαλύψει ο ίδιος και θεράπευαν «εν ελαχίστω χρόνω τα εξής νοσήματα άνευ του ελαχίστου πόνου: λίθος, οι όδοντες, ο σπλην, η χρυσή, πας πόνος στομάχου, ο χρόνιος βηξ… πασα αιμορραγια, επιληψιαν, τους καταρρακτας…την βλενόρροιαν…ειτε μικρος, είτε μεγάλος είναι ο ασθενής…». Ο τσαρλατάνος «γιατρος» είχε την έδρα του στο καφενείο «Λακωνία» επί της οδού Θησείου και οι αφελείς Αθηναίοι σχημάτιζαν εκαντοτάδες μέτρα ουρά για να βρουν γιατριά.
Β. Την ίδια, περίπου, εποχή ο φαρμακοποιός και γιατρός (“επιστήμων άνθρωπος”!!!, τρομάρα του) ισχυριζόταν ότι είχε ανακαλύψει το φάρμακο για τη βλεννόρροια, το οποίο και πωλούσε, αποκλειστικά, στο φαρμακείο του (Σόλωνος και Ιπποκράτους). Εξέταζε δωρεάν τους ασθενείς και τους πουλούσε προς 5,50 δραχμές την κάθε φιάλη του φαρμακου (την εποχή που το μεροκάμματο ενος εργατη ήταν 4 ,περίπου, δραχμές)
Γ. Στις αρχές του 1952 το πανελλήνιο συγκλονίζεται από την είδηση ότι το αφέψημα ρίζας πικραγγουριάς (επιστ. ονομ. echalium elaterium, οικ: cucurbitaceae, άλλες ονομασίες: πεταχτούλα, κοπραγκουρα) θεραπεύει τον καρκίνο. Ο τότε αρχιεπίσκοπος Αμερικής, Μιχαήλ, ήταν θύμα των τσαρλατάνων. Εμπλέκεται, άδικα, ακόμα και το όνομα του διάσημου γιατρού Παπανικολάου (τεστ παπ). Η συζήτηση για την πικραγγουριά ήταν τόσο έντονη, ώστε στα τέλη Φεβρουαρίου του 1952 θα ανεβεί η επιθεώρηση “πικραγγουρια” των Ασημακοπουλου, Σπυρόπουλου με τους Βρανα, Ρίζο, Αυλωνιτη,κα. Στο ραδιόφωνο, επίσης, ακουγόταν η μουσική εκπομπή «πικραγγουριά».
Πάντως, είναι αλήθεια ότι η πικραγγουριά είχε εξέχουσα θέση στις συνταγές του Ιπποκράτη.

http://www.24grammata.com/?p=12855

[KAL EL]

Συνέχισε ακάθεκτος . Υπέροχες αναρτήσεις . Υπέροχες και οι φωτογραφίες με τα συνοδευτικά σχόλια.
Πτωχή η δική μου κατάθεσις αλλά........


Έχω και εγώ την συλλογή μου

[PELTASTIS VARNAVAS]

κορυφαια τα συλλεκτικα σου κομματια πατριδα
μερσι
δοσεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε

[KAL EL]

Γ. Στις αρχές του 1952 το πανελλήνιο συγκλονίζεται από την είδηση ότι το αφέψημα ρίζας πικραγγουριάς (επιστ. ονομ. echalium elaterium, οικ: cucurbitaceae, άλλες ονομασίες: πεταχτούλα, κοπραγκουρα) θεραπεύει τον καρκίνο. Ο τότε αρχιεπίσκοπος Αμερικής, Μιχαήλ, ήταν θύμα των τσαρλατάνων. Εμπλέκεται, άδικα, ακόμα και το όνομα του διάσημου γιατρού Παπανικολάου (τεστ παπ). Η συζήτηση για την πικραγγουριά ήταν τόσο έντονη, ώστε στα τέλη Φεβρουαρίου του 1952 θα ανεβεί η επιθεώρηση “πικραγγουρια” των Ασημακοπουλου, Σπυρόπουλου με τους Βρανα, Ρίζο, Αυλωνιτη,κα. Στο ραδιόφωνο, επίσης, ακουγόταν η μουσική εκπομπή «πικραγγουριά».
Πάντως, είναι αλήθεια ότι η πικραγγουριά είχε εξέχουσα θέση στις συνταγές του Ιπποκράτη.

http://www.24grammata.com/?p=12855

Κι όμως έχω αυθεντική ιστορία θεραπείας με πικραγγουριά....δεκαετία του πενήντα και ο "παπάς" έτσι ήταν το παρατσούκλι του διότι έψελνε συνεχώς ....θεραπεύτηκε , ενώ στο νοσοκομείο τον είχαν τελειωμένο
Πρίν εφαρμόσει την πικραγγουριά, αφηνόταν στα μαντζούνια του κκκεμάλη, μουσουλμάνου γείτονα που είχε "ειδικότητα" στην θεραπεία της χρυσής

Την δεκαετία του '70 ακολούθησε το νερό του Καματερού
Στον ελληνικό κινηματογράφο έχει αποτυπωθεί και αυτό το κομμάτι της ζωής. Τα φτωχαδάκια που παλεύουν για την επιβίωση προσπαθώντας να πουλήσουν το "θαυματουργό" φάρμακο ή η πρακτική θεραπεία με τα βοτάνια εναντίων της δυτικής ιατρικής.

[LoLitA]

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΔΙΑΦΑΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΟ....

ΤΟ ΖΗΤΗΣΑΤΕ

ΣΑΣ ΤΟ ΔΙΝΟΥΜΕ


http://www.slideshare.net/antonistsiv/ss-7318831


ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΙΔΕΟΠΑΡΕΑ

τέλειο

[PELTASTIS VARNAVAS]

γράφει ο Σωτήρης Αθηναίος
Ο πρώτος δημόσιος χώρος, στον οποίο διαδόθηκε η χαρτοπαιξία στην Αθήνα ήταν το «καφενείο των Αγωνιστών» (Μητροπόλεως και Αιόλου). Το 1836 λαμβάνονται τα πρώτα μέτρα κατά της χαρτοπαιξίας και ορίζεται ότι οι «λέσχες» πρέπει να λειτουργούν 20 χιλιόμετρα μακριά από τις κατοικημένες περιοχές (υπερβολικά μεγάλη απόσταση λόγω και της ανυπαρξίας των μεταφορικών μέσων). Οι λέσχες, όμως, λειτουργούσαν παράνομα, οι χαρτοπαίκτες στιγματίζονται ηθικά, αλλά η χαρτοπαιξία διαδίδεται τάχιστα (ακριβώς, επειδή είναι παράνομη). Οι αστυνομικοί ή οι δημοτικοί αστυνόμοι έκαναν έφοδο στα καφενεία και άρπαζαν (τα έβαζαν στην τσέπη τους) τα λεφτά των χαρτοπαικτών. Ενώ σε κάποιες άλλες λέσχες, οι ίδιοι οι κλητήρες (δημοτική αστυνομία της εποχής), φύλαγαν τσίλιες. Τα πράγματα είχαν πάρει τέτοιες διαστάσεις, ώστε ο πρωθυπουργός Θ. Δηλιγιάννης επιχείρησε να περιορίσει τη χαρτοπαιξία. Το αποτέλεσμα ήταν να δολοφονηθεί (1905) ο πρωθυπουργός Δηλιγιάννης από τον μπράβο Αντώνη Κωσταγερακαρη, που είχε χάσει τη δουλειά του, επειδή έκλεισαν οι λέσχες.

πισωσταπαλιαμπλογκ και 24γραμματα αι πηγαι

[PELTASTIS VARNAVAS]

http://thenetwar.com/2009/10/t%CE%B1-%C ... %BD%CE%AC/


Τον Απρίλιο του 1833 εκδίδεται και το πρώτο διάταγμα «Περί άνοικοδομήσεως τής πόλεως των Αθηνών και τής μεταθέσεως τής έδρας τής Κυβερνήσεως». Την 1η Δεκεμβρίου τού 1834 νέο διάταγμα ορίζει ότι όλες οι αρχές και οι δημόσιες υπηρεσίες οπό το Ναύπλιο, προσωρινή τότε πρωτεύουσα, στην Αθήνα πού ονομάστηκε «Βασιλική καθέδρα και πρωτεύουσα». Η βιασύνη αυτή στάθηκε από τις κύριες αίτιες πού παρεμπόδισαν την ομαλή ανάπτυξη και τη συγκρότηση τής νέας πόλης, παρά το πραγματικά εμπνευσμένα σχέδια των πολεοδόμων και των αρχιτεκτόνων. Σε μικρό χρονικό διάστημα εγκαταστάθηκαν στην πόλη πολλοί νέοι κάτοικοι και από 7.000 κάτοικους και 1.560 σπίτια το 1834 έφτασε με την απογραφή του 1836, τις 14.000. Στο πρώτα αυτά χρόνια δεν είχαν ανοιχτεί ακόμη οι κύριοι δρόμοι και δεν είχαν εκδοθεί οικοδομικοί κανονισμοί, με αποτέλεσμα να επικρατεί πλήρης οικοδομική αναρχία.

περασμενα μεγαλεια...

εικονες φωτος απο παλια Αθηνα σπιτια και σχετικα κειμενα

[PELTASTIS VARNAVAS]

Γειτονιές αλλάζαμε εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα.
Όταν έμενες σε νοίκι όπου γής και πατρίς.
Aπό πίσω από την Ομόνοια στα Πατήσια.....και πίσω πάλι...και αλλού....
Φτάσαμε στα Πατήσια.....σε προχωρημένη τάξη του δημοτικού.
Χωματόδρομος η Ορφανίδου πίσω από την Αγία Βαρβάρα στην Αλυσίδα.
Και οι άλλοι δρόμοι το ίδιο....είχε και γεφυράκι που από κάτω
περνούσε ρέμα.
Ένα υπόγειο μεγαλύτερο σπιτάκι από το άλλο της Ομόνοιας.
Το παράθυρο της κουζίνας σε αγαστή συνεργασία με το ρέμα
όπου κύλαγε με θόρυβο το νερό όταν έβρεχε και εγώ απολάμβανα
το θέαμα.
Και το υπόλοιπο σόϊ διασκορπισμένο στην περιοχή.
Παραπάνω η παράγκα του Μικρασιάτη παππού που ζούσε με τα υπόλοιπα
ανύπαντρα παιδιά του.
Την Κυριακή πηγαίναμε επίσκεψη-εκδρομή στην παράγκα του θείου
τέρμα Ορφανίδου κοντά
στο νταμάρι του Κυπριάδη που έφιαξε την περιοχή παρακάτω
και πήρε το όνομά του.
Όταν έβρεχε οι γαλότσες απαραίτητες γιατί βουτούσες για τα καλά στο
ποταμάκι.
Φωνάζαμε από μακριά όταν κοντοφτάναμε για να μαζέψει τα σκυλιά
ο γείτονας του θείου.
Η θεία ...η μάνα...οι γειτόνισες ετοιμάζανε τα φαγητά.
Δύο γκαζιέρες στο φούλ με το λάδι στα τηγάνια να κοχλάζει
και να περιμένει τα στρογγυλά κιοφτεδάκια από κατεψυγμένο
κυμά.
Μπόλικο μακαρόνι του ακάκιου....μαρούλι από την αυλή....
φέτα από τον μπακάλη βαρελίσια και ρετσίνα από το καρβουνιάρικο.
Ψωμί....οκαδιάρικες παραφουσκωμένες φρατζόλες που μοσχοβολάγανε.
Οι μεγάλοι στη συνέχεια έβαζαν το ραδιόφωνο και ακούγανε
μουσική για να συνεχίσουν οι ίδιοι τα τραγούδια....
Τα παιδιά έξω εξερευνήσεις στο νταμάρι ....μαζεύαμε
τσακμακόπετρες που τις χτυπάγαμε μεταξύ τους για να βγάλουν σπίθες.
Με το σούρουπο κατηφορίζαμε προς το σπίτι
για να προλάβουμε το θέατρο
από το ραδιόφωνο ERRES ή τον Τζών Γκρήκ με τα αστυνομικά του
κατορθώματα.


http://pisostapalia.blogspot.com/2011/0 ... _2309.html

------------------------------------

καλόν σαβατοκυρίακον!!!

Τις πιο ωραίες Κυριακές
με λεμονάδες σπιτικές
τις είχαμε δροσίσει
με το Δομάζο αρχηγό
και το Σιδέρη κυνηγό
γιατ' ήσουν Ένωση και εγώ
με χωρισμό σ' είχα φοβίσει.

[KAL EL]

Πολλάν με συγκίνησες Πόσα θέατρα της Τετάρτης και της Κυριακής δεν ακούγαμε μέσω ραδιοφώνου (με τις λυχνίες )...
Αναμνήσεις και μυρωδιές......σαν να μυρίζω τώρα τα χέρια της μάνας μου
Στο περιοδικό ραδιοτηλεόραση βρίσκεις τέτοια αφιερώματα .

[PELTASTIS VARNAVAS]

στα σαητς των ρετρομανιαξ γινεται κουβεντα περι θεατρου της δευτερας και αν θα δωθουν σε ντιβιντιδια απο ραδιοτηλεοραση ή αν με την καλωδιακη εξελιξη της ψηφιακης ΕΡΤ η καπως ετσι θα δυναμεθα να τα βρισκουμε καθοτι τα αρκαηβζ της ερτ ειναι ακομα νοτ γιουζερ νοτ φρεντλη


παμε λλιες φωτος....

http://www.acrobase.gr/showthread.php?t=95573


εκει που αρρωσταινω ειναι οταν βλεπω φοτος απο αψηλα πλατεια ομονοιας ετος περιπου σιξτης....

μου ερχεται στο μυαλο πως πολλα εργα του ελληνικου κινηματογραφου ξεκινουσαν με τετοια εικονα ομονοιας απο ψηλα και ακουγοταν ως προλογος εκεινη η ιδια βιβλικη φωνη απο το υπερπεραν να λεει....:
"αθηνα μια πολη για γερα νευρα
αθηνα μια πολη με καλους και κακους...."κτλ κτλ

και μετα το προοιμιο αυτο, το πρωτο πλανο ηταν πχ...να τσακωνεται στην εισοδο καποιου παλιου γαλαταδικου ο χατζηχρηστος με τον στολλιγγα...

αφασια τρελα
θελω να γυρισω στα παλιααααααααααααα
θελω την παλια μου γειτονιαααααααα

[PELTASTIS VARNAVAS]

http://axion-esti.blogspot.com/2010/05/ ... st_17.html



τρολευ πειραιας 1981---30 χρονια πισω...σαν να μην περασε μια μερα...

στο κατωφλι της περιοδου των χαμενων ευκαιριων....χωρις εισπρακτορα

[KAL EL]

Την Ομόνοια την προτιμώ με το συντριβάνι ....ίσως γιατί την έχω συνδέσει με τα πανοραμίκ στην αρχή αρκετών ελληνικών ταινιών..
Σε τρόλεϋ έχω να μπώ από το 1982

[ION 4ever]

Την Ομόνοια την προτιμώ με το συντριβάνι ....

moi aussi

[PELTASTIS VARNAVAS]

κι εγω υπερθεματιζω συντριβανατη ομονοια

η φραση περι πανοραμικ ελληνικων ταινιων με σκλαβωσε




εμεις με τραμ πηγαιναμεεεεεεεεεε
και αλλοι με κουρσαρεεεεεεεες
για μας τα ντορτια κι οι διπλεεεεεεεεεεεες
και γιαλλους οι εξααρεεες

τραμβαγιερης λοιπον για σημερα μην ομιλειτε εις τον οδηγον...λλιες φωτος απο μη αγανακτισμενη τοτε πλας ντε κοστιτισιον ντ ατεν...τραμ ιππηλατα ατμηλατα[θηριον] ηλεκτρικα....τα εκοψε ο γερο καραμαλης τα ξαναφερε το ενηψουδι του ο λιαπης

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http ... swbustTQAw

[KAL EL]

λλλίες φωτό εσύ, λλλλία τραούδια εγώ ......

η φωτό με την καμάρα από τον παλαιό λιμένα της Ρόδου πολλάν μου άρεσε

Εκτός τόπικ το παρακάτω αλλά έχει σχέση με τα παλιά (άνευ ήχου)

[ArELa]

Πανέμορφο νηματάκι...

Δε θα περίμενα βέβαια και τίποτα λιγότερο απ'τον Μπαρνούλη μας...
Με ταξίδεψες γλυκό μου...

Να βάλω κι εγώ μια Μπέσυ, που έπαιζε όταν προσγειωνόταν το αεροπλάνο που μ'έφερνε πίσω στην πατρίδα το πάλαι ποτέ, κι εγώ το ξενητεμενάκι, βούρκωνα από συγκίνηση...

[PELTASTIS VARNAVAS]

Το επάγγελμα του παγοπώλη ήταν ευκαιριακό, λόγω του ότι πάγο χρησιμοποιούσαν μόνο το καλοκαίρι. Έβρισκαν ένα καρότσι και πάνω σε αυτό μετέφεραν τον πάγο και περνούσαν από γειτονιά σε γειτονιά. Εάν είχαν την οικονομική δυνατότητα, αγόραζαν μια μεγάλη παγωνιέρα και την έστηναν στην άκρη του δρόμου για τους καλοκαιρινούς μήνες και έκαναν τον παγοπώλη.
Τα πολύ παλιά χρόνια, τον χειμώνα συγκέντρωναν χιόνι ή νερό σε μεγάλες γούρνες στην κορυφή ενός βουνού. Τον έσπαγαν σε κασμάδες και τον συντηρούσαν σε τρύπες ή ανοίγματα μέσα στο βουνό. Στη συνέχεια τον σκέπαζαν με φύλλα οξιάς και φτέρνες και το καλοκαίρι κατέβαζαν κάθε μέρα παγοκολόνες με τα ζώα τους και τον πουλούσαν.
Ήταν κουραστική δουλειά το καλοκαίρι καθώς ξυπνούσαν από πολύ νωρίς και έκαναν πολλά χιλιόμετρα για να κατεβάσουν από το βουνό τον πάγο. Για να προστατέψουν τα χέρια τους από την ψύξη, κάλυπταν το μέρος του καρπού με κομμένες σαμπρέλες ή φορούσαν χοντρά γάντια. Χρησιμοποιούσαν ένα εργαλείο όπου τους βοηθούσε να σπάνε τον πάγο. Από τη μία μεριά ήταν κοπίδι και από την άλλη γάντζος. Χάραζε με το κοπίδι την παγοκολόνα και ύστερα με το γάντζο χτυπούσε στο άνοιγμα που έκανα και ο πάγος σχιζόταν αμέσως. Μετά από καιρό ο πάγος κατασκευαζόταν σε ειδικά εργοστάσια.
Τα πολύ παλιά χρόνια, που δεν υπήρχαν οι παγωνιέρες, οι νοικοκυρές έβαζαν τον πάγο σε καζάνι, τον σκέπαζαν με άλλο μικρότερο και εκεί μέσα έβαζαν τα τρόφιμά τους για να μη χαλάσουν. Όταν άρχισαν να χρησιμοποιούν τις παγωνιέρες, άλλαξαν τα πράγματα. Η παγωνιέρα ήταν ένα ξύλινο ορθογώνιο κατασκεύασμα, επενδυμένο εσωτερικά με αλουμίνιο. Είχε δύο πόρτες, μια πάνω και μια κάτω, και στηριζόταν σε τέσσερα πόδια. Στο πάνω μέρος τοποθετούσαν την παγοκολόνα και δίπλα ήταν ένα ντεπόζιτο που κατέληγε εξωτερικά σε μια κάνουλα. Γέμιζαν το ντεπόζιτο με νερό, και έτσι είχαν πάντα κρύο νερό. Στο κάτω μέρος υπήρχαν ράφια όπου τοποθετούσαν τα τρόφιμα και τα ποτά. Κάτω κάτω υπήρχε ένα συρταράκι όπου έτρεχαν τα νερά από τον πάγο που έλιωνε και οι νοικοκυρές το άδειαζαν όταν γέμιζε για να μη πλημμυρίσει. Οι νοικοκυρές έπαιρναν κάθε μέρα πάγο, για να μη βρωμίσει.

http://topaliatzidiko.blogspot.com/2011 ... st_10.html

γκυκουλες μας

[PELTASTIS VARNAVAS]

τρολευ, ιζολα, παπαστρατος




νεες ιδεο-πολεις δομουνται στες πλατειες

η πλατεια της πολης μας...

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.



(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)


απο τους στοχους των στιχων στους στιχους των στοχων...

η ουσια των στιχων του αθανατου αλεξανδρινου ας αφιερωθουν στον εορταζοντα γενεθλιαζοντα υπηρεσιακο πρωθυπουργο μας...στον ηγεμονα εκ δυτικης λιβυης....αντιοχεια...συβαρις...