ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ (από Clairvoyant_)

Posted: Sat Jan 06, 2007 4:32 pm Post subject: ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ

Από Clairvoyant_

Με τον όρο Δεκεμβριανά αναφέρονται μία σειρά ένοπλων συγκρούσεων που έλαβαν χώρα στην Αθήνα το Δεκέμβρη 1944 - Γενάρη 1945, ανάμεσα σε δυνάμεις αριστερών οργανώσεων (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ) και δυνάμεις που ανήκαν στο υπόλοιπο πολιτικό φάσμα από την σοσιαλδημοκρατία (όπως ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ηγέτης του "Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος") έως την άκρα δεξιά. Στην σύρραξη ενεπλάκησαν και οι Βρετανοί. Ο όρος Δεκεμβριανά οφείλεται στην περίοδο που πραγματοποιήθηκαν οι συγκρούσεις (Δεκέμβριος 1944-Ιανουάριος 1945). Σημείο αφετηρίας των επεισοδίων αποτέλεσε η διαδήλωση που οργάνωσε στο κέντρο της Αθήνας το ΕΑΜ στις 3 Δεκεμβρίου του 1944. Βέβαια τα γεγονότα αυτά ήταν η αφορμή της σύγκρουσης. Η βαθύτερη αιτία ήταν η διαμάχη ανάμεσα σε δύο δυνάμεις που διεκδικούσαν την εξουσία: Από τη μια το ΕΑΜ, το οποίο κυριαρχούνταν από το ΚΚΕ αλλά είχε πολύ ευρύτερη απήχηση, ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα και τις τάξεις των διανοουμένων. Το ΕΑΜ, που είχε καταστεί ισχυρότατος πολιτικός και στρατιωτικός μηχανισμός όντας η σημαντικότερη αντιστασιακή δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα, είχε de facto την εξουσία στα χέρια του μετά το τέλος του πολέμου και ήθελε να αποτρέψει την επάνοδο του βασιλιά και του δικτατορικού καθεστώτος της μεταξικής περιόδου. Από την άλλη πλευρά είχαν συνασπιστεί το σύνολο των αντικομμουνιστικών δυνάμεων, φιλελεύθεροι και φιλοβασιλικοί, με την υποστήριξη των Άγγλων, που ήθελαν να αποτρέψουν την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού στην Ελλάδα και ευνοούσαν την επιστροφή του βασιλιά, ο οποίος παραδοσιακά εξέφραζε την φιλοαγγλική πολιτική. Ωστόσο οι προθέσεις που καταλόγιζε κάθε πλευρά στην αντίπαλη μέσα στο κλίμα της πόλωσης απείχαν από τις πραγματικές προθέσεις της.

Ιστορικό
Αμεσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους γερμανούς κατακτητές, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου ανέλαβε το δύσκολο έργο της αντιμετώπισης του μεγάλου οικονομικού προβλήματος που άφησε πίσω του ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Ταυτόχρονα είχε τεθεί αφενός μεν το ζήτημα της παραδειγματικής τιμωρίας των συνεργατών του κατακτητή, αφετέρου δε η μεθόδευση του αφοπλισμού των ανταρτών.

Το σημείο που τελικά έφερε σε διχασμό την κυβέρνηση ήταν το ζήτημα του αφοπλισμού των αντάρτικων ομάδων. Πιο συγκεκριμένα, έντονες αντιδράσεις προκάλεσε η πρόταση για γενικό αφοπλισμό, από τον οποίο όμως θα εξαιρούνταν η Τρίτη Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος με το σκεπτικό ότι ήταν το μόνο εν λειτουργία τμήμα του τακτικού Ελληνικού Στρατού το οποίο πολέμησε σε Βόρειο Αφρική και Ιταλία. Ως ενδεικτική του διχασμού ανάμεσα στα στελέχη της κυβέρνησης θεωρείται η παραίτηση των υπουργών του ΕΑΜ, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1944.

Επιχειρώντας να διαμαρτυρηθεί για τις εξελίξεις, το ΕΑΜ διοργάνωσε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 3 Δεκεμβρίου 1944 στην πλατεία Συντάγματος. Η διαδήλωση είχε μεγάλη συμμετοχή, κατέληξε όμως σε λουτρό αίματος όταν χτυπήθηκε με πυροβολισμούς από το κτίριο της Αστυνομικής Διεύθυνσης, όπου ήταν ακροβολισμένοι αστυνομικοί. Κατά το ΕΑΜ 28 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (οι 21 στο Σύνταγμα) και 140 τραυματίστηκαν.

Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκεμβρίου, οργανώθηκε γενική απεργία. Διοργανώθηκε νέα πορεία από το ΕΑΜ, στην οποία κεντρικό σύνθημα ήταν "Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα". Η πορεία αυτή χτυπήθηκε ξανά με πυροβολισμούς, στους οποίους απάντησαν τμήματα του εφεδρικού ΕΛΑΣ που την συνόδευαν. Η πόλη της Αθήνας μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, ανάμεσα σε μονάδες του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ και στις κυβερνητικές δυνάμεις. Ανάμεσα στις δυνάμεις της κυβέρνησης Παπανδρέου περιλαμβάνονταν άνδρες της χωροφυλακής, η νεοσύστατη Εθνοφυλακή, η ορεινή ταξιαρχία Ρίμινι υπό τον Θρασύβουλο Τσακαλώτο, ο Ιερός Λόχος, μαθητές της σχολής Ευελπίδων, μέλη των πρώην Ταγμάτων Ασφαλείας, ενώ υποστηρίζονταν από βρετανικές μηχανοκίνητες δυνάμεις. Συμμετείχαν επίσης μέλη αντιστασιακών και άλλων οργανώσεων όπως η ΠΕΑΝ, η Ιερή Ταξιαρχία, η ΡΑΝ, η φοιτητική ΕΣΑΣ, η Εθνική Δράση, το ΕΔΕΣ Αθηνών, η φιλοβασιλική Χ και άλλες μικρότερες ομάδες.

Σημειώνεται ότι οι απόψεις σχετικά με τη στάση των Βρετανών κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών διίστανται. Ο συγγραφέας Γ. Μαργαρίτης στο βιβλίο του για την περίοδο του Εμφυλίου πολέμου αναφέρει ότι οι Βρετανοί μάλλον παρακολουθούσαν παρά συμμετείχαν ενεργά στις μάχες και αυτό γιατί δεν ήθελαν να έχουν απώλειες. Αυτό όμως δεν μπορεί να ισχύει για την αεροπορία δεδομένου ότι ο ΕΛΑΣ δεν διέθετε αντιαεροπορικό οπλισμό. Από την άλλη, αρκετοί θεωρούν δεδομένο ότι οι βρετανικές δυνάμεις παρεμβαίναν συστηματικά στις εξελίξεις, καθώς είχαν πολιτικές βλέψεις. Προς αυτή την κατεύθυνση αναφέρεται και η επίσκεψη του τότε βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ στην Ελλάδα, στις 24 Δεκεμβρίου 1944.

Η στρατιωτικά παράδοξη "μάχη της Αθήνας" ήταν χαώδης και κατά βάση εξελισσόταν σε πολλές παράλληλες μάχες, σχεδόν σε όλη την περιοχή της πρωτεύουσας. Τελικά, στις 6 Ιανουαρίου του 1945 οι δυνάμεις του ΕΑΜικού μετώπου αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τον Πειραιά και την Αθήνα. Πέντε μέρες αργότερα, στις 11 Ιανουαρίου, δόθηκε τέρμα στις μάχες, μετά από συμφωνία του Ε.Α.Μ. με το βρετανό στρατηγό Σκόμπυ. Μετά την ήττα του το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αποχώρησε από την Αθήνα, μαζί με χιλιάδες υποστηρικτές του, που κατ' άλλους - όπως κατά τον τότε νέο Ελασίτη Ριχάρδο Σωμερίτη - ήταν όμηροι. Επίσης κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών έδρασε η οργάνωση του ΚΚΕ ΟΠΛΑ, τα μέλη της οποίας δολοφόνησαν μεγάλο αριθμό αντιφρονούντων ματαξύ των οποίων και πολλούς Τροτσκιστές, όπως περιγράφει ο τροτσκιστής Στίνας στο βιβλίο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ [εκκρεμεί παραπομπή]. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του '44 στην Αθήνα θεωρούνται η δεύτερη φάση του Ελληνικού Εμφυλίου (ο «δεύτερος γύρος» κατά τη μεταπολεμική δεξιά προπαγάνδα) και οδήγησαν στην τρίτη φάση («τρίτο γύρο»), που τερματίστηκε το 1949 με την ήττα του Κ.Κ.Ε.

Posted: Sat Jan 06, 2007 5:03 pm

Από Ωρωπιων

Xρήστο,εύγε για το πόνημά σου αυτό.Θα ήθελα,σε αυτά που είπες,να δώσω ορισμένες λεπτομέρειες για να καταλάβουν οι φίλοι μας,ότι,ο εφεδρικός Ε.Λ.Α.Σ. πολέμησε στην Αθήνα και όχι ο καθεαυτού Ε.Λ.Α.Σ. ο οποίος είχε το στρατό του στην Ρούμελη.Ο εφεδρικός Ε.Λ.Α.Σ. κατευθυνόμενος απ το κόμμα,και από ανθρωπους ασχετους με το στρατό,έκανε απεγνωσμένες επιθέσεις στο κέντρο της χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη,χωρίς ουσία και αντίκρυσμα,κάνοντας τους λιγοστούς ταμπουρωμένους χωροφύλακες ήρωες.Ο Αρης είχε άγνοια της καταστάσεως,βρισκόταν στην πελοπόνησσο και ήτο μια προσπάθεια του Κ.Κ.Ε. να πάρει τα ηνία του αγώνα στα χέρια του και να επιβάλει τις κομματικές επιταγές αφού μόνο οι οργανώσεις ΟΠΛΑ ,Εφεδρικός Ε.Λ.Α.Σ. ήτο πλήρως υπάκουες στο κόμμα.Ο Ε.Λ.Α.Σ. ΔΕΝ έχασε,έχασαν οι βιαστικές ομάδες ελασιτών,εφέδρων και ομάδων της οπλα [ομαδες περιφρούρησης λαικών αγωνιστών],ύστερα από βιαστικές ,ανοργάνωτες και επιπόλαιες κινήσεις.Η συνέχεια ,γνωστή σε όλους μας.Η Αγγλία,επέβαλε την γνώμη της μειοψηφίας,των προδωτών,των ρουφιάνων και των ταγματασφαλιστών,οι οποιοι μετακατοχικά ανήλθαν σε υψηλά αξιώματα και ήτο ήρωες.Από τότε,άρχισε ο ανηλεής διωγμός των κομμουνιστών.

Posted: Sun Jan 07, 2007 5:08 pm

Από _XRHSTOS_

Ενδιαφέρων αποτελεί η άποψη αριστερών για τη δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην εποχή του εμφυλίου!
Παραθέτω ένα αριστερό κείμενο που περιγράφει τη σφαγή των αρχειομαρξιστών του Αγρινίου,από τους Σταλινικούς του ΚΚΕ:

"Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Έχουν γραφτεί χιλιάδες ψέματα για να σπιλώσουν τους Αρχειομαρξιστές του Αγρινίου που έπεσαν θύματα της δολοφονικής μανίας του σταλινικού ΚΚΕ και του μίσους του για κάθε τι πραγματικά κομμουνιστικό και ανεξάρτητο από την επιρροή της Μόσχας.

Πριν τέσσερα χρόνια διάβασα ένα βιβλίο, σχετικά με την υπόθεση της σφαγής των Αρχειομαρξιστών του Αγρινίου.Το βιβλίο αυτό είχε για τίτλο: Ο ΣΦΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ και συγγραφέας του ήταν ο Γιάννης Η. Καρύτσας. Μετά από 60 περίπου χρόνια, η ζωή και το έργο των Αρχειομαρξιστών του Αγρινίου επέστρεψε μέσα από τις σελίδες ενός μικρού, αλλά πολύ σημαντικού βιβλίου, όχι για μια τυπική γνώση, αλλά κυρίως ως αίτημα αποκατάστασης της επαναστατικής τους τιμής που βάναυσα χτυπήθηκε από τον ελληνικό σταλινισμό.

Ο φιλόλογος Γιάννης Καρύτσας, αρκετά γνωστό στέλεχος του ΚΚΕ στην περιοχή πριν μία δεκαετία, δεν αρνήθηκε στην επιταγή της ταξικής του συνείδησης να στραφεί προς τους κατασυκοφαντημένους και δολοφονημένους επαναστάτες της ιδιαίτερης πατρίδας του για να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια. Ο συγγραφέας δεν καταγράφει μόνο μαρτυρίες από σχετικά βιβλία ή ντοκουμέντα, αλλά βρήκε και συζήτησε με συγγενείς και απογόνους των ηρωικών νεκρών στο Αγρίνιο και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μίλησε και με το γιο του δολοφονημένου Τροτσκιστή Γιάννη Θέμελη, το Νίκο, που ζει και εργάζεται ως καθηγητής πανεπιστημίου στην Αμερική.

Ο Γιάννης Καρύτσας εμπιστευόμενος το μέγεθος της αποδεικτικής του αλήθειας, ουσιαστικά «απουσιάζει» και με έναν λιτό και απέρριτο τρόπο παρουσιάζει τα ντοκουμέντα του.

Είναι γνωστό από τα Αρχεία του Τρότσκι για την Ελλάδα ότι στο Αγρίνιο το Γενάρη του 1933 δρούσαν γύρω στους 130 Αρχειομαρξιστές. Ωστόσο ο Αρχειομαρξισμός στο Αγρίνιο εμφανίστηκε το 1925 και συνδέθηκε απευθείας με το εργατικό κίνημα και όχι σαν «μορφωτικός όμιλος», όπως λαθεμένα γράφει στο βιβλίο του ο Γιάννης Καρύτσας. Θα ήταν ευχής έργον να βρεθούν τα πρακτικά που κρατούσαν στις συνεδριάσεις τους που γίνονταν σ’ ένα απομακρυσμένο σπίτι, του οποίου φωτογραφία υπάρχει μέσα στο βιβλίο. Μετά την μεγάλη απεργία των καπνεργατών το 1926, όπου οι αρχειομαρξιστές έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο, επέκτειναν τη δράση τους και στους τσαγκαράδες, τους ράπτες, τους ξυλουργούς, τα γκαρσόνια, τους αρτεργάτες και στο προσφυγικό σωματείο.

Οντας τα πιο μαχητικά, ίσως, στοιχεία στην Ελλάδα έκαναν τους κύκλους της 4ης Διεθνούς στο Παρίσι να παρομοιάζουν κάθε μαχητικό αγωνιστή με τους Αρχειομαρξιστές του Αγρινίου, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «πολεμάει σαν Αγρινιώτης».

Ιδρυτής του Αρχειομαρξισμού στην περιοχή Αγρινίου ήταν ο Πάνος Αναστασίου, τσαγκάρης από το κοντινό χωριό Καλύβια. Ο Αναστασίου λόγω της κρατικής καταστολής που εντατικοποιήθηκε στην περιοχή μετά την απεργία, εγκαταστάθηκαν μαζί με άλλους πατριώτες του στην Αθήνα, όπου και συμμετείχαν ενεργά στην ταξική πάλη.

Στη διάρκεια της κατοχής βρέθηκαν στο Αγρίνιο και πολλοί από αυτούς εντάχτηκαν στον ΕΛΑΣ. Όλες οι εκκαθαρίσεις ενάντια στους Αρχειομαρξιστές στο Αγρίνιο, έγιναν πριν την αποχώρηση των Γερμανών, δηλαδή μεταξύ Απριλίου και Αυγούστου του 1944 προφανώς ως προετοιμασία της Βάρκιζας από τη μεριά των σταλινικών και ειδικότερα του Γιάννη Ιωαννίδη. Όπως λέει ο Καρύτσας, με επέμβαση κάποιων τίμιων παραγόντων του ΚΚΕ στην πόλη, σταμάτησε η επέκταση των σφαγών σε αντίθεση με αυτό που συνέβη στην Αθήνα και τον Πειραιά.

Οι Αρχειομαρξιστές του Αγρινίου ήταν στην πλειοψηφία τους Μικρασιάτες πρόσφυγες και ειδικότερα από τα Αλάτσατα. Ο ηγέτης τους, Πάνος Αναστασίου, με ψευδείς κατηγορίες των σταλινικών δολοφονήθηκε απ’ τους ίδιους στο Καρπενήσι.

Αξίζει να αναφέρω έναν διάλογο στο Καρπενήσι, πριν τις τέσσερεις δίκες και ισάριθμες αθωώσεις του (1944), που παραθέτει ο Γιάννης Καρύτσας μεταξύ δύο γνωστών και παλιών φίλων, του Πάνου Αναστασίου και του Άρη Βελουχιώτη:

«Βελουχιώτης: Διαφωνείτε με τη θέση του κόμματος;.

Αναστασίου: Ναι. Εμείς πήραμε μέρος στον ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ για να βοηθήσουμε το κίνημα. Αλλά διαφωνούμε στη θέση που παίρνει το κόμμα και κάνει διαπραγματεύσεις με την Κυβέρνηση του Καϊρου. Φοβούμαστε πως θα καταλήξει σε βάρος του κινήματος.

Βελουχιώτης: Εφόσον βρίσκομαι και εγώ στην κορυφή της ηγεσίας του κινήματος να έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη.

Αναστασίου: Εύχομαι η γνώμη μου και οι φόβοι μου να διαψευστούν».

Αξίζει να προσεχτεί το «και εγώ στην ηγεσία του κινήματος» του Άρη ως προφητεία και υπονοούμενο πιθανώς για τις σχέσεις με το κόμμα του εκείνη την περίοδο. Αλλά και οι δύο έπεσαν από το ίδιο χέρι.

Εκτός του Π¨ανου Αναστασίου που προανάφεραδολοφονήθηκαν ή σφαγιάστηκαν, όπως ακριβέστερα λέει και ο Γιάννης Καρύτσας, οι πάρα κάτω Αρχειομαρξιστές – Τροτσκιστές:

Αρμογένης Γιώργος

Ζαχαριάδης Νίκος

Ζησιμόπουλος Νίκος

Τα αδέλφια Γιάννης και Μήτσος Θεμελής

Καλογεράκης Κώστας

Τα αδέλφια Μήτσος και Λευτέρης Καπετανάκης

Κωνσταντίνου Γιώργος

Τα αδέλφια Θόδωρος και Κώστας Λαδάς

Μάγειρας Γιάννης, Μπαϊρακτάρης Κώστας

Ξανθόπουλος Νίκος

Παπαδόπουλος Θωμάς

Ράπτης Βασίλης

Τα αδέλφια Αλέκος και Γιώργος Ντούρβας.

Εκτός αυτών πολλοί άλλοι «αρατίστηκαν» που λένε και στην Αιτωλία, όπου γης για να γλιτώσουν. Όλοι αυτοί, μαζί με τόσους άλλους, υπήρξαν τα θύματα του σταλινισμού στο Αγρίνιο."

(Πηγή: http://www.politikokafeneio.com/ )

Posted: Sun Jan 07, 2007 6:05 pm

Από Clairvoyant_

εφεδρικός Ε.Λ.Α.Σ. πολέμησε στην Αθήνα και όχι ο καθεαυτού Ε.Λ.Α.Σ. ο οποίος είχε το στρατό του στην Ρούμελη.

Η συνέχεια ,γνωστή σε όλους μας.Η Αγγλία,επέβαλε την γνώμη της μειοψηφίας,των προδωτών,των ρουφιάνων και των ταγματασφαλιστών,οι οποιοι μετακατοχικά ανήλθαν σε υψηλά αξιώματα και ήτο ήρωες.Από τότε,άρχισε ο ανηλεής διωγμός των κομμουνιστών.

Πολύ σωστά Νικόλα...Δυστυχώς αυτή ήταν η συνέχεια και για πολλά χρόνια η χώρα βρέθηκε χωρισμένη στα δυο, ενώ παραμένει έκτοτε τσιράκι των μεγάλων...Να επισημάνουμε ότι ο Αρης μάχονταν για μια ελεύθερη Ελλάδα, ανεξάρτητη από ξένες δυνάμεις, γι αυτό και δεν ήταν και το αγαπημένο παιδί του κόμματος....