ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ (από ΔΗΜΕΛΛΗΝ)

Posted: Sat Mar 24, 2007 1:29 pm Post subject: ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ

Από ΔΗΜΕΛΛΗΝ

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Πριν την αναφορά μου για τις συνθήκες που επικρατούσαν λίγο πριν την Εθνεγερσία, θα ήθελα να ξεκινήσω με το ζήτημα της ανίχνευσης της αρχαιοελληνικής ταυτότητος εις τη συνείδηση των Ελλήνων τις παραμονές του μεγάλου Αγώνος.

Η διαδικασία συγκρότησης της νεοελληνικής ταυτότητος των κατοίκων της νεώτερης Ελλάδος, η οποία άρχισε να διαφαίνεται από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνος, κατέληξε στην οριστική διαμόρφωσή της στο δεύτερο μισό του 19ου. Η αρχή έγινε από τους εκπροσώπους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Γεγονός είναι, βέβαια, πως οι αρχές του Διαφωτισμού διέπουν τον λόγο των περισσοτέρων Ελλήνων διανοουμένων κατά τον 18ο και των πρώτων δεκαετιών του 19ου. Το κίνημα του Ορθού Λόγου, όπως ονομάστηκε ο Διαφωτισμός, έστρεφε το ενδιαφέρον του στην Αρχαιότητα. Ήταν μια καλή ευκαιρία, λοιπόν, για τους Έλληνες λογίους, να αναπτύξουν το αίτημα για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, στηριζόμενοι ακριβώς στην απευθείας καταγωγή των πληθυσμών που κατοικούσαν στον Ελλαδικό χώρο, από τους Αρχαίους Έλληνες. Αργότερα, βεβαίως, μετα την επιτυχή έκβαση της Ελληνικής Επαναστάσεως, τέθηκε το θέμα της Ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού κατά τους χρόνους του Μεσαίωνος. Αυτό όμως θα εξετασθεί σε άλλη ενότητα.

Σε πρώτη φάση, λοιπόν, εμφανίζεται η τάση επιστροφής στην κλασσική αρχαιότητα. Αδιαμφισβήτητο γεγονός, φυσικά, είναι ότι, η στροφή αυτή επεβλήθη από την έμφυτη ροπή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού προς αυτήν και συνακόλουθα από την Νεοελληνική έκφρασή του, με κυριότερο εκπρόσωπο, βέβαια, τον Αδαμάντιο Κοραή. Η ανάγνωση των κειμένων της Αρχαιοελληνικής Γραματείας, φέρνει στο προσκήνιο την πίστη στα Δημοκρατικά Ιδεώδη, την ελευθερία του Λόγου, όπως, επίσης, ενθαρρύνει το κριτικό πνεύμα. Για να γίνει, όμως, το παραπάνω κατανοητό, θα κάνουμε μια αναφορά στην διαχείριση της επαναστατικής ιδεολογίας κατά τα πρώτα χρόνια του Αγώνα για την Εθνική Ανεξαρτησία. Συγκεκριμένα, η Ελληνική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, η οποία συνοδεύει τον πρώτο συνταγματικό καταστατικό χάρτη του υπό ίδρυση νέου κράτους, εμφορείται εξ΄ολοκλήρου από τις ιδέες του Διαφωτισμού. Το αποτέλεσμα, εξάλλου, της πρώτης Εθνοσυνέλευσης, η οποία έλαβε χώρα στην Επίδαυρο το 1822, αποτελέσε τον οδηγό για τους επαναστατημένους ραγιάδες σε όλη την διάρκεια της Επανάστασης. Η εν λόγω διακήρυξη είναι ένα άκρως Φιλελεύθερο κείμενο, το οποίο πληροί στο ακέραιο την απαίτηση για την δημιουργία ενός σύγχρονου, με δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης, κράτους.

Όσον αφορά, τώρα, τους κατοίκους της Ηπειρωτικής, αλλά και της Νησιωτικής Ελλάδος, οι ίδιοι αρχίζουν να ανακαλύπτουν πως είναι φορείς ενός μακρινού μα ενδόξου πολιτισμού, ο οποίος άνθισε στα μέρη τους και έδωσε τα φώτα του στην Ευρώπη, οδηγώντας την στην έξοδο από το τούνελ του Μεσαίωνος. Εξάλλου, όλα αυτά τα ερείπια, θαυμαστά λείψανα ενός μεγάλου αρχαίου πολιτισμού, υπήρχαν εκεί για να θυμίζουν σε καθημερινή βάση τα επιτεύγματα των προγόνων. Ο ταπεινωμένος ως τότε ραγιάς διαπίστωνε ότι, Εκείνοι αποτελούσαν τους προγόνους του. Ναι, ήταν αλήθεια πως ανήκε στην ίδια φυλή με τους Αντρειωμένους Έλληνες της εποχής του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή, του Περικλή, του Αλεξάνδρου και πολλών άλλων επιφανών ανδρών. Αρχίζει, έτσι, να βαφτίζει τα παιδιά του δίνοντάς τους αρχαιοελληνικά ονόματα. Αξιοσημείωτο είναι, επίσης, το γεγονός ότι οι νησιώτες έδιναν στα πλοία τους ονόματα αρχαίων ηρώων και θεών. Σε κάποιους, βέβαια, από τους κατακτητές, άρχισαν να μπαίνουν υποψίες για αυτή την αλλαγή στάσης. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Αλή Πασά: " Εσείς οι Έλληνες, μπρε, κάτι μεγάλο έχετε στο κεφάλι σας. Δεν βαφτίζετε πια τα παιδιά σας Γιάννη, Πέτρο, Κώστα, παρά Λεωνίδα, Θεμιστοκλή, Αριστείδη. Σίγουρα κάτι μαγειρεύετε!" Οι Νεοέλληνες, όμως, αδιαφόρησαν. Όπως αδιαφόρησαν και για τις αντιρρήσεις που εξέφραζε η Εκκλησία που ήταν αντίθετη με την συγκεκριμένη ονοματοθεσία.

Το αίτημα για την παιδεία, επίσης, γινόνταν περισσότερο από ποτέ επιτακτικό. Σε αυτό συνέβαλλε αποφασιστικά και ο Ελληνισμός της διασποράς, που εκτείνονταν από την Οδησσό μέχρι το Λονδίνο και από την Αλεξάνδρεια έως την Βιέννη. Οι Ελληνικές παροικίες, έτσι, μετατράπηκαν σε εργαστήρια παιδείας και ελευθερίας του νέου Ελληνισμού. Το ίδιο αίτημα συνάγεται και από τα λεγόμενα του Κοραή, ο οποίος πίστευε ότι, η αφύπνιση των Ελλήνων περνάει μέσα από την παιδεία. Το ίδιο και η ελευθερία, και αυτό έπρεπε να γίνει σε όλους συνείδηση. Σχεδόν ταυτόσημη ήταν και η πεποίθηση του Ρήγα, ο οποίος, μάλιστα, σχεδίαζε την ένταξή της στο ελεύθερο κράτος που θα ιδρύονταν την επαύριο της επιτυχούς έκβασης της εθνικής εξέγερσης.

Η υιοθέτηση, όμως, της αρχαιοελληνικής καταγωγής πριμοδοτούσε την στοιχειοθέτηση της εθνικής ταυτότητος στην βάση της Αρχής των Εθνικοτήτων, σύμφωνα με την οποία η αξίωση πολιτικής αυτοδιάθεσης από τους πληθυσμούς κάποιας περιοχής, προϋποθέτει την ύπαρξη έθνους από τους ιδίους. Την έννοια του έθνους στοιχειοθετεί η κοινή καταγωγή, εφόσον αυτή αποδεικνύεται. Εδώ συνηγορούσαν η κοινή καταγωγή, η κοινή παράδοση, το λαμπρό κοινό παρελθόν, η ίδια θρησκεία καθώς και η ίδια γλώσσα, η οποία ωμιλείτο σε τούτη την νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης συνεχώς επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια, τουλάχιστον. Κατά συνέπεια ο Ελληνικός εθνοτικός προσδιορισμός για αυτούς τους πληθυσμούς ήταν ο μόνος κατάλληλος. Η ΕΛΛΑΣ αναγεννιόταν, επιζητώντας τη θέση της ανάμεσα στα Ελεύθερα Έθνη.

Το γένος ποτέ δεν υποτάχθηκε στον σουλτάνο. Είχε πάντα τον βασιλιά του, τον στρατό του, τα κάστρα του. Βασιλιάς του ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, στρατός του οι Αρματωλοί και κλέφτες, κάστρα του η Μάνη και το Σούλι. (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑΣ

Μετά το τέλος των ρωσοτουρκικών πολέμων η παρακμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας επιταχύνθηκε βαθμιαία με την πολιτκή αναταραχή, η οποία παρατηρήθηκε σε ολόκληρο τον βαλκανικό χώρο και εντάθηκε ακόμη περισσότερο με την επέκταση της γεωγραφικής δικαιοδοσίας των τούρκων μπέηδων, όπως του Αλή πασά και του Ισμαήλ μπέη των Σερρών, αλλά και την σερβική επανάσταση στις αρχές του 19ου. Η απήχηση της σερβικής εξέγερσης στην Ελλάδα εκδηλώθηκε με γενικό αναβρασμό στην Μάνη, στα Άγραφα και στον βορειοελλαδικό χώρο. Αξιόλογη αντιστασιακή δράση ανέλαβαν οι κλεφταρματωλοί του Ολύμπου, όπως ο Γεωργάκης Ολύμπιος, ο Νικοτσαράς, ο Καρατάσος και άλλοι, οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό των Σέρβων. Τον Οκτώβριο του 1803 ο Γεωργάκης συνεννοήθηκε με τον ηγεμόνα της Βλαχίας, Κωνσταντίνο Υψηλάντη να σχηματίσει το "Ελληνικό σύνταγμα της Οδησσού", που πήρε μέρος στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1806-1812. Το εθελοντικό αυτό σώμα με επικεφαλής τον Νικόλαο Πάγκαλο αποτελείτο από Έλληνες της μεσημβρινής Ρωσίας, της Μολδαβίας και της Βλαχίας, αλλά και μετανάστες από την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά. Το "Ελληνικό σύνταγμα της Οδησσού" διαλύθηκε στα τέλη του 1807.

Στην Μάνη, τώρα, επικρατεί ένας επαναστατικός αναβρασμός σε ολόκληρη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Στις αρχές του 19ου μια μεγάλη οικογένεια της Μάνης, οι Γρηγοράκηδες, είχαν ξεσηκώσει τους Μανιάτες. Ο ρωτοτουρκικός πόλεμος του 1806-1812 προκάλεσε σημαντική αναταραχή στον Ελλαδικό χώρο. Το 1804 η Πύλη άρχισε να παίρνει μέτρα για την καταδίωξη των ενόπλων ελληνικών αντιστασιακών πυρήνων. Η ασφάλεια στην Πελοπόνησσο επιβλήθηκε με την εξόντωση των Κολοκοτρωναίων. Οι Ρώσοι με στρατηγό τον Έλληνα Εμμανουήλ Παπαδόπουλο χρησιμοποίησαν τα στρατιωτικά σώματα των Σουλιωτών, που είχαν καταφύγει στο μεταξύ στα Ιόνια νησιά.

Στο Βόρειο Αιγαίο δρούσε ο ρωσικός στόλος. Η άφιξη του προκάλεσε τον ενθουσιασμό των αρχηγών των νησιών της Ύδρας, των Σπετσών και άλλων κοντινών, που κινητοποιήσαν αμέσως τα πλοία τους. Έλληνες αρματολοί, όπως ο Κατσαντώνης, ο Μπότσαρης, ο Βλαχάβας, οι Λαζαίοι, αγωνίζονται σε διάφορες περιοχές κατά των τούρκων. Ιδιαίτερα αξιόλογη υπήρξε η επαναστατική δραστηριοποίηση του Νικοτσαρά. Τον Ιούνιο του 1807 ο Νικοτσαράς, αφού πρώτα συνεννοήθηκε με τον ναύαρχο της ρωσικής μοίρας του Αιγαίου, Σινιάβιν, κατέστρωσε το παράτολμο σχέδιο να διασχίσει τις βαλκανικές χώρες και να ενωθεί με τα ρωσικά στρατεύματα της Βλαχίας. Ο Νικοτσαράς αποβιβάσθηκε στον Σταυρό Χαλκιδικής και προχώρησε προς την Ζίχνα, αλλά η επιχείρησή του ματαιώθηκε, ύστερα από την σύγκρουσή του με 8.000 άνδρες του Ισμαήλ των Σερρών. Στις αρχές Ιουλίου ο Νικοτσαράς έχασε την ζωή του πολεμώντας τους τούρκους στο Λιτόχωρο. Από τις αρχές του 1808 άρχισε να ξεσηκώνει τους κατοίκους της Στερεάς Ελλάδος ο Θύμιος Βλαχάβας, ο οποίος επεξέτεινε την δραστηριότητά του ακόμη και στον θεσσαλικό χώρο. Σκοπός του Βλαχάβα ήταν να ξεσηκώσει και τους τούρκους μπέηδες της θεσσαλικής πεδιάδος. Σε σύγκρουση με τον στρατό του Αλή πασά έξω από την Καλαμπάκα έχασε την ζωή του ο αδελφός του Θεοδωράκης Βλαχάβας. Ο Αλή πασάς επωφελούμενος από την γενική αναστάτωση που επικρατούσε, διεύρυνε συνεχώς την εξουσία του στον Ελλαδικό χώρο. Μαζί με τους γυιους του αγόραζε τα τουρκικά τσιφλίκια της Θεσσαλικής πεδιάδας, καταπίεζε τους χωρικούς και απομυζούσε τους κατοίκους επιβάλλοντας βαρείς φόρους. Κατά την χρονική περίοδο της ακμής του (1809-1812) η εξουσία που ασκούσε περιλάμβανε την Ήπειρο, την Θεσσαλία ως την Κατερίνη, ορισμένα τμήματα της Δυτικής Μακεδονίας, ολόκληρη σχεδόν την Στερεά Ελλάδα, μεγάλο μέρος της Ευβοίας και, με την παρουσία του γυιου του Βελή, έφθανε ως την Πελοπόννησο.

Κατά την διάρκεια του προαναφερθέντος ρωσοτουρκικού πολέμου (1806-1812), παρατηρήθηκε νέο ρεύμα Ελλήνων εποίκων προς την Ρωσία, ιδίως στην Βεσσαραβία, η οποία ενσωματώθηκε σε αυτήν. Εκτός από την Οδησσό σημαντικές ελληνικές κοινότητες στην Ρωσία ήταν η Χερσών, το Τάγκανροκ, η Μαριούπολη και το Νικολάγιεφ. Οι ναυτικές δυνάμεις των Ελλήνων πολλαπλασιάζονταν βαθμιαία. Οι Έλληνες αποτελούσαν τους κύριους φορείς του εμπορίου μεταξύ Ευξείνου και Μεσογείου. Μεγάλοι Ελληνικοί εμπορικοί οίκοι είχαν ιδρυθεί στην Οδησσό και στο Τάγκανροκ. Οι Υδραίοι ξεχώριζαν στην μεταφορά εμπορευμάτων εξυπηρετώντας τις ανάγκες του αγγλικού εμπορίου. Ανάλογος σε αριθμητική δύναμη ήταν ο εμπορικός στόλος των Σπετσών και των Ψαρρών, αλλά και του Πόρου και του Γαλαξιδιού. Η τεράστια αυτή εμπορική δραστηριότητα των Ελλήνων είχε προκαλέσει μεγάλη συσσώρευση πλούτου, που είχε ανάλογο αντίκτυπο στην ανύψωση του πνευματικού επιπέδου του υπόδουλου ελληνισμού, αλλά και στην εθνική αφύπνισή του. Παράλληλα με την ύπαρξη μιας αδύναμης και συντηρητικής αστικής τάξης μέσα στην Ελλάδα, σχηματίστηκε στο εξωτερικό μια άλλη, η οποία όμως διέφερε σημαντικά από την πρώτη. Οι Έλληνες έμποροι του εξωτερικού ήταν περισσότερο μορφωμένοι, πιο τολμηροί, πιο επαναστατικοί, ενώ εκείνοι που ζούσαν στα μεγάλα αστικά κέντρα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, υπήρξαν διστακτικοί και φοβισμένοι, εφόσον αντιμετώπιζαν καθημερινά τον ανελέητο τουρκικό ζυγό. Οι αστοί, λοιπόν, του εξωτερικού, της διασποράς, ακι οι Έλληνες λόγιοι, κινούνταν με μεγαλύετρη ευχέρεια και συνέβαλαν αποφασιστικά στην προετοιμασία τηςε Ελληνικής επανάστασης του 1821. Αυτοί πρωτοστάτησαν στην αφύπνιση του Ελληνικού έθνους με τις σημαντικές δωρεές τους προς τους σκλαβωμένους συμπατριώτες τους για την ίδρυση σχολίων και εκκλησιών και από αυτούς προήλθε η πρωτοβουλία για την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας.

Αξιοσημείωτο είναι, ακόμη, το γεγονός ότι η ιδέα της ελληνικής επανάστασης προήλθε από απλούς μικρεμπόρους και μικροαστούς του ελληνισμού της διασποράς, και από σπουδαστές του εξωτερικού, οι οποίοι υπήρξαν οι κύριοι φορείς του επαναστατικού ρεύματος. Με την πρωτοβουλία όλων αυτών μεταδόθηκε η φλόγα στους συμπατριώτες τους, στην κυρίως Ελλάδα, και έτσι γενικεύθηκε ο αγώνας, στον οποίο συμμετείχαν όλες οι κοινωνικές τάξεις του ελληνικού έθνους και ιδιαίτερα οι βιοτέχνες, οι γεωργοί και οι βοσκοί. Αυτοί ζούσαν κάτω από τον σκληρό τουρκικό ζυγό και δοκίμαζαν καθημερινά τις αυθαιρεσίες της τυρρανικής εξουσίας, τις βαριές φορολογίες, τις αγγαρείες και τις κακοποιήσεις, που δημιουργούσαν μια αφόρητη κατάσταση. Τα δεινοπαθήματα των Ελλήνων κατά την τουρκοκρατία και η απελπισία ήταν τα βασικά αίτια, που τους οδήγησαν στην απόφαση για την μαζική εξέγερση τους. Τις μαχητικές δυνάμεις των Ελλήνων αποτελούσαν οι αρματωλοί και οι κλέφτες των ορεινών όγκων του ελλαδικού χώρου, οι οποίοι αδικούνταν κατάφωρα από την στάση των τουρκικών αρχών, αλλά και αρκετών κοτζαμπάσηδων, συνεργατών των Οθωμανών. Σημαντική υπήρξε, ακόμη, η συμβολή των λαϊκών πνευματικών θησαυρών του παρελθόντος, των παραδόσεων, των θρύλων, και των ιστορικών τραγουδιών, στην εθνική αφύπνιση του ελληνισμού και στην οργάνωση της αντίστασης των Ελλήνων. Το όραμα της μελλοντικής αποκατάστασης έθρεψε για αιώνες ολόκληρους τους Έλληνες υπόδουλους και καλλιέργησε το πνεύμα της αντίστασής τους. Η "Μεγάλη Ιδέα" διαμορφώθηκε βαθμιαία από την σύμμιξη και την συγχώνευση λαϊκών και λόγιων στοιχείων, που η εμφάνισή τους προσδιορίζεται χρονικά από την άλωση της Κωνταντινούπολης το 1453 και ολοκληρώνεται κατά το δεύτερο μισό του 18ου με την πνευματική και οικονομική άνοδο του ελληνισμού.

Χωρίς την πνευματική άνοδο του υπόδουλου ελληνισμού, θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί η επαναστατική κινητοποίησή του. Ο πολλαπλασιασμός των ελληνικών σχολείων και η παρουσία των Ελλήνων λογίων του εξωτερικού συνέβαλε αναμφισβήτητα στην εθνική αφύπνιση των Ελλήνων. Μεγάλη υπήρξε στο σημείο αυτό η επίδραση της γαλλικής επανάστασης. Οι λόγιοι του εξωτερικού, ιδίως της Μολδαβίας, της Βλαχίας και της Αυστρίας, έπαιξαν τεράστιο ρόλο στον διαφωτισμό του γένους, εμπνευσμένοι και οι ίδιοι από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Στην Βλαχία, οι έλληνες λόγιοι συγκεντρώνονταν γύρω από την "Φιλολογική Εταιρεία" του Βουκουρεστίου. Με την συνεργασία του γραμματέα της "Φιλολογικής Εταιρείας" Μιχαήλ Σχινά και του Άνθιμου Γαζή εξεδόθει τον Ιανουάριο του 1811 το πρώτο επιστημονικό φιλολογικό περιοδικό του ελληνισμού, ο "Λόγιος Ερμής". Η κυριότερη πνευματική εστία των Ελλήνων στην Βιέννη υπήρξε ο ορθόδοξος ναός του Αγ. Γεωργίου με επικεφαλής τον Άνθιμο Γαζή. Ο "Λόγιος Ερμής" αποτέλεσε πόλο έλξης των Ελλήνων της διασποράς και το βασικότερο μέσο έκφρασής τους. Στην Βιέννη εργάζονταν ονομαστοί Έλληνες λόγιοι, οι Κοραϊστές Θεόκλητος Φαρμακίδης και Κ. Κοκκινάκης, που συνεχίζουν μετά το 1816 την έκδοση του "Λογίου Ερμή", ο Αθανάσιος Σταγειρίτης, ο Νεόφυτος Δούκας, ο Μανουήλ και Κυργιάκος Καπετανάκης και άλλοι. Στο Παρίσι έχουμε τον μεγάλο δάσκαλο του γένους Αδαμάντιο Κοραή, τον Παναγιώτη Κοδρικά, τον Γρηγόριο Ζαλίκογλου. Στο Βουκουρέστι ο Κωνσταντίνος Βαρδαλάχος, ο Αθανάσιος Ιωαννίδης, ο Στέφανος Κομμητάς. Στο Ιάσιο ο επίσκοπος Θεόκλητος, ο Δημήτριος Γοβδελάς και άλλοι.

Τέλος σε ένα άλλο σημαντικό κέντρο της Ευρώπης, το οποίο πρόκειται να εξελιχθεί σύντομα σε σπουδαία φιλελληνική εστία, στο Μόναχο, ξεχώριζε για τον θερμό ζήλο του ο καθηγητής κλασσικής φιλολογίας του πανεπιστημίου Friedrich Thiersch, ο οποίος προσκαλούσε Έλληνες σπουδαστές να φοιτήσουν στην Φιλοσοφική σχολή του Μονάχου.

ΤΟΥΤΟ ΜΟΝΑΧΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΜΕΘΥΣΤΕ ΑΠΟ Τ΄ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ 21

ΘΝΗΤΟΙ ΤΟΙΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙΣ ΓΟΝΥ ΚΛΙΝΑΤΕ

Posted: Mon Mar 26, 2007 1:40 pm

Από ΑρΕλα

Τι να πω βρε Δημήτριε... Μόνο ότι έχω τρελαθεί στις υποκλίσεις σ'εσένα, αλλά σου αξίζουν!

Μιλάμε για ΤΟ πόνημα! 'Επρεπε να το έβαζες νωρίτερα, θα ήταν στις επιλογές μου για άρθρο του μήνα. Σε βαθμό που είμαι ικανή να βάλω αυτό που θα εκλεγεί για ένα 15νθήμερο, και το παρόν σου, να το ρίξω για έναν ολόκληρο μήνα μετά. Κάτι μου λέει πως δεν θα έχει κανείς αντίρρηση για αυτό το "αυθαίρετο" της κίνησής μου.

Σ'ευχαριστώ πραγματικά