ΚΟΣΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΗ

Η ανακάλυψη της θεωρίας του Ηλιοκεντρικού συστήματος:
- Ορφικοί - Πυθαγόρειοι
- Ηρακλείδης (Ερμής & Αφροδίτη γύρω από την Ήλιο)
- Αρίσταρχος ο Σάμιος (300 π.Χ.) (ολοκλήρωση ηλιοκεντρικού συστήματος).
• Επίδραση που ασκούν οι πλανητικές μεταβολές και οι συμπαντικοί νόμοι στα γήινα τεκταινόμενα:
- Κλαύδιος Πτολεμαίος (2ος αι. μΧ.) «Μεγίστη Μαθηματική σύνταξις».
- Πλωτίνος (3ος αι. μ.Χ.): «έχουμε άφθονες πληροφορίες ότι
οι κινήσεις των ουρανίων σωμάτων επιδρούν στα πράγματα
της γης».
• Η Θεογονία των Ορφικών: Χρόνος -> Κοσμικό Αυγό -> Φάνης – Διόνυσος (δημιουργός του Ουρανού κι της γης, του ηλίου, των Άστρων, καθώς και της κατοικίας των θεών)-> Νύκτα -> Γαία-> Ουρανός-> Κρόνος -> Ζεύς (καταβρόχθισε τον Διόνυσο και ενσωμάτωσε ολόκληρο τον προγενέστερο κόσμο).
• Η ορφική αντίληψη για το Σύμπαν:
- Ουρανός = αστρικός κόσμος (βλ. Ύμνο προς Ουρανό) //
ουράνιος και χθόνιος Ουρανός (4.5). Ουρανός (μακρόκο-
σμος) # Φύσις (μικρόκοσμος) Θάλασσα, Αιθέρα και
Ουρανό.
- Περί Αστέρων (βλ. 7oς Ύμνος): οι αστέρες διαγράφουν, με
περιστροφικές κινήσεις, κύκλους περί τη Γη. Δεδομένο πε-
ριοδικότητας της κινήσεως:
α) πρώτος νόμος ο χρόνος ο οποίος παρεμβάλλεται ανά-
μεσα σε δυο διαδοχικές αποκαταστάσεις οποιουδήποτε
αστέρα, στο ίδιο σημείο της τροχιάς του είναι σταθερός.
β) δεύτερος νόμος της φαινόμενης κινήσεως τη Ουράνιας
Σφαίρας: οι τροχιές των αστέρων συνιστούν περιφέρειες
κύκλων κάθετων στην ίδια διάμετρο της Ουράνιας Σφαί-
ρας.
Διάκριση των αστέρων σε αειφανείς, αμφιφανείς και αφα-
νείς.