Αισχύλου - Επτά Επί Θήβας

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
KaNt
Δόκιμος
Δόκιμος
Δημοσιεύσεις: 168
Εγγραφή: Σάβ 28 Ιουν 2008, 15:28
Irc ψευδώνυμο: KaNt
Φύλο: Γυναίκα
Τοποθεσία: Αχαΐα

Αισχύλου - Επτά Επί Θήβας

Δημοσίευση από KaNt » Δευ 22 Σεπ 2008, 10:14

Αἰσχύλου
Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας

(ed. Herbert Weir Smyth, Cambridge 1926)


Ἐτεοκλής
Κάδμου πολῖται, χρὴ λέγειν τὰ καίρια
ὅστις φυλάσσει πρᾶγος ἐν πρύμνῃ πόλεως
οἴακα νωμῶν, βλέφαρα μὴ κοιμῶν ὕπνῳ.
εἰ μὲν γὰρ εὖ πράξαιμεν, αἰτία θεοῦ·
εἰ δ᾽ αὖθ᾽, ὃ μὴ γένοιτο, συμφορὰ τύχοι, 5
Ἐτεοκλέης ἂν εἷς πολὺς κατὰ πτόλιν
ὑμνοῖθ᾽ ὑπ᾽ ἀστῶν φροιμίοις πολυρρόθοις
οἰμώγμασίν θ᾽, ὧν Ζεὺς ἀλεξητήριος
ἐπώνυμος γένοιτο Καδμείων πόλει.
ὑμᾶς δὲ χρὴ νῦν, καὶ τὸν ἐλλείποντ᾽ ἔτι 10
ἥβης ἀκμαίας καὶ τὸν ἔξηβον χρόνῳ,
βλαστημὸν ἀλδαίνοντα σώματος πολύν,
ὥραν τ᾽ ἔχονθ᾽ ἕκαστον ὥστε συμπρεπές,
πόλει τ᾽ ἀρήγειν καὶ θεῶν ἐγχωρίων
βωμοῖσι, τιμὰς μὴ ᾽ξαλειφθῆναί ποτε· 15
τέκνοις τε, Γῇ τε μητρί, φιλτάτῃ τροφῷ·
ἡ γὰρ νέους ἕρποντας εὐμενεῖ πέδῳ,
ἅπαντα πανδοκοῦσα παιδείας ὄτλον,
ἐθρέψατ᾽ οἰκητῆρας ἀσπιδηφόρους
πιστοὺς ὅπως γένοισθε πρὸς χρέος τόδε. 20
καὶ νῦν μὲν ἐς τόδ᾽ ἦμαρ εὖ ῥέπει θεός·
χρόνον γὰρ ἤδη τόνδε πυργηρουμένοις
καλῶς τὰ πλείω πόλεμος ἐκ θεῶν κυρεῖ.
νῦν δ᾽ ὡς ὁ μάντις φησίν, οἰωνῶν βοτήρ,
ἐν ὠσὶ νωμῶν καὶ φρεσίν, πυρὸς δίχα, 25
χρηστηρίους ὄρνιθας ἀψευδεῖ τέχνῃ·
οὗτος τοιῶνδε δεσπότης μαντευμάτων
λέγει μεγίστην προσβολὴν Ἀχαιίδα
νυκτηγορεῖσθαι κἀπιβουλεύσειν πόλει.
ἀλλ᾽ ἔς τ᾽ ἐπάλξεις καὶ πύλας πυργωμάτων 30
ὁρμᾶσθε πάντες, σοῦσθε σὺν παντευχίᾳ,
πληροῦτε θωρακεῖα, κἀπὶ σέλμασιν
πύργων στάθητε, καὶ πυλῶν ἐπ᾽ ἐξόδοις
μίμνοντες εὖ θαρσεῖτε, μηδ᾽ ἐπηλύδων
ταρβεῖτ᾽ ἄγαν ὅμιλον· εὖ τελεῖ θεός. 35
σκοποὺς δὲ κἀγὼ καὶ κατοπτῆρας στρατοῦ
ἔπεμψα, τοὺς πέποιθα μὴ ματᾶν ὁδῷ·
καὶ τῶνδ᾽ ἀκούσας οὔ τι μὴ ληφθῶ δόλῳ.
Ἄγγελος
Ἐτεόκλεες, φέριστε Καδμείων ἄναξ,
ἥκω σαφῆ τἀκεῖθεν ἐκ στρατοῦ φέρων, 40
αὐτὸς κατόπτης δ᾽ εἴμ᾽ ἐγὼ τῶν πραγμάτων·
ἄνδρες γὰρ ἑπτά, θούριοι λοχαγέται,
ταυροσφαγοῦντες ἐς μελάνδετον σάκος
καὶ θιγγάνοντες χερσὶ ταυρείου φόνου,
Ἄρη τ᾽, Ἐνυώ, καὶ φιλαίματον Φόβον 45
ὡρκωμότησαν ἢ πόλει κατασκαφὰς
θέντες λαπάξειν ἄστυ Καδμείων βίᾳ,
ἢ γῆν θανόντες τήνδε φυράσειν φόνῳ·
μνημεῖά θ᾽ αὑτῶν τοῖς τεκοῦσιν ἐς δόμους
πρὸς ἅρμ᾽ Ἀδράστου χερσὶν ἔστεφον, δάκρυ 50
λείβοντες· οἶκτος δ᾽ οὔτις ἦν διὰ στόμα.
σιδηρόφρων γὰρ θυμὸς ἀνδρείᾳ φλέγων
ἔπνει, λεόντων ὡς Ἄρη δεδορκότων.
καὶ τῶνδε πύστις οὐκ ὄκνῳ χρονίζεται·
κληρουμένους δ᾽ ἔλειπον, ὡς πάλῳ λαχὼν 55
ἕκαστος αὐτῶν πρὸς πύλας ἄγοι λόχον.
πρὸς ταῦτ᾽ ἀρίστους ἄνδρας ἐκκρίτους πόλεως
πυλῶν ἐπ᾽ ἐξόδοισι τάγευσαι τάχος·
ἐγγὺς γὰρ ἤδη πάνοπλος Ἀργείων στρατὸς
χωρεῖ, κονίει, πεδία δ᾽ ἀργηστὴς ἀφρὸς 60
χραίνει σταλαγμοῖς ἱππικῶν ἐκ πλευμόνων.
σὺ δ᾽ ὥστε ναὸς κεδνὸς οἰακοστρόφος
φράξαι πόλισμα, πρὶν καταιγίσαι πνοὰς
Ἄρεως· βοᾷ γὰρ κῦμα χερσαῖον στρατοῦ·
καὶ τῶνδε καιρὸν ὅστις ὤκιστος λαβέ· 65
κἀγὼ τὰ λοιπὰ πιστὸν ἡμεροσκόπον
ὀφθαλμὸν ἕξω, καὶ σαφηνείᾳ λόγου
εἰδὼς τὰ τῶν θύραθεν ἀβλαβὴς ἔσῃ.
Ἐτεοκλής
ὦ Ζεῦ τε καὶ Γῆ καὶ πολισσοῦχοι θεοί,
Ἀρά τ᾽ Ἐρινὺς πατρὸς ἡ μεγασθενής, 70
μή μοι πόλιν γε πρυμνόθεν πανώλεθρον
ἐκθαμνίσητε δῃάλωτον, Ἑλλάδος
φθόγγον χέουσαν, καὶ δόμους ἐφεστίους·
ἐλευθέραν δὲ γῆν τε καὶ Κάδμου πόλιν
ζυγοῖσι δουλίοισι μήποτε σχεθεῖν· 75
γένεσθε δ᾽ ἀλκή· ξυνὰ δ᾽ ἐλπίζω λέγειν·
πόλις γὰρ εὖ πράσσουσα δαίμονας τίει.
Χορός
θρέομαι φοβερὰ μεγάλ᾽ ἄχη·
μεθεῖται στρατός· στρατόπεδον λιπὼν
ῥεῖ πολὺς ὅδε λεὼς πρόδρομος ἱππότας· 80
αἰθερία κόνις με πείθει φανεῖσ᾽,
ἄναυδος σαφὴς ἔτυμος ἄγγελος.
ἔτι δὲ <γᾶς> ἐμᾶς πεδί᾽ ὁπλόκτυπ᾽ ὠ-
τὶ χρίμπτει βοάν· ποτᾶται, βρέμει δ᾽
ἀμαχέτου δίκαν ὕδατος ὀροτύπου. 85
ἰὼ ἰὼ
ἰὼ θεοὶ θεαί τ᾽ ὀρόμενον κακὸν
βοᾷ τειχέων ὕπερ ἀλεύσατε.
ὁ λεύκασπις ὄρνυται λαὸς εὐ-
τρεπὴς ἐπὶ πόλιν διώκων [πόδα]. 90
τίς ἄρα ῥύσεται, τίς ἄρ᾽ ἐπαρκέσει
θεῶν ἢ θεᾶν;
πότερα δῆτ᾽ ἐγὼ <πάτρια> ποτιπέσω
βρέτη δαιμόνων; 95
ἰὼ μάκαρες εὔεδροι,
ἀκμάζει βρετέων ἔχεσθαι· τί μέλ-
λομεν ἀγάστονοι;
ἀκούετ᾽ ἢ οὐκ ἀκούετ᾽ ἀσπίδων κτύπον; 100
πέπλων καὶ στεφέων πότ᾽ εἰ μὴ νῦν ἀμ-
φὶ λιτάν᾽ ἕξομεν;
κτύπον δέδορκα· πάταγος οὐχ ἑνὸς δορός.
τί ῥέξεις; προδώσεις, παλαίχθων
Ἄρης, τὰν τεάν; 105
ἰὼ χρυσοπήληξ δαῖμον ἔπιδ᾽ ἔπι-
δε πόλιν ἅν ποτ᾽ εὐφιλήταν ἔθου.
θεοὶ πολιάοχοι πάντες ἴτε χθονὸς·
ἴδετε παρθένων 110
ἱκέσιον λόχον δουλοσύνας ὕπερ.
κῦμα [γὰρ] περὶ πτόλιν δοχμολόφων ἀνδρῶν
καχλάζει πνοαῖς Ἄρεος ὀρόμενον. 115
ἀλλ᾽, ὦ Ζεῦ <> πάτερ παντελές,
πάντως ἄρηξον δαΐων ἅλωσιν.
Ἀργέιοι δὲ πόλισμα Κάδμου 120
κυκλοῦνται· φόβος δ᾽ ἀρῄων ὅπλων
[δονεῖ], διὰ δέ τοι γενύων ἱππίων
κινύρονται φόνον χαλινοί.
ἑπτὰ δ᾽ ἀγάνορες πρέποντες στρατοῦ
δορυσσοῖς σαγαῖς πύλαις ἑβδόμαις 125
*
προσίστανται πάλῳ λαχόντες. 127
σύ τ᾽, ὦ Διογενὲς φιλόμαχον κράτος,
ῥυσίπολις γενοῦ,
Παλλάς, ὅ θ᾽ ἵππιος ποντομέδων ἄναξ 130
ἰχθυβόλῳ Ποσειδάων μαχανᾷ,
ἐπίλυσιν φόβων, ἐπίλυσιν δίδου.
σύ τ᾽, Ἄρης, φεῦ, φεῦ, πόλιν ἐπώνυμον 135
Κάδμου φύλαξον κήδεσαί τ᾽ ἐναργῶς.
καὶ Κύπρις, ἅτ᾽ εἶ γένους προμάτωρ, 140
ἄλευσον· σέθεν γὰρ ἐξ αἵματος
γεγόναμεν· λιταῖσί σε θεοκλύτοις
ἀυτοῦσαι πελαζόμεσθα.
καὶ σύ, Λύκει᾽ ἄναξ, Λύκειος γενοῦ 145
στρατῷ δαΐῳ στόνων ἀντίτας.
σύ τ᾽, ὦ Λατογένει-
α κούρα, τόξον εὐτυκάζου [Ἄρτεμι φίλα].
ἒ ἒ ἒ ἔ,
ὄτοβον ἁρμάτων ἀμφὶ πόλιν κλύω· 150
ὦ πότνι᾽ Ἥρα.
ἔλακον ἀξόνων βριθομένων χνόαι.
Ἄρτεμι φίλα, ἒ ἒ ἒ ἔ,
δοριτίνακτος αἰθὴρ δ᾽ ἐπιμαίνεται. 155
τί πόλις ἄμμι πάσχει, τί γενήσεται;
ποῖ δ᾽ ἔτι τέλος ἐπάγει θεός;
ἒ ἒ ἒ ἔ,
ἀκροβόλων δ᾽ ἐπάλξεων λιθὰς ἔρχεται· 158b
ὦ φίλ᾽ Ἄπολλον·
κόναβος ἐν πύλαις χαλκοδέτων σακέων, 160
παῖ Διός, ὅθεν
πολεμόκραντον ἁγνὸν τέλος ἐν μάχᾳ.
σύ τε, μάκαιρ᾽ ἄνασσ᾽ Ὄγκα, πρὸ πόλεως
ἑπτάπυλον ἕδος ἐπιρρύου. 165
ἰὼ παναρκεῖς θεοί,
ἰὼ τέλειοι τέλειαί τε γᾶς
τᾶσδε πυργοφύλακες,
πόλιν δορίπονον μὴ προδῶθ᾽
ἑτεροφώνῳ στρατῷ. 170
κλύετε παρθένων κλύετε πανδίκως
χειροτόνους λιτάς.
ἰὼ φίλοι δαίμονες,
λυτήριοί <τ᾽> ἀμφιβάντες πόλιν, 175
δείξαθ᾽ ὡς φιλοπόλεις,
μέλεσθέ θ᾽ ἱερῶν δημίων,
μελόμενοι δ᾽ ἀρήξατε·
φιλοθύτων δέ τοι πόλεος ὀργίων
μνήστορες ἐστέ μοι. 180
Ἐτεοκλής
ὑμᾶς ἐρωτῶ, θρέμματ᾽ οὐκ ἀνασχετά,
ἦ ταῦτ᾽ ἄριστα καὶ πόλει σωτήρια,
στρατῷ τε θάρσος τῷδε πυργηρουμένῳ,
βρέτη πεσούσας πρὸς πολισσούχων θεῶν 185
αὔειν, λακάζειν, σωφρόνων μισήματα;
μήτ᾽ ἐν κακοῖσι μήτ᾽ ἐν εὐεστοῖ φίλῃ
ξύνοικος εἴην τῷ γυναικείῳ γένει.
κρατοῦσα μὲν γὰρ οὐχ ὁμιλητὸν θράσος,
δείσασα δ᾽ οἴκῳ καὶ πόλει πλέον κακόν. 190
καὶ νῦν πολίταις τάσδε διαδρόμους φυγὰς
θεῖσαι διερροθήσατ᾽ ἄψυχον κάκην·
τὰ τῶν θύραθεν δ᾽ ὡς ἄριστ᾽ ὀφέλλεται,
αὐτοὶ δ᾽ ὑπ᾽ αὐτῶν ἔνδοθεν πορθούμεθα.
τοιαῦτά τἂν γυναιξὶ συνναίων ἔχοις. 195
κεἰ μή τις ἀρχῆς τῆς ἐμῆς ἀκούσεται,
ἀνὴρ γυνή τε χὤ τι τῶν μεταίχμιον,
ψῆφος κατ᾽ αὐτῶν ὀλεθρία βουλεύσεται,
λευστῆρα δήμου δ᾽ οὔ τι μὴ φύγῃ μόρον.
μέλει γὰρ ἀνδρί, μὴ γυνὴ βουλευέτω, 200
τἄξωθεν· ἔνδον δ᾽ οὖσα μὴ βλάβην τίθει.
ἤκουσας ἢ οὐκ ἤκουσας, ἢ κωφῇ λέγω;
Χορός
ὦ φίλον Οἰδίπου τέκος, ἔδεισ᾽ ἀκού-
σασα τὸν ἁρματόκτυπον ὄτοβον ὄτοβον,
ὅτε τε σύριγγες ἔκλαγξαν ἑλίτροχοι, 205
ἱππικῶν τ᾽ ἀπύαν πηδαλίων διὰ στόμα
πυριγενετᾶν χαλινῶν.
Ἐτεοκλής
τί οὖν; ὁ ναύτης ἆρα μὴ ᾽ς πρῷραν φυγὼν
πρύμνηθεν ηὗρε μηχανὴν σωτηρίας,
νεὼς καμούσης ποντίῳ πρὸς κύματι ; 210
Χορός
ἀλλ᾽ ἐπὶ δαιμόνων πρόδρομος ἦλθον ἀρ-
χαῖα βρέτη, θεοῖσι πίσυνος, νιφάδος
ὅτ᾽ ὀλοᾶς νειφομένας βρόμος ἐν πύλαις·
δὴ τότ᾽ ἤρθην φόβῳ πρὸς μακάρων λιτάς, πόλεως
ἵν᾽ ὑπερέχοιεν ἀλκάν. 215
Ἐτεοκλής
πύργον στέγειν εὔχεσθε πολέμιον δόρυ.
οὐκοῦν τάδ᾽ ἔσται πρὸς θεῶν· ἀλλ᾽ οὖν θεοὺς
τοὺς τῆς ἁλούσης πόλεος ἐκλείπειν λόγος.
Χορός
μήποτ᾽ ἐμὸν κατ᾽ αἰῶνα λίποι θεῶν
ἅδε πανάγυρις, μηδ᾽ ἐπίδοιμι τάνδ᾽ 220
ἀστυδρομουμέναν πόλιν καὶ στράτευμ᾽
ἁπτόμενον πυρὶ δαΐῳ.
Ἐτεοκλής
μή μοι θεοὺς καλοῦσα βουλεύου κακῶς·
πειθαρχία γάρ ἐστι τῆς εὐπραξίας
μήτηρ, γυνὴ σωτῆρος· ὧδ᾽ ἔχει λόγος. 225
Χορός
ἔστι· θεοῦ δ᾽ ἔτ᾽ ἰσχὺς καθυπερτέρα·
πολλάκι δ᾽ ἐν κακοῖσι τὸν ἀμάχανον
κἀκ χαλεπᾶς δύας ὕπερθ᾽ ὀμμάτων
κρημναμενᾶν νεφελᾶν ὀρθοῖ.
Ἐτεοκλής
ἀνδρῶν τάδ᾽ ἐστί, σφάγια καὶ χρηστήρια 230
θεοῖσιν ἕρδειν πολεμίων πειρωμένους ·
σὸν δ᾽ αὖ τὸ σιγᾶν καὶ μένειν εἴσω δόμων.
Χορός
διὰ θεῶν πόλιν νεμόμεθ᾽ ἀδάματον,
δυσμενέων δ᾽ ὄχλον πύργος ἀποστέγει.
τίς τάδε νέμεσις στυγεῖ; 235
Ἐτεοκλής
οὔτοι φθονῶ σοι δαιμόνων τιμᾶν γένος·
ἀλλ᾽ ὡς πολίτας μὴ κακοσπλάγχνους τιθῇς,
εὔκηλος ἴσθι μηδ᾽ ἄγαν ὑπερφοβοῦ.
Χορός
ποτίφατον κλύουσα πάταγον ἀνάμιγα
ταρβοσύνῳ φόβῳ τάνδ᾽ ἐς ἀκρόπτολιν, 240
τίμιον ἕδος, ἱκόμαν.
Ἐτεοκλής
μή νυν, ἐὰν θνῄσκοντας ἢ τετρωμένους
πύθησθε, κωκυτοῖσιν ἁρπαλίζετε.
τούτῳ γὰρ Ἄρης βόσκεται, φόνῳ βροτῶν.
Χορός
καὶ μὴν ἀκούω γ᾽ ἱππικῶν φρυαγμάτων. 245
Ἐτεοκλής
μή νυν ἀκούουσ᾽ ἐμφανῶς ἄκου᾽ ἄγαν.
Χορός
στένει πόλισμα γῆθεν, ὡς κυκλουμένων.
Ἐτεοκλής
οὐκοῦν ἔμ᾽ ἀρκεῖ τῶνδε βουλεύειν πέρι.
Χορός
δέδοικ᾽, ἀραγμὸς δ᾽ ἐν πύλαις ὀφέλλεται.
Ἐτεοκλής
οὐ σῖγα μηδὲν τῶνδ᾽ ἐρεῖς κατὰ πτόλιν; 250
Χορός
ὦ ξυντέλεια, μὴ προδῷς πυργώματα.
Ἐτεοκλής
οὐκ ἐς φθόρον σιγῶσ᾽ ἀνασχήσῃ τάδε;
Χορός
θεοὶ πολῖται, μή με δουλείας τυχεῖν.
Ἐτεοκλής
αὐτὴ σὺ δουλοῖς κἀμὲ καὶ πᾶσαν πόλιν.
Χορός
ὦ παγκρατὲς Ζεῦ, τρέψον εἰς ἐχθροὺς βέλος. 255
Ἐτεοκλής
ὦ Ζεῦ, γυναικῶν οἷον ὤπασας γένος.
Χορός
μοχθηρόν, ὥσπερ ἄνδρας ὧν ἁλῷ πόλις.
Ἐτεοκλής
παλινστομεῖς αὖ θιγγάνουσ᾽ ἀγαλμάτων;
Χορός
ἀψυχίᾳ γὰρ γλῶσσαν ἁρπάζει φόβος.
Ἐτεοκλής
αἰτουμένῳ μοι κοῦφον εἰ δοίης τέλος. 260
Χορός
λέγοις ἂν ὡς τάχιστα, καὶ τάχ᾽ εἴσομαι.
Ἐτεοκλής
σίγησον, ὦ τάλαινα, μὴ φίλους φόβει.
Χορός
σιγῶ· σὺν ἄλλοις πείσομαι τὸ μόρσιμον.
Ἐτεοκλής
τοῦτ᾽ ἀντ᾽ ἐκείνων τοὔπος αἱροῦμαι σέθεν.
καὶ πρός γε τούτοις, ἐκτὸς οὖσ᾽ ἀγαλμάτων, 265
εὔχου τὰ κρείσσω, ξυμμάχους εἶναι θεούς·
κἀμῶν ἀκούσασ᾽ εὐγμάτων, ἔπειτα σὺ
ὀλολυγμὸν ἱερὸν εὐμενῆ παιώνισον,
Ἑλληνικὸν νόμισμα θυστάδος βοῆς,
θάρσος φίλοις, λύουσα πολέμιον φόβον. 270
ἐγὼ δὲ χώρας τοῖς πολισσούχοις θεοῖς,
πεδιονόμοις τε κἀγορᾶς ἐπισκόποις,
Δίρκης τε πηγαῖς, ὕδατί τ᾽ Ἰσμηνοῦ λέγω
εὖ ξυντυχόντων καὶ πόλεως σεσωμένης,
μήλοισιν αἱμάσσοντας ἑστίας θεῶν, 275
[ταυροκτονοῦντας θεοῖσιν, ὧδ᾽ ἐπεύχομαι]
θύσειν τροπαῖα, δαΐων δ᾽ ἐσθήματα,
στέψω λάφυρα δουρίπληχθ᾽ ἁγνοῖς δόμοις.
[στέψω πρὸ ναῶν, πολεμίων δ᾽ ἐσθήματα.]
τοιαῦτ᾽ ἐπεύχου μὴ φιλοστόνως θεοῖς, 280
μηδ᾽ ἐν ματαίοις κἀγρίοις ποιφύγμασιν·
οὐ γάρ τι μᾶλλον μὴ φύγῃς τὸ μόρσιμον.
ἐγὼ δέ γ᾽ ἄνδρας ἓξ ἐμοὶ σὺν ἑβδόμῳ
ἀντηρέτας ἐχθροῖσι τὸν μέγαν τρόπον
εἰς ἑπτατειχεῖς ἐξόδους τάξω μολών, 285
πρὶν ἀγγέλους σπερχνούς τε καὶ ταχυρρόθους
λόγους ἱκέσθαι καὶ φλέγειν χρείας ὕπο.
Χορός
μέλει, φόβῳ δ᾽ οὐχ ὑπνώσσει κέαρ·
γείτονες δὲ καρδίας
μέριμναι ζωπυροῦσι τάρβος 290
τὸν ἀμφιτειχῆ λεών,
δράκοντας ὥς τις τέκνων
ὑπερδέδοικεν λεχαίων δυσευνάτορας
πάντρομος πελειάς.
τοὶ μὲν γὰρ ποτὶ πύργους 295
πανδαμεὶ πανομιλεὶ
στείχουσιν. τί γένωμαι;
τοὶ δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφιβόλοισιν
ἰάπτουσι πολίταις
χερμάδ᾽ ὀκριόεσσαν. 300
παντὶ τρόπῳ, Διογενεῖς
θεοί, πόλιν καὶ στρατὸν
Καδμογενῆ ῥύεσθε.
ποῖον δ᾽ ἀμείψεσθε γαίας πέδον
τᾶσδ᾽ ἄρειον, ἐχθροῖς 305
ἀφέντες τὰν βαθύχθον᾽ αἶαν,
ὕδωρ τε Διρκαῖον, εὐ-
τραφέστατον πωμάτων
ὅσων ἵησιν Ποσει-
δᾶν ὁ γαιάοχος 310
Τηθύος τε παῖδες.
πρὸς τάδ᾽, ὦ πολιοῦχοι
θεοί, τοῖσι μὲν ἔξω
πύργων ἀνδρολέτειραν
κῆρα, ῥίψοπλον ἄταν, 315
ἐμβαλόντες ἄροισθε
κῦδος τοῖσδε πολίταις.
καὶ πόλεως ῥύτορες <ἔστ᾽>
εὔεδροί τε στάθητ᾽
ὀξυγόοις λιταῖσιν. 320
οἰκτρὸν γὰρ πόλιν ὧδ᾽ ὠγυγίαν
Ἀίδᾳ προϊάψαι, δορὸς ἄγραν
δουλίαν ψαφαρᾷ σποδῷ
ὑπ᾽ ἀνδρὸς Ἀχαιοῦ θεόθεν
περθομέναν ἀτίμως, 325
τὰς δὲ κεχειρωμένας ἄγεσθαι,
ἒ ἔ, νέας τε καὶ παλαιὰς
ἱππηδὸν πλοκάμων, περιρ-
ρηγνυμένων φαρέων. βοᾷ
δ᾽ ἐκκενουμένα πόλις, 330
λαΐδος ὀλλυμένας μιξοθρόου·
βαρείας τοι τύχας προταρβῶ.
κλαυτὸν δ᾽ ἀρτιτρόποις ὠμοδρόποις
νομίμων προπάροιθεν διαμεῖψαι
δωμάτων στυγερὰν ὁδόν· 335
τί; τὸν φθίμενον γὰρ προλέγω
βέλτερα τῶνδε πράσσειν·
πολλὰ γάρ, εὖτε πτόλις δαμασθῇ,
ἒ ἔ, δυστυχῆ τε πράσσει.
ἄλλος δ᾽ ἄλλον ἄγει, φονεύ- 340
ει, τὰ δὲ πυρφορεῖ· καπνῷ
[δὲ] χραίνεται πόλισμ᾽ ἅπαν·
μαινόμενος δ᾽ ἐπιπνεῖ λαοδάμας
μιαίνων εὐσέβειαν Ἄρης.
κορκορυγαὶ δ᾽ ἀν᾽ ἄστυ, προτὶ [πτόλιν] 345
δ᾽ ὁρκάνα
πυργῶτις· πρὸς ἀνδρὸς δ᾽ ἀνὴρ
<ἀμφὶ> δορὶ κλίνεται·
βλαχαὶ δ᾽ αἱματόεσσαι
τῶν ἐπιμαστιδίων
ἀρτιτρεφεῖς βρέμονται. 350
ἁρπαγαὶ δὲ διαδρομᾶν ὁμαίμονες·
ξυμβολεῖ φέρων φέροντι,
καὶ κενὸς κενὸν καλεῖ,
ξύννομον θέλων ἔχειν,
οὔτε μεῖον οὔτ᾽ ἴσον λελιμμένοι. 355
τἀκ τῶνδ᾽ εἰκάσαι λόγος πάρα.
παντοδαπὸς δὲ καρπὸς χαμάδις πεσὼν
ἀλγύνει κυρήσας· πικρὸν δ᾽
ὄμμα θαλαμηπόλων·
πολλὰ δ᾽ ἀκριτόφυρτος 360
γᾶς δόσις οὐτιδανοῖς
ἐν ῥοθίοις φορεῖται.
δμωίδες δὲ καινοπήμονες νέαι·
τλάμον᾽ εὐνὰν αἰχμάλωτον
ἀνδρὸς εὐτυχοῦντος ὣς 365
δυσμενοῦς ὑπερτέρου
ἐλπίς ἐστι νύκτερον τέλος μολεῖν,
παγκλαύτων ἀλγέων ἐπίρροθον.
Ἡμιχόριον Α
ὅ τοι κατόπτης, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, στρατοῦ
πευθώ τιν᾽ ἡμῖν, ὦ φίλαι, νέαν φέρει, 370
σπουδῇ διώκων πομπίμους χνόας ποδῶν.
Ἡμιχόριον Β
καὶ μὴν ἄναξ ὅδ᾽ αὐτὸς Οἰδίπου τόκος
εἰς ἀρτίκολλον ἀγγέλου λόγον μαθεῖν·
σπουδὴ δὲ καὶ τοῦδ᾽ οὐκ ἀπαρτίζει πόδα.
Ἄγγελος
λέγοιμ᾽ ἂν εἰδὼς εὖ τὰ τῶν ἐναντίων, 375
ὥς τ᾽ ἐν πύλαις ἕκαστος εἴληχεν πάλον.
Τυδεὺς μὲν ἤδη πρὸς πύλαισι Προιτίσιν
βρέμει, πόρον δ᾽ Ἰσμηνὸν οὐκ ἐᾷ περᾶν
ὁ μάντις· οὐ γὰρ σφάγια γίγνεται καλά.
Τυδεὺς δὲ μαργῶν καὶ μάχης λελιμμένος 380
μεσημβριναῖς κλαγγαῖσιν ὡς δράκων βοᾷ·
θείνει δ᾽ ὀνείδει μάντιν Οἰκλείδην σοφόν,
σαίνειν μόρον τε καὶ μάχην ἀψυχίᾳ.
τοιαῦτ᾽ ἀυτῶν τρεῖς κατασκίους λόφους
σείει, κράνους χαίτωμ᾽, ὑπ᾽ ἀσπίδος δ᾽ ἔσω 385
χαλκήλατοι κλάζουσι κώδωνες φόβον·
ἔχει δ᾽ ὑπέρφρον σῆμ᾽ ἐπ᾽ ἀσπίδος τόδε,
φλέγονθ᾽ ὑπ᾽ ἄστροις οὐρανὸν τετυγμένον·
λαμπρὰ δὲ πανσέληνος ἐν μέσῳ σάκει,
πρέσβιστον ἄστρων, νυκτὸς ὀφθαλμός, πρέπει. 390
τοιαῦτ᾽ ἀλύων ταῖς ὑπερκόμποις σαγαῖς
βοᾷ παρ᾽ ὄχθαις ποταμίαις, μάχης ἐρῶν,
ἵππος χαλινῶν ὣς κατασθμαίνων μένει,
ὅστις βοὴν σάλπιγγος ὁρμαίνει μένων.
τίν᾽ ἀντιτάξεις τῷδε; τίς Προίτου πυλῶν 395
κλῄθρων λυθέντων προστατεῖν φερέγγυος;
Ἐτεοκλής
κόσμον μὲν ἀνδρὸς οὔτιν᾽ ἂν τρέσαιμ᾽ ἐγώ,
οὐδ᾽ ἑλκοποιὰ γίγνεται τὰ σήματα·
λόφοι δὲ κώδων τ᾽ οὐ δάκνουσ᾽ ἄνευ δορός.
καὶ νύκτα ταύτην ἣν λέγεις ἐπ᾽ ἀσπίδος 400
ἄστροισι μαρμαίρουσαν οὐρανοῦ κυρεῖν,
τάχ᾽ ἂν γένοιτο μάντις ἡ ἀνοία τινί.
εἰ γὰρ θανόντι νὺξ ἐπ᾽ ὀφθαλμοῖς πέσοι,
τῷ τοι φέροντι σῆμ᾽ ὑπέρκομπον τόδε
γένοιτ᾽ ἂν ὀρθῶς ἐνδίκως τ᾽ ἐπώνυμον, 405
καὐτὸς καθ᾽ αὑτοῦ τήνδ᾽ ὕβριν μαντεύσεται.
ἐγὼ δὲ Τυδεῖ κεδνὸν Ἀστακοῦ τόκον
τῶνδ᾽ ἀντιτάξω προστάτην πυλωμάτων,
μάλ᾽ εὐγενῆ τε καὶ τὸν Αἰσχύνης θρόνον
τιμῶντα καὶ στυγοῦνθ᾽ ὑπέρφρονας λόγους. 410
αἰσχρῶν γὰρ ἀργός, μὴ κακὸς δ᾽ εἶναι φιλεῖ.
σπαρτῶν δ᾽ ἀπ᾽ ἀνδρῶν, ὧν Ἄρης ἐφείσατο,
ῥίζωμ᾽ ἀνεῖται, κάρτα δ᾽ ἔστ᾽ ἐγχώριος,
Μελάνιππος· ἔργον δ᾽ ἐν κύβοις Ἄρης κρινεῖ·
Δίκη δ᾽ ὁμαίμων κάρτα νιν προστέλλεται 415
εἴργειν τεκούσῃ μητρὶ πολέμιον δόρυ.
Χορός
τὸν ἁμόν νυν ἀντίπαλον εὐτυχεῖν
θεοὶ δοῖεν, ὡς δικαίως πόλεως
πρόμαχος ὄρνυται· τρέμω δ᾽ αἱματη-
φόρους μόρους ὑπὲρ φίλων 420
ὀλομένων ἰδέσθαι.
Ἄγγελος
τούτῳ μὲν οὕτως εὐτυχεῖν δοῖεν θεοί·
Καπανεὺς δ᾽ ἐπ᾽ Ἠλέκτραισιν εἴληχεν πύλαις,
γίγας ὅδ᾽ ἄλλος τοῦ πάρος λελεγμένου
μείζων, ὁ κόμπος δ᾽ οὐ κατ᾽ ἄνθρωπον φρονεῖ, 425
πύργοις δ᾽ ἀπειλεῖ δείν᾽, ἃ μὴ κραίνοι τύχη·
θεοῦ τε γὰρ θέλοντος ἐκπέρσειν πόλιν
καὶ μὴ θέλοντός φησιν, οὐδὲ τὴν Διὸς
ἔριν πέδοι σκήψασαν ἐμποδὼν σχεθεῖν.
τὰς δ᾽ ἀστραπάς τε καὶ κεραυνίους βολὰς 430
μεσημβρινοῖσι θάλπεσιν προσῄκασεν·
ἔχει δὲ σῆμα γυμνὸν ἄνδρα πυρφόρον,
φλέγει δὲ λαμπὰς διὰ χερῶν ὡπλισμένη·
χρυσοῖς δὲ φωνεῖ γράμμασιν "πρήσω πόλιν."
τοιῷδε φωτὶ πέμπε--τίς ξυστήσεται, 435
τίς ἄνδρα κομπάζοντα μὴ τρέσας μενεῖ;
Ἐτεοκλής
καὶ τῷδε κέρδει κέρδος ἄλλο τίκτεται.
τῶν τοι ματαίων ἀνδράσιν φρονημάτων
ἡ γλῶσσ᾽ ἀληθὴς γίγνεται κατήγορος·
Καπανεὺς δ᾽ ἀπειλεῖ, δρᾶν παρεσκευασμένος, 440
θεοὺς ἀτίζων, κἀπογυμνάζων στόμα
χαρᾷ ματαίᾳ θνητὸς ὢν εἰς οὐρανὸν
πέμπει γεγωνὰ Ζηνὶ κυμαίνοντ᾽ ἔπη·
πέποιθα δ᾽ αὐτῷ ξὺν δίκῃ τὸν πυρφόρον
ἥξειν κεραυνόν, οὐδὲν ἐξῃκασμένον 445
μεσημβρινοῖσι θάλπεσιν τοῖς ἡλίου.
ἀνὴρ δ᾽ ἐπ᾽ αὐτῷ, κεἰ στόμαργός ἐστ᾽ ἄγαν,
αἴθων τέτακται λῆμα, Πολυφόντου βία,
φερέγγυον φρούρημα, προστατηρίας
Ἀρτέμιδος εὐνοίαισι σύν τ᾽ ἄλλοις θεοῖς. 450
λέγ᾽ ἄλλον ἄλλαις ἐν πύλαις εἰληχότα.
Χορός
ὄλοιθ᾽ ὃς πόλει μεγάλ᾽ ἐπεύχεται,
κεραυνοῦ δέ νιν βέλος ἐπισχέθοι,
πρὶν ἐμὸν ἐσθορεῖν δόμον, πωλικῶν
θ᾽ ἑδωλίων ὑπερκόπῳ 455
δορί ποτ᾽ ἐκλαπάξαι.
Ἄγγελος
καὶ μὴν τὸν ἐντεῦθεν λαχόντα πρὸς πύλαις
λέξω· τρίτῳ γὰρ Ἐτεόκλῳ τρίτος πάλος
ἐξ ὑπτίου ᾽πήδησεν εὐχάλκου κράνους,
πύλαισι Νηίστῃσι προσβαλεῖν λόχον. 460
ἵππους δ᾽ ἐν ἀμπυκτῆρσιν ἐμβριμωμένας
δινεῖ, θελούσας πρὸς πύλαις πεπτωκέναι.
φιμοὶ δὲ συρίζουσι βάρβαρον τρόπον,
μυκτηροκόμποις πνεύμασιν πληρούμενοι.
ἐσχημάτισται δ᾽ ἀσπὶς οὐ σμικρὸν τρόπον· 465
ἀνὴρ [δ᾽·] ὁπλίτης κλίμακος προσαμβάσεις
στείχει πρὸς ἐχθρῶν πύργον, ἐκπέρσαι θέλων.
βοᾷ δὲ χοὖτος γραμμάτων ἐν ξυλλαβαῖς,
ὡς οὐδ᾽ ἂν Ἄρης σφ᾽ ἐκβάλοι πυργωμάτων.
καὶ τῷδε φωτὶ πέμπε τὸν φερέγγυον 470
πόλεως ἀπείργειν τῆσδε δούλιον ζυγόν.
Ἐτεοκλής
πέμποιμ᾽ ἂν ἤδη τόνδε, σὺν τύχῃ δέ τῳ·
καὶ δὴ πέπεμπται κόμπον ἐν χεροῖν ἔχων,
Μεγαρεύς, Κρέοντος σπέρμα τοῦ σπαρτῶν
γένους,
ὃς οὔτι μάργων ἱππικῶν φρυαγμάτων 475
βρόμον φοβηθεὶς ἐκ πυλῶν χωρήσεται,
ἀλλ᾽ ἢ θανὼν τροφεῖα πληρώσει χθονί,
ἢ καὶ δύ᾽ ἄνδρε καὶ πόλισμ᾽ ἐπ᾽ ἀσπίδος
ἑλὼν λαφύροις δῶμα κοσμήσει πατρός.
κόμπαζ᾽ ἐπ᾽ ἄλλῳ, μηδέ μοι φθόνει λέγων. 480
Χορός
ἐπεύχομαι τῷδε μὲν εὐτυχεῖν, ἰὼ
πρόμαχ᾽ ἐμῶν δόμων, τοῖσι δὲ δυστυχεῖν.
ὡς δ᾽ ὑπέραυχα βάζουσιν ἐπὶ πτόλει
μαινομένᾳ φρενί, τώς νιν
Ζεὺς νεμέτωρ ἐπίδοι κοταίνων. 485
Ἄγγελος
τέταρτος ἄλλος, γείτονας πύλας ἔχων
Ὄγκας Ἀθάνας, ξὺν βοῇ παρίσταται,
Ἱππομέδοντος σχῆμα καὶ μέγας τύπος·
ἅλω δὲ πολλήν, ἀσπίδος κύκλον λέγω,
ἔφριξα δινήσαντος· οὐκ ἄλλως ἐρῶ. 490
ὁ σηματουργὸς δ᾽ οὔ τις εὐτελὴς ἄρ᾽ ἦν
ὅστις τόδ᾽ ἔργον ὤπασεν πρὸς ἀσπίδι,
Τυφῶν᾽ ἱέντα πύρπνοον διὰ στόμα
λιγνὺν μέλαιναν, αἰόλην πυρὸς κάσιν·
ὄφεων δὲ πλεκτάναισι περίδρομον κύτος 495
προσηδάφισται κοιλογάστορος κύκλου.
αὐτὸς δ᾽ ἐπηλάλαξεν, ἔνθεος δ᾽ Ἄρει
βακχᾷ πρὸς ἀλκὴν Θυιὰς ὣς φόβον βλέπων.
τοιοῦδε φωτὸς πεῖραν εὖ φυλακτέον·
Φόβος γὰρ ἤδη πρὸς πύλαις κομπάζεται. 500
Ἐτεοκλής
πρῶτον μὲν Ὄγκα Παλλάς, ἥτ᾽ ἀγχίπτολις,
πύλαισι γείτων, ἀνδρὸς ἐχθαίρουσ᾽ ὕβριν,
εἴρξει νεοσσῶν ὣς δράκοντα δύσχιμον·
Ὑπέρβιος δέ, κεδνὸς Οἴνοπος τόκος,
ἀνὴρ κατ᾽ ἄνδρα τοῦτον ᾑρέθη, θέλων 505
ἐξιστορῆσαι μοῖραν ἐν χρείᾳ τύχης,
οὔτ᾽ εἶδος οὔτε θυμὸν οὐδ᾽ ὅπλων σχέσιν
μωμητός, Ἑρμῆς δ᾽ εὐλόγως ξυνήγαγεν.
ἐχθρὸς γὰρ ἁνὴρ ἀνδρὶ τῷ ξυστήσεται,
ξυνοίσετον δὲ πολεμίους ἐπ᾽ ἀσπίδων 510
θεούς· ὁ μὲν γὰρ πύρπνοον Τυφῶν᾽ ἔχει,
Ὑπερβίῳ δὲ Ζεὺς πατὴρ ἐπ᾽ ἀσπίδος
σταδαῖος ἧσται, διὰ χερὸς βέλος φλέγων·
κοὔπω τις εἶδε Ζῆνά που νικώμενον.
τοιάδε μέντοι προσφίλεια δαιμόνων· 515
πρὸς τῶν κρατούντων δ᾽ ἐσμέν, οἱ δ᾽ ἡσσωμένων,
εἰ Ζεύς γε Τυφῶ καρτερώτερος μάχῃ·
εἰκὸς δὲ πράξειν ἄνδρας ὧδ᾽ ἀντιστάτας, 519
Ὑπερβίῳ τε πρὸς λόγον τοῦ σήματος 518
σωτὴρ γένοιτ᾽ ἂν Ζεὺς ἐπ᾽ ἀσπίδος τυχών. 520
Χορός
πέποιθα <δὴ> τὸν Διὸς ἀντίτυπον ἔχοντ᾽
ἄφιλον ἐν σάκει τοῦ χθονίου δέμας
δαίμονος, ἐχθρὸν εἴκασμα βροτοῖς τε καὶ
δαροβίοισι θεοῖσιν,
πρόσθε πυλᾶν κεφαλὰν ἰάψειν. 525
Ἄγγελος
οὕτως γένοιτο. τὸν δὲ πέμπτον αὖ λέγω,
πέμπταισι προσταχθέντα Βορραίαις πύλαις,
τύμβον κατ᾽ αὐτὸν Διογενοῦς Ἀμφίονος·
ὄμνυσι δ᾽ αἰχμὴν ἣν ἔχει μᾶλλον θεοῦ
σέβειν πεποιθὼς ὀμμάτων θ᾽ ὑπέρτερον, 530
ἦ μὴν λαπάξειν ἄστυ Καδμείων βίᾳ
Διός· τόδ᾽ αὐδᾷ μητρὸς ἐξ ὀρεσκόου
βλάστημα καλλίπρῳρον, ἀνδρόπαις ἀνήρ·
στείχει δ᾽ ἴουλος ἄρτι διὰ παρηίδων,
ὥρας φυούσης, ταρφὺς ἀντέλλουσα θρίξ. 535
ὁ δ᾽ ὠμόν, οὔτι παρθένων ἐπώνυμον,
φρόνημα, γοργὸν δ᾽ ὄμμ᾽ ἔχων, προσίσταται.
οὐ μὴν ἀκόμπαστός γ᾽ ἐφίσταται πύλαις·
τὸ γὰρ πόλεως ὄνειδος ἐν χαλκηλάτῳ
σάκει, κυκλωτῷ σώματος προβλήματι, 540
Σφίγγ᾽ ὠμόσιτον προσμεμηχανημένην
γόμφοις ἐνώμα, λαμπρὸν ἔκκρουστον δέμας,
φέρει δ᾽ ὑφ᾽ αὑτῇ φῶτα Καδμείων ἕνα,
ὡς πλεῖστ᾽ ἐπ᾽ ἀνδρὶ τῷδ᾽ ἰάπτεσθαι βέλη.
ἐλθὼν δ᾽ ἔοικεν οὐ καπηλεύσειν μάχην, 545
μακρᾶς κελεύθου δ᾽ οὐ καταισχυνεῖν πόρον,
Παρθενοπαῖος Ἀρκάς· ὁ δὲ τοιόσδ᾽ ἀνὴρ
μέτοικος, Ἄργει δ᾽ ἐκτίνων καλὰς τροφάς,
πύργοις ἀπειλεῖ τοῖσδ᾽ ἃ μὴ κραίνοι θεός.
Ἐτεοκλής
εἰ γὰρ τύχοιεν ὧν φρονοῦσι πρὸς θεῶν, 550
αὐτοῖς ἐκείνοις ἀνοσίοις κομπάσμασιν·
ἦ τἂν πανώλεις παγκάκως τ᾽ ὀλοίατο.
ἔστιν δὲ καὶ τῷδ᾽, ὃν λέγεις τὸν Ἀρκάδα,
ἀνὴρ ἄκομπος, χεὶρ δ᾽ ὁρᾷ τὸ δράσιμον,
Ἄκτωρ ἀδελφὸς τοῦ πάρος λελεγμένου· 555
ὃς οὐκ ἐάσει γλῶσσαν ἐργμάτων ἄτερ
ἔσω πυλῶν ῥέουσαν ἀλδαίνειν κακά,
οὐδ᾽ εἰσαμεῖψαι θηρὸς ἐχθίστου δάκους
εἰκὼ φέροντα πολεμίας ἐπ᾽ ἀσπίδος·
ἣ ᾽ξωθεν εἴσω τῷ φέροντι μέμψεται, 560
πυκνοῦ κροτησμοῦ τυγχάνουσ᾽ ὑπὸ πτόλιν.
θεῶν θελόντων τἂν ἀληθεύσαιμ᾽ ἐγώ.
Χορός
ἱκνεῖται λόγος διὰ στηθέων,
τριχὸς δ᾽ ὀρθίας πλόκαμος ἵσταται,
μεγάλα μεγαληγόρων κλυούσᾳ 565
ἀνοσίων ἀνδρῶν. εἴθε γὰρ
θεοὶ τοῦδ᾽ ὀλέσειαν ἐν γᾷ.
Ἄγγελος
ἕκτον λέγοιμ᾽ ἂν ἄνδρα σωφρονέστατον,
ἀλκήν τ᾽ ἄριστον μάντιν, Ἀμφιάρεω βίαν·
Ὁμολωίσιν δὲ πρὸς πύλαις τεταγμένος 570
κακοῖσι βάζει πολλὰ Τυδέως βίαν·
τὸν ἀνδροφόντην, τὸν πόλεως ταράκτορα,
μέγιστον Ἄργει τῶν κακῶν διδάσκαλον,
Ἐρινύος κλητῆρα, πρόσπολον φόνου,
κακῶν τ᾽ Ἀδράστῳ τῶνδε βουλευτήριον. 575
καὶ τὸν σὸν αὖθις προσθροῶν ὁμόσπορον,
ἐξυπτιάζων ὄμμα, Πολυνείκους βίαν,
δίς τ᾽ ἐν τελευτῇ τοὔνομ᾽ ἐνδατούμενος,
καλεῖ. λέγει δὲ τοῦτ᾽ ἔπος διὰ στόμα·
"ἦ τοῖον ἔργον καὶ θεοῖσι προσφιλές, 580
καλόν τ᾽ ἀκοῦσαι καὶ λέγειν μεθυστέροις,
πόλιν πατρῴαν καὶ θεοὺς τοὺς ἐγγενεῖς
πορθεῖν, στράτευμ᾽ ἐπακτὸν ἐμβεβληκότα;
μητρός τε πηγὴν τίς κατασβέσει δίκη;
πατρίς τε γαῖα σῆς ὑπὸ σπουδῆς δορὶ 585
ἁλοῦσα πῶς σοι ξύμμαχος γενήσεται;
ἔγωγε μὲν δὴ τήνδε πιανῶ χθόνα,
μάντις κεκευθὼς πολεμίας ὑπὸ χθονός.
μαχώμεθ᾽, οὐκ ἄτιμον ἐλπίζω μόρον."
τοιαῦθ᾽ ὁ μάντις ἀσπίδ᾽ εὐκήλως ἔχων 590
πάγχαλκον ηὔδα· σῆμα δ᾽ οὐκ ἐπῆν κύκλῳ.
οὐ γὰρ δοκεῖν ἄριστος, ἀλλ᾽ εἶναι θέλει,
βαθεῖαν ἄλοκα διὰ φρενὸς καρπούμενος,
ἐξ ἧς τὰ κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα.
τούτῳ σοφούς τε κἀγαθοὺς ἀντηρέτας 595
πέμπειν ἐπαινῶ. δεινὸς ὃς θεοὺς σέβει.
Ἐτεοκλής
φεῦ τοῦ ξυναλλάσσοντος ὄρνιθος βροτοῖς
δίκαιον ἄνδρα τοῖσι δυσσεβεστέροις.
ἐν παντὶ πράγει δ᾽ ἔσθ᾽ ὁμιλίας κακῆς
κάκιον οὐδέν, καρπὸς οὐ κομιστέος· 600
ἄτης ἄρουρα θάνατον ἐκκαρπίζεται.
ἢ γὰρ ξυνεισβὰς πλοῖον εὐσεβὴς ἀνὴρ
ναύταισι θερμοῖς καὶ πανουργίᾳ τινὶ
ὄλωλεν ἀνδρῶν σὺν θεοπτύστῳ γένει,
ἢ ξὺν πολίταις ἀνδράσιν δίκαιος ὢν 605
ἐχθροξένοις τε καὶ θεῶν ἀμνήμοσιν,
ταὐτοῦ κυρήσας ἐκδίκως ἀγρεύματος,
πληγεὶς θεοῦ μάστιγι παγκοίνῳ ᾽δάμη.
οὕτως δ᾽ ὁ μάντις, υἱὸν Οἰκλέους λέγω,
σώφρων δίκαιος ἀγαθὸς εὐσεβὴς ἀνήρ, 610
μέγας προφήτης, ἀνοσίοισι συμμιγεὶς
θρασυστόμοισιν ἀνδράσιν βίᾳ φρενῶν,
τείνουσι πομπὴν τὴν μακρὰν πάλιν μολεῖν,
Διὸς θέλοντος ξυγκαθελκυσθήσεται.
δοκῶ μὲν οὖν σφε μηδὲ προσβαλεῖν πύλαις 615
οὐχ ὡς ἄθυμος οὐδὲ λήματος κάκῇ,
ἀλλ᾽ οἶδεν ὥς σφε χρὴ τελευτῆσαι μάχῃ,
εἰ καρπὸς ἔσται θεσφάτοισι Λοξίου·
φιλεῖ δὲ σιγᾶν ἢ λέγειν τὰ καίρια.
ὅμως δ᾽ ἐπ᾽ αὐτῷ φῶτα, Λασθένους βίαν, 620
ἐχθρόξενον πυλωρὸν ἀντιτάξομεν,
γέροντα τὸν νοῦν, σάρκα δ᾽ ἡβῶσαν φύει,
ποδῶκες ὄμμα, χεῖρα δ᾽ οὐ βραδύνεται
παρ᾽ ἀσπίδος γυμνωθὲν ἁρπάσαι δόρυ.
θεοῦ δὲ δῶρόν ἐστιν εὐτυχεῖν βροτούς. 625
Χορός
κλύοντες θεοὶ δικαίας λιτὰς
ἁμετέρας τελεῖθ᾽, ὡς πόλις εὐτυχῇ,
δορίπονα κάκ᾽ ἐκτρέποντες <ἐς> γᾶς
ἐπιμόλους· πύργων δ᾽ ἔκτοθεν
βαλὼν Ζεύς σφε κάνοι κεραυνῷ. 630
Ἄγγελος
τὸν ἕβδομον δὴ τόνδ᾽ ἐφ᾽ ἑβδόμαις πύλαις
λέξω, τὸν αὐτοῦ σοῦ κασίγνητον, πόλει
οἵας ἀρᾶται καὶ κατεύχεται τύχας·
πύργοις ἐπεμβὰς κἀπικηρυχθεὶς χθονί,
ἁλώσιμον παιᾶν᾽ ἐπεξιακχάσας, 635
σοὶ ξυμφέρεσθαι καὶ κτανὼν θανεῖν πέλας,
ἢ ζῶντ᾽ ἀτιμαστῆρα τὼς ἀνδρηλάτην
φυγῇ τὸν αὐτὸν τόνδε τείσασθαι τρόπον.
τοιαῦτ᾽ ἀυτεῖ καὶ θεοὺς γενεθλίους
καλεῖ πατρῴας γῆς ἐποπτῆρας λιτῶν 640
τῶν ὧν γενέσθαι πάγχυ Πολυνείκους βία.
ἔχει δὲ καινοπηγὲς εὔκυκλον σάκος
διπλοῦν τε σῆμα προσμεμηχανημένον.
χρυσήλατον γὰρ ἄνδρα τευχηστὴν ἰδεῖν
ἄγει γυνή τις σωφρόνως ἡγουμένη. 645
Δίκη δ᾽ ἄρ᾽ εἶναί φησιν, ὡς τὰ γράμματα
λέγει "κατάξω δ᾽ ἄνδρα τόνδε καὶ πόλιν
ἕξει πατρῴων δωμάτων τ᾽ ἐπιστροφάς."
τοιαῦτ᾽ ἐκείνων ἐστὶ τἀξευρήματα.
[σὺ δ᾽ αὐτὸς ἤδη γνῶθι τίνα πέμπειν δοκεῖ·] 650
ὡς οὔποτ᾽ ἀνδρὶ τῷδε κηρυκευμάτων
μέμψῃ, σὺ δ᾽ αὐτὸς γνῶθι ναυκληρεῖν πόλιν.
Ἐτεοκλής
ὦ θεομανές τε καὶ θεῶν μέγα στύγος,
ὦ πανδάκρυτον ἁμὸν Οἰδίπου γένος· 655
ὤμοι, πατρὸς δὴ νῦν ἀραὶ τελεσφόροι.
ἀλλ᾽ οὔτε κλαίειν οὔτ᾽ ὀδύρεσθαι πρέπει,
μὴ καὶ τεκνωθῇ δυσφορώτερος γόος.
ἐπωνύμῳ δὲ κάρτα, Πολυνείκει λέγω,
τάχ᾽ εἰσόμεσθα τοὐπίσημ᾽ ὅποι τελεῖ,
εἴ νιν κατάξει χρυσότευκτα γράμματα 660
ἐπ᾽ ἀσπίδος φλύοντα σὺν φοίτῳ φρενῶν.
εἰ δ᾽ ἡ Διὸς παῖς παρθένος Δίκη παρῆν
ἔργοις ἐκείνου καὶ φρεσίν, τάχ᾽ ἂν τόδ᾽ ἦν·
ἀλλ᾽ οὔτε νιν φυγόντα μητρόθεν σκότον,
οὔτ᾽ ἐν τροφαῖσιν, οὔτ᾽ ἐφηβήσαντά πω, 665
οὔτ᾽ ἐν γενείου ξυλλογῇ τριχώματος,
Δίκη προσεῖδε καὶ κατηξιώσατο·
οὐδ᾽ ἐν πατρῴας μὴν χθονὸς κακουχίᾳ
οἶμαί νιν αὐτῷ νῦν παραστατεῖν πέλας.
ἦ δῆτ᾽ ἂν εἴη πανδίκως ψευδώνυμος 670
Δίκη, ξυνοῦσα φωτὶ παντόλμῳ φρένας.
τούτοις πεποιθὼς εἶμι καὶ ξυστήσομαι
αὐτός· τίς ἄλλος μᾶλλον ἐνδικώτερος;
ἄρχοντί τ᾽ ἄρχων καὶ κασιγνήτῳ κάσις,
ἐχθρὸς σὺν ἐχθρῷ στήσομαι. φέρ᾽ ὡς τάχος 675
κνημῖδας, αἰχμῆς καὶ πέτρων προβλήματα.
Χορός
μή, φίλτατ᾽ ἀνδρῶν, Οἰδίπου τέκος, γένῃ
ὀργὴν ὁμοῖος τῷ κάκιστ᾽ αὐδωμένῳ·
ἀλλ᾽ ἄνδρας Ἀργείοισι Καδμείους ἅλις
ἐς χεῖρας ἐλθεῖν· αἷμα γὰρ καθάρσιον. 680
ἀνδροῖν δ᾽ ὁμαίμοιν θάνατος ὧδ᾽ αὐτοκτόνος,
οὐκ ἔστι γῆρας τοῦδε τοῦ μιάσματος.
Ἐτεοκλής
εἴπερ κακὸν φέροι τις, αἰσχύνης ἄτερ
ἔστω· μόνον γὰρ κέρδος ἐν τεθνηκόσι·
κακῶν δὲ κᾀσχρῶν οὔτιν᾽ εὐκλείαν ἐρεῖς. 685
Χορός
τί μέμονας, τέκνον; μή τί σε θυμοπλη-
θὴς δορίμαργος ἄτα φερέτω· κακοῦ δ᾽
ἔκβαλ᾽ ἔρωτος ἀρχάν.
Ἐτεοκλής
ἐπεὶ τὸ πρᾶγμα κάρτ᾽ ἐπισπέρχει θεός,
ἴτω κατ᾽ οὖρον κῦμα Κωκυτοῦ λαχὸν 690
Φοίβῳ στυγηθὲν πᾶν τὸ Λαΐου γένος.
Χορός
ὠμοδακής σ᾽ ἄγαν ἵμερος ἐξοτρύ-
νει πικρόκαρπον ἀνδροκτασίαν τελεῖν
αἵματος οὐ θεμιστοῦ.
Ἐτεοκλής
φίλου γὰρ ἐχθρά μοι πατρὸς τάλαιν᾽ ἀρὰ 695
ξηροῖς ἀκλαύτοις ὄμμασιν προσιζάνει,
λέγουσα κέρδος πρότερον ὑστέρου μόρου.
Χορός
ἀλλὰ σὺ μὴ ᾽ποτρύνου· κακὸς οὐ κεκλή-
σῃ βίον εὖ κυρήσας· μελάναιγις [δ᾽·] οὐκ
εἶσι δόμων Ἐρινύς, ὅταν ἐκ χερῶν 700
θεοὶ θυσίαν δέχωνται;
Ἐτεοκλής
θεοῖς μὲν ἤδη πως παρημελήμεθα,
χάρις δ᾽ ἀφ᾽ ἡμῶν ὀλομένων θαυμάζεται·
τί οὖν ἔτ᾽ ἂν σαίνοιμεν ὀλέθριον μόρον;
Χορός
νῦν ὅτε σοι παρέστακεν· ἐπεὶ δαίμων 705
λήματος ἐν τροπαίᾳ χρονίᾳ μεταλ-
λακτὸς ἴσως ἂν ἔλθοι θελεμωτέρῳ
πνεύματι· νῦν δ᾽ ἔτι ζεῖ.
Ἐτεοκλής
ἐξέζεσεν γὰρ Οἰδίπου κατεύγματα·
ἄγαν δ᾽ ἀληθεῖς ἐνυπνίων φαντασμάτων 710
ὄψεις, πατρῴων χρημάτων δατήριοι.
Χορός
πιθοῦ γυναιξί, καίπερ οὐ στέργων ὅμως.
Ἐτεοκλής
λέγοιτ᾽ ἂν ὧν ἄνη τις· οὐδὲ χρὴ μακράν.
Χορός
μὴ ᾽λθῃς ὁδοὺς σὺ τάσδ᾽ ἐφ᾽ ἑβδόμαις πύλαις.
Ἐτεοκλής
τεθηγμένον τοί μ᾽ οὐκ ἀπαμβλυνεῖς λόγῳ. 715
Χορός
νίκην γε μέντοι καὶ κακὴν τιμᾷ θεός.
Ἐτεοκλής
οὐκ ἄνδρ᾽ ὁπλίτην τοῦτο χρὴ στέργειν ἔπος.
Χορός
ἀλλ᾽ αὐτάδελφον αἷμα δρέψασθαι θέλεις;
Ἐτεοκλής
θεῶν διδόντων οὐκ ἂν ἐκφύγοις κακά.
Χορός
πέφρικα τὰν ὠλεσίοικον 720
θεόν, οὐ θεοῖς ὁμοίαν,
παναλαθῆ κακόμαντιν
πατρὸς εὐκταίαν Ἐρινὺν
τελέσαι τὰς περιθύμους
κατάρας Οἰδιπόδα βλαψίφρονος· 725
παιδολέτωρ δ᾽ ἔρις ἅδ᾽ ὀτρύνει.
ξένος δὲ κλήρους ἐπινωμᾷ,
Χάλυβος Σκυθᾶν ἄποικος,
κτεάνων χρηματοδαίτας
πικρός, ὠμόφρων σίδαρος, 730
χθόνα ναίειν διαπήλας,
ὁπόσαν καὶ φθιμένοισιν κατέχειν,
τῶν μεγάλων πεδίων ἀμοίρους.
ἐπεὶ δ᾽ ἂν αὐτοκτόνως
αὐτοδάικτοι θάνωσι, 735
καὶ γαΐα κόνις πίῃ
μελαμπαγὲς αἷμα φοίνιον,
τίς ἂν καθαρμοὺς πόροι,
τίς ἄν σφε λούσειεν; ὦ
πόνοι δόμων νέοι παλαι- 740
οῖσι συμμιγεῖς κακοῖς.
παλαιγενῆ γὰρ λέγω
παρβασίαν ὠκύποινον·
αἰῶνα δ᾽ ἐς τρίτον μένει·
Ἀπόλλωνος εὖτε Λάιος 745
βίᾳ, τρὶς εἰπόντος ἐν
μεσομφάλοις Πυθικοῖς
χρηστηρίοις θνᾴσκοντα γέν-
νας ἄτερ σῴζειν πόλιν,
κρατηθεὶς δ᾽ ἐκ φίλων ἀβουλιᾶν 750
ἐγείνατο μὲν μόρον αὑτῷ,
πατροκτόνον Οἰδιπόδαν,
ὅστε ματρὸς ἁγνὰν
σπείρας ἄρουραν, ἵν᾽ ἐτράφη,
ῥίζαν αἱματόεσσαν 755
ἔτλα· παράνοια συνᾶγε
νυμφίους φρενώλεις.
κακῶν δ᾽ ὥσπερ θάλασσα κῦμ᾽ ἄγει·
τὸ μὲν πίτνον, ἄλλο δ᾽ ἀείρει
τρίχαλον, ὃ καὶ περὶ πρύμ- 760
ναν πόλεως καχλάζει.
μεταξὺ δ᾽ ἀλκὰ δι᾽ ὀλίγου
τείνει, πύργος ἐν εὔρει.
δέδοικα δὲ σὺν βασιλεῦσι
μὴ πόλις δαμασθῇ. 765
τελειᾶν γὰρ παλαιφάτων ἀρᾶν
βαρεῖαι καταλλαγαί· τὰ δ᾽ ὀλοὰ
πελόμεν᾽ οὐ παρέρχεται.
πρόπρυμνα δ᾽ ἐκβολὰν φέρει
ἀνδρῶν ἀλφηστᾶν 770
ὄλβος ἄγαν παχυνθείς.
τίν᾽ ἀνδρῶν γὰρ τοσόνδ᾽ ἐθαύμασαν
θεοὶ καὶ ξυνέστιοι πόλεος ὁ
πολύβατός τ᾽ ἀγὼν βροτῶν,
ὅσον τότ᾽ Οἰδίπουν τίον, 775
τὰν ἁρπαξάνδραν
κῆρ᾽ ἀφελόντα χώρας;
ἐπεὶ δ᾽ ἀρτίφρων
ἐγένετο μέλεος ἀθλίων
γάμων, ἐπ᾽ ἄλγει δυσφορῶν 780
μαινομένᾳ κραδίᾳ
δίδυμα κάκ᾽ ἐτέλεσεν·
πατροφόνῳ χερὶ τῶν
κρεισσοτέκνων ὀμμάτων ἐπλάγχθη·
τέκνοις δ᾽ ἀγρίας 785
ἐφῆκεν ἐπικότους τροφᾶς,
αἰαῖ, πικρογλώσσους ἀράς,
καί σφε σιδαρονόμῳ
διὰ χερί ποτε λαχεῖν
κτήματα· νῦν δὲ τρέω 790
μὴ τελέσῃ καμψίπους Ἐρινύς.
Ἄγγελος
θαρσεῖτε, παῖδες μητέρων τεθραμμέναι.
πόλις πέφευγεν ἥδε δούλιον ζυγόν·
πέπτωκεν ἀνδρῶν ὀβρίμων κομπάσματα·
πόλις δ᾽ ἐν εὐδίᾳ τε καὶ κλυδωνίου 795
πολλαῖσι πληγαῖς ἄντλον οὐκ ἐδέξατο.
στέγει δὲ πύργος, καὶ πύλας φερεγγύοις
ἐφραξάμεσθα μονομάχοισι προστάταις·
καλῶς ἔχει τὰ πλεῖστ᾽, ἐν ἓξ πυλώμασι·
τὰς δ᾽ ἑβδόμας ὁ σεμνὸς ἑβδομαγέτης 800
ἄναξ Ἀπόλλων εἵλετ᾽, Οἰδίπου γένει
κραίνων παλαιὰς Λαΐου δυσβουλίας.
Χορός
τί δ᾽ ἔστι πρᾶγμα νεόκοτον πόλει πλέον;
Ἄγγελος
πόλις σέσωσται· βασιλέες δ᾽ ὁμόσποροι--
Χορός
τίνες; τί δ᾽ εἶπας; παραφρονῶ φόβῳ λόγου. 805
Ἄγγελος
φρονοῦσα νῦν ἄκουσον· Οἰδίπου τόκοι --
Χορός
οἲ ᾽γὼ τάλαινα, μάντις εἰμὶ τῶν κακῶν.
Ἄγγελος
οὐδ᾽ ἀμφιλέκτως μὴν κατεσποδημένοι--
Χορός
ἐκεῖθι κεῖσθον ; βαρέα δ᾽ οὖν ὅμως φράσον.
Ἄγγελος
ἅνδρες τεθνᾶσιν ἐκ χερῶν αὐτοκτόνων. 810
Χορός
οὕτως ἀδελφαῖς χερσὶν ἠναίρονθ᾽ ἅμα ;
οὕτως ὁ δαίμων κοινὸς ἦν ἀμφοῖν ἄγαν.
αὐτὸς δ᾽ ἀναλοῖ δῆτα δύσποτμον γένος.
τοιαῦτα χαίρειν καὶ δακρύεσθαι πάρα·
πόλιν μὲν εὖ πράσσουσαν, οἱ δ᾽ ἐπιστάται, 815
δισσὼ στρατηγώ, διέλαχον σφυρηλάτῳ
Σκύθῃ σιδήρῳ κτημάτων παμπησίαν.
ἕξουσι δ᾽ ἣν λάβωσιν ἐν ταφῇ χθονός,
πατρὸς κατ᾽ εὐχὰς δυσπότμως φορούμενοι.
[πόλις σέσωσται· βασιλέοιν δ᾽ ὁμοσπόροιν 820
πέπωκεν αἷμά γαῖ᾽ ὑπ᾽ ἀλλήλων φόνῳ.]
ὦ μεγάλε Ζεῦ καὶ πολιοῦχοι
δαίμονες, οἳ δὴ Κάδμου πύργους
τούσδε ῥύεσθε,
πότερον χαίρω κἀπολολύξω 825
πόλεως ἀσινεῖ < > σωτῆρι . .,
ἢ τοὺς μογεροὺς καὶ δυσδαίμονας
ἀτέκνους κλαύσω πολεμάρχους; 830
οἳ δῆτ᾽ ὀρθῶς κατ᾽ ἐπωνυμίαν
καὶ πολυνεικεῖς
ὤλοντ᾽ ἀσεβεῖ διανοίᾳ. 832b
ὦ μέλαινα καὶ τελεία
γένεος Οἰδίπου τ᾽ ἀρά, 833b
κακόν με καρδίαν τι περιπίτνει κρύος.
ἔτευξα τύμβῳ μέλος 835
Θυιὰς αἱματοσταγεῖς
νεκροὺς κλύουσα δυσμόρως
θανόντας· ἦ δύσορνις ἅ-
δε ξυναυλία δορός.
ἐξέπραξεν, οὐδ᾽ ἀπεῖπεν 840
πατρόθεν εὐκταία φάτις·
βουλαὶ δ᾽ ἄπιστοι Λαΐου διήρκεσαν.
μέριμνα δ᾽ ἀμφὶ πτόλιν·
θέσφατ᾽ οὐκ ἀμβλύνεται.
ἰὼ πολύστονοι, τόδ᾽ ἠρ- 845
γάσασθ᾽ ἄπιστον· ἦλθε δ᾽ αἰ-
ακτὰ πήματ᾽ οὐ λόγῳ.
τάδ᾽ αὐτόδηλα, προῦπτος ἀγγέλου λόγος·
διπλαῖ μέριμναι, <> διδυμάνορα
κάκ᾽ αὐτοφόνα, δίμοιρα τέ- 850
λεια τάδε πάθη. τί φῶ;
τί δ᾽ ἄλλο γ᾽ ἢ πόνοι πόνων
δόμων ἐφέστιοι;
ἀλλὰ γόων, ὦ φίλαι, κατ᾽ οὖρον
ἐρέσσετ᾽ ἀμφὶ κρατὶ πόμπιμον χεροῖν 855
πίτυλον, ὃς αἰὲν δι᾽ Ἀχέροντ᾽ ἀμείβεται
τὰν ἄστολον μελάγκροκον [ναύστολον] θεωρίδα,
τὰν ἀστιβῆ Ἀπόλλωνι, τὰν ἀνάλιον
πάνδοκον εἰς ἀφανῆ τε χέρσον. 860
ἀλλὰ γὰρ ἥκουσ᾽ αἵδ᾽ ἐπὶ πρᾶγος
πικρὸν Ἀντιγόνη τ᾽ ἠδ᾽ Ἰσμήνη,
θρῆνον ἀδελφοῖν· οὐκ ἀμφιβόλως
οἶμαί σφ᾽ ἐρατῶν ἐκ βαθυκόλπων
στηθέων ἥσειν ἄλγος ἐπάξιον. 865
ἡμᾶς δὲ δίκη πρότερον φήμης
τὸν δυσκέλαδόν θ᾽ ὕμνον Ἐρινύος
ἰαχεῖν Ἀίδα τ᾽
ἐχθρὸν παιᾶν᾽ ἐπιμέλπειν. 870
ἰώ, δυσαδελφόταται πασῶν ὁπόσαι
στρόφον ἐσθῆσιν περιβάλλονται,
κλαίω, στένομαι, καὶ δόλος οὐδεὶς
μὴ ᾽κ φρενὸς ὀρθῶς με λιγαίνειν.
ἰὼ ἰὼ δύσφρονες, 875
φίλων ἄπιστοι καὶ κακῶν ἀτρύμονες,
δόμους πατρῴους ἑλόν-
τες μέλεοι σὺν αἰχμᾷ.
μέλεοι δῆθ᾽ οἳ μελέους θανάτους
εὕροντο δόμων ἐπὶ λύμῃ. 880
ἰὼ ἰὼ δωμάτων
ἐρειψίτοιχοι καὶ πικρὰς μοναρχίας
ἰδόντες, ἤδη διήλ-
λαχθε σὺν σιδάρῳ. 885
κάρτα δ᾽ ἀληθῆ πατρὸς Οἰδιπόδα
πότνι᾽ Ἐρινὺς ἐπέκρανεν.
δι᾽ εὐωνύμων τετυμμένοι,
τετυμμένοι δῆθ᾽,
ὁμοσπλάγχνων τε πλευρωμάτων 890
*
αἰαῖ δαιμόνιοι, 892
αἰαῖ δ᾽ ἀντιφόνων
θανάτων ἀραί.
διανταίαν λέγεις [πλαγὰν] δόμοισι καὶ 895
σώμασιν πεπλαγμένους, [ἐννέπω]
ἀναυδάτῳ μένει
ἀραίῳ τ᾽ ἐκ πατρὸς
<οὐ> διχόφρονι πότμῳ.
διήκει δὲ καὶ πόλιν στόνος, 900
στένουσι πύργοι,
στένει πέδον φίλανδρον· μένει
κτέανα δ᾽ ἐπιγόνοις,
δι᾽ ὧν αἰνομόροις,
δι᾽ ὧν νεῖκος ἔβα 905
[καὶ] θανάτου τέλος.
ἐμοιράσαντο δ᾽ ὀξυκάρδιοι
κτήμαθ᾽, ὥστ᾽ ἴσον λαχεῖν.
διαλλακτῆρι δ᾽ οὐκ
ἀμεμφεία φίλοις,
οὐδ᾽ ἐπίχαρις Ἄρης. 910
σιδαρόπλακτοι μὲν ὧδ᾽ ἔχουσιν,
σιδαρόπλακτοι δὲ τοὺς μένουσι,
τάχ᾽ ἄν τις εἴποι, τίνες;
τάφων πατρῴων λαχαί.
ὅδ᾽ ἁμῶν μάλ᾽ ἀχέτας τοὺς 915
προπέμπει δαϊκτὴρ γόος αὐ-
τόστονος, αὐτοπήμων,
δαϊόφρων [δ᾽·], οὐ φιλογαθής, ἐτύμως
δακρυχέων ἐκ φρενός, ἃ
κλαιομένας μου μινύθει 920
τοῖνδε δυοῖν ἀνάκτοιν.
πάρεστι δ᾽ εἰπεῖν ἐπ᾽ ἀθλίοισιν
ὡς ἐρξάτην πολλὰ μὲν πολίτας,
ξένων τε πάντων στίχας
πολυφθόρους ἐν δαΐ. 925
δυσδαίμων σφιν ἁ τεκοῦσα
πρὸ πασᾶν γυναικῶν ὁπόσαι
τεκνογόνοι κέκληνται.
παῖδα τὸν αὑτᾶς πόσιν αὑτᾷ θεμένα
τούσδ᾽ ἔτεχ᾽, οἱ δ᾽ ὧδ᾽ ἐτελεύ- 930
τασαν ὑπ᾽ ἀλλαλοφόνοις
χερσὶν ὁμοσπόροισιν.
ὁμόσποροι δῆτα καὶ πανώλεθροι,
διατομαῖς οὐ φίλοις,
ἔριδι μαινομένᾳ, 935
νείκεος ἐν τελευτᾷ.
πέπαυται δ᾽ ἔχθος, ἐν δὲ γαίᾳ
ζόα φονορύτῳ
μέμεικται· κάρτα δ᾽ εἴσ᾽ ὅμαιμοι.
πικρὸς λυτὴρ νεικέων ὁ πόντιος 940
ξεῖνος ἐκ πυρὸς συθεὶς
θακτὸς σίδαρος· πικρὸς δὲ χρημάτων
κακὸς δατητὰς Ἄρης ἀρὰν πατρῴ-
αν τιθεὶς ἀλαθῆ.
ἔχουσι μοῖραν λαχόντες οἱ μέλεοι 945
διοδότων ἀχθέων·
ὑπὸ δὲ σώματι γᾶς
πλοῦτος ἄβυσσος ἔσται.
ἰὼ πολλοῖς ἐπανθίσαντες
πόνοισι γενεάν· 950
τελευταῖαι δ᾽ ἐπηλάλαξαν
Ἀραὶ τὸν ὀξὺν νόμον, τετραμμένου
παντρόπῳ φυγᾷ γένους.
ἕστακε δ᾽ Ἄτας τροπαῖον ἐν πύλαις,
ἐν αἷς ἐθείνοντο, καὶ δυοῖν κρατή- 955
σας ἔληξε δαίμων.
Ἀντιγόνη
παισθεὶς ἔπαισας.
Ἰσμήνη
σὺ δ᾽ ἔθανες κατακτανών.
Ἀντιγόνη
δορὶ δ᾽ ἔκανες--
Ἰσμήνη
δορὶ δ᾽ ἔθανες--
Ἀντιγόνη
μελεοπόνος. 960
Ἰσμήνη
μελεοπαθής.
Ἀντιγόνη
ἴτω γόος.
Ἰσμήνη
ἴτω δάκρυ.
Ἀντιγόνη
πρόκεισαι --
Ἰσμήνη
κατακτάς. 965
Ἀντιγόνη
ἠέ.
Ἰσμήνη
ἠέ.
Ἀντιγόνη
μαίνεται γόοισι φρήν.
Ἰσμήνη
ἐντὸς δὲ καρδία στένει.
Ἀντιγόνη
ἰὼ ἰὼ πάνδυρτε σύ.
Ἰσμήνη
σὺ δ᾽ αὖτε καὶ πανάθλιε. 970
Ἀντιγόνη
πρὸς φίλου [γ᾽·] ἔφθισο.
Ἰσμήνη
καὶ φίλον ἔκτανες.
Ἀντιγόνη
διπλᾶ λέγειν--
Ἰσμήνη
διπλᾶ δ᾽ ὁρᾶν--
Ἀντιγόνη
ἄχθεα τῶνδε τάδ᾽ ἐγγύθεν. 975
Ἰσμήνη
πέλας ἀδελφέ᾽ ἀδελφεῶν.
Χορός
ἰὼ Μοῖρα βαρυδότειρα μογερά,
πότνιά τ᾽ Οἰδίπου σκιά,
μέλαιν᾽ Ἐρινύς, ἦ μεγασθενής τις εἶ.
Ἀντιγόνη
ἠέ. 980
Ἰσμήνη
ἠέ.
Ἀντιγόνη
δυσθέατα πήματα --
Ἰσμήνη
ἔδειξεν ἐκ φυγᾶς ἐμοί.
Ἀντιγόνη
οὐδ᾽ ἵκεθ᾽ ὡς κατέκτανεν.
Ἰσμήνη
σωθεὶς δὲ πνεῦμ᾽ ἀπώλεσεν.
Ἀντιγόνη
ὤλεσε δῆτ᾽ <ἄγαν>. 985
Ἰσμήνη
καὶ τὸν ἐνόσφισεν.
Ἀντιγόνη
τάλαν γένος.
Ἰσμήνη
τάλαν πάθος.
Ἀντιγόνη
δύστονα κήδε᾽ ὁμαίμονα.
Ἰσμήνη
δίυγρα τριπάλτων πημάτων. 990
Χορός
ἰὼ Μοῖρα βαρυδότειρα μογερά,
πότνιά τ᾽ Οἰδίπου σκιά,
μέλαιν᾽ Ἐρινύς, ἦ μεγασθενής τις εἶ.
Ἀντιγόνη
σὺ τοί νιν οἶσθα διαπερῶν--
Ἰσμήνη
σὺ δ᾽ οὐδὲν ὕστερος μαθών-- 995
Ἀντιγόνη
ἐπεὶ κατῆλθες ἐς πόλιν,
Ἰσμήνη
δορός γε τῷδ᾽ ἀντηρέτας.
Ἀντιγόνη
ὀλοὰ λέγειν.
Ἰσμήνη
ὀλοὰ δ᾽ ὁρᾶν.
Ἀντιγόνη
ἰὼ πόνος-- 1000
Ἰσμήνη
ἰὼ κακά--
Ἀντιγόνη
δώμασι καὶ χθονί.
Ἰσμήνη
πρὸ πάντων δ᾽ ἐμοί.
Ἀντιγόνη
καὶ τὸ πρόσω γ᾽ ἐμοί.
Ἰσμήνη
ἰὼ ἰὼ δυστόνων κακῶν, ἄναξ. 1005
Ἀντιγόνη
ἰὼ πάντων πολυστονώτατοι.
Ἰσμήνη
ἰὼ ἰὼ δαιμονῶντες ἄτᾳ.
Ἀντιγόνη
ἰὼ ἰώ, ποῦ σφε θήσομεν χθονός;
Ἰσμήνη
ἰώ, ὅπου <᾽στι> τιμιώτατον.
Ἀντιγόνη
ἰὼ ἰώ, πῆμα πατρὶ πάρευνον. 1010
Κῆρυξ
δοκοῦντα καὶ δόξαντ᾽ ἀπαγγέλλειν με χρὴ
δήμου προβούλοις τῆσδε Καδμείας πόλεως·
Ἐτεοκλέα μὲν τόνδ᾽ ἐπ᾽ εὐνοίᾳ χθονὸς
θάπτειν ἔδοξε γῆς φίλαις κατασκαφαῖς·
στυγῶν γὰρ ἐχθροὺς θάνατον εἵλετ᾽ ἐν πόλει 1015
ἱερῶν πατρῴων δ᾽ ὅσιος ὢν μομφῆς ἄτερ
τέθνηκεν οὗπερ τοῖς νέοις θνῄσκειν καλόν.
οὕτω μὲν ἀμφὶ τοῦδ᾽ ἐπέσταλται λέγειν·
τούτου δ᾽ ἀδελφὸν τόνδε Πολυνείκους νεκρὸν
ἔξω βαλεῖν ἄθαπτον, ἁρπαγὴν κυσίν, 1020
ὡς ὄντ᾽ ἀναστατῆρα Καδμείων χθονός,
εἰ μὴ θεῶν τις ἐμποδὼν ἔστη δορὶ
τῷ τοῦδ᾽·. ἄγος δὲ καὶ θανὼν κεκτήσεται
θεῶν πατρῴων, οὓς ἀτιμάσας ὅδε
στράτευμ᾽ ἐπακτὸν ἐμβαλὼν ᾕρει πόλιν. 1025
οὕτω πετηνῶν τόνδ᾽ ὑπ᾽ οἰωνῶν δοκεῖ
ταφέντ᾽ ἀτίμως τοὐπιτίμιον λαβεῖν,
καὶ μήθ᾽ ὁμαρτεῖν τυμβοχόα χειρώματα
μήτ᾽ ὀξυμόλποις προσσέβειν οἰμώγμασιν,
ἄτιμον εἶναι δ᾽ ἐκφορᾶς φίλων ὕπο. 1030
τοιαῦτ᾽ ἔδοξε τῷδε Καδμείων τέλει.
Ἀντιγόνη
ἐγὼ δὲ Καδμείων γε προστάταις λέγω·
ἢν μή τις ἄλλος τόνδε συνθάπτειν θέλῃ,
ἐγώ σφε θάψω κἀνὰ κίνδυνον βαλῶ
θάψασ᾽ ἀδελφὸν τὸν ἐμόν, οὐδ᾽ αἰσχύνομαι 1035
ἔχουσ᾽ ἄπιστον τήνδ᾽ ἀναρχίαν πόλει.
δεινὸν τὸ κοινὸν σπλάγχνον, οὗ πεφύκαμεν,
μητρὸς ταλαίνης κἀπὸ δυστήνου πατρός.
τοιγὰρ θέλουσ᾽ ἄκοντι κοινώνει κακῶν
ψυχή, θανόντι ζῶσα συγγόνῳ φρενί. 1040
τούτου δὲ σάρκας οὐδὲ κοιλογάστορες
λύκοι σπάσονται· μὴ δοκησάτω τινί.
τάφον γὰρ αὐτῷ καὶ κατασκαφὰς ἐγώ,
γυνή περ οὖσα, τῷδε μηχανήσομαι,
κόλπῳ φέρουσα βυσσίνου πεπλώματος. 1045
καὐτὴ καλύψω, μηδέ τῳ δόξῃ πάλιν·
θάρσει, παρέσται μηχανὴ δραστήριος.
Κῆρυξ
αὐδῶ πόλιν σε μὴ βιάζεσθαι τάδε.
Ἀντιγόνη
αὐδῶ σὲ μὴ περισσὰ κηρύσσειν ἐμοί.
Κῆρυξ
τραχύς γε μέντοι δῆμος ἐκφυγὼν κακά. 1050
Ἀντιγόνη
τράχυν᾽· ἄθαπτος δ᾽ οὗτος οὐ γενήσεται.
Κῆρυξ
ἀλλ᾽ ὃν πόλις στυγεῖ, σὺ τιμήσεις τάφῳ,;
Ἀντιγόνη
ἤδη τὰ τοῦδε διατετίμηται θεοῖς.
Κῆρυξ
οὔ, πρίν γε χώραν τήνδε κινδύνῳ βαλεῖν.
Ἀντιγόνη
παθὼν κακῶς κακοῖσιν ἀντημείβετο. 1055
Κῆρυξ
ἀλλ᾽ εἰς ἅπαντας ἀνθ᾽ ἑνὸς τόδ᾽ ἔργον ἦν.
Ἀντιγόνη
ἔρις περαίνει μῦθον ὑστάτη θεῶν.
ἐγὼ δὲ θάψω τόνδε· μὴ μακρηγόρει.
Κῆρυξ
ἀλλ᾽ αὐτόβουλος ἴσθ᾽, ἀπεννέπω δ᾽ ἐγώ.
Χορός
φεῦ φεῦ.
ὦ μεγάλαυχοι καὶ φθερσιγενεῖς 1060
Κῆρες Ἐρινύες, αἵτ᾽ Οἰδιπόδα
γένος ὠλέσατε πρυμνόθεν οὕτως,
τί πάθω; τί δὲ δρῶ ; τί δὲ μήσωμαι;
πῶς τολμήσω μήτε σὲ κλαίειν
μήτε προπέμπειν ἐπὶ τύμβον · 1065
ἀλλὰ φοβοῦμαι κἀποτρέπομαι
δεῖμα πολιτῶν.
σύ γε μὴν πολλῶν πενθητήρων
τεύξει· κεῖνος δ᾽ ὁ τάλας ἄγοος
μονόκλαυτον ἔχων θρῆνον ἀδελφῆς 1070
εἶσιν· τίς ἂν οὖν τὰ πίθοιτο ;
Ἡμιχόριον Α
δράτω <τι> πόλις καὶ μὴ δράτω
τοὺς κλαίοντας Πολυνείκη.
ἡμεῖς μὲν ἴμεν καὶ συνθάψομεν
αἵδε προπομποί. καὶ γὰρ γενεᾷ 1075
κοινὸν τόδ᾽ ἄχος, καὶ πόλις ἄλλως
ἄλλοτ᾽ ἐπαινεῖ τὰ δίκαια.
Ἡμιχόριον Β
ἡμεῖς δ᾽ ἅμα τῷδ᾽, ὥσπερ τε πόλις
καὶ τὸ δίκαιον ξυνεπαινεῖ.
μετὰ γὰρ μάκαρας καὶ Διὸς ἰσχὺν 1080
ὅδε Καδμείων ἤρυξε πόλιν
μὴ ᾽νατραπῆναι μηδ᾽ ἀλλοδαπῷ
κύματι φωτῶν
κατακλυσθῆναι τὰ μάλιστα.
Δύο Πράγματα Γεμίζουν Την Ψυχή Με Όλο & Καινούριο & Μεγαλύτερο Θαυμασμό & Σεβασμό, Οσο Συχνότερα & Σταθερότερα Ασχολείται Μαζί Τους Ο Στοχασμός: Ο Έναστρος Ουρανός Που Βρίσκεται Από Πάνω Μου & Ο Ηθικός Νόμος Που Βρίσκεται Μέσα Μου
Άβαταρ μέλους
TEUTAMOS
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 1697
Εγγραφή: Σάβ 21 Απρ 2007, 20:35

Re: Αισχύλου - Επτά Επί Θήβας

Δημοσίευση από TEUTAMOS » Δευ 22 Σεπ 2008, 12:36

Nα σαι καλα,Ευα, για το κειμενο.
Θελει βεβαια την παρεμβαση ενος φιλολογου για να αποκαταστησει τα τετραγωνακια! :wink:
ΕΛΛΗΝΩΝΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣΑΘΗΝΑΙΟΙΜΑΡΑΘΩΝΙ
ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝΜΗΔΩΝΕΣΤΟΡΕΣΑΝΔΥΝΑΜΙΝ


...ΓΙΑ ΤΑ 2500 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗΝ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ
Άβαταρ μέλους
KaNt
Δόκιμος
Δόκιμος
Δημοσιεύσεις: 168
Εγγραφή: Σάβ 28 Ιουν 2008, 15:28
Irc ψευδώνυμο: KaNt
Φύλο: Γυναίκα
Τοποθεσία: Αχαΐα

Re: Αισχύλου - Επτά Επί Θήβας

Δημοσίευση από KaNt » Δευ 22 Σεπ 2008, 14:15

Ποια τετραγωνάκια?? εγώ το βλέπω κανονικά :shock:
Δύο Πράγματα Γεμίζουν Την Ψυχή Με Όλο & Καινούριο & Μεγαλύτερο Θαυμασμό & Σεβασμό, Οσο Συχνότερα & Σταθερότερα Ασχολείται Μαζί Τους Ο Στοχασμός: Ο Έναστρος Ουρανός Που Βρίσκεται Από Πάνω Μου & Ο Ηθικός Νόμος Που Βρίσκεται Μέσα Μου
Άβαταρ μέλους
Divine Sinner

Re: Αισχύλου - Επτά Επί Θήβας

Δημοσίευση από Divine Sinner » Δευ 22 Σεπ 2008, 14:16

δεν εχει πολυτονικο θαρω.
Άβαταρ μέλους
KaNt
Δόκιμος
Δόκιμος
Δημοσιεύσεις: 168
Εγγραφή: Σάβ 28 Ιουν 2008, 15:28
Irc ψευδώνυμο: KaNt
Φύλο: Γυναίκα
Τοποθεσία: Αχαΐα

Re: Αισχύλου - Επτά Επί Θήβας

Δημοσίευση από KaNt » Δευ 22 Σεπ 2008, 14:17

νια καλε έχω
Δύο Πράγματα Γεμίζουν Την Ψυχή Με Όλο & Καινούριο & Μεγαλύτερο Θαυμασμό & Σεβασμό, Οσο Συχνότερα & Σταθερότερα Ασχολείται Μαζί Τους Ο Στοχασμός: Ο Έναστρος Ουρανός Που Βρίσκεται Από Πάνω Μου & Ο Ηθικός Νόμος Που Βρίσκεται Μέσα Μου
Άβαταρ μέλους
Apomakros
"Δεν παίζεται" Ιδεογραφίτης
"Δεν παίζεται" Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 3164
Εγγραφή: Τετ 29 Αύγ 2007, 19:26
Φύλο: Άνδρας

Re: Αισχύλου - Επτά Επί Θήβας

Δημοσίευση από Apomakros » Δευ 22 Σεπ 2008, 14:19

προσωπικά θα προτιμούσα να διάβαζα τη μετάφραση και ερμηνεία ακόμα καλύτερα

(αλλά κάντε ό,τι νομίζετε)
Άβαταρ μέλους
KaNt
Δόκιμος
Δόκιμος
Δημοσιεύσεις: 168
Εγγραφή: Σάβ 28 Ιουν 2008, 15:28
Irc ψευδώνυμο: KaNt
Φύλο: Γυναίκα
Τοποθεσία: Αχαΐα

Re: Αισχύλου - Επτά Επί Θήβας

Δημοσίευση από KaNt » Τρί 23 Σεπ 2008, 04:09

TEUTAMOS έγραψε:Nα σαι καλα,Ευα, για το κειμενο.
Θελει βεβαια την παρεμβαση ενος φιλολογου για να αποκαταστησει τα τετραγωνακια! :wink:
Μενέλαέ στην διάθεσή σου :urock:
Δύο Πράγματα Γεμίζουν Την Ψυχή Με Όλο & Καινούριο & Μεγαλύτερο Θαυμασμό & Σεβασμό, Οσο Συχνότερα & Σταθερότερα Ασχολείται Μαζί Τους Ο Στοχασμός: Ο Έναστρος Ουρανός Που Βρίσκεται Από Πάνω Μου & Ο Ηθικός Νόμος Που Βρίσκεται Μέσα Μου
Άβαταρ μέλους
KaNt
Δόκιμος
Δόκιμος
Δημοσιεύσεις: 168
Εγγραφή: Σάβ 28 Ιουν 2008, 15:28
Irc ψευδώνυμο: KaNt
Φύλο: Γυναίκα
Τοποθεσία: Αχαΐα

Re: Αισχύλου - Επτά Επί Θήβας

Δημοσίευση από KaNt » Σάβ 02 Μάιος 2009, 10:15

Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας
Μετάφραση Γιάννης Γρυπάρης
(ed. Herbert Weir Smyth, Cambridge 1926)
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
Ἐτεοκλῆς
Χορός
Ἀγγελιοφόρος ἢ Κατάσκοπος
[Κήρυκας
Ἀντιγόνη]

ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
πρόλογος
πάροδος
αʹ ἐπεισόδιο
αʹ στάσιμο
βʹ ἐπεισόδιο
βʹ στάσιμο
γʹ ἐπεισόδιο
γʹ στάσιμο
ἔξοδος

Μετάφραση Γιάννης Γρυπάρης
πρόλογος

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Λαέ του Κάδμου, πρέπει σύμφωνα τα
λόγια
νάχη με τους καιρούς εκείνος πού απ'
την πρύμνα
το τιμόνι κρατόντας κυβερνάει μια
χώρα,
δίχως ν' αφήνη ο ύπνος να του κλή
το μάτι.
γιατί αν το πράμα πάη καλά, ο θεός η
αιτία.
μα αν πάλι—ό μη γένοιτο—συμφορά
λάχη,
ένας ο Ετεοκλής, πολλά στην πόλη
θάχη
να του ψάλλουν μυριόστομα όλοι
μοιρολόγια
καί θρήνους, πού άμποτε απ' αυτό,
στ' αλήθεια ο Δίας
διαφεντευτής, τη χώρα μας άς
διαφεντεύη.
Μα τώρα πρέπει εσείς, κι όποιος του
λείπει ακόμα
της νιότης του ή ακμή, κι ο πού έχει
πια πέραση,
να βάζη όλο το δρίμωμα της δύναμής
του
παίρνοντας πάνω του ο καθείς ό,τι
του πέφτει,
για να βοηθήση την πατρίδα, τους
θεούς μας,
τους βωμούς των — μην ποτέ
χάσουν τίς τιμές των—
τα παιδιά του, τη μάννα Γη γλυκειά
θροφό μας.
γιατ' είν' αυτή, πού όταν μικροί
σερνόσαστ' έτσι
στο καλόβολο χώμα της, πάνω της
όλο
φορτώθηκε το βάρος της αναθροφής
σας
καί πολίτες σας τράνεψεν
ασπιδοφόρους
να σας έχη πιστούς σ' αυτή της την
ανάγκη.
Ναί, βέβαια ως σήμερα ο θεός δεξιά
τα φέρνει.
γιατί όλον τούτο τον καιρό, που είναι
ζωσμένα
τα κάστρα μας, η τύχη του πολέμου
κλίνει
το πιότερο σε μας με του θεού τη χάρη.
μα τώρα, όπως ο μάντης λέει ο
πουλολόγος,
που με το νου καί με τ' αυτί μονάχα,
δίχως
θυσίας φωτιές, τα μαντικά σημάδια
κρίνει
καί δε λαθεύει ή τέχνη του—αυτός
των τέτοιων
κυβερνήτης χριησμών, μας λέει πως
νυχτοκλώθουν
φοβερήν έφοδο οί εχθροί γι'
αφανισμό μας.
Μα όλοι στις πολεμίστρες
αρματοζωσμένοι
στίς πύλες των φρουρίων ριχτήτε,
πεταχτήτε,
γεμίστε τα προστήθια, στίς σκεπές
των πύργων
σταθήτε καί ριζώνοντας στα έβγα
των κάστρων
έχετε θάρρος καί καθόλου μή
φοβάστε
το πλήθος των εχθρών. ο θεός μαζί
μας θάναι.
Μα έχω κι εγώ του στρατού στείλη
κατασκόπους
κι ανιχνευτές, πού βέβαιος είμαι πως
του κάκου
δε θάν' ο δρόμος των, κι αφού
έρθουν καί μου πούνε,
φόβο δεν θάχω μες στα δίχτυα τους
μην πέσω.

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Έρχομαι, δοξασμένε βασιλιά της
Θήβας,
ξεδιαλυμένα φέρνοντας σου από
τακείθε
νέα του στρατού, πού ο ίδιος με τα
μάτια μου είδα.
Εφτά καπετανέοι, πολεμόχαροι
άντρες,
σφάζοντας μες σε μαυροσίδερην
ασπίδα
ταύρο καί στο αίμα του τα χέρια τους
βουτόντας
στον Άρη, Ενυώ καί Φόβο, πού
σφαγές διψούνε,
όρκο δώσανε: ή αφού με βία τη
διαγουμίσουν
την πόλη τέλεια των Καδμείων να
ξολοθρέψουν,
ή με το γαίμα τους νεκροί τη γης
ναργάσουν.
κι απής στού Άδραστου τ άρμα
κρέμαγαν σημάδια
θυμητικά για τους γονιούς των στην
πατρίδα,
χύνοντας δάκρυ, μ' απ' τ' αχείλι τους
ουτ' άχνα
παράπονου δεν έβγαινε. γιατ' ή
ατσαλένια
καρδιά τους λάβριζε απ' αντρεία καί
φυσσομάναε
σα λιονταριών, πού πόλεμο σπιθάει ή
ματιά των.
Καί δε θ' άργήση ώραν την ώρα να
το δείξουν.
κλήρους τους άφησα να ρίχτουν, σε
ποιά πύλη
θα λάχη καθενός να φέρη το στρατό
του.
Λοιπόν καί συ διαλέγοντας τους πιο
σου αντρείους
πολεμάρχους γοργά, τάξε τους μπρος
στίς πύλες.
γιατί, όπου νάσαι, ολάρματοι
κοντοζυγώνουν
οι Αργείτες, κορνιαχτό σηκώνουν καί
τους κάμπους
χραίνει ο άσπρος στάζοντας αφρός
απ' των αλόγων
το λεχομάνισμα. μα εσύ, σαν
τιμονιέρης
άξιος του καραβιού, το κάστρο να
στεριώσης
πρίν να μανίση η μπόρα του
πολέμου. κι άκου!
κύμα το στεριανό βρουχιέται του
στρατού των.
Άδραξε τον καιρό πού πρέπει χέρι
χέρι,
καί γω για τάλλα πιστό μάτι
ημεροσκόπου
θέ νάχω, κι όταν μ' όλη την αλήθεια
ξέρης
τί τρέχει έξω απ' τα τείχη μας, φόβο
δε θάχης.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Ώ Δία καί Γη καί Θεοί προστάτες της
πατρίδας,
κι ω Κατάρα, τρανή Ερινύα του
πατέρα,
μη μου απ' τη ρίζα σύγκορμα
ξεθεμελιώστε
αφανισμένη απ' τους εχθρούς μια
πολιτεία
πού κραίνει γλωσσά Ελληνικιά, μηδέ
τα σπίτια
πού τίς εστίες σας έχουνε, καί μην
αφήστε
μια χώρα ελεύτερη, την πόλη αυτή
του Κάδμου,
να πέση σε σκλαβιάς ζυγό, μα
σώσετέ μας,
πούν' καί δικό σας διάφορο. γιατί μια
χώρα
μόν' όταν ευτυχή, τιμά καί τους
θεούς της.

πάροδος

ΧΟΡΟΣ
Τρομάρα μου, κακά μεγάλα φοβερά!
Μολύθηκε ο στρατός απ' τα
χαράκια, νά,
κύμα χυμίζει κατά δω
αρίφνητ' η καβαλλαριά.
μου το μαθαίνει ο κορνιαχτός
π' ασκώθηκε ως τον ουρανό,
δίχως μιλιά, μα μηνυτής βέβαιος κι
αληθινός.
Τής γής μου παίρνει ο ομπλόχτυπος
τους κάμπους
πού κι όλο μπρος πετάει, ζυγώνει
καί βροντά,
ωσάν τ' ακράτηγο νερό πού δέρνει
τα γκρεμνά.
Άλλοί μου, αλλοί, θεοί, θεές,
το κακό πού μας πλάκωσε
μακρύνετ' από μας!
Βουή τα τείχη ξεπερνά καί
καλοσύνταχτος ό οχτρός
με τα λευκά σκουτάρια του
τραβώντας όλο μπρος
πάνω στα κάστρα μας χυμά.
Ποιος θα με σώση; ποιος θα μου
είναι βοηθός
απ' τους θεούς, απ' τίς θεές;
τί άλλο μπορώ ή γονατιστή να πέσω
ευτύς μπροστά
στ' αγάλματα τα θεϊκά;
Ώ μάκαρες καλόθρονοι, ώρα, καί
βιάζει το κακό,
να σας σφιχτοπεριπλεχτώ.
Καιρό τί χάνουμε μ' αυτούς τους
μάταιους οδυρμούς;
Ακούτε ή δεν ακούγετε οι ασπίδες
πού χτυπούν;
τους πέπλους καί τα στέφανα, αν
όχι τώρα πια,
πότε θα τα φυλάξωμε της λιτανείας
μας προσφορά;
Είδες τί χτύπος; όχι ενού
βρόντημα κονταριού.
Τί έχεις σκοπό; τη χώρ' αυτή, δικιά
σου απ' τα παλιά,
θ' αφήσης, Άρη, να χαθή,
με το χρυσό το κράνος θεέ;
στρέψε το μάτι σου καί ιδέ
καί ιδέ τη γης π' αγάπαγες πολύ από
μια φορά.
Προστάτες μας θεοί, προφτάσετ'
Όλοι
δήτε μας τίς παρθένες, πού
πεσμένες
μπρος σας, σκλαβιάς ζητούμε
λυτρωμό.
Κύμα τριγύρ' απ' την πόλη
με λοξές φούντες οχτρών
με του πολέμου τίς πνοές
κοχλάζει.
Πατέρα, Δία παντέλειε, μα βοήθησε
με
κι απ' των οχτρών διαγούμισμα
διαφέντεψε με.
Την πολιτεία περίζωσαν του Κάδμου
Αργείτες.
Τ’ άρματα τα πολεμικά βροντούν,
βροντούνε
κι απ' τα σαγώνια των ατιών δετά
τα γκέμια
πώς φονικά στριγγολογούνε!
Κ' εφτά τρανοί μες στο στρατό
ξεχωριστοί
πολέμαρχοι αρματοζωσμένοι,
όπως τους έτυχε ό λαχνός, στίς
εφτά πύλες προχωρούν.
Μα ώ πολεμόχαρη θεά, κόρη του
Δία,
γίνε της πόλης μας, εσύ Παλλάδα,
ή σωτηρία.
κι ώ καβαλλάρη βασιλιά,
θαλασσοκράτορα
με το ψαροκαμάκι, Ποσειδώνα θεέ
μας,
απ'τίς τρομάρες τούτες γλύτωνε
μας, γλύτωνε μας!
Καί συ Άρη, αλλοί μου αλλοί, την
πόλη αυτή
πόχει απ' τον Κάδμο τόνομά της,
δικιά σου φύλαξέ τηνε, σωστός
προστάτης.
Κι ώ της γενιάς μας, Κύπριδα,
προστάτισσα
μάκρυνε το κακό, γιατί αίμα εμείς
δικό σου
με λιτανείες καί θρήνους τη θεότη
σου
κράζαμε πέφτοντας εμπρός σου.
Κι' ώ Λύκειε βασιλιά ξολόθρεψε
καί τους εχθρούς μας σαν τους
λύκους, να πλερώσουν
τους στεναγμούς μας. Κι ώ συ κόρη
της Λητώς
με τ' αλάθευτο δοξάρι σου
αρματώσου.
Αά, Αά!
Αρμάτων βρόντημα γύρω στην
πόλη γρικώ,
Ήρα μου δέσποινα,
στρίζουν βαρύφορτα τ' αξόνια, να,
των τροχών.
Γλυκειά μου Αρτέμιδα,
κονταροτίναχτος, άκου, φρενιάζει ό
ουρανός.
τί κακό βρήκε την πόλη μας; τ' είναι
να γένη;
ποιό τέλος τάχα, άπ' τους θεούς μας
περιμένει;
Αά, Αά!
Στίς ψηλές έπαλξες χαλάζ' οί πέτρες
πετούν,
ώ φίλε Απόλλωνα,
κι άπ' τα χαλκόδετα σκουτάρια οί
πύλες βροντούν.
Μα ώ συ, που σ' έταξε
ο Δίας στον πόλεμο να δίνης τέλος
καλό,
καί συ, Όγκα δέσποινα, μπροστ' άπ'
την πόλη στημένη,
την σωτηρία η Εφτάπυλη από σας
προσμένει.
Ώ παντοδύναμοι Θεοί, τρανοί
θεοί,
τρανές θεές, αυτής
πυργοφυλάχτορες της γης,
μην παραδώσετε από εχθρού
κοντάρι καταπονεμένα
τα κάστρα μας σ' αλλόγλωσσο
στρατό,
μ' ακούστε μας πού με υψωμένα
τα χέρια τα παρθενικά
σας κράζομε θλιφτά, ευλαβητικά!
Ώ η μόνη μας εσείς απαντοχή,
το χέρι σας απλώσετε θεοί,
πάνω στην πόλη να σωθή,
δείξετε πώς την αγαπάτε.
θυμάστε τις θυσίες μας τις
πάνδημες
γνοιαστήτε μας και βοηθάτε.
τ' άγια μυστήρια με τίς πλούσιες
τις προσφορές μη μου ξεχνάτε.

Α’ επεισόδιο

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Εσάς ρωτώ, ανυπόφερτα
πλάσματα,—μα είναι
καλά πράματ' αυτά για να σωθή μια
πόλη
καί δώσουν θάρρος σε λαό
πολιορκημένο,
να πέφτετε μπρος στων θεών τ'
αγάλματα έτσι
με τ' άγρια αυτά ξεφωνητά και τις
στριγγιές σας,
πού κάνουνε σε γνωστικούς
ανθρώπους φρίκη;
Ά! και στις συμφορές καί στη
γλυκειά ευτυχία
νάδιν' ο Θεός καί νάλειπε από με η
γυναίκα!
γιατί αν της έρθουνε δεξιά, καί ποιός
την πιάνει
στην έπαρση της! μ' αν την
κυριεύση ο φόβος,
τότε είναι πού είναι μιά πληγή για
τους δικούς της.
Σαν τώρα εσείς μ' αυτά τα ξώφρενα
τρεχιά σας
δεξά ζερβά δειλία κακόψυχη
σκορπάτε
μες στο στρατό μας, κ' έτσ' οί
εχθροί, πόχομ' απόξω,
βρίσκουνε μια χαρά το πιο μεγάλο
κέρδος,
ενώ εμείς μέσα φτείρομε τους
εαυτούς μας.
Να τί κερδίζει όταν κανείς ζή με
γυναίκες.
Μα όποιος την προσταγή μου, τώρα,
δεν ακούση,
άντρας, γυναίκα, ή ό,τι κι άλλο πάει
νάναι,
απόφαση θανατική τον περιμένει,
κι από τίς πέτρες του λαού δε θα
ξεφύγη.
Έχει έγνοια ο άντρας, η γυναίκα ας
μη φροντίζη
για τα όξω. μέσ' ας κάθεται, χωρίς
να βλάφτη.
Άκουσες, ή δεν άκουσες, ή σε κουφή
τα λέω;

ΧΟΡΟΣ
Ώ καλογυιέ του Οιδίποδα,
επήρα φόβο π' άκουσα το
βρόντημα,
το βρόντημ' απ' τ' αμάξια τα
βαρύχτυπα
και πόκριξαν ταξόνια τροχοκίνητα
κι άκουσα στων αλόγων ν'
αναδεύουν
γύρω το στόμα, της φωτιάς
γεννήματα,
τα γκέμια, πού τά τιμονεύουν.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Καί τί; μην τάχα ο ναύτης, αν από
την πρύμνα
στην πλώρη τρέξη, θαβρή τρόπο να
γλυτώση,
σάν πάρη πια το κύμα δίπλα το
καράβι;

ΧΟΡΟΣ
Μα ήρθα μ' ασπούδα τρέχοντας
προς των θεών μας τα παλιά τ'
αγάλματα
πόχω σ' αυτούς μονάχα όλα τα
θάρρη μου,
όταν πάνω στίς πύλες μας
μανίζοντας
τ' άγριο τουφάνι της χιονιάς
βροντούσε.
τότ' απ' το φόβο να προσπέσω
πέταξα
στη θεότη, νάθε με βοηθούσε.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Εύχεστε να βαστά στού εχθρού το
δόρυ ο πύργος,
κι αυτό συμφέρει τους θεούς. Γιατί
δε λένε
πως σαν μια πολιτεία χαθή, πάν κι οι
θεοί της;

ΧΟΡΟΣ
Άμποτ' όσο που ζω μην ποτέ μου μ'
Αφήση
των θεών αυτή η σύναξη, μήτε να
δω
εχθρού πόδι την πόλη μου αυτή
να πατήση
καί να την διαγουμίση
κι από φλόγες ζωσμένο εχθρικές
το λαό.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Μπορείς να κράζης τους θεούς, μα
δίχως κ' έτσι
το νου να χάνης. γιατί, ξέρε, η
πειθαρχία
της νίκης είναι καί της σωτηρίας
μητέρα.

ΧΟΡΟΣ
Ναί, μα πιο του θεού τρανή η
δύναμη ακόμα.
καί συχνά κ' έναν όπου δε βλέπει
σωσμό
στη φορτούνα καί πια του
σκεπάζει
μαύρο νέφος τα μάτια, απ' τον
άγριο χαμό
τον σηκώνει με μιας καί γερό τόνε
βγάζει.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Δουλειά 'ναι των αντρών στους
θεούς θυσίες να κάνουν
καί τη βουλή τους να ρωτούν πρίν
πιάση η μάχη.
δουλειά σου εσένα, να σωπάς καί να
μένης σπίτι.

ΧΟΡΟΣ
Νάν' αδάμαστ' η πόλη μας, στους
θεούς το χρωστούμε
κι απ' τα πλήθη του εχθρού να μας
σκέπουν οι πύργοι.
ποια γι' αυτά μου λοιπόν κατηγόρια
φοβούμαι;

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Τους θεούς για να τιμάς εγώ δε σ'
εμποδίζω,
μα για να μη λιγόκαρδους τους
άλλους κάνης,
κάθου ήσυχη κι ας μη σε
παραπαίρνει ό φόβος.

ΧΟΡΟΣ
Σύσμιχτο άκουσα πάταγο τώρα πρί
λίγην ώρα
καί διωγμένη απ' τον τρόμο στην
ακρόπολη τούτη,
των θεών άγιαν έδρα, ήρθα
τρέχοντας φόρα.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Μη λοιπόν τώρ' αν τύχη ή
σκοτωμούς κι ακούτε
ή λαβωμούς, σ' άγρια ξεφωνητά
ξεσπάτε,
κι ο Άρης μ' αυτά 'ναι πού μεθά, μ'
ανθρώπινο αίμα.

ΧΟΡΟΣ
Θέ μου, καί να, γρικώ να
φρουμανίζουν τ' άτια.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Κι αν τα γρικάς κάνε πώς δε γρικάς
καί τόσο.

ΧΟΡΟΣ
Απόβαθα στενάζει η γης. μας
περιζώνουν.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Εγώ 'μαι δω τα μέτρα μου γι' αυτά
να πάρω.

ΧΟΡΟΣ
Τρέμω, το τράνταγμα στις πύλες κι
όλο αυξαίνει.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Σώπα, δεν παύεις πια να λες τέτοια
στην πόλη;

ΧΟΡΟΣ
Άγιοι θεοί, τα κάστρα μας μην
παρατάτε.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Κακή ώρα νάχης! δε θα πής πια να
λουφάξης;

ΧΟΡΟΣ
Από σκλαβιά φυλάχτε με, ώ θεοί της
χώρας!

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Συ ρίχτεις στη σκλαβιά καί σε κι όλη
την πόλη.

ΧΟΡΟΣ
Δία, στρέψε στους εχθρούς τα βέλη
της οργής σου.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Δία, πράμα πού ηύρες να μας δώσης,
τίς γυναίκες!

ΧΟΡΟΣ
Τρισάθλιο, σαν τους άντρες πού
τους παίρνουν σκλάβους.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Πάλι κακογλωσσάς, ενώ αγγίζεις τ'
αγάλματα;

ΧΟΡΟΣ
Τη γλώσσα, της λιγόψυχης, μού
αρπάζει ο φόβος.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Αν σου ζητούσα, μια μικρή μούκανες
χάρη;

ΧΟΡΟΣ
Όσο μπορείς πιο γρήγορα λέγε να
δούμε.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Σώπα, δυστυχισμένη. καί μη
δειλιάζεις τους δικούς σου.

ΧΟΡΟΣ
Σωπαίνω κι ότι 'ναι γραφτό μ' όλους
ας πάθω.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Αντίς εκείνα, αυτό σου προτιμώ το
λόγο.
καί τούτο ακόμα. από τ' αγάλματα
τραβήξου
καί στους θεούς τη μόνη ευχή π'
αξίζει κάνε,
νά ναι μαζί μας σύμμαχοι. κι όταν θα
κούσης
τα τάμματά μου εμένα, ψάλλ' εσύ
κατόπι
τον άγιο ολολυγμό σαν αίσιο παιάνα,
συνήθειο ελληνικό στίς θυσίες
επάνω,
θάρρος στους φίλους, πού σκορπά
του εχθρού το φόβο.
Λοιπόν, στης χώρας τους θεούς τους
πολιούχους,
στους προστάτες των κάμπων καί
της αγοράς μας,
στης Δίρκης τίς πηγές καί στού
Ισμηνού το ρέμμα
τάζω, αν μας έρθουν δεξιά καί σωθή
η πόλη,
ποτάμι το αίμα από τ' αρνιά να τρέξη
απάνω
στους βωμούς των θεών,
γιορτάζοντας τη νίκη,
καί τους αγίους των τους ναούς θέ
να στολίσω
μ' εχθρών αρματωσιές
κονταροκαρφωμένες.
Τέτοιες ευχές καί συ να κάνης δίχως
θρήνους,
μηδέ με μάταια κι άγρια σκούγματα
τρόμου,
πού δε γλυτώνεις πιότερο μ' αυτά
απ' τη μοίρα.
Μα εγώ θα πάω στίς εφτά του
κάστρου πύλες
έξ πολεμάρχους καί με μένα εφτά να
στήσω
αντίκρυ στους εχθρούς μεγάλους
αντιμάχους,
πρίν νάρθουν βιαστικά μηνύματα καί
λόγια
γοργόσπαρτα κ' ή φωτιά 'νάψη απ'
την ανάγκη.

αʹ στάσιμο

ΧΟΡΟΣ
Νάθε ημπόρου! μα πού ό φόβος δεν
αφήνει
την καρδιά μου μες στα στήθεια να
ήσυχάση...
Η έγνοια, πόχει στη ψυχή μου
εμπρός θρονιάσει,
των εχθρών τον τρόμο ανάβει καί δε
σβήνει.
Τους φοβούμαι, σαν τους όφιους
περιστέρι
το πασίτρομο για τ' άλουβα πουλιά
του,
π' ολοτρίγυρα στη δόλια τη φωλιά
του
έχουν στήσει κακοσύντυχο καρτέρι.
Γιατί ορμούν άλλοι στους πύργους,
σμάρια, στάρια,
πλήθια ολάκερα- καί τί θα γενώ;
κι άλλοι ρίχνουνε χαλάζι τα λιθάρια
στο λαό μας το γυροζωσμένο.
Σώσετε, ώ θεοί Διογέννητοι όλοι ,
το στρατό με κάθε τρόπο καί την
πόλη.
Γιατί τάχα ποια θα βρήτε κι άλλη
Χώρα
πιο καλή, σαν θέλετε την παραδώση
στους εχθρούς αυτή τη γη την
πλουτοφόρα
καί της Δίρκης το νερό, πού όσοι κι
αν όσοι
ποταμοί τον κόσμο τρέχουν,
το πιοτό της το καλόθροφο δεν
έχουν;
Καί γι' αυτό, θεοί της πόλης μας
προστάτες,
στους εχθρούς, πού μας περίζωσαν
τα κάστρα,
ρίχτ' απάνω συμφορά
ανθρωποχαλάστρα,
πού να παίρνουνε τα πόδια τους στίς
πλάτες.
και χαρίζετε τη νίκη στο στρατό μας
καί στην πόλη σωτηρία. καί σταθήτε
καλοθρόνιαστοι όπως είστε ανάμεσο
μας.
τίς πικρές τίς λιτανείες μας
σπλαχνιστήτε.
Τόσο μια πανάρχαια πόλη, ώ τί
κρίμα,
να τη στείλετε στον Άδη κουρσεμένη
απ' ενού Αχαιού κοντάρι καί να γένη
έτσι ανάξια απ' τους θεούς της
στάχτη θρύμα.
Κ' οί γυναίκες σκλαβωμένες, ωϊμένα,
νιές καί γριές σαν τάλογα να τίς
τραβάνε
απ' τις χήτες, με τα ρούχα
ξεσκισμένα,
ενώ η πόλη θε ν' αδειάζη όλη
αντάρα
καί βουή σύσμιχτη των σκλάβων πού
χαλάνε.
βαρείες τύχες πού προσμένω με
τρομάρα!
Κι ώ τί κλάμα, που οι αθώες οι
κορασίδες,
πρίν την ώρα καί την τίμια τη χαρά
τους,
μαύρη στράτα θε να πάρουν,
αγουρίδες
ωμοτρύγητες, μακρυά απ' τα γονικά
τους.
Ώ μακάριοι πού πεθαίνουν, πρίν να
δούνε
όσα ή πόλη μαύρα κι άραχλα
παθαίνει
μια που πάρθηκε. εδώ σφάζουν, κεί
τραβούνε,
φωτιά βάζουν καί τα πάντα καπνός
χραίνει
κι ο θεός του ολέθρου ό Άρης, πού
δριμώνει
μ' άγρια λύσσα, πάσα ευσέβεια
βεβηλώνει.
Μες στίς ρούγες βρουχισμός καί
γύρω μάντρες
από πύργους εχθρικούς την πόλη
ζώνουν,
οί άντρες σφάζονται απ' τους άντρες
κι άθλια σκούζοντας τα βρέφη πού
σκοτώνουν
με το γαίμα το βυζί πού πίνουν
βρέχουν.
Χέρι χέρι οί αρπαγές κ' οί κούρσες
τρέχουν,
φορτωμένους απαντούνε οί
φορτωμένοι
κι ό άδειος κράζει τ' αδειανού νάχη
κολλήγα,
μα ό καθένας στο μεράσι ούτε πιο
λίγα
ούτε κι ίδια θέλει νάχη. - Ώ, τί 'ν' να
γένη!
Χύμα χάμου όλ' οί καρποί λύπη σου
φέρνουν,
με πικρό οί νοικοκυρές μάτι
κοιτάζουν.
πλήθια ανάκατα της γης τα δώρ'
αρπάζουν
τ' αδιαφόρετα τα κύματα καί
σέρνουν.
Καί πρωτόπαθες νέες σκλάβες με
γιομάτη
την καρδιά απ' της συμφοράς τη νέα
την τύχη
περιμένουν κάποιου αφέντη εχθρού
κρεββάτι,
όποιος νάναι ο νικητής πού θα τους
τύχη.
μόνη ελπίδα, του θανάτου ή νύχτα
αν σώση
απ' τα ολόκλαυτα δεινά να μας
γλυτώση.

βʹ ἐπεισόδιο

Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ
Να του στρατού ό κατάσκοπος, αν
δε γελιούμαι,
κάποια καινούργιαν είδηση, φίλες,
μας φέρνει
με βία τ' αδράχτια στρέφοντας των
ποδαριώ του
Μα να κι ό ίδιος ό βασιλιάς ό γυιός
του Οιδίπου
φτάνει να μάθη σε καιρό τα νέα
μαντάτα
κι από τη βία κι αυτός δεν πάει τα
πόδια ταίρια.

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Όλα τα ξέρω να σας πω για τους
εχθρούς μας
καί για ποια πύλη τράβηξε καθένας
κλήρο.
Πρώτα στου Προίτου εμπρός τίς
πύλες απ' τα τώρα
βροντάει ό Τυδέας. μα ό μάντης του
Ισμηνού το ρέμμα
δεν τον αφήνει να περάση, γιατί
δείχνουν
όχι καλά οί θυσίες. μ' απ' τη λύσσα
εκείνος
καί του πολέμου τη μανία
ξεφρενιασμένος,
σαν όφιος στο μεσημερνό χουγιάζει
κάμμα
καί λούζει με βρισιές το σοφό μάντη
Οικλείδη,
πώς μπρος στη μάχη καί στο θάνατο
ζαρώνει
από ανανδρία. καί τέτοια κράζοντας
τινάζει
τρείς δασές χήτες πού του
κρέμουνται απ' το κράνος,
καί κάτω άπ' την ασπίδα χάλκινα
κουδούνια
τρομάρα ηχολογούν κ' έχει σ' αυτήν
απάνω
τέτοια περήφανα σημάδια
δουλεμένα:
τον ουρανό πού αστράφτει άπ'
άστρα καί στη μέση
βασίλισσα των άστρων σ' όλη της τη
δόξα
λάμπ' η Σελήνη ολόγιομη, της
νύχτας μάτι.
Με τέτοια ξώφρεν' άρματα σα
ξεπαρμένος
χουγιάζει εμπρός στον ποταμό
διψόντας μάχη,
σαν τ' άτι πού τη ζώρη του ξαφράει
στα γκέμια
καί φρουμανίζει ως πού τη σάλπιγγα
ν' ακούση.
Ποιό θενά στείλης μπρος σ' αυτόν;
ποιος, σα θ' ανοίξουν
του Προίτου οί πύλες, άξιος να τίς
διαφεντέψη;

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Δεν ειμ' εγώ που οί αρματωσιές να
με τρομάζουν,
ουδέ ξέρω πληγές ν' ανοίγουν τα
σημάδια
καί δίχως δόρυ να δαγκούν
κουδούνια η φούντες.
Μα όσο γι' αυτή τη Νύχτα, πούναι,
λες, απάνω
στην ασπίδα κι αστράφτει με τ'
ουράνια τ' άστρα,
ίσως με νόημα μάντης να γενή για
κάποιον.
Γιατ' αν ή νύχτα στα νεκρά τα μάτια
πέση
αυτού, πού το περήφανο κρατάει
σημάδι,
μ' όλα τα δίκια αληθινά θα του
ταιριάση
κι ό ίδιος την ίδια του πομπή θάχει
μαντέψει.
Μα εγώ τον άξιο αντίκρυ στον Τυδέα
θα στήσω
γυιό του Αστακού, να διαφεντεύη
αυτή την πύλη.
από πολύ τρανή γενιά τιμάει το
θρόνο
της ντροπής κι αποστρέφεται τίς
κομποφάνειες,
αργός στα αισχρά, δειλός δε
συνηθίζει νάναι
κ' η ρίζα του από των Σπαρτών
κρατάει το γένος
π' άφησε ό Άρης ζωντανούς. ντόπιο
βλαστάρι
με τα όλα του, ό Μελάνιππος. το
τέλος βέβαια
ό Άρης θα κρίνη με τα ζάρια του,
αυτόν όμως
το δίκιο της συγγένειας παρά καθ'
άλλον
στέλνει, για ν' αποδιώξη το εχθρικό
κοντάρι
μακρυά άπ' τη μάννα γη, πού τον
γεννούσε.

ΧΟΡΟΣ
Είθε να δώσουν οί θεοί
στο δικό μου τον πρόμαχο τη νίκη,
πού μ' όλα του τα δίκια ξεκινά
για την πατρίδα του να πολεμήση.
μα τρέμω, μη μου γράφεται να ιδώ
τον θάνατο δικούς μας να θερίζη.

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Είθε λοιπόν σ' αυτόν τη νίκη ό θεός
να δώση.
Έπειτα, ό Καπανέας στην πύλη
Ηλέχτρα πήρε
θέση απ' τον κλήρο, αντίθεος πάλι
αυτός άλλος
κι από τον πρί χειρότερος, πού ή
έπαρση του
δεν έχει μέτρο ανθρώπινο. τέτοιες
φοβέρες
ρίχτει στους πύργους μας, πού ή
τύχη ας μη αληθέψη:
Θέλει δε θέλει, λέει, ό θεός, θα την
κουρσέψη
την πόλη μας αυτός κι ούτ' αν στα
πόδια μπρος του
σκάση του "ία η συνερισιά, θα τον
κρατήση.
γι' αυτόνα, λέει, κι οί αστραπές κ' οί
κεραυνοί του
με του ήλιου του μεσημερνού την
κάψα μοιάζουν.
Κ' έχει σημάδι άντρα γυμνό πού
κρατεί φλόγα
καί λάμπ' η δάδα αρματωμένη στη
δεξιά του
καί με χρυσά ψηφιά, "Θα κάψω,
λέει, την πόλη."
Πάνω σε τέτοιον άντρα στείλε... ποιό
να στείλης;
ποιός νάβγη εμπρός του αδείλιαστος
στίς καυχησές του;

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Κέρδος για μας κι αυτό πάνω στο
κέρδος τάλλο.
γι' ανθρώπους, πόχει πάθει ό νους
καί παραδέρνουν,
αληθινός κατήγορος γίνεται ή
γλώσσα.
Κι ό Καπανέας είν' έτοιμος άπ' τίς
φοβέρες
στα έργα να 'ρθή καί τους θεούς
καταφρονόντας
το στόμα του σε μπόσικια χαρά
γυμνάζει,
κ' ενώ είν' αυτός θνητός,
βροντοφωνάει του "ία
ψηλά στον ουρανό
φουρτουνιασμένα λόγια.
Μα έγνοια του, ελπίζω, πώς καθώς
του αξίζει θάρθη
απάνου του του κεραυνού η φωτιά,
πού διόλου
με ήλιου μεσημερνού τη κάψα δε θα
μοιάζη.
Όσο από μας, στο πείσμα της
αχρείας του γλώσσας,
έχει κι όλα ταχθή παλληκάρι αντικρύ
του,
πού το λέει η καρδιά του, ό αντρείας
ό Πολυφόντης
φύλακας άξιος μπιστεμού, γιατί τον
σκέπει
προστάτισσά του η Αρτέμιδα κ' οί
θεοί οί άλλοι.
λέγε άλλον τώρα σ' άλλη πύλη
κληρωμένο.

ΧΟΡΟΣ
Κακιά ώρα να τον βρή πού για την
πόλη
τέτοιες ξερνάει κατάρες καί το βόλι
του κεραυνού ας τον σταματήση,
πρίν μέσ' στα σπίτια μου χυμίση
κι άπ' την παρθενικιά μου τη
φωλιά
με κοντάρι περήφανο με
ξεπορτίση.

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Ποιος έπειτα κληρώθηκε καί για ποια
πύλη
τώρα θα πω. λοιπόν του Ετεόκλου
τρίτου ό κλήρος
πήδηξε από τ' ανάσκελο χάλκινο
κράνος,
για να ρίξη το λόχο του στίς Νηστές
πύλες.
Καί γύρο φέρνει τ' άτια του, πού
φρουμανίζουν
στα γκέμια θέλοντας να είχαν ριχτεί
στίς πόρτες
κι άγρια σφυρίζουν οί χημοί, πού απ'
τα ρουθούνια
τα φουσκωμένα φυσομάνισμα
γιομίζουν.
Κ' η ασπίδα του έχει διόλου ταπεινό
σημάδι,
έναν οπλίτη πού ανεβαίνει σκάλα
επάνω
σε πύργο εχθρών μ' απόφαση για να
τον πάρη.
καί με ψηφιά κι αυτός φωνάζει
συθεμένα
πώς ούτε κι ό Άρης θα τον βγάλη
από τους πύργους.
Λοιπόν αντίκρυ καί σ' αυτόν στείλε
τον άξιον
από ζυγό σκλαβιάς την πόλη μας να
σώζη.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Θάστελλα ευτύς τέτοιον πού λες. μ'
από μιά τύχη
έχει σταλή ένας κιόλα, πού την
έπαρση έχει
μόνον στα χέρια, ό Μεγαρέας, του
Κρέοντα σπέρμα
κι απ' των Σπαρτών το γένος, πού δε
θα τρομάξη
το λυσσασμένο χουγιατό απ' τ'
αλογήσιο
φρουμάνισμα, να πάρη πόδι από τίς
πύλες,
μα ή θα πληρώση με το γαίμα του το
χρέος
στη γη πού τον ανάθρεψε, ή αφού
θα πάρη
τους δύο άντρες καί την πόλη
πούναι στην ασπίδα,
θα τα στολίση λάφυρα στο πατρικό
του.
Άλλου καύχησες 'πές καί μη μου τίς
ζηλεύεις.

ΧΟΡΟΣ
Για σε την νίκη, ώ των σπιτιών μου
πρόμαχε,
παρακαλούν οί ευχές μου κι όλεθρο
για κείνους.
κι έτσ' όπως για την πόλη μας
ασύφταστα
καυχιολογούνται με βλαμμένα
φρένα,
έτσι ας τους δη κι ό Δίας ό εκδικητής
με βλέμματα οργισμένα.

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Τέταρτος άλλος, πού τίς διπλανές τίς
πύλες
πήρε της Όγκας Αθηνάς, με βοή
σιμώνει
γίγαντας στο κορμί καί στο
παράστημα του,
ό Ιππομέδοντας, πού όταν να
γυρνάη τον είδα
στα χέρια αλώνι ολάκερο - τη
στρογγυλή του
ασπίδα λέω - ανατρίχιασα καί δεν τ'
αρνιούμαι.
Δε θάταν βέβαια ένας κοινός αυτός
τεχνίτης
πού τέτοια απάνω της δουλειά του
έχει σκαλίσει:
έναν Τυφώνα, πού απ' το
φλογοβόλο στόμα
βγάζει στριφτό καπνό, της φωτιάς
μαύρο αδέρφι.
κι αρμαθιές φείδια στρώνουν γύρω
το στεφάνι,
τον ανακουφωτό πού περιζώνει
δίσκο.
Κι ό ίδιος ρέκαζε αλαλά κι Άρη
γιομάτος
λυσσάει για μάχη σα μαινάδα μ'
άγρια μάτια.
Πρέπει λοιπόν απ' την ορμή τέτοιου
ενός άντρα
καλά να φυλαχτούμε, γιατ' οι
κομπασμοί του
από τώρα σκορπούν το φόβο εμπρός
στίς πύλες.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Μα πρώτα η Όγκα η Αθηνά, πού έξω
άπ' τη Θήβα
κάθεται πλάϊ στην πύλη αυτή,
εχθρεύοντάς του
την έπαρση, σαν άγριο φείδι άπ' τα
πουλιά της
θε ν' αποδιώξη . κ' έπειτα ό γενναίος
Υπέρβιος
του Οίνοπου ό γυιός διαλέχτηκε για
νάβγη μπρος του,
πού ξέρει το γραφτό της μοίρας ν'
αντικρύση,
όταν θα τύχ' η ανάγκη, καί κανείς
ψεγάδι
στη λεβεντιά καί την αντρεία κι
αρματωσιά του
δε θα του βρή. κι ορθά ό Ερμής τους
έχει σμίξει.
εχθρός μ' εχθρό θα 'ρθούν στα χέρια
αυτός καί κείνος
κι εχθρούς με τίς ασπίδες των θεούς
θα κρούξουν.
γιατ' έχει ό ένας τον Τυφώνα, που
άπ' το στόμα
βγάζει φωτιές. στού Υπέρβιου πάλι
την ασπίδα
στητός ό Δίας τον κεραυνό κρατάει
στα χέρια,
κι ό Δίας να νικηθή, κανείς ποτέ δεν
τό ειδε.
(Τέτοιους λοιπόν έχουν θεούς να
τους φυλάγουν,
κι είμαστε με των νικητών εμείς το
μέρος
κι εκείνοι με των νικημένων αφού
βέβαια
είναι πιο δυνατός απ' τον Τυφώνα ό
Δίας.
καί το ίδιο, φυσικά, καί με τους δυό
θα τύχη,
καί τον Υπέρβιο, σύμφωνα με το
έμβλημα του,
θε να γλυτώση ό "ίας, πόχει στην
ασπίδα.

ΧΟΡΟΣ
Πιστεύω εκείνος, πόχει στην ασπίδα
του
το γυιό της Γης, τον άγριο αντίμαχο
του Δία,
εικόνα στους θνητούς ανθρώπους
μισητή
καί στους θεούς πού αιώνια ζουν στα
ουράνια ύψη,
την κεφαλή του την κακή
στίς πύλες μας μπροστά πώς θα
συντρίψη.

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Ο θεός να δώση. κι έρχομαι στον
πέμπτο τώρα
που τάχτηκε στη Βορεινή την
πέμπτη πύλη,
στού Αμφίονα του Διογέννητου
κοντά το μνήμα.
κι ομώνει στο κοντάκι αυτός πόχει
στο χέρι
καί πού με πίστη το τιμά κι άπ' το
θεό του
κι από το φως του πιότερο, πώς θα
κουρσέψη
την πόλη των Καδμείων καί στού "ία
το πείσμα.
Έτσι μιλάει κι αυτός, ωριόκορμο
βλαστάρι
από βουνήσια μάννα, αντρόπαιδο
λεβέντης,
που ότι καί ξεμυτάει στο μάγουλο
του τάνθος,
σγουρής τρίχας πυκνής που η πρώτ'
η νιότη αδρύνει.
Κι όμως μ' άγριαν ορμή, πού διόλου
δεν ταιριάζει
με το παρθενικό όνομα του, καί με
κάτι
μάτια πού βγάζουν σπίθες, καταδώ
ζυγώνει
ό Αρκαδηνός Παρθενοπαίος. πού
ενώ είναι ξένος,
με τα όλα του εννοεί το χρέος της
θροφής του
να ξεπλερώση στο Αργός. κι ήρθε,
φαίνεται, όχι
να εμπορευτή τον πόλεμο, κι ουδέ
το δρόμο
το μακρυνό πού διάβηκε, να τον
ντροπιάση.
Κι ακόμπαστος κι αυτός στίς πύλες
μπρος δε στέκει.
γιατί το ντρόπιασμα της πόλης μας
απάνω
στη χάλκινη του ασπίδα, σκέπη του
κορμιού του,
στριφογυρνούσε: καρφωτή με τέχνη
εικόνα
ξώκρουστη, φανταχτή, της
ωμοφάγας Σφίγγας
μ' έναν κάτω απ' τα νύχια της απ'
τους Καδμείους,
πού επάνω του τα πιότερα να
χτυπούν βέλη.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Νάταν απ' τους θεούς τα επίχειρα να
βρίσκαν
των λογισμών των, καί να χάνονταν
πανάθλια
μαζί με κείνες τις ανόσιες καύχησές
των.
Μα καί γι' αυτό σου τον Αρκάδα
βρίσκετ' ένας
με δίχως κομπασμούς, μα πού η
δεξιά του βλέπει
τί έχει να κάνη - ο Άχτορας, αδερφός
τάλλου
πού είπαμε πρίν πού δε θ' αφήση
έτσι μια γλώσσα
δίχως φράχτες να πλημμυρήση μες
στα κάστρα
για να πληθύνη συμφορές, ούτε καί
νάμπη
στην πόλη εκείνος, πόχει την εικόνα
τάγριου
καί μισητού θεριού σ' εχθρικιά
ασπίδα επάνω.
μ' απ' όξω αυτή, παράπονα μαζί του
θάχη,
όταν θα τρώη πυκνές κρουξιές κάτω
άπ' την πόλη.
Καί πρώτα ό θεός, πιστεύω πώς δε
θάβγω ψεύτης.

ΧΟΡΟΣ
Περνάει ό φόβος μες στα στήθια
μου
κι ορθές σηκώνουνται της κεφαλής
μου οι τρίχες
ν' ακούω τα μεγάλα λόγια των,
που από μεγάλο οι ανόσιοι
κομπάζουν στόμα.
Μα άμποτε να τους ξολοθρέψουν
οι θεοί
σ' αυτό το χώμα.

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Τώρα έρχομαι στον έχτον, άνθρωπο
με γνώση
κι αντρεία ξεχωριστή, τον Αμφιάραο
μάντη.
αυτός στημένος μπρος στην πύλη
Ομολωΐδα
μ' ένα σωρό βρισιές φορτώνει τον
Τυδέα,
το φονιά, πού τη χώρα του έφερε
άνω κάτω,
τον πιο μεγάλο του κακού δάσκαλο
στ' Άργος,
του θανάτου υπουργό, της Ερινύας
κλητήρα,
το σύμβουλο, για τα κακά όλ' αυτά,
του Αδράστου.
Κ' έπειτα πάλι βλέποντας τον αδερφό
σου,
με μάτια ανάστροφα του κράζει:
"Πολυνείκη"
—χωρίζοντας σε δυο στο τέλος τ'
όνομά του—
καί τέτοια λέει το στόμα του. "είν'
αυτό πράμα
που να το στρέγουν οί θεοί; κι είναι
τιμή σου
για να τ' ακούν οί απόγονοι καί να το
λένε,
πώς ξένον έφερες στρατό για να
ρημάξης
τη χώρα των πατέρων σου καί τους
θεούς της;
ποιά δίκη, πες, τα δάκρυα μάννας θα
στεγνώση;
καί πώς την πατρική σου γη,
εχθροπατημένη
εξ αφορμής σου, με το μέρος σου
πια θάχης;
Αλήθεια εγώ θέ να παχύνω αυτό το
χώμα
κάτω απ' τη γη την εχθρική
κρυμμένος μάντης.
μα εμπρός! κι ελπίζω να μην πέσω
δίχως δόξα.
Τέτοια έλεγε, χωρίς επίδειξες
κρατόντας
την ολόχαλκη ασπίδα του. κι ούτε
κανένα
σημάδι ήταν επάνω της. γιατί δε
θέλει
να φαίνεται ξεχωριστός, μα νάναι
αλήθεια
βαθύ καρπολογόντας μες στο νου
του αυλάκι,
απ' ούθε οί καλοστόχαστες βουλές
βλασταίνουν.
Σ' αυτόν αντίκρυ φρόνιμους κι
αντρείους να στείλης
— η γνώμη μου είναι — αντίπαλους.
γιατ' όποιος
σέβεται τους θεούς, να τον φοβάσαι
πρέπει.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Αλλοίμονο, ποια τύχη σμίγει εδώ
στον κόσμο
τον δίκαιο άνθρωπο μαζί με τους πιο
ανόμους!
Σαν τη κακή τη συντροφιά χειρότερο
άλλο
δεν είναι σε καμμιά δουλειά, καί να
σοδέψης
μην καρτεράς καρπό απ' αυτή. απ'
τα χωράφια
της αμαρτίας θάνατος
καρπολογιέται.
Αν ένας θεοφοβούμενος στο ίδιο
καράβι
βρεθή με ναύτες έτοιμους για κάποιο
κρίμα,
πάει, χάθηκε μαζί με την αντίθεη
φάρα.
Κι' αν ζή, αυτός δίκαιος άνθρωπος,
με συντοπίτες
εχθρόξενους καί πού θεό δε
λογαριάζουν,
θα πάη χαμένος άδικα μες στο ίδιο
δίχτυ
κι άπ' το ίδιο χτύπημα θεού, που
όλους θέ νάβρη.
Έτσι τώρα κι αυτός του Οϊκλέα ό
γυιός ό μάντης,
φρόνιμος άντρας, δίκαιος, ευσεβής κι
αντρείος,
μέγας προφήτης, μια που δίχως να
το θέλη,
με ανόσιους, αυθαδόστομους έσμιξ'
ανθρώπους,
πού τραβούν το μακρύ να πάρουν
δρόμο πίσω,
μες στα ίδια δίχτυα θα συρθή— αν
θεός θέλη.
Μα εγώ φοβούμαι πώς αυτός ούτε
θα ορμήση
στίς πύλες καν, κι όχι γιατί του λείπει
αντρεία
καί δεν το λέει ή καρδιά του, μα
γιατί το ξέρει
πώς άφευχτα νεκρός στη μάχη θενά
πέση,
αν του Απόλλωνα οί χρησμοί δεν
είναι στείροι,
καί ξέρει ή να σωπαίνη, ή τα πρεπά
να λέη.
Μα όπως καί νάναι, αντίκρυ καί σ'
αυτόν θα στήσω
εχθρόξενο φρουρό της πύλης, το
Λαστένη,
γέρο στο νου, μα έχει κορμί
παλληκαρίσιο,
γρηγορόδρομο μάτι κι όχι οκνό το
χέρι
ν' αρπά του εχθρού τ' απόσκεπα με
το κοντάρι.
Μα δώρο του θεού στον πόλεμο
είναι η νίκη.

ΧΟΡΟΣ
Δόστε στην πόλη μας τή νίκη
εσείς, θεοί,
τα δίκια μας ακούονται παρακάλια
καί στρέψετ' όλη του πολέμου την
οργή
σ' αυτών, πού πλάκωσαν τη γη
μου, τα κεφάλια.
τον κεραυνό του ό Δίας ας ρίξη
έξω άπ' τους πύργους καί να τους
σύντριψη.

ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Ο έβδομος τώρα πού στην έβδομη
την πύλη
στέκετ' αντίκρυ, ό ίδιος ό αδερφός
σου, άκου
τί καταριέται κ' εύχεται να βρούν την
πόλη:
Αφού τους πύργους μας πατήση καί
της χώρας
άρχοντας κηρυχθή, της νίκης ν'
αλαλάξη
τον παιάνα, κι έπειτα να μετρηθή με
σένα
κ' ή σε σκοτώση καί νεκρός δίπλα
σου πέση,
ή, ζωντανός, σου εκδικηθή την
ατιμία
της εξορίας του διώχνοντας έτσι καί
σένα.
Τέτοια φωνάζει κράζοντας ό
Πολυνείκης
τους γενεθλίους θεούς της πατρικής
της χώρας
για να επιβλέψουν τίς ευχές του
πέρα ως πέρα.
Καί νέα κρατεί ολοστρόγγυλη στο
χέρι ασπίδα
μ' επάνω της διπλό σημάδι
δουλεμένο:
έναν πολεμιστή φτιασμένο από
χρυσάφι
μια γυναίκα οδηγά, που σεμνά πάει
εμπρός του
πως νάναι τάχα ή "ίκη αυτή, καθώς
το λένε
τα γράμματα "Θα ξαναφέρω αυτόν
να πάρη
πίσω τη χώρα και τα πατρικά του
σπίτια."
Τέτοιες είναι λοιπόν οι φαντασίες
εκείνων.
μα βέβαια παράπονο λέω να μην
έχης
γι' αυτά τα νέα που σου έφερα. μα o
ίδιος τώρα
κρίνε πώς το καράβι μας θα
τιμονέψης.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Ώ θεομίσητη εσύ καί πολύ
Θεοβλαμμένη
του Οιδιπου η παντοδάκρυτη γενιά
δική μου,
ωϊμέ! και πιάνουν τώρα οι πατρικές
κατάρες.
Μα δεν ταιριάζουν κλάματα ουδέ
μοιρολόγια
μήπως κι άλλος πιο αβάσταχτος
ξεσπάση θρήνος.
Όσο γι' αυτόν, πού αξίζει αλήθεια τ'
όνομά του,
τον Πολυνείκη, γρήγορα θα ιδούμε
ως πόσο
το έμβλημα θα του στρέξη κι αν τον
φέρουν πίσω
τα χρυσά γράμματα πού πάνω στην
ασπίδα
με της ψυχής του ξεχειλίζουνε τη
λύσσα.
Γιατί αν του παραστέκονταν του "ια
η κόρη,
Δίκη ή παρθένα, στα έργα του και τις
βουλές του,
ίσως να γίνουνταν κι αυτό. μα ούτε
σα βγήκε
απ' της μητέρας τα σκοτάδια, ούτε
στα χρόνια
πού μεγάλωνε κι έφτασε στα πρώτα
νειάτα
κι ούτε σαν πύκνωσαν οι τρίχες του
γενειού του,
η Δίκη καταδέχτηκε να τον κοιτάξη.
κι ουδέ τώρα πιστεύω, πού ήρθε να
χαλάση
την πατρική του γη, πώς πλάϊ του
θενά στέκη.
ή όλως διόλου ψευτονόματη θέ
ναταν
η Δίκη, αν είχε συντροφιά με τέτοιον
άντρα,
πού η τόλμη του δε σταματά μπρος
σ' όποιο κρίμα.
Σ' αυτά έχοντας τα θάρρη μου
πηγαίνω ο ίδιος
να του έβγω αντίκρυ. καί ποιος
άλλος με ποιο δίκιο;
άρχοντας μ' άρχοντα και μ' αδερφό
αδερφός του
κ' εχθρός μ' εχθρό θα χτυπηθώ.
Φέρτε μου αμέσως
τις κνημίδες, σκεπή για πέτρες και
σαΐτες.

ΧΟΡΟΣ
Μη πολυαγάπητε, του Οιδίπου γυιέ,
μη γίνης
όμοιος στο νου μ' αυτόν, πού όσ'
άκουσε του αξίζουν.
είν' αρκετό οι Καδμείοι με τους
Αργείους ναρθούνε
στα χέρια. κι έχει καθαρμό το τέτοιο
το αίμα.
μα δυό αδερφιών ο θάνατος έτσι απ'
το ίδιο
το χέρι τους, ποτέ το κρίμ' αυτό δε
λυώνει.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Αν είναι δίχως ντρόπιασμα το κακό
νάρθη,
καλώς! γιατ' είν' για τους νεκρούς το
μόνο κέρδος.
μα κακό με ντροπή, μην πής πώς
δόξα φέρνει.

ΧΟΡΟΣ
Τι ν' αυτός, γυιέ μου, ο πειρασμός; η
θεοβλάβη πού
με λύσσα πολεμόχαρη γιομίζει σου
το νού;
μη σε ξεσύρη. την αρχή πνίξε
πάθους κακού.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Μια πού το σπρώχνει έτσι ό θεός το
πράμα, ας πάη
πρίμα στου Κωκυτού το γραμμένο
της κύμα
όλη, στο Φοίβο η βδελυχτή, του
Λάϊου η γέννα.

ΧΟΡΟΣ
Πολύ ωμοβόρα επιθυμία σε
σπρώχνει, φονικό
να κάμης, πού πικρό θέ νάχη το
καρπό,
γιατ' είναι κρίμ' αντίθεο το αίμα τ'
αδερφικό.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Γιατ' η κακιά μαύρη Κατάρα ενός
Πατέρα
καθόντας πλάϊ μου αδάκρυτη με
ξερά μάτια
μου λέει πώς κέρδος μια ώρα πρίν
ναρθή το τέλος.

ΧΟΡΟΣ
Μα εσύ μην παρασέρνεσαι. κι ούτ'
άναντρο κανείς
θέ να σε πή πού πέτυχες να σώσης
τη ζωή.
τα σπίτια αφήνει φεύγοντας η μαύρ'
η Ερινύς
πού τη θυσία τους δέχουνται οί θεοί.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Οι θεοί! μα τώρα πια λίγο μας
λογαριάζουν
καί μόνο αξία στα μάτια τους έχει ο
χαμός μας.
τί να τον γαλιφεύουμε το χάρο
ακόμα;

ΧΟΡΟΣ
Κάν τώρα, όσο 'ναι έτσι κοντά. γιατί
με τον καιρό
μπορεί να στρέψ' η γνώμη της κι η
Μοίρα σου ναρθή
μεταλλαγμένη, πνέοντας μ' αγέρα
πιο απαλό.
μα τώρ' ακόμα βράζει μ' άγρια οργή.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Γιατί από τις κατάρες ξέσπασε του
Οιδίπου .
κι αληθινά τα Οράματα του ύπνου
μου βγήκαν,
πού με μαχαίρι μας μοιράζανε το
βίος του.

ΧΟΡΟΣ
Άκου και μας γυναίκες, αν και δε μας
στρέγεις.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Λέγετε, αν έχη διάφορο. μα λίγα
λόγια.

ΧΟΡΟΣ
Άφις το δρόμο αυτό στην έβδομη
την πύλη.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Με λόγια δε στομώνεις γνώμη
ακονισμένη.

ΧΟΡΟΣ
Μα έχει τιμή από τους θεούς κι
άδοξη νίκη.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Δεν πάει το λόγο αυτό να στρέγη ο
στρατιώτης.

ΧΟΡΟΣ
Μα το αίμα του ίδιου σου αδερφού
θες να τρυγήσης;

ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Κακό πού δίνουνε οι θεοί δεν το
ξεφεύγεις.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

ΧΟΡΟΣ
Τρέμω σύγκορμη τη σπιτοκαταλύτρα
τη φριχτή θεά, πού με θεούς δε
μοιάζει,
την αλάθευτη της συμφοράς
μηνύτρα
Ερινύα, πού ενός γονιού η κατάρα
κράζει,
μην τις ξώφρενες ευχές σε τέλος
βγάλη
πόκαμε στου νου του ο Οιδίποδας τη
βλάβη.
γιατ' η αμάχη αυτή σπρώχνει τα δυο
παιδιά του
μες στ' αφεύγατα τα βρόχια του
θανάτου.
Ένας κυβερνά τους κλήρους ξένος,
πού ήρθε
από της Σκυθίας — ο Χάλυβας — τα
μέρη,
πού κλερονομιές και χτήματα
μοιράζει,
ο σκληρόκαρδος, με σίδερο στο χέρι
καί τα ζάρια του μ' απόφαση τινάζει,
τόση να κρατούν στην κατοχή τους
χώρα
όσο τόπο γης θα πιάνουν
πεθαμμένοι,
τους μεγάλους των τους κάμπους
στερημένοι.
Κι όταν θα πέσουν νεκροί
ο ένας απ' τ' άλλου σφαγμένος το
χέρι
και το μαυρόπηχτο τό αίμα τους πιη
το ξερό χώμα της γης,
ποιός καθαρμούς θα προσφέρη;
ποιός θα τους λούση;
ώ των σπιτιών τους νέες συμφορές
πού σ' ένα σμίγετε με τις παλιές!
Την αμαρτία λογιάζω την παλιά
τη γοργοπληρωμένη, μα που μένει
ακόμα κι ως την τρίτη τη γενιά:
όταν ο Λάιος στο πείσμα
του Απόλλωνα, πού τούπε τρείς
φορές
απ' τα μεσόμφαλα μαντεία τα
Πυθικά,
αν θέλ' η Θήβα να σωθή από
συμφορές,
να μην αφήση πίσω του παιδιά.
Μ' απ' το γλυκό νικήθηκε ξεπλάνεμα
και γέννησε τον ίδιο θάνατό του,
τον πατροχτόνο γυιό του
Οιδίποδα, πού τόλμησε
μες στο ιερό της μάννας του
χωράφι,
που η ύπαρξη του εθράφη,
ρίζα να σπείρη στο αίμα ποτισμένη.
— Μιά τρέλλα τους ζευγάρωσε τους
νιόγαμπρους
σ' ώρα ωργισμένη!
Και τώρα σα μια θάλασσα από
συμφορές
τόνα της κύμα πέφτει κι ευτύς άλλο
τρίκορφο πιο μεγάλο
σηκώνεται, πού ολόγυρα
στην πρύμνα μας με βρουχησμό
κοχλάζει,
ενώ στη μέση βάζει
το φτενό ο πύργος φράχτη του γι'
απαντοχή μας.
και τρέμω, με τους βασιλιάδες της
κ' η πόλη μη χαθή η δική μας.
Γιατί μια κατάρα παλιά
βαρύν εξοφλημό στο τέλος έχει.
κι αν ο όλεθρος τους ταπεινούς
φτωχούς ανθρώπους παρατρέχει,
μα τους τρανούς μεγαλοπίχειρους
που ο πλούτος των παραπαχαίνει
έξω από το μέτρο, συγκλαδόκορμο
ξερρίζωμα
τους περιμένει.
Ποιόν άνθρωπο καμιά φορά
τίμησαν κι οι συνέστιοι οι θεοί μας
τόσο
κ' η πολυσύχναστη αγορά
της πολιτείας μας, όσο
τιμούσαν τότε τον Οιδίποδα
όταν τη χώρα είχε απαλλάξη
από το τέρας, τόσους άντρες της
πού είχεν αρπάξη;
Μα όταν στο τέλος του
ξεφανερώθηκαν,
του μαύρου, οι θλιβεροί του γάμοι,
τρελλός από τον πόνο τον αβάσταγο
διπλά κακά επήε να κάμη.
με το ίδιο χέρι του ο πατροφονιάς
ξερρίζωσε τα μάτια τα δικά του,
τα πιο ακριβά στον άνθρωπο
κι απ' τα παιδιά του.
Και για τους γυιούς του μέσα στο
άγριο
το πάθος του, γιατί τους είχε θρέψη,
πικρόγλωσσες, αλλοίμονο,
κατάρες βρήκε να γυρέψη.
το βιός του να μοιράσουν μια φορά
με σίδερο στο χέρι. καί πώς τρέμω
τώρα
να μην το κάμη η Ερινύα
ώραν την ώρα!

γʹ ἐπεισόδιο

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Πάρτε θάρρος, παιδιά, καλών
μαννάδων γέννες,
απ' της σκλαβιάς τον κίντυνο ξέφυγε
η πόλη
καί κείνων των τρανών οι κομπασμοί
έχουν πέσει.
Πέρασ' η μπόρα καί δεν έκαμε το
πλοίο
νερά απ' το βροντοχτύπημα της
τρικυμίας.
βαστούν τα κάστρα, γιατί φράξαμε
τίς πύλες
μ' άξιους να τις φυλάξουνε
πολεμιστάδες.
Πάνε καλά τα πιότερα στίς έξε
πύλες.
την έβδομην ο σεβαστός ο
εβδομαγέτης
διάλεξε ο Φοίβος βασιλιάς, ν'
αποτελειώση
πάνω στου Οιδίπου τη γενιά την
τιμωρία
για τις παλιές τις κακοκεφαλιές του
Λάϊου.

ΧΟΡΟΣ
Ποιό νέο να βρήκε ξαφνικό την πόλη
ακόμα;

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Η πόλη έχει σωθή, μα οι ομόσποροι
άρχοντες της—

ΧΟΡΟΣ
Ποιοί; τί 'πες; απ' το φόβο μου με
πιάνει τρέλλα.

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Βάστα το νου σου κι άκουγε. οι γυιοί
του Οιδίπου—

ΧΟΡΟΣ
Ωϊμένα, η μαύρη, το μαντεύω τί μας
βρήκε.

ΑΓΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Λόγο δεν έχει. εφάγανε κι οι δυο
τους χώμα.

ΧΟΡΟΣ
Κοίτουντ' εκεί νεκροί; βαρειά, μα πες
μου τα όμως.

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Έτσι με χέρια αδερφικά πάνε καί
πάνε.

ΧΟΡΟΣ
Έτσ' ήταν καί των δυο μαζί παρόμοια
η μοίρα.

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ
Κι αυτή αφανίζει την τρισάθλια τη
γενιά τους.
Τέτοια αφορμή λοιπόν χαράς μαζί
καί λύπης
έχομ' εμείς. η πόλη μας νικά, μα οι
δυο μας
οι βασιλιάδες στρατηγοί με
δουλεμένο
σίδερο σκυθικό τα χτήματα τους όλα
μεράσανε και θάχουν όση γης θα
πάρουν
μέσα στο τάφο, όπου τους έχουν
κατεβάσει
οι ευχές οι κακοροίζικες ενός πατέρα.

[Σώθηκ' η πόλη. μα των δυο της
βασιλιάδων
ήπιε το αίμα η γης τ'
αλληλοσκοτωμού των. ]

ΧΟΡΟΣ
Παντοδύναμε Δία και πολιούχοι
θεοί,
πού τους πύργους του Κάδμου
εγλυτώσετ' αυτούς,
σε χαρά να ξεσπάσω κι ύμνους τάχα
να πω
στων Θηβών τον προστάτη Σωτήρα,
ή να κλάψω πικρά τους κακότυχους
δυό
θλιβερούς πολεμάρχους,
πού με τόνομ' αλήθεια πολύ
ταιριαστό
απ' τη άθεη διχόνοια τους πάνε;
Ώ μαύρη κι ολοτέλειωτη
του γένους και του Οιδίποδα
κατάρα,
σύγκρυο σκληρό μου ζώνει την
καρδιά
καί σε θανατερό
ξεσπάνω μοιρολόγι σα μαινάδα,
ν' ακούω πώς πέσανε νεκροί
αντίθεα ματοκυλισμένοι.
ώ συναυλία των κονταριών
αλήθεια τρισκαταραμένη!
Ηρθ' ως το τέλος ουδ' απόστασε
η ευχή απ' το στόμα του πατέρα
κι η γνώμη του Λαΐου η ανυπάκουη
βάσταξε ως πέρα.
Μια έγνοια την πόλη σφίγγει κι οι
Χρησμοί
δε ξεθυμαίνουν. Ποιός,
συφοριασμένοι
να το πιστέψη αυτό πού κάματε;
Να την, όχι με λόγια, η
βαρυοστέναχτη
καί μαύρη συμφορά φτασμένη.
Όσα τ' αυτιά μας άκουσαν
τα βλέπουν τώρα ζωντανά τα μάτια,
ιδού τα.
οι δυο μας έγνοιες, συμφορές διπλές
των δυο αδερφών, πού ένας τον
άλλο σκότωσε,
διπλά, σωστά σφαχτάρια ετούτα.
Και τί να πω;
τί άλλο, η συμφορές στις συμφορές
τις άλλες των σπιτιών;
Μα με τον πρίμον αγέρα, φίλες, των
Θρήνων
στίς κεφαλές σας λάμνετε γύρω
κουπιά τα χέρια σας για την πομπή,
πού πάντ' ανάμεσ' απ' τον Αχέροντα
τη βαρεία βάρκα ξεπροβοδεί
με τα κατάμαυρα τα πανιά
ως την ανήλιαγη, πού δεν την
πάτησε ποτέ ο Απόλλωνας,
την παντοδόχα σκοτεινή οχτιά.
[Μά για χρέος πικρό να τις
πόρχουνται
η Αντιγόνη κι η Ισμήνη, να
κλάψουνε
τους νεκρούς αδερφούς τωνε.
Δίχως άλλο απ' τα ωραία,
στοχάζομαι,
καί βαθύκολπα στήθια θα χύσουνε
της καρδιάς τωνε δίκιο τον πόνο.
Μα εμείς πρέπει, πριν πιάσουν το
θρήνο τους,
το στριγγόφωνον ύμνο να
σκούξωμε
των Ερινύων κι από πάνω να
ψάλωμε
τον κακόσυρτο του Άδη παιάνα.
Ωχ ωϊμέ!
Ωϊμέ σείς αδερφές οι πιο δύστυχες
μέσα σ' όλες εκείνες πού δένουνε
ζώστρα γύρω στη μέση τους,
κλαίω στενάζω και μ' όχι καμώματα
απ' τα βάθη σπαράζω της ψυχής
μου.]
Ωϊμένα ωϊμέ κακόγνωμοι
στους φίλους ανυπάκουοι
στίς συμφορές αχόρταγοι,
τα πατρικά τα σπίτια σας
πήγατε καί ρημάξατε,
άθλιοι, με την αμάχη σας.
— Άθλιοι απ' αλήθεια, πού ηύρανε
καί θάνατο αθλιώτατο
για ντροπή τω σπιτιώ τους.
Τους τοίχους των γκρεμνίσετε,
αλλοίμονο, μονάχοι σας
καί μοναρχίες είδετε
πικρές πολύ ο καθένας σας·
τώρα συμβιβαστήκατε
με σίδερο στο χέρι.
— Κι αληθινή βγήκε πολύ
του Οιδίποδα πατέρα των
η φοβερή Ερινύα.
Απ' τα ζερβά τρυπημένοι
αλήθεια, ναι, τρυπημένοι
κι ομόσπλαχνα πλευρά.
Αλλοί, δυστυχισμένοι,
αλλοί καί στίς κατάρες,
πού φέραν την αντίφονη στους δυο
τη συμφορά.
— Τα σπίτια τους και τα κορμιά
τους χτύπησ' η λαβωματιά,
αυτή πού λες, πέρα για πέρα,
πού ήρθε με λύσσα ανάκουστη
και φονικιά διχογνωμία
απ' την κατάρα του πατέρα.
Βόγγος περνάει μες την πόλη,
βόγγος στους πύργους, και σ' όλη,
πούταν δική τους τη γή.
κ' οι απόγονοί τους τα πλούτη
θενά χαρούνε, πού τούτη
την άγρια φέραν αμάχη
καί του θανάτου το τέλος, αλλοί!
Μεράσανε μ' αψιά καρδιά
το βίος των σε ίσια μερδικά
καί μοναχά οι δικοί τους
μπορεί νάχουν παράπονο
με το συμβιβαστή τους
τον άχαρο Άρη, το φονιά.
Έτσι όπως είναι κοίτουνται
σιδεροχτυπημένοι
καί τώρα τους προσμένει,
θενά ρωτήσης: ποιά;
η σιδεροσκαμμένη
του πατρικού των τάφου η
μοιρασιά.
Με αχό πολύ και σπαραγμό
στον πόνο και στον στεναγμό
πνιγμένος
τους συνοδεύει ο θρήνος των
σπιτιών
σε κάθε χαρά ξένος,
που ο μαύρος κι άραχλος πικρά
δάκρυα μας φέρνει απ' την καρδιά
μας
καί λυώνει η δόλια αληθινά
να κλαίη τα δυο τα βασιλόπουλα
της.
Μα για τους άθλιους με το δίκιο μου
να πω
το πολύ πόκαμαν κακό
καί στους δικούς των πατριώτες,
καί το μεγάλο χαλασμό
πού κάμανε στον πόλεμο
καί στους εξωφερμένους
στρατιώτες.
Άχ μέσα σ' όλες πιο βαρυόμοιρη
όσες μαννάδες κράζουνται παιδιών
η μάννα πού τους εγεννούσε!
πόκαμεν άντρα το δικό της γυιό
για να γέννηση αυτούς τους δυό
πού τέλος τέτοιο ήταν να βρούνε,
έτσι με χέρια αδερφικά
ο ένας από τον άλλο να σφαγούνε.
Αλήθεια αδερφικά χαθήκανε
ολότελα, μαζί, ξωλοθρεμένοι
μ' άγρια στη μέση μερασιά
καί λύσσα στη συνερισιά,
πούναι πια τώρα τελειωμένη.
Κ' ή έχτρα τους έπαψε. στα χώματα
με το διπλό τους φόνο ποτισμένα
οι ζωές των σμίξανε μαζί
κ' είν' απ' αλήθεια οι δυο τους ένα
αίμα.
Πικρός στις διαφορές ξεδιαλυτής
το σίδερο, ο περατινός ο ξένος,
που απ' τη φωτιάν εβγήκε
ατσαλωμένος,
πικρός κι ο Άρης κακομοιραστής
στα υπάρχοντα τους, πόχει βγάλει
πέρα
στ' αλήθεια την κατάρα του πατέρα.
Απ' τις θεόσταλτες οι μαύροι
συμφορές
τον κλήρο του ο καθένας έχει πάρη
και τώρα κάτω από τη γη,
πού τα κορμιά τους θα κρατή
τ' αρίφνητο θέ νάχουνε λογάρι.
Ωϊμένα εσείς πού το στεφάνωμα
βάλατε στων σπιτιών τα τόσα πάθη,
ως πού στο τέλος οι Κατάρες
ρέκαξαν
του θριάμβου το στριγγόφωνο
τροπάρι,
ενώ η γενιά σας τ' ασταμάτηγο
πήρε φευγιό καί πάει.
Στις πύλες μπρος πού
μακελλεύονταν
το τρόπαιο τώρα υψώνεται της Άτης
και μόνο αφού τους δυο τους
δάμασεν
έπαψε η Μοίρα τα χτυπήματα της.

ΗΜΙΧΟΡΙΟ Α' (Αντιγόνη)
Πληγήν έδωσες, πληγήν έλαβες.

ΗΜΙΧΟΡΙΟ Β' (Ισμήνη)
Τονέ σκότωσες και σκοτώθηκες.

Α’
Με κοντάρι τον σκότωσες

Β’
Με κοντάρι σκοτώθηκες.

Α’
Ώ κακόπραγος.

Β’
Ώ κακόπαθος.

Α’
Χυθήτε θρήνοι μου.

Β’
Χυθήτε δάκρυα μου.

Α’
Νεκρός κοίτεσαι.

Β’
Αφού σκότωσες.

Α’
Ωϊμένα μου!

Β’
Ωϊμένα μου!

Α’
Σαλεύει ο νους μου απ' το κακό

Β’
Βαθειά από την καρδιά βογγώ.

Α’
Ώ πολυθρήνητέ μου, εσύ.

Β’
Πάλι τρισάμοιρε καί συ.

Α’
Σκοτώθηκες από δικό σου.

Β’
Καί πάλι σκότωσες δικό σου.

Α’
Διπλά να πής.

Β’
Διπλά να δής.

Α’
Διπλές που στέκουν συμφορές

Β’
Αδερφικές τις αδερφές.

Α’ Β’
Ώ μοίρα μεγαλόδωρη πόνων πικρών
καί σεβαστή του Οιδίποδα σκιά
τρανή σου, αλήθεια, η δύναμη,
μαύρη Ερινύα.

Α’
Ωϊμένα μου!

Β’
Ωϊμένα μου!

Α’
Συμφορές κακοθώρητες

Β’
Ήρθε πίσω καί μούφερε.

Α’
Μα δεν ήρθε, κι αν σκότωσε

Β’
Τη ζωή μόνο πόχασε.

Α’
Την έχασεν αλήθεια αυτός

Β’
Καί τηνέ στέρησε κι αυτού

Α’
Αλλοί, βαριόμοιρη γενιά

Β’
Αλλοί, τρισάθλια συμφορά

Α’
Δίπονα πάθη αδερφικά

Β’
Φριχτά που επλάκωσαν κακά.

Α’ Β’
Ώ Μοίρα μεγαλόδωρη πόνων
πικρών
καί σεβαστή του Οιδίποδα σκιά,
τρανή σου αλήθεια η δύναμη,
μαύρη Ερινύα.

Α’
Δοκίμασες κι έχεις να πής.

Β’
Πίσω δεν έμεινες καί συ.

Α’
Αφού στην πόλη γύρισες

Β’
Του κονταριού του αντίμαχος.

Α’
Φριχτά να πής.

Β’
Φριχτά να δής.

Α’
Ωϊμέ κακά.

Β’
Ωϊμέ δεινά.

Α’
Στα σπίτια και στη χώρα μας

Β’
Κι ακόμη πιότερο σε με.

Α’
Και σε με περισσότερο.

Β’
Αλλοί κι αλλοί σου, βασιλιά, στις
συμφορές.

Α’
Αλλοί καί συ, πολύκλαυτε χίλιες
φορές.

Β’
Ωϊμέ, που ετυφλωθήκετε απ' των
θεών τη βλάβη.

Α’
Ωϊμένα τα κορμάκια σας ποιος τόπος
γης θα λάβη.

Β’
Σε πιο θενά τα θάψωμε χώμα πιο
τιμημένο;

Α’
Ω μνήμα, στού πατέρα σας το πλάϊ
ετοιμασμένο!

ἔξοδος

ΚΗΡΥΚΑΣ
Να σας πω πρέπει, τι έκριναν κι
αποφασίζουν
οι πρόκριτοι αυτής της πολιτείας του
Κάδμου:
Αυτός ο Ετεοκλής, για όλη την τόση
αγάπη
πόδειξε στην πατρίδα μας,
αποφασίζουν
ταφή να λάβη μ' όλες τίς τιμές στη
γη της.
γιατί αποκρούοντας τους εχθρούς,
νεκρός να πέση
στην πατρίδα του θέλησε. καί στων
θεών μας
πιστός τους άγιους τους ναούς,
δίχως ψεγάδι,
το θάνατο, πού για τους νέους
αξίζει, βρήκε.
Αυτή 'ναι πού έχω η προσταγή να
λέω για τούτον.
Μα όσο γι' αυτόν, τον αδερφό του
Πολυνείκη,
άταφος έξω θα ριχτή θροφή στους
σκύλους,
γιατ' ήθελε τη χώρα των Καδμείων
ρημάξη,
ά δε στεκόταν στο κοντάρι εμπρός
του εμπόδιο
κάποιος θεός. μα καί νεκρός θάχη
το κρίμα
στους θεούς των πατέρων μας, πού
έχει ατιμάσει
φέρνοντας ξένο στράτευμα να
καταχτήση
την πόλη τους. κι έτσι λοιπόν είν'
ωρισμένο
άξια να λάβη επίχειρα κι άτιμο τάφο
απ' τα όρνια μόνο τ' ουρανού, δίχως
κανένα
χέρι ακλουθόντας να του ρίξη χώμα
επάνω,
δίχως να τιμηθή με οξύβοα
μοιρολόγια,
μηδέ φίλοι το ξόδι του να
συνοδέψουν.
Τέτοια αυτή η νέα αρχή της Θήβας
έχει ορίσει.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ
Μα κ' εγώ λέω σ' αυτούς τους
άρχοντες της Θήβας:
κι αν δε βρεθή κανείς μαζί μου να
τον θάψη,
πάνω μου εγώ τον κίντυνο μόνη θα
πάρω
τον αδερφό μου θάβοντας. κι ούτε
ντροπή μου
τόχω να δείξω αντάρτισσα γνώμη
στη πόλη.
Πολύ ισχυρός δεσμός το κοινό
σπλάχνο, απ' όπου
έχομε γεννηθή, τέκνα μιανής
μητέρας
δυστυχισμένης κι ενός άμοιρου
πατέρα.
Λοιπόν, ψυχή μου, θέλοντας στ'
αθέλητά του
πάρε μέρος κακά καί, ζωντανή εσύ,
δείξε
όλη σου την καρδιά αδερφής στον
πεθαμένο.
Όχι, δε θα γευτούν οι λιμάντεροι
λύκοι
τίς σάρκες του. κανείς στο νου του
ας μην το βάλη.
εγώ τον τάφο, εγώ το λάκκο να του
σκάψω,
αν και γυναίκα, θα βρω τρόπο και
θα φέρω
στού βύσσινου του πέπλου μου τον
κόρφο χώμα
να τον σκεπάσω, καί μην πής
αλλοιώς πώς θάναι.
τρόπο θα βρή το θάρρος μου για να
το πράξη.

ΚΗΡΥΚΑΣ
Μη θες στην πόλη ενάντια, σου
λέω, να κάμης.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ
Σε με τα περιττά σου λέω κι εγώ
μην κρίνης.

ΚΗΡΥΚΑΣ
Σκληρός ο λαός, μια πού απ' τον
κίντυνο γλυτώση.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ
Σκλήριζε, μα όμως άταφος αυτός δε
μένει.

ΚΗΡΥΚΑΣ
Εχθρό της χώρας θα τιμήσης συ με
τάφο;

ΑΝΤΙΓΟΝΗ
Έκαμαν πια οι θεοί την κρίση τους
για τούτον.

ΚΗΡΥΚΑΣ
Όχι όμως πριν τη χώρα του φέρη
άνω κάτω.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ
Το άδικο θέλησε με άδικο να
πληρώση.

ΚΗΡΥΚΑΣ
Μα ενάντια σ' όλους στράφηκε αντίς
στον ένα.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ
Στερνή από τους θεούς το λόγο
κλείνει η Ερις.
μα εγώ θα θάψω αυτόν κι άλλα μη
χάνης λόγια.

ΚΗΡΥΚΑΣ
Κάμε του κεφαλιού σου. εγώ - είπα
κι απόειπα

ΧΟΡΟΣ
Ώχ, αλοίμον' αλλοίμονο!
Των σπιτιών καταλύτρες αγέρωχες
Ερινύες του ολέθρου, που πρόρριζα
και το γένος του Οιδίπου
αφανίσατε,
τί να πω; τί να κάμω; και τί να
σκεφτώ;
πώς μπορώ να σ' αφήσω έτσι
άκλαυτο
καί να μη σου ακλουθήσω το ξόδι;
Όμως τρέμω κι ο φόβος της χώρας
μου να τραβιούμαι με κάνει.
Κι έτσι εσένα πολλά θα σε
κλάψουνε
μοιρολόγια, μα εκείνος αθρήνητος
καί με μιας αδερφής μόνο κλάψιμο
- ποιος το πίστευε; - ο άθλιος θα
πάη.

ΗΜΙΧΟΡΙΟ Α'
Ό,τι νάθελε η πόλη ας τους έκανε
το νεκρό Πολυνείκη όσοι κλάψουνε,
μα εμείς όμως μαζί να τον θάψωμε
συνοδεία θέ να πάμε στο ξόδι του.
γιατί αυτό πένθος είναι για
ολόκληρη
τη γενιά. ενώ η πόλη μιά έτσι μιά
αλλοιώς
παραδέχεται πάντα το δίκιο.

ΗΜΙΧΟΡΙΟ Β'
Μα εμείς πάμε μ' αυτόν, όπως
σύμφωνα
το απαιτεί καί το δίκιο κ' η πόλη.
Γιατί πρώτα οι θεοί οι παντοδύναμοι
κι αυτός έπειτα πιότερο βοήθησε
των Καδμείων την πόλη,
να μην πάη άνω κάτω και σύψυχη
απ' των ξένων το κύμα βουλιάξη].
Δύο Πράγματα Γεμίζουν Την Ψυχή Με Όλο & Καινούριο & Μεγαλύτερο Θαυμασμό & Σεβασμό, Οσο Συχνότερα & Σταθερότερα Ασχολείται Μαζί Τους Ο Στοχασμός: Ο Έναστρος Ουρανός Που Βρίσκεται Από Πάνω Μου & Ο Ηθικός Νόμος Που Βρίσκεται Μέσα Μου
Απάντηση

Επιστροφή στο “Αρχαία Ελληνική Γραμματεία”