ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

- Παλαιότερη ΄΄αριστοκρατική΄΄ διάκριση: α) «χρυσός αιώνας», β) «αργυρός αιώνας» κτλ.
- Νεώτερη – επιστημονική – διάκριση:
α) περιγραφική διαίρεση: προ-κλασική ή αρχαϊκή (περ. ως το 100 π.Χ.), β) κλασική εποχή (περ. ως το θάνατο του Αυγούστου, το 14 μ.Χ.), μετα-κλασική εποχή (ως τα μέσα του 3ου μ.Χ.) και δ) Ύστερη Αρχαιότητα
β) διάκριση με ιστορικά κριτήρια: α) δημοκρατική (ως το 31 π.Χ., τη ναυμαχία του Ακτίου), β) αυγούστεια (ως το 14 μ.Χ.) και γ) (πρώιμη, μέση, ύστερη) αυτοκρατορική εποχή.
Το τέλος της αρχαίας Ρωμαικής λογοτεχνίας φθάνει ως τον 6ο αι. μ.Χ.

ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

- Στενή συνάφεια ρωμαικής και ελληνικής γλώσσας και γραμματείας.
- Σχέση ρωμαίου λογοτέχνη με το ελληνικό πρότυπο είναι η δημιουργική πρόσληψη (imitatio) και ο ανταγωνισμός (aemulatio).
- Ανάμειξη χρονικά (αρχαϊκών, κλασικών, ελληνιστικών) προτύπων.
- Ιδιόρρυθμη εξέλιξη των λογοτεχνικών ειδών (η κωμωδία ωριμάζει πρώτη στη Ρώμη, ενώ τελευταία είχε ωριμάσει στην Ελλάδα – το έπος ωριμάζει τελευταίο στη ρώμη, ενώ είχε ωριμάσει πρώτο στην Ελλάδα).
- Αλλοίωση ή μεταμόρφωση των προϋπαρχόντων ελληνικών ειδών ή παραγωγή νέων ειδών (σάτιρα).
- Προοδευτική εξειδίκευση του ρωμαίου λογοτέχνη σε στενότερο ειδολογικό εύρος.
- Αξιοθαύμαστο ύψος στο λογοτεχνικό αποτέλεσμα και προβολή ιδιάζοντος ιδεολογικού πλούτου («mos maiorum», «exempla», «respublica», «religio», «familia», «virtus», «fides», «clementia», «sapientia», «gravitas», «auctoritas» – «dignitas»).