--Λαογραφία Δεκεμβρίου--

[vaskos]

Τη νύχτα που σίγησαν τα πυροβόλα...(2/2)

Αυτή η ενέργεια, σύντομα, πήρε έκταση σε όλη την γραμμή. Το τραγούδι
άρχισε να ακούγεται και από τις δύο πλευρές. Σύντομα, εφημερίδες
και καραβάνες άρχισαν πετιούνται από τις γραμμές.

Τελικά, οι πυροβολισμοί σταμάτησαν και άοπλοι στρατιώτες αυθόρμητα
βγήκαν από τις τάφρους σε διάφορες θέσεις και στις δύο πλευρές.

Άρχισαν οι χειραψίες, οι χαιρετισμοί, και οι ανταλλαγές των δώρων!

Πολλοί από τους Γερμανούς άρχισαν να μιλούν στα αγγλικά, και
σύντομα ξεκίνησαν συνομιλίες και τραγούδια.

Το τραγούδι που τραγουδήθηκε και από τα δύο στρατόπεδα, το καθένα
στην γλώσσα του, ήταν το "Silent Night" ("Άγια Νύχτα"). Το κλασσικό
χριστουγεννιάτικο τραγούδι "Silent Night" ("Stille Nacht") γράφτηκε, το
1816, από έναν Γερμανό ιερέα, τον Josef Mohr.

Μερικοί έκοψαν τα κουμπιά από τις στολές τους ή και τα διακριτικά τους
ακόμα, και ανταλλάχθηκαν γράμματα και διευθύνσεις.



Άρχισε να γίνεται δωρεά προσωπικών αντικειμένων δώρων στην άλλη πλευρά,
συμπεριλαμβανομένων και μεγάλων ποσοτήτων τσιγάρων και πούρων.

Οι αξιωματικοί και στις δύο πλευρές βρισκόντουσαν σε πανικό και προσπάθησαν
να σταματήσουν αυτές τις αυθόρμητες ενέργειες απειλώντας τους ότι θα θεωρηθούν
ένοχοι προδοσίας και θα οδηγηθούν σε στρατιωτικό δικαστήριο, αλλά στις περισσότερες
περιπτώσεις δεν έδωσε κανένας σημασία!

Την ημέρα των Χριστουγέννων το ίδιο περιστατικό επαναλήφθηκε ακόμα πιο έντονα,
και τα πυροβόλα όπλα παρέμειναν σιωπηλά.

Βαρέλια γερμανικής μπύρας δόθηκαν ως αντάλλαγμα για μεγάλες ποσότητες αγγλικής
πουτίγκας δαμάσκηνων. Αρκετά περιπλανώμενα βόδια θανατώθηκαν για την γιορτή.

Σε μερικές περιπτώσεις, εμφανίστηκαν μπάλες ποδοσφαίρου και ξεκίνησαν παιχνίδια
μεταξύ των συμμάχων ή με τους Γερμανούς, με τους υπόλοιπους στρατιώτες να τους
ενθαρρύνουν ως θεατές!
Τελικά, άρχισε να σκοτεινιάζει και όλοι γύρισαν πίσω στις τάφρους τους.

Τότε, οι αξιωματικοί βρήκαν την ευκαιρία και άρχισαν τις διαταγές και σύντομα οι
πυροβολισμοί άρχισαν και πάλι, όπως πριν, πάνω από τα κεφάλια του εχθρού.
Έτσι, σε λίγο ακολούθησε σφαγή.
Στους σαράντα οκτώ μήνες που διήρκεσε ο πόλεμος, περίπου 6.000 στρατιώτες πέθαιναν
καθημερινά, πολλοί από το αέριο χλωρίου που κάθε πλευρά χρησιμοποίησε.
Υπήρξαν μερικές προσπάθειες για ανακωχή ή εκεχειρία, αλλά τίποτα δεν υλοποιήθηκε.

Η ιστορία της ανακωχής ενέπνευσε την ταινία του 2005 ‘Joyeux Noël’ (στα αγγλικά:
‘Merry Christmas’. ). Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Christian Carion.
Προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ των Καννών το 2005 και ήταν
υποψήφια για Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.




Από: http://redskywarning.blogspot.com/searc ... ιστούγεννα

[vaskos]

26 Δεκεμβρίου

Τα Αλώα, οι ευχαριστήριες εορτές για την καλή σοδειά προς τη θεά Δήμητρα των Αλωνιών
λάμβαναν χώρα τη νύχτα της 26ης Δεκεμβρίου. Γυναίκες γυμνές, κρατώντας τεράστιους
ψεύτικους φαλλούς, ξεχύνονταν στους δρόμους και λικνίζονταν προκλητικά ανταλλάσσοντας
πειράγματα. Ύστερα παρακάθονταν όλοι σε πλούσια δείπνα με όλα τα προϊόντα της γης και
της θάλασσας και δοκίμαζαν το πρώτο κρασί του χρόνου. Οι έντονοι συμβολισμοί όσο αφορά
στο τέλος ενός κύκλου, την αναγέννηση και την ευοίωνη αρχή του επόμενου επιβιώνουν ως
σήμερα τις συγκεκριμένες ημερομηνίες και προφανώς όχι τυχαία

[vaskos]

[vaskos]

Kαι.. μια έμεση επιβεβαίωση από το γκούγλ, θα (ξανά) έρθουν τα καλικαντζαράκια...

Google Trends
Οι αναζητήσεις Google για shadow αυξήθηκαν κατά 45% την προηγούμενη εβδομάδα

Ελλάδα-Thursday, December 19, 2019 - Wednesday, December 25, 2019

[vaskos]

27 κ 28 Δεκεμβρίου

"Στον άγιο Στέφανο (27 Δεκεμβρίου) τάζουν για τα στέφανα του γάμους τους.
Την ημέρα της γιορτής του, στην Κων/πολη, έσφαζαν πρόβατα, το κρέας των
οποίων διένειμαν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα της περιοχής.
Οι χριστιανοί βουτούσαν μπαμπάκι στην λίμνη αίματος και το έβαζαν σαν
ευλογιά στο εικονοστάσι τους.
Στο πέτρινο εκκλησάκι, από το 1400 περίπου, του άγιου Στεφάνου, με τα
σιδερένια μανουάλια και το κυπαρισσένιο γλυπτό τέμπλο του από την
τουρκοκρατία ακόμη, στο Μανταμάδο της Μυτιλήνης, σκαλίζουν στα
δοκάρια του πρόναου τα ονόματά τους τα ζευγάρια που τον επισκέπτονται
για να τους βοηθήσει ο άγιος να στεφανωθούν ή αν είναι στεφανωμένοι,
να ευτυχήσει ο γάμος τους. Αυτή η παράδοση απαντάται και σε άλλα
εκκλησάκια του αγίου στην Ελλάδα.


Μανταμάδος εκκλησάκι του άγιου Στέφανου



Στην αγία Δόμνη ή Δομινίκη (28 Δεκεμβρίου) για να δώσει παιδιά.
Στο Κίτρος πιστεύουν πως η αγία Δόμνη ήταν η μαμή που βοήθησε
την Παναγία να ξεγεννήσει. Για αυτό λένε στην ετοιμόγεννη:" Αμήν
με την βοήθεια της αγιά Δόμνης ". "

Γ. Λεκάκης, Τάματα και Αναθήματα

[vaskos]

Θρύλοι και παραδόσεις του Δωδεκαήμερου


Η Φωτιά

" Ιδιαίτερο είναι το ενδιαφέρον τους [Καλικάντζαροι] για την φωτιά των
αβάφτιστων ημερών. Ως γνωστό, όλο το Δωδεκαήμερο η φωτιά στην εστία
έπρεπε να είναι αναμμένη μέρα νύχτα. Παρά την πεποίθηση ότι οι Καλικάντζαροι
φοβούνται την φωτιά κι ότι για αυτό κατουράνε στις εστίες, παραδόσεις
αναφέρουν ότι το κάνουν μόνο αν βρουν την εστία κρύα, αν δηλαδή η
φωτιά έχει σβήσει. Θυμίζουμε ότι σε κάποια ελληνικά παραμύθια μια γάτα,
πλάσμα χθόνιο, θυμωμένη για την αθέτηση συμφωνίας, σβήνει την φωτιά
με το κατούρημά της.
Αλλά γιατί τα δαιμόνια αυτά, ενώ φοβούνται την φωτιά, επιμένουν
να μπαίνουν στο σπίτι μόνο από την καπνοδόχο ;



Θυμίζουμε ότι από την καπνοδόχο κατεβαίνει και ο Αϊ-Βασίλης, αλλά και ο
παγκοσμιοποιημένος Σάντα Κλάους. Στην Αγιάσο π.χ. έστηναν όρθιο στην γωνία
της εστίας ένα κούτσουρο, να πατήσει ο Αϊ-Βασίλης κατεβαίνοντας, κι αλλού
έλεγαν ότι από την καπνοδόχο έρχεται τις νύχτες αυτές και ο ίδιος ο Χριστός,
να δει αν έγινε σωστή ετοιμασία για τις γιορτές. Όσα ξέρουμε από τις λαϊκές
παραδόσεις των Ελλήνων και των Σλάβων δείχνουν ότι η καπνοδόχος είναι
μέσο και τόπος επικοινωνίας με τον άλλο κόσμο, από εκεί έρχονται στα
σπίτια όλοι οι "επισκέπτες": ο Βραχνάς (εφιάλτης) για τους Ελληνες, ο
δράκος για τους Σέρβους, οι μάγισσες για τους άλλους Σλάβους κ.λ.π. "

Βιτάλη Ζαϊκόφσκι
Φιλολόγου, ερευνητή του Πανεπιστημίου του Κιέβου
Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών

[vaskos]

Το Σύμπαν Που Αγάπησα . Η Ιστορία Του Αγιοβασίλη
Διάρκεια 27 λεπτά

[vaskos]

[vaskos]

Λίγα λόγια για τα
Πρωτοχρονιάτικα έθιμα(α)


" Το εκκλησιαστικό περιεχόμενο της Πρωτοχρονιάς (Περιτομή του Χριστού και
Μνήμη Βασιλείου του Μεγάλου) πολύ λίγο υπολογίζεται στο εορτασμό της.
Εξαίρεση παρουσιάζουν τα χωριά ή οι συνοικίες που έχουν ενοριακή
εκκλησία " Άγιο Βασίλειο".
Γίνονται όμως επίσημες δοξολογίες παντού για την αρχή του χρόνου και
γιορτάζουν τα ονόματα Βασίλης και Βασιλική.
Μεγάλη σημασία έχουν ο μαγικός φόβος και οι επιδιώξεις για το καλό
και την ευτυχία των ανθρώπων, σε όλο τον χρόνο. Γι΄αυτό και τα έθιμα
από το πρωί της παραμονής ως το βράδυ αργά της πρώτης αυτής μέρας
του χρόνου, κινούνται ανάμεσα σε φοβισμένες προλήψεις και σε χαρούμενες
μαγικές ομοιοπαθητικές ενέργειες.



Η εορταστική (και μαγική πάντα) από την Παραμονή στην Ημέρα (ή από το παλιό
στον καινούριο χρόνο) γίνεται στο βραδινό δείπνο, ή τα μεσάνυχτα, που κόβουν στο
κοινό τραπέζι την βασιλόπιτα. Με τα σύγχρονα μέσα και τις ξένες επιδράσεις, σβήνουν
τα φώτα λίγο πριν από τα μεσάνυχτα και τα ξανανάβουν με την νέα ώρα. Φιλιούνται
(μοντέρνα συνήθεια) όλοι και εύχονται τον "Καλό Χρόνο".
Στις αγροτικές κοινωνίες, το βράδυ της παραμονής ταϊζουν πιο φροντισμένα τα
ζώα τους ( στο στάβλο και στο μαντρί), γιατί πιστεύουν πως θα περάσει την νύχτα
ο Αϊ-Βασίλης να τα ρωτήσει. Συγκινητική φιλόζωη φροντίδα, που οφείλεται στην
γενικότερη μαγική προσπάθεια για την ανταποδοτική προσπάθεια όλων των όντων
επί της γης. "

Δημήτριος Λουκάτος
Έθιμα των Χριστουγέννων

[vaskos]

Λίγα λόγια για τα
Πρωτοχρονιάτικα έθιμα(β)

Η Πρωτοχρονιά, όπως αυτή διαμορφώθηκε κάτω από την επίδραση της εκκλησίας και τη
σύνδεσή της με τη γιορτή του Αγίου Βασιλείου, διαιωνίστηκε έως σήμερα ως λαϊκή γιορτή
με έθιμα στις περιοχές όλης της Ελλάδας. Έθιμα, όμως, της Πρωτοχρονιάς υπάρχουν και
στον υπόλοιπο κόσμο. Πολλά δε από αυτά έχουν καθιερωθεί και στη χώρα μας.

Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς σχετίζονται κυρίως με το καλότυχο της χρονιάς που έρχεται.
Όπως για παράδειγμα, το σπάσιμο του ροδιού, που λόγω των πολλών σπόρων του
παραπέμπει στην ευχή για πολλαπλασιασμό των αγαθών ή το κρέμασμα της αγριοκρεμμύδας,
φυτό μεγάλης αντοχής.


Από φόβο για τα μελλούμενα γίνεται και το ποδαρικό, η υποδοχή του πρώτου προσώπου που
θα μπει στο σπίτι μας όταν αλλάξει ο χρόνος. Μικρά παιδιά και γενικά καλορίζικοι άνθρωποι
προσκαλούνταν να κάνουν ποδαρικό, ώστε η οικογένεια να απαλλαχτεί από οτιδήποτε κακό.

Την καλοτυχία τη χρονιά που έρχεται επιδιώκουν και όσοι παίζουν χαρτιά ή τυχερά παιχνίδια,
έθιμο που σχετίζεται με την ανάγκη της πρόγνωσης του μέλλοντος, όπως και άλλες, λιγότερο
γνωστές, συνήθειες.

Όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση φύλλων ελιάς στο τζάκι ή κόκκων σιταριού στη στάχτη.
Το κάψιμό τους έδινε στοιχεία μαντέματος για την κατάσταση της υγείας των παρευρισκομένων
κατά τη διάρκεια του νέου έτους κλπ.

Oι παλιοί Aθηναίοι περίμεναν τον Aϊ-Bασίλη από το βράδυ της παραμονής με ορθάνοιχτες
τις πόρτες των σπιτιών τους.
Eπειδή, σύμφωνα με την παράδοση, θα ήταν... κουρασμένος και πεινασμένος από το μακρινό
ταξίδι του, έστρωναν ένα μεγάλο τραπέζι και το φόρτωναν με τα πιο εκλεκτά γλυκίσματα και
φαγητά για να τον φιλοξενήσουν.
Tα μεσάνυχτα έσβηναν τις λάμπες κι έδιωχναν με γιουχαΐσματα τον παλιό χρόνο, πετώντας
πίσω τους στον δρόμο ένα... παλιοπάπουτσο.



Οι κολόνιες
Στην Kεφαλονιά, αλλά και στα άλλα νησιά των Eπτανήσων, το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς,
οι κάτοικοι γεμάτοι χαρά για τον ερχομό του νέου χρόνου, κατεβαίνουν στους δρόμους κρατώντας
μπουκάλια με κολόνιες και ραίνουν ο ένας τον άλλον τραγουδώντας:
«Ηρθαμε με ρόδα και με ανθούς να σας ειπούμε χρόνους πολλούς».
Η τελευταία ευχή του χρόνου που ανταλλάσσουν είναι:
«Kαλή Aποκοπή», δηλαδή με το καλό να αποχωριστούμε τον παλιό χρόνο.

Tο σίδερο
Σε μερικά χωριά της Eλλάδας όταν πλένονται, το πρωί της Πρωτοχρονιάς, αγγίζουν το πρόσωπό τους
με ένα κομμάτι σίδερο, για να είναι όλο το χρόνο... «σιδερένιοι».

Mε την Πρωτοχρονιά είναι συνδεδεμένες και πολλές προλήψεις.
Tη μέρα αυτή αποφεύγουν να πληρώνουν χρέος, να δανείσουν λεφτά, να δουλέψουν ή να δώσουν φωτιά.
Ολα αυτά ξεκινούν από την προληπτική σκέψη:
ό,τι κάνει και πάθει κανείς αυτή τη μέρα θα εξακολουθεί να συμβαίνει όλο τον χρόνο!

Tο τάισμα της βρύσης
Στην Kεντρική Eλλάδα οι κοπέλες, τα μεσάνυχτα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, πηγαίνουν στην
πιο κοντινή βρύση «για να κλέψουν το άκραντο νερό».
Tο λένε άκραντο, δηλαδή αμίλητο, γιατί δε βγάζουν λέξη σ' όλη τη διαδρομή. Οταν φτάνουν εκεί,
την «ταΐζουν» με διάφορες λιχουδιές: βούτυρο, ψωμί, τυρί, σιτάρι ή κλαδί ελιάς και λένε:
«Οπως τρέχει το νερό σ' βρυσούλα μ', έτσ' να τρέχ' και το βιος μ'».
Eπειτα ρίχνουν στη στάμνα ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, «κλέβουν νερό» και γυρίζουν στα σπίτια
τους πάλι αμίλητες, μέχρι να πιουν όλοι από το άκραντο νερό.
Mε το ίδιο νερό ραντίζουν και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, ενώ σκορπούν στο σπίτι και τα τρία χαλίκια.


Tο βόδι

Στο Kατσιδόνι της Kρήτης, για να πάει καλά ο χρόνος που έρχεται, βάζουν ένα βόδι μέσα στο σπίτι
για να κάνει ποδαρικό και το αφήνουν μέχρις ότου... ουρήσει!
Tο βόδι λένε είναι ευλογημένο ζώο και γι? αυτό η είσοδος αλλά και η... όποια δραστηριότητά του
μέσα στο σπίτι εγγυάται μια καλή χρονιά.

Tο περιστέρι
Στις Kυκλάδες θεωρούν καλό οιωνό να φυσάει βοριάς την Πρωτοχρονιά.
Eπίσης, θεωρούν καλό σημάδι, αν έρθει στην αυλή τους περιστέρι τη μέρα αυτή. Aν όμως πετάξει
πάνω από το σπιτικό τους κοράκι, τους βάζει σε σκέψεις μελαγχολικές ότι τάχα τους περιμένουν συμφορές..

Αποσπάσματα από:http://krasodad.blogspot.com/2010/12/blog-post_31.html

[vaskos]

VINTAGE NEW YEAR CARDS

[vaskos]

ο καθ΄ημάς
Βασίλειος ο Μέγας

Γράφει η Αγγελική Δαμίγου

Η φυσιογνωμία του γερούλη με τα άσπρα μαλλιά και τα ροδοκόκκινα μάγουλα δεν
ανταποκρίνεται σ' αυτήν του Μεγάλου Βασιλείου, του Επισκόπου της Καισαρείας,
ο οποίος ήταν ένας λεπτός, μελαψός άνδρας και η ζωή του τέλειωσε, στον πρόσκαιρο
κόσμο, γύρω στα 50 του χρόνια.
Γεννήθηκε στην Καισαρεία της Καππαδοκίας μεταξύ του 329 και του 330 μ.Χ. Άλλοι
συναξαριστές υποστηρίζουν ότι γεννήθηκε στη Νεοκαισάρεια του Πόντου.
Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και δάσκαλος των χριστιανών. Ονομαζόταν κι αυτός
Βασίλειος και καταγόταν από ευγενή οικογένεια. Η μητέρα του, η Εμμέλια, ήταν πιστή
χριστιανή. Ο πατέρας της είχε βρει τραγικό θάνατο, γιατί πίστευε στο Χριστιανισμό.
Ο Μέγας Βασίλειος είχε οχτώ αδέλφια. Τρία αγόρια και πέντε κορίτσια. Η μεγαλύτερη
αδελφή του, η Μακρίνα, έγινε Οσία και γιορτάζεται στις 19 Ιουλίου.
Μαζί με την αδελφή του έμαθαν τα πρώτα γράμματα στο σπίτι τους.
Μικρότερος κατά πέντε χρόνια ήταν ο αδελφός του Γρηγόριος που έγινε Επίσκοπος Νύσσης
και γιόρταζει στις 10 Ιανουαρίου. Σε ηλικία 16 χρόνων άρχισε σπουδές στην Καισάρεια που
ήταν κέντρο ελληνικών γραμμάτων και ανωτέρων ελληνικών σχολών.
Εκεί γνωρίστηκε με τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και έγιναν φίλοι. Οι δρόμοι τους, όμως,
χώρισαν όταν ο καθένας τους πήρε διαφορετική πορεία αναζητώντας ανώτερες σπουδές.

Ο Βασίλειος σπούδασε δύο χρόνια στην Κωνσταντινούπολη και μετά στην Αθήνα. Σπούδασε
Φιλοσοφία, Φιλολογία, Ρητορική, Ιστορία, Ιατρική, Αστρονομία, Γεωμετρία, Γραμματική
και Φυσικές Επιστήμες.
Επέστρεψε στην Καισαρεία σε ηλικία 25 χρόνων και δίδαξε Φιλοσοφία και Ρητορική.
Για λίγο χρόνο άσκησε το δικηγορικό επάγγελμα και έγινε αξιοθαύμαστος για τη δικανική
και ρητορική του δεινότητα, την πειθώ του και την πλατιά μόρφωση του.

Ωστόσο, στενοχωριόταν από τις ψευτιές των κοσμικών. Με την παρέμβαση της αδελφής του
Μακρίνας -που μαζί με τη μητέρα τους είχε οργανώσει μοναχική γυναικεία αδελφότητα στο
κτήμα τους κοντά στον ποταμό Ιρι - ο Βασίλειος αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια.
Βαφτίστηκε χριστιανός και χειροτονήθηκε Αναγνώστης.
Διέθεσε, μάλιστα, όση περιουσία έπεφτε στο μερίδιο του από την πατρική κληρονομιά
στην κοινωνική πρόνοια της Εκκλησίας.
Μελέτησε το θεολογικό δόγμα και τις Γραφές. Γυμνάστηκε στην απολογητική και την ερμηνευτική.
Ταξίδεψε στην Αλεξάνδρεια, στην Άπω Ανατολή, στην Αντιόχεια και γνώρισε τους περίφημους
ερημίτες των περιοχών αυτών, όπως τον Αντώνιο, τον Παύλο και τον Μεγάλο Αθανάσιο.
Ο τελευταίος, τον μύησε στους μεγάλους αγώνες της Ορθοδοξίας και στον ενθουσιασμό υπέρ
του Συμβόλου της Αγίας μας Πίστεως.
Επιστρέφοντας στην Καισαρεία εγκαταστάθηκε στο πατρικό του κτήμα απέναντι από το γυναικείο
μοναστήρι της μητέρας του και της αδελφής του και μόναζε. Το 360 πήγε κοντά του και ο Γρηγόριος
ο Ναζιανζηνός. Οι δυο τους συγκέντρωσαν τη γνωστή συλλογή με το όνομα «Φιλοκαλία» από τα
γραπτά κείμενα του Ωριγένη.


Στην Κωνσταντινούπολη τότε έγινε αυτοκράτορας ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ·ο συμμαθητής του Μεγάλου
Βασιλείου όταν σπούδαζε στην Αθήνα - ο οποίος προστάτευε τα είδωλα και είχε κηρύξει πόλεμο κατά
των Χριστιανών. Τότε, ο Μέγας Βασίλειος δέχτηκε να στρατευτεί για χάρη του Χριστού και
χειροτονήθηκε το 302 ιερέας.
Η ποιμαντορική δράση του υπήρξε απαράμιλλη, έστω κι αν τον κατέθλιψαν πολλές φορές οι ραδιουργίες
των κληρικών και τον ανάγκαζαν να αποσύρεται για μεγάλα διαστήματα στο ερημητήριό του για να
προσεύχεται στον Ύψιστο να του χαρίζει δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα του. Ο φίλος του, ο Γρηγόριος,
του συμπαραστάθηκε στο ψυχικό του μαρτύριο και δεν τον άφησε να αποσυρθεί. Στο διάστημα της
ιερατείας του και συγκεκριμένα το 368 έπεσε λιμός στην επαρχία της Καισαρείας. Με τη βοήθεια του
σώθηκαν όλοι από βέβαιο θάνατο από πείνα. Συγκέντρωσε, απ' όπου μπορούσε, χρυσαφικά, τρόφιμα,
φάρμακα και βοήθησε τους πάντες.
Όταν ξεπεράστηκε ο λιμός - χάρις και στις προσευχές του - περίσσεψαν κάποια χρυσαφικά. Τότε διέταξε
να ζυμώσουν μικρούς άρτους και να βάλουν από ένα χρυσαφικό στον καθένα. Τους άρτους αυτούς του
μοίρασε στο λαό. Ο καθένας πήρε κι από ένα μικρό περιουσιακό στοιχείο. Αυτό γίνεται συμβολικά κάθε
Πρωτοχρονιά με το κόψιμο της βασιλόπιτας που περιέχει ένα νόμισμα.
Το φιλανθρωπικό του έργο ήταν τεράστιο. Ίδρυσε γηροκομεία. Δημιούργησε το περίφημο πτωχοκομείο
με συσσίτια. Περισυνέλεξε όλους τους φτωχούς - ηλικιωμένους και παιδιά -και έσωσε χιλιάδες ανθρώπους
από την πείνα.

Το 370 εκφώνησε τις 9 ομιλίες του τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Συχνά, μιλούσε στο ποίμνιο του δύο φορές
την ημέρα και το κατηχούσε. Υπήρξε ποταμός της σοφίας. Με νάματα θεογνωσίας κοινωνούσε τους πιστούς.
Κι όταν ο Επίσκοπος Ευσέβιος μετέστη στον Κύριο όλοι εξέλεξαν τον Βασίλειο Επίσκοπο της Καισαρείας.
Ποιμενάρχη και προστάτη τους.
Πολέμησε σκληρά τους ειδωλολάτρες με τα δογματικά υπέρ της Ορθοδοξίας συγγράμματα του,
τα περίφημα «Ασκητικά».
Με τις ομιλίες του. Με τις επιστολές και τις πραγματείες του. Με τις ποιμαντορικές επιστολές του προς τον
Νεκτάριο, τον Γρηγόριο Νύσσης, τον Αθανάσιο Αλεξανδρείας, κατέρριπτε τις αιρέσεις. Έγραψε ακόμα και
για την ένοχη των Εκκλησιών, με απαραίτητη προϋπόθεση τη σύμφωνη αποδοχή του Συμβόλου της Πίστεως
της Νικαίας. Έγραψε ακόμα για κάθε πρόβλημα προσωπικό, κοινωνικό, θρησκευτικό. Και σήμερα τα Ιερά
Ευχολόγια είναι γεμάτα από τις περίφημες προσευχές του για τους αρρώστους, για κάθε ταλαιπωρημένη ψυχή.
Οι προσευχές αυτές δίνουν παρηγοριά και γαλήνη. Δίνουν ελπίδα και θάρρος. Μακάρι, ο κάθε χριστιανός να
μπορούσε να διάβαζε καθημερινά μια από τις προσευχές του Μεγάλου Βασιλείου, θα γέμιζε βάλσαμο την
ταλαιπωρημένη ψυχή του, θα τον ένιωθε να συμπροσεύχεται κοντά του.

Το περίφημο έργο του είναι η σύνταξη της «Ευχής διατάξεως». Το 692, η Πανθέκτη Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη
δέχτηκε τη «Μυστική Λειτουργία» του που επειδή είναι μεγάλη τελείται μόνο 10 φορές το χρόνο. Συγκεκριμένα,
την 1η Ιανουαρίου, τις πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, την παραμονή των Χριστουγέννων και των
Θεοφανείων, τη Μεγάλη Πέμπτη και το Μεγάλο Σάββατο... Τις υπόλοιπες μέρες τελείται η λειτουργία του Ιωάννου
του Χρυσοστόμου που είναι μικρότερη.

Αρρώστησε από το συκώτι του, τις πολλές νηστείες και ταλαιπωρίες και πέθανε. Η είδηση της αρρώστιας και του
θανάτου του ξεσήκωσε όλο το χριστιανικό κόσμο, ακόμα όμως και τους εθνικούς, τους Ιουδαίους, τους
ειδωλολάτρες που είχαν ευεργετηθεί από το Μεγάλο Διδάσκαλο της Οικουμένης. Στη κηδεία του δημιουργήθηκε
τόσος συνωστισμός που, όπως διηγείται ο Γρηγόριος ο θεολόγος, πολλοί πέθαναν από το συνωστισμό και τη συγκίνηση.
Οι σύγχρονοι του τον ονόμαζαν «Μέγα» για όλο το έργο του. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τον προσαγορεύει
«Μέγα Οικουμενικό Διδάσκαλο» και μαζί με τον Γρηγόριο τον θεολόγο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο τους
εγκωμιάζει σαν τους «τρεις μέγιστους Φωστήρες της Τρισηλίου θεότητος».
Και οι τρεις Μεγάλοι Διδάσκαλοι της Οικουμένης αποτελούν τους προστάτες της Παιδείας και η μνήμη τους
γιορτάζεται στις 30 Ιανουαρίου.
Η μνήμη του Αγίου Βασιλείου γιορτάζεται την 1η Ιανουαρίου. Την ημέρα της Πρωτοχρονιάς.

Αγγελική Δαμίγου

[vaskos]

Λίγα λόγια για τα
Πρωτοχρονιάτικα έθιμα(Γ)

" Η σπιτική βασιλόπιτα (αγιοβασιλόπιτα) ετοιμάζεται είτε ως
ψωμί (μαγαλάρτος στην αγροτική παράδοση) είτε ως ζυμωτό
γλύκισμα (αστική παράδοση). Και στις δύο περιπτώσεις έχει τη
σημασία του θρεπτικού και στερεωτικού άρτου, με κάποια σκέψη
προσφοράς και στους νεκρούς.
Το τελετουργικό κόψιμό της το βράδυ της παραμονής αποτελεί
συμβολική πράξη μετάβασης από τον παλιό χρόνο στον νέο.
Ο νοικοκύρης ή ο σεβαστότερος του τραπεζιού, όρθιος,
πρωτοσταυρώνει με το μαχαίρι την πίτα και ύστερα, προχωρώντας
κυκλικά προς τα δεξιά, κόβει τα κομμάτια: του Αγίου Βασιλείου (ή του
Χριστού, της Παναγίας), του σπιτιού (δηλ, απρόσωπα των νεκρών
προγόνων), του φτωχού (συμβολική φιλανθρωπική σκέψη από τις
παλιές κοινωνίες), του νοικοκύρη, της νοικοκυράς, των παιδιών της
οικογένειας, και ύστερα των ξένων με τιμητική σειρά. (Ωραία αφορμή
για την ιεράρχηση οικογενειακών και κοινωνικών αξιών)


Στις επαγγελματικές κοινωνίες, ξεχώριζαν παλιότερα κομμάτι και για
το μαγαζί, τον μύλο, τον φούρνο, την άμαξα ή και για το καράβι του
νοικοκύρη. Σήμερα, κόβουν μέσα στα ίδια τα καταστήματα ή στα
γραφεία των επαγγελματικών σωματίων και συλλόγων τη βασιλόπιτα,
αλλά επειδή δεν προφταίνουν την παραμονή, εκτείνονται συμβατικά
σε όλο το διάστημα του Ιανουαρίου.
Υπήρχε επίσης στην αρχαιότητα, η συνήθεια των "μειλιχείων προσφορών"
στους δαίμονες και στους θεούς του Άδη, από μέλι κυρίως και αγροτικά
ηδύσματα. Η συνήθεια συνεχίζεται στον ελληνικό λαό, όταν θέλει να
εξευμενίσει τις Μοίρες και τις Νεράιδες ή τις Αρρώστιες, συνεχίζεται στα
μνημόσυνα των αγίων και των νεκρών με τα μελωμένα ή ζαχαρόμεικτα
κόλλυβα.... Η βασιλόπιτα λοιπόν, είναι συνδυασμός του "εορταστικού
άρτου" και του "μελιπήκτου" των αρχαίων προσφορών, τόσο προς τους
θεούς όσο και προς τους νεκρούς ή τους κακούς δαίμονες για την
εξασφάλιση της ευετηρίας, της υγείας, της μαντικής και της καλής τύχης.

Δημήτριος Λουκάτος
Έθιμα των Χριστουγέννων

[vaskos]

Winter Night Jazz Music
Cafe Jazz Music
6 Relaxing Hours

[vaskos]

Τα παγανά (1945)

Το βιβλίο "Τα παγανά" του Στρατή Μυριβήλη εκδόθηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο 1945
από τις εκδόσεις "Οι Φίλοι του Βιβλίου", σε 3500 αντίτυπα, με ξυλογραφίες του Ι. Μόραλη.
Η δεύτερη έκδοση, με τις ίδιες ακριβώς ξυλογραφίες της πρώτης, αλλά με διαφορετική
γραμματοσειρά και σελιδοποίηση, έγινε από το "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", σε 4100 αντίτυπα,
το 1962. Η ανά χείρας τρίτη έκδοση του βιβλίου, σε 1500 αντίτυπα, αποτελεί φωτομηχανική
ανατύπωση της πρώτης έκδοσης.



Αποσπάσμα:

"Καλλικάντζαροι

..."Από τα Γέννα ως τα Φώτα αυτή 'ταν η μυστική λαχτάρα ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους.
Θα τα δούνε φέτος τα Παγανά; Κάθε βράδι γι' αυτά μιλούσαν. Για τα συνήθια και για τα καμώματά τους.

Η μάνα, σαν έγερναν να κοιμηθούν, έριχνε μια φούχτα αλάτι στη σκεπασμένη χόβολη. Τσατ, πατ, έσκαγε
κάθε λίγο και λιγάκι τ'αλάτι, να τρομάζουν οι καλλικαντζάροι, να μη σβήνουν τη φωτιά με τον τρόπο πούξεραν.
Τρόμαζαν τα Παγανά, τρόμαζαν και τα παιδιά πάνω στον ύπνο τους και ξεπετιόνταν. Πριν πέσει να κοιμηθεί
στρίμωχνε και μια ρίζα αφάνες μπροστά στη σταχτοθυρίδα, μην κατεβούν και κατουρήσουν τη στάχτη κ' ύστερα
λιώνουν και τρυπάνε τα ρούχα στη μπουγάδα.
Κρέμαζαν οι γυναίκες μάτσα τρικοκκιές και γύρω στο ψωμοσάνιδο, να μη μπορούν να μαγαρίσουν τη ζυμωσιά.
Όμως κάποιο βράδυ έρχονται πλια οι Καλλικαντζάροι, και μάλιστα με τον πιο πίσημον τρόπο.

Κει που καθόντανε κουλουριασμένα τα παιδιά μέσα στο παραγώνι κι άκουγαν νυσταγμένα τα παραμύθια της
γριάς, πατημασιές έτριζαν πάνω στο χιονισμένο δώμα, γέλια πνιγμένα και μικρά ουρλιαχτά.
Κόβονταν τότε στη μέση οι κουβέντες, οι καρδιές χτυπούσαν με λαχτάρα, τα μάτια καρφώνονταν στο ταβάνι.
-Αυτοί είναι, μάνα!
Τα παιδιά πετάγονταν έξω από το παραγώνο, χλωμά-θειαφοκέρι.
-Εμ, Αυτοί θάναι, έλεγαν οι μεγάλοι, και κοιτάζονταν με νόημα. Ποιός άλλος, μέρες πούναι!
Είτανε αλήθεια οι Καλλικαντζάροι.

Σε λίγο γινόταν μια μικρή φασαρία από σιδερικά εκεί ψηλά, μέσα στα μαύρα βάθια της καμινάδας.
Τσάγκα, τσούγκα! Οι καπνιές πλια μαδούσαν και πέφτανε πάνω στα κούτσουρα, και σε λίγο να και
κατέβαινε σιγά-σιγά ένα λανάρι κρεμασμένο από ψιλό σκοινί. Το λανάρι κουνιότανε πέρα-δώθε πάνω
από τη φωτιά, και μεσ' από την καμινάδα ακούγονταν οι Καλλικαντζάροι που τραγουδούσαν το τραγούδι τους:

Λαγκούρ, λουγκούρ τα λανάρια
του παπά τα καλεντάρια!
Για μια πίτα με τυρί
για σαράντα σαραϊλί!

Είτανε κάτι που δε λέγεται το τί νιώθαν οι μικροί. Μια γλυκιά φρίκη έτρεχε μέσα στα φυλλοκάρδια,
στύλωναν τα μάτια, κ' η καρδιά χτυπούσε να σπάσει.
Η μάνα πήγαινε έφερνε τυρόπιτα και την κάρφωνε στα καρφιά του λαναριού. Που να βρεθούν
"σαράντα σαραϊλί" στο φτωχικό τους.
Οι Καλλικάντζαροι ανασέρνανε πάλι το λανάρι, και πριν να φύγουν κατέβαινε ακόμη μια φορά η
φωνή τους μέσ' από τον μπουχαρή.

-Και του χρόνου Χριστιανοί!
-Αμήν! έλεγαν σοβαρά, σιγανά όλοι οι μεγάλοι. Και του χρόνου νάμαστε γεροί."....

https://stratis-myrivilis.weebly.com/ta ... -1945.html

Στρατής Μυριβήλης

[vaskos]

[vaskos]

Θρύλοι και παραδόσεις του Δωδεκαήμερου
(τελευταίο)

" Οι Άλλοι
H δεύτερη ερώτηση είναι: Από που έρχονται;... Εδώ είμαστε. Πίσω από
αυτήν την ερώτηση, κρύβεται μια ολόκληρη μυστική γεωγραφία που
καταδεικνύεται από την ίδια την ερώτηση, μια άλλη εκδοχή της
πραγματικότητας ή μια άλλη πραγματικότητα.
Να ένα σημαντικό κομμάτι από το μεγαλύτερο μυστήριο του κόσμου:
οι τόποι από τους οποίου προέρχονται οι Άλλοι. Η ουτοπία, (ου-τοπία,
ο ου-τόπος, ο μη-τόπος, ο όχι τόπος, ο τόπος που δεν υπάρχει στην
τοπικότητά μας ).
Αν ερευνήσουμε και μελετήσουμε τα πάντα για τους Άλλους σε όλον
τον κόσμο και όλες τις εποχές, τους λαούς και τους πολιτισμούς, θα
ανακαλύψουμε πολλά κοινά στοιχεία για τους τόπους από τους οποίους
έρχονται αυτοί οι Άλλοι, αυτούς τους αλλόκοσμους ή αλλότοπους.
Οι περισσότεροι Άλλοι έρχονται από τον Κάτω Κόσμο.
Όπου και αν βρεις στοιχεία γι΄αυτούς, θα βρείς και στοιχεία που
υποδεικνύουν τον Κάτω Κόσμο, την εσωτερική γη, τον υπόγειο
αλλόκοσμο, την Κούφια Γη.
Λοιπόν, όταν δεν έρχονται ή δεν προέρχονται από την Κούφια Γη,
έρχονται από έναν παράλληλο κόσμο με τον δικό μας, από έναν
μυστικό παράλληλο κόσμο που οι πύλες τους υπάρχουν σε
συγκεκριμένους τόπους στον δικό μας κόσμο, όπως ακριβώς οι
πύλες για τον υπόγειο κόσμο υπάρχουν σε συγκεκριμένους τόπους
του κόσμου της επιφανείας.
Παραδόξως, αντίθετα από αυτό που πιστεύουν πολλοί άνθρωποι,
οι Άλλοι σχεδόν ποτέ δεν έρχονται από τον ουρανό ή από το διάστημα.
Έρχονται από κάτω ή από "ανάμεσα", ή από τόπους που είναι μεν γνωστοί
και ορατοί αλλά αποτελούν πύλες για τους αλλότοπους. Και, τις
περισσότερες φορές, οι πύλες για την Κούφια Γη και οι πύλες για τους
αλλόκοσμους είναι κοινές...
... Οι Άλλοι έρχονται από κάτω, από μέσα, από ανάμεσα, από δίπλα.
Είναι εδώ. "

Π.Γιαννουλάκης, Είσοδος στην Κούφια Γη, εκδ. Αγνωστο, Θεσ/νίκη 2004, σελ. 51

[vaskos]

Λίγα λόγια για τα
Πρωτοχρονιάτικα έθιμα(Δ)

" Ανήμερα τ' Αϊ-Βασιλειού, από το χάραμα, ο λαϊκός άνθρωπος, ή
κάθε άνθρωπος, βρίσκεται στη δεισιδαιμονική αναμονή να
πρωτακούσει ή να πρωταντικρίσει κάτι καλό και ευοίωνο.
"Πρωταντικρίσματα" και "πρωτακούσματα" είναι τα βασικά στοιχεία
της αγωνιώδους μαντικής του πρωινού της Πρωτοχρονιάς.
Το καλό ποδαρικό στο σπίτι και το καλό πρώτο συναπάντεμα στο
δρόμο είναι έγνοια των ανθρώπων αμέσως με το ξύπνημά τους.
Κάποτε το σκηνοθετούν επίτηδες, προσκαλώντας στο σπίτι
ευτυχισμένα παιδιά της γειτονιάς ή βγαίνοντας στο δρόμο όταν
περνά κάτι ευχάριστο. Μπορούν να εξουδετερώσουν τα κακά
αντικρίσματα κοιτάζοντας και χαιρετώντας την φύση!
Καλημέρα σας, βουνά
καλημέρα θάλασσα
και καλή Πρωτοχρονιά..
(Στους συγχρονους καιρούς, θέση πρωτακούσματος και ποδαρικού
έχει πάρει και το τηλέφωνο)



Μαγική εναρκτήρια έννοια για τον καλό χρόνο έχει το έθιμο της
ημέρας αυτής να κάνουμε κάτι που επιθυμούμε να γίνεται όλο
τον χρόνο (λίγη επαγγελματική δουλειά, λίγο διάβασμα και
γράψιμο, λίγο συγύρισμα , κάποια φιλανθρωπία) και ν'
αποφύγουμε ότι θα είναι δυσάρεστο ( κόψιμο, ζημιά, πληγή),
προπάντων να κερδίσουμε λίγο χρήμα, πράγμα που οδηγεί
ύστερα και στην χαρτοπαιξία της ημέρας.
Οι μαγικές συμβολικές επιδιώξεις της Πρωτοχρονιάς είναι
επίσης πολλές. Κυριότερος συμβολισμός ο φυτικός και
αναβλαστικός. Στολίζουμε με κλαδιά και πρασινάδες το σπίτι,
μπάζουμε την αγριοκρεμμύδα ή σκινοκάρα και την αφήνουμε
σε κάποια γωνία, ν΄αναβλαστήσει μέσα στον χρόνο.
Ανανεώνουμε το νερό του σπιτιού , επισκεπτόμαστε (στα χωριά)
τις βρύσες και τις πηγές, με δώρα εξευμενιστικά, αφήνουμε λίγο
νερό να τρέξει στο σπίτι, σπάμε το ρόδι και το σκορπίζουμε στις
κάμαρες, για να πληθύνουν έτσι τα αγαθά, φροντίζουμε την ημέρα
αυτή να μπαίνουν πολλά φρούτα (πορτοκάλια, μήλα, ξηροί καρποί)
στο σπίτι, σύμβολα μιας επιθυμητής "παγκαρπίας".
Έντονη είναι σήμερα και η μαντική για την πορεία του χρόνου.
Η βασιλόπιτα και το χαρτοπαίγνιο προσφέρουν ήδη τα στοιχεία τους.
Παράλληλα οι ανύπαντρες κοπέλες ρωτάνε για την τύχη τους με
διάφορους τρόπους και αφορμές (όνειρο, πρωτάκουσμα ονόματος,
συναπάντημα, οιωνισμός φωτιάς, νερού κ.ά.) και οι βοσκοί επίσης
"εξετάζουν" τον καιρό της χρονιάς, από τα σημάδια της ημέρας. "

Δημήτριος Λουκάτος
Έθιμα των Χριστουγέννων

[vaskos]

1η Ιανουαρίου

Στον Ιανουάριο ο λαός μας έχει δώσει διάφορες ονομασίες, όπως «Γενάρης» επειδή
τότε γεννούν τα γιδοπρόβατα, και «Μεσοχείμωνας» επειδή είναι ο μεσαίος από τους
μήνες του χειμώνα, όπως δηλώνει και η παροιμία «ως τ’ Αϊ-Γιαννιού, τρυγόνα, είναι
η φούρια του χειμώνα». Είναι επίσης και ο μήνας με το λαμπρότερο φεγγάρι: «Του
Γενάρη το φεγγάρι παρά ώρα μέρα μοιάζει». Ονομάζεται και «Γατόμηνας» επειδή
στη διάρκειά του ζευγαρώνουν οι γάτες, και «Μεγαλομηνάς» γιατί είναι ο πρώτος
μήνας του έτους και σε αντιπαράθεση με τον Φεβρουάριο, που είναι «κουτσός»
(Κουτσοφλέβαρος). Οι αλκυονίδες ημέρες του έχουν δώσει και την ονομασία «Γελαστός»,
αλλά είναι επίσης γνωστός και ως «Κλαδευτής»: «Γενάρη μήνα κλάδευε, φεγγάρι μη
γυρεύεις». Τέλος, άλλη ονομασία του είναι «Καλαντάρης» ή Καλεντέρης (Πόντος-Καππαδοκία)
από τα Κάλαντα (Καλένδες) της αρχιχρονιάς και τα δώρα των Καλενδών του Ιανουαρίου.
Ακόμα Κρυαρίτης (στη Μάνη) για το τσουχτερό του κρύο.



Με την αρχή του νέου έτους ο αστερισμός του Ωρίωνα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του νυχτερινού
ουρανού καθ’ όλο το χειμώνα, ιδιαίτερα στη διάρκεια των πρώτων μηνών του έτους αφού η
Πρωτοχρονιά μας σήμερα γιορτάζεται την 1η Ιανουαρίου. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο σε όλες τις
χώρες του κόσμου. Για τους Δυτικούς λαούς πάντως το ημερολογιακό έτος αρχίζει με τον Ιανουάριο
από την εποχή των Ρωμαίων ακόμη, αφού η ονομασία που είχε δοθεί στο μήνα αυτό ήταν προς τιμήν
του θεού Ιανού, του θεού κάθε αρχής. Όπως αναφέρει σχετικά και ο Ηλίας Αναγνωστάκης:
«… ο Ιανός ήταν θεός δίμορφος, που παριστάνεται πότε με κλειδιά ή με τριακόσιες ψήφους στο δεξί
του χέρι και εξήντα πέντε στο αριστερό, όσες οι μέρες του ενιαυτού. Εκκαλείτο δε και “Αιωνάριος”
αντί Ιανουάριος, επειδή τον θεωρούσαν του αιώνος πατέρα. Είχαν μάλιστα οριστεί δώδεκα πρυτάνεις
να τον υμνούν και υπήρχε δωδεκάβωμον στο ναό του, όσοι και οι μήνες του έτους».



Η ιστορία του Ιανουαρίου, που είναι σήμερα ο πρώτος μήνας του έτους και έχει διάρκεια 31 ημέρες,
αρχίζει γύρω στο 700 π.Χ., όταν ο δεύτερος -μετά τον Ρωμύλο- βασιλιάς της Ρώμης, ο
Νουμάς Πομπίλιος (715-672 π.Χ.), τον πρόσθεσε ως ενδέκατο μήνα στο ως τότε δεκάμηνο έτος των
Ρωμαίων. Τότε πρώτος μήνας του έτους ήταν ο Μάρτιος, ο μήνας της εαρινής ισημερίας.

Ο Ιανουάριος (Januarius) οφείλει την ονομασία του στον διπρόσωπο θεό των Ρωμαίων Ιανό (Janus),
επώνυμο θεό της θύρας (janua), «πρώτο» βασιλιά του Λατίου και, «θεό των θεών». Ο Ιανός, που τη
λατρεία του καθιέρωσε ο Νουμάς, ήταν ο θεός της κάθε αρχής, της έναρξης των πολεμικών επιχειρήσεων
και των μεγάλων έργων.
Ο λαός στην αρχαία Ρώμη ονόμαζε τον Ιανουάριο και Quirinalis, από το Quirinus (= Ενυάλιος)
-ιδιαίτερη προσωνυμία του Ιανού (αλλά και του Άρη) ως θεού του πολέμου ή από την ίδια τιμητική
προσηγορία του μετά θάνατον θεοποιηθέντος Ρωμύλου.

Μολονότι ως αρχή του έτους είχε οριστεί, ήδη από το 153 π.Χ., η 1η Ιανουαρίου, πολλοί αρχαίοι
λαοί τοποθετούσαν την έναρξη του έτους είτε στην εαρινή ισημερία (στις 21 Μαρτίου) είτε στο θερινό
ηλιοστάσιο (στις 21 Ιουνίου). Πολύ αργότερα, τουλάχιστον από τον 10ο μ.Χ. αιώνα και μετέπειτα,
καθιερώθηκε βαθμιαία στην Ευρώπη ως αρχή του πολιτικού έτους η 1η Ιανουαρίου.

Στη Ρώμη, τη δεύτερη μέρα του Ιανουαρίου πανηγυρίζονταν στις τριόδους της πόλης τα
Compitalia -Τριόδια- προς τιμήν των Λαρήτων (Lares), των θεοτήτων που προστάτευαν
τις οδούς, τους αγρούς και τις οικίες, ενώ στις 9 του ίδιου μήνα εορτάζονταν προς τιμήν
του Ιανού τα Αγωνάλια ή Αγκονάλια (Agonalia), τα οποία πανηγυρίζονταν άλλες τρεις
φορές κατά τη διάρκεια του έτους.

Επτά ημέρες της Καθημερινής, άρθρο των Στράτου Θεοδοσίου - Μάνου Δανέζη, Januarius-Ιανουάριος-Γενάρης
Διονύση Π. Σιμόπουλου, Ο Μήνας Ιανουάριος

[vaskos]

Φτάσαμε πλέον στο τέλος του Δεκεμβρίου
και στο τέλος αυτών των αναρτήσεων.
Καλό σας μήνα και..