--Λαογραφία Δεκεμβρίου--

[ArELa]

Ελλάδα...

[vaskos]

[vaskos]

" Αυτή η ασύγκριτη δύναμη της ελληνικής μας παράδοσης είναι,
στην ουσία, η Ελλάδα που διατηρήται μέσα στον χρόνο.
Μέχρι και τα σημερινά μελομακάρονα είναι η αρχαία πλακούντα
με μέλι. Τα λευκά γλυκίσματα άλφιτα ήταν πολύ κοντά στους
σημερινούς αχνόλευκους κουραμπιέδες.
Μέχρι και ο Θύρσος του Διόνυσου που ήταν κομμάτι δένδρου με
ένα κουκουνάρι στην κορυφή, ήταν όπως και το χριστουγεννιάτικο
δένδρο μας.
Ακόμα και η γαλοπούλα έχει το αντίστοιχό της στην αρχαιοελληνική
χήνα, που έτρωγαν κατά τις γιορτές εκείνες και συμβόλιζε την
γονιμότητα και την ερωτική διάθεση. Υπάρχουν νεοελληνικοί
πίνακες με χριστουγεννιάτικο περιεχόμενο που παιδάκια κρατούν
χήνες τραγουδώντας τα κάλαντα.
Εντυπωσιακό όμως πολύ είναι και το γεγονός, ότι και στην αρχαία
Ελλάδα στόλιζαν το δένδρο.
Από το βιβλίο " Διόνυσος, Ιστορία της λατρείας του Βάκχου " του
Χ. Ζανμέρ πληροφορούμεθα ότι :" Είναι βεβαίος παραδεκτό ότι μια
λατρεία, οποιαδήποτε και αν είναι, συνδέεται με το αρχαίο παρελθόν.
Μια τοιαύτη σκέψις ευσταθεί ιδιαιτέρως εις την περίπτωση του
Διονύσου, όπως αποκαλύπτεται εκ του συμβόλου του (Δένδρο).
Η λατρεία προς το Ιερό δένδρο απευθύνεται επίσης και προς τους
βλαστούς ή τα μέρη του, τον νέον κορμό...Κλάδοι θαλεροί και
δενδρύλλια έπαιζαν μεγάλο ρόλο εις πολλάς εορτάς των Ελλήνων.
Ενα δενδρύλλιο ήτο στολισμένο με άνθη, ταινίας και μικράς σφαίρας
εκ μετάλλου, που παρίσταναν τους πλανήτες, τον ήλιον και την
σελήνην " Μήπως σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά.?

Τώρα όσο για τα κάλανδα, τις αρχαιοελληνικές καλένδες, τί να
πρωτοπούμε. Κατά τις ημέρες των εορτών Πυανεψίων, και
συγκεκριμένα την έβδομη του μηνός Πυανεψιώνος, γινόταν
περιφορά κλάδων δένδρων και ειρεσιωνών ( κλάδοι ελιάς
σ΄αυτή την περίπτωση) από παιδιά που περιδιάβαιναν την
πόλη των Αθηνών από σπίτι σε σπίτι και έψελναν ένα ειδικό
ύμνο και στην συνέχεια έπαιρναν το φιλοδώρημά τους από τους
οικοδεσπότες. "

Γεώργιος Τσαγκρινός
Το αρχαιοελληνικο Διονυσιακό "χριστουγεννιάτικο" δένδρο
Περιοδικό Ιχώρ, Δεκέμβριος 2004
[υπογραμμίσεις δικές μου]

[vaskos]

" Της αγίας Αννης (9 Δεκεμβρίου) η ημέρα παίρνει "άνεση" λένε.
Πληροφορίες για την ζωή της έχουμε από τα απόκρυφα ευαγγέλια και
ειδικότερα από το πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου. Η στείρα Αννα
απέκτησε σε προχωρημένη ηλικία παιδί στα σπλάχνα της από τον
Ιωακείμ, αλλά εξαιρετικώς, χωρίς να μολυνθεί από το προπατορικό
αμάρτημα.
Ο λαός μας έχει ονομάσει και το λουλουδάκι "βατράχιον το σπρουνεριανόν"
ως "λουλούδι της αγίας Αννας".
Κατάλυση οίνου και ελαίου. "

Γ. Λεκάκης
Τάματα και Αναθήματα

Αχ Αννούλα του χιονιά-Αντώνης Καλογιάννης

[vaskos]

Ουρανογραφία του Χειμώνα

Στον Αστερισμό του Ταύρου


" Στην μεγαλειώδη ομορφιά του έναστρου χειμωνιάτικου ουρανού,
εξαιρετική θέση κατέχει ο αστερισμός του Ταύρου, συγκρινόμενος,
και με αυτόν ακόμη τον πρώτο μεταξύ των πρώτων, αλλά και
γείτονά του, Ωρίωνα.
Κατά τους μήνες Νοέμβριο και Δεκέμβριο ο αστερισμός μεσουρανεί
τα μεσάνυχτα, οπότε και μπορούμε να τον απαλαύσουμε καθ΄όλη
την διάρκεια της νύχτας.
Ο αστερισμός ήταν γνωστός από αρχαιοτάτων χρόνων και μάλιστα
στον τοίχο του ναού των Θηβών της Αιγύπτου εικονίζεται ως κεφαλή
των ζωδιακών αστερισμών.

Ο αστερισμός του Ταύρου περιέχει περισσότερους από 100 αστέρες
ορατούς με γυμνό μάτι, ανάλογα με την διαύγεια της νύχτας.
Ο α του Ταύρου ( a Tauri ) είναι γνωστός από την μεγάλη Μαθηματική
Σύνταξη του Πτολεμαίου ως "Λαμπαδίας ". Σήμερα είναι διεθνώς γνωστός
με το όνομα Aldebaran, γιατί ακολουθεί εκ του πλησίον το πασίγνωστο
αστρικό σμήνος των Πλειάδων. Μερικές φορές αναφέρεται και ως " Ο
οφθαλμός του Ταύρου ".
Λίγο βοριότερα του Λαμπαδία βρίσκεται το σημείο απ΄όπου φαίνεται
να έρχεται η βροχή των διαττόντων αστέρων της 20ης Νοεμβρίου που
ονομάζονται " Ταυρίδες ".

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο αστερισμός παριστάνει τον λευκό
ταύρο, του οποίου την μορφή είχε λάβει ο Δίας, για να απαγάγει την
Ευρώπη, την κόρη του βασιλέα της Φοινίκης Αγήνορου.
Καθώς έπαιζε η Ευρώπη με τις θαραπαινίδες της, κάθισε στην πλάτη του
ωραίου αυτού ταύρου που δήθεν τυχαία έβοσκε στο καταπράσινο λιβάδι.
Τότε ο ταύρος βούτηξε στην θάλασσα και κολυμπώντας έφτασε στην
Κρήτη, έχοντας στην ράχη του την Ευρώπη. Για αυτόν τον λόγο και
στους χάρτες της ουρανογραφίας, ο αστερισμός του Ταύρου εικονίζεται
με το πρόσθιο μόνο τμήμα του σώματος του ζώου επειδή το υπόλοιπο
είναι βυθισμένο στα νερά της Μεσογείου.
Ολοι οι αρχαίοι λαοί λάτρευαν τον αστερισμό του Ταύρου, όχι μόνο
γιατί παλαιότερα (πριν πάνω από 5000 χρόνια) ήταν ο πρώτος
ζωδιακός αστερισμός, αλλά και γιατί τα κέρατά του μοιάζουν με
τον μηνίσκο της Σελήνης στις αρχές και στο τέλος του κύκλου
των φάσεών της . "

Γ.Σειραδάκης/Σ.Αυγολούπης
Στον Αστερισμό του Ταύρου
Ο Ουρανός του Χειμώνα, Επτά Ημέρες Καθημερινή

[vaskos]

Τα Τρομερά Χριστουγεννιάτικα Τέρατα
Η “Σκοτεινή” πλευρά των Χριστουγέννων



Belsnickel, Γερμανία
Αννίτα Ιωάννου

Ο Belsnickel, ένας ερημίτης ξυλοκόπος εμφανίζεται μερικές βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα.
Είναι ντυμένος με παλιά βρώμικα γούνινα ρούχα, πάντα σε σκούρα χρώματα, κρύβει το πρόσωπο του
με μια γενειάδα και φοράει μια ζώνη που έχει κρεμάσει πάνω κουδούνια.

Στο ένα χέρι κρατάει μια βέργα για να δείρει τα παιδιά που ήταν άτακτα, και στο άλλο ένα σάκο με γλυκά,
φρούτα, καρύδια, για τα φρόνιμα παιδιά. Συνοδεύει και αυτός τον Saint Nicholas.

Ο ξυλοκόπος λένε ότι έσερνε τα άτακτα παιδιά στο δάσος και τα έδερνε, ή τα απήγαγε από το κρεβάτι τους και
δεν τα επέστρεφε ποτέ στους γονείς τους. Ωστόσο, ο Belsnickel, έδινε στα παιδιά την ευκαιρία να επανορθώσουν
εάν το άξιζαν και τους ζητούσε να χορέψουν, να τραγουδήσουν ή να του απαγγείλουν ποιήματα.

http://mindhack.gr/%CE%B7-%CF%83%CE%BA% ... %89%CE%BD/

[vaskos]

[vaskos]

[vaskos]

Προτάσεις για το χριστουγεννιάτικο δένδρο, για μερακλήδες (άσε που μετά δεν το πετάς..)

[vaskos]

Γιατί στολίζουμε καράβι τις γιορτές;
Πώς προέκυψε ο στολισμός του καραβιού στα σπίτια της Ελλάδας,
πώς έφυγε και πώς επανήλθε τη δεκαετία του ’70;


Ανατρέχοντας σε περασμένες δεκαετίες, διαπιστώνουμε ότι κάθε σχεδόν
αστικό σπίτι στην Ελλάδα υποδεχόταν τις ημέρες των εορτών με ένα στολισμένο καράβι.
Σύμφωνα με την κ. Αικατερίνη Πολυμέρου, επιστημονική συνεργάτιδα του Κέντρου Ερεύνης της
Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, το καράβι στολιζόταν στα παραθαλάσσια μέρη,
κυρίως από παιδιά τα οποία κράταγαν καραβάκια στην αγκαλιά τους για να πουν τα κάλαντα,
ενώ μέσα στα καραβάκια οι νοικοκυρές έβαζαν κουραμπιέδες και κάθε λογής γλυκά, τα φιλέματα.

Στις ορεινές περιοχές τα παιδιά κατασκεύαζαν ομοίωμα εκκλησιάς και όταν άρχισαν να χρησιμοποιούνται
οι μπαταρίες ρεύματος, έβαζαν και λαμπάκια φωτεινά για να βλέπουν.

Με την πάροδο των χρόνων, το καραβάκι έγινε σύμβολο των ανοιχτών θαλασσών και εξελίχθηκε
σε ένα χριστουγεννιάτικο έθιμο που δεν αφορά μόνο τα παράλια και τα νησιά, αλλά και την
ηπειρωτική Ελλάδα, όπως το Πήλιο και τα Ζαγοροχώρια, από όπου κατάγονταν πολλοί πλοιοκτήτες.

Τα στολισμένα καραβάκια τα τοποθετούσαν δίπλα στην πόρτα ή το τζάκι, με την πρύμνη τους να
δείχνει προς το εσωτερικό του σπιτιού, συμβολίζοντας τον γυρισμό των ξενιτεμένων.
Κάποιες άλλες φορές, οι νοικοκύρηδες έβαζαν πολύτιμα αντικείμενα στο εσωτερικό τους ,
τα οποία συμβόλιζαν τα πλούτη που ήλπιζαν να έρθουν στο σπίτι.

«Όμως δεν είναι όλη η Ελλάδα παραθαλάσσια και αν μάλιστα θέλουμε να θυμηθούμε τα λόγια
του μεγάλου Έλληνα λαογράφου Δημήτριου Λουκάτου, το καράβι θυμίζει χωρισμό,
δεν συμβολίζει οικογενειακές συγκεντρώσεις στη θαλπωρή του σπιτιού, που αποτελούν
το κύριο γνώρισμα των χριστουγεννιάτικων εορταστικών εκδηλώσεων. Δεν είναι κάτι το
οποίο ενώνει και έχει συνδεθεί με τον τρόπο που έφευγαν οι ξενιτεμένοι, ενώ κάτω από το
δέντρο κάθονταν οι άνθρωποι για να περάσουν το καλοκαίρι, για να κουβεντιάσουν. Το δέντρο ενώνει»,
αναφέρει σχετικά η κ. Πολυμέρου και εξηγεί:

«Ο λαός το θεωρεί εδώ και αιώνες ως κάτι το ιερό. Το δέντρο με τα αναβλαστικά σχήματα
και το πράσινο χρώμα ήταν πάντα σύμβολο ζωής. Αν εξετάσουμε γενικά το καράβι στην
ελληνική παράδοση, το παρατηρούμε αρκετά συχνά ως τάμα σε εικόνες αγίων.
Σαν ναυτικός λαός οι Έλληνες που ταξίδευαν, όταν ξεπερνούσαν μια δυσκολία έκαναν
τάμα στην Παναγία ένα χρυσό ομοίωμα καραβιού. Δεν είχαν παλαιότερα οι άνθρωποι
την συνήθεια να φτιάχνουν καράβια και να τα στολίζουν μέσα στο σπίτι».

Η «στροφή» προς το καράβι έγινε εξαιτίας της κοινής πεποίθησης ότι η κοπή τον δέντρων
είναι ενάντια στην φύση. Πράγματι, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, συζητήθηκε έντονα
στη χώρα μας το ζήτημα κατάργησης του χριστουγεννιάτικου δέντρου και αντικατάστασής
του από το καράβι, δεδομένου ότι αυτό συνδύαζε την παράδοση με την οικολογική συνείδηση.

«Ίσως να είναι και έτσι με την αλόγιστη κοπή δέντρων που γινόταν παλαιότερα. Η αυθαιρεσία όμως αυτή, δεν σημαίνει ότι φταίει το έθιμο, αυτό είναι υπερβολή», καταλήγει.

Νικόλας Γεωργιακώδης
https://www.in2life.gr/features/notes/a ... ortes.html
Δημοσίευση | 20 Δεκεμβρίου 2018

[vaskos]

Αλλοτινές αναμνήσεις.
Χριστουγεννιάτικες Κάρτες από το Παρελθόν

[vaskos]

[vaskos]

Η μυστηριώδης Μερόπη και οι Πλειάδες..(Γ)


Αναφέρει ο Μπαλάνος σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου του :
" Ο Πολικός είναι πλέον το σημείο αναφοράς που σηματοδοτεί την θέση του
άξονα της Γης, το νοερό κέντρο απ΄όπου ξεκινούν σπειροειδώς οι κάθε λογής
δίνες, υποδίνες και υπο-υποδίνες (σύνολο Μάντελμπρότ) όλων των φυσικών
δυνάμεων του πλανήτη.
Αλλά... σε ένα σχετικά ήρεμο σύστημα δυμάμεων, το σημείο αυτό είναι
"το νεκρό μάτι του τυφώνα", και μάλιστα ενός τυφώνα σε λανθάνουσα,
"'κοιμισμένη" κατάσταση, οπότε δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Αλλά σε περίοδο βιαίων μετατοπίσεων του άξονα, τότε το κέντρο αυτό
αποκτά την αληθινή σημασία του, τότε ο τυφώνας ξυπνά!
Και ο άξονας αυτού του κέντρου περνούσε κάποτε από την Μεγάλη Αρκτο,
ένα σημείο που όταν άρχισαν οι αναστατώσεις θα έγινε διαισθητικά
αντιληπτό σαν η καρδιά μιάς μεγάλης Δίνης.

Προσέξτε τώρα με τι απλοϊκό, αλλά κατά βάση με σωστό τρόπο περιγράφονται
αυτά τα πράγματα από έναν πρωτόγονο λαό που δεν έχει ιδέα ούτε από
έννοιες πεδίου ούτε από σύνολα Μάντελμπροτ και τέτοια, αλλά που αφήνει
να μιλήσει η διαίσθηση με όρους της απλής και περιορισμένης γλώσσας
που διαθέτουν.
Επτά κυνηγοί, λέει ένας θρύλος που κυκλοφορεί μεταξύ των Ινδιάνων της
Καλιφόρνιας, είχαν πιάσει με θηλιά ένα θαλάσσιο λέοντα που τους παρέσυρε
σε μιά φοβερή δίνη. Αλλά, κατά την τελευταία στιγμή, λίγο πριν περάσουν
τον στενό λαιμό της δίνης, το σχοινί έσπασε και οι επτά κυνηγοί βρέθηκαν
στον ουρανό μεταμορφωμένοι σε ισάριθμα αστέρια.
Σε επτά αστέρια πάνω από την δίνη.
(Βλέπε:"Native Races of the Pacific States " by Hubert H.Bancroft)

Είναι η αφελής περιγραφή μιάς διάβασης προς κάπου Αλλού !
Ενα πέρασμα στην άλλη μεριά της Δίνης και μιά εξαφάνιση που έπρεπε με κάποιο
τρόπο να εξηγηθεί. Η απλή συλλογιστική θα πρέπει να ήταν περίπου η εξής :
Εχουμε εδώ μιά δίνη και επτά αστέρια, και κάποιοι εξαφανίζονται στη δίνη.
Συνεπώς αυτοί που εξαφανίστηκαν έγιναν αστέρια, τα επτά αστέρια που σχετίζονται
με τη δίνη, τον τόπο του χαμού τους.
Προσέξτε ότι και στην αιγυπτιακή παράδοση η θεά Τα-ουρτ (Ta-urt), η γυναίκα
του Σετ ή Τύφωνα, ταυτίζεται με την Μεγάλη Αρκτο. Τα Εφτά Αστέρια ζευγαρωμένα
με την Δίνη! Αλλά αν ψάξετε στις παγκόσμιες μυθολογικές παραδόσεις θα βρείτε
και πολλά τέτοια παραδείγματα.
Αλλά, προφανώς, αν κανείς περνά μέσω της Δίνης από εδώ προς τα εκεί, θα μπορεί
και κάποιος να περάσει από εκεί προς τα εδώ.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτός ο "κάποιος" είναι ο γνωστός μας Νυαρλαθοτέπ,
ο επισκέπτης από τον κόσμο των " Επτά Ηλιων"! "


Γ.Μπαλάνος
Η Σκιά του Κθούλου
Αυτοέκδοση του συγγραφέας ,1993


Μιά και πλησιάζουν οι γιορτές να σας προτείνω και μιά χριστουγεννιάτικη ταινία..

[vaskos]

[vaskos]

[vaskos]

Το Ιερό Δένδρο

" Τα Δένδρα είναι θείες οντότητες.
Τα δένδρα δεν επιτίθενται για να κυριαρχήσουν,
για να εξουσιάσουν. Γη, αέρας, νερό και ήλιος
η τροφή κι ανάσα τους. Δίνουν το οξυγόνο της ζωής,
τους καρπούς τους, την ευωδιά τους, την σκιά τους
την δροσιά τους. Γίνονται φιλόξενες κατοικίες για
πουλιά και έντομα. Εκφράζουν την αρμονία και
συνεπώς τον ρυθμό και το μέτρο της φύσης.
Το δένδρο είναι θεός, σύμβολο της Φύσης "
Γ. Τσαγκρινός



" Κάποτε ο κόσμος ολάκερος ήταν ένα δένδρο
ή σαν δένδρο ή βγήκε από ένα δένδρο.
Από εδώ και το κοσμικό δένδρο που
βρίσκουμε σ΄όλες τις μυθολογίες και,
πιό πέρα, το δένδρο της ζωής το με
συμβολισμούς φορτωμένο.
...................................
Πολλά ο πρωτόγονος δεν ήξερε από
επιστημονικές ερμηνείες. Είχε την
ποιησή του, τον μύθο του τα σύμβολα
και τις αλληγορίες του, και με όλα αυτά
έστηνε ένα εξωλογικό, μαγικό και
παραμυθένιο κόσμο, όπου ενέργεια και
κάθε φαινόμενο έβρισκε εύκολα το
γιατί του "
Γ. Δημητροκάλλης



" Από τα άγρια δένδρα τους αρχαιότερους συσχετισμούς
με τον Διόνυσο , τους κρατούν το έλατο και το πεύκο "
Π.Λεκατσάς

" Ο Διόνυσος είναι ο κατ΄εξοχήν θεός του φυτικού και του υγρού στοιχείου.
Μέσα από την πρωτόγονη δενδρολατρεία φτάνει ως τους κλασσικούς χρόνους
με την ονομασία Διόνυσος Δενδρίτης και έτσι λατρεύεται.
Είναι πρωταγωνιστής των Ελευσίνιων Μυστηρίων ως μυστικός Ιακχος, σε
άμεση σχέση με τον κάτω κόσμο . Ο κάτω από το έδαφος κόσμος είναι ο
χώρος που σπόροι και ρίζες φωλιάζουν για να εξελιχθούν αργότερα σε
νέα φυτά και δένδρα. Ομως ο σπόρος ζωντανεύει με σε υπόγειες "μικρές
σπηλιές" του εδάφους, έτσι και ένας θεός της ζωής, ένας θεός της νέας
ελπίδας γεννιέται μέσα σε ένα σπήλαιο. "
Γ. Τσαγκρινός


Γ. Δημητροκάλλη, Το Χριστουγγενιάτικο Δένδρο, Δεκέμβριος Καθημερινή
Γ. Τσαγκρινός, Το Αρχαιοελληνικό Διονυσιακό Χριστουγεννιάτικο Δένδρο, περ. Ιχώρ 51
Π. Λεκατσάς, Διόνυσος, εκδ. Καστανιώτης

Η λατρεία του Διόνυσου Δενδρίτη σε τελετουργική
απεικόνιση από αγγείο κλασσικών χρόνων

[vaskos]

[vaskos]

Ο άγιος Σπυρίδωνας(Α)
(12 Δεκεμβρίου)

"Ο άγιος Σπυρίδωνας τιμάται κατεξοχήν στην Κέρκυρα, όπου βρίσκεται και το λειψανό του.
Η λιτανεία του γίνεται εκεί τρείς φορές τον χρόνο και είναι μεγαλειώδης. Οπως πιστεύεται,

ο άγιος Σπυρίδων πολλές φορές βγαίνει από την εκκλησία του και γυρίζει τη
θάλασσα και τη στεριά για να κάμη καλά και να βοηθήση εκείνους που τον
επικαλούνται . Γι΄ αυτό χαλάει τα υποδήματά του και είναι αναγκασμένος
να του τ΄αλλάζουν κάθε τόσο. ( Ν.Γ.Πολίτης, Παραδόσεις, Α΄)

Σε μιά κερκυραϊκή παράδοση ο άγιος παριστάνεται να καταδιώκει την πανώλη. Από
παρετυμολογία του ονόματός του πιστεύεται ότι θεραπεύει τα σπυριά και την ευλογιά.
Για αυτό και στην γιορτή του φέρνουν κόλλυβα στην εκκλησία. Ακόμη και τον πόνο
των αυτιών θεραπεύει και είναι αξιοσημείωτες οι σχετικές θεραπευτικές συνήθειες.

..Το θαυματουργό αυτό μάρμαρο θύμιζε τ΄αγιολίθαρο των Αγίων Αποστόλων (κοντά
στην Πρέβεζα). Η Είδηση στα Ηπειρώτικα χρονικά (τ.6, σ.258) λέγει:

μιά πέτρα την έχουν προσκύνημα, οι άρρωστοι φέρουν τρείς φορές γύρα,
αφού γδυθούν και ύστερα αλλάξουν. Τα παλιά ρούχα θα τα αφήσουν αδεκεί

Πρόκειται προφανών για λείψανα της παλιάς λιθολατρείας. Οπως είναι γνωστό ο Ερμής
και άλλοι θεοί ήταν ενσωματωμένοι σε τέτοιες πέτρινες στήλες. " Οι ιερές πέτρες ήταν
κάτι συνηθισμένο στην Ελλάδα..Ο ομφαλός του Απόλλωνα στους Δελφούς ήταν αρχικά μιά
ιερή πέτρα" (Nilsson, Gr. Pop. Rel.)

Γ.Α. Μέγας
Ελληνικές Γιορτές και Εθιμα της Λαϊκής Λατρείας

[vaskos]

Ο άγιος Σπυρίδων. (Β)
(12 Δεκεμβρίου)

" - Τ΄αγίου Σπυρίδωνος βάζουν σε πιατάκια σπυριά από φασόλια, φακές, στάρι κτλ. και με
λίγο νερό περιμένουν να φυτρώσουν.
- Τάζουν σ΄αυτόν όσοι υποφέρουν από πόνους αυτιών και ματιών.
Αυτό πιστεύουν και στην Λέσβο, όπου θέλουν τον άγιο ζευγά: Οτι ο άγιος Σπυρίδωνας
γιατρεύει τους κουφούς. Βάζεις το άγιο συνάλειμμα στο αυτί σου και γίνεσαι καλά, λένε.
- Στην Κέρκυρα πάλι, την παραμονή της γιορτής του κάνουν τηγανίτες, χωρίς να τσιγκουνεύονται
το λάδι και το μέλι, τις οποίες ανήμερα τις φέρνουν στην εκκλησία και τις εναποθέτουν
μπροστά στο εικόνισμά του. Μετά το τέλος της λειτουργίας τις μοιράζουν στα παιδιά.
- Στα Φάρασα της Καππαδοκίας υπήρχε εξωκκλήσι του στο Ρουσόκο (Περί τα 20 λεπτά μακριά
από τα Φάρασα) και στη μνήμη του μαζεύονταν πανηγυριστές , έφερναν γουρπάνια (σφάγια)
και όσοι είχαν ταμένα, έφερναν ερίφια και κόκορες. Μπροστά στην Αγια Τράπεζα υπήρχε
θάλι για θυσίες, στο μικρό λάκκο του οποίου χυνόταν το αίμα.
- Στις Σαράντα Εκκλησιές η μνήμη του είναι αργία. Οποιος εγάζεται, λένε, κινδυνεύει να φέρει
στον κόσμο παιδιά με κακά σπυριά.
- Από τ΄ αγίου Σπυρίδωνα και μετά η μέρα μεγαλώνει σπυρί-σπυρί, έλεγαν
- Το άγιο σκήνωμά του κατά την εκταφή του τον 7ο αιώνα βρέθηκε ανέπαφο και μεταφέρθηκε
στην Κων/πολη εξαιτίας επιδρομής βαρβάρων. Μετά την άλωση ο εφημέριος του ναού
Γρηγόριος Πολύευκτος το μετέφερε μαζί με αυτό της βασίλισσας θεοδώρας στην Παραμυθιά
Ηπείρου. Για περισσότερη ασφάλεια το 1456 μεταφέρθηκα και έκτοτε φυλάσονται στην
Κέρκυρα, στον ναό του αγίου Αθανασίου. "

Γ. Λεκάκης
Τάματα και Αναθήματα

[vaskos]

Τα Τρομερά Χριστουγεννιάτικα Τέρατα
Η “Σκοτεινή” πλευρά των Χριστουγέννων


Grýla, Ισλανδία
Αννίτα Ιωάννου

Από την παγωμένη Ισλανδία, η πιο τρομακτική φιγούρα που συνδέεται με τα Χριστούγεννα
από τον 17ο αιώνα είναι η Grýla. H φρικιαστική αυτή γυναίκα έχει οπλές για πόδια, μεγάλα
αυτιά, ρυτιδιασμένο πρόσωπο και ουρά. Ζει στην περιοχή DimmuBorgir lava fields κοντά στη
λίμνη Myvatn. Απαγάγει τα άτακτα παιδιά, τα βάζει στο σακί της και όταν γυρίσει στην σπηλιά
της τα βράζει ζωντανά. H Grýla είχε δυο σύζυγούς τον Gustur και τον Boli ενώ ο τρίτος της
σύζυγος ο Leppalúdi, θεωρείται ο πατέρας των 13 The Yule Lads. Την μάγισσα συντροφεύει
ένα διαβολικό μαύρο κατοικίδιο, που ονομάζεται Yuletide Cat.


http://mindhack.gr/%CE%B7-%CF%83%CE%BA% ... %89%CE%BD/

[vaskos]

[vaskos]

Το Χριστουγεννιάτικο Δένδρο

" Η συνήθεια αυτή της εισαγωγής χλωρών κλάδων δένδρου
εις τας οικίας κατά την πρωτοχρονιά με σκοπό την εξασφάλισιν
της υγείας των μελών της οικογενείας, δύναμεν να είπωμεν ότι
είναι πρόδρομος του πανευρωπαϊκού σήμερον εθίμου του
Χριστουγενιάτικου δένδρου " (Οικονομίδης, 1964)



" Το ότι στην Δύση, ιδίως στους Κέλτες, υπήρχαν ιερά δένδρα, είναι πασίγνωστο.
Το ότι υπήρχε κάποια μορφή δενδρολατρείας, είναι και αυτό σχεδόν βέβαιο. Το
ότι ο άγιος Βονιφάτιος, που τον 8ο αιώνα εκχριστιάνισε μέγα μέρος της Γερμανίας
εισήγαγε το Χριστιανικό Δένδρο για να αντικαταστήσει το ιερό ειδωλολατρικό
δένδρο, βασίζεται μάλλον σε παραδόαεις και συναξάρια.
Το αν το Χριστουγεννιάτικο Δένδρο πρωτοεμφανίστηκε στην Γερμανία, κι από εκεί,
τον 19ο πιά αιώνα, με τον σύζυγο της βασίλισσας Βικτωρίας Αλβέρτο, πέρασε στην
Αγγλία, ή εάν ήδη από την εποχή της Μεγάλης Ελισάβετ ήταν ευρύτατα διαδεδομένο
σε όλη την Αγγλία, ίσως δεν ενδιαφέρει άμεσα. Αμεσα μας ενδιαφέρει το πότε ήρθε
το Χριστουγεννιάτικο Δένδρο στην νεότερη Ελλάδα, που ομολογουμένως δεν το ξέρουμε.
Πάντως οι περισσότεροι λαογράφοι μας συμφωνούν ότι ήρθε την εποχή του Οθωνα.
(Ν.Πολίτης, Γ.Μέγας, Γ.Σπυριδάκης, Δ.Οικονομίδης).



" Πάντως είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν οι εχθροί του, είναι βέβαιο ότι το
Χριστουγεννιάτικο Δένδρο προϋπήρχε στο Βυζάντιο. Σε ένα σε συριακή γλώσσα
χριστιανικό χειρόγραφο του Βρετανικού Μουσείου που μεταφράστηκε πριν από
σαράντα χρόνια, γίνεται λόγος για έναν ναό που έκτισε το 512 ο αυτοκράτορας
Αναστάσιος ο Α΄ στην περιοχή Καρταμίν στην Βόρεια Συρία. Ανάμεσα στ΄ άλλα
αυτοκρατορικά αφιερώματα αναφέρονται και δύο μεγάλα ορειχάλκινα δένδρα
που ήταν στημένα εκατέρωθεν της Ωραίας Πύλης. "

Το Χριστουγεννιάτικο Δένδρο
Γ.Δημητροκάλλης, Δεκέμβριος, Επτά Ημέρες Καθημερινής

[vaskos]

Ουρανογραφία του Χειμώνα


Μ ε γ ά λ η Α ρ κ τ ο ς και Π ο λ ι κ ό ς αστέρας


" Με την γαλαξιακή μας ζώνη σε πλήρη εξέλιξη, αντικρίζουμε τους αστερισμούς του
χειμώνα, στα βόρεια του ουρανού. Εκεί βρίσκουμε τα επτά λαμπρά άστρα της Μεγάλης
Αρκτου όπου τα μεγάλα μας τηλεσκόπια μας αποκαλύπτουν τον γαλαξία που ανομάζεται
Μ51. Ο γαλαξίας αυτός έχει διερευνηθεί και από το διαστημικό τηλεσκόπιο το οποίο
ανακάλυψε στο κέντρο του την ύπαρξη μιάς μαύρης τρύπας.

Η Μεγάλη Αρκτος είναι ο καλύτερος οδηγός στα άστρα του βόρειου ημισφαιρίου.
Τα δύο άστρα στην άκρη του σώματός της (α και β Μεγάλης Αρκτου) μας οδηγούν
στον Πολικό Αστέρα (α Μικρής Αρκτου), το λαμπρότερο άστρο της Μικρής Αρκτου.

Κατά την διάρκεια του χρόνου, όλα τα άστρα φαίνονται να στριφογυρίζουν γύρω
από τον Πολικό, γιατί εκεί κοντά βρίσκεται ο Βόρειος Ουράνιος Πόλος, το σημείο
δηλαδή του ουρανού πάνω στο οποίο χτυπά ο άξονας της Γης όταν προεκταθεί
προς τα επάνω. "



ιστορία

"Ως αρχή μπορεί κάποιος να ανατρέξει στους στίχους της Οδύσσειας, όπου αναφέρεται η Άρκτος,

«που κι Άμαξα τη λένε, που μόνο αυτή δε λούζεται στου ωκεανού το κύμα»

Παρότι ο αστερισμός είχε πολλές ονομασίες και μυθικές συσχετίσεις, σχεδόν παντού ήταν
μια θηλυκή αρκούδα (άρκτος).
Βέβαια και ο Άρατος στα Φαινόμενα γράφει: «Δυο Αρκούδες, λεγόμενες Άμαξες, γυρίζουν
γύρω του, η καθεμιά στη θέση της.». Ο κυρίαρχος μύθος μιλά για τη Νύμφη Καλλιστώ, που
αγαπήθηκε από τον Δία και μεταμορφώθηκε σε αρκούδα από τη ζηλιάρα Ήρα, οπότε ο Δίας την
εξύψωσε στους ουρανούς. Η Μικρά Άρκτος είναι ο γιος της Αρκάς κατά τον Οβίδιο (μολονότι
σύμφωνα με άλλο μύθο ο Αρκάς είναι ο Βοώτης). Μία άλλη εκδοχή πάντως θέλει τον αστερισμό
απεικόνιση της Αρτέμιδος, που ήταν γνωστή με το επίθετο «Καλλίστη».
Ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα αποκαλεί τη Μεγάλη Άρκτο «Αρκάδιον αστέρα», από την πατρίδα
της Καλλιστούς. Υπάρχουν εξάλλου και πανάρχαια αργυρά νομίσματα από τη Μαντίνεια φέροντα
άρκτο ως μητέρα. Η τελείως διαφορετική εκδοχή του Αράτου προέρχεται από πανάρχαια παράδοση
της Νάξου, κατά την οποία οι Άρκτοι ήταν οι Κρητικές τροφοί του βρέφους Δία, που στη συνέχεια
υψώθηκαν στους ουρανούς για την αφοσίωση στο καθήκον τους."

Ο νυχτερινός ουρανός του Χειμώνα
Δ.Σιμόπουλος, Αστρα και Αστερισμοί, Ενθετο Καθημερινής
Βικιπαίδεια

[vaskos]

[vaskos]

Η μυστηριώδης Μερόπη και οι Πλειάδες..(Δ τελευταίο)

" Οσο για τις Υάδες, τις αδελφές των Πλειάδων, εδώ τα πράγματα γίνονται
πιό δύσκολα και πιό σκοτεινά, γιατί η ιστορία σχετικά με το σμήνος αυτό των
αστεριών έχει κάποιες διαφορετικές πιό "προσωπικές" προεκτάσεις που δεν
είμαι σίγουρος ακόμη αν θα πρέπει καν να θίξω πιό αναλυτικά απ' όσο έχω
κάνει ήδη. Και, ακόμη πιό σημαντικό, δεν είμαι σίγουρος πόσα μπορώ να
πω και με ποιόν τρόπο.
Βλέπεται... είναι από εκείνα τα πράγματα που όχι μόνο δεν λέγονται για
καθαρά αντικειμενικούς λόγους αλλά και, υποκειμενικά, δεν μπορεί εύκολα
να μπεί σε λέξεις. Ο Λάβκραφτ το επιχείρησε αλλά λίγοι έπιασαν αυτό το
σημείο..
.......

.......
Εδώ μπορούμε να προχωρήσουμε λίγο ακόμη αλλά..όχι πολύ. Προσέξτε:
Πιο πάνω ανέφερα ένα μύθο των Ινδιάνων της Καλιφόρνιας και δεν είναι
τυχαίο ότι επέλεξα αυτόν ανάμεσα σε πολλούς άλλους που υπάρχουν για
τα Επτά Αστέρια. Και ανέφερα ακόμη ότι από την ίδια διάβαση θα πρέπει
να πέρασε και ο Νυαρλαθοτέπ, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση προς
την Γη.
Εντάξη ως εδώ?
Λοιπόν, στεφτείτε τώρα ότι όλα όσα περιγράφουν οι μύθοι και οι παραδόσεις
είναι από την "από εδώ" προοπτική σκοπιά, όχι από την "από εκεί". Αυτό
βέβαια γιατί οι παρατηρητές είναι άνθρωποι που βλέπουν τα πράγματα
με οπτικό-νοερό κέντρο την Γη, από αυτή τη μεριά της Πύλης.
Αλλά μιά Δίνη είναι σαν ένα περιστρεφόμενο χωνί εισόδου που η κεντρική
πύλη του βγάζει σ΄ένα άλλο, αντιθέτως περιστρεφόμενο χωνί εισόδου.
Ετσι υπάρχει και η "από εκεί" προοπτική.
Και από εκείνη την προοπτική ίσως οι Υάδες, οι "Αλλες Υάδες" να λάμπουν
πολύ πιο κοντά στον ουρανό και ίσως να αποτελούν και εκεί έναν ξένο
"αναγνωριστικό φάρο" που λάμπει με ανείπωτα απόκοσμο τρόπο σε αληθινά
παράξενους ουρανούς..
Αλλά ήδη είπαμε αρκετά για το θέμα αυτό. "

Γ.Μπαλάνος
Η Σκιά του Κθούλου
Αυτοέκδοση του συγγραφέας ,1993