Ιδεογραφήματα
Αυτός ο τόπος φιλοδοξεί να ανοίγει μονοπάτια για τα συναρπαστικά και όμορφα ταξίδια του νού...
SystemFreaks™
Πρώτον, για να αποκαθηλώσεις κάτι πρέπει πρώτα να το έχεις τοποθετήσει σε κάποιο βάθρο.ION 4ever έγραψε:Μπα τι βλέπω έχει αρχίσει η αποκαθήλωση?
Καλά άντε να πηγαίνω σε κανένα πιο φιλόξενο νήμα.Kostakis έγραψε:Δεύτερον, καλύτερα αποκαθήλωση προσώπων παρα αποκαθήλωση λογικής!
Με τις υγειές σας.
Σε κανένα πιο βολικό πες καλύτερα.ION 4ever έγραψε:Καλά άντε να πηγαίνω σε κανένα πιο φιλόξενο νήμα.
Όταν το ΚΚΕ γίνει κυβέρνηση!ION 4ever έγραψε:θα προετοιμάζομαι για την Ανάσταση χιχιχιχιχι
Αυτό να λέγεται!Kostakis έγραψε:καλύτερα αποκαθήλωση προσώπων παρα αποκαθήλωση λογικής!
Αυλαία στις κινητοποιήσεις στο όνομα του αντιφασισμού
Η αυλαία έπεσε στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, των δημοσίων υπαλλήλων και των υπόλοιπων κλάδων. Οι ηγεσίες της ΟΛΜΕ, της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ μπορούν να αισθάνονται υπερήφανες. Έπαιξαν ξανά τον γνωστό ρόλο τους. Αφού έπαιξαν με τον πόνο, τα νεύρα και το μεροκάματο των εργαζομένων, αφού εξάντλησαν όλο το ρεπερτόριο των γνωστών σικέ συνθημάτων για κλιμάκωση του αγώνα, τι έκαναν; Τα μάζεψαν όπως-όπως ακριβώς την ώρα που αναδεικνυόταν ως κυρίαρχο το ζήτημα της κλιμάκωσης.
Έχουν σοβαρό λόγο. Δεν είναι ώρα οι εργαζόμενοι και ο λαός να ασχολείται με τα προβλήματα που του δημιουργεί το καθεστώς. Δεν είναι ώρα να ασχολείται με την ολοσχερή καταστροφή της χώρας. Τώρα πρέπει να ασχολείται μόνο με την ΧΑ. Κι έτσι μετά από δυο 48ωρες χωρίς αντίκρισμα απεργίες της ΑΔΕΔΥ, το όλο σκηνικό έκλεισε με μια δήθεν αντιφασιστική διαδήλωση το απόγευμα της Τετάρτης εναντίον της ΧΑ.
Και λέμε για δήθεν αντιφασιστική γιατί δεν αφορά στην καρδιά του προβλήματος, αλλά περιορίζει το πρόβλημα του φασισμού μόνο εκεί που βολεύει την κυβέρνηση και «συνταγματικό τόξο». Το πρόβλημα για όλους αυτούς είναι μόνο η κύρια η ΧΑ. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς οι ηγεσίες των κομμάτων και των συνδικάτων εκμεταλλεύτηκαν το αίμα του δολοφονημένου από τη συμμορία της ΧΑ, Παύλου Φύσσα, για να ξεμπερδέψουν με τους απεργιακούς αγώνες.
Οι θεατρινισμοί δίνουν και παίρνουν. Εκεί που οι συνδικαλιστές δεν μπόρεσαν – γιατί δεν ήθελαν – να συναντηθούν για να συντονίσουν τη δράση τους και να συμφωνήσουν σ’ ένα σχέδιο κλιμάκωσης του αγώνα, συναντήθηκαν στη Νίκαια για να πολεμήσουν την ΧΑ. Μπράβο τους! Μεγάλη επιτυχία. Κάλεσαν την ΑΔΕΔΥ να μετατρέψει την εικονική απεργία της σε αντιφασιστική διαδήλωση και αμέσως η ηγεσία του τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου έτρεξε να συμμορφωθεί. Δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία από το να ρίξουν αυλαία στις κινητοποιήσεις.
Οι νεκροθάφτες των απεργιών
Στο παιχνίδι άπαντες. Όχι μόνο οι Παναγούπολοι και Σία, αλλά και οι λεγόμενοι ταξικοί συνδικαλιστές. Μάλιστα το ΠΑΜΕ απεδείχθη ευθύς εξαρχής νεκροθάφτης των απεργιακών κινητοποιήσεων. Βλέπετε, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει και λίγα πολιτικά γραμμάτια να ξεπληρώσει στο καθεστώς. Τρία ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ του χάρισε η κυβέρνηση διαμέσου σκοτεινών κύκλων από το εξωτερικό, επιτρέποντάς του να πουλήσει δημόσια περιουσία – την τηλεοπτική συχνότητα του 902 – που διαχειριζόταν δωρεάν το ΚΚΕ από το 1990. Τι θέλετε δηλαδή; Να εγκαταλείψει μια τόσο σημαντική επαναστατική κατάκτηση και να πρωτοστατήσει σε αγώνες διαρκείας των εργαζομένων;
Από την πρώτη στιγμή ευθυγραμμίστηκε με τις λογικές του Παναγόπουλου και των υπολοίπων του σιναφιού του με προτάσεις για στάσεις εργασίας και για απεργίες εκτόνωσης. Ο επίσημος λόγος; Οι εργαζόμενοι δεν είναι ώριμοι. Ε, βέβαια, γιατί να είναι ώριμοι; Έχουν περάσει από την διαδικασία ωρίμανσης που θέλει ο Περισσός; Όχι.
Επομένως, γιατί να είναι ώριμοι. Κι έτσι οι μεγάλοι αυτοί «ταξικοί» συνδικαλιστές πρότειναν περιορισμένες κινητοποιήσεις με αυστηρώς «ταξικά» αιτήματα, δηλαδή απολύσεις, μειώσεις και τα συναφή, που διασπούν την ενότητα των επιμέρους κλάδων, μαζί με «διαφώτιση» στους χώρους δουλειάς. Έτσι είναι. Αυτό που λείπει σήμερα από τους εργαζόμενους είναι η «διαφώτιση» και μάλιστα εγχειριδίου. Ξέρετε, τι είναι καπιταλισμός, τι είναι κρίση, τι σημαίνει εξουσία της εργατικής τάξης και όλα τα άλλα από το εικονογραφημένο αλφαβητάρι του Περισσού για ανόητους και πνευματικά καθυστερημένους.
Τα έχουν μάθει αυτά οι εργάτες; Όχι. Τότε που πάνε; Πώς θα αγωνιστούν χωρίς να ξέρουν τι είναι ο καπιταλισμός, τι σημαίνει πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, τι είναι η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου; Να τα μάθουν πρώτα και ύστερα τα λέμε. Μέχρι τότε, βουρ για τις σχολές μαθητείας του Περισσού.
Τα κομματικά εγχειρίδια
Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια σύσκεψη που παραβρέθηκα στην υπό κατάληψη αντιπεριφέρεια της Εύβοιας ένα μέλος του ΠΑΜΕ και πρόεδρο των νοσοκομειακών γιατρών του νοσοκομείου Χαλκίδας, να παίρνει τον λόγο. Με μορφασμούς που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαν κάλλιστα να προδίδουν σοβαρά κοιλιακά προβλήματα, απευθύνθηκε στην ομήγυρη λέγοντας: «Μα ξέρετε για τι πράγμα μιλάμε τόσην ώρα;» Το ενδιαφέρον εντάθηκε για να ακούσουμε. «Μιλάμε για τον καπιταλισμό και για μια καραμπινάτη καπιταλιστική κρίση…» Τι μου λες; Έχει ενδιαφέρον να ακούει κανείς κάποιον να διαπιστώνει ως μέγιστη ανακάλυψη κάτι που ισχύει από τις αρχές του 19ου αιώνα. Χωρίς καν να μπορεί να διακρίνει τι ξεχωρίζει τον καπιταλισμό του 21ου αιώνα, αφενός και αφετέρου, τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Όλα ένα ίσωμα.
Εμ, εκεί είναι το πρόβλημα. Πώς να καταλάβει κάποιος που έχει ως οδηγό του το κομματικό εγχειρίδιο, ότι αυτό που ζούμε σήμερα και μάλιστα στην Ελλάδα δεν είναι απλά ο καπιταλισμός, ούτε μια ακόμη καπιταλιστική κρίση. Ζούμε την μετάλλαξη του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο σε ένα σύστημα που για να συνεχίσει να υφίσταται θα πρέπει να ενισχύσει τις δομές κυριαρχίας του με όρους νεοφεουδαρχίας. Δεν του αρκεί εδώ και δεκαετίες η άντληση κέρδους διαμέσου της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης στην παραγωγή. Τα λιμνάζοντα κεφάλαια στις αγορές κεφαλαίου είναι τόσο μεγάλα που δεν είναι δυνατή πλέον η απορρόφησή τους από τις επενδύσεις στην παραγωγή. Πρέπει να μετατραπούν σε τοκοφόρο κεφάλαιο, δηλαδή σε δανειακό κεφάλαιο. Πώς γίνεται αυτό; Με δυο τρόπους: αφενός με τον απευθείας δανεισμό. Αφετέρου με την παραγωγή τοκοφόρων τίτλων κάθε είδους.
Η παγκόσμια οικονομία είναι υποχρεωμένη να δημιουργεί ευκαιρίες επένδυσης κυρίως γι’ αυτούς που κερδίζουν από την κίνηση του κεφαλαίου και όχι από τις επενδύσεις στην παραγωγή. Οι Ξένες Άμεσες Επενδύσεις παγκόσμια ανέρχονται περίπου στα 1,4 τρις δολάρια. Το σύνολο του διασυνοριακού κεφαλαίου που κινείται παγκόσμια ξεπερνά σήμερα τα 230 τρις δολάρια. Σε μια παγκόσμια οικονομία που το συνολικό ΑΕΠ που παράγει υπολογίζεται γύρω στα 74 τρις δολάρια. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τέτοιος όγκος κεφαλαίων να ξεχειλίζει κυριολεκτικά την παγκόσμια οικονομία.
Η ταξική απολογητική του συστήματος
Η κλασσική απάντηση σε μια τέτοια κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου ήταν ανέκαθεν η καταστροφή του κεφαλαίου που περισσεύει έτσι ώστε να επανεκκινήσει η οικονομική άνοδος. Ποια καταστροφή; Το 33% του παγκόσμιου διανοσυνοριακού κεφαλαίου αφορά σε δάνεια των τραπεζών προς ιδιώτες. Το 19% αφορά σε τίτλους που χρησιμοποιούν οι ίδιες οι τράπεζες για να χρηματοδοτηθούν. Το 20% αφορά σε κρατικό δανεισμό και το υπόλοιπο σε επιχειρηματικούς τίτλους. Με άλλα λόγια το 72% του συνόλου βρίσκεται στα χέρια των διεθνών τραπεζών, που η χρεοκοπία τους θα σημάνει καταρρεύσεις κρατών και ολόκληρων οικονομιών.
Πρώτα και κύρια των μεγάλων ανεπτυγμένων οικονομιών που παράγουν και τον κύριο όγκο των διασυνοριακών κεφαλαίων παγκόσμια.
Αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο προσπαθούν να αποφύγουν. Πώς; Κυρίως με την ελεγχόμενη καταστροφή και χρεοκοπία περιφερειακών χωρών, όπως είναι η Ελλάδα. Αυτός είναι ο λόγος που για την Ελλάδα ιδιαίτερα αυτή η κρίση δεν μια «μια τυπική καπιταλιστική κρίση», ούτε μια ακόμη βαθιά ύφεση. Από αυτή την κρίση η Ελλάδα δεν πρόκειται να ανακάμψει ακόμη και με καπιταλιστικούς όρους. Ανήκει πλέον σ’ εκείνες τις χώρες που προορίζονται να μετατραπούν ολοκληρωτικά σε ερείπια στα πλαίσια της διεθνούς καταστροφής κεφαλαίου. Ολόκληρη η χώρα θα ρευστοποιηθεί προκειμένου να στηριχθούν οι διεθνείς αγορές και κυρίως το παραπαίων ευρώ.
Επομένως, όποιος μένει απλά σε διαπιστώσεις όπως αυτή που αναφέραμε τότε δεν είναι τίποτε περισσότερο από απολογητής της κυρίαρχης πολιτικής. Ας σκεφτούμε λίγο. Πότε το επίσημο σύστημα οικονομίας και πολιτικής, που κάποιοι ονομάζουν καπιταλισμό για να μην σκέφτονται σε βάθος, εφάρμοσε εσκεμμένα, εξεπιτούτου πολιτικές ενίσχυσης και επιτάχυνσης της κρίσης; Κάθε φορά που ακόμη κι ο ελληνικός καπιταλισμός αντιμετώπιζε κρίσεις, οι κυβερνήσεις επιχειρούσαν να εφαρμόσουν αντικυκλικές πολιτικές με σκοπό την επανεκκίνηση της οικονομίας.
Κύριος στόχος τους ήταν η πάση θυσία ενίσχυση του ιδιωτικού κέρδους, μέσω κυρίως της μείωσης του εργατικού κόστους προκειμένου να υπάρξουν επενδύσεις. Αυτή ήταν πάντα η κλασσική συνταγή με τα κόστη να φορτώνονται στις λαϊκές τάξεις. Ταυτόχρονα, ενισχυόταν επίτηδες ο παρασιτικός χαρακτήρας του κράτους μέσα από την δημιουργία κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών κολοσσών των οποίων τα κεφάλαια και η πελατεία προερχόταν κατά κύριο λόγο από τον κρατικό κορβανά.
Σκοπός τους η ολοκληρωτική καταστροφή
Αυτή ήταν ανέκαθεν η τυπική απάντηση των κυβερνήσεων στην κρίση του δικού τους συστήματος. Σκοπός τους ήταν να βγουν από την κρίση κι όχι να την βαθύνουν. Αντίθετα σήμερα παρατηρούμε ότι ασκείται μια πολιτική βαθέματος της κρίσης. Η ύφεση που βιώνει σήμερα η ελληνική οικονομία δεν είναι φυσιολογικό προϊόν ενός οικονομικού κύκλου, ή μιας τυπικής καπιταλιστικής κρίσης. Είναι βασική συνέπεια των πολιτικών που εφαρμόζονται. Εδώ δεν έχουμε απλά τον επιμερισμό της καταστροφής του κεφαλαίου που χρειάζεται – θεωρητικά – για να ανακάμψει μια οικονομία που βασίζεται στο καπιταλιστικό κέρδος. Δεν έχουμε από την μια τις λαϊκές και εργατικές τάξεις να χάνουν ώστε να κερδίσει το κεφάλαιο. Έχουμε αντίθετα μια εκτεταμένη πολιτική καταστροφής όπου συντρίβονται ακόμη και μερίδες του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.
Η εσωτερική υποτίμηση δεν έφερε μόνο τρομακτικά δεινά στους εργαζόμενους, αλλά συνέτριψε την εσωτερική αγορά και οικονομία της Ελλάδας συνολικά. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε μια τέτοια ολοσχερής καταστροφή του επιχειρηματικού δυναμικού της χώρας. Ούτε καν την εποχή της ναζιστικής κατοχής, μιας και οι καταχτητές ήθελαν τις πιο σημαντικές παραγωγικές μονάδες και επιχειρήσεις για την ενίσχυση της δικής τους πολεμικής προσπάθειας. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε μια τόσο μεγάλη και εκτεταμένη φυγή κεφαλαίου από την χώρα, ειδικά επιχειρηματικού. Ακόμη και μεγάλα ονόματα καταρρέουν, πτωχεύουν, ή λεηλατούν τις επιχειρήσεις τους και την κοπανάνε. Κι όλα αυτά δεν οφείλονται στην θύελλα της παγκόσμιας κρίσης, αλλά πρώτα και κύρια στις πολιτικές που επιβάλλονται από την τρόικα και τους δανειστές.
Μπορούμε όλα αυτά να τα θεωρήσουμε φυσιολογικά; Μπορούμε να ξεμπερδέψουμε μαζί τους λέγοντας ότι πρόκειται απλά για «μια τυπική καπιταλιστική κρίση»; Όχι βέβαια. Εκτός κι αν θέλουμε να ασκηθούμε στην απολογητική της επίσημης πολιτικής.
Η Ελλάδα στο σύνολό της κι όχι μόνο οι εργαζόμενες τάξεις της έχει μετατραπεί σκόπιμα σε θύμα της διεθνούς καταστροφής κεφαλαίου. Κι επομένως το κυρίαρχο ζήτημα δεν είναι η προάσπιση της θέσης των εργαζομένων εναντίον των πολιτικών που επιβάλλονται, αλλά πρώτα και κύρια η υπεράσπιση της χώρας από την ολοκληρωτική καταστροφή και εξαφάνιση.
Το κυρίαρχο ζήτημα σήμερα
Σήμερα το ζήτημα που έχει ήδη τεθεί στην ημερήσια διάταξη δεν είναι σε ποιον οφείλουν να ανήκουν τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος που διαθέτει η χώρα. Αλλά αν θα πρέπει να διαθέτει μέσα παραγωγής η χώρα. Ζούμε μια διαδικασία ολοκληρωτικής καταστροφής των διαθέσιμων μέσων παραγωγής σε πρωτοφανή κλίμακα στην ιστορία της Ελλάδας, αλλά και του πλούτου που διαθέτει η χώρα. Επομένως το πρόβλημα είναι να υπερασπιστούμε τα μέσα παραγωγής που αυτή την στιγμή καταστρέφονται. Όχι μόνο της δημόσιας περιουσίας με την πολιτική ξεπουλήματος διαμέσου του ΤΑΙΠΕΔ και της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και των μεγάλων επιχειρήσεων και παραγωγικών μονάδων που έχουν απομείνει στην Ελλάδα.
Δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε για το τι θα κάνουμε τα μέσα παραγωγής όταν αυτά θα έχουν μεταβληθεί σε ερείπια. Συνεπώς το πρώτιστο καθήκον είναι να τα υπερασπιστούμε. Να τα πάρουν οι εργαζόμενοι με την συνδρομή της κοινωνίας στα χέρια τους. Αν η μεγαλύτερη σε υποδομές και παραγωγική δυναμικότητα τσιμεντοβιομηχανία της πρώην ΑΓΕΤ Ηρακλής πουληθεί τελικά για σκραπ από την Lafarge, πόσο χρόνο και πόσους πόρους θα χρειαστεί η Ελλάδα για να ξαναποκτήσει μια τέτοια βιομηχανία που θα μπορούσε να στηρίξει την ανοικοδόμησή της; Αν η ΔΕΗ που ήδη έχει τεμαχιστεί για να πουληθούν πιο εύκολα οι βασικές υποδομές της, τελικά διαλυθεί για να εξυπηρετήσει ιδιωτικά συμφέροντα, πόσες δεκαετίες θα χρειαστεί για να αποκατασταθεί η καταστροφή αυτή προκειμένου η Ελλάδα να αποκτήσει ξανά ενεργειακή επάρκεια; Και πάει λέγοντας.
Για όποιον δεν καταλαβαίνει θα τον ρωτούσαμε: βρες μια προηγούμενη περίοδο της ιστορίας στην Ελλάδα όπου να είχε επιβληθεί μια τέτοια πολιτική γενικού ξηλώματος. Πότε ξανάγινε κάτι τέτοιο; Πότε συστηματικά και με μέθοδο οδηγήθηκε η ανεργία πάνω από το 30% της απασχόλησης, έκλεισαν σχολεία και νοσοκομεία σωρηδόν, έκλεισαν μαζικά επιχειρήσεις ακόμη και οι μεγαλύτερες, διαλύθηκε η δημόσια διοίκηση και το κράτος μετατράπηκε σε μηχανισμό ανοιχτής καταστολής, δήμευσης και λεηλασίας ακόμη και της ιδιωτικής περιουσίας; Κι όλα αυτά όχι σαν απόρροια των εσωτερικών διεργασιών της κρίσης, αλλά ως εσκεμμένη σκόπιμη επίσημη πολιτική.
Αν δεν το κάνει ο λαός, τότε ποιος;
Μην το ψάχνετε. Ποτέ ξανά δεν έχει υποστεί η Ελλάδα τέτοια μεταχείριση από τις κυβερνήσεις της. Γιατί; Διότι το επιβάλλουν οι δανειστές και η διάσωση του ευρώ. Αν λοιπόν οι εργαζόμενοι δεν θέσουν ως πρώτιστο και κορυφαίο μέλημά τους την διάσωση της χώρας, των μέσων παραγωγής που καταστρέφονται και του πλούτου που χάνεται, τότε ποιος θα το θέσει; Ο κ. Δασκαλάκης και ο ΣΕΒ; Η Ένωση Εφοπλιστών και Τραπεζιτών; Ή οι κυβερνήσεις τους;
Επομένως όποιος εμφανίζει σήμερα την κρίση από την οποία διέρχεται όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και η παγκόσμια οικονομία σαν μια ακόμη τυπική κρίση του καπιταλισμού, τότε όχι μόνο δεν έχει πιάσει κάβο, δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει, αλλά στην ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από απολογητής της επίσημης πολιτικής και των συμφερόντων που υπηρετεί.
Ειδικά από την στιγμή που η κρίση έχει πλέον επικεντρωθεί και εδραιωθεί στην ίδια την ευρωζώνη. H προσπάθεια διάσωσης του ευρώ έχει δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα και έχει βαθύνει την κρίση μετατρέποντάς την ανοιχτά σε κοινωνική και πολιτική πρωτίστως. Η ευρωζώνη είναι αδύνατο να διαφύγει από την κρίση παρά μόνο με την διάλυσή της. Αφού πρώτα – αν δεν προλάβουν οι λαοί με τις εξεγέρσεις τους – τσακίσει όλα τα κράτη μέλη και τους βυθίσει τις κοινωνίες τους σε βίαιες αναμετρήσεις και εμφυλίους.
Η κοινωνία σε αναβρασμό.
Από την άλλη η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό. Είναι η πρώτη φορά μετά το μεγάλο ξέσπασμα των πλατειών το καλοκαίρι του 2011 που μεγάλα τμήματα της κοινωνίας είναι έτοιμα να κάνουν κάτι για να ξεμπερδέψουν μια και καλή με το καθεστώς. Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο τι μπορούν να κάνουν, αλλά και κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να ξεκαθαρίσει παρά μόνο στην πράξη, μέσα από τους ίδιους τους αγώνες.
Αυτή την φορά έκφραση αυτής της διάθεσης της κοινωνίας δεν είναι μια αυθόρμητη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις πλατείες, αλλά η σταδιακή απεργιακή κινητοποίηση πολλών κλάδων με πρώτους του καθηγητές.
Για πρώτη φορά πλατιές μάζες τόσο στους κλάδους που κινητοποιούνται, όσο και στην κοινωνία ευρύτερα συζητούν για τις μορφές αγώνα και αντιλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό αυτό που πρώτο το ΕΠΑΜ έθεσε ως τρόπο διεξόδου από το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει για τον λαό το καθεστώς. Δηλαδή την γενική πολιτική απεργία.
Το γεγονός ότι εισήλθαμε σε μια περίοδο όπου εμπεριέχει τη δυνατότητα ενός γενικού ξεσηκωμού και μάλιστα πολύ μεγαλύτερου και πολύ πιο αποτελεσματικού από την εποχή των πλατειών, εξανάγκασε το καθεστώς να χρησιμοποιήσει τις δολοφονικές συμμορίες της ΧΑ.
Η πολύτιμη εφεδρεία της ΧΑ
Είναι τυχαίο ότι με το που ξεκίνησε αυτή η περίοδος με μια απεργιακή έξαρση που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η μεγαλύτερη που γνωρίσαμε από την αρχή της επιβολής των μνημονίων, είχαμε την στυγερή δολοφονία; Είναι τυχαίο ότι σε μια περίοδο τέτοιας αγωνιστικής έξαρσης κλάδων και τμημάτων της κοινωνίας που θέτει με την πλάτη στον τοίχο ακόμη και τους πιο πωρωμένους γραφειοκράτες των συνδικάτων, είχαμε την δολοφονική δράση της ΧΑ;
Τίποτε δεν είναι τυχαίο στην όλη ιστορία. Έπρεπε πάση θυσία να μετατεθεί η όλη αντιπαράθεση από το πεδίο της ευθείας αναμέτρησης με το καθεστώς, στο πεδίο ενός τυφλού αγώνα εκδίκησης κι αντεκδίκησης ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες. Έτσι επιχειρείται να μετατεθεί η κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή από το πεδίο της αναμέτρησης με το καθεστώς κατοχής, στο πεδίο αναμέτρησης αποκλειστικά ή κύρια με την ΧΑ.
Έτσι δημιουργείται μια ψευδεπίγραφη αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις του «δημοκρατικού τόξου», όπου συμπεριλαμβάνονται όλοι οι δοσίλογοι, εναντίον των δυνάμεων των «άκρων», όπου γίνεται προσπάθεια να συμπεριληφθεί οποιοσδήποτε μιλά για προδότες, για λογοδοσία όσων έχουν διαπράξει εσχάτη προδοσία και σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας μαζί με τους φασίστες της ΧΑ.
Ο λαός και το κίνημα αντιμετωπίζει μια ολομέτωπη επίθεση πειθαναγκασμού ακόμη και με την άσκηση κρατικής βίας στην νομιμότητα που επιβάλει το καθεστώς κατοχής στο όνομα μιας ανύπαρκτης και ξεπουλημένης «δημοκρατίας». Το νόμιμος ταυτίζεται με το νομοταγής στο καθεστώς και στους νόμους του. Σε λίγο, όπως πάμε, θα ποινικοποιηθεί οποιοσδήποτε «πολιτικός συμβολισμός» εξωθεί – κατά τους κυβερνώντες – στη βία.
Κι επομένως ακόμη και το κάλεσμα σε παλλαϊκό ξεσηκωμό θα υπόκειται στις ίδιες ποινικές διατάξεις. Αν μάλιστα περάσει και το αποκαλούμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο της ΔΗΜΑΡ, ακόμη και η αναφορά στον πατριωτισμό που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις λογικές και τις πρακτικές του καθεστώτος, θα ισοδυναμεί με ρατσιστική ρητορική και θα διώκεται.
Απέναντι σ’ αυτή την επίθεση έχουμε τις δυνάμεις της αριστεράς που έχουν ενδώσει για τους δικούς του μικροκομματικούς λόγους στην τακτική του καθεστώτος.
Εμείς δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα. Εμείς πρέπει να ξεκαθαρίζουμε τι σημαίνει φασισμός κι ότι αυτός δεν εξαντλείται στην ιδεολογία και στις πρακτικές της ΧΑ. Ο φασισμός είναι καθεστώς που επιβάλλεται από την επίσημη εξουσία κάθε φορά που νιώθει ότι απειλείται από τον λαό.
Επομένως το δίλλημα δεν είναι φασισμός ή αντιφασισμός, ούτε φασισμός ή νομιμότητα. Το κυρίαρχο δίλλημα είναι φασισμός ή δημοκρατία. Κι ο φασισμός δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ, ούτε θα αντιμετωπιστεί απλά με αστυνομικά μέτρα και ποινικές διατάξεις. Ο φασισμός πεθαίνει εκεί που ενισχύεται η δημοκρατία, εκεί που ενισχύεται με αποφασιστικό τρόπο η συμμετοχή του ίδιου του λαού σ’ όλα τα κέντα λήψης αποφάσεων. Δεν μπορεί λοιπόν να μιλά για δημοκρατία μια εξουσία που έχει σφετεριστεί και καταπατήσει όλα τα βασικά δικαιώματα του λαού και έχει παραδώσει αμαχητί την χώρα σε αλλότριες δυνάμεις.
Χωνί, 29/9/2013
Σε πανικό το καθεστώς καίει τις εφεδρείες του
Η Δημοκρατία είναι πολύ πιο ισχυρή απ’ όσο φαντάζονται οι εχθροί της! Αυτό δήλωσε ο φερόμενος ως πρωθυπουργός Α. Σαμαράς την επομένη της στυγερής δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Και είναι προφανές ότι η δίωξη της ΧΑ προσπαθεί να εμφανίσει το καθεστώς ως ατρόμητο και πανίσχυρο. Να εμφανίσει ότι η δική τους «δημοκρατία» δεν φοβάται κανέναν. Είναι αλήθεια αυτό; Είναι αλήθεια ότι το καθεστώς που εκπροσωπεί η κυβέρνηση δεν μασάει, όπως λένε;
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση διάλεξε να προχωρήσει σε επίδειξη ισχύος απέναντι σ’ έναν εύκολο αντίπαλο, την ΧΑ. Κι είναι εύκολος αντίπαλος γιατί, αφενός, η ηγεσία της είναι από παλιά σεσημασμένη για την διαπλοκή της με το οργανωμένο και μη έγκλημα. Και αφετέρου γιατί κανείς δεν πρόκειται να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά, ούτε να διακινδυνέψει μια ευθεία αναμέτρηση με το καθεστώς για τη χάρη του Μιχαλολιάκου και της συμμορίας του.
Η φούσκα της ΧΑ
Αλήθεια που είναι τα πολυπληθή τάγματα εφόδου που θα σκόρπιζαν τον τρόμο στους δρόμους της Αθήνας; Που είναι όλοι αυτοί τα δήθεν ατρόμητα ορκ με παραλλαγή, με στρατιωτική εκπαίδευση και πειθαρχία που έλεγαν ότι θα σαρώσουν τα πάντα; Ούτε 400 δεν μπόρεσαν να μαζέψουν έξω από την ΓΑΔΑ για να διαμαρτυρηθούν. Και μάλιστα μετά από πανελλαδική κινητοποίηση. Που είναι όλοι αυτοί οι ένστολοι που έκαναν τον καμπόσο με τα μπλουζάκια της ΧΑ κάτω από την στολή; Κλανομεντόλ. Λούφα και παραλλαγή. Ούτε μια αξιοπρεπή διαδήλωση διαμαρτυρίας δεν ήταν σε θέση να οργανώσουν.
Αυτοί ήταν που θα ανέτρεπαν το καθεστώς; Αυτοί ήταν που θα τα έβαζαν με την προδοτική εξουσία; Αυτοί ήταν που εκπαιδεύονταν με γουλί το κεφάλι για την τελική αναμέτρηση; Αυτοί ήταν που θα τους έδερναν όλους; Τζίφος η όλη υπόθεση. Η ΧΑ αποδείχθηκε μια φούσκα. Ούτε τάγματα εφόδου διέθετε ικανά να απειλήσουν πρωτίστως την εξουσία. Ούτε αρκετά οργανωμένα μέλη είχε ως οργάνωση. Μόνο θρασύδειλες συμμορίες για να πουλάνε προστασία και να βιαιοπραγούν με την κάλυψη των δυνάμεων καταστολής. Μόλις η κάλυψη έλειψε οι συμμορίες λούφαξαν.
Όλοι οι καρπουζοκέφαλοι που έκαναν επίδειξη στρατιωτικής ισχύος και πειθαρχίας είναι σήμερα όπου φύγει-φύγει. Οι περισσότεροι από δαύτους είμαι σίγουρος ότι αναζητούν τρόπο να τα βρουν, να κλείσουν συμφωνία με το καθεστώς προκειμένου αφενός να γλυτώσουν την ποινική δίωξη και αφετέρου να βρουν πολιτική στέγη αλλού. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν διώχθηκαν όλοι οι βουλευτές και τα μέλη της ΧΑ, αλλά μόνο επιλεκτικά οι 6 από τους 18 βουλευτές και μερικά μόνο στελέχη της οργάνωσης. Οι υπόλοιποι αφέθηκαν να τα βρουν με την κυβερνώσα παράταξη προκειμένου να ενταχθούν σ’ αυτήν.
Ένα ανύπαρκτο κίνημα
Μαζί με την φούσκα της ΧΑ έσκασε και το παραμύθι που πουλούσε η ίδια περί εθνικιστικού κινήματος. Τέτοιο κίνημα, δηλαδή εθνικιστικό, δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα και ούτε υπάρχει σήμερα. Πρώτον, γιατί ο εθνικισμός από τότε που και ο τελευταίος αστός δημοκράτης πολιτικός, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ενέδωσε στον επερχόμενο φασισμό, έπαψε να συγκροτείται ως αυτοτελής ιδεολογία. Μετατράπηκε σε πρόσχημα του φασισμού και του ναζισμού που εξυπαρχής στην Ελλάδα ταυτίζεται με την υποτέλεια πρώτα στους Βρετανούς κατά τον μεσοπόλεμο, στους ναζί κατακτητές κατά τον πόλεμο και μετά την απελευθέρωση στους Βρετανούς και κυρίως στους Αμερικανούς.
Ο εθνικισμός μετατράπηκε οριστικά σε δοτή εθνικοφροσύνη που σαν ιδεολογία ταυτίστηκε με τα πιο σκοτεινά χρόνια του καθεστώτος προτεκτοράτου και υποτέλειας της Ελλάδας, τα χρόνια των ταγματαλητών, των γερμανοτσολιάδων και ολόκληρου του συμμορίτικου συρφετού που προήλθε απ’ αυτούς στον εμφύλιο, τα χρόνια των εκτελεστικών αποσπασμάτων, των τόπων μαρτυρίου, εξορίας και βασανιστηρίων για πάνω από 600 χιλιάδες Έλληνες, τα μαύρα χρόνια της χούντας. Γι’ αυτό και η ΧΑ δεν υπήρξε ποτέ κάτι περισσότερο από μια οργάνωση νοσταλγών της εμφύλιας σφαγής, του μοναρχοφασισμού και της χούντας. Αυτή είναι η Ελλάδα της ΧΑ.
Όλα τα υπόλοιπα ήταν προσψήματα για ηλίθιους και ανόητους. Κι αυτό φάνηκε περίτρανα τώρα που κανενός είδους «κίνημα» δεν έσκασε μύτη προκειμένου να υπερασπιστεί τους ηγέτες του. Ακόμη κι αυτοί που έχαβαν τα παραμύθια της ΧΑ δεν είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να βγουν για να αναμετρηθούν με το καθεστώς – που υποτίθεται ότι πολεμούν. Κι έτσι επιλέγουν την τακτική της κότας.
Βέβαια με έναν τόσο εύκολο «αντίπαλο», η κυβέρνηση επέλεξε να κάνει επίδειξη ισχύος και αυθαιρεσίας. Να δείξει πανίσχυρη την στιγμή που καταρρέει πολιτικά και δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την ογκούμενη κοινωνική οργή εναντίον του καθεστώτος που εκπροσωπεί. Γι’ αυτό και τα παίζει όλα για όλα. Με μια αντιπολίτευση τελείως ανίκανη, αλλά και παραδομένη στη νομιμότητα της πλήρους αυθαιρεσίας και των συνταγματικών εκτροπών προκειμένου να εξυπηρετηθεί το ευρώ και οι δανειστές, επιχειρεί να δοκιμάσει το νομικό οπλοστάσιο καταστολής του πραγματικού της εχθρού, των λαϊκών κινημάτων.
Ο λαός δεν μασάει…
Το δυστύχημα για την κυβερνώσα παράταξη είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν μασάει. Δεν ενδίδει στον βομβαρδισμό της διατεταγμένης αποβλάκωσης των ΜΜΕ, του κ. Μαλέλη που ντύθηκε νέος Γεωργαλάς για να μετατρέψει το ΣΚΑΙ σε νέα ΥΕΝΕΔ της χούντας. Κρατά τις αποστάσεις του απ’ ότι λέει και κάνει η κυβέρνηση, απ’ ότι λένε τα παπαγαλάκια της. Οσμίζεται ότι κάτι πολύ κακό ετοιμάζεται από την κυβέρνηση και τους εντολείς της από το εξωτερικό. Ξέρει από πρώτο χέρι ότι ο κύριος εχθρός δεν είναι απλά και μόνο ο φασισμός της ΧΑ, αλλά πρωτίστως ο φασισμός της συλλογικής γενοκτονίας ενός ολόκληρου λαού από τα επιτελεία του ευρώ προκειμένου να σωθούν οι δανειστές της χώρας και το απόλυτα διεφθαρμένο σύστημα διακυβέρνησης.
Οι εμφυλιοπολεμικές θεωρίες περί άκρων του Χρύσανθου Λαζαρίδη, οι ναζιστικές κραυγές του Φαήλου Κρανιδιώτη και της συμμορίας τους, πείθουν μόνο τους λιγοστούς πεισμένους. Ο περισσότερος κόσμος, ακόμη και της ΝΔ, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για εκδηλώσεις υστερίας και πανικού του περιβάλλοντος Σαμαρά. Και καθώς η κυβέρνηση ετοιμάζεται να εκχωρήσει την πλήρη κυριότητα της χώρας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν διαθέτει την πολιτική δύναμη, ούτε τα κοινωνικά ερείσματα για να τα καταφέρει.
Γι’ αυτό και θέλει να μεταφέρει το καθεστώς που έχει επιβάλλει στις σκουριές της Χαλκιδικής, όπου μισθοφόροι με πολεμικά όπλα συνοδεία δυνάμεων καταστολής τρομοκρατούν τον πληθυσμό προκειμένου να μην αντιδρά στο ξεπούλημα της περιοχής τους στην Ελ Ντοράντο, σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Όλη η Ελλάδα μια Ειδική Οικονομική Ζώνη όπου κυριαρχεί ο φόβος κι ο τρόμος των μισθοφόρων και των δυνάμεων καταστολής.
Για να τα καταφέρει χρειάστηκε να κάψει το χαρτί της «αντισυστημικής» ΧΑ. Το παραμύθι που στήθηκε έντεχνα από τα ΜΜΕ, παρουσιάζοντας την ΧΑ στον αντίποδα του επίσημου πολιτικού συστήματος, χωρίς όμως να αποκαλύπτουν τον εγκληματικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης οργάνωσης. Με το κάψιμο του χαρτιού της ΧΑ, δεν μένει – προς το παρών – καμιά άλλη δύναμη που να καλύψει το κενό της. Κι αυτό αποτελεί πρόβλημα για το σύστημα γιατί δεν έχει πια ελεγχόμενο αντίπαλο. Συνεπώς η κοινωνική οργή που με ασφάλεια για το καθεστώς εξέφραζε η ψήφος στην ΧΑ, είναι ελεύθερη να μετακινηθεί ενδεχομένως σε πιο ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Κι όχι προς την κυβερνώσα παράταξη, όπως ελπίζουν τα επιτελεία της και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ομοϊδεατών της ΧΑ, όπως π.χ. είναι ο Κρανιδιώτης.
Η ΧΑ είναι εγκληματική οργάνωση από παλιά
Βέβαια, εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η ΧΑ δεν διώκεται άδικα, όπως λένε ορισμένοι τυχοδιώκτες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας που είχαν επενδύσει πάνω της. Δεν είναι ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα εκλεγμένο από τον λαό, που διώκεται αδίκως. Η ΧΑ ήταν εξ ιδρύσεως και είναι εγκληματική οργάνωση του κοινού ποινικού δικαίου με γνωστές από παλιά διασυνδέσεις με το λαθρεμπόριο όπλων, πρέζας, πορνείας και ανθρώπων. Η οργάνωση αυτή παρά τον τεράστιο όγκο καταγγελιών εναντίον της συνέχισε να δρα λόγω κυρίως της πολιτικής και ποινικής ασυλίας που της πρόσφερε το επίσημο κράτος και τα κόμματα κυβερνητικής εναλλαγής.
Έγινε γνωστή στο πλατύ κοινό και απέκτησε εκλογικό έρεισμα χάρις σ’ ένα μπαράζ υποτίθεται αρνητικής δημογραφίας που την παρουσίαζε ως ένα ακραίο «αντισυστημικό» κόμμα το οποίο δρούσε με πυγμή έξω από τα όρια του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος που για τους περισσότερους έλληνες – και δικαίως – είναι ότι πιο διεφθαρμένο και ξεπουλημένο υπάρχει. Τονιζόταν ιδιαίτερα η δράση της εναντίον των μεταναστών, αλλά και η παροχή τροφίμων. Κανένα, μα κανένα κεντρικό ρεπορτάζ δεν έγινε για να αναδείξει την εγκληματική δράση της οργάνωσης. Ούτε νύξη για όλα αυτά που σήμερα ανακάλυψαν άπαντες ξαφνικά, αλλά ήταν γνωστά από παλιά.
Να είμαστε καθαροί λοιπόν. Είναι κόλαφος για τον Άρειο Πάγο, για τις διωκτικές και δικαστικές αρχές, το γεγονός ότι η ΧΑ είναι νόμιμο κόμμα. Ούτε οι ψήφοι που παίρνει ένα κόμμα αποτελεί άλλοθι εγκληματικής δράσης. Η ψήφος δεν είναι άλλοθι για οτιδήποτε κάνει ένα κόμμα. Αν ήταν έτσι, τότε δικαίως η εκάστοτε κυβέρνηση ξεπουλά την πατρίδα μιας και την ψήφισαν στις εκλογές. Όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους 500 χιλιάδες ψήφους της ΧΑ, ώστε να μας πουν ότι είναι νόμιμο κόμμα, θα πρέπει να απαντήσουν στο εξής απλό ερώτημα: Που είναι αυτοί οι 500 χιλιάδες ψηφοφόροι τώρα που διώκεται η ΧΑ; Γιατί δεν διαδηλώνουν μαζικά υπέρ αυτής;
Οι ψήφοι που παίρνει ένα κόμμα στις εκλογές δεν του ανήκουν, δεν είναι ιδιοκτησία του, δεν αποτελούν λευκή επιταγή, ούτε του δίνουν το δικαίωμα να κρύβεται πίσω τους. Οι ψήφοι υποδηλώνουν – στην καλύτερη περίπτωση – την στιγμιαία και εκ φύσεως προσωρινή προτίμηση του εκλογικού σώματος. Τίποτε περισσότερο. Οι λογικές που θέλουν το εκλογικό σώμα να χωρίζεται σε κομματικά μαντριά, έχει προ πολλού καταρρεύσει. Και είναι πρόστυχο να τους επικαλείται κανείς προκειμένου να συγκαλύψει εγκληματική δράση. Όχι μόνο της ΧΑ, αλλά κάθε κόμματος και πολιτικού.
Τώρα η μπάλα είναι στη δική μας μεριά
Είναι σίγουρο ότι η κυβερνώσα παράταξη προσπαθεί – εκτός όλων των άλλων – να ενσωματώσει ότι έχει απομείνει από τον παραστρατιωτικό μηχανισμό της ΧΑ με όλες τις διασυνδέσεις του στις ένοπλες δυνάμεις και τις δυνάμεις ασφαλείας με σκοπό να δημιουργήσει η ίδια έναν ιδιωτικό στρατό έτοιμο να υπερασπιστεί το καθεστώς όταν και όποτε απειληθεί ευθέως από τον λαό. Αυτό ούτε εύκολο είναι, ούτε έχει λαϊκό έρεισμα. Δεν έχει καν έρεισμα μέσα στις ένοπλες δυνάμεις. Ιδίως από την στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν φαίνεται να τρομάζει μπροστά στην επίδειξη πυγμής του «συνταγματικού τόξου» και της «δημοκρατικής νομιμότητας».
Κι έτσι οι κυβερνώντες βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμωνος. Δεν μπορούν να κάνουν πίσω με την ΧΑ. Πρέπει να κάψουν μέχρι τέλους μια σημαντική εφεδρεία τους. Ενώ στον κόσμο, ακόμη και σ’ αυτόν που τους ψηφίζει, δεν περνά το επίσημο παραμύθι που θέλει τον Σαμαρά και την συμμορία του ευρώ ως εγγυητή της ομαλότητας και – άκουσον, άκουσον! – της δημοκρατίας.
Η τελική αναμέτρηση είναι σίγουρο ότι πλησιάζει τάχιστα. Το τι θα αποφέρει εξαρτάται πρώτα και κύρια από τις δυνάμεις εκείνες που ξέρουν να πολεμούν για την πατρίδα, την δημοκρατία από την σκοπιά των συμφερόντων του λαού. Αν ενωθούν σε μια ευρεία κοινωνικοπολιτική συμμαχία που προτάσσει εδώ και τώρα την ανατροπή της κυβέρνησης και του καθεστώτος δεσμεύσεων σε βάρος της χώρας με γενική πολιτική απεργία του λαού, τότε οι κυβερνώντες και κυρίως οι εντολείς τους έξωθεν θα τα βρουν πολύ σκούρα.
Να γιατί λέμε ότι η κίνηση της κυβέρνησης και του «συνταγματικού τόξου» εναντίον της ΧΑ είναι ένδειξη πανικού και αδυναμίας του καθεστώτος. Κι αυτό γιατί δίνει την εξαιρετική ευκαιρία για να συγκροτηθεί ένας αληθινός αντίπαλος πόλος εναντίον ολόκληρου του καθεστώτος. Κι αυτή η πόλωση που ενυπάρχει ήδη μέσα στην κοινωνία, να εκφραστεί επιτέλους με καθαρό τρόπο και στο επίπεδο της πολιτικής. Το μόνο που μένει είναι να πάρει ο καθένας τις ευθύνες του και να το κάνουμε πράξη.
Σχόλιο της Ημέρας, 1/10/2013, dimitriskazakis.blogspot.com
Ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους κάποιοι από τους βουλευτές της ΧΑ...
Μόνο κάποιος σαν τον Σαμαρά με υπουργό δημόσιας τάξης τον Δένδια και συμβούλους τον Βορίδη, τον Λαζαρίδη, τον Κρανιδιώτη και Σία θα μπορούσε να στήσει μια τέτοια παράσταση ώστε ακόμη και μια καθαρά εγκληματική οργάνωση σαν την ΧΑ, να φαίνεται ως μια άδικα διωκόμενη πολιτική οργάνωση.
Τελικά τι πάνε να κάνουν; Να ξεπλύνουν τους συμμορίτες του Μιχαλολιάκου; Ή τρέμουν τις αποκαλύψεις των αρχισυμμοριτών μιας και όλοι οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» γνωρίζουν ότι ΧΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, κράτος και παρακράτος είναι όλοι μαζί μαλλιά κουβάρια.
Ίσως ο τρόμος τους μήπως και φανεί η διαπλοκή των ηγεσιών της συγκυβέρνησης και του μηχανισμού των «συμβούλων» και των παρατρεχάμενών τους με το παρακράτος και την ΧΑ, τελικά οδηγήσει σε απαλλαγή της συμμορίας του Μιχαλολιάκου.
Εκτός κι αν η απελπισία τους είναι τέτοια που προτιμούν να δουν μια κυβέρνηση ΧΑ από μια κοινωνική εξέγερση που θα τελείωνε με το καθεστώς μια κι έξω. Πάντως σε κάθε περίπτωση το καθεστώς βρίσκεται σε τέτοιο αδιέξοδο νομιμοποίησης, σε τέτοιο πανικό μπροστά στην ογκούμενη κοινωνική οργή, που είναι ικανό για τα πάντα.
Τώρα είναι η ώρα όλες οι αληθινά δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις που αγωνίζονται για την ανατροπή του καθεστώτος να δημιουργήσουν έναν ριζικά αντίπαλο πόλο στο λεγόμενο «συνταγματικό τόξο». Τώρα είναι η ώρα να πάρει ο καθένας τις ευθύνες του. Να μην επιτρέψουμε αυτή την φορά μια επανάληψη του 1936, ή του 1967.
Για να δούμε. Έχουμε όλοι συνέλθει, ή ορισμένοι εξακολουθούν να βρίσκονται ακόμη στη νιρβάνα που δημιουργεί η χρόνια εξάρτηση από αντικαπιταλιστικά ή ταξικά βαρβιτουρικά της ιδεολογίας. Τι λέτε να προέχει σήμερα; Η διεκδίκηση της δημοκρατίας από τον ίδιο τον λαό, ή τα ιδεολογικά κολλήματα που διαχωρίζουν μπροστά στον κοινό εχθρό;
Είναι φανερό πια ότι ο Σαμαράς και η πολιτική συμμορία του επωάζει το αυγό του φιδιού. Τι θα κάνουμε εμείς; Θα το παίξουμε ανίδεοι όπως οι ηγεσίες της αντιπολίτευσης που κρυμμένες στις ιδεολογικές προφάσεις τους κάνουν τεμενάδες στην «αυθεντία του κράτους δικαίου» της κυβερνώσας συμμορίας, ή θα αφήσουμε στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν προκειμένου να οργανώσουμε την εξέγερση του απλού κόσμου, του λαού, ώστε να τους ανατρέψουμε πριν είναι πολύ αργά;
Εμείς είμαστε έτοιμοι. Τις επόμενες ημέρες θα δούμε και ποιος άλλος είναι το ίδιο έτοιμος.
Σχόλιο της Ημέρας, 2/10/2013, dimitriskazakis.blogspot.com
Το άρθρο λέει τα εξής:doctormarkon έγραψε:Αλλά βρήκα ένα άρθρο που μιλάει για τον Καζάκη.
εδω
Τον αποκαλεί χοντροκέφαλο.
doctormarkon έγραψε:Το ΠΑΜΕ έχει ένα δυναμισμό στους χώρους δουλειάς ....
θα αντιπαρέλθω τον αυτισμό, θα αντιπαρέλθω και τις αγκιλώσεις (είχα πει κάποτε πως έδιωξαν μια φίλη απ'την πορεία που κρατούσε ένα πλακάτ "κάτω η ΝΤΠ") θα τα αντιπαρέλθω όλα αυτά...doctormarkon έγραψε:Το ΠΑΜΕ έχει ένα δυναμισμό στους χώρους δουλειάς ....
Δεν αντιλέω. Κι εγώ η ίδια έχω επισημάνει αρνητικά.doctormarkon έγραψε:Δεν ακυρώνω τον Καζάκη αλλά σε κάθε τόπικ πρέπει να βάζουμε και τα αρνητικά για σφαιρική άποψη.
Ουδέποτε έχει απαξιώσει οργανωμένο αγώνα. Έχει απαξιώσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες αφ'ενός και τα κόμματα που κάνουν τα στραβά μάτια σε πολλά αφ'ετέρου. Τα στηλιτεύει αδιακρίτως χρώματος. Στηλιτεύει ό,τι βλέπει είτε να στηρίζει εμμέσως, είτε να μην πολεμάει τη συστεμική φαυλότητα. Το ίδιο κάνω κι εγώ, το ίδιο έχεις κάνει κι εσύ αρκετές φορές.doctormarkon έγραψε:Αλλά είναι σφάλμα να μιλάει με απόλυτο τρόπο και με απαξίωση για ανθρώπους που οργανώνονται έξω από το ΕΠΑΜ.
ArELa έγραψε:
