Ο σκηνοθέτης παρασύρθηκε από μοτοσικλέτα στην Δραπετσώνα κατά τη διάρκεια γυρισμάτων
Στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Metropolitan άφησε την τελευταία του πνοή o μεγάλος έλληνας σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος που τραυματίστηκε σε τροχαίο ατύχημα που συνέβη λίγο πριν τις 7 το απόγευμα της Τρίτης στον περιφερειακό δρόμο της Δραπετσώνας .Ο σκηνοθέτης υπέστη βαριές εγκεφαλικές κακώσεις και οι γιατροί προβληματίστηκαν για το αν θα έπρεπε να υποβληθεί ή όχι σε χειρουργείο.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο σκηνοθέτης βρισκόταν στο σημείο για γύρισμα ταινίας και τη στιγμή που διέσχιζε το οδόστρωμα παρασύρθηκε από ιδιωτική μοτοσικλέτα που οδηγούσε ειδικός φρουρός ο οποίος ήταν εκτός υπηρεσίας και τραυματίστηκε ελαφρά.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Παντελής Καψής με την αναγγελία του θανάτου του κορυφαίου Έλληνα σκηνοθέτη δήλωσε: «Όλοι πενθούμε για τον μεγάλο Έλληνα που με το έργο του τίμησε την πατρίδα μας».
«Ξεχάστε με στη θάλασσα»
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας/ Είμαι επισκέπτης/ Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά/ κι έπειτα δεν μου ανήκει/ Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"/ Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία/ Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε/ Ότι δεν έχω καν όνομα/ Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο/ Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω/ Ξεχάστε με στη θάλασσα/ Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».
(ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»)
Οταν ένας σκηνοθέτης όχι μόνον δεν διαβάζει αλλά ούτε καν μετρά πια τα βιβλία που γράφονται για αυτόν και το έργο του, τότε βρίσκεται στην κορυφή.
Οταν για λογαριασμό μιας ταινίας, έχει την δυνατότητα να κτίσει και μετά να γκρεμίσει ένα ολόκληρο χωριό _όπως έκανε με το «Λιβάδι που δακρύζει»_ τότε βρίσκεται στην κορυφή. Στην Γαλλία, για μια και μόνον ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το «Ταξίδι στα Κύθηρα», έχει γραφεί 600 σελίδων (!) μελέτη για ντοκτορά η οποία στην συνέχεια εκδόθηκε στο εμπόριο.
Οι τίτλοι έναρξης της ταινίας του με τίτλο «Το λιβάδι που δακρύζει»
Στην Ιαπωνία έγινε πάταγος όταν οι ταινίες του κυκλοφόρησαν σε ειδική έκδοση DVD η οποία εκτός των άλλων περιείχε απαγγελία -από τις τρεις κόρες του- ποιημάτων που έχει γράψει ο ίδιος. Στην βιβλιογραφία που τον αφορά θα βρούμε ακόμα και βιβλία στα κινέζικα (!) ενώ όποτε ανακοίνωνε έστω και μια ιδέα για ταινία, τότε η ταινία αυτομάτως γινόταν γεγονός στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη πολλά χρόνια πριν την ολοκλήρωσή της όπως ακριβώς συνέβη με την τελευταία του δημιουργία «Η άλλη θάλασσα» που δυστυχώς θα μείνει ανολοκλήρωτη.
Αυτό είναι το σημείο όπου εδώ και χρόνια βρισκόταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος που γεννήθηκε το 1936 στην Αθήνα και σπούδασε νομικά και κινηματογράφο στο Παρίσι. Αφού πέρασε από τον χώρο της κριτικής (εφημερίδα «Αλλαγή», περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος») ο σημαντικότερος σύγχρονος πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, είχε βραβευθεί με ό,τι σημαντικό υπάρχει στον χώρο του κινηματογράφου: Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Κανών για το «Μια αιωνιότητα και μια ημέρα», μεγάλο βραβείο της επιτροπής για το «Βλέμμα του Οδυσσέα» στο ίδιο φεστιβάλ, Χρυσός Λέων για τον «Μεγαλέξανδρο» στο φεστιβάλ Βενετίας. Ο Αγγελόπουλος έφυγε αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον ελληνικό πολιτισμό. Τον πολιτισμό στον οποίο πίστευε, τον πολιτισμό για τον οποίο στεναχωριόταν τόσο πολύ και μέσα από την καρδιά του για την τωρινή κατάντια του.
«Ζούμε μια περίοδο που θα την ονόμαζα μοναδική, όχι με την καλή έννοια αλλά με την αρνητική της» είχε πει πέρσι, τέτοια εποχή στο Βήμα ο Αγγελόπουλος. «Έχω αρκετά χρόνια πίσω μου και τέτοιο πράγμα δεν το έχω ξαναζήσει. Ακόμα και στην περίοδο του Εμφυλίου, στην περίοδο της δικτατορίας ή και στην Κατοχή, ακόμα και τότε τα πράγματα είχαν μια δυναμική περίεργη, μια δυναμική υπόγεια, που δούλευε. Υπήρχε μια αντίσταση, υπήρχαν συγκρούσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο, υπήρχε η αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου. Όταν είχαμε χούντα, πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει και ότι τα πράγματα θα ανοίξουν. Πιστέψαμε σε αυτό που έμοιαζε ότι πάει να πάει να γίνει και ποτέ δεν έγινε».
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατόρθωσε να φθάσει σε αυτό το σημείο εξουσίας και αναγνώρισης, καλλιεργώντας υπομονετικά αλλά και πεισματικά την μοναδική αισθητική και γλώσσα του μέσα από μια σειρά ταινιών που αποτυπώνουν την εικόνα και την Ιστορία της Ελλάδας του. Της Ελλάδας μας. Μιας Ελλάδας που υπάρχει δίπλα μας αλλά που χωρίς τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ. Της Ελλάδας στην «Αναπαράσταση», της Ελλάδας στον «Θίασο», της Ελλάδας στις «Μέρες του '36», της Ελλάδας στον «Μεγαλέξανδρου», στον «Μελισσοκόμο» και στο «Βλέμμα του Οδυσσέα».
Οι σκηνές στο χιόνι από την ταινία «Ο θίασος»
«Είμαι ένας άνθρωπος που ανήκει σε μια γενιά που έχει περάσει από συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους με όλες τις έννοιες και με την απήχηση του ιστορικού παρόντος της εκάστοτε εποχής πάνω στην καθημερινότητα» είχε πει στο Βήμα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. «Θεωρώ ότι δεν μπορείς να μένεις εκτός και αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά της δικής μου γενιάς κινηματογραφιστών με την σημερινή».
Από την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου «Αναπαράσταση»
Συνέντευξη του Θόδωρου Αγγελόπουλου στο ψηφιακό κανάλι της Δημόσιας Τηλεόρασης και στο δημοσιογράφο Δημήτρη Τρίκα με αφορμή την ταινία του «Η σκόνη του χρόνου» (2008)
Η ΙΟΝίτσα ενημέρωσε το στικι "Επικαιρότητα" με αυτό το ποστ...
ION 4ever έγραψε:Έφυγε από την ζωή ο Θ. Αγγελοπουλος.
Κτυπήθηκε από μηχανή σε κεντρικό στην Δραπετσώνα εχθές.
Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αλλά σήμερα το ξημερώματα δεν άντεξε.
Στην Δραπετσώνα βρισκόταν για γύρισμα της καινούργιας του ταινίας.
Η "άλλη θάλασσα".
Φαίνεται να βυθίστηκε μέσα της και τώρα είναι στην αντιπέρα όχθη.
Πολύ ξαφνικά , πολύ απρόσμενα.
Λυπάμαι πολύ που έφυγε
και λυπάμαι πάρα πολύ που έφυγε τόσο απότομα.
Αυτή η άλλη θάλασσα τον πέρασε στην αιωνιότητα
και σήμερα είναι η πρώτη μέρα του εκεί.
Ούτε που ξέρω πως να τελειώσω αυτό το πόστ.
Έχω συγχυστεί και στεναχωρηθεί.
Καλό ταξίδι.Κ. Θόδωρε Αγγελόπουλε.
Το μετέφερα εδω, μια και ένιωσα πως άξιζε κι ένα τόπικ για τη ζωή-πορεία-και το θάνατο του ανδρός.
.
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...
Χωρίς να θέλω να ειμαι αντιδραστικός οφειλω στο μετά να ειμαι συνεπής με το πριν.
Γιατι ειναι πολυ συνηθισμένο οταν πεθαίνει κάποιος ξαφνικά να τον αγαπάμε.
Εμενα μου ήταν αδιάφορος ο αγγελόπουλος.
Φυσικά λυπάμαι που πέθανε ενας άνθρωπος.
Αλλα αν μου ηταν αδιάφορος οταν ζούσε θα ήταν υποκριτικό να
πω οτι τον αγαπούσα ή οτι με ενδιέφερε το έργο του.
Θα μπορούσα φυσικά να μην κανω αυτό το πόστ απο σεβασμό.
Αλλα ετσι βοηθάω κι αλλους που συνηθίζουν μετα θανατον να ενδιαφέρονται για το έργο κάποιου
να σταματήσουν να το κάνουν.
R.I.P
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών ο ηθοποιός Νίκος Απέργης, o οποίος έχασε τη μάχη που έδινε με τον καρκίνο τον τελευταίο καιρό, την ημέρα κατά της νόσου (4/2).
Ο Νίκος Απέργης υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως πολιτευόμενος στον δήμο Αθηναίων. Ο ηθοποιός και πολιτικός, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Σπούδασε Θέατρο στην Ανώτερη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου και ασχολήθηκε επαγγελματικά στο θέατρο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Βραβεύτηκε, ως συγγραφέας, για το θεατρικό έργο του οι «Σφουγγαράδες».
Ο Νίκος Απέργης, γνωστός ηθοποιός, πρωταγωνιστής σε δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές : Ο Άγνωστος πόλεμος, Γειτονιά, Ιστορίες αγάπης, Πανθέοι, Λάμψη κ.α , το 1974, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των ανθρώπων της Τέχνης, του τότε Προέδρου του κόμματος Κωνσταντίνου Καραμανλή και αφιερώθηκε στη Νέα Δημοκρατία.
Διετέλεσε συνιδρυτής Γραμματέας και Πρόεδρος της κομματικής οργάνωσης ηθοποιών. Πρόεδρος της ειδικής κομματικής οργάνωσης πολιτιστικών φορέων της Ν.Δ. Ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της συνδικαλιστικής παράταξης «Δημοκρατική Κίνηση Ηθοποιών» που κατέκτησε για πρώτη φορά τη συμμετοχή στη διοίκηση του «Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών» και την «Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος ακροάματος». Μέλος της Ομάδας κοινοβουλευτικού έργου Πολιτισμού της Ν.Δ.
Εκλέχθηκε Δημοτικός Σύμβουλος επί 6 συνεχείς τετραετίες στον Δήμο Αθηναίων. Διετέλεσε Αντιδήμαρχος και υπεύθυνος κατά περιόδους σε όλες σχεδόν τις δημοτικές δραστηριότητες. Υπήρξε πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄ περιφέρεια Αθηνών.
Παντρεύτηκε την ηθοποιό Μαίρη Κυβέλου
με την οποία απέκτησε ένα γιο τον Αντώνη.
Και η γυναίκα του πέθανε στις 15 Νοεμβρίου 2005 μετά από ένα χρόνο δύσκολης πάλης με τον καρκίνο.
Τυχαιο δεν ξερω.
Ξέρω οτι ο απεργης απο το πρόσωπο και μονο καθως και απο τον τροπο που μιλαει εδειχνε ανθρωπος της Αρετης και της μεσοτητας.
Στο twitter του το τελευταιο μηνυμα του ηταν να κατεβουμε ολοι στους δρομους.
Ελπιζω οταν ξαναγενηθει να του δωθει ξανα η ευκαιρια να ασχοληθει με τα κοινα.
Στα 70 του, έκλεισε έναν κύκλο ζωής που ήταν γεμάτος από θέατρο.
Παρά το γεγονός ότι δεν έκανε πολλές ταινίες, έγινε και αγαπητός και πασίγνωστος για τη φιγούρα του χίπυ στην ταινία "η θεία μου η χίπισσα", έχοντας ένα μεγάλο θεατρικό κοινό που πάντα τον ακολουθούσε.
Χθες άκουσα για τον θάνατό του και αιφνιδιάστηκα όπως πολλοί και κυρίως οι συνάδελφοί του, που έδειξαν μια πραγματική συντριβή... (τους Γ. Κωνσταντίνου, Πάντζα και Βουτσά... τους άκουσα προσωπικά)
Την τελευταία του συνέντευξη την έδωσε σε δημοσιογράφο του Σταρ για το μεσημεριανάδικο, και μετά απο λίγες ώρες, έφυγε... Την είδα. 'Ηταν σαν να μας αποχαιρετούσε...
Το περίεργο είναι ότι τίποτα δεν προμήνυε τέτοιο μαζικό έμφραγμα. 'Εκανε συχνά τσεκ απ και δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη για πρόβλημα στην καρδιά...
'Ερχομαι να πιστέψω τελικά ότι η γέννηση κι ο θανατος ειναι προδιαγεγραμμένα γεγονότα, από εμάς τους ίδιους. (εννοώ ο θάντος εκτός απροσδόκητου βίαιου συμβάντος όπως τροχαιο ατύχημα ή δολοφονία)
Η τελευταία του συνέντευξη στο σταρ...
εδω ο Βουτσάς να κλαίει...
Η πολιτική του θέση, δυναμική και σαφής!
Για την κρίση...
Στο θέατρο, απολαυστικότατος και ξεκαρδιστικός
Κορυφαίος θεατράνθρωπος, και σπουδαίος άνθρωπος.
Μεγάλη απώλεια για μας, μεγάλη χαρά για τη διάσταση που θα τον υποδεχτεί.
Καλό σου ταξιδι Βασίλη...
.
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...
ArELa έγραψε:Το περίεργο είναι ότι τίποτα δεν προμήνυε τέτοιο μαζικό έμφραγμα. 'Εκανε συχνά τσεκ απ και δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη για πρόβλημα στην καρδιά...
Υπάρχουν περιπτώσεις θανάτων από καρδιακά επεισόδια στα σκαλιά ιατρείων, που έγιναν απολύτως "καθαρές" εξετάσεις.
Πράγμα που δε συμβαδίζει με τα λογικά προγνωστικά...
Οπότε κάπου έρχεσαι στα (υπερφυσικά :Ρ) λογια μου... κάποια άλλη δύναμη παιζει και προκαλεί τόσο αιφνίδιο-αναπάντεχο θάνατο.
Η δύναμη ενος ασυνείδητου κομματιού τους που λέει "έκανα αυτο που ηρθα να κανω, έκλεισα τον κύκλο, ώρα να την κάνω μ'ελαφρά"...Επιλογή ενός άλλου (ανώτερου) μέρους του εαυτού τους...
.
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...
Καποιοι με κατηγορούν οτι με πιανει αντισελεμπριτισμος. αν ομως δειτε τους σελεμπριτυ για τους οποιους εξεγερθηκα είχαν καποια κοινα χαρακτηριστικα, ναρκωτικά, εκκεντρισμος, συνδρομο του καημενου αδικημενου παιδιου κλπ.
Τον τσιβιλικα απο την αλλη τον κατατάσω στους αξιοπρεπης ηθοποιους. Οπως και τον βεγγο τον μουστάκα κλπ.
Η τέχνη εγινε φτωχότερη.
Πάει και ο Τσιβίλικας.
Εκτός από την τέχνη αγαπούσε και τον τόπο του
και είχε μεγάλη ελπίδα για συμφιλίωση και αντίσταση.
Κάτι μου λέει ότι αυτοί που φύγουν τώρα είναι οι τυχεροί της ιστορίας.
Πως να αντέξει μια καρδία σε όσα μας συμβαίνουν.
There is a crack, a crack in everything That's how the light gets in.
Ο 68χρονος ηθοποιός Νίκος Δαδινόπουλος. εδώ και αρκετό καιρό έδινε τη δική του «μάχη» να κρατηθεί στη ζωή, όμως δυστυχώς δεν τα κατάφερε.
Πριν από λίγο καιρό είχε κάνει έκκληση μέσω Facebook και Twitter, ζητώντας 6 φιάλες αίμα απ΄όσους μπορούσαν να τον βοηθήσουν.
Ο λόγος, όπως είχε πει, ήταν πως θα έμπαινε στο χειρουργείο για μια εξαιρετικά σοβαρή εγχείρηση στη σπονδυλική στήλη, απ΄όπου και θα αφαιρούνταν ένα λίπωμα, το οποίο πίεζε τους νευρώνες, δημιουργώντας ένα είδος παράλυσης στα άκρα.
Στο κάλεσμα του, είχαν ανταποκριθεί τότε πολλοί επώνυμοι, οι οποίοι είχαν κάνει retweet στο tweet του ώστε να το δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι followers και να τον βοηθήσουν.
Η κηδεία του θα γίνει στο Νεκροταφείο Βύρωνα.
Να σημειωθεί ότι ο Νίκος Δαδινόπουλος, γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1944, ενώ είχε παίξει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, αλλά και τηλεοπτικές σειρές.
Η τελευταία στην οποία πρωταγωνίστησε, ήταν η πολύ πετυχημένη σειρά του Mega, «Η Ζωή της Άλλης».
Πηγη τρωκτικό.
Τι γινεται ρε παιδιά; ολοι οι καλοι πεθαίνουν;