SystemFreaks™
Αρέλα έγραψε:
Και η αφοπλιστική απάντηση της Dr :Ευχαριστώ τη δοκτορέσσα που παλεύει μαζί μου πάνω σ'αυτό, αδιαφορώντας για τυχόν παιδαριώδη σχόλια του τύπου "στηρίζεις/υποστηρίζεις τον καντάφι" που πραγματικά δεν είναι άξια ούτε απάντησης.
Εγώ προσωπικά στηρίζω τον Καντάφι.
Και παρ' ολα αυτά η KAL EL κατόπιν έγραψε:
Μήπως έχεις μυωπία ρε Καλλιόπη;;;;;;;;Υποκλίνομαι στις τοποθετήσεις της Dr (και τις δικές σου φυσικά). Δεν διέκρινα σε καμμία από αυτές διάθεση υπεράσπισης του Καντάφι ή διάθεση καταδίκης των λαϊκών εξεγέρσεων.
Είναι αστείο να αμφισβητείται ότι ο Καντάφι σκότωσε άμαχους διαδηλωτές και ότι έγιναν βομβαρδισμοί. Υπάρχουν τόσες μαρτυρίες και βέβαια πολύ πιο έγκυρες πηγές σε σχέση με τους ανώνυμους κύκλους του ρωσικού στρατού. Λες και οι Ρώσοι δεν λένε ψέματα ή, δεν έχουν συμφέροντα. Ο εκπρόσωπος της λιβυκής ένωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων Αλι Ζεϊντάν σε συνέντευξη τύπου που έδωσε είπε: «Ο αριθμός των θυμάτων για όλη τη χώρα είναι 6.000, εκ των οποίων οι 3.000 στην Τρίπολη, 2.000 στη Βεγγάζη και 1.000 σε άλλες πόλεις. Αυτός ο απολογισμός είναι βάσει των στοιχείων που διαθέτουμε, όμως μπορεί να είναι υψηλότερος».
Εντάξει ο καθένας ότι θέλει πιστεύει.
Και ένα άρθρο από την εφημερίδα Κόντρα για το τι ήταν το δήθεν αντιμπεριαλιστικό καθεστώς του Καντάφι.
Τώρα που στη Λιβύη καταρρέει ένα από τα τελευταία προπύργια του «τρίτου δρόμου για το σοσιαλισμό», αξίζει να θυμηθούμε την πορεία του καθεστώτος αυτού, που τόσο διαφημίστηκε πριν από μερικές δεκαετίες από τους οπαδούς αυτού του ψευδεπίγραφου «οράματος».
Σοσιαλιστικό πραξικόπημα
Το πραξικόπημα της 1ης Σεπτέμβρη του 1969 ενάντια στον τότε βασιλιά Ιντρίς έφερε στην εξουσία τον 27χρονο συνταγματάρχη Μουαμάρ Αλ Καντάφι. Θιασώτης του «παναραβισμού» και ενός εθνικιστικού «σοσιαλισμού» που φλερτάριζε με την τότε «Σοβιετική Ενωση», ο Καντάφι απετέλεσε το μαύρο πρόβατο για τις ΗΠΑ και τη Δύση τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Με πρόσχημα κάποιες καταγγελίες για εμπλοκή της Λιβύης σε βομβιστική επίθεση σε ντισκοτέκ του Βερολίνου, κατά την οποία σκοτώθηκαν αμερικάνοι στρατιωτικοί, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρίγκαν, εξαπέλυσε βομβαρδισμούς σε Τρίπολη και Βεγγάζη, στις 15 Απρίλη του 1986. Δύο χρόνια αργότερα (το 1988), η συντριβή ενός αμερικάνικου Μπόινγκ 747, ενώ πετούσε πάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 270 επιβάτες, και ενός γαλλικού ένα χρόνο μετά (1989), που συνετρίβη υπό ανάλογες συνθήκες στη Νιγηρία, αποδόθηκαν στη Λιβύη και το 1992 ο ΟΗΕ αποφάσισε να επιβάλλει κυρώσεις στη χώρα. Εκτοτε, η Λιβύη συγκαταλεγόταν σταθερά στον κατάλογο των χωρών που «στηρίζουν τη διεθνή τρομοκρατία», για να βγει απ’ αυτόν στις 30 Ιούνη του 2006.
Επιστροφή στις αγκάλες της Δύσης
Η Λιβύη βγήκε από αυτό τον κατάλογο με καθυστέρηση τριών χρόνων αφότου ο Καντάφι καταδίκασε την «τρομοκρατία» (το 2003), συμφώνησε να διαλύσει όλα τα πυρηνικά του προγράμματα και έδωσε αποζημιώσεις στους απογόνους των θυμάτων του Λόκερμπι, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη για τις επιθέσεις και παραδίδοντας «υπόπτους» στη βρετανική Δικαιοσύνη. Με τις διεθνείς κυρώσεις του ΟΗΕ να έχουν αρθεί από το Σεπτέμβρη του 2003, δυο χρόνια μετά (το Δεκέμβρη του 2005), επιστρέφει θριαμβευτικά στη χώρα και η Exxon-Mobil, μετά από 25 χρόνια απουσίας. Το προσκύνημα του «αντιιμπεριαλιστή» Καντάφι είχε ολοκληρωθεί.
Το άνοιγμα της Λιβύης στις δυτικές εταιρίες είχε ξεκινήσει από το 1999 και σήμερα εδρεύουν στη χώρα πάνω από 150 βρετανικές επιχειρήσεις, ενώ το φημισμένο London School of Economics (στο οποίο σπούδασε και ο νεότερος γιος του Καντάφι, Σεΐφ Αλ-Ισλάμ) πήρε και «δωρεά» από το Διεθνές Ιδρυμα Ανάπτυξης και Δωρεών του νεότερου γιού του Καντάφι, ύψους 1.5 εκατομμυρίων λιρών (το 2009), από τα οποία όμως έχουν πληρωθεί μόνο οι 300 χιλιάδες, όπως αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο (22/2), που επισημαίνει ότι το πανεπιστήμιο διέκοψε κάθε σχέση με το καθεστώς μετά τα τελευταία γεγονότα. Ομως αυτό δε μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι ο Καντάφι από «τρομοκράτης» έγινε το αγαπημένο παιδί των Ευρωπαίων.
Σήμερα το 85% των εξαγωγών πετρελαίου της Λιβύης κατευθύνεται στις ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα στην Ιταλία, η οποία απορροφά το ένα τρίτο των πετρελαϊκών εξαγωγών της Λιβύης. Η Ευρωπαϊκή Ενωση παραμένει σταθερά ο κύριος εμπορικός εταίρος της Λιβύης, με το 45-50% των εισαγωγών της Λιβύης να γίνεται από την ΕΕ και το 75-80% των εξαγωγών να πηγαίνει στις χώρες της ΕΕ. Γι’ αυτό και οι Αμερικάνοι έσπευσαν να κατηγορήσουν το Λονδίνο (μέσω του πρεσβευτή τους) για τη «νομιμοποίηση» που προσέφερε στον Καντάφι, καταγγέλλοντας ότι η προσπάθεια επαναπροσέγγισης ήταν μια αποτυχία.
Σοσιαλιστικές απολύσεις
Το Γενάρη του 2007, ο Καντάφι πήρε μία απόφαση που… βάθυνε ιδιαίτερα τον «σοσιαλισμό» στη χώρα. Η απόφαση προκάλεσε διεθνή έκπληξη, καθώς ο τότε πρωθυπουργός, Αλ Μαχμούντι, ανακοίνωνε στο «Γενικό Κογκρέσο του Λαού» την πρόθεση της κυβέρνησης να απολύσει 400.000 δημόσιους υπάλληλους, δηλαδή το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού της χώρας! Στόχος του καθεστώτος ήταν να συρρικνώσει το δημόσιο τομέα και να σπρώξει τους δημόσιους υπαλλήλους να γίνουν μικροκαπιταλιστές ή άνεργοι που θα επιδοτούνται για τρία χρόνια με το μισθό τους. Το μεγαλόπνοο σχέδιο δεν περπάτησε, όπως μας πληροφορεί το ΔΝΤ στις διάφορες εκθέσεις που εκδίδει για τη χώρα.
Εγκώμια ΔΝΤ
Στην έκθεση της 28/10/2010, στην οποία αναφέρονται τα συμπεράσματα της «συμβουλευτικής» επιτροπής του ΔΝΤ, που επισκέφθηκε τη χώρα από τις 17 μέχρι τις 28 Οκτώβρη του 2010, αφού η επιτροπή εκφράζει τις ευχαριστίες της προς τις Αρχές για «την άψογη συνεργασία και φιλοξενία τους», επισημαίνει ότι παρά τις προόδους που έχουν γίνει για να μειωθούν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, εκκρεμεί ακόμα μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση. Κι αυτό γιατί από τους 340 χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους που είχαν μεταφερθεί σε άλλη υπηρεσία, με στόχο να προωθηθούν στον ιδιωτικό τομέα (σαν «αυτοαπασχολούμενοι» πιθανόν, όπως σχεδιάζει και ο Κάστρο στην Κούβα), μόνο το ένα τέταρτο δήλωσε ότι δεν χρειάζεται πλέον να λαμβάνει τους μισθούς του από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Στα ύψη η ανεργία
Παρά την υψηλή ανάπτυξη του λιβυκού ΑΕΠ (ρυθμός αύξησης 10% του ΑΕΠ το 2010), λόγω της αύξησης των διεθνών τιμών του πετρελαίου, μιας και η Λιβύη είναι η μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα της Αφρικής (το 95% των εσόδων από τις εξαγωγές, το 25% του ΑΕΠ και το 75% των κρατικών εσόδων προέρχονται από τον πετρελαϊκό τομέα), η ανεργία ιδιαίτερα στους νέους θερίζει (το 2009 ήταν κοντά στο 21%, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία). Η εργατική τάξη της Λιβύης δεν γεύτηκε τους καρπούς της περιβόητης «ανάπτυξης», γι’ αυτό και με την πρώτη ευκαιρία ξέσπασε παίρνοντας θάρρος από την πτώση δύο δικτατόρων στις γειτονικές χώρες (Τυνησία, Αίγυπτος).
Το πιο αστείο είναι ότι την ίδια μέρα που ξεσπούσαν οι πρώτες διαδηλώσεις, το ΔΝΤ δημοσίευε την έκθεση της εκτελεστικής επιτροπής (15/2/11), που ανέφερε ότι «οι πρόσφατες εξελίξεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία έχουν περιορισμένο οικονομικό αντίκτυπο στην Λιβύη μέχρι τώρα», μιας και η κυβέρνηση, προκειμένου να αντισταθμίσει τις αυξημένες τιμές των τροφίμων, κατάργησε από τις 16 Γενάρη διάφορους φόρους και τέλη στα τρόφιμα, ενώ λίγο αργότερα ανακοίνωσε προγράμματα στήριξης επενδύσεων και παροχής κατοικιών στον ολοένα και αυξανόμενο πληθυσμό της χώρας. Πάντα «μέσα» στις προβλέψεις τους οι τεχνοκράτες...
Και επειδή εκπέμπουμε σε άλλα μήκη και πλάτη και παρ' όλο που γνωρίζω ότι δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε παρουσιάζω τη δική μου εξήγηση. Η επανάσταση στην βόρεια Aφρικη είναι το αποτέλεσμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και των επιπτώσεών της στις χώρες της Mεσογείου. Το φούντωμα της έχει την οικονομική βάση του στην παρούσα φάση της παγκόσμιας κρίσης, τον διεθνή νομισματικό πόλεμο, την υποτίμηση του δολαρίου λόγω της πληθωριστικής έκδοσης χρήματος από την κυβέρνηση Oμπάμα και στο επακόλουθο παλιρροϊκό κύμα πληθωρισμού, που έπληξε ιδιαίτερα το νότιο ημισφαίριο οδηγώντας σε ανεξέλεγκτες ανατιμήσεις των τροφίμων και βασικών ειδών. Aυτές οι ανατιμήσεις σημειώνονται σε μια ήδη κατεστραμμένη οικονομικά περιοχή. Οπως έχει συμβεί σε όλη την Aφρική, η διείσδυση του καπιταλισμού μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, έχει καταστρέψει την οικιακή οικονομία και τη μικρή γεωργική και βιοτεχνική παραγωγή, προκαλώντας μαζική ανεργία και εξαθλίωση και έναν πλεονάζοντα σχετικό υπερπληθυσμό που καταδικάζεται σε μόνιμο κοινωνικό αποκλεισμό. Τα προηγούμενα χρόνια ένα μέρος από αυτό το πλεονάζον εργατικό δυναμικό έβρισκε διέξοδο με τη μετανάστευση στην Eυρώπη. H ύφεση, όμως, στην Eυρώπη από το 2007 και οι αντιμεταναστευτικοί νόμοι, οι φράχτες και η νομοθεσία Σένγκεν του Φρούριου-Eυρώπης είναι ένας επιπλέον επιβαρυντικός παράγοντας.
Και το ζήτημα για μένα είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Τα εθνικοαπελευθερωτικά καθεστώτα των δεκαετιών του 50 και του 60 κατέληξαν στον εκφυλισμό, στη διαφθορά και την τυραννία. Αν τότε στάθηκε αδύνατο να υπάρξει μετάβαση σε δημοκρατία αστικού τύπου, σήμερα είναι πολύ πιο δύσκολο. Μπορεί να έχουμε παλινδρόμηση σε μια βαρβαρότητα που θα κάνει τους Καντάφι, Mπεν Αλί, να μοιάζουν μετριοπαθείς δημοκρατικές φιγούρες, μπορεί όμως η επανάσταση να προχωρήσει μέχρι το τέλος φτιάχνοντας νέες δομές κοινωνικής απελευθέρωσης.
) 
)
