Η αγάπη, απο μόνη της ...μια θεική εκδήλωση.

[Joy]

Κατά την άποψη μου η αγάπη είναι ένα συναίσθημα ενεργητικό.
Προκαλεί δράση για να ικανοποιηθεί και δρα επάνω στις ελευθερίες εκείνου αγαπά,
μα και εκείνου που αγαπιέται περιορίζοντας τες.
Η αγάπη προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν είναι πάντα ωφέλιμη.

Η αγάπη, απο μόνη της, είναι μια θεική εκδήλωση.
Εμείς είμαστε ατελή οντα που έχουμε έρθει να ζήσουμε σε έναν ατελή κόσμο...χοντροκομμένο, υλικό, χαμηλής δόνησης...οπως θέλει ας το πει κανεις..
Γι αυτό και δεν μας ειναι ξεκάθαρη πολλες φορές η εκδήλωσή της...μπερδεύεται με άλλα συναισθηματα..και κυρίως με τον έρωτα.
Ο έρωτας (όχι απαραίτητα προς ενα άτομο) έχει επιθυμία, είναι επιθυμία..και σέρνει πίσω του και άλλα συναισθήματα όπως ζήλια, φθόνο, κτητικότητα κ.α.
Η επιθυμία φέρνει και τον περιορισμό.
Η αγάπη δεν έχει επιθυμία.
Θα μπορούσα ισως να πω οτι ο έρωτας γεννά και η αγάπη τρέφει..διαφορετικες ενεργειες το ενα με το αλλο...αρσενικη και θηλυκή..
Η αγάπη δεν γεννά, δεν δημιουργεί, δεν επιθυμεί..δεν εχει κίνηση, ενεργητικότητα...δεν ερχεται σε εμάς απο μόνη της. Την εχουμε απο την αρχη. Μέσα μας. Και εκεί θα την βρούμε όταν ψαξουμε..οχι εξω μας. Εξω μας απλά θα την αναγνωρίσουμε σε ανθρωπους, ζωα, φυτα και πραγματα..όμως αφού έχουμε στραφεί μέσα μας πρωτα για να τη δουμε.

Εγώ ως συνομωσιολόγος, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για την υπερβολική "μεγαλειότητα" της αγάπης,
που τόσο πολύ μας έχει παραμπουσκώσει το μυαλό το σύστημα, από τα παιδικά μας χρόνια, πως εκείνη έχει,
μέσα από την τηλεόραση, τα παιδικά παραμύθια, και από όλες τις διάφορες συγκινητικές ιστορίες που είμαστε
δέκτες σε όλη μας την ζωή.
Γενικά όπου βλέπω πράγματα να θεωρούντο δεδομένα από όλο τον κόσμο, εγώ κρατώ μικρό καλάθι.
Έχω την αίσθηση πως της έχουν αποδοθεί (εσκεμμένα ή από επιπολαιότητα, δεν το γνωρίζω) πολλές ιδιότητες
και χαρακτηριστικά που ίσως και να μην της ανήκουν τελικά.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα τα υπέροχα που αφέρθηκαν παραπάνω είναι της αγάπης εκδηλώσεις
ή κάποιων άλλων περισσότερο εκλεπτυσμένων καταστάσεων (ή συναισθημάτων αν προτιμάτε).

Όπως επίσης θέλω να μου πείτε (αυτό είναι ένα ολόκληρο θέμα από μόνο του)
τι εννοούμε λέγοντας την φράση «τα έχει βρει με τον εαυτό του»?
Τι θα πει στην τελική να τα βρεις με τον εαυτό σου? Ποιος είναι ο εαυτός σου?
Τι είναι αυτό με το οποίο θα πρέπει να συμφιλιωθείς? Και συμβαίνει μετά από αυτό?

Καθως έχουμε έρθει σε έναν ατελή κόσμο αλλά ουσιαστικά το θεικό μας κομμάτι εμπεριέχει την τελειότητα, η μνήμη ή η αναγνώριση αυτου του κομματιού (διότι υπάρχει και δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε) μας κάνει να στρεφόμαστε σε αυτό αλλα γίνεται με λάθος τρόπο..
Ενω ο κόσμος μας είναι ατελής μαθαίνουμε να τον ζούμε λες και είναι τέλειος...
Μας μεγαλώνουν με την εικόνα του τέλειου=καλού...και πρέπει να είμαστε καλα παιδιά, πρώτοι μαθητές, πρώτοι στη δουλειά μας...το λάθος και η όποια αποτυχημένη προσπάθεια...θεωρούνται λάθη...παραφωνία στον «τέλειο» κόσμο μας..
Όμως εμείς ήρθαμε εδω για να μάθουμε..η προσπάθεια και το λάθος είναι κομμάτια αυτου του κόσμου που βρισκόμαστε, του στρεβλού, του ατελή..

Έτσι και με την αγάπη. Μας μαθαίνουν ότι «πρέπει» ν αγαπάμε..αυτο ειναι το «καλό».
Ναι είναι...αλλά δεν έχει «πρέπει»
Ως ατελή όντα και δισυπόστατα, δεν έχουμε μόνο αγάπη μέσα μας, κουβαλάμε και άλλα πραγματάκια όχι και τόσο όμορφα...Αυτοί είμαστε εδω που έχουμε έρθει και αυτα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και όσον αφορα τον εαυτό μας και όσον αφορά τους άλλους. Και αν δεν τα αναζητησουμε μεσα μας και δεν τα δεχτούμε και τα καλά και τα ασχημα, αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας ολόκληρο (στο βαθμό που μπορούμε να το κάνουμε)...τοτε μόνο στα «πρέπει» θα μείνουμε όσον αφορά την αγάπη..
Και έτσι βλέποιμε ανθρώπους να κηρύττουν το μεγαλείο της αγάπης όπως διάφορους παπάδες ή νεοεποχιτες και όλο αυτο να είναι τόσο ψεύτικο διότι δεν το βιώνουν..απλά το ζουν μες το μυαλό τους.
Και δεν μπορούν να το βιώσουν διότι παράλληλα έχουν αποκηρύξει το άλλο τους κομμάτι...το «άσχημο»...το οποίο όμως λειτουργεί κανονικά και με πολύ χειρότερο τρόπο απ ότι αν το είχαν αποδεχτεί.....και αγαπήσει...
Μιλάμε γι αγάπη ενω μας εχουν μάθει να αγαπάμε επιλεκτικά...πρωτα τα του εαυτού μας και κατα συνέπεια τα των άλλων..Μόνο τα καλά να αγαπάμε...Και με τα άσχημα τι θα γίνει? αφού υπάρχουν και αυτά..Αν δεν τα δουμε, δεν τα αγαπήσουμε, πως θα εξελιχτούμε σαν άτομα και σαν είδος?

Και αυτος ο λάθος τρόπος προσέγγισης του θεϊκού μας κομματιού..ο απ εξω προς τα μέσα, ο απο το μυαλό, ο επιλεκτικός ...ναι μπορώ να πω και εγω, συνομωσιολογικά, ότι μας έχει επιβληθεί σκόπιμα..
Για να ικανοποιεί κατα κάποιο τρόπο την ανάγκη μας επιφανειακά..
Υπερτονίζεται η έννοια της αγάπης και με το να υπερτονίζεται κάτι, χάνεται η ουσία του..όταν πολυμιλας για κάτι έχεις και την ψευδαίσθηση ότι το βιώνεις κιόλας..
Και με το να υπερτονίζονται γενικά μόνο τα καλά κομμάτια της ανθρώπινης φύσης και να απορρίπτονται τα άσχημα..δεν σημαίνει και οτι εξαλείφονται απο μέσα μας...
Το να μην θέλουμε όμως να τα αναγνωρίσουμε τα κάνει ανεξέλεγκτα και γι αυτό...χειραγωγήσιμα.


Προταθέν εδώ

Αναρτηθέν εδώ