τὸ περὶ δικαίου αἴσθημα

[taleapad]

Ένας θάνατος δεν είναι ποτέ σωστός ή λάθος. Από τη μία σκέφτομαι ότι κάνουν λαμογιές επειδή α) "έλα μωρέ, αλβανός ήταν", β) ληστής με μαχαίρι ήταν, γ) παλικάρι που προστάτευε τη μάνα του ήταν.
Και από την άλλη σκέφτομαι ότι εγώ στη θέση του δεν ξέρω σε τι θα ήμουν ικανός να φτάσω.
Πάντως από τη στιγμή που το φονικό έγινε εκτός οικίας, θα έπρεπε να είναι φυλακή βάση νόμου. Από θύμα έγινε θύτης.

Ἐκτὸς καὶ ἂν ἔχεις γνώσεις νομικῆς θὰ διαφωνήσῳ. Ὁ νόμος δὲν λέει τίποτα γιὰ μέσα ἢ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι. Θὰ διευρύνω τὴν διάσταση τοῦ θέματος γιὰ νὰ μὴν παρεξηγηθοῦμε χωρὶς λόγο καὶ θὰ σοῦ πῷ ὅτι ὁ «νόμος» τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ὑπακοῦμε (βάσει τῶν ἀρχῶν τῆς βλακωδῶς νοουμένης «δημοκρατίας»), βρίσκεται μέσα στοὺς κανόνες τῆς συμπεριφορᾶς ποὺ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἀκολουθοῦμε.

Καλὰ ὡς ἐδῶ, γνωρίζουμε λοιπὸν ὅτι σὲ κάποιο ζήτημα ὅπως οἱ νόμοι, ὑπάρχει συγκεκριμένη συμφωνία ἡ ὁποία καὶ βασίζεται σὲ κοινὲς ἀρχὲς καὶ εἶναι κοινῶς ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἐμπλεκομένων ἢ τῶν ἐκπροσώπων τους, ἐννοῶ, χρησιμοποιῶντας μία κοινὴ λαϊκὴ ἔκφραση, δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρχουν δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά. Στὴν παροῦσα περίπτωση εἶναι φαεινότερον ἡλίου ὅτι δὲν τηρεῖται καμμία προϋπόθεση τῆς ὑποτιθεμένης συμφωνίας. Δὲν θὰ μπῷ στὸν κόπο νὰ τὸ ἐξηγήσῳ (ἐκτὸς καὶ ἂν μοῦ ζητηθεῖ νὰ τὸ κάνῳ), διότι ὑποτίθεται ὅτι ὅλοι καταλαβαίνουμε τὴν προέκταση.

Ἕνας νόμος μπορεῖ νὰ εἶναι μὲν μία συμφωνία ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι νὰ ἐλέγξουμε τὴν ἠθικὴ βάση πάνω στὴν ὁποία στηρίζεται ἢ μέχρι ποῦ εἶχε φθάσει τὸ μυαλὸ τοῦ νομοθέτη. Ὁ τωρινὸς νόμος ποὺ ἐπικαλούμαστε εἶναι κατὰ τὴν ἄποψή μου πάντοτε, ἀνήθικος , ἐπικίνδυνος καὶ δὲν στηρίζεται στὴν δικαιοσύνη ὅπως αὐτὴ ἀπορρέει ἀπὸ τὶς ἀξίας τῆς φύσεως καὶ κατ᾽ἐπέκτασιν τῆς ζωῆς.

Ὁρμώμενος ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ θέλησαν νὰ καταργήσουν τὴν θανατικὴ ποινὴ γιὰ ἀδικήματα καὶ μετέβαλαν-τροποποίησαν (ἀποδεκτὴ διαδικασία) στὴν συνέχεια νὰ φθάσουμε στὴν σημερινὴ κατάσταση ὅπου τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα ἔχουν προστατευθεῖ μὲ σειρὲς νομοθεσιῶν καὶ τροπολογιῶν, ἀσυλίας κ.λ.π.

Ὁλα αὐτὰ ἔγιναν σιγά-σιγὰ γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθῇ ὁ κόσμος αὐτὸ ποὺ πολὺ εὔστοχα χαρακτηρίζει ὁ David Icke" «the totalitarian tip toe». Οἱ νομοθεσία ἀλλοιώθηκε πολὺ ἀργὰ μὲ τὴν βοήθεια φιλόδοξων ἀγραμμάτων καὶ ἠλιθίων πολιτικῶν ποὺ δὲν εἶχαν καμμία γνώση ἢ σχέση μὲ τὴν νομικὴ ἐπιστήμη μὰ καὶ ποὺ οὔτε μπῆκαν στὸν κόπο ποτὲ νὰ διαβάσουν συναφῆ συγγράμματα τοῦ Ῥωμαϊκοῦ δικαίου ἢ ἔστω τῆς νομοθεσίας τοῦ Χαμμουραμπί. Μὲ ἁπλὰ λόγια τοὺς εἶπαν τὶ νὰ ὑπογράψουν, τὸ ἔκαναν, δὲν συζητήθηκε, δὲν ἐνημέρωσαν τοὺς πολίτες καὶ φυσικὰ δὲν φρόντισαν νὰ τοὺς ἐνημερώσουν γιὰ τὶς ἀλλαγὲς ἢ ἐπιπτώσεις-προεκτάσεις ἦταν δυνατὸν νὰ ἐπισύρῃ ἡ συγκεκριμμένη νομοθεσία, παρὰ μόνον -καὶ αὐτὸ ἐὰν τὸ ἔκαναν- ἐξεθείασαν τὴν καλὴ μόνον πλευρὰ τοῦ νόμου δίνοντας ἰσχὺ μονομερῶς καὶ δημιουργῶντας ἀνισορροπία κάπου στὸ μέλλον, γεγονὸς ποὺ δὲν τοὺς ἐνδιέφερε, διότι ... αὐτοὶ δὲν θὰ ἦταν ἐκεῖ.

Ἂν θέλουμε νὰ μιλᾶμε γι᾽αὐτὸ ποὺ νοεῖται δημοκρατία καὶ ὄχι τὴν λέξη ποὺ ἐκπορνεύεται βιαίως καὶ ἀσυστὀλως στὶς ἡμέρες μας, ὁ νόμος θὰ ἔπρεπε νὰ περάσῃ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία τοῦ δήμου, στὴν ἀγορὰ καὶ νὰ ἀντέξῃ στὴν κριτικὴ καὶ κοινὴ λογικὴ τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὴν ὑποστηρίζουν καὶ ἐλέγχουν τοὺς ἐκπροσώπους τους. Βλέπουμε τὸ ἀνάλογο νὰ συμβαίνῃ;

Ὄχι βέβαια, ἁπλὰ ὅλοι κάποτε πιανόμαστε νὰ μᾶς ἐνημερώνῃ τὸ ἀστυνομικὸ ὄργανο ὅτι εἴμαστε σὲ παράβαση καὶ ὅτι θὰ δεχθοῦμε κυρώσεις. Ταὐτόχρονα ὁ ὕπουλος νομοθέτης καλύπτει τὴν ἀδυναμία του καὶ τῶν ἀνεγκεφάλων καὶ ἀνικάνων ὀργάνων του μὲ τὴν ἁπλὴ προϋπόθεση ὅτι «ἀγνοια τοῦ νόμου ἀπαγορεύεται καὶ τιμωρεῖται», ἀλλὰ δὲν ἐξετάζει καθόλου τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἔχει ληφθεῖ καμμία μέριμνα ἀπὸ τὸ κράτος ποὺ ὑπηρετεῖ καὶ τὸν πληρώνει νὰ διασφαλίσῃ τὴν γνώση τῶν νόμων ὡς καλεῖται νὰ ὑπακούση. Ἀρχίζει νὰ διαφαίνεται ἔστω καὶ λίγο τὸ μονομερές;

Ἐν συνεχείᾳ (γίνομαι ὅσο πιὸ σύντομος μπορῶ μὲ κίνδυνο νὰ ἀφήνῳ κάποια κενά, ἀλλὰ προσπαθῶ νὰ γλυτώσῳ τὴν μακρυγορία), ἔχουν φροντίσει ὁ νόμος αὐτὸς νὰ μαθευτῇ στὸ εὐρὺ κοινὸ (ἐνῷ κάποιοι ἄλλοι ὄχι), διότι ἀποσκοπεῖ κάπου ποὺ εἶναι πολὺ δυσδιάκριτο καὶ ἔχοντας γνῶσιν οἱ ἐπίβουλοι ἐπικυρωταὶ τῶν νόμων ὅτι ἀπευθύνονται σὲ ἀμαθὲς πλῆθος ἢ ἀκόμη καὶ ἀνίκανο νὰ σκεφθῇ λόγῳ τῆς σκληρῆς ἐπιβιώσεώς του, νὰ ἐπιτύχουν στόχους τελείως διαφόρους τοῦ συμφέροντος τοῦ συνόλου τὸ ὁποῖο ἀφελῶς ἔχει ἐμπιστευθεῖ τὴν τύχη τῆς ζωῆς του σὲ ἁρπακτικά.

Ὅταν λοιπὸν ἡ νομοθεσία καταλογίζει εὐθύνη στὸν ἀμυνόμενο καὶ δίδει δίκαιο στὸν ἐπιτιθέμενο καὶ ταὐτόχρονα ἐὰν ὁ ἀμυνόμενος ὑποστεῖ σωματικὴ βλάβη ἢ σκοτωθεῖ τὸ θεωρεῖ ἁπλὰ ἀτυχὲς τὸ γεγονὸς, ἐνῶ ἐὰν ὁ ἀμυνόμενος βλάψει ἢ σκοτώσει τὸν ἐπιτιθέμενο εἶναι ὑπόδικος καὶ παραβάτης τοῦ νόμου· εἴμαστε σὲ θέση νὰ κρίνουμε ὅτι ὑπάρχει κάτι ποὺ ἀντιτίθεται στοὺς φυσικοὺς νόμους ἢ ὄχι;

Τὸ ἔχω ξαναπεῖ ὅτι ὁ νόμος ποινικοποιεῖ τὴν αὐτοάμυνα καὶ εὐνουχίζει τὸ ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντηρήσεως. Δὲν θὰ ἐξηγήσῳ δὰ καὶ τὸν λόγο γιατὶ ἂν ἕνα ἔμβιο ὄν ἀτονήσει τὸ ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντηρήσεώς του εἶναι ἤδη νεκρὸ καὶ μὲ ἡμερομηνία λήξεως ἐνωρίτερον τοῦ προκαθωρισμένου ἀπὸ τὴν φύση του. Τὸ κάθε ἔμβιο ὄν πολλῷ δὲ μᾶλλον τὸ ἔλογον δικαιοῦται ἀλλὰ καὶ ὑποχρεώνεται ἀπὸ τὴν ἐγγενὴ φυσικὴ του κληρονομία νὰ συντηρῇ καὶ διαφυλάσσῃ τὴν ὑπαρξή του μὲχρι ἀκυρώσεως τοῦ κινδύνου ποὺ τὸ ἀπειλεῖ. Μήπως ἀρχίζουμε ἐδῶ νὰ καταλαβαίνουμε τὰ περὶ ἠθικῆς βάσεως τῶν νόμων ποὺ στηρίζονται στὶς ἀξίες τῆς ζωῆς καὶ ὄχι σὲ ἀλότρια συμφέροντα;

Γιὰ νὰ σχολιάσῳ καὶ τὴν καταδίωξη τοῦ ληστὴ, ἐπιγραμματικὰ ἀναφέρω χωρὶς λεπτομέρειες καὶ ἀνόητες ὑποθέσεις: Οἱ ἀλβανοὶ μπῆκαν παρανόμως στὴν χώρα γιὰ νὰ κλέψουν καὶ νὰ φύγουν, τὸ σπίτι, ὅπως καὶ ἡ γειτονειὰ εἶχαν πληγεῖ καὶ πρὸ ἑνὸς μηνὸς ἀπὸ ἀνάλογο περιστατικὸ, ἔγινε παραβίαση ἰδιωτικοῦ χώρου, ἀπειλήθηκε ζωὴ, ὑπῆρχε φονικὸ ὄργανο καὶ φυσικὰ πιθανότητα ἐπαναλλήψεως τοῦ σκηνικοῦ ἀπὸ τοὺς ἴδιους ἢ ἄλλους ἐγκληματίες.

Παράθεση:

Ἡ ἀστυνομία ποὺ διατείνεται ὁ κόσμος ὅτι εἶναι ἀνίκανη σὰν ἔκφραση στέκει ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀπόλυτα σωστὴ· ἐξηγοῦμαι: τοὺς ἀστυνομικοὺς τοὺς συμπαθῶ, τοὺς χαίρομαι καὶ τοὺς καμαρώνω,ἀλλὰ δυστυχῶς μέχρι ἐκεῖ μπορεῖ νὰ φθάσῃ ἡ σχέση μου μ᾽αὐτούς.

Εἶναι κάποια καλὰ παιδιὰ ποὺ θέλησαν εἴτε νὰ ὑπερασπιστοῦν τὸν νόμο (περαστικά τους), εἴτε διότι ἔπρεπε νὰ πιάσουν μία δουλειά γιὰ νὰ ζήσουν, εἴτε γιατὶ μάθαιναν πολεμικὲς τέχνες καὶ δὲν εἶχαν ποῦ νὰ τὶς ἐφαρμόσουν, εἴτε γιατὶ τοὺς ἄρεσε νὰ βρίσκονται μὲ τὴν μεριὰ τὶς ἐξουσίας, εἴτε γιατὶ τοὺς ἄρεσε νὰ κρατοῦν καὶ νὰ χειρίζονται ὅπλα σὰν προέκταση τοῦ ἀνδρισμοῦ τους , ὅλα ἀνθρώπινα καὶ κατανοητὰ χωρὶς ἴχνος κατηγορίας, εἴτε αὐτὸ ἀκούγεται ἀπὸ τὰ καλὰ ἢ τὰ χειρότερα.

Ἀκολούθως τοὺς διαμορφώνουν στὴν σχολή τους ὡς «τέλειους» ἡμιμαθεῖς προσφέροντας γενικὲς γνώσεις ἀλλὰ πάντοτε κατεθυνόμενες, τοὺς κάνουν νὰ ἀπομνημονεύσουν κάποια πράγματα ποὺ γιὰ πολλοὺς ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι οἱ πλέον ἐμπεριστατωμένες μελέτες ποὺ ἔχουν ἔλθει σὲ ἐπαφὴ στὴν ζωή τους καὶ ἔτσι τὶς υἱοθετοῦν σὲ μεγάλο βαθμὸ μέχρι ποὺ νὰ παίρνουν καὶ προσωπικὰ τὰ ζητήματα τῆς ἑρμηνείας τοῦ νόμου κατὰ τὸ ἐγχειρίδιο ποὺ τοὺς προσφέρεται.

Δὲν χρειάζεται νὰ τονίσῳ ὅτι ὅσο πιὸ ἀμαθὴς, ἐγωϊστὴς ἢ «ἀδούλευτος στὸ μυαλὸ εἶναι κάποιος», τόσο πιὸ στυγνὸς καὶ παρωπιδικὸς γίνεται στὴν ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων καὶ τάξεως ποὺ μπῆκε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ζωή του.
Τέλος ἔρχεται καὶ ὁ ἔρωτας: «θὰ ὑπακούω στοὺς ἀνωτέρους μου», «θὰ ὑπερασπίζομαι τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους τοῦ κράτους», (πῶς εἴπατε;) Ποιὸ Σὐνταγμα; μήπως αὐτὸ ποὺ δὲν γνωρίζουν; ἢ προηγεῖται ἡ ὑπακοὴ στοὺς ἀνωτέρους; Μήπως διακρίνουμε ἀκόμη ἕνα λαθάκι στὴν δομή τοῦ συστήματος;

Μὲ τὸν δικό μου τρόπο κατανοήσεως αὐτοὶ οἱ ἄμοιροι ἄνθρωποι ἔχουν παραχωρήσει οίκοιοθελῶς τὴν δυνατότητα τοῦ σκέπτεσθαι καὶ ἔχουν ἀφαιρέσει τὴν δυνατότητα τῆς κρτικῆς σκέψεώς τους ἐν ὀνόματι τοῦ ὅ,τι προαναφέραμε ὡς αἰτία ἐντάξεώς τους στὸ σῶμα.

Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀντικείμενο ἐπιλογῆς καὶ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι σεβαστὸ βάσει τῆς διανοίας ποὺ μᾶς ἔχει προικίσει ἡ φύση καὶ ἀποτελεῖ δυνατὴ ἐνέργεια τοῦ ἀτόμου. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο δὲν ξεχωρίζω τὶς ἐπιλογὲς ποὺ ἔχει ἕνας λαθρομετανάστης θῦμα λαθρεμπόρου σὲ ξένη χώρα, εἶναι δηλαδὴ ἀνάλογες περιπτώσεις διότι βρίσκονται σὲ ἕναν χῶρο (τῆς ὑπερασπίσεως τοῦ δικαίου) ποὺ δὲν γνωρίζουν, θύματα ἐκμεταλλεύσεως ἀπὸ κάποιον ἀνώτερο ποὺ μὲ τὴν σειρὰ τῆς ἱεραρχίας του ὑπακούει στὴν κορυφὴ τοῦ ἐπιβολέως ὅπου δὲν ἔχει ἐναλλακτικὲς λύσεις (νὰ χρησιμοποιήσῃ τὸ μυαλό του), σὰν κάποιος νὰ τοῦ κρατᾶ τὸ διαβατήριο καὶ νὰ τὸν ἐξωθεῖ στὴν πορνεία (στὴν παραβίαση τῶν συμπολιτῶν του).

Ἂρα ἂν λυπόμαστε τοὺς λαθρομετανάστες ἔτσι θὰ ἔπρεπε νὰ λυπόμαστε καὶ τοὺς ἀστυνομικούς.

Αὐτοὶ λοιπὸν δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτα ὅταν οἱ ἐντολές τους εἶναι διαφορετικὲς καὶ ἀκόμη περισσότερο ὅταν δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐπέμβουν σὲ πολλὰ σημεῖα ταυτόχρονα ἢ ὅταν τοὺς διατάζουν διαφορετικά.

Λογικὰ τότε ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ καταλογισθοῦν εὐθῦνες αὐτὲς θὰ ἔπρεπε νὰ καταλογισθοῦν στοὺς ὑπευθύνους. Ποιοὶ εἶναι οἱ ὑπεύθυνοι; μὰ φυσικὰ ἐκείνοι στοὺς ὁποίους ἔχει ἀνατεθεῖ ἡ εὐθύνη καὶ ἀφοῦ ἡ εὐθύνη μὲ τὶς ἀλεπάλληλες τροποποιήσεις τῶν νομοθεσιῶν ἔχει φθάσει τύποις (στὶς ἡμέρες μας) στὸν ὑπουργό, τότε αὐτὸς εὐθύνεται· εἶναι ὅμως λογικὸ κι αὐτὸς μὲ τὴν σειρά του νὰ ἐπικαλεσθῇ τὸν νόμο/ους ποὺ ἔχει κληθεῖ νὰ προασπίζῃ, ὁπότε εὔκολα καταλήγουμε στὸν νομοθέτη καὶ τοὺς προηγούμενους ἀγραμμάτους, ἐπιβουλεῖς , ὀσφυοκάμπτες τῆς τροποποιήσεως τῶν νόμων, διότι ἄλλως αὐτὸ ποὺ γίνεται σήμερα δὲν διαφέρει διόλου ἀπὸ τὸ σκυλὶ ποὺ περιγράφει ὁ Πλάτων στὴ Πολιτεία ὅπου δαγκώνει τὴν πέτρα ποὺ τοῦ πέταξε κάποιος καὶ ὄχι αὐτὸν ποὺ τοῦ τὴν πέταξε.

Βάσει τοῦ νόμου; μάλιστα, μὲ τί τιμωρεῖται ἡ παράδοσις τῆς χώρας ἀπὸ τὸν μὴ ἐκλεγμένο πρόεδρο;
Μὲ τί τιμωρεῖται ἡ παραβίσις 14 ἄρθρων τοῦ Συντάγματος;
Ποιὸς ἔχει κληθεῖ καὶ ὀρκισθῇ νὰ ὑπερασπίζεται τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους τοῦ κράτους μὲ τὴν ἴδια του τὴν ζωή;
Ποιά δικαστικὴ ἐξουσία εἶναι αὐτὴ ἡ ὁποία ἀγνοεῖ τὸν ὅρο «αὐτεπαγγέλτως» καὶ τί τιμωρία πρέπει στοὺς ὑπολόγους;

καὶ καθόμαστε καὶ μιλᾶμε γιὰ τὸ ἂν εἶχε δίκαιο καὶ ὅτι βάσει τοῦ νόμου θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι στὴν φυλακὴ;
Ἐπικροτῶ τὴν πράξη του, ἐγκρίνω καὶ ἐπαυξάνω ὅπως καὶ ὅλοι ὅσοι ἀποφάσισαν νὰ δηλώσουν συμπαράσταση στὸν τιμωρὸ τοῦ ἐγκληματία ἀλβανοῦ καὶ μὲ μεγάλη μου χαρὰ εἶδα ὅτι καὶ ὁ εἰσαγγελέας ἔτεινε πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση.

Ἡ ἀφαίρεση τῆς ζωῆς εἶναι ἐνδεδειγμένη ὅταν ἀπειλῆται ἡ ὕπαρξίς μας καὶ κατ᾽ἀπόλυτη ἀντιστοιχία, ἐὰν μᾶς ἐπιτεθεῖ μία ἀρκοῦδα στὸ δάσος ὅπου πρόκειται νὰ διανυκτερεύσουμε- διανυκτερεύουμε καὶ βέβαια θὰ τὴν καταδιώξουμε καὶ σκοτώσουμε διότι ἀπειλεῖτε ἡ ἴδια μας ἡ ζωή, Δηλαδὴ τί θὰ κάνουμε; θὰ τὴν ἀφήσουμε νὰ τριγυρνάει γιὰ νὰ μὴν ἀφαιρέσουμε μία ζωή ἢ θὰ κατηγορηθοῦμε γιὰ ζωοκτονία σὲ ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπιτρέπεται τὸ κυνῆγι βάσει τῆς νομοθεσίας;

Τὸ νὰ χρησιμοποιεῖ κάποιος τὸ περὶ δικαίου αἴσθημα ἐπειδὴ ἔχει ὑποκύψει στὴν προπαγάνδα τῶν ἐχθρῶν του καὶ ἀναπαράγει τὰ κομμάτια ποὺ τοῦ ἔχουν δώσει νὰ ἀποστηθίσῃ μέσω τηλεοράσεως καὶ ἐφημερίδων, δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τὴν ἠμιμάθεια ποὺ προσφέρουν μέσα στὴν σχολὴ τῆς ἀστυνομίας καὶ ἂν εἶναι ἀναγκαῖο ἐκεῖ νὰ ἔχῃς τέτοιους στρατιῶτες νὰ τὸ ἄνεχτῷ πρὸ τοῦ πιθανοῦ κινδύνου ἀλλὰ ὄχι καὶ στὴν ζωή μας.

Ὅλοι, ἀπαίδευτοι, ἠμιμαθεῖς καὶ κατευθυνόμενοι πηδοῦν ἀπὸ τὴν θέση τους ὅταν ἀκούσουν τὶς κωδικὲς λέξεις: «ἀνθρώπινα δικαιώματα», «δημοκρατία», «τὸ δίκαιο» καὶ τὰ ἔχουν υἱοθετήσει καὶ τὸ παίρνουν καὶ προσωπικά, συνδέονται μὲ τὴν ἐλλιπὴ ἔννοια τῶν ὅρων καὶ δύο κολυβογράμματα ποὺ περιγράφουν τὸν ὅρο καὶ κατόπιν γίνονται δυνάστες, γνῶστες, ὑπερασπιστὲς τοῦ δικαίου τύραννοι στοὺς ἄλλους κατηγορῶντας τους γιὰ τὴν διαφορετικὴ ἄποψή τους δίνοντας αὐτὴ τὴν λυπηρὴ ὄψη στὴν κοινωνία μας ὅπου βρίθει ἀπὸ ἀπελπισμένα ἄτομα ποὺ δαγκώνει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἀντὶ νὰ στραφοῦν κατὰ τῶν ἀνθρώπων ποὺ τοὺς πετροβολοῦν.

Σ᾽εὐχαριστῶ Διγενὴ ποὺ μοῦ ἔδωσες τὸ ἔναυσμα νὰ πῷ κάποια πράγματα δίνοντας τὴν προσωπική μου θεώρηση στὸ ἐπίκαιρο συμβὰν ποὺ ἀπασχόλησε ἀρκετὰ τὸν κόσμο καὶ ἐλπίζω νὰ βγῇ καὶ κάτι ἀπὸ αὐτό.



αναρτηθέν εδώ


προταθέν εδώ