ΚΗΦΗΝΕΙΟΝ Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ

[Τάλως]

Του Σαράντου Καργάκου
Ιστορικού συγγραφέως

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας σήμερα είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δεν φοβάται την αναδουλειά, φοβάται την δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ότι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους - πέρα από τη μούντζα - για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ» σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπο μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1.5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλά όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά - τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας - είχαν γαλουχηθεί με την νοοτροπία του white color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία - φτερά στον άνεμο, σαν τις ελπίδες των γονέων , που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι, παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι της Ελλάδας. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλά ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του Ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ότι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς».
Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για την δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5 του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα Ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου - και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα - απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας - πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές - που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά αυτά τα παιδιά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε για τους εργατικούς Αλβανούς, Βούλγαρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτή είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην χώρα των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική κι αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία - θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας» νέφη χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (= κοιλάδα κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium flentium et dolorum (= σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλασφημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στην λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης εικοσαετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει και αύριο η Ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί - ακόμη στο Δημοτικό - μαθαίναμε απ έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν το μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς, αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο ... κείσθαι πρόσθε νέων άντρα παλαιότερον».
Σήμερα βέβαια, οι χειρονακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν ... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στην νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτή που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε 4 δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι που θα το πω αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν την νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της - δικαιώματα στην τεμπελιά - και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

[ICAROS]

Η άρνηση εργασίας οφείλεται και στην προσωπικότητα που έχει διαμορφωθεί από άλλες (παράλληλες -''ταυτόχρονες'', ''προηγούμενες'', ''επόμενες''-) ζωές όπου το άτομο είναι μέλος βασιλικής οικογένειας ή πάμπλουτο για την εποχή, με δούλους υπηρέτες κλπ και δεν χρειάζεται να εργάζεται ή έχει υπάρξει σε κοινωνία όπου δεν υπάρχουν χρήματα. Πολλά από τα άτομα αυτά είναι πολύ δύσκολο να ανεχτούν χωρίς προβλήματα εργοδότη ή προϊστάμενο, αλλά και δάσκαλο / καθηγητή.

[Dhmellhn]

Για άλλη μια φορά ο Σαράντος Καργάκος εστιάζει στην αιτία και όχι στο σύμπτωμα.

Πολύ καλά έκανε και το παρέθεσε ο Τάλως.

[ArELa]

O Σαράντος Καργάκος μου είναι ιδιαιτέρως προσφιλής, τον σέβομαι και τον εκτιμώ βαθύτατα και όχι αδίκως όπως καταφαίνεται και σ'αυτό το εξαίρετο άρθρο.

Σπουδαίος άνθρωπος, δυνατό πνεύμα και αξιολογότατη θεώρηση πραγμάτων, από την οποία διδάσκομαι πάντα.

[Apomakros]

Η άρνηση εργασίας οφείλεται και στην προσωπικότητα που έχει διαμορφωθεί από άλλες (παράλληλες -''ταυτόχρονες'', ''προηγούμενες'', ''επόμενες''-) ζωές όπου το άτομο είναι μέλος βασιλικής οικογένειας ή πάμπλουτο για την εποχή, με δούλους υπηρέτες κλπ

Α, έτσι εξηγείται λοιπόν, χα!

Στην παράλληλη ζωή μου είμαι ο Αυτοκράτωρ Απόμακρος ο Τσουτσουλομύτης !

Όλο το σύμπαν δουλεύει για μένα! Εγώ απλώς τους δουλεύω.



(και δεν θέλω αντιρρήσεις)

[ICAROS]

Όλα παίζονται...

[Τάλως]

Πραγματικα αυτος ο ανθρωπος ειναι δασκαλος για πολλους νεους ανθρωπους....

δεν μου εχει μαθει και λιγα

[Fountikos_Xasistas]

Χωρίς να επιθυμώ να διαφωνήσω...


Τα παιδιά του συγγραφέα, πήγαν σε κάποια σχολή;

[Τάλως]

Χωρίς να επιθυμώ να διαφωνήσω...


Τα παιδιά του συγγραφέα, πήγαν σε κάποια σχολή;

Ολλοι παμε σημερα κατ αναγκη....

αλλα ασε τα παιδια του συγγραφεα...
να σου πω για μενα.... πηγα κατ αναγκη σε τει (που μας τα κανανε ΑΤΕΙ ετσι ρε παιδι μου για να ειμαστε και εμεις ανωτεροι ) μια και σημερα με τα δεδομενα μου εθεσε το πασοκ τοτε με το "νεο συστημα" μπενα εμ ολλοι σε σχολες και ο αποφοιτος λυκειου ειναι πλεον αγραμματος(ετσι που τα κανανε ελαχιστη "μορφωση" ειναι τα τει) προσωπικα κανω αυτο που παντα ηθελα... μια δικια μου δουλεια δλδ και τη σχολη την εχω ψιλο γραψει.... ομως αυτοι οι μ@λ@κες με αναγκασανε να χασω 5 χρονια στα τει... στα 18 βλεπεις δεν ειχα και πολλες επιλογες..... καποτε(πριν το 2000 δεσμες) στα 18 ειχες ποιο πολλες... μια και δεν ησουν αγραμματος αυτο ειναι το χαλι

[alexandros]

δεν έχω δει χειρότερους σουλατσαδόρους από τους φοιτητές, είναι κάτι το απίστευτο. Επειδή έχω επαφή μαζί τους σε σχεδόν καθημερινή βάση θα έλεγα ότι οι περισσότεροι "υποφέρουν" στις σχολές τους, διότι δεν έχουν έχουν έρωτα με αυτό που σπουδάζουν. Αλλά τι έρωτα να σου εμπνεύσει μία επιστήμη την οποία διδάσκεσαι σε ακατάλληλους χώρους, με ένα πανεπιστήμιο που είναι ουσιαστικά απόν από την καθημερινότητα. Στην αγγλία που σπούδασα το πανεπιστήμιο ήταν πολύ διαφορετικό και δεν θα άλλαζα αυτή μου την εμπειρία με τίποτα. Οι δυνατότητες που δίνονταν στους φοιτητές ήταν ουσιαστικά άπειρες! Μπορούσες να κάνεις οτιδήποτε ήθελες, να ανακαλύψεις νέα χόμπυ, να αλλάξεις ως άνθρωπος γιατί αυτός είναι ο ρόλος του πανεπιστημίου. Φυσικά ένας από τους στόχους είναι να μάθεις και να εκπαιδευτείς στην επιστήμη σου αλλά ταυτόχρονα το πανεπιστήμιο πρέπει να σου δίνει τη δυνατότητα να ανοίξεις τους ορίζοντές σου, να γίνεις ένας καλύτερος άνθρωπος. Δυστυχώς τα παιδιά στην Ελλάδα αναγκάζονται να παρακολουθούν μαθήματα επί μαθημάτων, να απομνημονεύουν τόνους γνώσεων τις οποίες όμως ξεχνούν την επόμενη των εξετάσεων και τελικά το πανεπιστήμιο να αποτελεί πλέον μία προέκταση του λυκείου, μόνο που εδώ δεν υπάρχουν απουσίες ή και αν μείνεις σε ένα μάθημα δεν χρειάζεται να επαναλάβεις την χρονιά. Αναγνωρίζω πάντως ότι τα παιδιά αυτά προέρχονται από μία τρομερά πιεστική διαδικασία που τους έχεις εξουθενώσει ψυχικά και σωματικά, τις πανελλήνιες εξετάσεις. Μακαρίζω το Θεό και την τύχη μου που αποφάσισα από τα 16 μου να μην δώσω πανελλήνιες εξετάσεις, που οι γονείς μου σεβάστηκαν αυτή μου την απόφαση και παράλληλα δέχτηκαν την απόφασή μου να πάω στο εξωτερικό να σπουδάσω. Έτσι είχα την τύχη να μην περάσω από τον κυκεώνα των φροντιστηριακών μαθημάτων (αποφεύγοντας και το κόστος που αυτά έχουν) και παράλληλα οι γονείς μου να προετοιμαστούν ψυχολογικά και οικονομικά για τις σπουδές μου στο εξωτερικό.

[Τάλως]

Αλεξανδρε.... εμενα ρωτα να σου πω το χαλι μας.... πες τα να ακουσουμε και την αλλη αποψη...

προσωπικα το σκεπτομαι πολυ σοβαρα το αν θα αφησω τα παιδια μου να σπουδασουν στην Ελλαδα....
Ως τοτε βλεπουμε ομως αλλα δεν τρεφω και πολλες ελπιδες

Εγω αν μπορουσα να αλλαξω γνωμη θα το εκανα.... θα πηγαινα εξω...

το μονο παραπονο απο τους γονεις μου θα ειναι οτι δεν με επεισαν με τα λογια τους να παω εξω... δεν ηξεραν αλωστε...

δεν μπορεις να φανταστεις πως ειναι να χανεις εξαμηνα για το καθε ψευτοαναρχικο στοιχειο που νομιζει οτι μπορει να κλεινει σχολες οταν γουσταρει... και αυτο ειναι ενα μονο απο τα πολλα προβληματα