ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ

[Dhmellhn]

Αυτό το νήμα έχει ως προβληματισμό του τη νεολαία. Πιστεύετε ότι τελικά μεγάλο μέρος των νέων χειραγωγούνται; Πως πρέπει να ενσκύψουμε στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της νέας γενιάς; Καλό θα ήταν οι όποιες απόψεις να εκφραστούν δίχως φανατισμούς και ακρότητες.

Ξεκινώ με μία τοποθέτηση του καθηγητού κοινωνιολογίας Γεωργίου Πιπερόπουλου:

ΕΦΗΒΕΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
(Από το προφητικό βιβλίο του κ. Πιπερόπουλου με τίτλο Καληνύχτα Ελλάδα, Εκδόσεις δομή, 2008)


Με αφορμή τα πρόσφατα επεισόδια στα οποία πρωταγωνίστησαν, κατά κύριο λόγο, παιδιά εφηβικής ηλικίας συνομήλικα του φονευθέντος Αλέξη Γρηγορόπουλου καταθέτω μια σχετικά σύντομη περιγραφή της εφηβείας την οποία χαρακτηρίζω ως «κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής» και περιγράφω πολύ συνοπτικά τους 4 κυρίαρχους τύπους εφήβων για να βοηθήσω τους γονείς, και την κοινή γνώμη, σε μια πληρέστερη κατανόηση αυτής της περιόδου της πορείας του καθένα και της καθεμιάς μας προς την ενηλικίωση

Αν υπήρχε κάποιος εύστοχα περιγραφικός όρος της εφηβείας, αυτός θα μπορούσε να ήταν - όσο και αν αυτό ακούγεται σχεδόν οξύμωρο - η αλλαγή! Αναμφίβολα κάθε στάδιο της ανθρώπινης ζωής χαρακτηρίζεται από αλλαγές, αλλά και σε κάθε φάση της εξελικτικής μας πορείας υπάρχουν κάποια λιγότερο ρευστά πλαίσια αναφοράς, υπάρχει κάποια αίσθηση σταθερότητας. Για τους εφήβους, όμως, για τα αγόρια και κορίτσια αυτή η αναπτυξιακή περίοδος της ζωής τους αποτελείται από μιά διαδοχική εναλλαγή ψυχοσωματικών, ψυχοκοινωνικών και ψυχοσεξουαλικών μεταλλαγών, αναζητήσεων και προσπαθειών για την εδραίωση της ατομικής, της υπαρξιακής τους ταυτότητας.

Η δύσκολη περίοδος της εφηβείας αποτελεί το επίκεντρο θεωρητικών και εμπειρικών προσπαθειών κοινωνιολόγων, ψυχολόγων και παιδαγωγών. Στα δεδομένα της ψυχοκοινωνικής θεωρίας διαφοροποιούνται, συνήθως, 4 τύποι ή κατηγορίες, εφήβων και συγκεκριμένα "κομφορμιστές, ιδεολόγοι, ηδονιστές και αντικοινωνικοί".

Ο κομφορμιστής έφηβος επιθυμεί να βελτιώσει την προσωπική του ζωή, να ξεπεράσει σε όλους τους τομείς της δραστηριότητάς του τους γονείς του, να επιτύχει μέσα στο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα στο οποίο ζεί και μεγαλώνει. Αλλά ο κομφορμιστής έφηβος δεν είναι άτομο με γερασμένη πριν την ώρα της ψυχή σε νεανικό κορμί!

Ο ιδεολόγος έφηβος εκδηλώνει κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση τη βαθειά του δυσαρέσκεια για το σύστημα αξιών, τον τρόπο ζωής και τα κοινωνικό-οικονομικά δεδομένα των ενηλίκων γονιών, συγγενών και της κοινωνίας γενικότερα. Ο ιδεαλισμός είναι γενικό χαρακτηριστικό της εφηβείας- όπως βέβαια και πολλών ενηλίκων που παραμένουν αθεράπευτα ρομαντικοί! Οι προοδευτικοί ιδεολόγοι ρεφορμιστές έφηβοι θεωρούν την κοινωνία και τα ανθρώπινα προβλήματα ως παράγωγα της μετάθεσης σημαντικών ανθρώπινων αξιών σε επουσιώδη και απρόσωπα αντικείμενα της "καταναλωτικής μας κοινωνίας" Για τους εφήβους αυτούς η ανθρώπινη κοινωνία οφείλει όχι μόνο να αναθεωρήσει τα συστήματα αξιών της αλλά και να τα μετουσιώσει θέτοντας περισσότερη έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις, στην εξάλειψη της μοναξιάς και της αλλοτρίωσης του ατόμου που ζεί και παράγει μέσα στα σύγχρονα απρόσωπα αστικό-βιομηχανικά κέντρα, στην επούλωση των ψυχικών μας τραυμάτων, στην ανύψωση της αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας σε αξία υπέρτατου βαθμού.

Ο ηδονιστής έφηβος διακατέχεται από την τάση προς τον ηδονισμό και η "ντόλτσε βίτα" είναι τυπικά και ουσιαστικά αυτοσκοπός της ύπαρξής του. Κυνηγάει την ικανοποίηση των αναγκών του με αέναο ρυθμό μέσα από μυριάδες ερεθισμάτων όπως το σεξ, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τα ξενύχτια, τις κάθε λογής "τρέλες" χωρίς φραγμούς ή συνειδησιακό έλεγχο χωρίς την είσπραξη ενοχών που δημιουργούν στον καθένα μας οι ψυχοκοινωνικές αναστολές, τα ταμπού οι ηθικές δεσμεύσεις του "υπερεγώ". Για τον ηδονιστή έφηβο η έλλειψη οικονομικών πόρων δεν είναι πρόβλημα γιατί εφόσον του λείψουν από το πατρικό βαλάντιο θα τους βρεί με παράνομους τρόπους όπως κλοπές και διαρρήξεις, εκβιασμούς, πορνεία, σχέσεις με ομοφυλόφιλους, εμπορία ναρκωτικών . Η ηδονή προέχει και αυτή καθαγιάζει όλα τα μέσα...

Ο αντικοινωνικός έφηβος προσιδιάζει τον τύπο του ηδονιστή αλλά γι αυτόν η έλλειψη αναστολών και ενοχών δεν εξαντλείται στην επιζήτηση ηδονής, δεν τελειώνει με την πραγμάτωση της "ντόλτσε βίτα". Επεκτείνεται και στην έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού όχι μόνο για τα περιουσιακά στοιχεία τρίτων αλλά και γι αυτήν ακόμη την ανθρώπινη ζωή με αποτέλεσμα ο αντικοινωνικός έφηβος να διαπράττει χωρίς κανένα ενδοιασμό καταστροφές περιουσιών, εγκλήματα, βιασμούς όχι ως έμμεσες πράξεις με απώτερο σκοπό κάποιο "κέρδος" όπως υπαγορεύει το κυνηγητό της "ντόλτσε βίτα" για τον ηδονιστή έφηβο αλλά ξεκάθαρα ως τελική πράξη στερούμενη κάθε άλλης σκοπιμότητας.

Ως κοινωνία, γενικά και ως γονείς ειδικότερα, ας αποφύγουμε τον στρουθοκαμηλισμό. Το νόημα της ζωής μας δεν εξαντλείται στην επιτυχή ολοκλήρωση του ρόλου μας ως γονιών αλλά χρειάζεται και εμείς να φροντίσουμε, αφού μεγαλώσουν οι έφηβοί μας, να είναι δημιουργική και θετική η παραπέρα δικιά μας πορεία προς την ολοκλήρωση του δικού μας υπαρξιακού είναι...

[doctormarkon]

Το θέμα που ξεκίνησες είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά βλέπω ότι έχει μείνει ανενεργό για πολύ καιρό. Ελπίζω να το ζωντανέψουμε ξανά.

Πρώτα απ όλα δεν συμφωνώ με τις κατηγοριοποιήσεις των ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν κατηγορίες αλλά τάσεις και συμπεριφορές που προκαλούνται από τις δεδομένες κοινωνικές συνθήκες μίας εποχής.

Εδώ θα αναλύσω περισσότερο τι εννοούσα λέγοντας πολιτιστικό έλλειμμα.
Ενας νέος παίρνει μηνύματα από την οικογένεια, το σχολείο, την τηλεόραση, τη μουσική, τις εικόνες, τα βιβλία.
Όλα αυτά μαζί δίνουν μία αντίληψη και μία ερμηνεία της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζεί.
Εκεί εμφανίζονται και τα πρότυπα άλλοτε σαν πρόσωπα και άλλοτε σαν συμπεριφορές.
Και οι νέοι δεν βρίσκονατι σε ενα νησί ξεκομένο από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά είναι μέρος της κοινωνίας.

Δεν ξέρω τι ηλικία έχεις αλλά αν ανήκεις στη γενιά της μεταπολίτευσης πρώιμης ή οψιμης θα θυμάσαι πως ήταν τότε ο κόσμος.
Υπήρχαν ποιητές, διανοούμενοι (πχ ο λόγος του Μάνου Χατζηδάκη στο 3ο Προγραμμα ήταν αξεπέραστος) τραγούδια με μελοποιημένη ποίηση. Ήταν μέρος της ζωής μας όλα αυτά. Θυμάμαι στη δεκαετία του 80 οι νέοι διάβαζαν βιβλία δύσκολα και τα συζητούσαν με τους συνομιλήκους τους. Οι άνθρωποι τότε μιλούσαν πολύ, συζητούσαν, αντάλλασσαν απόψεις.

Τα χρόνια πέρασαν και η δική μου γενιά που είναι σήμερα +-40 και πολλοί από εμάς ειναι γονείς παρασύρεται από τους καιρούς και το ρεύμα της εποχής και βιώνει αυτή την ηλικία σαν παρακμή και όχι σαν ιστορία και εμπειρία. Βιώνει αυτή την ηλικία αυτή σαν μιζέρια και αρνείται να φέρει στην επιφάνεια και να διαδόσει την κληρονομιά από την εποχή εκείνη. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πιά και οι συζητήσεις θεωρούνται κάτι το κουραστικό και προνόμιο των δημοσιοκάφρων και το σλόγκαν "λίγα λόγια και σταράτα" (= φερέφωνο των δημοσιοκάφρων) κυριαρχεί.

Από την άλλη ο λόγος της τηλεόρασης είναι απλοικός στερεοτυπικός σχεδόν απαράδεκτος.

Τα πρότυπα συμπεριφοράς είναι αυτά της αρπαχτής και του εύκολου χρήματος, η θεοποίηση του χρήματος και της κατανάλωσης. Αυτά τα πρότυπα γίνονται καταστροφικά όταν συνοδεύονται με κάθετη πτώση του βιοτικού επιπέδου της οικογένειας και του άμεσου περιβάλλοντος.

Ο πιό σημαντικός παράγοντας είναι ότι η νέα γενιά μεγαλώνει και ενηλικιώνεται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.
Αυτό δεν είναι κατ ανάγκην αρνητικό. Το αρνητικό είναι ότι μεγαλώνουν μπροστά σε μία οθόνη υπολογιστή χωρίς όμως οι γονείς να έχουν ιδέα από τη χρήση του μηχανήματος αυτού (τις περισσότερες φορές). Αρνούνται να μάθουν και οι περισσότεροι το θεωρούν παιχνίδι για τα παιδιά και τους νέους.
Η νέα τεχνολογία είναι επαναστατική και ελευθερη και έχει τεράστιες δυνατότητες. Θα μπορούσε να είναι καταστροφική αλλά και παράγοντας εξέλιξης, μόρφωσης, μία αστείρευτη πηγή γνώσεων που θα κάλυπτε το πολιτιστικό έλλειμα και την κρίση των προτύπων.

[KASSANDROS]

Από την άλλη ο λόγος της τηλεόρασης είναι απλοικός στερεοτυπικός σχεδόν απαράδεκτος.

Τα πρότυπα συμπεριφοράς είναι αυτά της αρπαχτής και του εύκολου χρήματος, η θεοποίηση του χρήματος και της κατανάλωσης. Αυτά τα πρότυπα γίνονται καταστροφικά όταν συνοδεύονται με κάθετη πτώση του βιοτικού επιπέδου της οικογένειας και του άμεσου περιβάλλοντος.

Συμφωνώ απολύτως.

Ο πιό σημαντικός παράγοντας είναι ότι η νέα γενιά μεγαλώνει και ενηλικιώνεται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.
Αυτό δεν είναι κατ ανάγκην αρνητικό. Το αρνητικό είναι ότι μεγαλώνουν μπροστά σε μία οθόνη υπολογιστή χωρίς όμως οι γονείς να έχουν ιδέα από τη χρήση του μηχανήματος αυτού (τις περισσότερες φορές). Αρνούνται να μάθουν και οι περισσότεροι το θεωρούν παιχνίδι για τα παιδιά και τους νέους.
Η νέα τεχνολογία είναι επαναστατική και ελευθερη και έχει τεράστιες δυνατότητες. Θα μπορούσε να είναι καταστροφική αλλά και παράγοντας εξέλιξης, μόρφωσης, μία αστείρευτη πηγή γνώσεων που θα κάλυπτε το πολιτιστικό έλλειμα και την κρίση των προτύπων.

Το υγιές είναι τα παιδιά να μεγαλώνουν στον -με την καλή έννοια- δρόμο.
Δεν λέω για αλάνες, επειδή πλέον αυτές σπανίζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά έξω στην πραγματική ζωή.
Δυστυχώς όμως στις σύγχρονες παρηκμασμένες αστικοποιημένες κοινωνίες, ο άνθρωπος γίνεται όλο και περισσότερο ον κατοικίδιο. Αυτό έχει δυσμενείς συνέπειες σε κάθε επίπεδο της ζωής του.

Από την στιγμή όμως που ένα παιδί επιλέγει να κάθεται περισσότερο από το φυσιολογικό στο σπίτι, τότε θεωρώ ότι αν είχε να επιλέξει μεταξύ τηλεόρασης και διαδικτύου, το διαδίκτυο θα ήταν σαφώς καλύτερη επιλογή.
Τα ΜΜΕ είναι η φωνή της σημερινής άρχουσας τάξης που αποτελείται από προδότες και απατεώνες., και μοναδικός τους σκοπός είναι να παραπληροφορούν τον λαό.
Αντίθετα, στο διαδίκτυο υπάρχουν λίγο-πολύ όλες οι φωνές. Εκεί, το σάπιο καθεστώς δεν έχει το ουσιαστικό μονοπώλιο της "ενημέρωσης" όπως έχει με την τηλεόραση και τα ΜΜΕ γενικότερα.
Εκεί το γήπεδο είναι ανοικτό και υπάρχει ελεύθερη πληροφόρηση.
Επίσης, ο χρήστης του διαδικτύου δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνο παθητικός δέκτης πληροφοριών, αλλά μπορεί συγχρόνως να μεταφέρει και ο ίδιος πληροφορίες, μπορεί να φτιάξει μία ιστοσελίδα ή ένα ιστολόγιο, να συμμετέχει ενεργά σε διαδικτυακές συζητήσεις κτλ.

[doctormarkon]

Η κατά κανόνα αρνητική σταση της γενιάς των 40 ρηδων αφήνει τα παιδιά και τους νέους χωρίς καθοδήγηση για τις δυνατότητες που έχει αυτό το μέσον και για το πόσα μπορεί κάποιος να μάθει και να κάνει με έναν υπολογιστή.
Ακόμα και ο αθλητισμός έξω από το σπίτι δεν είναι ελεύθερος όπως στην παλιά αλάνα αλλά γίνεται σε συγκεκριμένες ώρες με συγκεκριμένο τρόπο.
Πιστεύω ότι εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε χρέος να διασώσουμε και να διαδόσουμε την πολιτιστική κληρονομιά της εποχής μας.
Δεν πρόκειται για κάτι παρωχημένο και παλιομοδίτικο αλλά για κάτι που σήμερα μπορεί να είναι πιό επίκαιρο από ποτέ.

Παρουσιάζω ένα δείγμα της δουλειάς μου.



Πρόκειται για ένα τραγούδι του 81 με ποίηση Νικου Γκάτσου. Το έφερα ξανά στο διαδίκτυο για να γίνει ξανά καινούργιο με επίκαιρες εικόνες.
Υπάρχουν φυσικά και άλλη πολλοί που έχουν κάνει θαυμάσιες δουλειές αλλά είμαστε λίγοι και η χρήση του Υπολογιστή περιορισμένη

[ArELa]

Ωραίο, Μαράκι!

Δες σε παρακαλώ πάνω στις οδηγίες μας πώς να "φυτεύεις" τα βίντεο εδώ.
Σου έδωσα ήδη λινκ...

[Aiolos]

Επίσης, ο χρήστης του διαδικτύου δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνο παθητικός δέκτης πληροφοριών, αλλά μπορεί συγχρόνως να μεταφέρει και ο ίδιος πληροφορίες, μπορεί να φτιάξει μία ιστοσελίδα ή ένα ιστολόγιο, να συμμετέχει ενεργά σε διαδικτυακές συζητήσεις κτλ.

Αυτό ακριβώς. Το διαδίκτυο είναι ενεργητικός τρόπος ενημερώσεως.

[Dhmellhn]

Πράγματι Μαρία ανέσυρες ένα θέμα το οποίο μας αφορά όλους.

Είμαι 41 έγγαμος με δύο παιδιά. Την εποχή που περιγράφεις την έζησα όντας σε έναν συνεχή προβληματισμό. Πριν συνεχίσω να σημειώσω ότι χρησιμοποιώ και εγώ τον όρο: “δημοσιοκάφροι”, μάλιστα έχω ανοίξει σχετικό θέμα παλαιότερα.

Τώρα, επί του προκειμένου. Η νεολαία κληρονομεί μια χώρα υποβαθμισμένη σε όλα τα επίπεδα. Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου δεν συνοδεύτηκε από την αντίστοιχη σε πνευματικό (αν και στις ημέρες μας καταρρέει και αυτή η οικονομική φενάκη στην οποία ζούσαμε). Ιδίως το δεύτερο τις τελευταίες δεκαετίες ούτε καν στάσιμο δεν παρέμεινε, τουναντίον υποχώρησε και αυτό ακολουθώντας την γενικότερη σήψη και παρακμή του μεταπολιτευτικού μορφώματος.

Ο κόσμος μετετράπη σε ένα φιλο-ηδονο-θεάμον κοινό όπου παρατηρείται ο εκσυγχρονισμός του πάλαι ποτέ επιτυχημένου διδύμου: “άρτος και θέαμα” στο νέο, εξίσου άν όχι περισσότερο πετυχημένο και ιδιαιτέρως επικερδές δίπτυχο: “αίμα και σπέρμα”.

Ειδικά η τηλεόραση, έχει πιάσει το νόημα. Οι μεσημεριανές κατινο-εκπομπές, βέβαια, δεν παραβιάζουν ανοιχτές θύρες. Απλώς εκμεταλλεύονται με τον καλλίτερο τρόπο το φτηνό κουτσομπολιό. Αλλά να μην πάμε μακρυά. Όταν παρακολουθούμε στα κεντρικά δελτία ειδήσεων -σε περιπτώσεις εγκλημάτων- την αγωνιώδη προσπάθεια ορισμένων δημοσιογράφων να εισχωρήσουν στα ενδότερα της ανθρώπινης φύσης, όχι για την κατανόηση της και την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων, αλλά με σκοπό να καννιβαλίσουν πάνω στο θύμα ή και στον θύτη ώστε να κορέσουν την περιέργεια του φιλο-ηδονοθεάμονος κοινού και να φέρουν νούμερα στο κανάλι, τότε δεν θα πρέπει να παραξενευόμαστε. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η άκριτη εκμετάλλευση στην υπόθεση της δολοφονίας του ηθοποιού Σεργιανόπουλου.

Το ίδιο συμβαίνει και στη μουσική -άλλωστε συνδέεται άμεσα με τον τηλεοπτικό δέκτη- ιδίως από τις αρχές της δεκαετίας του '80 με την εμφάνιση των πρώτων βιντεοκλίπ στο MTV (ακόμη θυμάμαι χαρακτηριστικά το Hungry like a Wolf των Duran από το μακρινό 1979).

Όσο για το σχολείο, εδώ σηκώνει πολύ συζήτηση. Ποτέ δεν κατάφερε το ίδιο να απαγκιστρωθεί από τη στείρα απομνημόνευση ολοένα και περισσοτέρων γνώσεων οι οποίες στοιβάζονται ακατέργαστες στο μυαλό των δύστυχων μαθητών. Από την εποχή μου θυμάμαι όταν παρακολουθούσα εκείνες τις ατελείωτες συζητήσεις για την παιδεία, την αδίρητη ανάγκη για την ανάπτυξη της κριτικής ικανότητος των μαθητών. Όσο το είδατε εσείς, άλλο τόσο το είδα και εγώ. Το πρόβλημα, δε, συνεχίζεται και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Για να μην αναφερθώ στα βιβλία, πολλά από τα οποία είναι κακογραμμένα (μιλώ εκ προσωπικής πείρας διότι τα βλέπω στα παιδιά μου).

Και επειδή έθεσα το ζήτημα της Παιδείας, θέλω να πιστεύω ότι το "δράξασθε παιδείας" που φώναζε ο Κοραής θα πρέπει επιτέλους να γίνει πράξη. Αλλά να την εννοούμε πραγματικά και όχι να στρουθοκαμηλίζουμε.

Η νεολαία ασφυκτιά μέσα σε ένα παρακμιακό περιβάλλον. Μοιραία λοιπόν στρέφεται στην αναζήτηση λύσεων οι οποίες μόνον λύσεις δεν είναι αλλά αποτελούν υποδείξεις ορισμένων επιτηδείων που εκμεταλλεύονται στο έπακρο γεγονότα και καταστάσεις. Κατά συνέπεια επέρχεται η αμφισβήτησις, ο απομονωτισμός, η γκετοποίηση αν θέλουμε, ο νιχιλισμός, η απέχθεια στις παραδόσεις και τα ήθη του λαού και γενικότερα η απαξίωσης της ίδιας της Ελλάδος. Πρόκειται όμως για την Ελλάδα που ουσιαστικά δεν γνώρισαν.

[doctormarkon]

Το έθεσες πολύ σωστά: Αιμα και σπέρμα.
Αυτά είναι τα δύο σημαντικότερα κανάλια χειραγώγησης.
Το σεξ και ο φόβος του θανάτου. Αυτά τα δύο εκμεταλλεύεται η τηλεόραση....και όχι μόνο.
Μέσω αυτών των δύο ένας άνθρωπος οποιασδήποτε ηλικίας χειραγωγείται πιό εύκολα από παντός είδους κέντρα.

Και τα δύο εχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι έννοιες ταμπού.
Ο Michel Faucault ελεγε ότι το σεξ πέρασε από την απόλυτη σιωπή στην απόλυτη φλυαρία. Αλλά και τα δύο είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και η φλυαρία είναι επιλεκτική και βαθειά εμπορευματοποιημένη. Με τη φλυαρία αυτή δε μένει σχεδόν καθόλου χώρος για παραγωγή κουλτουρας και διανόησης. Όλα αναγάγονται εκεί. Το τραγούδι δεν έχει στίχο με νόημα αλλά ο φακός επικεντρώνεται στα κάλλη της τραγουδίστριας ή του τραγουδιστή. Ενας νέος που έχει τις ανάλογες προδιαγραφές δεν θα θελήσει να προσπαθήσει για την καλλιέργεια του εαυτού του σαν άνθρωπος αλλά θα επιδιώκει να κάνει την αρπαχτή του όσο περνά η μπογιά του με κάθε τίμημα και συμβιβασμό και αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Γίνεται εύκολα χειραγωγήσιμος. Αν απέχει από τις προδιαγραφές που οι διαμορφωτές του γούστου θέτουν για το ωραίο τότε γίνεται κομπλεξικός, αντικοινωνικός με χαμηλή αυτοεκτίμιση και πάλι χειραγωγήσιμος.

Και δεν είναι μόνο η τηλεόραση που τα προβάλλει όλα αυτά. Θα σας θυμίσω πριν 12 χρόνια όταν ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας κάλεσε στο προεδρικό μέγαρο την τότε Ελληνίδα μις Κόσμος στα καλλιστεία. Και ας γυρίσουμε το θέμα στον εθνικισμό: Θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι σα λαός όταν βγαίνει στα Καλλιστεία Ελληνίδα σας μις κόσμος? Όταν βγαίνει η Ελλάδα στη Γιουριβίζιον πρώτη με ένα τραγούδι με ξένο στίχο?

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τη χειραγώγηση μέσω του θανάτου εκεί εκτός από τα ΜΜΕ και τη θρησκεία ή αιρέσεις παιζουν το ρόλο τους οι γιατροί και τα νοσοκομεία. Ανθρωπος που ασχολείται συνεχώς με την αρρώστια του και το φόβο του θανάτου δεν είναι ικανός για αγώνες και διεκδικήσεις. Χειραγωγείται πανέύκολα και με τη σειρά του χειραγωγεί και τους γύρω του.
Αλλά αυτό είναι μία άλλη πολύ μεγάλη ιστορία.

[Dhmellhn]

Η χειραγώγηση που αναφέρεσαι αποτελεί πρακτική του παγκοσμίου οικονομισμού. Στηρίζεται στον μεταεθνικό άνθρωπο τοποθετημένο σε μία μεταεθνική ομογενοποιημένη κοινωνία. Αποσκοπεί στην ανάδειξη του ατομοκεντρισμού ως κυριάρχου ιδεολογήματος. Κατά συνέπεια τα Έθνη, οι πολιτισμοί, οι αξίες αποδομούνται με στόχο την ανάδειξη του μεταμοντέρνου καταναλωτή μαζανθρώπου.Πρόκειται για μία κοινωνία, όπου ολόκληρος ο βίος του ατόμου μετατρέπεται σε μία επί πληρωμή εμπειρία.

[doctormarkon]

Ανοίγεις ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα. Και έχει πάρα πολύ............ζουμί.
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν πολλά να πούμε.
Απ ότι καταλαβαίνω ξεκινάμε από άλλη βάση αλλά τελικά καταλήγουμε στο ίδιο σημείο.
Εγώ το λέω Καπιταλισμό. Αυτό το Σύστημα στη φάση που βρίσκεται σαπίζει αφού έχει καταστρέψει σε βάθος τις ανθρώπινες σχέσεις εμπορευματοποιώντας τις.
Για την ανάλυση ίσως χρειαστούν πολλές ιστορικές αναδρομές για το πως φθάσαμε ως εδώ.

Μήπως αυτή η κρίση οδηγήσει σε κάτι πολύ θετικό?

[Dhmellhn]

Όντως το θέμα είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται σε λίγες γραμμές. Και εγώ τον καπιταλισμό εννοώ, ιδιαιτέρως δε την τελευταία του φάση τον νεοφιλελευθερισμό ο οποίος επέφερε την οικονομική κρίση.

Μήπως αυτή η κρίση οδηγήσει σε κάτι πολύ θετικό?

Ουδεν κακό αμιγές καλού. Για να φθάσουμε όμως εκεί πολύ φοβούμαι ότι αυτό θα γίνει διά πυρός και σιδήρου. Δεν πρόκειται για την ίδια περίπτωση με εκείνη του υπαρκτού σοσιαλισμού ο οποίος κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.

[totispap]

Για να φθάσουμε όμως εκεί πολύ φοβούμαι ότι αυτό θα γίνει διά πυρός και σιδήρου

Mαλλον καπως ετσι πανε τα πραγματα....

[Dhmellhn]

Και επειδή σε κάποια σου δημοσίευση ανεφέρθης, μεταξύ άλλων στη γενιά του '30 να θυμίσω ότι εκείνη η γενιά αποτελούσε μια τραυματισμένη γενιά. Κληρονόμησε την Μικρασιατική Καταστροφή και την επώδυνη ανταλλαγή πληθυσμών. Εδώ ακριβώς είναι που παρατηρούμε την μετουσίωση των όσων είπες σχετικά με το θετικό της υπόθεσης που ενδέχεται να προκύψη. Ο πόνος λοιπόν, η τραγικότητα, η εξαθλίωση επέφερε παράλληλα την ωρίμανση.

Όπως γράφει μάλιστα ο Beaton για τους λογοτέχνες της εποχής: "Η Μικρασιατική Καταστροφή έθεσε την υποχρέωση να δημιουργήσουν ένα νέο ιδεολογικό σύστημα, ικανό να αντικαταστήσει το παλιό που κατέρρευσε, εκείνο της Μεγάλης Ιδέας δηλαδή, αλλά και ικανό ώστε να αποτελέσει το αντίβαρο του μαρξιστικού μοντέλου, προσφέροντας μιαν εντελώς καινούργια εναλλακτική δυνατότητα."

Σε παρόμοια κατάσταση βρισκόμαστε τα τελευταία χρόνια. Πιστεύω αυτό που κυοφορείται να αποτελέση το εφαλτήριο για την αναζωογόννηση του ελληνισμού` διαφορετικά, και το λέω με πόνο ψυχής, ίσως σε μερικές δεκαετίες από σήμερα τερματίσουμε τον βίο μας ως Έθνος.