SystemFreaks™
ΠΕΛΑΣΓΟΙ:
Ποιοί ήταν,
Πότε εμφανίστηκαν;
Που ήταν εγκατεστημένοι;
Ποιά γλώσσα μιλούσαν;
Τι έγιναν;
Μια συζήτηση πληροφοριών & απόψεων ΜΕ αναφορές σε συγκεκριμένα στοιχεία (βιβλια, αρθρα, sites κλπ).
Επιθυμητό είναι να υπάρχουν δίπλα σε απόψεις και οι σχετικές αναφορές στις όποιες πηγές.
ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
-
Dhmellhn
- Επίτιμος
- Δημοσιεύσεις: 4046
- Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
- Φύλο: Άνδρας
- Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
- Έδωσε Likes: 27 φορές
- Έλαβε Likes: 71 φορές
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Μία πολύ καλή μελέτη του ιστορικού Κουρτίδη για τους Πελασγούς.
ΠΕΡΙ ΠΕΛΑΣΓΩΝ
Οι ΠΕΛΑΣΓΟΙ ήσαν πανάρχαιος εις την Ελλάδα λαός, κατά τας γενικωτέρας δε και μάλλον αξιόπιστους μαρτυρίας ήσαν οι πρώτοι αυτής κάτοικοι, ως Πρωτοέλληνες, μεταναστεύσαντες από τας αρχικάς των εστίας, Θεσσαλίαν και Ήπειρον, προς βορράν, θερμαϊκόν κόλπον και Άθω προς νότον, ως και εις τας νήσους του Αιγαίου, την Θρακικην χερσόνησον και την δυτικήν παραλίαν της Μικράς Ασίας.
Εγκατασταθέντες κατά πρώτον εις την Θεσσαλίαν - άγνωστον πόθεν ελθόντες εβιάσθησαν υπό των κατερχομένων Ελληνικών φύλων και ετράπησαν άλλοι μεν εις την Ήπειρον, άλλοι δε εις την Αρκαδίαν, Αργολίδα, Βοιωτίαν και Αττικήν. Εις την Θεσσαλίαν, προς τούτοις δε εις τον Ορχομενόν, Τίρυνθα, Μυκήνας και Άργός τα τείχη είνε Πελασγικά ή Πελασγικής τέχνης. Επί Ινάχου δε του παναρχαίου βασιλέως ετελέσθησαν εις το Άργος εκτός άλλων και σπουδαιότατα έργα υδραυλικά.
Γενικώς οι Πελασγοί ήσαν διεσπαρμένοι καθ' όλην την ηπειρωτικήν Ελλάδα, τας νήσους του Αιγαίου και τας δυτικάς χώρας της Μικράς Ασίας, από του Ελλησπόντου (Σκυλάκη και Πλακία) μέχρι της Λυκίας.
Οι Πελασγοί ήσαν αρχαία φυλή, πάσαν την Ελλάδα επιπολάσασα και μάλιστα «παρά τοις Αιολεύσι τοις κατά Θεσσαλίαν» 769
Δια τούτο η Θεσσαλία ωνομάζετο και Πελασγιώτις και κατά τους ιστορικούς ακόμη χρόνους, ως και ή Ελλάς γενικώς' «της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίας καλούμενης» 770
Η Θεσσαλία ωνομάζετο προηγουμένως και Άργος Πελασγικόν 771 . Διότι εκυριάρχησαν εκεί οι Πελασγοί. Εις πολλά μέρη της Ελλάδος και προ πάντων εις την Αρκαδίαν και Αργολίδα οι Πελασγοί εθεωρούντο γηγενείς.
0 Αισχύλος και Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς εθεώρουν τους Πελασγούς ως Έλληνας. 'Ητο δε και το γένος (κατά τον Διονύσιον) των Πελασγών Ελληνικόν από την Πελοπόννησον κατά την αρχαιότητα, είχε δε πολλάς ατυχίας εις πολλά μεν άλλα, προ πάντων δε εις τας περιπλανήσεις του και ότι ουδαμού ποτέ είχε βεβαίαν και μόνιμον εγκατάστασιν πρώτον περί το καλούμενον τώρα Αχαϊκόν Άργος κατοίκησαν αυτόχθονες όντες, καθώς οι πολλοί περί αυτών λέγουσιν, αφήσαντες δε την Πελοπόννησον μετενάστευσαν εις την Θεσσαλίαν .
Η Θεσσαλία δε Πελασγία εκαλείο από Πελασγού του εις αυτήν βασιλεύσαντος 772
«Νιόβης και Διός υπήρξεν ο Άργος, από του οποίου ωνομάσθη η χώρα. Κατά δε τον ιστορικόν Ακουσίλαον με τον Άργον υπήρξε και ο Πελασγός, από τον οποίον η Πελοπόννησος, η οποία ελέγετο και Απία, μέχρι της Φαρσαλίας και Λαρίσσης ωνομάσθη Πελασγία» 3.
Ο δε χρόνος, κατά τον οποίον ήοχισε να ταλαιπωρήται το Πελασγικόν έθνος, ήτο δύο γενεάς προ των Τρωικών και εξηκολούθησε μετ' αυτά, έως ότου συνεστάλη το έθνος εις το ελάχιστον 773
Ο Στράβων λέγει, ότι οι Δωριείς και οι Αίολείς ήσαν Πελασγικής καταγωγής. Ο Ηρόδοτος δε διακρίνει τους Αιολείς από τους Δωριείς λέγων, ότι οι Αιολείς εινε Πελασγοί. Γενικώς δε περί του Ελληνικού έθνους φρονεί, ότι τούτο από τους Πελασγούς 774
Οι δε Δωριείς ανεξαιρέτως εθεωρούντο Πελασγοί, καθώς και οι ίδιοι έλεγον ότι είνε Πελασγοί.
Οι δε Ίωνες, όσον μεν καιρόν κατοικούσαν εις την Πελοπόννησον την χώραν, η οποία σήμερον καλείται Αχαΐα, και πριν έλθουν εις την Πελοπόννησον ο Δαναός και ο Ξούθος, εκαλούντο, καθώς λέγουν οι Έλληνες, Πελασγοι Αιγιαλείς. Μετωνομάσθησαν δε Ίωνες από του Ίωνος, υιού του Ξούθου.775
«Οι δε Αθηναίοι, όταν μεν την σήμερον Ελλάδα ονομαζομένην την κατείχον οι Πελασγοί, ήσαν Πελασγοί ονομαζόμενοι Κραναοί, επί δε της εποχής του βασιλέως Κέκροπος ωνομάσθησαν Κεκροπίδαι, επι δε του Ερεχθέως ωνομάσθησαν Αθηναίοι» 776.
Οι δε νησιώται ήσαν και αυτοί έθνος Πελασγικόν, ύστερον δε ωνομάσθη έθνος Ιωνικόν δια τον αυτόν λόγον, δια τον οποίον οι κατέχοντες τας δώδεκα πόλεις των παραλίων της Μικράς Ασίας ωνομάσθησαν Ίωνες άποικοι όντες των Αθηνών 776
Η νήσος Δήλος εκαλείτο Αστερία και Πελασγία.
Κατά τον Ηρόδοτον, όταν ο στρατηγός του Δαρείου Οτάνης εκυρίευσε την Λήμνον και την Ίμβρον, αμφότεραι εκατοικούντο ακόμη κατά την εποχήν εκείνην υπό Πελασγών 777
Ο δε Μιλτιάδης, αφού κατέλαβε την Θρακικήν χερσόνησον, μετά τίνα καιρόν εξεδίωξε τους Πελασγούς από την Λήμνον.
Την δε Σκύρον και Σκίαθον, ως λέγεται, κατέλαβαν οι Πελασγιώται διαβάντες εκ Θράκης.
Την Άνδρον, έρημον ούσαν, είχεν εποικίσει λαός Πελασγών.
Οι Πελασγοι απεδίωξαν από την Λήμνον τους Λακεδαιμονίους και τους Μινύας, απογόνους των Αργοναυτών.
Οι Πελασγοι έμειναν εις την Λήμνον μέχρι του 510 π. Χ. εκδιωχθέντες υπό του Μιλτιάδου, υιού του Κίμωνος. Την Λήμνον κατά τον Θουκυδίδην είχον κτίσει οί Τυρρηνοί (Πελασγοί)778
Οι Μινύαι και οι Λακεδαιμόνιοι εκδιωχθέντες υπό των Πελασγών ανεχώρησαν εις την Λακεδαίμονα, εις τους ομοεθνείς των, «ήκειν εις τους πατέρας»779
ΟίιΠελασγοί μετέβησαν εις την Κρήτην, όπου έκτισαν την πόλιν Λύκτον 780
Οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι προείχαν οι μεν του Δωρικού γένους, οι δε του Ιωνικού. Αυτά ήσαν τα διακεκριμένα της Ελλάδος φύλα, όντα το μεν Πελασγικόν, το δε Ελληνικόν. Και το μεν Ελληνικόν σχεδόν πουθενά δεν μετενάστευσε, το δε Πελασγικόν ήτο πολύ πολύπλαγκτον. Διότι επί μεν Δευκαλίωνος Βασιλέως κατοικούσε την Φθιώτιδα, επι Δώρου, υιού του Έλληνος και εγγονού του Δευκαλίωνος, την υπό την Όσσαν και τον Όλυμπον χωράν, δηλαδή την Θεσσαλίαν. Εκείθεν δε έκδιωχθέν υπό των Καδμείων (Θηβαίων, Βοιωτών) εκατοικούσε εις την Πίνδον ονομαζόμενον Μακεδνοί (Μακεδόνες). Εκείθεν δε μετέβη εις την Δρυοπίδα και από την Δρυοπίδα τοιουτοτρόπως εις την Πελοπόννησον ελθόν ωνομάσθη Δωρικόν έθνος 782
Κατά ταύτα όλα τα Ελληνικά φυλά ανεξαιρέτως, τα κατοικήσαντα την αρχαίαν Ελλάδα, ήσαν Πελασγικής καταγωγής.
Γενάρχης των Πελασγών ήτο ο Πελασγός. Ο Πελασγός, ως είπομεν, ήτο υιός του Διός και της Νιόβης, αδελφός του δε ήτο ο Άργός. Από τον Πελασγόν τούτον ώνομάσθησαν οι κατοικούντες την Πελοπόννησον Πελασγοί. Ο δε Ησίοδος λέγει περί του Πελασγού τούτου, ότι ήτο αυτόχθων 783
Ό μυθικός λοιπόν γενάρχης των Πελασγών ήτο γηγενής Αρκάς υιός μεν του Διός, πατήρ δε του Λυκάονος. Ένεκα δε τούτου η Αρκαδία εθεωρήθη υπό των αρχαίων ομοφώνως ως η κατ' εξοχήν Πελασγική χώρα της Ελλάδος, εκπροσωπούσα και κατά τους ιστορικούς ακόμη χρόνους την Πελασγικήν Ελλάδα των Πρωτοελλήνων 784
Εις την Αρκαδίαν άλλως τε εκτίσθη η πρώτη πόλις, την οποίαν είδε το φως του ηλίου και ήτις εχρησίμευσεν ως υπόδειγμα κατασκευής πόλεων, η Λυκόσουρα 785
Την Λυκόσουραν έκτισεν ο υιός του Πελασγού Λυκάων εις το όρος Λύκαιον, ώνόμασε δε ούτος και τον Δία Λυκαίον και αγώνα έθηκε τα Λύκαια. Η Λυκόσουρα είνε η πρεσβυτάτη πόλις, ην πρώτην είδεν ο ήλιος.
Κατά δε την φερομένην εις τους Αρκάδας παράδοσιν εις την Λυκόσουραν κατέφυγε καταπεπονημένη υπό του γήρατος η ιερά έλαφος της Δεσποίνης, θυγατρός του Ποσειδώνος και της Δήμητρας 786
Τούτο δε ενισχύει σημαντικά την υπό του αρχαιολογικού κόσμου εκφρασθείσαν δοξασίαν, ότι οι Πελασγοί από την νεολιθικήν ακόμη εποχήν διεκρίθησαν εις την τειχοποιίαν και την οικοδομικήν τέχνην.
Υπάρχει δε και άλλος Αρκάς Πελασγός, όστις έκτισε την εν Αρκαδία πόλιν Παρρασίαν, διδάξας τους Αρκάδας την κατασκευήν οικιών και εισαγαγών εις αυτούς τον πολιτισμόν.
Άλλος Πελασγός μνημονεύεται ο ιδρυτής του εν Θεσσαλία Πελασγικού Άργους, υιός μεν του Ποσειδώνος και της Λαρίσης, πάππος δε του Θεσσαλού.
Κατά τον Στράβωνα υπήρχε περί την αρχαιοτάτην της Θεσσαλίας πόλιν Λάρισαν πόλις ονομαζόμενη Πελασγικόν Άργος, η οποία ειχεν εκλείψει κατά την εποχήν του 787
Πολλαι εν γένει πόλεις Πελασγικαί φέρουν το όνομα Άργος. Η λέξις φαίνεται, ότι είνε Πελασγική, συγγενής με την Ελληνικην αγρός (πεδιάς), με την Σανσκρ. (πεδιάς), εσήμαινε δε πεδιάδα, προ πάντων παραθαλασσίαν.
Έκτός τούτων έχομεν την πολύτιμον μαρτυρίαν του Ευσταθίου ότι και εις την Ελληνικήν γλώσσαν άργος εσήμαινε πεδίον. «Οι νεώτεροι και μάλιστα Μακεδόνες και Θεσσαλοί άργος το πεδίον φασί» 788
Τοιουτοτρόπως η Πελασγική αυτή λέξις φανερώνει και γλωσσικήν συγγένειαν των Πελασγών και Ελλήνων.
Επίσης ο Ζευς των Αρκάδων (Πελασγών) εκαλείτο Λυκαίος, δηλαδή Φωτεινός (λύκη=φώς. Πρβλ. και το Λατιν. lux).
Γενικώς δε ο Ζευς ελατρεύετο υπό των Πελασγών, Θρακών και Ελλήνων από των αρχαιοτάτων χρόνων ως κοινός θεός.
Αλλ' η συγγένεια των Αρκάδων Πελασγών με τους κεντρικούς Πελασγούς φαίνεται και από την ομωνυμίαν ταύτην.
Τμάριον' όρος Αρκαδίας.
Τμάριος' Ζευς εν Δωδώνη.
Τόμαρος' το εν Δωδώνη όρος. Και προφήτης και ιερεύς και θύτης .
Μοίρα των Πελασγών της Θεσσαλίας εις παναρχαίαν εποχήν έκβιασθείσα μετενάστευσεν εις την παραλίαν της Τροίας και έκτισεν εις την Τρωικήν χωράν την πόλιν Λάρισαν. Οι κάτοικοι της Πελασγικής ταύτης πόλεως ήλθον ως σύμμαχοι των Τρώων, ενώ οιΠελασγοί της Θεσσαλίας, έγιναν σύμμαχοι των Αχαιών.
Νυν δ' αυ τους, όσοι το Πελασγικόν Άργος έναιον ...
Ιππόθοος δ' άγε φύλα Πελασγών εγχεσιμώρων
των, οι Λάρισαν εριβώλακα ναιετάεσκον.
Των ήρχ' Ιππόθοός τε Πύλαίος τ' όζος Άρηος,
υίε δύω Λήθοιο Πελασγού Τευταμίδαο . . .
Προς μεν αλός . . . δίοι Πελασγοί.
Κατά τον Στράβωνα εις την παραλίαν της Μ. Ασίας υπήρχον κατά τον Τρωικόν πόλεμον τρεις Πελασγικοί πόλεις Λάρισαι.
Κατά δε τον Ηρόδοτον νοτιώτερον του Ιλίου παρά το Αδραμύττειον υπήρχεν η Πελασγική πόλις Άντανδρος 789
Και η Κύζικος ως οικήτορας είχε Πελασγούς, διότι ο Κύζικος, υιός του Απόλλωνος, βασιλεύς των εν Θεσσαλία Πελασγών, εκδιωχθείς υπό Αιολέων έκτισε με τους υπηκόους του Πελασγούς εις την χερσόνησον της Ασίας πόλιν, εις την οποίαν έδωκε το όνομά του 790 .
Λάρισα, κατά πάσαν πιθανότητα εσήμαινεν ύψωμα οχυρόν, φρούριον. Εις τους Αργείους η ακρόπολις των εκαλείτο Λάρισα 791
Λάρισαι, δηλαδή οχυραί πόλεις, υπήρχον δύο εις την Θεσσαλίαν, εις την Κρήτην, Αργολίδα, Ηλείαν, Μ. Ασίαν πέντε, Αττικήν, Μυτιλήνην αι Λαρισαίοι πέτραι, πλησίον δε του Αίμου μικρά κώμη Λάρισα 792
Μεταξύ των Πελασγών της Μ. Ασίας συγκαταριθμούντο και οι Καύκωνες, κατοικούντες την από των Μαριανδυνών μέχρι του Παρθενίου ποταμού παραλίαν, τους οποίους άλλοι μεν εθεώρουν ως Μακεδόνας, άλλοι δε ως Πελασγούς. Οι Καύκωνες έλαβον μέρος είς τον Τρωικόν πόλεμον ως σύμμαχοι των Τρωών, άγνωστον πόθεν ορμηθέντες. Κατά τον Στράβωνα οι Καύκωνες, ως και οι Λέλεγες, ήσαν Πελασγοί. Επί της εποχής του δε είχον εκλείψει 793
Αλλά και οι Δολίονες εθεωρούντο Πελασγοί.
Αλλά και πολύ νοτιώτερον, εις την χώραν των Κάρων, ο Στράβων λέγει, ότι οι Κάρες αποικισθέντες από τας νήσους εις την μικρασιατικην εκείνην παραλίαν και ηπειρώται γενόμενοι κατέλαβαν την μεσόγειον χωράν αφαιρέσαντες αυτήν από τους προκατόχους, των οποίων οι περισσότεροι ήσαν Λέλεγες και Πελασγοί.
Το ιερόν της Δωδώνης ήτο εξ αρχής Πελασγικόν. Το εν Θεσσαλία Πελασγικόν μαντείον ήτο, ως είνε πιθανόν, αρχαιότερον του εν Δωδώνη Πελασγικού επίσης μαντείου, το οποίον ιδρύθη, όταν μετενάστευσαν εκεί οι Πελασγοί 794
Κατά τον Παυσανίαν οι Αρκάδες λέγουν, ότι πρώτος εις την Αρκαδίαν υπήρξεν ο Πελασγός. Συμπεραίνεται όμως από τους λόγους τούτους, ότι μαζί με τον Πελασγόν υπήρχον και άλλοι άνθρωποι, διότι, εάν ήτο μόνος, τότε ποίων ανθρώπων υπήρξε βασιλεύς ο Πελασγός ;
Άλλα βεβαίως ο Πελασγός υπερείχε τους άλλους κατά την δύναμιν, το κάλλος και την φρόνησιν και δια τούτο εξελέγη βασιλεύς υπ' αυτών. Ο δε Άσιος έχει ποιήσει δια τον Πελασγον το έξης.
Τον ισόθεον Πελασγόν εις τα υψικόρυφα όρη
εγέννησεν η μαύρη γη, δια να υπάρξη το ανθρώπινον γένος.
Ο Πελασγός δηλαδή ήτο πράγματι γηγενής Αρκάς, δια τούτο δε οι Αρκάδες εκαυχώντο, ότι από όλους τους Έλληνας μόνον αυτοί ήσαν γηγενείς.
Ο Πελασγός βασιλεύσας εις την Αρκαδίαν επενόησε πρώτος αυτός να κατασκευάζουν οι άνθρωποι καλύβας, ώστε να μη τρέμουν εις το ψύχος και να μη βρέχωνται ούτε από την ζέστην να ταλαιπωρούνται, αυτός δε επίσης εφεύρε τους χιτώνας από δέρματα χοίρων, τους οποίους και αργότερον εις πολύ μεταγενεστέραν εποχήν μετεχειρίζοντο οι άποροι εις την Εύβοιαν και Φωκίδα. Ο Πελασγός μάλιστα εμπόδισε τους ανθρώπους εις την Αρκαδίαν από το να τρέφωνται με χλωρά φύλλα, χόρτα και ρίζας καλάς ή φαρμακεράς, εφεύρε δε ως τροφήν αυτών τα βαλάνια. Και από την εποχήν των Πελασγών παρέμεινεν η δίαιτα αυτή εις τοιούτον βαθμόν, ώστε και η Πυθία, όταν απηγόρευσε τους Λακεδαιμονίους να εγγίσουν την γην των Αρκάδων, είπε τους έξης λόγους.
Πολλοί εν Αρκαδία βαλανηφάγοι άνδρες έασιν,
οι σ' αποκωλύσουσιν' εγώ δε τοι ούτι μεγαίρω 795.
Όταν δε εβασίλευσεν εις την Αρκαδίαν ο Πελασγός, τότε λέγουν ότι και η χώρα αυτή ωνομάσθη Πελασγία.
Εν γένει δε εκατοικούσαν την Πελοπόννησον Αρκάδες μεν αυτόχθονες, Αχαιοί δε επήλυδες. Οι Αρκάδες ευθύς εξ αρχής και ανέκαθεν είχον κατοικήσει την Αρκαδίαν και κατείχον την χώραν των, τα δε λοιπά έθνη της Πελοποννήσου ήσαν επήλυδες. Και οι Δρύοπες δε ήλθον εις την Πελοπόννησον από τον Παρνασσόν 796
Οι Αρκάδες, ως είπομεν, εκαυχώντο επι αυτοχθονία·
Άλλα και άλλοι εκ των Ελλήνων, προ πάντων δε οι Αθηναίοι, υπερηφανεύοντο και εκαυχώντο θεωρούντες εαυτούς αυτόχθονας. Το τοιούτο δε εθεωρείτο τίτλος τιμής και τρόπον τινά απόδειξις, ότι δεν ήσαν βάρβαροι, καθώς εθεωρούντο πάντες οι επήλυδες.
Εις το ζήτημα τούτο χαρακτηριστικώτατοι είνε οι λόγοι του Ισοκράτους.
«Ομολογείται, ότι η πόλις ημών είνε αρχαιότατη. Κατοικούμεν δε αυτήν ουχί αποδιώξαντες άλλους ή ερήμην καταλαβόντες αυτήν ουδέ συναθροισδέντες μιγάδες εκ πολλών εθνών, αλλά διατελούμεν έχοντες αυτήν καθ' όλον τον χρόνον όντες αυτόχθονες. Είνε δε τοιουτοτρόπως οι Αθηναίοι ούτε μιγάδες ούτε επήλυδες, αλλά μόνιμοι κάτοικοι και αυτόχθονες από τους Έλληνας» 797
Οι Πελασγοί υπήρξαν όχι μόνον αρχαιότατον, αλλά και μέγα έθνος, το οποίον είνε αποδεδειγμένον εκ της όλης ιστορίας. Μενεκράτης ο Ελαΐτης κατά τον Στράβωνα εις την περί κτίσεων συγγραφήν του λέγει, ότι η παραλία, η οποία τώρα λέγεται Ιωνική, όλη από την Μυκάλην εκατοικείτο άλλοτε υπό Πελασγών, καθώς και αι πλησίον της παραλίας εκείνης κείμεναι νήσοι. Οι Λέσβιοι δε κατά τον ποιητήν είχον ταχθή υπό τον Πυλαίον τον άρχοντα των Πελασγών, καθώς και άπ' αυτόν το εις την νήσον αυτών όρος ωνομάσθη Πυλαίον. Και οι Χίοι δε λέγουν, ότι οικισταί αυτών ήσαν οι Πελασγοί οι εκ Θεσσαλίας. Ήτο δε πολύπλανον και ταχύ το Πελασγικόν έθνος προς μετοικεσίας, ηυξήθη δε επί πολύ, αλλά και αθρόαν έπαθεν έκλειψιν και προ πάντων, όταν μετά τον Τρωικόν πόλεμον διεπεραιώθησαν εις την Μικράν Ασίαν οι Αιολείς και οι Ίωνες, οπότε εξελληνίσθησαν οι Πελασγοί και κατά το πλείστον συνεχωνεύθησαν , μετ' αυτών.
Ότι οι Πελασγοί ήσαν μέγα έθνος, τούτο γενικώς ομολογείται από όλους τους ιστορικούς της αρχαιότητος. Ο Έφορος κατά τον Στράβωνα λέγει ότι επεκράτησεν η γνώμη, κατά την οποίαν οι Πελασγοί όντες Αρκάδες επροτίμησαν τον στρατιωτικόν βίον, προτρέποντες δε είς την ιδίαν αγωγήν πολλούς εκ των άλλων εθνών μετέδωκαν είς όλους το όνομα των και τοιουτοτρόπως απέκτησαν μεγάλην έκτασιν όχι μόνον εις τας Ελληνικάς χώρας, αλλά και εις τους άλλους, εις όσους ποτέ έτυχε να έλθουν. Διότι οι Πελασγοί ήλθον ως άποικοι και εις την Κρήτην ακόμη, όπως φαίνεται από τον Όμηρον, όστις λέγει, δια τον Οδυσσέα ομιλούντα δια την Πηνελόπην' «άλλη δε άλλων γλώσσα, ως Αχαιοί, Ετεόκρητες (γηγενείς Κρήτες) μεγαλόψυχοι, Κώδωνες, Δωριείς και δίοι Πελασγοί». 798
Κατά τον Όμηρον οι Πελασγοί ήσαν οι αρχικοί κάτοικοι της Κρήτης. Εκ δε των νεωτέρων ιστορικών ο Ερνέστος Κούρτιος παραδέχεται, ότι οι Πελασγοί ήσαν πραγματικώς αυτόχθονες ".
Διόδωρος ο Σικελιώτης, ως ιστοριογράφος έχων υπ όψιν του τας δοκιμωτέρας πηγάς, λέγει ότι πρώτοι είχον κατοικήσει την νήσον Κρήτην οι ονομασθέντες Ετεόκρητες (γνήσιοι γηγενείς, πραγματικοί Κρήτες), οι οποίοι θεωρούνται γηγενείς. Ύστερον δε από τούτους οι Πελασγοί είχον κατοικήσει ένα μέρος της νήσου 799
Εκτός τούτου κατά Στέφανον τον Βυζάντιον η εν Κρήτη πόλις Γόρτυς εκαλείτο και Λάρισα, δηλαδή με Πελασγικον όνομα ή μάλλον αμφότερα Πελασγικά.
Η δε Θεσσαλία, ως είπομεν, η κειμένη μεταξύ των εκβολών του Πηνειού, ελέγετο και Πελασγικον Άργος, διότι εις τα μέρη ταύτα εκυριάρχησαν οι Πελασγοί.
Ο Όμηρος ονομάζει τον Δωδωναίον Δία Πελασγικόν. «Ζευ βασιλεύ, Δωδωναίε, Πελασγικέ».
Πολλοί δε από τους αρχαίους είπον, ότι και τα Ηπειρωτικά έθνη είνε Πελασγικά, διότι και εις τα μέρη αυτά εκυριάρχησαν οι Πελασγοί. Ωνόμασαν δε Πελασγούς και πολλούς εκ των ηρώων, οι οποίοι πολλά εκ των εθνών έκαμον επώνυμά των, αφού και την Λέσβον ακόμη ωνόμασαν Πελασγίαν.
Κατά τον Έφορον ο Ησίοδος με την φράσιν «υιοί του ισοθέου Λυκάονος, τον οποίον ποτε εγέννησεν ο Πελασγός», λέγει, ότι το Πελασγικον έθνος εκυριάρχησεν εις την Αρκαδίαν.
Ο δε Αισχύλος εις τας τραγωδίας του Ικέτιδεςκαι Δαναίδες λέγει, ότι το γένος των Πελασγών κατάγεται από το πλησίον των Μυκηνών Άργος. Ο Έφορος λέγει, ότι και η Πελοπόννησος ωνομάσθη Πελασγία.
Ο δε Ευριπίδης εις την τοαγωδίαν του Αρχέλαος λέγει, ότι ο Δαναός, ο πατήρ πεντήκοντα θυγατέρων, ελθών εις το Άργος αποίκησε την πόλιν του Ινάχου και τους κατοίκους αυτής, οι οποίοι προηγουμένως ωνομάζοντο Πελασγιώται, έθεσε νόμους εις την Ελλάδα να ονομάζωνται Δαναοί.
Ο δε Αντικλείδης σημειώνει, ότι οι Πελασγοι ήσαν κατά πρώτον εις την Λήμνον και Ίμβρον και ότι τινές εξ αυτών ανεχώρησαν μαζί με τους Τυρρηνούς του Άτυος εις την Ιταλίαν.
Και οι συγγράψαντες περί Αττικής ιστορούν δια τους Πελασγούς, ότι ούτοι ήλθον και εις τας Αθήνας και ότι, επειδή είχον βίον πλανητικόν και, ενέσκηπτον ως όρνεα εις όσους τόπους μετέβαινον, ωνομάσθησαν υπό των Αττικών Πελαργοί.
Ως λέγομεν και εις άλλο μέρος του βιβλίου τούτου, οι Πελασγοί με τους Θράκας εγκαταστάθησαν εις την Βοιωτίαν, όπου οι Πελασγοί επύργωσαν την πόλιν των Θηβών, διό η πόλις αυτή ωνομάζετο «Καλύδνου τύρσις».
«Καλύδνου τύρσιν. Τύρσις το τείχος, διότι πρώτοι οι Τυρσηνοί (Πελασγοί) ήοχισαν να τοιχοποιούν. Καλύδνου τύρσιν δε λέγει τας Θήβας. Διότι κάποιος Κάλυδνος εβασίλευσεν εις τας Θήβας, μετά τούτον δε ο Ώγυγος. Ούτος δε ο Κάλυδνος λέγεται ότι επύργωσε τάς Θήβας» 800
Οι Αθηναίοι εις τους εκ Βοιωτίας κατελθόντας Πελασγούς παρεχώρησαν τας πετρώδεις υπώρειας του Υμηττού, τας οποίας οι Πελασγοί με την επιδεξιότητα των είς την γεωργίαν και με την φιλοπονίαν των κατέστησαν γονίμους. Οι Αθηναίοι όμως κατόπιν φθονούντες την πρόοδόν των και φοβούμενοι αυτούς τους απεδίωξαν, οι περισσότεροι δε εξ' αυτών κατέλαβον την νήσον Λήμνον, όπου έκτοτε εκατοίκησαν 801
Λέγεται δε και την Λήμνον Πελασγοί ποτέ οικησαι, οι εκ της Αττικής υπό των Αθηναίων εξελαθέντες ως άδικοι και άρπαγες.
Τον εκ της Αττικής διωγμόν των Πελασγών μνημονεύει και Εκαταίος ο Μιλήσιος, το οποίον ενέχει πολλήν σημασίαν, διότι δεικνύει τον, πολιτισμόν και την φιλεργίαν των Πελασγών, πιστοποιούνται δε αυτά σήμερον από σωζόμενα μνημεία και αρχαιολογικά τεκμήρια. Η παρά τον Υμηττόν διαμονή των Πελασγών και η εις την γεωργίαν επίδοσις είνε μία επί πλέον απόδειξις ότι, εάν μάλιστα συνδυάσωμεν την παράδοσιν, ότι τα τείχη της Ακροπόλεως των Αθηνών τα έκτισαν Πελασγοί, δεν ήσαν βάρβαροι, αλλά λαός πολιτισμένος,διότι η γεωργία, η οικοδομική και η τειχοποιία, εις την οποίαν πρό πάντων διεκρίνοντο, είνε ασχολίαι λαού εξημερωμένου και όχι βαρβάρου. Και ο ρήτορ Αριστείδης ομιλεί δια την εις τον Υμηττόν εγκατάστασιν των Πελασγών, παραδέχεται μάλιστα ότι οι Πελασγοί και οι Δρύοπες είνε γένη των Ελλήνων.
«Εστί δε ά και παντάπασιν εκκεχωρηκότα νυν γένη των Ελλήνων καταφεύγοντα εις αυτήν ανέλαβεν η πόλις των Αθηνών, ώσπερ Δρύοπας και Πελασγούς" ων έτι και τα σημεία της σωτηρίας λείπεται. Αι γαρ απ' αυτών επωνυμίαι συμβολον της οικήσεως ούσαι αυτών άμα και δια της πόλεως αύθις κομιείσθαι τα εαυτών»802
Οι Βοιωτοί εκδιωχθέντες εις την Θεσσαλίαν υπό των Θρακών και των Πελασγών επέστρεψαν εις την πατρίδα των, όταν οι παίδες του Ορέστου παρεσκεύασαν εις την Αυλίδα τον Αιολικόν στόλον, δια να αποπλεύση εις τα παράλια της Μικράς Ασίας. Και με την βοήθειαν των Ορχομενίων (οι οποίοι από τον Όμηρον καλούνται Μινύαι) έδιωξαν τους μεν Θράκας εις τον Παρνασσόν, τους δε Πελασγούς εις τας Αθήνας, από τούτους δε ωνομάσθη ένα μέρος των Αθηνών Πελασγικόν. Είχον δε κατοικήσει οι Πελασγοί εις τάς υπώρειας του Υμηττού 803
Όσον αφορά δε την μετονομασίαν των Πελασγών εις Πελαργούς, σημειώνομεν ότι πράγματι ο Αριστοφάνης εις την κωμωδίαν του Όρνιθες μετέπλασε κωμικώς τους Πελασγούς εις Πελαργούς, πολλοί δε εκ των μεταγενεστέρων του, μεταξύ των οποίων και ο Στράβων, εξέλαβον τούτο ως μεταλλαγήν του αρχικού των ονόματος.
«Και εις τας Αθήνας φαίνεται το των Πελασγών έθνος επιδημήσαν και διότι υπό των Αττικών Πελαργοί προσηγορεύβησαν δια την πλάνην.
Οι Πελασγοί θεωρούνται, ότι είνε αρχαιότατοι εκ των δυναστευσάντων εις την Ελλάδα. Δια τούτο ο Όμηρος λέγει «Ζεύ βασιλεύ, Δωδωναίε, Πελασγικέ» και ο Ησίοδος ότι «η Δωδώνη ήτο έδρα των Πελασγών».
Εκαταίος ο Μιλήσιος λέγει περί της Πελοποννήσου, ότι προ των Ελλήνων είχον κατοικήσει αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε και ολόκληρος η Ελλάς υπήρξε κατά τον παλαιόν καιρόν κατοικία βαρβάρων και απ' αυτους χρονολογούνται διάφορα γεγονότα, ότι δηλαδή ο Πέλοψ μεν ωδήγησεν από την Φρυγίαν λαόν εις την εξ αυτού ονομασθείσαν Πελοπόννησον, ο δε Δαναός εξ Αιγύπτου, οι δε Δρύοπες, οι Καύκωνες, οι Πελασγοί, οι Λέλεγες και άλλα τοιαύτα έθνη διεμοιράσθησαν τα εντός και έκτος του ισθμού της Κορίνθου.
Και οι Ετεόκρητες εθεωρούντο Πελασγοί, οι δε εις τα δυτικά της Κρήτης Κύδωνες ως Κάρες ή Φρυγικής καταγωγής.
Πράγματι δε εκτός των Πελασγών σύγχρονοι αυτών κατά την παναρχαίαν εποχήν υπήρχον εις την Ελλάδα οι Εκτήνες εις Βοιωτίαν, οι Άονες ελθόντες από το Σούνιον και οι Τέμμικες είς την Βοιωτίαν και Αττικήν, οι Ύαντες εις την Βοιωτίαν, Φωκίδα και Λοκρίδα. Οι Κάρες και οι Λέλεγες είς τάς νήσους - καί διάφορα μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδος και εις την Ιωνίαν, οι Κουρήτες εις την Αιτωλοακαρνανίαν και Κρήτην, οι Καύκωνες εις την δυτικήν Πελοπόννησον, οι Δρύοπες μεταξύ Οίτης και Παρνασσού, οι Λαπίθαι, οίτινες επολέμησαν προς τους Δωριείς «περί όρων γης», τους δε Δωριείς εβοήθησε τότε ο Ηρακλής, οι Ετεόκρητες και Κύδωνες μετά Πελασγών εις την Κρήτην, οι δε Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφίλοχοι και Αθαμάνες, Ηπειρωτικά έθνη, εις τα βόρεια της Ακαρνανίας και Αιτωλίας.804
Επίσης ο Κάδμος με τους οπαδούς του Φοίνικας, τέλος οι Θράκες και οι Φρύγες, οι ιδρυταί της λατρείας των Μουσών και του Διονύσου.
***
Αλλά ποίαν γλώσσαν ωμιλούσαν οι Πελασγοί;
Δεν ειμπορώ, λέγει ο Ηρόδοτος, να το ειπώ με θετικότητα ποίαν γλώσσαν ωμιλούσαν οι Πελασγοί. Αλλ' εάν ειμπορή τις να συμπεράνη εκ των ακόμη σωζομένων Πελασγών, οι οποίοι κατοικούν άνωθεν της πόλεως των Τυρρηνών Κρηστώνος (οι οποίοι ήσαν ποτέ γείτονες των σήμερον ονομαζόμενων Δωριέων και κατοικούσαν τότε την καλουμένην Θεσσαλιώτιδα), προς τούτοις δε εκ των Πελασγών, οίτινες έκτισαν εις τον Ελλήσποντον την Πλακίαν και τον Σκυλάκην και ακολούθως έγιναν συγκάτοικοι των Αθηναίων, τέλος εάν κρίνη τις εκ τίνων άλλων μικρών πόλεων, αίτινες Πελασγικαί ούσαι μετέβαλαν όνομα· άν, λέγω, εξ όλων τούτων δύναται τις να εξαγάγη συμπέρασμα, οι Πελασγοί θα ωμιλούσαν βάρβαρον γλώσσαν (δηλαδη μη Ελληνικήν). Εάν όμως όλοι οι Πελασγοί είχον την γλώσσαν ταύτην, η Αττική φυλή, ήτις ήτο Πελασγική μεταβληθείσα είς Ελληνικήν, θα έμαθε την Ελληνικήν γλώσσαν.
Η δε Ελληνική φυλή, ως νομίζω, είχεν ανέκαθεν την γλώσσαν, την οποίαν μεταχειρίζεται. Αφού απεσχίσθη από τους Πελασγούς, αδύνατος ακόμη, καθ' ο πολυ μικρά κατ' αρχάς, ηύξησεν εις τρόπον, ώστε να σχηματίση πολλά έθνη, προ πάντων αφού ηνώθησαν με αυτήν και άλλοι βάρβαροι. Εκτός τούτου εγώ νομίζω, ότι η Πελασγική φυλή καθό βάρβαρος δεν έλαβε καμμίαν αύξησιν 805
Και ταύτα μεν ιστορεί ο εξ Αλικαρνασσού ιστορικός. Είνε όμως βέβαιον, ότι όχι μόνον ο Ηρόδοτος, αλλ' ουδείς των αρχαίων ιστορικών απολύτως ήτο εις θέσιν να κάμη μελετάς εθνολογικάς και να εξαγάγη ασφαλή επί τούτων συμπεράσματα, διότι αγνοούντες την συγκριτικήν γλωσσολογίαν δεν ειμπορούσαν να κρίνουν περί ομογένειας και ομοφυλίας και να εκφέρουν γνώμην περί της καταγωγής των κατοίκων της Προελληνικής
ή Πελασγικής Ελλάδος.
Αφ' ετέρου, επειδή ουδέν σχεδόν λείψανον της Πελασγικης γλώσσης διεσώθη μέχρις ημών, πάσα επι του ζητήματος τούτου συζήτησις είνε ματαιοπονία άσκοπος, μέχρις ότου αποδειχθεί δι' αρχαιολογικών τεκμηρίων και ενδείξεων ο κύριος χαρακτήρ και η φύσις της Πελασγικής γλώσσης.
Τό μόνον γλωσσικόν τεκμήριον, αι δι' Ελληνικών γραμμάτων δύο επιγραφαί, αι ευρεθείσαι κατά το 1885 εις το χωρίον της Λήμνου Καμίνια, δεν κατωρθώθη ακόμη να ερμηνευθή υπό των ειδικών γλωσσολόγων. Η επιγραφή αυτή θεωρείται ως μία, διότι είνε γραμμένη επι ενός μαρμάρου, ονομάζεται δε Προελληνική η υπ' άλλων Τυρρηνική. Η γλώσσα της επιγραφής ταύτης εθεωρήθη ως Ετρουσκική, υπ' άλλων Καρική, υπ' άλλων Φρυγική και Θρακική. Πιθανωτέρα γλώσσα αυτής εθεωρήθη, ότι είνε η Πελασγική.
Η επιγραφή είνε του έκτου αιώνος '.
Έχουν δε αι επι του ιδίου μαρμάρου επιγραφαί ως εξής.
Α
Ηολαιεζ : ναφοθ ζιαζι
εFισθο : ζεροναιθ
ζιFαι
σιαλχFειζ : αFιζ
μαρασμ : αF(y) ...
Fαμαλασιάλ : ζεροναι μοριναιλ
Β
Ηολαιεζι : φοκιασιαλε : ζεροναιθ :. εFισθο : το Fερομα
ρομ : Hαραλιο : ζιΦαι: επτεζιο : αραι : τιζ : φοκε(α)σ
ζιΕαι : αFιζ : σιαλχFιζ : μαρασμ: αFιζ : αομαι.
Η επιγραφή αυτή μένει μέχρι της σήμερον άνευ ερμηνείας, θεωρείται
όμως μάλλον Πελασγική.
Εκ των Ετρουσκολόγων εξήγησαν αυτήν ο Pauli, o δε Deecke μετέφρασεν αυτήν ως Eτρουσκικήν.
O Pauli εξηγεί.
Α.—Oλαίου τάφος άρχοντος. ετάφη εν ηλικία πεντήκοντα ετών και, ενός έτους· απέκρυψε και ενεταφίασε" κτήμα του τάφου εστίν.
Β—Ολαίου Φωκαίου ετάφη....; εν τη ακμή ήτο της ηλικίας, ευγενής ήτο το γένος της πόλεως Φώκαιας εν ηλικία ετών πεντήκοντα και ενός έτους οικήσεως.
Ο δε Deeche εξηγεί.
Α—Ολαίος Σκιαντίου εγγονός κεκαλυμμένος εν ταύτη τη σορού. Χοίρους πρόβατα ταύρους προσήνεγκε. Σκιάντιος υιός εν τη σορώ οίνον άκρατον έθηκεν χθονίω (Ερκείω) Διί.
Β -Υπέρ Ολαίου υιού εν ταύτη τη σορώ τεθαμμένου διπλήν θυσίαν σπλαχνοσκόπω Διί θουρίω (ορμητικώ) Άρη τίθησι Φώκιος Διί πρόβατα (όFις) και χοίρους (σιάλους) ταύρους τε αλαλάζοντι Άρη.
Ηδύνατο τις να υπόθεση μίαν Θρακικήν διάλεκτον. Η υπόθεσις αυτή υποβάλλεται προ πάντων εκ της γειτνιάσεως της χώρας, αλλά γνωρίζομεν την Θρακικήν γλώσσαν μόνον από έγγραφα σπάνια και πολύ αμφίβολα, ώστε αδυνατούμεν να δοκιμάσωμεν μίαν σύγκρισιν.
Ο Breal σημειώνει προς υποστήριξιν της υποθέσεως αυτής δύο ονόματα κύρια, τα οποία διαβλέπομεν εις τα κείμενα μας : Σιαλέται, όνομα λάου Θρακικού (Δίων. Κασσ. LIV, 34), και Ζηράνιοι, αναφερόμενον υπό του Θεοπόμπου (ως Στεφ. Βυζάντιος εν λέξει) 2.
***
Ούχ ήττον δεν είνε απίθανον, ότι αι αρχαιότατοι Ελληνικαί φυλαί κατά την πρωτόγονον μορφήν των ήσαν όχι μόνον ομόγλωσσοι, αλλά και ομόφυλοι των Πελασγών.ΕΙς την Αίολικήν διάλεκτον, η οποία ως αρχαιότερα και πρεσβυτέρα των άλλων διέσωσε τους περισσοτέρους και γνησιωτέ ρους τύπους της Ελληνικής γλώσσης, ως και εις την εξ αυτής απορρεύσασαν Δωρικήν διάλεκτον, δέον να αναζητηθούν οι αρχικοί πηρήνες και αι βάσεις
της προελληνικής ή Πελασγικής γλώσσης. Και επί του ζητήματος τούτου τί μας επιφυλάσσει η αρχαιολογική σκαπάνη, είνε επί του παρόντος άγνωστον.
Καθώς δε περί των προϊστορικών Θρακών, ως είπομεν, οι πλείστοι σήμερον φρονούν ότι δεν ανήκουν εις την Ινδογερμανικην ή Αρίαν ομοφυλίαν, αλλ' είνε Χετιττικής ή Τουρανικής καταγωγής, τοιουτοτρόπως και περί των Πελασγών μετά μεγαλειτέρας μάλιστα εμφάσεως αποφαίνονται ότι ήσαν Τουράνιοι.
Αλλά τότε πώς πρέπει να εξηγηθή ότι οι Αρκάδες δεν εθεωρήθησαν ποτέ από τους Έλληνας ιστορικούς ότι είχον ποτέ φυλετικήν διαφοράν και ούτε έγινε ποτέ διάκρισις των Αρκάδων από τους λοιπους Έλληνας;
Και τούτο, αφού είνε ιστορικώς εξηκριβωμένον, ότι η Αρκαδία, η οποία ανέκαθεν κατοικήθηκε υπό Πελασγών (αυτοχθόνων, γηγενών), ουδέποτε κατελήφθη υπό των Ελλήνων και διετέλεσε πάντοτε εν απομονώσει.
Και είνε μεν αληθές, ότι κατά τους ιστορικούς χρόνους οι Πελασγοί είχαν αφομοιωθή προς τα Ελληνικά φύλα, αλλά και εξαιρετικού σεβασμού ετύγχαναν εκ μέρους αυτών θεωρούμενοι τρόπον τινά προνομιούχος φυλή ως μεσολαβούσα προς τον κατ' εξοχήν ένα θεόν —τον Πελασγικόν Δία—δια των εν Θεσσαλία και Δωδώνη της Ηπείρου μαντείων και δια της προς αυτόν - λατρείας. Ο δε Όμηρος και ο Ησίοδος, οι κατά την μαρτυρίαν του Ηροδότου γράψαντες την θεογονίαν των Ελλήνων, οι δόντες εις τους θεούς ονόματα και διανείμαντες εις αυτούς τιμάς και τέχνας, με εξαιρετικόν σεβασμόν ομιλούν περί των Πελασγών.
Ο δε Όμηρος αποκαλεί αυτους «δίους».
Ο δε Ηρόδοτος μαρτυρεί ότι οι Αθηναίοι παρέλαβαν την λατρείαν του Διονύσου από τους Πελασγούς της Σαμοθράκης, μεταναστεύσαντας εις την Αττικήν. Εκτός τούτου και η λατρεία των θεών οφείλεται εις την ευσέβειαν των Πελασγών, οι οποίοι ευχόμενοι προσέφεραν εις τους θεους παντός είδους προσφοράς, χωρίς να δίδουν εις αυτούς ούτε όνομα ιδιαίτερον ούτε επώνυμον. Τους ωνόμαζον δε θεους δια μόνον τον λόγον, ότι τακτοποιήσαντες το σύμπαν εκυβέρνων αυτό. Περί δε των ονομάτων των θεών ηοώτησαν το μαντείον της Δωδώνης, εκείνο το οποίον οι Έλληνες ε θεωρούν ως αρχαιότατον και μόνον κατά την εποχην εκείνην.
Όταν λοιπόν οι Πελασγοί ηρώτησαν, αν έπρεπε να λάβουν ονόματα ερχόμενα από βαρβάρους, το μαντείον απεκρίθη, να λάβουν. Από τότε δε οι Πελασγοί εθυσίαζον μεταχειριζόμενοι τα ονόματα ταύτα των θεών, τα οποία επί τέλους παρέλαβαν οι Έλληνες απ' αυτούς .806
Ο πνευματικός βίος των Πελασγικών λαών είνε κατ' ουσίαν και δυνάμει ο αυτός προς τον Ελληνικόν διαφέρων τούτου κατά χρόνον και ενέργειαν, διότι εκπροσωπεί την νεανικήν, εν μέρει δε και την εφηβικήν τούτου ηλικίαν. Η περί του θεού ιδέα παρά τοις Πελασγοίς έστηρίζετο επί της ιδίας, αλλά μικροτέρας ενεργείας, της του πνεύματος και ελευθερίας της διανοίας. Η θρησκεία και εις αυτούς, όπως και εις τους Έλληνας, είνε ποίησις, καθώς η λατρεία του θείου είνε ποιητική εν ύμνοις και με δεήσεις και ικεσίας προς τον θείον τελούμενη. Είνε δεισιδαίμονες οι Πελασγοί, καθώς και οι απόγονοι αυτών Έλληνες, αλλ' άνευ δουλείας πνευματικής. Τα χρηστήρια εις αυτούς είνε τόσον λαϊκά και δημοτικά, όσον σχεδόν και εις τους Έλληνας των ιστορικών χρόνων. Και εις αυτούς υπάρχουν προφήται και προφήτιδες, καθώς και εις τους "Ελληνας» 807 .
Ό Μaury εις την ιστορίαν των θρηκευμάτων της αρχαίας Ελλάδος μας δίδει σαφή εικόνα της θρησκείας των Πελασγών κατά την μυθολογικην εποχήν. «Το πνεύμα, λέγει, της Αρίας φυλής είνε κατ' εξοχήν μυθολογικόν. Ενώ οι Σημίται παρουσιάζουν τας σκέψεις και τα αισθήματα των υπό την άφωνον μορφήν της γενεαλογίας των προγόνων των, οι Άριοι τα εκφράζουν υπό την μορφήν μύθων. Τοιουτοτρόπως, γράφει ο Εckstein, ο μύθος των μεν γίνεται ή ιστορία των άλλων. Ενώ η σκέψις των Σημιτών υπαγορεύεται υπό μιας αρχής, στηρίζεται δε επί του πνεύματος της παραδόσεως, η των Αρίων εκτυλίσσεται υπό την έννοιαν της τέχνης και της ποιήσεως. Οι χαρακτήρες ούτοι διευκρινίζονται εις τας πεποιθήσεις των Πελασγών. Ο ανώτατος θεός των είνε θεός Βεδικός. Το όνομα, όπερ φέρει, Ζευς πατήρ είνε Σανσκριτικόν επί κεφαλής του αρχαίου Ινδικού Πανθέου είνε ο Dyaushpitar».
Εις το όνομα Diaus Pitar(Ζευς πατήρ,) επιμένομεν, καθόσον ο Ζευς κατά τον Ησύχιον εκαλείτο και από τους Έλληνας Δευς και κατά τον Ηρωδιανόν Δις και Δαν. «Ότι δε ποικίλος είρηται υπό παλαιών ο Θεός ουκ αγνοώ. Και γαρ Δις και Ζην και Ζάν και Ζάς και Ζης παρά Φερεκύδει κατά κίνησιν ιδίαν και υπό των Βοιωτών και Δευς και Δαν» 808
Αι αρχαίαι μαρτυρίαι, εξακολουθεί ο Μaury, συμφωνούν εις το να μας παρουσιάσουν την λατρείαν του θεού τούτου ως ανερχομένην εις τρεις τόπους της Ελλάδος εις τας πλέον παρωχημένας εποχάς' εις την Δωδώνην, επι του Λυκαίου όρους εις την Αρκαδίαν (Λυκαίος Ζευς), επί της Δίκτης εις την Κρήτην. Είνε λοιπόν φυσικόν να παραδεχθώμεν, ότι η λατρεία του θεού εχρονολογείτο εις τους τόπους αυτούς από τους Πελασγούς, όπερ γνωρίζομεν άλλως τε κατά τρόπον θετικόν δια τον πρώτον. Ο Ζευς της Δωδώνης διετήρησε πάντοτε το επίθετόν του Ζευς Πελασγικός και εις τον Όμηρον βλέπομεν ήδη τον Αχιλλέα επικαλούμενον αυτόν ως ένα θεόν επίφοβον.
Ο ναός αφ' ετέρου της Δήμητρος εν θερμοπύλαις είχεν αρχήν Πελασγικήν και απέδιδαν την ίδρυσίν του εις τον Ακρίσιον (Καλλιμαχ. επιγραμ. 42, 2). ;
Οι Γεφύριοι, λαός Πελασγικής καταγωγής και προελεύσεως, διέδωκαν την λατρείαν της Δήμητρος Αχαΐας. Η Πελασγική αυτή καταγωγή της θεάς υπεμιμνήσκετο ομοίως δια του επωνύμου Πελασγίς, όπερ απεδίδετο ενίοτε εις αυτήν. Εις την Αρκαδίαν η λατρεία της είχε διατηρηθή με ένα χαρακτήρα καθαρώς Πελασγικόν. Είχεν επονομασθή Μέλαινα, επίθετον αρμόζον καθ' ολοκληρίαν εις την γήν (Γαία), της οποίας η προσωποποίησις δεικνύεται προφανώς εις τους μύθους, τους οποίους απήγγελλον υπέρ της θεάς ταύτης 809
Οι Πελασγοί της Πελοποννήσου δεν επεκαλούντο την βασίλισσαν του ουρανού υπό το όνομα της Διώνης, αλλ' υπό το της Ήρας, δηλαδή της κυρίας, της κυριάρχου.Η Ήρα αυτή, εξομοιωθείσα βραδύτερον με την Διώνην της Δωδώνης, κατέστη η μεγάλη θεά του Ελληνικού Πανθέου, αλλά διετήρησε το πλείστον των χαρακτηριστικών, άτινα είχε λάβει από τους πρώτους λάτρας της. Το επίθετον πελασγική υπενθύμιζε την καταγωγήν της και τη εδίδετο εις την Ιωλκόν της Θεσσαλίας, χώρας, από την οποίαν η λατρεία της μετεφέρθη εις την Πελοπόννησον 810
Η πελασγική Ήρα, προ πάντων η της Πελοποννήσου, είχε σημεία επαφής με την Δήμητρα, βασίλισσα του σύμπαντος, προϊστατο, καθώς η θεά της γης, εις την γονιμοποίησιν, την αναπαραγωγήν.
Η Ήρα είνε μία των μορφών μιας αρχαίας πελασγικής θεότητας.
Αι υπό χαρακτήρας της Ήρας και της Δήμητρος παρουσιαζόμενοι αναλογίαι εξηγούν διατί αι λατρείαί των ήσαν συνηνωμέναι εις πλείστα μέρη. Η Δημήτηρ είχεν ομοίως σχέσιν και αναλογίαν με την Διώνην της Δωδώνης. Είχεν, όπως ή θεά αυτή, ως σύμβολον την περιστεράν και ελάμβανε, καθώς και η σύζυγος του Διός, το όνομα της κατ' εξοχήν θεάς, Δηώ.
Το γήινον πυρ, ο Ήφαιστος, προσωποποιηθέν, παριστάνεται ως ο μέγας οργανωτής, ο μέγας τεχνίτης του σύμπαντος, ο δημιουργός. Η Λήμνος υπήρξεν η κυρία εστία του και εκείθεν μετεφέρθη εις τας Αθήνας. Απο την Λήμνον και την Σαμοθράκην, από τας πανάρχαιας δηλαδή και καθολικάς των Πελασγών ή μάλλον, όπερ είνε το ίδιον, των Θραχοπελασγών εστίας διέλαμψε και εις αλλάς τινάς νήσους, την Δηλον, Νάξον και Κρήτην 2.
Ο Ήφαιστος εινε η προσωποποίησις του κεραυνού, είνε ωσαύτως θεός δημιουργός, ο πάτρων και το πρωτότυπον των τεχνιτών. Τοιούτος είνε ο χαρακτήρ, τον οποίον διετήρησεν εις τα μυστήρια της Σαμοθράκης, των οποίων την καταγωγην ανήγον εις τους Πελασγούς.
Οι Πελασγοί και οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδος δεν είχον ιερά ούτε ναρούς ούτε μεγάλας οικοδομάς αφιερωμένας εις την λατρείαν. Ανέβαινον, εις μέρος υψηλόν και περιέβαλλον με ένα περίφραγμα το μέρος, όπον ήθελον νά παρουσιάσουν την οφειλήν των προς τους θεούς. Πολλάκις δε και εις τον ανοικτόν αέρα 1
Μέγα πνευματικόν κεφάλαιον παρέσχον οι Πελασγικοί λαοί εις τον Ελληνικον βίον δια της μουσικής αυτών. Ελέχθη, ότι οι πρώτοι και αρχαιότατοι μουσικοί κατά τας αρχαιοτάτας Ελληνικάς περί μουσικής παραδόσεις ήσαν Θράκες εκ της Ευρωπαϊκης Θράκης, αλλά και οι Φρύγες, δηλαδή Θράκες της Ασίας, απέκτησαν φήμην εις την μουσικήν δια των μυθευομένων Σειληνών, Ολύμπου, Μαρσύου. Ο δε Στράβων μαρτυρεί, ότι εκ των Φρυγών ή Θρακών τούτων, οίτινες, ήσαν ο ίδιος λαός, εισήχθη η μουσική μετά των ιερών τελετών και οργάνων εις την Ελλάδα.
«Πάσαι αι μεγάλαι αρχαιολογικαί ανακαλύψεις των καθ' ημάς χρόνων πολλάς και λαμπράς αληθώς σελίδας προσθέτουν εις την διαφώτισιν του βίου και του πολιτισμού του κόσμου εκείνου, τον όποιον κατά συνθήκην θεωρούμεν Πελασγικόν.
»Διά των ειρημένων σελίδων η Πελασγική περίοδος ηυρύνθη κατά χιλιετηρίδας ως προς τον χρόνον της γενέσεως και της αναπτύξεως αύτης, χωρίς μηδέν να μεταβληθη εις την αντίληψιν τιμών ως προς την εσωτερικήν σύνθεσιν και σύστασιν και ιδίως ως προς την ιδιότητα αυτής ως γνησίου πατρός του Ελληνικού βίου. Δια των ανακαλύψεων τούτων δεν μετεβλήθη σαν αι γνώσεις και αι ιδέαι ημών περί των αρχών του αρχαιοτάτου Ελληνικού βίου. Το σπουδαιότατον δε, όπερ επετεύχθη, είνε, ότι επληρώθησαν χάσματα τίνα και κενά εις την αντίληψιν του αρχαιοτάτου Ελληνικού κόσμου λίαν ευνόητα, αλλ' ουχί και λίαν εμβριθώς πρότερον μελετώμενα. Ο Ομηρικός ,κόσμος ασχέτως προς τας σημερινάς ανακαλύψεις είνε κόσμος ουχί εις την αρχήν της περιόδου αυτού εμφαινόμενος ουδέ εις την περίοδον της πρώτης αναπτύξεως μετρίου τινός βαθμού, αλλ' εμφανίζεται εις ημάς ως τελείως ανεπτυγμένος αυτός καθ' αυτόν. «Εις το Ομηρικόν" έπος, λέγει ο Ερνέστος Κούρτιος, εμφανίζεται εις ημάς κατά πρώτον ο Ελληνικός κόσμος. Άλλα δια τούτο δεν είνε ούτος κόσμος τις εις την αρχήν της γενέσεως του ευρισκόμενος και διατελών εις αόριστον τίνα ανάπτυξιν, αλλ' είνε κόσμος εντελώς κατηρτισμένος, ώριμος και αυτοτελής μετά στερεώς καθιερωμένων κανόνων του βίου. Βλέπων τις αυτόν νοεί, ότι άνθρωποι από αμνημονεύτων χρόνων έζησαν εν αυτό».
»Πράγματι αναγινώσκων τις τα Ομηρικά έπη εννοεί ότι ο κόσμος ο διαγραφόμενος εν αυτοίς, ο Ομηρικός κόσμος, είνε προϊόν ιστορικής αναπτύξεως και ενεργείας χιλιάδων ετών. Είνε δε ο Όμηρικός πολιτισμός εις τοιούτον βαθμόν τελειότητας εξιγμένος, ώστε μόνον δια της υποθέσεως τουλάχιστον χιλίων ετών προϋπάρξεως δύναται να έξηγηθή το ύψος της τοιαύτης αναπτύξεως αυτού. Οι από του τρίτου και δευτέρου π. Χ. αιώνος ελθόντες εις επαφήν προς τον πεπολιτισμένον Ελληνικόν κόσμον εν τη Ανατολή και τον Ρωμαϊκόν εν τη Δύσει βάρβαροι Κελτικοί και Γερμανικοί λαοί, καίπερ πλούσια αρχήθεν λαβόντες κεφάλαια πολιτισμού από τον Ρωμαϊκόν και τον Λατινικόν βίον και πολιτισμόν και υπό το φως αυτό της Χριστιανικής εκκλησίας περισσότερον από μίαν χιλιετηρίδα ζήσαντες, μετά μίαν και ημίσειαν χιλιετηρίδα διετέλουν εις βαθμόν μορφώσεως ηθικής και πνευματικής και εν γένει πολιτισμού πολύ κατωτέρου από εκείνον, τον οποίον ευρίσκομεν εις τον Ομηοικόν κόσμον.
»Και ο Πελασγικός κόσμος, ο εγκυμονών τον Όμηοικόν πολιτισμόν, πρέπει να υποτεθη αρξάμενος την πνευματικήν του μόρφωσιν δύο χιλιετη ρίδας προ του Ομηρικού έπους» 1.
«Γενικώτερον δε οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδος καλούνται από τους μεταγενεστέρους Πελασγοί. Από τους Πελασγούς τούτους απεσχίσθη, ως λέγεται, το Ελληνικόν έθνος ή κατ΄ αλλην έκφρασιν οι πρώην ονομαζόμενοι Πελασγοί ωνομάσθησαν βραδύτερον Δαναοί. Το βέβαιον είνε, ότι περί το χιλιοστόν έτος ο Δωδωναίος Ζευς ελέγετο ακόμη Πελασγικός, το δε εν Θεσσαλία Άργός ώνομάζετο ωσαύτως Πελασγικόν.
Το όνομα λοιπόν υπήρχε ποτέ εις την Ελλάδα και απεδίδετο εις έθνος ουχί αλλότριον του Ελληνικού, αφού συνηρμόζετο προς τον ύπατον τούτον θεόν, καθ' ους χρόνους πάντα τα ξενικά στοιχεία είχον ήδη εντελώς εξελληνίσθη. Ναι μεν οι Πελασγοί, ους εγνώρισεν ο πατήρ της ιστορίας περί την Προποντίδα και τον Θερμαϊκόν κόλπον, «έσαν βάρβαρον γλώσσαν ιέντες». Εκ τούτου όμως δεν έπεται απαραιτήτως, ότι ουδέποτε ελάλησαν γλώσσαν κοινήν προς τους Έλληνας.
Σύμπασα η ιστορία μαρτυρεί, ότι φύλα, μη παρακολουθήσαντα την πνευματικήν και κοινωνικην επίδοσιν των αρχήθεν ομογλώσσων ή και όλως δια μακρού χρόνου αποξενωθέντα προς τον βίον αυτών και την πολιτείαν, αποβαίνουν προς τους πάλαι ομοήθεις και ομογλωσσους αλλότρια και ακατάληπτα. Παράδειγμα τούτου εμφανέστατον είνε οι Αιτωλοί. Επί τωνΟμηρικών χρόνων οι Αιτωλοί αναφαίνονται Έλληνες, ουδενός άλλου των επί Τροίαν στρατευσάντων ήττονες, εν τη πέμπτη δε εκατονταετηρίδι ο Θουκυδίδης έλεγε περί του μεγίστου αυτών μέρους, ότι ήσαν «αγνωστό τατοι την γλώσσαν», δηλαδή εντελώς ακατάληπτοι.
Άρα το γεγονός, ότι η λαλιά των εν τη πέμπτη εκατονταετηρίδι σωζομένων Πελασγών επροξένησεν εις τον Ηρόδοτον την εντύπωσιν ξένης γλώσσης, δεν δύναται να ανατρέψη την ομόφωνον της αρχαίας Ελλάδος πεποίθησιν περί της αρχεγόνου οικειότητας των δύο εθνών, πεποίθησιν, ην είχεν ο Ηρόδοτος, όστις λέγων ότι το Ελληνικόν απεσχίσθη από του Πελασγικού ουδέν άλλο λέγει, ει μη ότι το Ελληνικόν απετέλει ανέκαθεν μοίραν του Πελασγικού, ωσαύτως δε και ο Θουκυδίδης, κατά τον οποίον το Πελασγικόν όνομα επεκράτησε ποτέ εις την Ελλάδα ως όνομα όχι άλλου τίνος έθνους, αλλ' αυτού δη του Ελληνικού»
ΠΕΡΙ ΠΕΛΑΣΓΩΝ
Οι ΠΕΛΑΣΓΟΙ ήσαν πανάρχαιος εις την Ελλάδα λαός, κατά τας γενικωτέρας δε και μάλλον αξιόπιστους μαρτυρίας ήσαν οι πρώτοι αυτής κάτοικοι, ως Πρωτοέλληνες, μεταναστεύσαντες από τας αρχικάς των εστίας, Θεσσαλίαν και Ήπειρον, προς βορράν, θερμαϊκόν κόλπον και Άθω προς νότον, ως και εις τας νήσους του Αιγαίου, την Θρακικην χερσόνησον και την δυτικήν παραλίαν της Μικράς Ασίας.
Εγκατασταθέντες κατά πρώτον εις την Θεσσαλίαν - άγνωστον πόθεν ελθόντες εβιάσθησαν υπό των κατερχομένων Ελληνικών φύλων και ετράπησαν άλλοι μεν εις την Ήπειρον, άλλοι δε εις την Αρκαδίαν, Αργολίδα, Βοιωτίαν και Αττικήν. Εις την Θεσσαλίαν, προς τούτοις δε εις τον Ορχομενόν, Τίρυνθα, Μυκήνας και Άργός τα τείχη είνε Πελασγικά ή Πελασγικής τέχνης. Επί Ινάχου δε του παναρχαίου βασιλέως ετελέσθησαν εις το Άργος εκτός άλλων και σπουδαιότατα έργα υδραυλικά.
Γενικώς οι Πελασγοί ήσαν διεσπαρμένοι καθ' όλην την ηπειρωτικήν Ελλάδα, τας νήσους του Αιγαίου και τας δυτικάς χώρας της Μικράς Ασίας, από του Ελλησπόντου (Σκυλάκη και Πλακία) μέχρι της Λυκίας.
Οι Πελασγοί ήσαν αρχαία φυλή, πάσαν την Ελλάδα επιπολάσασα και μάλιστα «παρά τοις Αιολεύσι τοις κατά Θεσσαλίαν» 769
Δια τούτο η Θεσσαλία ωνομάζετο και Πελασγιώτις και κατά τους ιστορικούς ακόμη χρόνους, ως και ή Ελλάς γενικώς' «της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίας καλούμενης» 770
Η Θεσσαλία ωνομάζετο προηγουμένως και Άργος Πελασγικόν 771 . Διότι εκυριάρχησαν εκεί οι Πελασγοί. Εις πολλά μέρη της Ελλάδος και προ πάντων εις την Αρκαδίαν και Αργολίδα οι Πελασγοί εθεωρούντο γηγενείς.
0 Αισχύλος και Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς εθεώρουν τους Πελασγούς ως Έλληνας. 'Ητο δε και το γένος (κατά τον Διονύσιον) των Πελασγών Ελληνικόν από την Πελοπόννησον κατά την αρχαιότητα, είχε δε πολλάς ατυχίας εις πολλά μεν άλλα, προ πάντων δε εις τας περιπλανήσεις του και ότι ουδαμού ποτέ είχε βεβαίαν και μόνιμον εγκατάστασιν πρώτον περί το καλούμενον τώρα Αχαϊκόν Άργος κατοίκησαν αυτόχθονες όντες, καθώς οι πολλοί περί αυτών λέγουσιν, αφήσαντες δε την Πελοπόννησον μετενάστευσαν εις την Θεσσαλίαν .
Η Θεσσαλία δε Πελασγία εκαλείο από Πελασγού του εις αυτήν βασιλεύσαντος 772
«Νιόβης και Διός υπήρξεν ο Άργος, από του οποίου ωνομάσθη η χώρα. Κατά δε τον ιστορικόν Ακουσίλαον με τον Άργον υπήρξε και ο Πελασγός, από τον οποίον η Πελοπόννησος, η οποία ελέγετο και Απία, μέχρι της Φαρσαλίας και Λαρίσσης ωνομάσθη Πελασγία» 3.
Ο δε χρόνος, κατά τον οποίον ήοχισε να ταλαιπωρήται το Πελασγικόν έθνος, ήτο δύο γενεάς προ των Τρωικών και εξηκολούθησε μετ' αυτά, έως ότου συνεστάλη το έθνος εις το ελάχιστον 773
Ο Στράβων λέγει, ότι οι Δωριείς και οι Αίολείς ήσαν Πελασγικής καταγωγής. Ο Ηρόδοτος δε διακρίνει τους Αιολείς από τους Δωριείς λέγων, ότι οι Αιολείς εινε Πελασγοί. Γενικώς δε περί του Ελληνικού έθνους φρονεί, ότι τούτο από τους Πελασγούς 774
Οι δε Δωριείς ανεξαιρέτως εθεωρούντο Πελασγοί, καθώς και οι ίδιοι έλεγον ότι είνε Πελασγοί.
Οι δε Ίωνες, όσον μεν καιρόν κατοικούσαν εις την Πελοπόννησον την χώραν, η οποία σήμερον καλείται Αχαΐα, και πριν έλθουν εις την Πελοπόννησον ο Δαναός και ο Ξούθος, εκαλούντο, καθώς λέγουν οι Έλληνες, Πελασγοι Αιγιαλείς. Μετωνομάσθησαν δε Ίωνες από του Ίωνος, υιού του Ξούθου.775
«Οι δε Αθηναίοι, όταν μεν την σήμερον Ελλάδα ονομαζομένην την κατείχον οι Πελασγοί, ήσαν Πελασγοί ονομαζόμενοι Κραναοί, επί δε της εποχής του βασιλέως Κέκροπος ωνομάσθησαν Κεκροπίδαι, επι δε του Ερεχθέως ωνομάσθησαν Αθηναίοι» 776.
Οι δε νησιώται ήσαν και αυτοί έθνος Πελασγικόν, ύστερον δε ωνομάσθη έθνος Ιωνικόν δια τον αυτόν λόγον, δια τον οποίον οι κατέχοντες τας δώδεκα πόλεις των παραλίων της Μικράς Ασίας ωνομάσθησαν Ίωνες άποικοι όντες των Αθηνών 776
Η νήσος Δήλος εκαλείτο Αστερία και Πελασγία.
Κατά τον Ηρόδοτον, όταν ο στρατηγός του Δαρείου Οτάνης εκυρίευσε την Λήμνον και την Ίμβρον, αμφότεραι εκατοικούντο ακόμη κατά την εποχήν εκείνην υπό Πελασγών 777
Ο δε Μιλτιάδης, αφού κατέλαβε την Θρακικήν χερσόνησον, μετά τίνα καιρόν εξεδίωξε τους Πελασγούς από την Λήμνον.
Την δε Σκύρον και Σκίαθον, ως λέγεται, κατέλαβαν οι Πελασγιώται διαβάντες εκ Θράκης.
Την Άνδρον, έρημον ούσαν, είχεν εποικίσει λαός Πελασγών.
Οι Πελασγοι απεδίωξαν από την Λήμνον τους Λακεδαιμονίους και τους Μινύας, απογόνους των Αργοναυτών.
Οι Πελασγοι έμειναν εις την Λήμνον μέχρι του 510 π. Χ. εκδιωχθέντες υπό του Μιλτιάδου, υιού του Κίμωνος. Την Λήμνον κατά τον Θουκυδίδην είχον κτίσει οί Τυρρηνοί (Πελασγοί)778
Οι Μινύαι και οι Λακεδαιμόνιοι εκδιωχθέντες υπό των Πελασγών ανεχώρησαν εις την Λακεδαίμονα, εις τους ομοεθνείς των, «ήκειν εις τους πατέρας»779
ΟίιΠελασγοί μετέβησαν εις την Κρήτην, όπου έκτισαν την πόλιν Λύκτον 780
Οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι προείχαν οι μεν του Δωρικού γένους, οι δε του Ιωνικού. Αυτά ήσαν τα διακεκριμένα της Ελλάδος φύλα, όντα το μεν Πελασγικόν, το δε Ελληνικόν. Και το μεν Ελληνικόν σχεδόν πουθενά δεν μετενάστευσε, το δε Πελασγικόν ήτο πολύ πολύπλαγκτον. Διότι επί μεν Δευκαλίωνος Βασιλέως κατοικούσε την Φθιώτιδα, επι Δώρου, υιού του Έλληνος και εγγονού του Δευκαλίωνος, την υπό την Όσσαν και τον Όλυμπον χωράν, δηλαδή την Θεσσαλίαν. Εκείθεν δε έκδιωχθέν υπό των Καδμείων (Θηβαίων, Βοιωτών) εκατοικούσε εις την Πίνδον ονομαζόμενον Μακεδνοί (Μακεδόνες). Εκείθεν δε μετέβη εις την Δρυοπίδα και από την Δρυοπίδα τοιουτοτρόπως εις την Πελοπόννησον ελθόν ωνομάσθη Δωρικόν έθνος 782
Κατά ταύτα όλα τα Ελληνικά φυλά ανεξαιρέτως, τα κατοικήσαντα την αρχαίαν Ελλάδα, ήσαν Πελασγικής καταγωγής.
Γενάρχης των Πελασγών ήτο ο Πελασγός. Ο Πελασγός, ως είπομεν, ήτο υιός του Διός και της Νιόβης, αδελφός του δε ήτο ο Άργός. Από τον Πελασγόν τούτον ώνομάσθησαν οι κατοικούντες την Πελοπόννησον Πελασγοί. Ο δε Ησίοδος λέγει περί του Πελασγού τούτου, ότι ήτο αυτόχθων 783
Ό μυθικός λοιπόν γενάρχης των Πελασγών ήτο γηγενής Αρκάς υιός μεν του Διός, πατήρ δε του Λυκάονος. Ένεκα δε τούτου η Αρκαδία εθεωρήθη υπό των αρχαίων ομοφώνως ως η κατ' εξοχήν Πελασγική χώρα της Ελλάδος, εκπροσωπούσα και κατά τους ιστορικούς ακόμη χρόνους την Πελασγικήν Ελλάδα των Πρωτοελλήνων 784
Εις την Αρκαδίαν άλλως τε εκτίσθη η πρώτη πόλις, την οποίαν είδε το φως του ηλίου και ήτις εχρησίμευσεν ως υπόδειγμα κατασκευής πόλεων, η Λυκόσουρα 785
Την Λυκόσουραν έκτισεν ο υιός του Πελασγού Λυκάων εις το όρος Λύκαιον, ώνόμασε δε ούτος και τον Δία Λυκαίον και αγώνα έθηκε τα Λύκαια. Η Λυκόσουρα είνε η πρεσβυτάτη πόλις, ην πρώτην είδεν ο ήλιος.
Κατά δε την φερομένην εις τους Αρκάδας παράδοσιν εις την Λυκόσουραν κατέφυγε καταπεπονημένη υπό του γήρατος η ιερά έλαφος της Δεσποίνης, θυγατρός του Ποσειδώνος και της Δήμητρας 786
Τούτο δε ενισχύει σημαντικά την υπό του αρχαιολογικού κόσμου εκφρασθείσαν δοξασίαν, ότι οι Πελασγοί από την νεολιθικήν ακόμη εποχήν διεκρίθησαν εις την τειχοποιίαν και την οικοδομικήν τέχνην.
Υπάρχει δε και άλλος Αρκάς Πελασγός, όστις έκτισε την εν Αρκαδία πόλιν Παρρασίαν, διδάξας τους Αρκάδας την κατασκευήν οικιών και εισαγαγών εις αυτούς τον πολιτισμόν.
Άλλος Πελασγός μνημονεύεται ο ιδρυτής του εν Θεσσαλία Πελασγικού Άργους, υιός μεν του Ποσειδώνος και της Λαρίσης, πάππος δε του Θεσσαλού.
Κατά τον Στράβωνα υπήρχε περί την αρχαιοτάτην της Θεσσαλίας πόλιν Λάρισαν πόλις ονομαζόμενη Πελασγικόν Άργος, η οποία ειχεν εκλείψει κατά την εποχήν του 787
Πολλαι εν γένει πόλεις Πελασγικαί φέρουν το όνομα Άργος. Η λέξις φαίνεται, ότι είνε Πελασγική, συγγενής με την Ελληνικην αγρός (πεδιάς), με την Σανσκρ. (πεδιάς), εσήμαινε δε πεδιάδα, προ πάντων παραθαλασσίαν.
Έκτός τούτων έχομεν την πολύτιμον μαρτυρίαν του Ευσταθίου ότι και εις την Ελληνικήν γλώσσαν άργος εσήμαινε πεδίον. «Οι νεώτεροι και μάλιστα Μακεδόνες και Θεσσαλοί άργος το πεδίον φασί» 788
Τοιουτοτρόπως η Πελασγική αυτή λέξις φανερώνει και γλωσσικήν συγγένειαν των Πελασγών και Ελλήνων.
Επίσης ο Ζευς των Αρκάδων (Πελασγών) εκαλείτο Λυκαίος, δηλαδή Φωτεινός (λύκη=φώς. Πρβλ. και το Λατιν. lux).
Γενικώς δε ο Ζευς ελατρεύετο υπό των Πελασγών, Θρακών και Ελλήνων από των αρχαιοτάτων χρόνων ως κοινός θεός.
Αλλ' η συγγένεια των Αρκάδων Πελασγών με τους κεντρικούς Πελασγούς φαίνεται και από την ομωνυμίαν ταύτην.
Τμάριον' όρος Αρκαδίας.
Τμάριος' Ζευς εν Δωδώνη.
Τόμαρος' το εν Δωδώνη όρος. Και προφήτης και ιερεύς και θύτης .
Μοίρα των Πελασγών της Θεσσαλίας εις παναρχαίαν εποχήν έκβιασθείσα μετενάστευσεν εις την παραλίαν της Τροίας και έκτισεν εις την Τρωικήν χωράν την πόλιν Λάρισαν. Οι κάτοικοι της Πελασγικής ταύτης πόλεως ήλθον ως σύμμαχοι των Τρώων, ενώ οιΠελασγοί της Θεσσαλίας, έγιναν σύμμαχοι των Αχαιών.
Νυν δ' αυ τους, όσοι το Πελασγικόν Άργος έναιον ...
Ιππόθοος δ' άγε φύλα Πελασγών εγχεσιμώρων
των, οι Λάρισαν εριβώλακα ναιετάεσκον.
Των ήρχ' Ιππόθοός τε Πύλαίος τ' όζος Άρηος,
υίε δύω Λήθοιο Πελασγού Τευταμίδαο . . .
Προς μεν αλός . . . δίοι Πελασγοί.
Κατά τον Στράβωνα εις την παραλίαν της Μ. Ασίας υπήρχον κατά τον Τρωικόν πόλεμον τρεις Πελασγικοί πόλεις Λάρισαι.
Κατά δε τον Ηρόδοτον νοτιώτερον του Ιλίου παρά το Αδραμύττειον υπήρχεν η Πελασγική πόλις Άντανδρος 789
Και η Κύζικος ως οικήτορας είχε Πελασγούς, διότι ο Κύζικος, υιός του Απόλλωνος, βασιλεύς των εν Θεσσαλία Πελασγών, εκδιωχθείς υπό Αιολέων έκτισε με τους υπηκόους του Πελασγούς εις την χερσόνησον της Ασίας πόλιν, εις την οποίαν έδωκε το όνομά του 790 .
Λάρισα, κατά πάσαν πιθανότητα εσήμαινεν ύψωμα οχυρόν, φρούριον. Εις τους Αργείους η ακρόπολις των εκαλείτο Λάρισα 791
Λάρισαι, δηλαδή οχυραί πόλεις, υπήρχον δύο εις την Θεσσαλίαν, εις την Κρήτην, Αργολίδα, Ηλείαν, Μ. Ασίαν πέντε, Αττικήν, Μυτιλήνην αι Λαρισαίοι πέτραι, πλησίον δε του Αίμου μικρά κώμη Λάρισα 792
Μεταξύ των Πελασγών της Μ. Ασίας συγκαταριθμούντο και οι Καύκωνες, κατοικούντες την από των Μαριανδυνών μέχρι του Παρθενίου ποταμού παραλίαν, τους οποίους άλλοι μεν εθεώρουν ως Μακεδόνας, άλλοι δε ως Πελασγούς. Οι Καύκωνες έλαβον μέρος είς τον Τρωικόν πόλεμον ως σύμμαχοι των Τρωών, άγνωστον πόθεν ορμηθέντες. Κατά τον Στράβωνα οι Καύκωνες, ως και οι Λέλεγες, ήσαν Πελασγοί. Επί της εποχής του δε είχον εκλείψει 793
Αλλά και οι Δολίονες εθεωρούντο Πελασγοί.
Αλλά και πολύ νοτιώτερον, εις την χώραν των Κάρων, ο Στράβων λέγει, ότι οι Κάρες αποικισθέντες από τας νήσους εις την μικρασιατικην εκείνην παραλίαν και ηπειρώται γενόμενοι κατέλαβαν την μεσόγειον χωράν αφαιρέσαντες αυτήν από τους προκατόχους, των οποίων οι περισσότεροι ήσαν Λέλεγες και Πελασγοί.
Το ιερόν της Δωδώνης ήτο εξ αρχής Πελασγικόν. Το εν Θεσσαλία Πελασγικόν μαντείον ήτο, ως είνε πιθανόν, αρχαιότερον του εν Δωδώνη Πελασγικού επίσης μαντείου, το οποίον ιδρύθη, όταν μετενάστευσαν εκεί οι Πελασγοί 794
Κατά τον Παυσανίαν οι Αρκάδες λέγουν, ότι πρώτος εις την Αρκαδίαν υπήρξεν ο Πελασγός. Συμπεραίνεται όμως από τους λόγους τούτους, ότι μαζί με τον Πελασγόν υπήρχον και άλλοι άνθρωποι, διότι, εάν ήτο μόνος, τότε ποίων ανθρώπων υπήρξε βασιλεύς ο Πελασγός ;
Άλλα βεβαίως ο Πελασγός υπερείχε τους άλλους κατά την δύναμιν, το κάλλος και την φρόνησιν και δια τούτο εξελέγη βασιλεύς υπ' αυτών. Ο δε Άσιος έχει ποιήσει δια τον Πελασγον το έξης.
Τον ισόθεον Πελασγόν εις τα υψικόρυφα όρη
εγέννησεν η μαύρη γη, δια να υπάρξη το ανθρώπινον γένος.
Ο Πελασγός δηλαδή ήτο πράγματι γηγενής Αρκάς, δια τούτο δε οι Αρκάδες εκαυχώντο, ότι από όλους τους Έλληνας μόνον αυτοί ήσαν γηγενείς.
Ο Πελασγός βασιλεύσας εις την Αρκαδίαν επενόησε πρώτος αυτός να κατασκευάζουν οι άνθρωποι καλύβας, ώστε να μη τρέμουν εις το ψύχος και να μη βρέχωνται ούτε από την ζέστην να ταλαιπωρούνται, αυτός δε επίσης εφεύρε τους χιτώνας από δέρματα χοίρων, τους οποίους και αργότερον εις πολύ μεταγενεστέραν εποχήν μετεχειρίζοντο οι άποροι εις την Εύβοιαν και Φωκίδα. Ο Πελασγός μάλιστα εμπόδισε τους ανθρώπους εις την Αρκαδίαν από το να τρέφωνται με χλωρά φύλλα, χόρτα και ρίζας καλάς ή φαρμακεράς, εφεύρε δε ως τροφήν αυτών τα βαλάνια. Και από την εποχήν των Πελασγών παρέμεινεν η δίαιτα αυτή εις τοιούτον βαθμόν, ώστε και η Πυθία, όταν απηγόρευσε τους Λακεδαιμονίους να εγγίσουν την γην των Αρκάδων, είπε τους έξης λόγους.
Πολλοί εν Αρκαδία βαλανηφάγοι άνδρες έασιν,
οι σ' αποκωλύσουσιν' εγώ δε τοι ούτι μεγαίρω 795.
Όταν δε εβασίλευσεν εις την Αρκαδίαν ο Πελασγός, τότε λέγουν ότι και η χώρα αυτή ωνομάσθη Πελασγία.
Εν γένει δε εκατοικούσαν την Πελοπόννησον Αρκάδες μεν αυτόχθονες, Αχαιοί δε επήλυδες. Οι Αρκάδες ευθύς εξ αρχής και ανέκαθεν είχον κατοικήσει την Αρκαδίαν και κατείχον την χώραν των, τα δε λοιπά έθνη της Πελοποννήσου ήσαν επήλυδες. Και οι Δρύοπες δε ήλθον εις την Πελοπόννησον από τον Παρνασσόν 796
Οι Αρκάδες, ως είπομεν, εκαυχώντο επι αυτοχθονία·
Άλλα και άλλοι εκ των Ελλήνων, προ πάντων δε οι Αθηναίοι, υπερηφανεύοντο και εκαυχώντο θεωρούντες εαυτούς αυτόχθονας. Το τοιούτο δε εθεωρείτο τίτλος τιμής και τρόπον τινά απόδειξις, ότι δεν ήσαν βάρβαροι, καθώς εθεωρούντο πάντες οι επήλυδες.
Εις το ζήτημα τούτο χαρακτηριστικώτατοι είνε οι λόγοι του Ισοκράτους.
«Ομολογείται, ότι η πόλις ημών είνε αρχαιότατη. Κατοικούμεν δε αυτήν ουχί αποδιώξαντες άλλους ή ερήμην καταλαβόντες αυτήν ουδέ συναθροισδέντες μιγάδες εκ πολλών εθνών, αλλά διατελούμεν έχοντες αυτήν καθ' όλον τον χρόνον όντες αυτόχθονες. Είνε δε τοιουτοτρόπως οι Αθηναίοι ούτε μιγάδες ούτε επήλυδες, αλλά μόνιμοι κάτοικοι και αυτόχθονες από τους Έλληνας» 797
Οι Πελασγοί υπήρξαν όχι μόνον αρχαιότατον, αλλά και μέγα έθνος, το οποίον είνε αποδεδειγμένον εκ της όλης ιστορίας. Μενεκράτης ο Ελαΐτης κατά τον Στράβωνα εις την περί κτίσεων συγγραφήν του λέγει, ότι η παραλία, η οποία τώρα λέγεται Ιωνική, όλη από την Μυκάλην εκατοικείτο άλλοτε υπό Πελασγών, καθώς και αι πλησίον της παραλίας εκείνης κείμεναι νήσοι. Οι Λέσβιοι δε κατά τον ποιητήν είχον ταχθή υπό τον Πυλαίον τον άρχοντα των Πελασγών, καθώς και άπ' αυτόν το εις την νήσον αυτών όρος ωνομάσθη Πυλαίον. Και οι Χίοι δε λέγουν, ότι οικισταί αυτών ήσαν οι Πελασγοί οι εκ Θεσσαλίας. Ήτο δε πολύπλανον και ταχύ το Πελασγικόν έθνος προς μετοικεσίας, ηυξήθη δε επί πολύ, αλλά και αθρόαν έπαθεν έκλειψιν και προ πάντων, όταν μετά τον Τρωικόν πόλεμον διεπεραιώθησαν εις την Μικράν Ασίαν οι Αιολείς και οι Ίωνες, οπότε εξελληνίσθησαν οι Πελασγοί και κατά το πλείστον συνεχωνεύθησαν , μετ' αυτών.
Ότι οι Πελασγοί ήσαν μέγα έθνος, τούτο γενικώς ομολογείται από όλους τους ιστορικούς της αρχαιότητος. Ο Έφορος κατά τον Στράβωνα λέγει ότι επεκράτησεν η γνώμη, κατά την οποίαν οι Πελασγοί όντες Αρκάδες επροτίμησαν τον στρατιωτικόν βίον, προτρέποντες δε είς την ιδίαν αγωγήν πολλούς εκ των άλλων εθνών μετέδωκαν είς όλους το όνομα των και τοιουτοτρόπως απέκτησαν μεγάλην έκτασιν όχι μόνον εις τας Ελληνικάς χώρας, αλλά και εις τους άλλους, εις όσους ποτέ έτυχε να έλθουν. Διότι οι Πελασγοί ήλθον ως άποικοι και εις την Κρήτην ακόμη, όπως φαίνεται από τον Όμηρον, όστις λέγει, δια τον Οδυσσέα ομιλούντα δια την Πηνελόπην' «άλλη δε άλλων γλώσσα, ως Αχαιοί, Ετεόκρητες (γηγενείς Κρήτες) μεγαλόψυχοι, Κώδωνες, Δωριείς και δίοι Πελασγοί». 798
Κατά τον Όμηρον οι Πελασγοί ήσαν οι αρχικοί κάτοικοι της Κρήτης. Εκ δε των νεωτέρων ιστορικών ο Ερνέστος Κούρτιος παραδέχεται, ότι οι Πελασγοί ήσαν πραγματικώς αυτόχθονες ".
Διόδωρος ο Σικελιώτης, ως ιστοριογράφος έχων υπ όψιν του τας δοκιμωτέρας πηγάς, λέγει ότι πρώτοι είχον κατοικήσει την νήσον Κρήτην οι ονομασθέντες Ετεόκρητες (γνήσιοι γηγενείς, πραγματικοί Κρήτες), οι οποίοι θεωρούνται γηγενείς. Ύστερον δε από τούτους οι Πελασγοί είχον κατοικήσει ένα μέρος της νήσου 799
Εκτός τούτου κατά Στέφανον τον Βυζάντιον η εν Κρήτη πόλις Γόρτυς εκαλείτο και Λάρισα, δηλαδή με Πελασγικον όνομα ή μάλλον αμφότερα Πελασγικά.
Η δε Θεσσαλία, ως είπομεν, η κειμένη μεταξύ των εκβολών του Πηνειού, ελέγετο και Πελασγικον Άργος, διότι εις τα μέρη ταύτα εκυριάρχησαν οι Πελασγοί.
Ο Όμηρος ονομάζει τον Δωδωναίον Δία Πελασγικόν. «Ζευ βασιλεύ, Δωδωναίε, Πελασγικέ».
Πολλοί δε από τους αρχαίους είπον, ότι και τα Ηπειρωτικά έθνη είνε Πελασγικά, διότι και εις τα μέρη αυτά εκυριάρχησαν οι Πελασγοί. Ωνόμασαν δε Πελασγούς και πολλούς εκ των ηρώων, οι οποίοι πολλά εκ των εθνών έκαμον επώνυμά των, αφού και την Λέσβον ακόμη ωνόμασαν Πελασγίαν.
Κατά τον Έφορον ο Ησίοδος με την φράσιν «υιοί του ισοθέου Λυκάονος, τον οποίον ποτε εγέννησεν ο Πελασγός», λέγει, ότι το Πελασγικον έθνος εκυριάρχησεν εις την Αρκαδίαν.
Ο δε Αισχύλος εις τας τραγωδίας του Ικέτιδεςκαι Δαναίδες λέγει, ότι το γένος των Πελασγών κατάγεται από το πλησίον των Μυκηνών Άργος. Ο Έφορος λέγει, ότι και η Πελοπόννησος ωνομάσθη Πελασγία.
Ο δε Ευριπίδης εις την τοαγωδίαν του Αρχέλαος λέγει, ότι ο Δαναός, ο πατήρ πεντήκοντα θυγατέρων, ελθών εις το Άργος αποίκησε την πόλιν του Ινάχου και τους κατοίκους αυτής, οι οποίοι προηγουμένως ωνομάζοντο Πελασγιώται, έθεσε νόμους εις την Ελλάδα να ονομάζωνται Δαναοί.
Ο δε Αντικλείδης σημειώνει, ότι οι Πελασγοι ήσαν κατά πρώτον εις την Λήμνον και Ίμβρον και ότι τινές εξ αυτών ανεχώρησαν μαζί με τους Τυρρηνούς του Άτυος εις την Ιταλίαν.
Και οι συγγράψαντες περί Αττικής ιστορούν δια τους Πελασγούς, ότι ούτοι ήλθον και εις τας Αθήνας και ότι, επειδή είχον βίον πλανητικόν και, ενέσκηπτον ως όρνεα εις όσους τόπους μετέβαινον, ωνομάσθησαν υπό των Αττικών Πελαργοί.
Ως λέγομεν και εις άλλο μέρος του βιβλίου τούτου, οι Πελασγοί με τους Θράκας εγκαταστάθησαν εις την Βοιωτίαν, όπου οι Πελασγοί επύργωσαν την πόλιν των Θηβών, διό η πόλις αυτή ωνομάζετο «Καλύδνου τύρσις».
«Καλύδνου τύρσιν. Τύρσις το τείχος, διότι πρώτοι οι Τυρσηνοί (Πελασγοί) ήοχισαν να τοιχοποιούν. Καλύδνου τύρσιν δε λέγει τας Θήβας. Διότι κάποιος Κάλυδνος εβασίλευσεν εις τας Θήβας, μετά τούτον δε ο Ώγυγος. Ούτος δε ο Κάλυδνος λέγεται ότι επύργωσε τάς Θήβας» 800
Οι Αθηναίοι εις τους εκ Βοιωτίας κατελθόντας Πελασγούς παρεχώρησαν τας πετρώδεις υπώρειας του Υμηττού, τας οποίας οι Πελασγοί με την επιδεξιότητα των είς την γεωργίαν και με την φιλοπονίαν των κατέστησαν γονίμους. Οι Αθηναίοι όμως κατόπιν φθονούντες την πρόοδόν των και φοβούμενοι αυτούς τους απεδίωξαν, οι περισσότεροι δε εξ' αυτών κατέλαβον την νήσον Λήμνον, όπου έκτοτε εκατοίκησαν 801
Λέγεται δε και την Λήμνον Πελασγοί ποτέ οικησαι, οι εκ της Αττικής υπό των Αθηναίων εξελαθέντες ως άδικοι και άρπαγες.
Τον εκ της Αττικής διωγμόν των Πελασγών μνημονεύει και Εκαταίος ο Μιλήσιος, το οποίον ενέχει πολλήν σημασίαν, διότι δεικνύει τον, πολιτισμόν και την φιλεργίαν των Πελασγών, πιστοποιούνται δε αυτά σήμερον από σωζόμενα μνημεία και αρχαιολογικά τεκμήρια. Η παρά τον Υμηττόν διαμονή των Πελασγών και η εις την γεωργίαν επίδοσις είνε μία επί πλέον απόδειξις ότι, εάν μάλιστα συνδυάσωμεν την παράδοσιν, ότι τα τείχη της Ακροπόλεως των Αθηνών τα έκτισαν Πελασγοί, δεν ήσαν βάρβαροι, αλλά λαός πολιτισμένος,διότι η γεωργία, η οικοδομική και η τειχοποιία, εις την οποίαν πρό πάντων διεκρίνοντο, είνε ασχολίαι λαού εξημερωμένου και όχι βαρβάρου. Και ο ρήτορ Αριστείδης ομιλεί δια την εις τον Υμηττόν εγκατάστασιν των Πελασγών, παραδέχεται μάλιστα ότι οι Πελασγοί και οι Δρύοπες είνε γένη των Ελλήνων.
«Εστί δε ά και παντάπασιν εκκεχωρηκότα νυν γένη των Ελλήνων καταφεύγοντα εις αυτήν ανέλαβεν η πόλις των Αθηνών, ώσπερ Δρύοπας και Πελασγούς" ων έτι και τα σημεία της σωτηρίας λείπεται. Αι γαρ απ' αυτών επωνυμίαι συμβολον της οικήσεως ούσαι αυτών άμα και δια της πόλεως αύθις κομιείσθαι τα εαυτών»802
Οι Βοιωτοί εκδιωχθέντες εις την Θεσσαλίαν υπό των Θρακών και των Πελασγών επέστρεψαν εις την πατρίδα των, όταν οι παίδες του Ορέστου παρεσκεύασαν εις την Αυλίδα τον Αιολικόν στόλον, δια να αποπλεύση εις τα παράλια της Μικράς Ασίας. Και με την βοήθειαν των Ορχομενίων (οι οποίοι από τον Όμηρον καλούνται Μινύαι) έδιωξαν τους μεν Θράκας εις τον Παρνασσόν, τους δε Πελασγούς εις τας Αθήνας, από τούτους δε ωνομάσθη ένα μέρος των Αθηνών Πελασγικόν. Είχον δε κατοικήσει οι Πελασγοί εις τάς υπώρειας του Υμηττού 803
Όσον αφορά δε την μετονομασίαν των Πελασγών εις Πελαργούς, σημειώνομεν ότι πράγματι ο Αριστοφάνης εις την κωμωδίαν του Όρνιθες μετέπλασε κωμικώς τους Πελασγούς εις Πελαργούς, πολλοί δε εκ των μεταγενεστέρων του, μεταξύ των οποίων και ο Στράβων, εξέλαβον τούτο ως μεταλλαγήν του αρχικού των ονόματος.
«Και εις τας Αθήνας φαίνεται το των Πελασγών έθνος επιδημήσαν και διότι υπό των Αττικών Πελαργοί προσηγορεύβησαν δια την πλάνην.
Οι Πελασγοί θεωρούνται, ότι είνε αρχαιότατοι εκ των δυναστευσάντων εις την Ελλάδα. Δια τούτο ο Όμηρος λέγει «Ζεύ βασιλεύ, Δωδωναίε, Πελασγικέ» και ο Ησίοδος ότι «η Δωδώνη ήτο έδρα των Πελασγών».
Εκαταίος ο Μιλήσιος λέγει περί της Πελοποννήσου, ότι προ των Ελλήνων είχον κατοικήσει αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε και ολόκληρος η Ελλάς υπήρξε κατά τον παλαιόν καιρόν κατοικία βαρβάρων και απ' αυτους χρονολογούνται διάφορα γεγονότα, ότι δηλαδή ο Πέλοψ μεν ωδήγησεν από την Φρυγίαν λαόν εις την εξ αυτού ονομασθείσαν Πελοπόννησον, ο δε Δαναός εξ Αιγύπτου, οι δε Δρύοπες, οι Καύκωνες, οι Πελασγοί, οι Λέλεγες και άλλα τοιαύτα έθνη διεμοιράσθησαν τα εντός και έκτος του ισθμού της Κορίνθου.
Και οι Ετεόκρητες εθεωρούντο Πελασγοί, οι δε εις τα δυτικά της Κρήτης Κύδωνες ως Κάρες ή Φρυγικής καταγωγής.
Πράγματι δε εκτός των Πελασγών σύγχρονοι αυτών κατά την παναρχαίαν εποχήν υπήρχον εις την Ελλάδα οι Εκτήνες εις Βοιωτίαν, οι Άονες ελθόντες από το Σούνιον και οι Τέμμικες είς την Βοιωτίαν και Αττικήν, οι Ύαντες εις την Βοιωτίαν, Φωκίδα και Λοκρίδα. Οι Κάρες και οι Λέλεγες είς τάς νήσους - καί διάφορα μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδος και εις την Ιωνίαν, οι Κουρήτες εις την Αιτωλοακαρνανίαν και Κρήτην, οι Καύκωνες εις την δυτικήν Πελοπόννησον, οι Δρύοπες μεταξύ Οίτης και Παρνασσού, οι Λαπίθαι, οίτινες επολέμησαν προς τους Δωριείς «περί όρων γης», τους δε Δωριείς εβοήθησε τότε ο Ηρακλής, οι Ετεόκρητες και Κύδωνες μετά Πελασγών εις την Κρήτην, οι δε Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφίλοχοι και Αθαμάνες, Ηπειρωτικά έθνη, εις τα βόρεια της Ακαρνανίας και Αιτωλίας.804
Επίσης ο Κάδμος με τους οπαδούς του Φοίνικας, τέλος οι Θράκες και οι Φρύγες, οι ιδρυταί της λατρείας των Μουσών και του Διονύσου.
***
Αλλά ποίαν γλώσσαν ωμιλούσαν οι Πελασγοί;
Δεν ειμπορώ, λέγει ο Ηρόδοτος, να το ειπώ με θετικότητα ποίαν γλώσσαν ωμιλούσαν οι Πελασγοί. Αλλ' εάν ειμπορή τις να συμπεράνη εκ των ακόμη σωζομένων Πελασγών, οι οποίοι κατοικούν άνωθεν της πόλεως των Τυρρηνών Κρηστώνος (οι οποίοι ήσαν ποτέ γείτονες των σήμερον ονομαζόμενων Δωριέων και κατοικούσαν τότε την καλουμένην Θεσσαλιώτιδα), προς τούτοις δε εκ των Πελασγών, οίτινες έκτισαν εις τον Ελλήσποντον την Πλακίαν και τον Σκυλάκην και ακολούθως έγιναν συγκάτοικοι των Αθηναίων, τέλος εάν κρίνη τις εκ τίνων άλλων μικρών πόλεων, αίτινες Πελασγικαί ούσαι μετέβαλαν όνομα· άν, λέγω, εξ όλων τούτων δύναται τις να εξαγάγη συμπέρασμα, οι Πελασγοί θα ωμιλούσαν βάρβαρον γλώσσαν (δηλαδη μη Ελληνικήν). Εάν όμως όλοι οι Πελασγοί είχον την γλώσσαν ταύτην, η Αττική φυλή, ήτις ήτο Πελασγική μεταβληθείσα είς Ελληνικήν, θα έμαθε την Ελληνικήν γλώσσαν.
Η δε Ελληνική φυλή, ως νομίζω, είχεν ανέκαθεν την γλώσσαν, την οποίαν μεταχειρίζεται. Αφού απεσχίσθη από τους Πελασγούς, αδύνατος ακόμη, καθ' ο πολυ μικρά κατ' αρχάς, ηύξησεν εις τρόπον, ώστε να σχηματίση πολλά έθνη, προ πάντων αφού ηνώθησαν με αυτήν και άλλοι βάρβαροι. Εκτός τούτου εγώ νομίζω, ότι η Πελασγική φυλή καθό βάρβαρος δεν έλαβε καμμίαν αύξησιν 805
Και ταύτα μεν ιστορεί ο εξ Αλικαρνασσού ιστορικός. Είνε όμως βέβαιον, ότι όχι μόνον ο Ηρόδοτος, αλλ' ουδείς των αρχαίων ιστορικών απολύτως ήτο εις θέσιν να κάμη μελετάς εθνολογικάς και να εξαγάγη ασφαλή επί τούτων συμπεράσματα, διότι αγνοούντες την συγκριτικήν γλωσσολογίαν δεν ειμπορούσαν να κρίνουν περί ομογένειας και ομοφυλίας και να εκφέρουν γνώμην περί της καταγωγής των κατοίκων της Προελληνικής
ή Πελασγικής Ελλάδος.
Αφ' ετέρου, επειδή ουδέν σχεδόν λείψανον της Πελασγικης γλώσσης διεσώθη μέχρις ημών, πάσα επι του ζητήματος τούτου συζήτησις είνε ματαιοπονία άσκοπος, μέχρις ότου αποδειχθεί δι' αρχαιολογικών τεκμηρίων και ενδείξεων ο κύριος χαρακτήρ και η φύσις της Πελασγικής γλώσσης.
Τό μόνον γλωσσικόν τεκμήριον, αι δι' Ελληνικών γραμμάτων δύο επιγραφαί, αι ευρεθείσαι κατά το 1885 εις το χωρίον της Λήμνου Καμίνια, δεν κατωρθώθη ακόμη να ερμηνευθή υπό των ειδικών γλωσσολόγων. Η επιγραφή αυτή θεωρείται ως μία, διότι είνε γραμμένη επι ενός μαρμάρου, ονομάζεται δε Προελληνική η υπ' άλλων Τυρρηνική. Η γλώσσα της επιγραφής ταύτης εθεωρήθη ως Ετρουσκική, υπ' άλλων Καρική, υπ' άλλων Φρυγική και Θρακική. Πιθανωτέρα γλώσσα αυτής εθεωρήθη, ότι είνε η Πελασγική.
Η επιγραφή είνε του έκτου αιώνος '.
Έχουν δε αι επι του ιδίου μαρμάρου επιγραφαί ως εξής.
Α
Ηολαιεζ : ναφοθ ζιαζι
εFισθο : ζεροναιθ
ζιFαι
σιαλχFειζ : αFιζ
μαρασμ : αF(y) ...
Fαμαλασιάλ : ζεροναι μοριναιλ
Β
Ηολαιεζι : φοκιασιαλε : ζεροναιθ :. εFισθο : το Fερομα
ρομ : Hαραλιο : ζιΦαι: επτεζιο : αραι : τιζ : φοκε(α)σ
ζιΕαι : αFιζ : σιαλχFιζ : μαρασμ: αFιζ : αομαι.
Η επιγραφή αυτή μένει μέχρι της σήμερον άνευ ερμηνείας, θεωρείται
όμως μάλλον Πελασγική.
Εκ των Ετρουσκολόγων εξήγησαν αυτήν ο Pauli, o δε Deecke μετέφρασεν αυτήν ως Eτρουσκικήν.
O Pauli εξηγεί.
Α.—Oλαίου τάφος άρχοντος. ετάφη εν ηλικία πεντήκοντα ετών και, ενός έτους· απέκρυψε και ενεταφίασε" κτήμα του τάφου εστίν.
Β—Ολαίου Φωκαίου ετάφη....; εν τη ακμή ήτο της ηλικίας, ευγενής ήτο το γένος της πόλεως Φώκαιας εν ηλικία ετών πεντήκοντα και ενός έτους οικήσεως.
Ο δε Deeche εξηγεί.
Α—Ολαίος Σκιαντίου εγγονός κεκαλυμμένος εν ταύτη τη σορού. Χοίρους πρόβατα ταύρους προσήνεγκε. Σκιάντιος υιός εν τη σορώ οίνον άκρατον έθηκεν χθονίω (Ερκείω) Διί.
Β -Υπέρ Ολαίου υιού εν ταύτη τη σορώ τεθαμμένου διπλήν θυσίαν σπλαχνοσκόπω Διί θουρίω (ορμητικώ) Άρη τίθησι Φώκιος Διί πρόβατα (όFις) και χοίρους (σιάλους) ταύρους τε αλαλάζοντι Άρη.
Ηδύνατο τις να υπόθεση μίαν Θρακικήν διάλεκτον. Η υπόθεσις αυτή υποβάλλεται προ πάντων εκ της γειτνιάσεως της χώρας, αλλά γνωρίζομεν την Θρακικήν γλώσσαν μόνον από έγγραφα σπάνια και πολύ αμφίβολα, ώστε αδυνατούμεν να δοκιμάσωμεν μίαν σύγκρισιν.
Ο Breal σημειώνει προς υποστήριξιν της υποθέσεως αυτής δύο ονόματα κύρια, τα οποία διαβλέπομεν εις τα κείμενα μας : Σιαλέται, όνομα λάου Θρακικού (Δίων. Κασσ. LIV, 34), και Ζηράνιοι, αναφερόμενον υπό του Θεοπόμπου (ως Στεφ. Βυζάντιος εν λέξει) 2.
***
Ούχ ήττον δεν είνε απίθανον, ότι αι αρχαιότατοι Ελληνικαί φυλαί κατά την πρωτόγονον μορφήν των ήσαν όχι μόνον ομόγλωσσοι, αλλά και ομόφυλοι των Πελασγών.ΕΙς την Αίολικήν διάλεκτον, η οποία ως αρχαιότερα και πρεσβυτέρα των άλλων διέσωσε τους περισσοτέρους και γνησιωτέ ρους τύπους της Ελληνικής γλώσσης, ως και εις την εξ αυτής απορρεύσασαν Δωρικήν διάλεκτον, δέον να αναζητηθούν οι αρχικοί πηρήνες και αι βάσεις
της προελληνικής ή Πελασγικής γλώσσης. Και επί του ζητήματος τούτου τί μας επιφυλάσσει η αρχαιολογική σκαπάνη, είνε επί του παρόντος άγνωστον.
Καθώς δε περί των προϊστορικών Θρακών, ως είπομεν, οι πλείστοι σήμερον φρονούν ότι δεν ανήκουν εις την Ινδογερμανικην ή Αρίαν ομοφυλίαν, αλλ' είνε Χετιττικής ή Τουρανικής καταγωγής, τοιουτοτρόπως και περί των Πελασγών μετά μεγαλειτέρας μάλιστα εμφάσεως αποφαίνονται ότι ήσαν Τουράνιοι.
Αλλά τότε πώς πρέπει να εξηγηθή ότι οι Αρκάδες δεν εθεωρήθησαν ποτέ από τους Έλληνας ιστορικούς ότι είχον ποτέ φυλετικήν διαφοράν και ούτε έγινε ποτέ διάκρισις των Αρκάδων από τους λοιπους Έλληνας;
Και τούτο, αφού είνε ιστορικώς εξηκριβωμένον, ότι η Αρκαδία, η οποία ανέκαθεν κατοικήθηκε υπό Πελασγών (αυτοχθόνων, γηγενών), ουδέποτε κατελήφθη υπό των Ελλήνων και διετέλεσε πάντοτε εν απομονώσει.
Και είνε μεν αληθές, ότι κατά τους ιστορικούς χρόνους οι Πελασγοί είχαν αφομοιωθή προς τα Ελληνικά φύλα, αλλά και εξαιρετικού σεβασμού ετύγχαναν εκ μέρους αυτών θεωρούμενοι τρόπον τινά προνομιούχος φυλή ως μεσολαβούσα προς τον κατ' εξοχήν ένα θεόν —τον Πελασγικόν Δία—δια των εν Θεσσαλία και Δωδώνη της Ηπείρου μαντείων και δια της προς αυτόν - λατρείας. Ο δε Όμηρος και ο Ησίοδος, οι κατά την μαρτυρίαν του Ηροδότου γράψαντες την θεογονίαν των Ελλήνων, οι δόντες εις τους θεούς ονόματα και διανείμαντες εις αυτούς τιμάς και τέχνας, με εξαιρετικόν σεβασμόν ομιλούν περί των Πελασγών.
Ο δε Όμηρος αποκαλεί αυτους «δίους».
Ο δε Ηρόδοτος μαρτυρεί ότι οι Αθηναίοι παρέλαβαν την λατρείαν του Διονύσου από τους Πελασγούς της Σαμοθράκης, μεταναστεύσαντας εις την Αττικήν. Εκτός τούτου και η λατρεία των θεών οφείλεται εις την ευσέβειαν των Πελασγών, οι οποίοι ευχόμενοι προσέφεραν εις τους θεους παντός είδους προσφοράς, χωρίς να δίδουν εις αυτούς ούτε όνομα ιδιαίτερον ούτε επώνυμον. Τους ωνόμαζον δε θεους δια μόνον τον λόγον, ότι τακτοποιήσαντες το σύμπαν εκυβέρνων αυτό. Περί δε των ονομάτων των θεών ηοώτησαν το μαντείον της Δωδώνης, εκείνο το οποίον οι Έλληνες ε θεωρούν ως αρχαιότατον και μόνον κατά την εποχην εκείνην.
Όταν λοιπόν οι Πελασγοί ηρώτησαν, αν έπρεπε να λάβουν ονόματα ερχόμενα από βαρβάρους, το μαντείον απεκρίθη, να λάβουν. Από τότε δε οι Πελασγοί εθυσίαζον μεταχειριζόμενοι τα ονόματα ταύτα των θεών, τα οποία επί τέλους παρέλαβαν οι Έλληνες απ' αυτούς .806
Ο πνευματικός βίος των Πελασγικών λαών είνε κατ' ουσίαν και δυνάμει ο αυτός προς τον Ελληνικόν διαφέρων τούτου κατά χρόνον και ενέργειαν, διότι εκπροσωπεί την νεανικήν, εν μέρει δε και την εφηβικήν τούτου ηλικίαν. Η περί του θεού ιδέα παρά τοις Πελασγοίς έστηρίζετο επί της ιδίας, αλλά μικροτέρας ενεργείας, της του πνεύματος και ελευθερίας της διανοίας. Η θρησκεία και εις αυτούς, όπως και εις τους Έλληνας, είνε ποίησις, καθώς η λατρεία του θείου είνε ποιητική εν ύμνοις και με δεήσεις και ικεσίας προς τον θείον τελούμενη. Είνε δεισιδαίμονες οι Πελασγοί, καθώς και οι απόγονοι αυτών Έλληνες, αλλ' άνευ δουλείας πνευματικής. Τα χρηστήρια εις αυτούς είνε τόσον λαϊκά και δημοτικά, όσον σχεδόν και εις τους Έλληνας των ιστορικών χρόνων. Και εις αυτούς υπάρχουν προφήται και προφήτιδες, καθώς και εις τους "Ελληνας» 807 .
Ό Μaury εις την ιστορίαν των θρηκευμάτων της αρχαίας Ελλάδος μας δίδει σαφή εικόνα της θρησκείας των Πελασγών κατά την μυθολογικην εποχήν. «Το πνεύμα, λέγει, της Αρίας φυλής είνε κατ' εξοχήν μυθολογικόν. Ενώ οι Σημίται παρουσιάζουν τας σκέψεις και τα αισθήματα των υπό την άφωνον μορφήν της γενεαλογίας των προγόνων των, οι Άριοι τα εκφράζουν υπό την μορφήν μύθων. Τοιουτοτρόπως, γράφει ο Εckstein, ο μύθος των μεν γίνεται ή ιστορία των άλλων. Ενώ η σκέψις των Σημιτών υπαγορεύεται υπό μιας αρχής, στηρίζεται δε επί του πνεύματος της παραδόσεως, η των Αρίων εκτυλίσσεται υπό την έννοιαν της τέχνης και της ποιήσεως. Οι χαρακτήρες ούτοι διευκρινίζονται εις τας πεποιθήσεις των Πελασγών. Ο ανώτατος θεός των είνε θεός Βεδικός. Το όνομα, όπερ φέρει, Ζευς πατήρ είνε Σανσκριτικόν επί κεφαλής του αρχαίου Ινδικού Πανθέου είνε ο Dyaushpitar».
Εις το όνομα Diaus Pitar(Ζευς πατήρ,) επιμένομεν, καθόσον ο Ζευς κατά τον Ησύχιον εκαλείτο και από τους Έλληνας Δευς και κατά τον Ηρωδιανόν Δις και Δαν. «Ότι δε ποικίλος είρηται υπό παλαιών ο Θεός ουκ αγνοώ. Και γαρ Δις και Ζην και Ζάν και Ζάς και Ζης παρά Φερεκύδει κατά κίνησιν ιδίαν και υπό των Βοιωτών και Δευς και Δαν» 808
Αι αρχαίαι μαρτυρίαι, εξακολουθεί ο Μaury, συμφωνούν εις το να μας παρουσιάσουν την λατρείαν του θεού τούτου ως ανερχομένην εις τρεις τόπους της Ελλάδος εις τας πλέον παρωχημένας εποχάς' εις την Δωδώνην, επι του Λυκαίου όρους εις την Αρκαδίαν (Λυκαίος Ζευς), επί της Δίκτης εις την Κρήτην. Είνε λοιπόν φυσικόν να παραδεχθώμεν, ότι η λατρεία του θεού εχρονολογείτο εις τους τόπους αυτούς από τους Πελασγούς, όπερ γνωρίζομεν άλλως τε κατά τρόπον θετικόν δια τον πρώτον. Ο Ζευς της Δωδώνης διετήρησε πάντοτε το επίθετόν του Ζευς Πελασγικός και εις τον Όμηρον βλέπομεν ήδη τον Αχιλλέα επικαλούμενον αυτόν ως ένα θεόν επίφοβον.
Ο ναός αφ' ετέρου της Δήμητρος εν θερμοπύλαις είχεν αρχήν Πελασγικήν και απέδιδαν την ίδρυσίν του εις τον Ακρίσιον (Καλλιμαχ. επιγραμ. 42, 2). ;
Οι Γεφύριοι, λαός Πελασγικής καταγωγής και προελεύσεως, διέδωκαν την λατρείαν της Δήμητρος Αχαΐας. Η Πελασγική αυτή καταγωγή της θεάς υπεμιμνήσκετο ομοίως δια του επωνύμου Πελασγίς, όπερ απεδίδετο ενίοτε εις αυτήν. Εις την Αρκαδίαν η λατρεία της είχε διατηρηθή με ένα χαρακτήρα καθαρώς Πελασγικόν. Είχεν επονομασθή Μέλαινα, επίθετον αρμόζον καθ' ολοκληρίαν εις την γήν (Γαία), της οποίας η προσωποποίησις δεικνύεται προφανώς εις τους μύθους, τους οποίους απήγγελλον υπέρ της θεάς ταύτης 809
Οι Πελασγοί της Πελοποννήσου δεν επεκαλούντο την βασίλισσαν του ουρανού υπό το όνομα της Διώνης, αλλ' υπό το της Ήρας, δηλαδή της κυρίας, της κυριάρχου.Η Ήρα αυτή, εξομοιωθείσα βραδύτερον με την Διώνην της Δωδώνης, κατέστη η μεγάλη θεά του Ελληνικού Πανθέου, αλλά διετήρησε το πλείστον των χαρακτηριστικών, άτινα είχε λάβει από τους πρώτους λάτρας της. Το επίθετον πελασγική υπενθύμιζε την καταγωγήν της και τη εδίδετο εις την Ιωλκόν της Θεσσαλίας, χώρας, από την οποίαν η λατρεία της μετεφέρθη εις την Πελοπόννησον 810
Η πελασγική Ήρα, προ πάντων η της Πελοποννήσου, είχε σημεία επαφής με την Δήμητρα, βασίλισσα του σύμπαντος, προϊστατο, καθώς η θεά της γης, εις την γονιμοποίησιν, την αναπαραγωγήν.
Η Ήρα είνε μία των μορφών μιας αρχαίας πελασγικής θεότητας.
Αι υπό χαρακτήρας της Ήρας και της Δήμητρος παρουσιαζόμενοι αναλογίαι εξηγούν διατί αι λατρείαί των ήσαν συνηνωμέναι εις πλείστα μέρη. Η Δημήτηρ είχεν ομοίως σχέσιν και αναλογίαν με την Διώνην της Δωδώνης. Είχεν, όπως ή θεά αυτή, ως σύμβολον την περιστεράν και ελάμβανε, καθώς και η σύζυγος του Διός, το όνομα της κατ' εξοχήν θεάς, Δηώ.
Το γήινον πυρ, ο Ήφαιστος, προσωποποιηθέν, παριστάνεται ως ο μέγας οργανωτής, ο μέγας τεχνίτης του σύμπαντος, ο δημιουργός. Η Λήμνος υπήρξεν η κυρία εστία του και εκείθεν μετεφέρθη εις τας Αθήνας. Απο την Λήμνον και την Σαμοθράκην, από τας πανάρχαιας δηλαδή και καθολικάς των Πελασγών ή μάλλον, όπερ είνε το ίδιον, των Θραχοπελασγών εστίας διέλαμψε και εις αλλάς τινάς νήσους, την Δηλον, Νάξον και Κρήτην 2.
Ο Ήφαιστος εινε η προσωποποίησις του κεραυνού, είνε ωσαύτως θεός δημιουργός, ο πάτρων και το πρωτότυπον των τεχνιτών. Τοιούτος είνε ο χαρακτήρ, τον οποίον διετήρησεν εις τα μυστήρια της Σαμοθράκης, των οποίων την καταγωγην ανήγον εις τους Πελασγούς.
Οι Πελασγοί και οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδος δεν είχον ιερά ούτε ναρούς ούτε μεγάλας οικοδομάς αφιερωμένας εις την λατρείαν. Ανέβαινον, εις μέρος υψηλόν και περιέβαλλον με ένα περίφραγμα το μέρος, όπον ήθελον νά παρουσιάσουν την οφειλήν των προς τους θεούς. Πολλάκις δε και εις τον ανοικτόν αέρα 1
Μέγα πνευματικόν κεφάλαιον παρέσχον οι Πελασγικοί λαοί εις τον Ελληνικον βίον δια της μουσικής αυτών. Ελέχθη, ότι οι πρώτοι και αρχαιότατοι μουσικοί κατά τας αρχαιοτάτας Ελληνικάς περί μουσικής παραδόσεις ήσαν Θράκες εκ της Ευρωπαϊκης Θράκης, αλλά και οι Φρύγες, δηλαδή Θράκες της Ασίας, απέκτησαν φήμην εις την μουσικήν δια των μυθευομένων Σειληνών, Ολύμπου, Μαρσύου. Ο δε Στράβων μαρτυρεί, ότι εκ των Φρυγών ή Θρακών τούτων, οίτινες, ήσαν ο ίδιος λαός, εισήχθη η μουσική μετά των ιερών τελετών και οργάνων εις την Ελλάδα.
«Πάσαι αι μεγάλαι αρχαιολογικαί ανακαλύψεις των καθ' ημάς χρόνων πολλάς και λαμπράς αληθώς σελίδας προσθέτουν εις την διαφώτισιν του βίου και του πολιτισμού του κόσμου εκείνου, τον όποιον κατά συνθήκην θεωρούμεν Πελασγικόν.
»Διά των ειρημένων σελίδων η Πελασγική περίοδος ηυρύνθη κατά χιλιετηρίδας ως προς τον χρόνον της γενέσεως και της αναπτύξεως αύτης, χωρίς μηδέν να μεταβληθη εις την αντίληψιν τιμών ως προς την εσωτερικήν σύνθεσιν και σύστασιν και ιδίως ως προς την ιδιότητα αυτής ως γνησίου πατρός του Ελληνικού βίου. Δια των ανακαλύψεων τούτων δεν μετεβλήθη σαν αι γνώσεις και αι ιδέαι ημών περί των αρχών του αρχαιοτάτου Ελληνικού βίου. Το σπουδαιότατον δε, όπερ επετεύχθη, είνε, ότι επληρώθησαν χάσματα τίνα και κενά εις την αντίληψιν του αρχαιοτάτου Ελληνικού κόσμου λίαν ευνόητα, αλλ' ουχί και λίαν εμβριθώς πρότερον μελετώμενα. Ο Ομηρικός ,κόσμος ασχέτως προς τας σημερινάς ανακαλύψεις είνε κόσμος ουχί εις την αρχήν της περιόδου αυτού εμφαινόμενος ουδέ εις την περίοδον της πρώτης αναπτύξεως μετρίου τινός βαθμού, αλλ' εμφανίζεται εις ημάς ως τελείως ανεπτυγμένος αυτός καθ' αυτόν. «Εις το Ομηρικόν" έπος, λέγει ο Ερνέστος Κούρτιος, εμφανίζεται εις ημάς κατά πρώτον ο Ελληνικός κόσμος. Άλλα δια τούτο δεν είνε ούτος κόσμος τις εις την αρχήν της γενέσεως του ευρισκόμενος και διατελών εις αόριστον τίνα ανάπτυξιν, αλλ' είνε κόσμος εντελώς κατηρτισμένος, ώριμος και αυτοτελής μετά στερεώς καθιερωμένων κανόνων του βίου. Βλέπων τις αυτόν νοεί, ότι άνθρωποι από αμνημονεύτων χρόνων έζησαν εν αυτό».
»Πράγματι αναγινώσκων τις τα Ομηρικά έπη εννοεί ότι ο κόσμος ο διαγραφόμενος εν αυτοίς, ο Ομηρικός κόσμος, είνε προϊόν ιστορικής αναπτύξεως και ενεργείας χιλιάδων ετών. Είνε δε ο Όμηρικός πολιτισμός εις τοιούτον βαθμόν τελειότητας εξιγμένος, ώστε μόνον δια της υποθέσεως τουλάχιστον χιλίων ετών προϋπάρξεως δύναται να έξηγηθή το ύψος της τοιαύτης αναπτύξεως αυτού. Οι από του τρίτου και δευτέρου π. Χ. αιώνος ελθόντες εις επαφήν προς τον πεπολιτισμένον Ελληνικόν κόσμον εν τη Ανατολή και τον Ρωμαϊκόν εν τη Δύσει βάρβαροι Κελτικοί και Γερμανικοί λαοί, καίπερ πλούσια αρχήθεν λαβόντες κεφάλαια πολιτισμού από τον Ρωμαϊκόν και τον Λατινικόν βίον και πολιτισμόν και υπό το φως αυτό της Χριστιανικής εκκλησίας περισσότερον από μίαν χιλιετηρίδα ζήσαντες, μετά μίαν και ημίσειαν χιλιετηρίδα διετέλουν εις βαθμόν μορφώσεως ηθικής και πνευματικής και εν γένει πολιτισμού πολύ κατωτέρου από εκείνον, τον οποίον ευρίσκομεν εις τον Ομηοικόν κόσμον.
»Και ο Πελασγικός κόσμος, ο εγκυμονών τον Όμηοικόν πολιτισμόν, πρέπει να υποτεθη αρξάμενος την πνευματικήν του μόρφωσιν δύο χιλιετη ρίδας προ του Ομηρικού έπους» 1.
«Γενικώτερον δε οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδος καλούνται από τους μεταγενεστέρους Πελασγοί. Από τους Πελασγούς τούτους απεσχίσθη, ως λέγεται, το Ελληνικόν έθνος ή κατ΄ αλλην έκφρασιν οι πρώην ονομαζόμενοι Πελασγοί ωνομάσθησαν βραδύτερον Δαναοί. Το βέβαιον είνε, ότι περί το χιλιοστόν έτος ο Δωδωναίος Ζευς ελέγετο ακόμη Πελασγικός, το δε εν Θεσσαλία Άργός ώνομάζετο ωσαύτως Πελασγικόν.
Το όνομα λοιπόν υπήρχε ποτέ εις την Ελλάδα και απεδίδετο εις έθνος ουχί αλλότριον του Ελληνικού, αφού συνηρμόζετο προς τον ύπατον τούτον θεόν, καθ' ους χρόνους πάντα τα ξενικά στοιχεία είχον ήδη εντελώς εξελληνίσθη. Ναι μεν οι Πελασγοί, ους εγνώρισεν ο πατήρ της ιστορίας περί την Προποντίδα και τον Θερμαϊκόν κόλπον, «έσαν βάρβαρον γλώσσαν ιέντες». Εκ τούτου όμως δεν έπεται απαραιτήτως, ότι ουδέποτε ελάλησαν γλώσσαν κοινήν προς τους Έλληνας.
Σύμπασα η ιστορία μαρτυρεί, ότι φύλα, μη παρακολουθήσαντα την πνευματικήν και κοινωνικην επίδοσιν των αρχήθεν ομογλώσσων ή και όλως δια μακρού χρόνου αποξενωθέντα προς τον βίον αυτών και την πολιτείαν, αποβαίνουν προς τους πάλαι ομοήθεις και ομογλωσσους αλλότρια και ακατάληπτα. Παράδειγμα τούτου εμφανέστατον είνε οι Αιτωλοί. Επί τωνΟμηρικών χρόνων οι Αιτωλοί αναφαίνονται Έλληνες, ουδενός άλλου των επί Τροίαν στρατευσάντων ήττονες, εν τη πέμπτη δε εκατονταετηρίδι ο Θουκυδίδης έλεγε περί του μεγίστου αυτών μέρους, ότι ήσαν «αγνωστό τατοι την γλώσσαν», δηλαδή εντελώς ακατάληπτοι.
Άρα το γεγονός, ότι η λαλιά των εν τη πέμπτη εκατονταετηρίδι σωζομένων Πελασγών επροξένησεν εις τον Ηρόδοτον την εντύπωσιν ξένης γλώσσης, δεν δύναται να ανατρέψη την ομόφωνον της αρχαίας Ελλάδος πεποίθησιν περί της αρχεγόνου οικειότητας των δύο εθνών, πεποίθησιν, ην είχεν ο Ηρόδοτος, όστις λέγων ότι το Ελληνικόν απεσχίσθη από του Πελασγικού ουδέν άλλο λέγει, ει μη ότι το Ελληνικόν απετέλει ανέκαθεν μοίραν του Πελασγικού, ωσαύτως δε και ο Θουκυδίδης, κατά τον οποίον το Πελασγικόν όνομα επεκράτησε ποτέ εις την Ελλάδα ως όνομα όχι άλλου τίνος έθνους, αλλ' αυτού δη του Ελληνικού»
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Συγχαρητήρια για την παράθεση στοιχείων!! 
Είναι φοβερό ότι ακαδημαϊκές μελέτες του "μεσοπολέμου" ασχολήθηκαν περισσότερο με την ελληνική γραμματεία και τις όποιες πληροφορίες μας δίνουν για αρχαιολογική επιβεβαίωση, παρά σύγχρονες ακαδημαϊκές μελέτες.
Στην ουσία του θέματος τώρα:
Ένα σημείο αναφοράς είναι η όποια γνώση μπορεί να μας προσφέρει η μελέτη της γλώσσας.
Κι εδώ έχουμε διάφορες γλωσσολογικές εκδοχές.
Αναφέρω στο παρακάτω απόσπασμα, συνοπτικά και απλά, μια από τις ισχυρότερες εκδοχές η οποία βρίσκεται σε αντίθεση με την παραπάνω γλωσσολογική εκδοχή.
Το απόσπασμα έχει ως εξής:
Για περισσότερα δες: Ν. Ελευθεριαδη, Πελασγοί, Εκδόσεις Κάκτος 1997 (Α' Έκδοση 1931)
Και το επιχείρημα του παραπάνω βιβλίου κινείται με πλήθος γλωσσολογικών στοιχείων, οικοδομώντας μια ισχυρή (γλωσσολογικά) εκδοχή, μιλώντας για μια ευρύτατη ομαδα αρχαίων λαών που ως κοιτίδα τους κάλυπταν τον ενιαίο χώρο της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου και του Αραβικό κόσμο και παρότι οι της ίδιας πολιτισμικής κοιτίδας ονομάστηκαν κατά καιρούς Πελασγοί/προ-Έλληνες, προ-σημίτες, μεσογειακή ομάδα, κλπ.
Το σίγουρο είναι ότι δεν συνδέονται με την "ινδο-ευρωπαϊκή" υπόθεση εργασίας και ότι γλωσσολογικά, πάντα σύμφωνα με αυτήν την εκδοχή, αποτελούν "αυτοχθονα" πληθυσμό της παραπάνω ευρείαςγεωγραφικής περιοχής.
Αυτά τα λίγα για μια από τις διαστάσεις του προβλήματος "Πελασγοί" --φυσικά θα χρειστούν ισχυρά γλωσσολογικά τεκμήρια γιa να γίνει μιa σοβαρή συζήτηση σ' αυτό το πεδίο.
Πέρα από αυτό να αποτολμήσω μια ουσιαστική παρατήρηση:
Υπάρχουν ισχυρότατα γλωσσολογικά στοιχεία που ταυτίζονται με την ύπαρξη των Πελασγών και προσωπικά δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα να δεχθώ ότι το "μέγα πλήθος" των Πελασγών κάλυπτε ολόκληρη την παραπάνω γεωγραφική περιοχή, λαμβάνοντας ίσως διαφορετικά "ονόματα".
Ο τότε προϊστορικός κόσμος σε μια ευρεία γεωγραφική έκταση της φαίνεται, καταρχήν, τεμηριωμένα να ήταν "Πελασγικός" με βάση την γλωσσολογική ενότητα του.
Πότε "αρχίζει" ο προϊστορικός κόσμος των πελασγών είναι ζητούμενο και ίσως πρέπει να αναζητηθεί πολύ πριν το 20.000 πχ -- για αυτό έχει σημασία η έρευνα περί χρονολογίας των "Κατακλυσμών", βλ. άλλο θεματικό forum.
Η "χρονολογική ανασκόπιση" των γεωφυσικών-κλιματολογικών ανακατατάξεων του Αιγαιακού χώρου, της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής σε μια περίοδο από το 1.000.000 προς το 700.000, αλλά και στενότερα το 70.000 μέχρι το 10.000 πχ θα έδινε το γεωγραφικό σκηνικό της ανθρωπολογικής και προϊστορικής πορείας των λαών της περιοχής μας.
Για το αντικειμένο της εδώ έρευνας μας καταρχήν τείνω να δεχθώ ότι ο προϊστορικός "πελασγικός κόσμος" είναι "αυτόχθονας" μεσογειακός-μεσανατολικός κόσμος.
Είναι φοβερό ότι ακαδημαϊκές μελέτες του "μεσοπολέμου" ασχολήθηκαν περισσότερο με την ελληνική γραμματεία και τις όποιες πληροφορίες μας δίνουν για αρχαιολογική επιβεβαίωση, παρά σύγχρονες ακαδημαϊκές μελέτες.
Στην ουσία του θέματος τώρα:
Ένα σημείο αναφοράς είναι η όποια γνώση μπορεί να μας προσφέρει η μελέτη της γλώσσας.
Κι εδώ έχουμε διάφορες γλωσσολογικές εκδοχές.
Αναφέρω στο παρακάτω απόσπασμα, συνοπτικά και απλά, μια από τις ισχυρότερες εκδοχές η οποία βρίσκεται σε αντίθεση με την παραπάνω γλωσσολογική εκδοχή.
Το απόσπασμα έχει ως εξής:
κλπ, κλπ ."Ως μυθικός γενάρχης των Πελασγών πρέπει να θεωρηθεί ο Φελάγκ ή Φελέγκ (εξ ού και οι Φλεγύαι και οι Παφλαγόνες) ή Πελάγκ, διότι το αυτό γράμμα, το αρχικόν, προφέρεται κατά τόπους και κατά τας περιστάσεις και ως πι και ως φι και οι λέξεις γράφονται χωρίς φωνήεντα. Η ρίζα και το ρήμα φ.λ.γκ. f.l.g. ή από αυτό π.λ.γκ. p.l.g., φαλέγκα, πελάγκα σημαίνει αποσχίζω, αποκόπτω και επομένως Πελαγκοί ή Πελασγοί σημαίνει τους αποκομένους, απεσχισμένους από του μεγάλου όγκου και του συνόλου των άλλων σημιτικών λαών, ήτοι τους εν διασπορά σημίτας. ... Από το Πελάγ εγένετο στην ελληνική γλώσσα Πελά-σ-γ με παρεμβολή ενός ευφωνικού σ, πράγμα συνηθέστερον ως π.χ. το έγχος πάλλω γίνεται εγχέ-σ-παλλος αντι εγχέπαλλος, όπως λέγεται και μιγνυμι και μι-σ-γω και σ-μιγδην, μικρός, σμικρός κ.λ.π ... Με την ονομασίαν των Φελαγών ή Πελαγών σχέση έχουν και τα ονόματα των Φλεγύων ... Και Φλεγύοι, θεωρούμενοιως απόγονοι του Φλεγύου υιού του Άρεως, ωνομάζοντο οι παλαιότεροι κάτοικοι της Βιοιωτίας και μάλιστα γύρω από τον Ορχομενό (Όμηρος, Ν.302)"
Για περισσότερα δες: Ν. Ελευθεριαδη, Πελασγοί, Εκδόσεις Κάκτος 1997 (Α' Έκδοση 1931)
Και το επιχείρημα του παραπάνω βιβλίου κινείται με πλήθος γλωσσολογικών στοιχείων, οικοδομώντας μια ισχυρή (γλωσσολογικά) εκδοχή, μιλώντας για μια ευρύτατη ομαδα αρχαίων λαών που ως κοιτίδα τους κάλυπταν τον ενιαίο χώρο της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου και του Αραβικό κόσμο και παρότι οι της ίδιας πολιτισμικής κοιτίδας ονομάστηκαν κατά καιρούς Πελασγοί/προ-Έλληνες, προ-σημίτες, μεσογειακή ομάδα, κλπ.
Το σίγουρο είναι ότι δεν συνδέονται με την "ινδο-ευρωπαϊκή" υπόθεση εργασίας και ότι γλωσσολογικά, πάντα σύμφωνα με αυτήν την εκδοχή, αποτελούν "αυτοχθονα" πληθυσμό της παραπάνω ευρείαςγεωγραφικής περιοχής.
Αυτά τα λίγα για μια από τις διαστάσεις του προβλήματος "Πελασγοί" --φυσικά θα χρειστούν ισχυρά γλωσσολογικά τεκμήρια γιa να γίνει μιa σοβαρή συζήτηση σ' αυτό το πεδίο.
Πέρα από αυτό να αποτολμήσω μια ουσιαστική παρατήρηση:
Υπάρχουν ισχυρότατα γλωσσολογικά στοιχεία που ταυτίζονται με την ύπαρξη των Πελασγών και προσωπικά δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα να δεχθώ ότι το "μέγα πλήθος" των Πελασγών κάλυπτε ολόκληρη την παραπάνω γεωγραφική περιοχή, λαμβάνοντας ίσως διαφορετικά "ονόματα".
Ο τότε προϊστορικός κόσμος σε μια ευρεία γεωγραφική έκταση της φαίνεται, καταρχήν, τεμηριωμένα να ήταν "Πελασγικός" με βάση την γλωσσολογική ενότητα του.
Πότε "αρχίζει" ο προϊστορικός κόσμος των πελασγών είναι ζητούμενο και ίσως πρέπει να αναζητηθεί πολύ πριν το 20.000 πχ -- για αυτό έχει σημασία η έρευνα περί χρονολογίας των "Κατακλυσμών", βλ. άλλο θεματικό forum.
Η "χρονολογική ανασκόπιση" των γεωφυσικών-κλιματολογικών ανακατατάξεων του Αιγαιακού χώρου, της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής σε μια περίοδο από το 1.000.000 προς το 700.000, αλλά και στενότερα το 70.000 μέχρι το 10.000 πχ θα έδινε το γεωγραφικό σκηνικό της ανθρωπολογικής και προϊστορικής πορείας των λαών της περιοχής μας.
Για το αντικειμένο της εδώ έρευνας μας καταρχήν τείνω να δεχθώ ότι ο προϊστορικός "πελασγικός κόσμος" είναι "αυτόχθονας" μεσογειακός-μεσανατολικός κόσμος.
-
Dhmellhn
- Επίτιμος
- Δημοσιεύσεις: 4046
- Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
- Φύλο: Άνδρας
- Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
- Έδωσε Likes: 27 φορές
- Έλαβε Likes: 71 φορές
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Είναι φοβερό ότι ακαδημαϊκές μελέτες του "μεσοπολέμου" ασχολήθηκαν περισσότερο με την ελληνική γραμματεία και τις όποιες πληροφορίες μας δίνουν για αρχαιολογική επιβεβαίωση, παρά σύγχρονες ακαδημαϊκές μελέτες.
Από την μία δείχνεις να στηλιτεύεις τις μεσοπολεμικές ακαδημαϊκές μελέτες οι οποίες εδράζονται επί της αρχαιοελληνικής γραμματείας, ενώ από την άλλη παρουσιάζεις μία άλλη της ιδίας περιόδου την οποία και αποδέχεσαι.Για περισσότερα δες: Ν. Ελευθεριαδη, Πελασγοί, Εκδόσεις Κάκτος 1997 (Α' Έκδοση 1931)
Από την πλευρά μου δεν έχω λόγο να μην δεχθώ τα λεχθέντα υπό των αρχαίων Ελλήνων, από την στιγμή που έζησαν εγγύτερα εκείνης της περιόδου. Ο ίδιος ο Ισοκράτης γράφει: Ταύτην γαρ οικούντες, ουκ ετέρους εκβαλλόντες... όπου ομολογεί την αυτοχθονία. Να μην ξεχνάμε ότι μέχρι τον 18ο ο Τρωικός Πόλεμος εθεωρείτο παραμύθι μέχρι που τον κατέστησε ιστορικό γεγονός η σκαπάνη του Σλήμαν. Όπως και το γεγονός ότι η Γραμμική Β' εθεωρείτο μη ελληνική γραφή, έως ότου το απέδειξε ο Βέντρις.
Όσο για την γλωσσολογική εξήγηση στο όνομα των Φλεγύων, υπάρχει και εκείνη των Φαλαστίν-Φιλισταίων-Παλαιστίνη-Παλαιστίνιοι. Ορισμένοι φιλόλογοι δε, παρουσιάζουν την λέξη Πελασγός από το Πέλας + Άγω.
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
όχι !! παρανόησες ή δεν εκφράστηκα καλά: λέω ότι οι ακαδημαϊκές μελέτες του μεσοπολέμου ασχολήθηκαν περισσότερο με την ελληνική γραμματεία και τις όποιες πληροφορίες μας δίνουν για αρχαιολογική επιβεβαίωση, ενώ ΑΝΤΙΘΕΤΑ οι σύγχρονες ακαδημαϊκές μελέτες ΔΕΝ το κάνουν όσο ίσως θα έπρεπε!!ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΣ έγραψε: Από την μία δείχνεις να στηλιτεύεις τις μεσοπολεμικές ακαδημαϊκές μελέτες οι οποίες εδράζονται επί της αρχαιοελληνικής γραμματείας, ενώ από την άλλη παρουσιάζεις μία άλλη της ιδίας περιόδου την οποία και αποδέχεσαι.
Ακριβώς για αυτό αναφέρθηκα σε "εκδοχή" (το επιχείρημα του παραπάνω βιβλίου κινείται με πλήθος γλωσσολογικών στοιχείων, οικοδομώντας μια ισχυρή (γλωσσολογικά) εκδοχή) και δεν υιοθέτησα την θέση του, αλλά τη θεωρώ ΙΣΧΥΡΗ και όπως λέει και ο συγγραφέας "ΕΞΙΣΟΥ ΙΣΧΥΡΗ" με την κρατούσα τότε ΙΕ εκδοχή. Θα ήμουν ευχαριστημένος αν στην γλωσσολογική διαμάχη τους ήμουνα ο ..."διαιτητής" (ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΣ έγραψε: Όσο για την γλωσσολογική εξήγηση στο όνομα των Φλεγύων, υπάρχει και εκείνη των Φαλαστίν-Φιλισταίων-Παλαιστίνη-Παλαιστίνιοι. Ορισμένοι φιλόλογοι δε, παρουσιάζουν την λέξη Πελασγός από το Πέλας + Άγω.
) των επιχειρημάτων τους αν και μη γλωσσολόγος. Είναι πολύ ενδιαφέρον να μας πει η κάθε πλευρά γιατί ισχύει αυτό και όχι εκείνο γλωσσολογικά...
Αλλά αν ακολουθήσουμε όλες τις εναλλακτικές ΕΚΔΟΧΕΣ (ΙΕ ή "Ανατολιστές", κ.α.) η προ-ιστορική διαδρομή των Πελασγών μπορεί να χαραχτεί με σχετική σαφήνεια σε διαφορετικές υποθέσεις εργασίας. Από αυτές θα
"... αποτολμήσω μια ουσιαστική παρατήρηση:
Υπάρχουν ισχυρότατα γλωσσολογικά στοιχεία που ταυτίζονται με την ύπαρξη των Πελασγών, και προσωπικά δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα να δεχθώ ότι το "μέγα πλήθος" των Πελασγών κάλυπτε ολόκληρη την παραπάνω γεωγραφική περιοχή, λαμβάνοντας ίσως διαφορετικά "ονόματα".
Ο τότε προϊστορικός κόσμος σε μια ευρεία γεωγραφική έκταση της φαίνεται, καταρχήν, τεμηριωμένα να ήταν "Πελασγικός" με βάση την γλωσσολογική ενότητα του. "
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Λοιπόν όσον αφορά τον όρο "Προσεληνιοι" πρέπει να ειπωθούν καποια πράγματα: α) η λέξη είναι ο υποτιθέμενος αυτοχαρακτηρισμός των Αρκάδων. Ο όρος είναι στην αττική και όχι ως θα περιμενε κανεις στην αρκαδική (προσελάνιοι). Καμμια σχέση με την πορσελανη χεχ). Αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι, αλλά μπορεί και να μην αποτελεί από μόνο του κάποιο στοιχείο σημαντικό. Ειναι όμως μια παρατήρηση. β) Η διαδεδομένη ερμηνεία είναι οτι οι Αρκάδες προυπήρξαν της εμφάνισης της Σελήνης. Η πιθανολογούμενη χρονολογία εμφάνισης της Σελήνης ως δορυφόρου της Γης είναι πριν 12000 περίπου χρόνια. Υπάρχει μια ολοκληρη παραφιλολογία για μια υποτιθέμενη σειρά επανεμφανίσεων σεληνών στην ιστορία της υπαρξης της Γης. Δεν θα σταθώ σ' αυτήν την εκδοχή. Εκείνο που με ενδιαφερει ειναι αν στην λεξη "προσελήνιος" υπάρχει μια κρυμμενη ερμηνεια που να μην εμπλέκει την Σελήνη αυτή καθ' αυτή, αλλα ενδεχομένως πράγματα που συνδέονται με την παρουσία της. Σήμαινε άραγε για τους αρχαιους ο όρος αυτός ότι ήσουν προσελήνιος, και άρα παρα πολύ παλιός;Σήμαινε άραγε οτι οι Αρκάδες ησαν και πριν τον κατακλυσμό (του Δευκαλίωνος, πριν 12000 χρονια;;); Η Σελήνη ως γνωστόν επηρεάζει φαινόμενα όπως με τις παλιρροιες. Ο συμβολισμός της σελήνης ήτοι της μήνης (ημισέληνος) δεικνύει πρωτογενώς θυμικές καταστάσεις που συνδέουν τον άνθρωπο με την γη. Η σελήνη επηρεαζει την ψυχολογία του ανθρώπου.΄Είναι "υπέυθυνη" για τις έντονες ψυχικές καταστάσεις (θυμός, οργή κοκ). Μήνις (οργή) < μήνη. Θεομηνία κοκ. Οι Αρκάδες για να γυρισουμε σ' αυτους υπηρξαν για τους αρχαιους αυτόχθονες: απόγονοι του Αρκάδος, υιού του Πελασγού που φυτρωσε από την χθονα. Συνδέθηκε με την γεωργία και την βλάστηση (οι Πελασγοι οι πρωτοι γεωργοι του ελλαδικου χωρου;; Πελασγος και πελαγος, πελαζω - "επιπεδη επιφανεια, καλλιεγησιμη γη"), με ιαματικές και διατροφικές μεταβολές. Ήταν η σελήνη απλά το σύμβολο μιας μεταβολής στον κόσμο (παλιρροια, εντονα "θεομηνικα" φαινομενα), πριν από την οποια φαινεται να υπηρξαν οι Αρκάδες (οι ζωντες στα ψηλα, στα ορη. Εκ του αρκον, ακρον);
ΕΛΛΗΝΩΝΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣΑΘΗΝΑΙΟΙΜΑΡΑΘΩΝΙ
ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝΜΗΔΩΝΕΣΤΟΡΕΣΑΝΔΥΝΑΜΙΝ
...ΓΙΑ ΤΑ 2500 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗΝ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ
ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝΜΗΔΩΝΕΣΤΟΡΕΣΑΝΔΥΝΑΜΙΝ
...ΓΙΑ ΤΑ 2500 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗΝ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Και μάλιστα εύστοχη παρατήρηση!!TEUTAMOS έγραψε:Λοιπόν όσον αφορά τον όρο "Προσεληνιοι" πρέπει να ειπωθούν καποια πράγματα: α) η λέξη είναι ο υποτιθέμενος αυτοχαρακτηρισμός των Αρκάδων. Ο όρος είναι στην αττική και όχι ως θα περιμενε κανεις στην αρκαδική (προσελάνιοι). Καμμια σχέση με την πορσελανη χεχ). Αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι, αλλά μπορεί και να μην αποτελεί από μόνο του κάποιο στοιχείο σημαντικό. Ειναι όμως μια παρατήρηση.
Το μόνο σίγουρο φαίνεται να είναι ότι η παράδοση διασώζεται από "μετα-Πελασγικές", "μετα-Αρκαδικές" πηγές.
Εξαιρετικές παρατηρήσεις!!TEUTAMOS έγραψε:β) Η διαδεδομένη ερμηνεία είναι οτι οι Αρκάδες προυπήρξαν της εμφάνισης της Σελήνης. Η πιθανολογούμενη χρονολογία εμφάνισης της Σελήνης ως δορυφόρου της Γης είναι πριν 12000 περίπου χρόνια. Υπάρχει μια ολοκληρη παραφιλολογία για μια υποτιθέμενη σειρά επανεμφανίσεων σεληνών στην ιστορία της υπαρξης της Γης. Δεν θα σταθώ σ' αυτήν την εκδοχή.
Τελικά όμως ο δορυφόρος της Γης που υπήρξε; Δεν υπάρχουν στέρεα αστρονομικά δεδομένα;
Αν ισχύει το πριν 12000 περίπου χρόνια (που προσωπικά πρώτη φορά ακούω τέτοια επιστημονική εκδοχή) τότε η μαρτυρία της παράδοσης μπορεί να έχει ΠΡΑΓΜΑΤΙ αρχαιο-αστρονομικό χαρακτήρα!! Αλλά προσωπικά είμαι σκεπτικίστης για αυτήν την χρονολογία.
ΠΡΟΣΟΧΗ: όλες οι υπογραμμίσεις στο κείμενο ΤΕΥΤΑΜΟS είναι δικές μου
Επίσης πολύ εύστοχες επισημάνσεις {νομίζω ότι πλέον θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω...TEUTAMOS έγραψε:Εκείνο που με ενδιαφερει ειναι αν στην λεξη "προσελήνιος" υπάρχει μια κρυμμενη ερμηνεια που να μην εμπλέκει την Σελήνη αυτή καθ' αυτή, αλλα ενδεχομένως πράγματα που συνδέονται με την παρουσία της.
Σήμαινε άραγε για τους αρχαιους ο όρος αυτός ότι ήσουν προσελήνιος, και άρα παρα πολύ παλιός; ... ... ... Η Σελήνη ως γνωστόν επηρεάζει φαινόμενα όπως με τις παλιρροιες. Ο συμβολισμός της σελήνης ήτοι της μήνης (ημισέληνος) δεικνύει πρωτογενώς θυμικές καταστάσεις που συνδέουν τον άνθρωπο με την γη. Η σελήνη επηρεαζει την ψυχολογία του ανθρώπου.΄Είναι "υπέυθυνη" για τις έντονες ψυχικές καταστάσεις (θυμός, οργή κοκ). Μήνις (οργή) < μήνη. Θεομηνία κοκ.
} !!Αν ισχύει αυτή η ερμηνεία τότε θα πρόκειται για μια μη αρχαιο-αστρονομική εκδοχή της "Μυθοπλασίας" ή Ποιητικής αδείας" (δες: σχετικό θέμα) - Δηλαδή δεν θα αφορά αστρονομική παρατήρηση.
[ΠΡΟΣΟΧΗ:
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΛΑΣΓΩΝ ΤΟ ΕΘΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ - ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ - ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ :
ΕΔΩ, ΩΣ ΑΥΤΟΤΕΛΕΣ ΘΕΜΑ, ΚΑΙ
ΣΤΗΝ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟ-ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ ΩΣ ΜΙΑ ΕΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ (="ΠΡΟΣΕΛΗΝΟΙ") ΑΡΧΑΙΟ-ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΓΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΑΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΕ ΣΩΖΟΜΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ή ΟΧΙ.
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΜΜΕΣΕΣ ΕΠΙΚΑΛΥΨΕΙΣ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ (ΑΦΟΡΟΥΝ ΧΡΟΝΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΠΕΛΑΣΓΩΝ, κ.α.) ΑΛΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ: ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΙΚΟ, ΕΚΕΙ ΕΙΔΙΚΟ: ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΡΧΑΙΟ-ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ ΣΩΖΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ. ΕΠΕΙΔΗ TO focus of inquiry ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ...ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΑ]
Χμμ!! Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα (γλωσσολογικές ...ερμηνείες!!) Κάποτε πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις διάφορες μεθοδολογικο-θεωρητικές σχολές με τις εναλλακτικές ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΕΣ ερμηνείες τους!!TEUTAMOS έγραψε:... Σήμαινε άραγε οτι οι Αρκάδες ησαν και πριν τον κατακλυσμό (του Δευκαλίωνος, πριν 12000 χρονια;;); ... ... Οι Αρκάδες για να γυρισουμε σ' αυτους υπηρξαν για τους αρχαιους αυτόχθονες: απόγονοι του Αρκάδος, υιού του Πελασγού που φυτρωσε από την χθονα. Συνδέθηκε με την γεωργία και την βλάστηση (οι Πελασγοι οι πρωτοι γεωργοι του ελλαδικου χωρου;; Πελασγος και πελαγος, πελαζω - "επιπεδη επιφανεια, καλλιεγησιμη γη"), με ιαματικές και διατροφικές μεταβολές. Ήταν η σελήνη απλά το σύμβολο μιας μεταβολής στον κόσμο (παλιρροια, εντονα "θεομηνικα" φαινομενα), πριν από την οποια φαινεται να υπηρξαν οι Αρκάδες (οι ζωντες στα ψηλα, στα ορη. Εκ του αρκον, ακρον);
Τουλάχιστον, αν δεν μπορούμε να "ασπαστούμε" μια απο αυτές, ας τις διακρίνουμε ως προς τους ΠΕΛΑΣΓΟΥΣ και να δούμε ποια ΕΙΚΟΝΑ για την προέλευση ή οποιαδήποτε άλλη πληροφορια για τους ΠΕΛΑΣΓΟΥΣ μας δίνει η ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ γλωσσολογική υπόθεση εργασίας!!
Επιτέλους, ο Ελευθεριάδης έδωσε μια ετυμολογική ερμηνεία -- τι αντίλογος υπάρχει; την απορρίπτουμε ή ισχύει ΙΣΟΤΙΜΑ με άλλες ετυμολογικές ερμηνειες ;
-
ArELa
- Founder-Administrator
- Δημοσιεύσεις: 66942
- Εγγραφή: Κυρ 15 Απρ 2007, 01:29
- Irc ψευδώνυμο: ArELa
- Φύλο: Γυναίκα
- Έδωσε Likes: 1879 φορές
- Έλαβε Likes: 2770 φορές
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Αν και δεν είμαι ένθερμη "οπαδός" της βίκυ(παίδειας), στο βαθμό που με καλύπτει η δημοσιευμένη της εκδοχή για τους Πελασγούς, θα την παραθέσω. Να επισημάνω ότι δεν μπορώ να συμβάλλω περισσότερα σ'αυτό το νήμα, αν και μ'ενδιαφέρει πολύ, στο βαθμό που οσα γνωρίζω για το θέμα, περιορίζονται σε αυτά που έμαθα στα σχολικά μου χρόνια. (Τότε είχα ψάξει και σε εξωσχολικές πηγές διότι μας είχε ανατεθεί και εργασία για τους Πελασγούς)
Λέει λοιπόν η άλλη...βίκυ
Οι Πελασγοί είναι ένα από τα αυτόχθονα προελληνικά φύλα που είχε εξαπλωθεί σε όλο τον αρχαίο ελλαδικό χώρο, αλλά και πέραν αυτού, όπως το καταμαρτυρούν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς. Παρόμοια επίσης τέτοια φύλα πελασγικά ήταν οι Κάρες, ή Λέλεγες, οι Τυρρηνοί ή Ετρούσκοι, στην Ιταλία, οι Λυδοί, οι Μυσοί και οι Λυκίοι, οι Θράκες κλπ. Πολλοί ακόμη συμπεριλαμβάνουν σ΄ αυτά τα φύλλα και τους Χετταίους. Ο Στράβων αναφέρει ότι η φυλή των Πελασγών κατοικούσε στη θεσσαλική περιοχή που λεγόταν Πελασγικό Άργος κι αργότερα ονομάστηκε Πελασγιώτιδα. Μιλούσαν ιδιαίτερη γλώσσα την πελασγική γλώσσα. Θεωρείται ότι οι Έλληνες πήραν από αυτούς τοπωνύμια (κυρίως σε -ισα, -ισσα, -σσος, -ττος -νθος: Λάρισα, Κόρινθος,Υλισσός, Υμηττός, Λυκαβηττός) και ονόματα φυτών και ζώων.
Και όμως πολλοί υπήρξαν, βεβαίως ξένοι, σύγχρονοι "ερευνητές" που ήθελαν να πείσουν ότι οι Πελασγοί ήταν ινδοευρωπαϊκό φύλο, κατά τον αυθαίρετο αυτόν χαρακτηρισμό για ανθρώπινη φυλή που ουδέποτε υπήρξε, καμία ιστορική πηγή δεν υφίσταται γι΄ αυτήν αλλά και κανένας αρχαίος λαός δεν τη γνώριζε!
Οι Πελασγοί από την συντριπτική πλειοψηφία των αρχαίων συγγραφέων θεωρούνταν Έλληνες, γεγονός που κρίνεται ως φυσιολογικό εξαιτίας της ανάγκης ύπαρξης ιδρυτικού μύθου, που μπορεί να συνδέσει τους αυτόχθονες και τα διαφορετικά φύλα που ενέσκηψαν περιοδικά σε ό,τι ορίζεται για την εποχή ελληνικός χώρος
Γενάρχης των Πελασγών αναφέρεται ο Πελασγός. Με τ' όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρύλοι και παραδόσεις.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE% ... E%BF%CE%AF
Αν και υπάρχει σήμανση αμφισβήτησης για την ακρίβεια και ουδετερότητα του συγκεκριμένου άρθρου, για μένα είναι κατά βάση ορθό και προσυπογράφω τα σχετικά αναφερθέντα για το λεγόμενο "ινδοευρωπαϊκό φύλο".
Λέει λοιπόν η άλλη...βίκυ
Οι Πελασγοί είναι ένα από τα αυτόχθονα προελληνικά φύλα που είχε εξαπλωθεί σε όλο τον αρχαίο ελλαδικό χώρο, αλλά και πέραν αυτού, όπως το καταμαρτυρούν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς. Παρόμοια επίσης τέτοια φύλα πελασγικά ήταν οι Κάρες, ή Λέλεγες, οι Τυρρηνοί ή Ετρούσκοι, στην Ιταλία, οι Λυδοί, οι Μυσοί και οι Λυκίοι, οι Θράκες κλπ. Πολλοί ακόμη συμπεριλαμβάνουν σ΄ αυτά τα φύλλα και τους Χετταίους. Ο Στράβων αναφέρει ότι η φυλή των Πελασγών κατοικούσε στη θεσσαλική περιοχή που λεγόταν Πελασγικό Άργος κι αργότερα ονομάστηκε Πελασγιώτιδα. Μιλούσαν ιδιαίτερη γλώσσα την πελασγική γλώσσα. Θεωρείται ότι οι Έλληνες πήραν από αυτούς τοπωνύμια (κυρίως σε -ισα, -ισσα, -σσος, -ττος -νθος: Λάρισα, Κόρινθος,Υλισσός, Υμηττός, Λυκαβηττός) και ονόματα φυτών και ζώων.
Και όμως πολλοί υπήρξαν, βεβαίως ξένοι, σύγχρονοι "ερευνητές" που ήθελαν να πείσουν ότι οι Πελασγοί ήταν ινδοευρωπαϊκό φύλο, κατά τον αυθαίρετο αυτόν χαρακτηρισμό για ανθρώπινη φυλή που ουδέποτε υπήρξε, καμία ιστορική πηγή δεν υφίσταται γι΄ αυτήν αλλά και κανένας αρχαίος λαός δεν τη γνώριζε!
Οι Πελασγοί από την συντριπτική πλειοψηφία των αρχαίων συγγραφέων θεωρούνταν Έλληνες, γεγονός που κρίνεται ως φυσιολογικό εξαιτίας της ανάγκης ύπαρξης ιδρυτικού μύθου, που μπορεί να συνδέσει τους αυτόχθονες και τα διαφορετικά φύλα που ενέσκηψαν περιοδικά σε ό,τι ορίζεται για την εποχή ελληνικός χώρος
Γενάρχης των Πελασγών αναφέρεται ο Πελασγός. Με τ' όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρύλοι και παραδόσεις.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE% ... E%BF%CE%AF
Αν και υπάρχει σήμανση αμφισβήτησης για την ακρίβεια και ουδετερότητα του συγκεκριμένου άρθρου, για μένα είναι κατά βάση ορθό και προσυπογράφω τα σχετικά αναφερθέντα για το λεγόμενο "ινδοευρωπαϊκό φύλο".
.
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...
τα κανάλια μου /my channels:
στο vasoula2908 και στο vasoula2908asteria
στο Βrighteon,
στο Bitchute
στο Rumble
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...
τα κανάλια μου /my channels:
στο vasoula2908 και στο vasoula2908asteria
στο Βrighteon,
στο Bitchute
στο Rumble
-
Divine Sinner
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Ποια ηταν τα χαρακτηριστικα αυτων των πελασγων ανθρωπολογικα;
Ειχαν ομοιοτητες με τους σημερινους ευρωπαιους και τους Ελληνες;
Ειχαν ομοιοτητες με τους σημερινους ευρωπαιους και τους Ελληνες;
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Είναι αδύνατον να απαντηθεί αυτό το ερώτημα γιατί δεν έχουμε ανθρωπολογικά ευρήματα Πελασγών -- οι οποιες εικονογραφήσεις δεν οδηγούν παρά μόνο σε υποθέσεις.Divine Sinner έγραψε:Ποια ηταν τα χαρακτηριστικα αυτων των πελασγων ανθρωπολογικα;
Ειχαν ομοιοτητες με τους σημερινους ευρωπαιους και τους Ελληνες;
Η γενική εντύπωση μου είναι ότι το "μέγα πλήθος" των Πελασγών κάλυπτε όλο το εύρος της Εγγύς Ανατολής με διάφορα ονόματα και όπως έχω γράψει και αλλού η εντύπωση μου είναι ότι ο Τρωϊκός Πόλεμος ήταν ενδο-πελασγική σύγκρουση και τα ομηρικά έπη "θρηνούν" την απώλεια της Τροίας και γενικά την επερχόμενη (ή γενόμενη) πτώση του πελασγικού κόσμου.
-
Dhmellhn
- Επίτιμος
- Δημοσιεύσεις: 4046
- Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
- Φύλο: Άνδρας
- Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
- Έδωσε Likes: 27 φορές
- Έλαβε Likes: 71 φορές
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις για το παραπάνω. Επιπλέον, η αναφορά σου για τον Τρωϊκό πόλεμο και τα περί εμφυλίου στην ουσία, συνάδει με τις απόψεις και άλλων μελετητών οι οποίοι, μάλιστα, τον μεταθέτουν χρονικά γύρω στο 3.300 π.Χ.Η γενική εντύπωση μου είναι ότι το "μέγα πλήθος" των Πελασγών κάλυπτε όλο το εύρος της Εγγύς Ανατολής με διάφορα ονόματα και όπως έχω γράψει και αλλού η εντύπωση μου είναι ότι ο Τρωϊκός Πόλεμος ήταν ενδο-πελασγική σύγκρουση και τα ομηρικά έπη "θρηνούν" την απώλεια της Τροίας και γενικά την επερχόμενη (ή γενόμενη) πτώση του πελασγικού κόσμου.
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Από ότι βλέπω αυτή η θεματική (όπως και κάποιες άλλες) είναι μάλλον ... ανεργή λόγω είτε καλοκαιριού είτε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος οπότε έκλεισε και εδώ τον σύντομο κύκλο της.
Ευχαριστώ για τα μέχρι τώρα σχόλια σας.
Ευχαριστώ για τα μέχρι τώρα σχόλια σας.
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Μην πιεζεις καταστασεις Σταλ! Οταν θα υπαρχει κατι νεωτερο θα προστεθει. Δεν σημαινει οτι η ενοτητα αυτη περιεπεσεν εις αφανειαν. Και αυτο ισχυει για ολες τις ενοτητες. Ηθελα απλως να το πω αυτο. Ευχαριστω!
ΕΛΛΗΝΩΝΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣΑΘΗΝΑΙΟΙΜΑΡΑΘΩΝΙ
ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝΜΗΔΩΝΕΣΤΟΡΕΣΑΝΔΥΝΑΜΙΝ
...ΓΙΑ ΤΑ 2500 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗΝ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ
ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝΜΗΔΩΝΕΣΤΟΡΕΣΑΝΔΥΝΑΜΙΝ
...ΓΙΑ ΤΑ 2500 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗΝ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ
Re: ΠΕΛΑΣΓΟΙ: ΤΕΚΜΗΡΙΑ & ΑΠΟΨΕΙΣ
Αντίθετα, κάθε άλλο...
Και μόνο οι διακοπές του καλοκαιριού και ειδικά του Αυγούστου είναι επαρκής ...κατάσταση αδράνειας για τα πάντα.
Απλά μια επισήμανση έκανα ... για τον σύντομο κύκλο της.
Και άλλες θεματικές έχουν κάνει παρόμοιους κύκλους και επανέρχονται...
Και μόνο οι διακοπές του καλοκαιριού και ειδικά του Αυγούστου είναι επαρκής ...κατάσταση αδράνειας για τα πάντα.
Απλά μια επισήμανση έκανα ... για τον σύντομο κύκλο της.
Και άλλες θεματικές έχουν κάνει παρόμοιους κύκλους και επανέρχονται...