Φρειδερίκος Νίτσε

[sottis]

Βιογραφία


Νεανικά χρόνια (1844-1864)

Ο Νίτσε γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1844 και μεγάλωσε στην πόλη Ραίκεν (Röcken), κοντά στη Λειψία και στην ευρύτερη πρωσική επαρχία της Σαξονίας. Η ημερομηνία γέννησής του συνέπεσε χρονικά με τα 49α γενέθλια του βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκου Βίλχελμ Δ', προς τιμή του οποίου έλαβε και το όνομά του (αργότερα ο ίδιος έπαψε να χρησιμοποιεί το όνομα Βίλχελμ[1]). Ο πατέρας του, Καρλ Λούντβιχ Νίτσε (1813-1849), ήταν λουθηρανός πάστορας ενώ η μητέρα του, Φραντσίσκα Αίλερ (1826-1897) ήταν κόρη του πάστορα Ντάβιντ Φρήντριχ Αίλερ. Ο Νίτσε ήταν το νεότερο από τα παιδιά της οικογένειας. Η αδελφή του Ελίζαμπεθ Τερέζα Αλεξάνδρα Νίτσε γεννήθηκε το 1846 παίρνοντας τα ονόματα τριών πριγκιπισσών και μαθητριών του πατέρα της, ενώ ακολούθησε η γέννηση του αδελφού του Λούντβιχ Ιωσήφ το 1848. Μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του από εγκεφαλική ασθένεια το 1849 αλλά και τον χαμό του αδελφού του τον επόμενο χρόνο, η οικογένεια μετακόμισε στο Νάουμπουργκ, διαμένοντας μαζί με την γιαγιά του, καθώς η μητέρα του δεν είχε τη δυνατότητα να συντηρήσει ένα δικό της σπίτι.
Ο Νίτσε φοίτησε σε ένα δημοτικό σχολείο της πόλης μέχρι το 1854. Το σχολικό του πρόγραμμα περιλάμβανε κυρίως θρησκευτική αγωγή, ενώ παράλληλα ξεκίνησε μαθήματα λατινικών και αρχαίων ελληνικών, γλώσσες στις οποίες δεν εμφάνισε ιδιαίτερη κλίση. Το 1854, ξεκίνησε να φοιτά στο Dom Gymnasium, όπου αφού εξετάστηκε από το διευθυντή του γυμνασίου, μεταπήδησε αμέσως στη δεύτερη τάξη. Ήδη από τα παιδικά του χρόνια, έγραφε ποιήματα και μικρά θεατρικά έργα, μέρος των οποίων φρόντιζε να φυλάσσει η αδελφή του. Αφιέρωνε μεγάλο μέρος του χρόνου του στο γράψιμο, επιδεικνύοντας μία πλούσια λογοτεχνική παραγωγή, ενώ ήδη σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών ταξινόμησε τα ποιήματα του σε περιόδους. Στις 5 Οκτωβρίου του 1858 εισήχθη στο Πφόρτα (Pforta ή Schulpforta), ένα από τα πιο φημισμένα σχολεία κλασικών σπουδών της Γερμανίας, θέση που του προσφέρθηκε έπειτα από εξέταση σχολικού επιθεωρητή στο Dom Gymnasium, ο οποίος επέλεξε τον νεαρό Νίτσε ανάμεσα σε άλλους μαθητές της σχολής. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Πφόρτα παρουσίαζε ομοιότητες με εκείνο των Ιησουιτών, αν και αποτελούσε λουθηρανικό ίδρυμα, δίνοντας έμφαση στην πειθαρχία των μαθητών. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο Πφόρτα, είχε πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματα ενώ συνέχισε να γράφει ποιήματα στον προσωπικό του χρόνο, ασχολούμενος παράλληλα με τη μουσική, συμμετέχοντας στην σχολική χορωδία και γράφοντας δικές του μουσικές συνθέσεις. Μαζί με τον φίλο του Γκούσταφ Κρουγκ, ίδρυσε το σύλλογο «Germania», ένα είδος λογοτεχνικής, μουσικής και επιστημονικής λέσχης, όπου το κάθε μέλος υπέβαλε απαραιτήτως ένα έργο τον μήνα, ποίημα, δοκίμιο, σχέδιο ή ακόμα και μία μουσική σύνθεση. Την ίδια περίοδο, ο Νίτσε ήρθε σε στενή επαφή με τη λογοτεχνία, εκτιμώντας ιδιαίτερα το έργο του Χαίλντερλιν, του Ανακρέοντα και του Σαίξπηρ. Αν και από νωρίς υπήρχε η γενικευμένη πεποίθηση πως επρόκειτο να γίνει κληρικός, ο Νίτσε σταδιακά άρχισε να αμφισβητεί το χριστιανισμό και περίπου το φθινόπωρο του 1862 είχε απορρίψει οριστικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο, σκεπτόμενος να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική.

Πανεπιστημιακές σπουδές (1864-1869)


Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1864 αποφοίτησε από το Πφόρτα και ξεκίνησε σπουδές κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βόννης. Παράλληλα, γράφτηκε στο θεολογικό τμήμα του πανεπιστημίου με διάθεση να ασχοληθεί περισσότερο με την φιλολογική κριτική του Ευαγγελίου και τις πηγές της Καινής Διαθήκης, γεγονός που είναι μάλλον ενδεικτικό των θρησκευτικών αμφιβολιών του αλλά και της αδυναμίας του να ομολογήσει στην οικογένειά του πως δεν επιθυμούσε να γίνει ιερέας. Στη Βόννη, ο Νίτσε προσχώρησε στη φοιτητική αδελφότητα «Franconia» που αποτελούσε ένα είδος συνάθροισης φιλολόγων. Συνέχισε τις θεολογικές του σπουδές μέχρι το Πάσχα του 1865, περίοδο κατά την οποία απέρριψε οριστικά τη θρησκευτική πίστη, με επιχειρήματα που αποτυπώνονται και σε επιστολή του προς την αδελφή του, στην οποία ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ' αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας [...] Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την.»[2]

Σημαντική επιρροή στο Νίτσε, πάνω στα ζητήματα της πίστης, φαίνεται πως άσκησε επίσης το έργο του Ντάβιντ Στράους, Η ζωή του Χριστού κριτικά επεξεργασμένη και η μεταγενέστερη έκδοση του έργου που εκδόθηκε το 1864 υπό τον τίτλο Η ζωή του Χριστού διασκευασμένη για το γερμανικό λαό[3].
Το επόμενο διάστημα αφοσιώθηκε στις φιλολογικές του σπουδές υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Φρήντριχ Βίλχελμ Ριτσλ, τον οποίο ακολούθησε το φθινόπωρο του 1865 στο πανεπιστήμιο της Λειψίας. Στα τέλη Οκτωβρίου του 1865, ήρθε σε επαφή με το έργο του Σοπενχάουερ το οποίο τον επηρέασε καθοριστικά. Εξίσου μεγάλη επίδραση στη φιλοσοφική του σκέψη είχε το έργο του Φρήντριχ Άλμπερτ Λάνγκε, Ιστορία του υλισμού (Geschichte des Materialismus), το οποίο ο Νίτσε θεωρούσε ως το σημαντικότερο φιλοσοφικό έργο των τελευταίων ετών. Τους επόμενους μήνες αφοσιώθηκε στις πανεπιστημιακές του μελέτες, αναλαμβάνοντας να ολοκληρώσει μία φιλολογική κριτική έκδοση πάνω στο έργο του Θέογνη. Παράλληλα ήταν μέλος του φιλολογικού συλλόγου του Ριτσλ και παρέδιδε διαλέξεις στη φοιτητική λέσχη. Το 1867 κατατάχθηκε στο πυροβολικό σώμα του Νάουμπουργκ όπου διακρίθηκε και πιθανόν να αποκτούσε το βαθμό του λοχαγού αν δεν είχε υποστεί ένα σοβαρό τραυματισμό που τον κατέστησε «προσωρινά ανίκανο υπηρεσίας», θέτοντας ένα τέλος στην στρατιωτική του σταδιοδρομία. Επέστρεψε στο πανεπιστήμιο της Λειψίας, όπου παρέμεινε ως επί πληρωμή φιλοξενούμενος του καθηγητή Μπήντερμαν και εκδότη της εφημερίδας Deutsche Allgemeine όπου εργάστηκε και ο Νίτσε ως κριτικός όπερας. Παράλληλα προσελήφθη ως βιβλιοκριτικός του περιοδικού Literarisches Zentralblatt. Κατά τη δεύτερη παραμονή του στη Λειψία, συναντήθηκε επίσης για πρώτη φορά με το Ρίχαρντ Βάγκνερ, γνωριμία που διατηρήθηκε τα επόμενα χρόνια και τον επηρέασε σημαντικά, καθώς ο Βάγκνερ, του οποίου το έργο εκτιμούσε ιδιαίτερα ο Νίτσε, αποτέλεσε ένα είδος πατρικής φιγούρας για εκείνον.

Καθηγητής στη Βασιλεία (1869-1879)


Πριν ακόμα αποκτήσει τον διδακτορικό του τίτλο, ο Νίτσε επιλέχθηκε για να καταλάβει την έδρα της κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, έχοντας την υποστήριξη του Ριτσλ. Ως καθηγητής παρέδιδε αρχικά διαλέξεις για την ιστορία της αρχαίας ελληνικής ποίησης και για τις Χοηφόρες του Αισχύλου, ωστόσο αργότερα καταπιάστηκε και με θέματα που άπτονταν των προσωπικών του ενδιαφερόντων. Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1870-71) υπηρέτησε εθελοντικά στο πλευρό της Πρωσίας, ως βοηθός νοσοκόμος, καθώς η διοίκηση του πανεπιστημίου δεν του επέτρεπε να γίνει στρατιώτης, όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του, ήρθε σε επαφή με την σκληρότητα του πολέμου, ενώ προσβλήθηκε και από αρκετές ασθένειες επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο την ανέκαθεν ασθενική του υγεία.

Μετά την επιστροφή του στη Βασιλεία, ο αμείωτος ενθουσιασμός του για τον Σοπενχάουερ, ο θαυμασμός του στο έργο του Βάγκνερ και οι φιλολογικές σπουδές και μελέτες του συνδυάστηκαν για την έκδοση του πρώτου βιβλίου του, με τίτλο Η Γέννηση της Τραγωδίας (1872). Ο Βάγκνερ εκθείασε το έργο του Νίτσε, όπως και ο φίλος του (λίγο αργότερα καθηγητής φιλολογίας στο Κίελο) Έρβιν Ρόντε. Ωστόσο, η εχθρική κριτική του φιλόλογου Ούλριχ φον Βιλαμόβιτς-Μέλεντορφ που επεσήμανε ανακρίβειες και παραλείψεις, καθώς και του καθηγητή φιλολογίας του πανεπιστημίου της Βόννης Ούζενερ, που αποκάλεσε το βιβλίο «απόλυτη ανοησία», μετρίασαν το βαθμό αποδοχής του στον ακαδημαϊκό κόσμο.

Κατά την παραμονή του στην Ελβετία μέχρι το 1879, ο Νίτσε επισκεπτόταν συχνά τον Βάγκνερ στο Μπαϊρόιτ όπου διέμενε. Την περίοδο 1873-1876, ολοκλήρωσε μία σειρά τεσσάρων δοκιμίων που εκδόθηκαν αργότερα σε μία συλλογή με το γενικό τίτλο Ανεπίκαιροι Στοχασμοί. Τα δοκίμια αυτά πραγματεύονταν γενικότερα τον σύγχρονο γερμανικό πολιτισμό, εστιάζοντας στο έργο του Νταβίντ Στράους (Νταβίντ Στράους:Ο ομολογητής και ο συγγραφέας), στην κοινωνική αξία της ιστοριογραφίας (Για τα οφέλη και τα μειονεκτήματα της ιστορίας για τη ζωή), στον Σοπενχάουερ (Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός) και τέλος στον Βάγκνερ (Ο Ρίχαρντ Βάγκνερ στο Μπαϊρόιτ). Για τον Νίτσε, ο Σοπενχάουερ και ο Βάγκνερ αποτελούσαν φωτεινά παραδείγματα προς την ανάπτυξη ενός νέου πολιτισμικού κινήματος που συνέδεε τη μουσική, τη φιλοσοφία και την κλασική φιλολογία. Αργότερα, μετά την απογοητευτική παραγωγή του φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ το 1876, όπου παρουσιάστηκε το Δαχτυλίδι, άρχισε να επέρχεται ρήξη στη σχέση του με τον Βάγκνερ. Το 1878, κατά την τελευταία περίοδο της πανεπιστημιακής του σταδιοδρομίας, ο Νίτσε ολοκλήρωσε το βιβλίο με τίτλο Ανθρώπινο, υπερβολικά ανθρώπινο (Menschliches, Allzumenschliches), έργο που επισημοποιούσε τη ρήξη αυτή[4], σηματοδοτώντας συγχρόνως μία μεταστροφή και διαφοροποίηση των φιλοσοφικών του ιδεών. Το επόμενο διάστημα, η υγεία του κλονίστηκε σοβαρά, υποφέροντας από ημικρανίες που οφείλονταν σε βλάβη του αμφιβληστροειδούς και στα δύο μάτια του, γεγονός που τον ανάγκασε τελικά να υποβάλλει την παραίτηση από το πανεπιστήμιο, στις 2 Μαΐου του 1879, αδυνατώντας να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.

Τελευταία χρόνια (1879-1900)

Απελευθερωμένος από τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις, ο Νίτσε πέρασε τα επόμενα χρόνια ταξιδεύοντας συχνά σε πόλεις της Ελβετίας, της Γερμανίας ή της Ιταλίας και αναζητώντας κάθε φορά ένα αναζωογονητικό κλίμα που θα βοηθούσε να βελτιωθεί η κατάσταση της υγείας του. Σημαντική βοήθεια του προσέφερε ο πρώην μαθητής του, Πέτερ Γκαστ, ο οποίος είχε εξελιχθεί σε ένα είδος προσωπικού γραμματέα του Νίτσε, καθώς και ο καθηγητής θεολογίας Φραντς Όβερμπεκ μαζί με την Μαλβίντα φον Μέυζενμπουργκ, γνώριμη του από την περίοδο φιλίας του με τον Βάγκνερ. Τις καλοκαιρινές περιόδους θα επισκεπτόταν συχνά τα ορεινά θέρετρα του Sils-Maria ή του Σαίν Μόριτς, ενώ τους χειμώνες κύριοι σταθμοί στις μετακινήσεις του υπήρξαν οι ιταλικές πόλεις της Γένοβας, του Τορίνο, του Ράπαλο, καθώς και η γαλλική Νις. Κατά διαστήματα επέστρεφε στο Νάουμπουργκ όπου επισκεπτόταν την οικογένειά του. Η περίοδος αυτή υπήρξε ιδιαίτερη παραγωγική για τον Νίτσε, παρά τις κρίσεις της ασθένειάς του και τα διαστήματα βαριάς κατάθλιψης στα οποία υπέκυπτε. Από το 1881, δημοσίευε ένα ολοκληρωμένο βιβλίο ή σημαντικό μέρος του, ανά έτος, μέχρι το 1888. Στο διάστημα αυτό ολοκλήρωσε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, όπως η Αυγή (1881), η Χαρούμενη επιστήμη (1882), Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα (1883-85), Πέρα από το καλό και το κακό (1886) και Η Γενεαλογία της Ηθικής (1887). Τα τελευταία δημιουργικά του χρόνια συνέπεσαν με την ολοκλήρωση και έκδοση των έργων Το Λυκόφως των Ειδώλων (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1888), Αντίχριστος (Σεπτέμβριος 1888), Ίδε ο άνθρωπος (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1888) και Νίτσε εναντίον Βάγκνερ (Δεκέμβριος 1888).
Στις 3 Ιανουαρίου του 1889 υπέστη νευρική κατάρρευση ενώ βρισκόταν στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο του Τορίνο. Αν και τα γεγονότα εκείνης της ημέρας δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένα, σύμφωνα με μία διαδεδομένη εκδοχή, ο Νίτσε είδε έναν αμαξά να μαστιγώνει το άλογό του και τότε με δάκρυα στα μάτια τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του αλόγου για να καταρρεύσει αμέσως μετά[5][6]. Τις επόμενες ημέρες, απέστειλε πολυάριθμες επιστολές σε οικεία πρόσωπα, που φανέρωναν επίσης την ψυχική διαταραχή του, υπογράφοντας άλλοτε ως «ο Εσταυρωμένος» και άλλοτε ως «Διόνυσος». Στις 10 Ιανουαρίου μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική της Βασιλείας και λίγες ημέρες αργότερα σε κλινική της Ιένας, κατόπιν επιθυμίας της μητέρας του, όπου οι γιατροί διέγνωσαν «παραλυτική ψυχική διαταραχή». Ο λόγος του ήταν παραληρηματικός και τον διακατείχαν παραισθήσεις μεγαλείου κατά τις οποίες αυτοαποκαλούνταν δούκας του Κάμπερλαντ, Κάιζερ ή Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ', συνοδευόμενες συχνά από βίαιες συμπεριφορές. Στις 24 Μαρτίου του 1890 πήρε εξιτήριο από την κλινική και λίγο αργότερα αναχώρησε μαζί με τη μητέρα του για το Νάουμπουργκ.

Την ίδια περίοδο η ζήτηση για τα βιβλία του αυξήθηκε σημαντικά. Η αδελφή του Ελίζαμπετ ματαίωσε τα σχέδια για μία έκδοση με τα άπαντα του Νίτσε σε επιμέλεια του Πέτερ Γκαστ, επιθυμώντας να είναι εκείνη η βιογράφος του αδελφού της. Οργάνωσε παράλληλα ένα αρχείο με όλα τα χειρόγραφά και το μεγαλύτερο μέρος της αλληλογραφίας του, ενώ όρισε ως επιμελητή τον Φριτς Καίγκελ αντί του Γκαστ. Το Δεκέμβριο του 1895 εξασφάλισε επίσης όλα τα δικαιώματα των έργων του Νίτσε, που μέχρι πρότινος κατείχε η μητέρα του.

Μετά το θάνατό της μητέρας του το 1897, ο Νίτσε έζησε στη Βαϊμάρη μαζί με την αδελφή του. Το καλοκαίρι του 1898 υπέστη ελαφρύ εγκεφαλικό που οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασής του. Τον επόμενο χρόνο ακολούθησε ένα ακόμα σοβαρότερο εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 25 Αυγούστου 1900 πέθανε έχοντας προσβληθεί από πνευμονία. Τα συμπτώματα του οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η ασθένειά του ήταν συφιλιδική (αυτή ήταν η αρχική διάγνωση στις κλινικές της Βασιλείας και της Ιένας), ωστόσο παραμένουν αδιευκρίνιστα τα ακριβή αίτια της διαταραχής του. Η ταφή του έγινε στο κοιμητήριο του Ραίκεν, ακολουθώντας την παραδοσιακή λουθηρανική τελετουργία, σύμφωνα με επιθυμία της αδελφής του.

Έργο


Ο Αδόλφος Χίτλερ πάτησε πάνω στα νιτσεϊκά έργα για να οικοδομήσει την θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού ή ναζισμού. Το πρότυπο της Αρείας φυλής βασίστηκε πάνω στον Υπεράνθρωπο (Ζαρατούστρα), το σημαντικότερο ίσως έργο του Νίτσε. Ο Νίτσε όμως, καθώς φαίνεται και μέσα από τα έργα του, υπήρξε δριμύτατος επικριτής τόσο των εθνικιστικών, όσο και κάθε αντισημιτικών τάσεων. Ο Ζαρατούστρας είναι η υπέρβαση του ανθρώπου προς το ανθρωπινότερο και όχι προς το απανθρωπότερο. Εξάλλου και ο ίδιος ο Nietzsche προέβλεψε ότι τα έργα του θα παρερμηνευτούν και ότι δύσκολα θα υπάρξει κάποιος που θα τα κατανοήσει σε βάθος. Ο ίδιος θα πει: «Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ, μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν».

Το νιτσεϊκό έργο ήταν μια κραυγή μέσα στη βαθιά νύχτα των ανθρώπων. Ο ίδιος παρατηρούσε πως για να σε ακούσει κάποιος πρέπει να του σπάσεις τα αυτιά. Γι αυτό άλλωστε και πολλές φορές βρίσκουμε στα έργα του έκδηλη την περιφρόνηση για πρόσωπα και πράγματα. Δεν ήταν κακία ή μικρότητα, αλλά μια φωνή που ήθελε σφοδρά να ακουστεί στα αυτιά και τις συνειδήσεις όλων.

Όταν πέθανε στα 1900 όμως, μόνος και τρελός, είχε την πεποίθηση ότι δεν πρόφτασε να ολοκληρώσει το φιλοσοφικό του έργο. Αυτά που είπε στους ανθρώπους, τα παρομοίαζε με πρωτόγνωρα λόγια του ανέμου, με πρωτόγνωρα και γνήσια τραγούδια κάποιου βραχνού χωριάτη. Ήταν ριζωμένη βαθιά στη συνείδηση του η αδυναμία κατανόησης των «ασμάτων» του από τους άλλους: "Αυτά που θα ακούσετε, θα είναι τουλάχιστον καινούρια. Κι αν δεν το καταλαβαίνετε, αν δεν καταλαβαίνετε τον τραγουδιστή, τόσο το χειρότερο! Μη δεν είναι αυτός ο κλήρος του; Μη δεν είναι αυτό που ονομάσανε 'Κατάρα του Τροβαδούρου';"

Δεν πρόφτασε να χτίσει εκείνη τη γέφυρα που πάντα επιθυμούσε, από τον άνθρωπο στον Υπεράνθρωπο. Οι προσδοκίες του όμως από το ανθρώπινο είδος δε σταμάτησαν ποτέ να είναι μεγάλες. Όταν ρωτήθηκε για το τι είναι αυτό που αγαπάει στους άλλους, απάντησε: «Τις ελπίδες μου».

πηγη:
http://el.wikipedia.org/wiki/

[ArELa]

Κι αναρωτιόμουν πότε θα έβαζες τον Νίτσε, Σωτηρέλ μας
Ωραίο, να'σαι καλά

[sottis]

τον εχω αδυναμια τι να κανουμε

[Clairvoyant]

Sottis ευχαριστώ πολύ για την παράθεση των ανωτέρω, πολύ ενδιαφέροντα, έστω και στη γενικότητα ενός σύντομου βιογραφικού. Απο τις στιγμές που λες ότι παίρνεις πράγματα από εδώ μέσα....

[sottis]

φιλε χρηστο,η σκεψη κ η διδασκαλια του ΝΙΤΣΕ ειναι απο τις αγαπημενες μου ασχολιες(προς μελετη).χαιρομαι που σου αρεσε,αν κ αυτο που παρεθεσα ηταν ενας κοκος σκονης απο την ζωη του κ το εργο του
;)

[ArELa]

To παρόν τόπικ είχε χαθεί πέρσι. Το μετέφερα πάλι απ'το παλιό μας φόρουμ, ως ένα από τα αξιόλογά μας.

[Γκροτέσκος]

Όπως το περίμενα! υπαρχει θέμα για τον Nietzsche. Ειναι υπεροχο που υπαρχουν ανθρωποι που ασχολουνται με ανωτερες σκεψεις, συσβατες, με βαθυ νοημα που δυσκολα βγαινει στην επιφανεια. Οπως κάποτε ο Hitler παρερμήνευσε ότι έγραψε αυτός ο υπέροχος φιλόσοφος, ετσι παρερμηνευονται ακομα και σημερα. Βέβαια είναι λογικό να παρερμηνεύονται και να παρεξηγούνται σήμερα όσα έχει γράψει, λόγω εποχής που γράφτηκαν. Λίγοι έχουν τα αφτιά για να τον ακούσουν. Κάποια στιγμή θα σπάσουν αρκετά.

αγαπημενα μου ειναι "Αντιχριστος" και "Ταδε εφη Ζαρατουστρας"

Ας γραψω μερικα αποφθεγματα του για οσους βαριουνται να διαβασουν βιβλια.
-----------------------------------------------------------------------------
-Ωριμοτητα του ανθρωπου: Ειναι να ξαναβρισκει τη σοβαροτητα που ειχε οταν ηταν παιδι.

-Πρεπει να φευγουμε απο την ζωη οπως εφυγε ο Οδυσσεας απο την Ναυσικα: Ευλογωντας την παρα ερωτευμενος μαζι της.

-Ποια ειναι η σφραγιδα της απελευθερωσης; Να μη ντρεπεσαι πια ενωπιον του εαυτου σου.

-Πρεπει να ΄χει κανεις θαρρος μεσα του για να επιτρεψει στον εαυτο του μια κακοτητα. Οι περισσοτεροι ειναι πολυ δειλοι γι΄αυτο.

-Τι ειναι καλο; Οτι ανυψωνει στον ανθρωπο το αισθημα της δυναμης, τη θεληση για δυναμη, την ιδια την δυναμη.

-Αυτο που ονομαζεται καλη πραξη ειναι μια σκετη παρεξηγηση. Τετοιες πραξεις δεν ειναι καθολου δυνατες.

-Τι ειναι κακο; Οτι γεννιεται απο την αδυναμια.

-Αγωνιζομαστε για το απαγορευμενο. Με αυτο το εμβλημα η φιλοσοφια μου θα θριαμβεψει μια μερα. Γιατι αυτο που εχει απαγορευτει μεχρι σημερα ειναι μονο η αληθεια.

-Μια επικινδυνη αποφαση: Η χριστιανικη αποφαση να βρισκει τον κοσμο ασχημο και κακο εκανε τον κοσμο ασχημο και κακο.

-Στην εκδικηση και στην αγαπη η γυναικα ειναι πιο βαρβαρη απο τον ανδρα

-"Συνταραχθηκα οχι επειδη μου ειπες ψεμματα μα γιατι δεν σε πιστευω πια."

-Οτι θεωρειται κακο σε μια εποχη ειναι συνηθως ενα ανεπικαιρο καταλοιπο αυτο που καποτε θεωρουνταν καλο. Ο αταβισμος ενος παλιοτερου ιδανικου.

-Οποιος παλευει με τερατα πρεπει να προσεξει να μην γινει και ο ιδιος τερας.... Κι οταν κοιταζεις πολυ ωρα μιαν αβυσσο η αβυσσος κοιταζει κι αυτη μεσα σου.

[Mantam Froufrou]

πωωωω ρεεεεε, όλοι οι έρωτές μου μαζεμένοι!!! θα κλάψω μιλάμε!!!

όντως, ελάχιστοι τον κατανόησαν, γι'αυτό και τον αγάπησαν αλλά και τον μίσησαν για τους λάθος λόγους...σχεδόν πάντα.

εγώ τον αγαπώ, και επειδή νιώθω οτι πιάνω ένα μικρό ελάχιστο απο το 'τραγούδι' του, πονάω όταν τον διαβάζω

νά'σαι καλά ρε Βικάκι!

[ArELa]

Nικόλα!

Είναι σίγουρο πως θα βάλω κάμποσα απ'αυτά σαν τόπικ στο καναλάκι μας!

[Mantam Froufrou]

Tsakalov μόλις κατεχωρήθεις ως ιδιαίτερη συμπάθειά μου!!!!
καλώς ήρθες by the way!!!!

[ArELa]

πωωωω ρεεεεε, όλοι οι έρωτές μου μαζεμένοι!!! θα κλάψω μιλάμε!!!

όντως, ελάχιστοι τον κατανόησαν, γι'αυτό και τον αγάπησαν αλλά και τον μίσησαν για τους λάθος λόγους...σχεδόν πάντα.

εγώ τον αγαπώ, και επειδή νιώθω οτι πιάνω ένα μικρό ελάχιστο απο το 'τραγούδι' του, πονάω όταν τον διαβάζω

νά'σαι καλά ρε Βικάκι!

Ως συνήθως γράφαμε ταυτόχρονα, γι'αυτό διπλο-ποστάρω (μη με δείρεις Βάσο) :Ρ

Εμένα δεν είναι έρωτάς μου, έχω ενστάσεις με τον ψυχισμό που έβγαζε ενίοτε...
Εκτιμώ όμως τη συλλογιστική του. (θ'αναπτυχθώ αργότερα)





Η αλήθεια είναι πως ο Νικόλας επισήμανε ότι είχε καταστραφεί ΚΑΙ αυτό το τόπικ, κι αφού το είχαμε ευτυχώς στο παλιό, ήταν χαρά μου και το μόνο εύκολο να το ξαναβάλω στη θέση που του αξίζει!

[Γκροτέσκος]

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα ΦρουΦρου.

Χαίρομαι που συναντώ άνθρωπο με "Νιτσεϊκές" επιρροές.

Θα κάνουμε συζήτηση επί του θέματος κάποια στιγμή!!

[Apomakros]

Διαβάστε αυτό τον διάλογο:



Δεν διδάσκω Γιόζεφ, ότι ο άνθρωπος οφείλει ν' αντέχει το θάνατο ή να "συμβιβάζεται" μαζί του. Ακολουθώντας αυτή την κατεύθυνση προδίδεις τη ζωή σου! Το μάθημα που σου διδάσκω είναι: Να πεθαίνεις τη σωστή στιγμή!

"Να πεθαίνεις τη σωστή στιγμή!" Η φράση αυτή προκάλεσε ένα σοκ στο Μπρόιερ. Η ευχάριστη απογευματινή βόλτα είχε αποκτήσει θανάσιμη σοβαρότητα.

Να πεθαίνεις την κατάλληλη στιγμή; Τι εννοείς; Σε παρακαλώ, Φρήντριχ, δεν το αντέχω, στο 'χω πει πολλές φορές, να μου λες κάτι τόσο σημαντικό με τόσο αινιγματικό τρόπο. Γιατί το κάνεις αυτό;

Θέτεις δυο ερωτήματα. Σε ποιό από τα δυο να απαντήσω;

Σήμερα, πες μου για το να πεθαίνει κανείς τη σωστή στιγμή.

Ζήσε όταν ζεις! Ο θάνατος χάνει τη φρίκη του αν κάποιος πεθάνει έχοντας εξαντλήσει τη ζωή του! Αν ο άνθρωπος δε ζει στη σωστή στιγμή, τότε δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει τη σωστή στιγμή!

Και τι σημαίνει αυτό; ξαναρώτησε ο Μπρόιερ, νιώθοντας ακόμη πιο μπερδεμένος.

Ρώτησε τον εαυτό σου, Γιόζεφ: έχεις εξαντλήσει τη ζωή σου;

Απαντάς στην ερώτηση με ερώτηση, Φρήντριχ!

Κάνεις ερωτήσεις που γνωρίζεις την απάντησή τους, αντέκρουσε ο Νίτσε.

Αν γνώριζα την απάντηση, γιατί να ρωτήσω;

Για ν' αποφύγεις να μάθεις τη δική σου απάντηση!


................................................................


Γιόζεφ, προσπάθησε να καθαρίσεις το μυαλό σου. Φαντάσου το ακόλουθο διανοητικό πείραμα! Τι θα συνέβαινε αν κάποιος δαίμονας σου έλεγε ότι αυτή τη ζωή - όπως τη ζεις τώρα και όπως την έχεις ζήσει στο παρελθόν - πρέπει να τη ζήσεις ξανά, αμέτρητες φορές; Και χωρίς να συμβαίνει τίποτα καινούριο;

Όπου κάθε πόνος και κάθε χαρά κι ό,τι ήταν άφατα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου θα επιστρέφει σε σένα, όλα στην ίδια διαδοχή και ακολουθία -ακόμα κι αυτός ο άνεμος και τα δέντρα κι αυτά τα γλιστερά βράχια, ακόμα και το νεκροταφείο κι ο τρόμος, ακόμα κι αυτή η γλυκιά στιγμή κι εσύ κι εγώ, πιασμένοι απ' το μπράτσο, μουρμουρίζοντας αυτά τα λόγια;

Καθώς ο Μπρόιερ έμεινε σιωπηλός, ο Νίτσε συνέχισε: Φαντάσου την αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης ν' αναποδογυρίζει ξανά και ξανά και ξανά. Και κάθε φορά, αναποδογυρίζουμε κι εσύ κι εγώ, απλοί κόκκοι στη διαδικασία.

Ο Μπρόιερ έκανε μια προσπάθεια να τον καταλάβει. Αυτή η -η- η φαντασίωση, πώς;

Είναι κάτι παραπάνω από φαντασίωση, επέμεινε ο Νίτσε, είναι κάτι παραπάνω από ένα νοητικό πείραμα. Άκουσε μόνο τα λόγια μου! Άσε απ' έξω όλα τ' άλλα! Σκέψου την αιωνιότητα. Δες πίσω σου – φαντάσου - να κοιτάζεις ατέλειωτα πίσω στο παρελθόν.

Ο χρόνος εξαπλώνεται προς τα πίσω για όλη την αιωνιότητα. Και, αν ο χρόνος εξαπλώνεται συνεχώς προς τα πίσω, οτιδήποτε θα μπορούσε να συμβεί δεν έχει ήδη συμβεί;

Οτιδήποτε γίνεται τώρα δεν θα έχει γίνει έτσι παλιά; Οτιδήποτε περπατάει εδώ δεν έχει περπατήσει το ίδιο μονοπάτι στο παρελθόν;


(Απόσπασμα - διάλογος μεταξύ του Νίτσε και του καθηγητή Μπρόιερ από το βιβλίο:"Οταν έκλαψε ο Νίτσε" του Ίρβιν Γιάλομ)

[Mantam Froufrou]

αυτός ο Γιάλομ κάτι έχει πιάσει έ?

Ωραίο βιβλίο, θα το ψάξω!

[Γκροτέσκος]

αυτός ο Γιάλομ κάτι έχει πιάσει έ?

Ωραίο βιβλίο, θα το ψάξω!

Δεν το έχεις διαβάσει; Είναι αριστούργημα, στο ανέφερα το βιβλίο και στο pm, αλλά δεν μου είπες ότι δεν το διάβασες! Η Εξυπνάδα του Broyer και ο πόνος του Nietzsche συγχρονίζονται τόσο ωραία, που καταλήγουν να κάνουν ατελείωτους διαλόγους μαζί, κάνοντας τον αναγνώστη να αγωνιά να δει τι θα γίνει στο τέλος. (guest star Zigmunt Froyd)

Αλλά το κακό είναι ότι είναι αρκετά κουραστικό βιβλίο. Στις 427 σελίδες που σε "παιδεύει" ο συγγραφέας, το τέλος το οποιο είναι 100 σελίδων το πολύ, σε δικαιώνει για τον αγώνα που έκανες να το διαβάσεις.

παραθέτω παρακάτω μερικές από τις αγαπημένες μου φράσεις:
-----------------------------------------------------------

- το καθήκον καταργεί ένα πιο ουσιαστικό καθήκον: το καθήκον που έχει ο κάθε άνθρωπος προς τον εαυτό του ν' ανακαλύψη την αλήθεια.

- ο δάσκαλος πρέπει να είναι σκληρός. Οι άνθρωποι πρέπει να πέρνουν σκληρά μηνύματα, γιατί η ζωή είναι σκληρή κι ο θάνατος είναι σκληρός.

- Δεν είναι η αλήθεια ιερή, ιερή είναι η αναζήτηση της αλήθειας του καθενός μας! Μπορεί να υπάρξει πιο ιερή πράξη από την αυτοαναζήτηση;


Αν πάντως θες το βιβλίο:

Irvin D. Yalom
Όταν έκλαψε ο Νίτσε
εκδόσεις ΑΓΡΑ

[Mantam Froufrou]

Α, είναι καταπληκτικό!!! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

Αν το θέλω λέει? Το θέλω και για μένα και για δώρο!!! Φέτος οι καλύτεροί μου φίλοι θα διαβάσουν τον Γιάλομ! ΟΛΕ!

[Γκροτέσκος]

Φέτος οι καλύτεροί μου φίλοι θα διαβάσουν τον Γιάλομ! ΟΛΕ!

Δεν νομίζω ότι θα θέλουν και πολύ.......

[Apomakros]

Η ιδέα που καταγράφει ο Γιαλομ στο βιβλίο "'Οταν έκλαψε ο Νίτσε" (δηλαδή να πεθαίνεις την κατάλληλη στιγμή) βρίσκεται αναπτυγμένη στο βιβλιαράκι του "θρησκείες και ψυχιατρική" (εκδόσεις Άγρα).

Συνιστώ επίσης ανεπιφύλακτα και τον "Δήμιο του Έρωτα", ένα εκπληκτικό βιβλίο (Λογοτεχνία και ψυχογράφημα μαζί) με 10 ιστορίες ψυχοθεραπείας μέσα από τις οποίες ο Γιαλομ αναπτύσσει τη θέση ότι η ψυχοθεραπεία (και γενικότερα οι προκλήσεις στην καθημερινότητα μας) περιστρέφεται γύρω από τέσσερις άξονες: "the inevitability of death for each of us and for those we love, the freedom to make our lives as we will, our ultimate aloneness and, finally, the absense of any obvious meaning or sense to life."

[Γκροτέσκος]

Προφανώς βιβλία τέτοιου τύπου είναι "βαρυά" και κατ επέκτασιν "δυσκολοχώνευτα"...
Πρέπει να έχεις βάσεις για να διαβάσεις τέτοιου επιπέδου βιβλία..
Είμαι ακόμα προς μελέτη...

Ευχαριστώ για την (προσαπαθώ να βρω την λέξη αλλά δεν μπορώ, όταν την βρω θα την συμπληρώσω..)

[Mantam Froufrou]

Δεν νομίζω ότι θα θέλουν και πολύ.......

οι δύο που έχω στο νού μου, θα θέλουν!!!



(είναι πολύ κατάθλιψη? μην τους τσακίσω κιόλας τους ανθρώπους!)

[Apomakros]

Προφανώς βιβλία τέτοιου τύπου είναι "βαρυά" και κατ επέκτασιν "δυσκολοχώνευτα"..

Δεν υπάρχουν βαριά βιβλία ούτε "δυσκολοχώνευτα".

(Υπάρχουν βιβλία που είτε είσαι έτοιμος είτε δεν είσαι έτοιμος να τα διαβάσεις)

[Γκροτέσκος]

Προφανώς βιβλία τέτοιου τύπου είναι "βαρυά" και κατ επέκτασιν "δυσκολοχώνευτα"..

Δεν υπάρχουν βαριά βιβλία ούτε "δυσκολοχώνευτα".

(Υπάρχουν βιβλία που είτε είσαι έτοιμος είτε δεν είσαι έτοιμος να τα διαβάσεις)

Ε, ας μην γινομαστε απολυτοι. Απλα ο καθενας τα ερμηνευει οπως θελει. Αλλος ετσι αλλως αλλιως.

[Lionheart]

Έτοιμος να τα διαβάσεις, μάλιστα.
Ας ξεφύγουμε από το πέπλο της φιλοσοφίας κι ας πάμε στη μυθιστοριογραφία.
Γκάμπριελ Γκαρσία Μαρκές...
Είπες τίποτα Απόμακρε;

[Apomakros]

Γκάμπριελ Γκαρσία Μαρκές...

Είπες τίποτα Απόμακρε;

Για τον Μαρκές δεν είπα τίποτα αλλά όταν ανεβεί σχετικό τοπικ να είσαι βέβαιος ότι θα πω πολλά.

Εδώ μπορώ να πω κάτι σχετικό για κάποιον άλλο μεγάλο, τον Ηerman Hesse. Όταν πρωτοδιάβασα τον Σιντάρτα, εικοσάρης, δεν είχα καταλάβει τίποτα, γιατί τότε δεν ήμουν έτοιμος να τον κατανοήσω, πράγμα που συνέβη πολλά χρόνια αργότερα.

Κάτω από αυτό το πρίσμα λοιπόν επαναλαμβάνω ότι δεν υπάρχουν βαριά και δυσκολοχώνευτα βιβλία.


(Για να κατανοήσεις ένα βιβλίο και για να πάρεις απ' αυτό πρέπει απλώς να είσαι έτοιμος)

[Acid{RFE}]

Τα Αποφθέγματα Του Νίτσε

1} Πώς; Είναι ο άνθρωπος απλώς ένα λάθος του θεού; Η μήπως ο Θεός είναι ένα λάθος του ανθρώπου;

2} Απο τη σχολή του πολέμου της ζωής. Ότι δεν με καταστρέφει με κάνει δυνατό.

3} Βοήθησε ο ίδιος τον εαυτό σου, τότε θα σε βοηθήσουν όλοι. Αρχή της αγάπης προς τον πλησίον.

4} Σπάνια κάνει κανείς μόνο ένα σφάλμα. Στο πρώτο σφάλμα κάνει κανείς πάρα πολλά. Γι'αυτό κάνει συνήθως κι ένα δεύτερο, κάνοντας αυτή τη φορά πολύ λίγο...

5} Το σκουλήκι μαζεύεται όταν το πατούν. Αυτό είναι έξυπνο. Με τούτο τον τρόπο μειώνει τις πιθανότητες να το πατήσουν πάλι. Στη γλώσσα της ηθικής αυτό λέγεται ταπεινοφροσύνη..

6} Τρέχεις μπροστά; Το κανεις σαν βοσκός; Η σαν εξαίρεση; Μια τρίτη περίπτωση θα ήταν ο φυγάς... Πρώτο ζήτημα συνείδησης

7} Τι ψάχνεις; Θέλεις να πολλαπλασιαστείς επί δέκα, επί εκατό; Ψάχνεις για οπαδούς; Ψάξε για μηδενικά!

8} Περιφρονώ όλους όσους θέλουν να συστηματοποιούν τα πράγματα και τους αποφεύγω. Το να θέλεις ένα σύστημα είναι έλλειψη ακεραιότητας.

9} Όταν η γυναίκα έχει αντρικές αρετές θέλει κανείς να το βάλει στα πόδια. Κι' όταν δεν έχει αντρικές αρετές τότε το βάζει αυτή στα πόδια.

10} Ο ποιό σίγουρος τρόπος για να καταστρέψεις έναν νέο είναι να του διδάξεις να εκτιμάει περισσότερο εκείνους που σκέφτονται σαν αυτόν απο εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά απ'αυτόν.

11} Φαινομενικός Ηρωϊσμός. Το να ριχτείς στην καρδιά της μάχης μπορεί νά είναι σημάδι δειλίας.

12} Καλύτερα μιά ολόψυχη έχθρα παρά μιά φιλία κολλημένη με κόλλα.

13} Και ο χρόνος μετριέται απο την καταραμένη μέρα απο την οποία άρχισε αυτή η συμφορά, απο την πρώτη μέρα του χριστιανισμού! Γιατί να μην τον μετρούμε απο την τελευταία μέρα του χριστιανισμού; Γιατί όχι απο σήμερα; Επαναξιολόγηση ολων των αξιών!.

14} Πίσω απο την προσωπική τους ματαιοδοξία όλες οι γυναίκες νιώθουν μια απρόσωπη περιφρόνηση, για τη << γυναίκα >>.

15} Καρδιά αλυσοδεμένη, πνεύμα ελεύθερο. Όταν δένει κανείς γερά την καρδιά του και τη φυλακίζει, μπορεί να δώσει πολλές ελευθερίες στο πνεύμα του. Το έχω ξαναπεί αυτό. Κανείς όμως δεν το πιστεύει αν δεν το ξέρει ήδη...

16} Σε καιρούς ειρήνης, ο πολεμόχαρος άνθρωπος τα βάζει με τον εαυτό του.

17} Μιά ψυχή που ξέρει ότι την αγαπούν αλλά η ίδια δεν αγαπά, προδίδει το κατακάθι της, το κατώτερο επίπεδο της ανεβαίνει στην επιφάνεια.

18} Η γυναίκα μαθαίνει να μισεί όσο ξεμαθαίνει να γοητεύει.

19} Όσο πιό πολύ αρνείται κανείς στα κράτη και στους πρίγκηπες το δικαίωμα να θυσιάζουν τα άτομα{'οπως στην απονομή της δικαιοσύνης, στον στρατό, κ.τ.λ.{, τόσο πιό μεγάλη γίνεται η αξία της αυτοθυσίας.

20} << Δεν ξεχνάει τίποτα κι όμως συγχωρεί τα πάντα >>. Σ' αυτήν την περίπτωση γίνεται διπλά μισητός, γιατί προκαλεί διπλή ντροπή, πρώτα με τη μνήμη του και μετά με τη μεγαλοψυχία του.

21} " Αρρώστια " είναι η πρόωρη προσέγγιση των γηρατειών, η ασχήμια και ο πεσιμισμός, πράγματα που πάνε μαζί.

22} Γιατί δεν βλέπει ο άνθρωπος τα πράγματα; Γιατί αυτός στέκεται στη μέση.

23} Με τους πολλούς επαίνους άλλοι γίνονται ντροπαλοί, άλλοι θρασείς.

24} Την περισσότερη ανεντιμότητα τη δείχνουμε απέναντι στο Θεό, δεν του επτρέπουμε να αμαρτήσει.

25} Η αγάπη για έναν άνθρωπο είναι βαρβαρότητα, επειδή ασκείται σε βάρος όλων των άλλων. Παρόμοια και η αγάπη για τον Θεό.

26} Είναι κανείς κακός θεατής της ζωής αν δεν έχει δεί και το χέρι που με διακριτικό τρόπο σκοτώνει.

27} Όποιος ζει όπως τα παιδιά, όποιος δεν παλεύει για το ψωμί του και δεν πιστεύει ότι οι πράξεις του έχουν κάποια ανώτερη σημασία, παραμένει παιδαριώδης.

28} Αυτή η γυναίκα είναι όμορφη και έξυπνη, άχ, πόσο εξυπνότερη θα είχε γίνει, αν δεν ήταν όμορφη!

29} Κάθε είδος περιφρόνησης του σέξ, κάθε βρώμισμα του μέσω της έννοιας << ακάθαρτο >>, είναι το κάτ' εξοχήν έγκλημα εναντίον της ζωής...

30} Θεωρώ απαραίτητο να πλύνω τα χέρια μου πρίν έρθω σε επαφή με θρήσκους ανθρώπους.

31} Μερικοί μισούν μόνο όταν νιώθουν αδύναμοι και κουρασμένοι, σ' άλλη περίπτωση είναι αμερόληπτοι και συγχωρητικοί. Άλλοι μισούν μόνο όταν βλέπουν τη δυνατότητα της εκδίκησης. Σ' άλλη περίπτωση προφυλάγονται απο κάθε κρυφό ή απροκάλυπτο θυμό και τον παραβλέπουν όταν υπάρχει μιά αφορμή που τον προκαλει.

32} Όσο πιο ψηλά πετάμε, τόσο πιό μικροί φαντάζουμε σ' εκείνους που δεν μπορούν να πετάξουν.

33} Θέλω, μιά για πάντα, να μη γνωρίζω πολλά πράγματα. Η σύνεση βάζει όρια ακόμα και στη γνώση.

34} Μη δείχνετε δειλία απέναντι στις πράξεις σας! Μην τις αφήνετε να παραπαίουν μετά! Οι τύψεις της συνείδησης είναι ανάρμοστες.

35} Όταν δεν παίρνουν μέρος στο παιχνίδι ο έρωτας ή το μίσος, η γυναίκα είναι πολύ μέτριος παίχτης.

36} Οι μεγάλες εποχές της ζωής μας είναι εκείνες όπου έχουμε το θάρρος να ξαναβαφτίσουμε τόσο τις κακές όσο και τις καλές ιδιότητες μας.

37} Υπάρχει κάποια αθωότητα στο θαυμασμό, η αθωότητα του ανθρώπου που δεν αντιμετωπίζει την πιθανότητα πως κι αυτός ίσως θα μπορούσε να γίνει μιά μέρα αντικείμενο θαυμασμού.

38} Μπροστά στον εαυτό μας όλοι παριστάνουμε πως είμαστε πιό απλοί απ' ότι είμαστε στην πραγματικότητα, έτσι ξεκουραζόμαστε απ' τους ομοίους μας.

39} Δεν είναι η αγάπη τους για την ανθρωπότητα, είναι η ανικανότητα της αγάπης τους αυτή που εμποδίζει τους σημερινούς χριστιανούς να μας κάψουν.

40} Δεν υπάρχουν ηθικά φαινόμενα, υπάρχει μόνο ηθική ερμηνεία των φαινομένων.

41} Τιμωριόμαστε περισσότερο για τις αρετές μας.

42} Όποιος δεν ξέρει να βρεί το δρόμο που οδηγεί στο ιδανικό του, ζεί με πιο επιπόλαιο και ασυνετο τρόπο απ'ότι εκείνος που δεν έχει ιδανικά.

43} Στην εκδίκηση και στην αγάπη η γυναίκα είναι πιό βάρβαρη απ' τον άντρα.

44} Υπάρχει μια αθωότητα στο ψέμα που είναι σημάδι καλής πίστης.

45} Είναι απάνθρωπο να ευλογούμε όταν μας καταριούνται.

46} Συνταράχθηκα, όχι επειδή μου είπες ψέματα αλλά επειδή δεν σε πιστεύω πιά.

47} Συχνά ο εγκληματίας δεν βρίσκεται στι ύψος της πράξης του, την εξευτελίζει και τη συκοφαντεί.

48} Όταν η περιφάνεια μας πληγώνεται, τότε είναι δυσκολότερο να πληγωθεί η ματαιοδοξία μας.

49} Θέλεις να κάνεις κάποιον να ενδιαφερθεί για σένα; Έχε ύφος αμηχανίας όταν βρίσκεσαι μπροστά του.

50} Είσαι γνήσιος; Ή μόνο ένας ηθοποιός; Ένας αντιπρόσωπος; Ή μήπως είσαι αυτό που αντιπροσωπεύεται; Τελικά ίσως νά'σαι απλώς ένα αντίγραφο ενός ηθοποιού...

51} Είσαι κάποιος που κοιτάει δίχως να συμμετέχει; Ή κάποιος που δίνει χείρα βοηθείας; Ή μήπως κάποιος που αποστρέφει το βλέμα του και προσπερνάει;

52} Θέλεις να προχωράς μαζί μ'άλλους; Ή να προχωάς μπροστά; Ή να προχωράς μόνος σου; Πρέπει να ξέρει κανείς τι θέλει και ότι το θέλει.

53} Τα παράπονα δεν αξίζουν ποτέ τίποτα, προέρχονται απ'την αδυναμία.

54} Να μάθει κανείς να σκέφτεται, στα σχολεία μας κανείς δεν έχει πιά την παραμικρή ιδέα αυτού του πράγματος.

55} Κάθε κατάκτηση, κάθε βήμα μπροστά στη γνώση, προκύπτει από το θάρρος, απο τη σκληρότητα απέναντι στον εαυτό μας, από την καθαρότητα σε σχέση με τον εαυτό μας.

56} Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να εφευρίσκουμε μύθους για έναν κόσμο << διαφορετικό >> απ'αυτόν εδώ, εκτός κι άν έχει επικρατήσει μέσα μας ένα ένστικτο δυσφήμησης, υποτίμησης, υποψίας απέναντι στη ζωή, στην περίπτωση αυτή εκδικούμαστε τη ζωή με τη φαντασμαγορία μιάς, << άλλης >>, μιάς << καλύτερης >> ζωής.

57} Σχεδόν κάθε κόμμα καταλαβαίνει ότι, άν θέλει να διατηρηθεί το ίδιο, συμφέρον του είναι να μή χάσει η αντίθετη μερίδα όλη της τη δύναμη.

58} Από αγάπη για τους ανθρώπους αγκαλιάζουμε κάποτε κάποιον{επειδή δεν μπορούμε να τους αγκαλιάσουμε όλους}, αυτό όμως δεν πρέπει να το πούμε ποτέ σ'αυτόν τον κάποιον...

59} Οι συνέπειες των πράξεων μας, μας αρπάζουν απ'το λαιμό. Τους είναι αδιάφορο αν στο μεταξύ έχουμε γίνει << καλύτεροι >>.

60} << Δεν μου αρέσει >>. Γιατί; << Γιατί δεν είμαι στο ύψος του >>. Απάντησε ποτέ παρόμοια άνθρωπος;

61} Ένα παράξενο πράγμα, το είδος των τιμωριών που επιβάλλουμε! Δεν εξαγνίζει τον εγκληματία, δεν είναι εξιλέωση, αντίθετα ρυπαίνει περισσότερο απο το ίδιο το έγκλημα.

62} Το να ανέχεσαι τους ανθρώπους, το να κρατάς την καρδιά σο ανοιχτή γιά τους άλλους, αυτό είναι φιλελεύθερο, αλλά απλώς φιλελεύθερο. Οι καρδιές που είναι ικανές για ευγενή φιλοξενία αναγνωρίζονται απο τα πολλά κλειστά παράθυρα και παντζούρια, αφήνουν άδεια τα καλύτερα δωμάτια τους. Γιατί; Γιατί περιμένουν καλεσμένους με τους οποίους δεν μπαίνει θέμα << ανοχής >>.

63} Φιλελευθερισμός, με άλλα λόγια, αποκτήνωση κατά αγέλες.

64} Ότι θεωρεί κακό μια εποχή είναι συνήθως ένα ανεπίκαιρο κατάλοιπο αυτού που άλλοτε θεωρούνταν καλό, ο αταβισμός ενός παλιότερου ιδανικού.

65} Γύρω απο έναν ήρωα όλα γίνονται τραγωδία, γύρω απο έναν ημίθεο όλα γίνονται σατιρικό δράμα, και γύρω απο τον Θεό όλα γίνονται... τί λοιπόν; Μήπως << κόσμος >>;

66} Οι τρομερές εμπειρίες μας κάνουν να αναρωτιόμαστε μήπως είναι τρομερός κι εκείνος που τις έχει.

67} Υπάρχει κανείς που να μην έχει θυσιαστεί για χάρη της καλής του φήμης;

68} Στην εγκαρδιότητα δεν υπάρχει μίσος για τους ανθρώπους. Γι'αυτό όμως βρίσκουμε σ'αυτήν τόση περιφρόνηση για τους ανθρώπους.

69} Έδωσα όνομα στον πόνο μου και τον φωνάζω << σκύλο >>. Είναι το ίδιο πιστός, το ίδιο φορτικός και αδιάντροπος, το ίδιο διασκεδαστικός και έξυπνος όσο κάθε άλλος σκύλος. Και μπορώ να τον μαλώνω και να ξεσπώ τα νεύρα μου πάνω του, όπως κάνουν άλλοι με τους σκύλους, τους υπηρέτες και τις γυναίκες τους.

70} Αρχίζουμε να δυσπιστούμε για τους έξυπνους ανθρώπους, μόλις δείξουν πως βρισκονται σε αμηχανία.

71} Δεν φτάνει να'χει κανείς ταλέντο, πρέπει να'χει και την άδεια σας να το'χει, έ φίλοι μου;

72} Η Αντίρρηση, το ξεγλίστρημα, η χαρούμενη δυσπιστία, η απόλαυση με το κορόϊδεμα είναι σημάδια υγείας, καθετί απόλυτο ανήκει στην περιοχή της παθολογίας.

73} Η παραφροσύνη είναι κάτι σπάνιο στα άτομα, αλλά σε ομάδες, κόμματα, λαούς, εποχές είναι ο κανόνας.

74} Η κοιλιά είναι ο λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος δεν βλέπει εύκολα τον εαυτό του σα Θεό.

75} Η πιό αγνή φράση που άκουσα ποτέ: << Στον αληθινό έρωτα, η ψυχή είναι εκείνη που περιβάλλει το σώμα>>.

76} Όποιος παλεύει με τέρατα πρέπει να προσέξει μη γίνει κι ο ίδιος τέρας. Κι όταν κοιτάζεις πολλή ώρα μιάν άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει κι αυτή μέσα σου.

77} Ποιά είναι για μένα η συνταγή της ευτυχίας; Ένα Ναί ένα Όχι μια ευθεία γραμμή, ένας σκοπός...

78} Η ζωή, αυτό σημαίνει... να πετάς διαρκώς μακριά σου καθετί που θέλει να πεθάνει. Ζωή αυτό σημαίνει... νά'σαι σκληρός και ανελέητος για κάθετι που γερνάει και αδυνατίζει μέσα μας, κι όχι μόνο μέσα μας. Ζωή αυτό σημαίνει επίσης... να μη λυπάσαι καθόλου τους ετοιμοθάνατους, τους εξαθλιωμένους και τους γέρους; Νά'σαι συνεχώς δολοφόνος; Κι όμως ο γερο-Μωϋσής είπε... Ού φονεύσεις!.

79} Τι είναι ευτυχία; Το αίσθημα ότι η δύναμη μεγαλώνει, ότι μια αντίσταση εξουδετερώνεται.

80} Η " πρόοδος " είναι απλώς μια σύγχρονη ιδέα. Ο σημερινός Ευρωπαίος είναι πολύ κατώτερος σε αξία απο τον Ευρωπαίο της Αναγέννησης, περαιτέρω ανάπτυξη δεν σημαίνει αναγκαστικα άνοδο, εξύψωση, δυνάμωμα.

81} Για κάθε κόμμα. Ο τσομπάνος πάντα χρειάζεται ένα κριάρι, ή πρέπει να γίνει ο ίδιος το κριάρι.

82} Το να μιλάμε πολύ για τον εαυτό μας μπορεί να'ναι κι ένα μέσο για να τον κρύβουμε.

83} Ο έπαινος είναι πιό ενοχλητικός απ' την κατηγορία.

84} Το δόγμα της ισότητας!... Πουθενά δεν υπάρχει πιο δηλητηριώδες δηλητήριο απ'αυτό, γιατί φαίνεται ότι το κηρύττεο η ίδια η δικαιοσύνη, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά το τέλος της δικαιοσύνης... Ίσα στους ίσους, άνισα στους άνισους, αυτό θα'πρεπε να'ταν το πραγματικό σύνθημα της δικαιοσύνης. " Ποτέ να μην κάνεις ίσα αυτά που είναι άνισα "; αυτό θα'ταν το συμπλήρωμα του.

85} Πρώτη αρχή: Πρέπει να νιώθει κανείς την ανάγκη να γίνει δυνατός, αλλιώς δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.

86} Εκείνο που κάνει τους ανώτερους ανθρώπους, δεν είναι η δύναμη των υψηλών αισθημάτων τους αλλά η διάρκεια των αισθημάτων αυτών.

87{ Ο μεγαλοφυής άνθρωπος είναι ανυπόφορος όταν δεν έχει, εκτός απο τη μεγαλοφυία, δύο τουλάχιστον άλλα πράγματα, εύγνωμοσύνη και καθαρότητα.

88} Ο βαθμός και η φύση της σεξουαλικότητας στον άνδρα ανεβαίνουν ώς την ψηλότερη κορυφή του πνεύματος του.

89} Μιά επικίνδυνη απόφαση. Η χριστιανική απόφαση να βρίσκει άσχημο και κακό τον κόσμο τον έκανε άσχημο και κακό.

90} Ποιός έχει μεγαλύτερη επιρροή. Όταν ένας άνθρωπος αντιστέκεται στην εποχή του και τη σταματάει στην πόρτα για να της ζητήσει το λόγο, αυτό σημαίνει ότι ασκεί οπωσδήποτε επιρροή. Δεν έχει σημασία αν θέλει να κάνει κάτι τέτοιο, σημασία έχει οτι μπορεί να το κάνει.

91} Όταν η ευγνωμοσύνη των πολλών προς τον ένα πετάει απο πάνω της κάθε ίχνος ντροπής γεννιέται η δόξα.

92} Μήπως βλάπτουμε την αρετή εμείς οι αμοραλιστές; Τη βλάπτουμε τόσο λίγο όσο βλάπτουν τους ηγεμόνες οι αναρχικοί. Μόνο όταν πυροβολούνται οι πρώτοι κάθονται πάλι με σιγουριά στους θρόνους τους. Ηθικό δίδαγμα... πρέπει να πυροβολούμε την ηθική.

93} Τι θεωρείς πιο ανθρώπινο; Να απαλλάσεις κάποιον απ'τη ντροπή.

94} Ποιά είναι η σφραγίδα της απελευθέρωσης; Να μη ντρέπεσαι πια ενώπιον του εαυτού σου.

95} Ωριμότητα του ανθρώπου... είναι να ξαναβρίσκει τη σοβαρότητα που είχε παιδί, όταν έπαιζε.

96} Πρέπει να φεύγουμε απο τη ζωή όπως έφυγε ο Οδυσσέας απο τη Ναυσικά, ευλογώντας την παρά ερωτευμένος μαζί της.

97} Τί; Ένας μεγάλος άνθρωπος; Εγώ βλέπω πάντα μόνο τον ηθοποιό του ίδιου του του ιδανικού.

98} Η ίδια η λέξη " χριστιανισμός " είναι παρανόηση, κατα βάθος υπήρχε μόνο ένας χριστιανός κι αυτός πέθανε επάνω στον σταυρό...

99} Η ζωή τελειώνει εκεί που αρχίζει η "βασιλεία του Θεού"...

100} Αρνούμαστε το Θεό, αρνούμαστε την ευθύνη ενώπιον του Θεού.... μόνο έτσι σώζουμε τον κόσμο.

101} Τι είναι η ελευθερία; Το να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις ανθρώπινα όντα{ακόμη και τον εαυτό σου} για την υπόθεση που υπερασπίζεσαι.

102} Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι πολεμιστής.

103} Ο οίκτος θεωρείται αρετή μόνο απ'τους παρακμιακούς.

104} Συχνά ο αισθησιασμός κάνει τον έρωτα να μεγαλώσει πολύ γρήγορα, έτσι η ρίζα μένει αδύνατη κι είναι πολύ εύκολο να ξεριζωθεί.

105} Λαός είναι το τέχνασμα της φύσης για να φτάσει σε έξη η επτά μεγάλους άνδρες. Ναί; και ύστερα να τους αφήσει στα μισά του δρόμου.

106} Όσο πιο αφηρημένη είναι η αλήθεια που θέλεις να διδάξεις, τόσο περισσότερο πρέπει να ξελογιάσεις τις αισθήσεις μ'αυτήν.

107} Ενάντια τους μεσολαβητες. Εκείνοι που θέλουν να μεσολαβήσουν ανάμεσα σε δύο ανυποχώρητους στοχαστές δείχνουν οτι είναι μέτριοι. Δεν έχουν μάτια για να δουν αυτό που είναι μοναδικό. Το να βλέπεις τα πράγματα σα να'ναι όμοια και το να κάνεις τα πράγματα ίδια κι όμοια είναι σημάδι πως έχεις αδύνατα μάτια.

108} Οι << Επιμελείς >> Εκείνοι που αποκτούν αργά τη γνώση πιστεύουν οτι η βραδύτητα είναι η ουσία της γνώσης.

109} Να'σαι βαθύς και να φαίνεσαι βαθύς. Εκείνος που ξ΄ρει οτι ε΄πιναι βαθύς πασχίζει να γίνει εντελώς διάφανος. Εκείνος που θα'θελε να φαίνεται βαθύς στον όχλο πασχίζει να γίνει σκοτεινός. Γιατί ο όχλος πιστεύει ότι αν δεν μπορεί να δεί το βυθό κάποιου πράγματος αυτό πρέπει να'ναι βαθύ. Ο όχλος είναι πολύ δειλός και σιχαίνεται να μπαίνει στο νερό.

110} Σκέψεις. Οι σκέψεις είναι οι σκιές των συναισθημάτων μας, πάντα σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες απ'αυτά.

111} Ανάγκη. Η ανάγκη θεωρείται αιτία της εμφάνισης κάποιου πράγματος, στην πραγματικότητα όμως είναι συχνά μόνο ένα αποτέλεσμα κάποιου πράγματος που έχει ήδη εμφανιστεί.

112} Αν έχει πολύ δυνατή φωνή είσαι σχεδόν ανίκανος να σκεφτείς λεπτά πράγματα.

113} Σκοπός της τιμωρίας είναι να κάνει καλύτερους εκείνους που τιμωρούν. Αυτό είναι το τελευταίο καταφύγιο των συνηγόρων της τιμωρίας.

114} Όποιος έχει σχέσεις με σοφούς και καλλιτέχνες είναι εύκολο να πέσει έξω απ'την αντίθετη πλευρά... πίσω απο έναν αξιόλογο σοφό κρύβεταο συχνά ένας μέτριος άνθρωπος, και πίσω απο έναν μέτριο καλλιτέχνη ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος.

115} Δεν αντέχω τις στενές ψυχές. Μέσα τους δεν υπάρχει τίποτα καλό και τίποτα κακό.

116} Τι είναι η ελευθερία; Το να'χεις τη θέληση να αναλάβεις ευθύνη για τον εαυτό σου.

117} Τι είναι η ελευθερία; Το να διατηρείς την απόσταση που σε χωρίζει απο τους άλλους.

118} Τι είναι η ελευθερία; Το να γίνεται πιο αδιάφορος απέναντι στις δυσκολίες, στις ταλαιπώριες, στη στέρηση, ακόμη και στην ίδια τη ζωή.

119} Κανένας νικητής δεν πιστεύει στο τυχαίο.

120} Τι λέει η συνείσηση σου; Πρέπει να γίνεις εκείνος που είσαι.

121} Ποιόν ονομάζεις κακό; Εκείνον που θέλει πάντα να ντροπιάζει τους άλλους.

122} Είτε δεν βλέπουμε καθόλου όνειρα είτε τα όνειρα μας είναι ενδιαφέροντα. Πρέπει να οργανώσουμε και την ζωή του ξύπνου με το ίδιο τρόπο... είτε να μην είμαστε καθόλου ξυπνητοί είτε να'μαστε ξυπνητοί με ενδιαφέροντα τρόπο.

123} Δεν θα'θελα να χτίσω δικό μου σπίτι{και θεωρώ μέρος της καλής μου τύχης το ότι δεν είμαι κάτοχος ενός σπιτιου} Άν ήθελα όμως να αποκτήσω σπίτι θα το'χτιζα έτσι όπως έχτιζαν τα δικά τους μερικοί Ρωμαίοι.... σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Θα μ'άρεζε να μοιραζόμουν κάποια μυστικά μ'αυτό το ωραίο τέρας.

124} Το κράτος είναι το πιο ψυχρό απ'όλα τα ψυχρά τέρατα.... ψεύδεται ψυχρά και να το ψέμα που βγαίνει απ'το στόμα του... Εγώ το κράτος είμαι ο λαός.

125} Η << αγάπη για τον πλησίον μας >> δεν είναι λαχτάρα για νέα ιδιοκτησία;

126} Πώς θα μπορέσω ν'ανέβω στην κορφή του βουνού; Ανέβα λοιπόν τώρα και μην το σκέφτεσαι πολύ.

127} Πρέπει να πεθαίνει κανείς περήφανα όταν δεν είναι πιά μπορετό να ζεί περήφανα.

128} Έχειμεγάλη σημασία για τη μοίρα ενός λαού και της ανθρωπότητας το ξεκίνημα της κουλτούρας απο τη σωστή θέση... όχι απο την " ψυχή "{όπως πίστευε η μοιραία δεισιδαιμονία των κληρικών και των ημικληρικών}, η σωστή θέση είναι το σώμα, η χειρονομία, η δίαιτα, η φυσιολογία.

129} Γιατί ήταν τόσο τσιγγούνα η φύση απέναντι στους ανθρώπους ώστε να μην τους αφήνει να λάμπουν, τον ένα περισσότερο, τον άλλο λιγότερο, τον καθένα ανάλογα με την 'ενταση του φωτός του; Γιατί να μη φαίνονται οι μεγάλοι ανθρώποι στην ανατολή και στη δύση τους τόσο ωραίοι όσο ο ήλιος; Πόσο πιο ξεκάθαρη θα γινόταν τότε η ζωή ανάμεσα στους ανθρώπους!.

130} Όποιος είναι απο τα βάθη της καρδιάς του δάσκαλος παίρνει όλα τα πράγματα στα σοβαρά μόνο σε σχέση με τους μαθητές του, ακόμη και τον εαυτό του.

131} Η ίδια η ζωή είναι για μένα ένστικτο για ανάπτυξη, για διάρκεια, για συγκέντρωση δυνάμεων, για δύναμη... εκεί όπου λείπει η θέληση για απόκτηση δύναμης υπάρχει ξεπεσμός.

132} Ο οίκτος είναι η πρακτική του μηδενισμού.

133} Πίστεψε με! Το μυστικό για να μαζέψετε τη μεγαλύτερη σοδιά, τη μεγαλύτερη χαρά της ύπαρξης είναι το ζείν επικινδύνως!.

134} Όλες οι προκαταλήψεις προέρχονται απο τα εντόσθια.

135} Πρέπει να καθόμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο.

136} Ο έρωτας είναι πόλεμος, κατα βάθος είναι το θανάσιμο μίσος των δύο φίλων.

137} Μου φαίνεται ότι τα πιό σκληρά λόγια, τα πιό υβριστικά γράμματα, είναι πιο προσηνή, πιό τίμια απ'τη σιωπή.

138} Τίποτε δεν σε εξαντλεί γρηγορότερα απο το αίσθημα της μνησικακίας.

139} Ισότητα σε σχέση με τον εχθρό... η πρώτη προϋπόθεση μιάς τίμιας μονομαχίας. Όπου νιώθει κανείς περιφρόνηση, δεν μπορεί να κάνει πόλεμο.

140} Η ανθρωπιά μου δεν συνίσταται στο να νιώθω πως είναι οι ανθρώποι, αλλά στο να αντέχω αυτό που νιώθω όταν είμαι μαζί τους.

141} Τι είναι καλό; Ότι ανυψώνει στον άνθρωπο το αίσθημα της δύναμης, τη θέληση για απόκτηση δύναμης. τη θέληση για απόκτηση δύναμης, την ίδια τη δύναμη.

142} Τι είναι κακό; Ότι γεννιέται απ' την αδυναμία.

143} Εγκρίνουμε το γάμο πρώτο επειδή δεν τον ξέρουμε ακόμη, δεύτερο επειδή έχουμε συνηθίσει στην ιδέα του, τρίτο επειδή τον έχουμε κάνει ήδη, δηλαδή σχεδόν σ'όλες τις περιπτώσεις. Κι ωστόσο τίποτα άπ'αυτά δεν είναι απόδειξη ότι ο γάμος καθεαυτός είναι καλό πράγμα.

144} Αγωνιζόμαστε για το απαγορευμένο... μ'αυτό το έμβλημα η φιλοσοφία μου θα θριαμβεύσει μιά μέρα, γιατί αυτό που έχει απαγορευτεί μέχρι σήμερα είναι μόνο η αλήθεια.

145} Η σκέψη της αυτοκτονίας είναι δυνατή παρηγοριά... μας βοηθάει να περάσουμε πολλές άσχημες νύχτες.

146} Αγαπάμε ακόμα περισσότερο τη γνώση μας όταν την μεταδίδουμε και σε άλλους.

147} Οι ποιητές δεν συμπεριφέρονται φρόνιμα απέναντι στις εμπειρίες τους... τις εκμεταλεύονται.

148} Το τι είναι κάποιος αρχίζει να φανερώνεται όταν αδυνατίζει το ταλέντο του, όταν σταματάει να δείχνει τι μπορεί να κάνει. Το ταλέντο είναι και περίτεχνο στολίδι, το περίτεχνο είναι και κρύπτη.

149} Τα φύλα αυταπατώνται το ένα για το άλλο... ο λόγος είναι ότι κατα βάθος αγαπούν και εκτιμούν μόνο τον εαυτό τους{η το ιδανικό τους, για να εκφραστώ πιό ευχάριστα}. Έτσι ο άντρας θέλει ειρηνική τη γυναικα, αλλά η γυναίκα είναι ουσιαστικά μή ειρηνική, σαν τη γάτα, όσο καλά κι αν έχει εκπαιδεύσει τον εαυτό της για να φαίνεται οτι είναι ειρηνική.

150} Κάθε εφημερίδα δίνει τα συμπτώματα του τρομερότερου ανθρώπινου εκφυλισμού... Μιά συλλογή φρικαλεοτήτων. Μ'αυτό το αηδιαστικό ορεκτικό ο πολιτισμένος άνθρωπος συνοδεύει το πρωϊνό του. Όλα, σ'αυτόν τον κόσμο, αποπνέουν το έγκλημα... η εφημερίδα, το ψηλό τείχος και το ανθρώπινο χέρι ν'αγγίζει μια εφημερίδα χωρίς ένα σπασμό αηδίας;

151} Όταν όμως κάποιος δεν πιστεύει σε καλό και κακό, τότε τι σημαίνει αυτό;

152} Υπάρχουν στη ζωή των ανθρώπων στιγμές που ξεχνούμε πως κατοικούμε ένα μόνο σημείο μέσα στο άπειρο σύμπαν.

153} Ο " αληθινός κόσμος ", όπως ανέκαθεν, μέχρι και τώρα ακόμα, τον συνέλαβε ο άνθρωπος ήταν πάντα, ακόμα μια φορά, ο φαινομενικός κόσμος.

154} Όταν ο άνθρωπος ριψοκινδυνεύει τη ζωή του, την υγεία του, την υπόληψη του, αυτό είναι η συνέπεια της έπαρσης και μιάς βούλησης σπατάλης που ξεχειλίζει... όχι από αγάπη για τον άνθρωπο, αλλ'επειδή κάθε μεγάλος κίνδυνος προκαλεί την περιέργειά μας σε σχέση με το όριο της δύναμης μας, του θάρρους μας.

155} Αγαπούμε τις γυναίκες σε σχέση με το ότι είναι παράξενες για μας.

156} Ο άντρας καταλήγει στη γυναίκα που δεν του αξίζει.

157} Αυτό είναι ενοχλητικό στην αγάπη... είναι ένα έγκλημα, όπου κανείς δεν μπορεί να μην έχει ένα συνένοχο.

158} Η γυναίκα, ώς γεννημένη ειδωλολάτρης, καταστρέφει τα είδωλα - τους συζύγους.

159} Πρέπει κανείς να'χει θάρρος μέσα του, για να επιτρέψει στον εαυτό του μια κακότητα... οι περισσότεροι είναι πολύ δειλοί γι'αυτό.

160} Εξαρτώνται τόσο απείρως περισσότερα απ'αυτό που οι ανθρώποι ονόμαζαν " σώμα " και " σάρκα "... τα υπόλοιπα είναι ένα μικρό παρεπόμενο.

161} Αυτό που ονομάζεται καλή πράξη είναι μια σκέτη παρεξήγηση, τέτοιες πράξεις δεν είναι καθόλου δυνατές.

162} Ο " εγωϊσμός ", όπως και η " ανιδιοτέλεια ", είναι ένα δημοφιλές επινόημα, το ίδιο και το άτομο, η ψυχή.

163} Ανέκαθεν οι άνθρωποι παρεξήγησαν την αγάπη... πιστεύουν οτι εδώ είναι ανιδιοτελείς επειδή θέλουν το καλό μιας άλλης ύπαρξης, συχνά ενάντια στο δικό τους όφελος... όμως γι'αυτό θέλουν να κατέχουν εκείνη την άλλη ύπαρξη. Σε άλλες περιπτώσεις η αγάπη είναι ένας πιο κομψός παρασιτισμός, ένα επικίνδυνο και αδιάκριτο φώλιασμα μιας ψυχής μέσα σε μίαν άλλη ψυχή, ενίοτε επίσης μέσα στη σάρκα. Άχ πόσο πολύ σε βάρος " του ξενοδόχου ".

164} Είναι αυτός ο τρόμος της μοναξιάς, η ανάγκη να ξεχάσεις το εγώ σου μέσα στη σάρκα που βρίσκεται εκτός σου, που ο άνθρωπος ονομάζει ευγενικά ανάγκη ν'αγαπήσει.

165} Εξευγενισμός της πορνείας, όχι κατάργηση...

166} Απολύμανση της αγάπης διαμέσου της εκκλησίας.. ο γάμος.

167} Ο άνθρωπος δε θέλει την " ευτυχία " του, πρέπει κανείς να είναι Εγγλέζος, για να μπορεί να πιστεύει ότι ο άνθρωπος ψάχνει πάντα το όφελος του, οι επιθυμίες μας θέλουν να βάζουν στο χέρι τα πράγματα με παρατεταμένο πάθος, η επισωρευμένη τους δύναμη επιζητεί τις αντιστάσεις.

168} Δεν υπάρχει " θέλω ", παρά μόνο ένα θέλω-κάτι... δεν πρέπει κανείς να αποσπά τον στόχο απο τη συνθήκη, όπως κάνουν οι γνωσιοθεωρήτικοί. Το " θέλω ", όπως το καταλαβαίνουν αυτοί, υφίσταται τόσο λίγο, όσο και το " σκέπτομαι "... είναι μια καθαρή επινόηση.

169} Να μη γνωρίσει τον εαυτό του... εξυπνάδα του ιδεαλιστή. Ο ιδεαλιστής... ένα όν που έχει λόγους να παραμείνει σκοτεινό για τον εαυτό του, και που είναι αρκετά έξυπνο να παραμείνει σκοτεινό για τον εαυτό του, και που είναι αρκετά έξυπνο να παραμείνει σκοτεινό σε ότι επίσης αφορά σ'αυτούς τους λόγους.

170} Ένας λειτουργός, ένας υπουργός, μπορεί να είναι αξιόλογοι ανθρώποι... αλλά ποτέ δεν είναι έξοχοι. Άνθρωποι, δίχως αυθεντικότητα, γεννημένοι για το λειτούργημα, δηλαδή για τη δημόσια υπηρεσία.

171} Σ'όλες τις εποχές ο πολιτικολόγος ήταν πάντα εξυπνότερος, δικαιότερος και περισσότερο στοχαστικός απ'ότι ο κυβερνών πολιτικός.

172} Κανείς δεν τολμά πιά να δείξει το πρόσωπο του, αλλά μεταμφιέζεται σε μορφωμένο άνθρωπο, σε λόγιο, σε ποιητή, σε πολιτικό. Αν κάποιος παίρνει τέτοιες μάσκες επειδή πιστεύει ότι υπάρχει σπουδαιότητα σ'αυτές, και όχι απλά για να κάνει μιά φάρσα, επειδή όλες αυτές προβάλλουν τη σοβαρότητα, τότε ξαφνικά έχει στα χέρια μόνο κουρέλια και πολύχρωμα μπαλώματα.

173}Όλα τα κράτη, στα οποία ενδιαφέρονται για την πολιτική κι άλλοι, εκτός απο τους πολιτικούς, είναι άσχημα οργανωμένα, και τους αξίζει να καταστραφούν, απ'αυτήν την πληθώρα των πολιτικών.

174} Κάθε φιλοσοφία η οποία, με αφορμή ένα πολιτικό γεγονός θεωρεί το πρόβλημα της ύπαρξης τρελλό ή έξ'ολοκλήρου λυμένο, είναι μια φιλοσοφία φαιδρή, μια ψευτοφιλοσοφία.

175} Ζούμε τις συνέπειες εκείνης της διδασκαλίας που πρόσφατα διακηρύχτηκε απ'όλες τις στέγες, ότι, δηλαδή, το κράτος είναι ο υψηλότερος σκοπός της ανθρωπότητας, και ότι, για έναν άνθρωπο, δεν υπάρχει, κανένα υψηλότερο καθήκον απ'το να υπηρετεί το κράτος... στο οποίο εγώ δεν αναγνωρίζω μια υποτροπή στην ειδωλολατρεία, αλλα στη βλακεία.

176} Δίνουμε την καρδιά μας, βιαστικά, χάρισμα στο κράτος, στην κερδοσκοπία, την κοινωνικότητα ή την επιστήμη, μόνο για να μην την έχουμε πιά... αφοσιωνόμαστε στην ίδια τη βαριά καθημερινή εργασία με περισσότερο πάθος και αναισθησία, σα να ήταν απαραίτητο για να ζήσουμε... επειδή περισσότερο απαραίτητο μας φαίνεται το να μη συνέλθουμε.

177} Το κράτος δεν ενδιαφέρεται ποτέ για την αλήθεια, αλλά μόνο, για τη χρήσιμη σ'αυτό αλήθεια, ακριβέστερα, γενικά για όλα όσα του είναι χρήσιμα, κι ας είναι αυτά αλήθεια, η μια αλήθεια ή πλάνη.

178} Κι αν τελευταία στη βαθιά αυτή σύγχρονη τάση να γκρεμιστούμε η να εκραγούμε, γίνεται προσπάθεια να αντιτάξουμε τη συνταγματική δύναμη του επονομαζόμενου εθνικού κράτους, δεν παύει κι αυτό, για πολύ καιρό τώρα, να είναι μόνο ένας παράγοντας έντασης της γενικής ανασφάλειας και επικινδυνότητας.

179} Τώρα, σχεδόν όλα πάνω στη γη, θα προσδιορίζονται μόνο μέσω των πιό χονδροειδών και κακών δυνάμεων, μέσω του εγωϊσμού του κατακτητή και της στρατοκρατίας του τυράννου.

180} Ο Στωικισμός που έχι μόνο ένα μυστήριο... την αυτοκτονία.

181} Ζούμε την περίοδο του ατόμου, του ατομικιστικού χάους.

182} Ο άνθρωπος που δε θέλει να ανήκει στη μάζα, χρειάζεται μόνο να πάψει να είναι νωθρός απέναντι στον εαυτό του.

183} Κανείς δεν μπορεί, για χάρη σου, να χτίσει τη γέφυρα που, πάνω της ακριβώς, πρέπει να βαδίσεις, πάνω απ'το ποτάμι της ζωής, κανείς εκτός απο σένα και μόνο.

184} Έχουμε να δώσουμε λόγο για την ύπαρξη μας ενώπιον του ίδιου μας του εαυτού, συνεπώς, θέλουμε επίσης ν'ανακαλύψουμε τους πραγματικούς αυτής της ύπαρξης, και να μην επιτρέψουμε η ύπαρξη μας να μοιάζει με μιά αστόχαστη σύμπτωση. Πρέπει να την αντιμετωπίσουμε τολμηρά και ριψοκίνδυνα... αφού μάλιστα, στη χειρότερη όπως και στην καλύτερη περίπτωση, πάντα θα τη χάνουμε.

185} Όταν το σαχλό, το μεταχειρισμένο, το αδύναμο, το χυδαίο, εκλαμβάνεται ως κανόνας, και το άσχημο και διεφθαρμένο ώς χαριτωμένη εξαίρεση, τότε το δυνατό, το ασυνήθιστο και το όμορφο δυσφημίζονται.

186} Οι λαοί κάνουν τα πάντα για να μην έχουν μεγάλους ανθρώπους. Ο μεγάλος άνθρωπος πρέπει επομένως για να υπάρξει, να αναλάβει μια δύναμη που είναι μεγαλύτερη απο τη δύναμη αντίστασης, η οποία αναπτύσσεται από εκατομμύρια ατόμων.

187} Πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η απέχθεια κατοπινών γενεών, να ασχολούνται με την κληρονομιά εκείνης της περιόδου, στην οποία δε βασίλευαν οι ζωντανοί ανθρώποι αλλά ανθρωποειδή της κοινής γνώμης.

188} Υπό το καθεστώς των κοινών γνωμών μεγαλώνει η δουλεία και ο κίνδυνος για την ελευθερία.

189} Αν δικαίως λέμε πως ο τεμπέλης σκοτώνει τον χρόνο, τότε πρέπει ν'ανησυχούμε σοβαρά, πως ο καιρός θα φονευθεί στ'αλήθεια από μια περίοδο που στηρίζει την ευτυχία της στις κοινές γνώμες, δηλαδή στις ατομικές νωθρότητες... εννοώ ότι θα σβηστεί απο την ιστορία της πραγματικής απελευθέρωσης της ζωής.

190} Τι κάνει επιτέλους η Επιστήμη, αν δεν έχει χρόνο για τον πολιτισμό; Απαντήστε μας λοιπόν, τουλάχιστον σ'αυτό... απο πού, πρός τα πού, πρός τι όλη η Επιστήμη, αν δεν οδηγεί στο πολιτισμό; Ίσως, τελικά, να έχει σκοπό τη βαρβαρότητα.

191} Πιστέψτε με... όταν οι ανθρώποι δουλεύουν στην επιστημονική φάμπρικα, και οφείλουν να γίνουν χρήσιμοι προτού να είναι ώριμοι, τότε σύντομα η επιστήμη καταστρέφεται έτσι ακριβώς, όπως και οι σκλάβοι που, απο πάρα πολύ νωρίς, χρησιμοποιήθηκαν σ'αυτήν τη φάμπρικα.

192} Τόσο μόνο θα επιτραπεί στον άνθρωπο πολιτισμός, όσο εμπίπτει στο ενδιαφέρον της γενικής κερδοσκοπίας και της παγκόσμιας επικοινωνίας.

193} Ο εγωϊσμός του κράτους επιθυμεί την όσο το δυνατό μεγαλύτερη εξάπλωση και γενίκευση του πολιτισμού και έχει στα χέρια του το πιό αποτελεσματικό εργαλείο για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του... έτσι επέρχεται η εξάπλωση της εκπεύδεσης ανάμεσα στους πολίτες του, πάντα για χάρη του μόνο, στα πλαίσια της άμιλλας με τ'άλλα κράτη για το αγαθό.

194} Τούτη η ανθρωπότητα δεν αποτελεί ολότητα... είναι μια αδιάλυτη πολλαπλότητα από ανερχόμενες και κατερχόμενες πορείες ζωής, δεν έχει μιά νεότητα και κατόπιν μια ωριμότητα και, στο τέλος, ένα γήρας.

195} Το αντιστορικό και το ιστορικό είναι εξίσου αναγκαία για την υγεία ενός ατόμου, ενός λαού, ενός πολιτισμού.

196} Με το αλκοόλ και το χασίς επιστρέφει κανείς σε στάδια πολιτισμού που ο άνθρωπος τα έχει ξεπεράσει και τουλάχιστον έχει επιβιώσει!. Όλες οι τροφές αποκαλύπτουν κάτι για το παρελθον απ'το οποίο προήλθαμε.

197} Απο καιρό σε καιρό πρέπει κανείς , μέσα απ' τη συναναστροφή με καλούς και περισσότερο δυνατούς ανθρώπους να μπορεί, κατα κάποιον τρόπο, να δένεται, έκ νέου, αλλιώς χάνει κάποια φύλλα, και δύσθυμος, κομματιάζεται όλο και ποιό πολύ.

198} Ο Θεός είναι νεκρός, εμείς Τον σκοτώσαμε.