1821. πόλεμος φυλετικός.

[Divine Sinner]

Μετά την εμετική ανακοίνωση των κομματικών πρακτόρων του Π.Α.Μ.Ε, περί τη δήθεν ταξική υφή της επανάστασης του 1821, πρέπει να απαντήσουμε στους Σταλινοτσολιάδες εργατοπατέρες με μανδύα εκπαιδευτικού, των οποίων η φιλο-εργοδοτική και αντιδραστική στάση κρύβεται μονίμως κάτω από δήθεν αντικαπιταλιστικές κορώνες, για την πρωτίστως φυλετική και δευτερευόντως εθνική υφή της επανάστασης του 1821. Θα απαντήσουμε ως εθνικοσοσιαλιστές μακριά από τις αστικές προκαταλήψεις και τις εκκλησιαστικές κορώνες, με γνώμονα την ιστορική αλήθεια, όπως πάντα.


Η Προκρούστεια κλίνη του Μαρξισμού

Καταρχήν ας ξεκινήσουμε με το γιατί οι κομμουνιστές θεωρούν την επανάσταση ταξική, και ως εκ τούτου προσπαθούν να τεκμηριώσουν με ανυπόστατα ψεύδη αυτόν τους τον ισχυρισμό. Οι κομμουνιστές πιστεύουν στον επονομαζόμενο ιστορικό υλισμό, δηλαδή ότι κάθε ιστορικό γεγονός οφείλεται στην πάλη των τάξεων με βάση τη Μαρξιστική θεώρηση της ιστορίας.
Μάλιστα πιστεύουν στην καθολικότητα του ιστορικού υλισμού, δηλαδή ότι κάθε ιστορικό φαινόμενο μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευθεί, επομένως αρκεί ένα ιστορικό παράδειγμα μη ταξικού ιστορικού φαινομένου για να καταρρεύσει το Μαρξιστικό οικοδόμημα. Με βάση τον ‘προτασιακό λογισμό’, δηλαδή τους νόμους της ορθολογικής σκέψεως, μια πρόταση που αξιώνει καθολική ισχύ για να θεωρηθεί αποδεδειγμένη, πρέπει να ισχύει σε όλα τα παραδείγματα (περιπτώσεις) που εξετάζονται, ενώ αν κάποιος αποδείξει ότι δεν ισχύει μόνο σε μια περίπτωση, η καθολικότητα καταρρέει.
Ο ιστορικός υλισμός, αν και ερμηνεύει κοινωνικά φαινόμενα, καταρρέει στην περίπτωση των εθνικοαπελευθερωτικών πολέμων, όπως η εθνοφυλετική επανάσταση του 1821, καθώς και σε κάθε πόλεμο ενάντια σε αλλοεθνείς ή αλλόφυλους κατακτητές. Επομένως, η καθολικότητα του ιστορικού υλισμού καταρρέει παρασύροντας μαζί της και ολόκληρο το Μαρξιστικό δόγμα. Ως εκ τούτου η ιστορική αλήθεια πρέπει να τεμαχιστεί και να διαστραφεί, έτσι ώστε να ‘χωρέσει’ στην Προκρούστεια κλίνη του Μαρξισμού, ώστε ο Εβραίος πολυλογάς φιλόσοφος να διατηρήσει το κύρος του.

Τα ψέματα των εργατοπατέρων

Η έναρξη της επανάστασης.

Ας δούμε τώρα για λίγο τα ψεύδη του Π.Α.Μ.Ε. Αναφέρει μεταξύ άλλων η ανακοίνωση ότι: ‘Δεν σου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι γιορτάζουμε την έναρξη της επανάστασης του 1821 την 25η Μαρτίου ενώ ήδη στις 23 Μάρτη του 1821 η Καλαμάτα και άλλα μέρη της Πελοποννήσου είχαν απελευθερωθεί από τους Τούρκους;’

Εδώ είναι το μόνο σημείο που οι εργατοπατέρες έχουν εν μέρει δίκιο, διότι πράγματι η επανάσταση δεν ξεκίνησε την 25η Μαρτίου του 1821, αλλά πήρε σάρκα και οστά όταν στις 26 Φεβρουαρίου 1821 στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας η επαναστατική σημαία του Αλεξάνδρου Υψηλάντη καθαγιάστηκε στην εκκλησία των τριών Ιεραρχών του Ιασίου από τον μητροπολίτη Βενιαμίν. Η σημαία φέρει στη μία επιφάνεια της, το σταυρό και τις εικόνες του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης με την φράση ΕΝ ΤΟΥΤΟ ΝΙΚΑ και στην άλλη, παράσταση του φοίνικα με την φράση ΕΚ ΤΗΣ ΤΕΦΡΑΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ.
Στις 3 Μαρτίου ο Ιερός Λόχος συγκροτήθηκε στρατιωτικά και στις 7 Μαρτίου ξεκίνησε η μάχη. Όντως το Ελληνικό κράτος που συγκροτήθηκε μετά την επανάσταση, θέσπισε την 25η Μαρτίου ως ημέρα έναρξης της επανάστασης για να συμπέσει με τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου και να σηματοδοτείται ο Ελληνορθόδοξος χαρακτήρας του νέου Ελληνικού κρατιδίου, το οποίο, σε αντίθεση με τα αστικά κράτη της Ευρώπης, ήταν ένα εθνικό-θρησκευτικό κράτος ως προς το χαρακτήρα του, που προέκυψε από μια κυρίως φυλετική και λιγότερο εθνική επανάσταση.
Βεβαίως η ημερομηνία αυτή πέραν του γεγονότος ότι καταδεικνύει την εκκλησιαστική επιβολή στη ράτσα μας, δεν δείχνει πουθενά κανένα ταξικό χαρακτηριστικό, απλά χρησιμοποιείται προπαγανδιστικά για να θίξει την αξιοπιστία της επίσημης θέσης που διδάσκεται στο σχολείο (που αμφιβάλουμε κατά πόσο διδάσκεται πράγματι).

Πρόκριτοι και εκκλησία

Οι εργατοπατέρες συνεχίζουν το αντιδραστικό τους παραλήρημα αναφέροντας μεταξύ άλλων τα ακόλουθα: ‘Τη σημαία στην Πάτρα την ύψωσε ο λαϊκός ηγέτης Παναγιώτης Καρατζάς, τον οποίο δολοφόνησαν οι πρόκριτοι της Πάτρας. Τι σημαίνει αυτό;’,‘Όμως η επίσημη Εκκλησία δεν ήταν υπέρ της Επανάστασης’, ‘Ένας από τους κοτζαμπάσηδες, δηλαδή τους Έλληνες άρχοντες της εποχής, είπε «κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να' χει δικαιώματα»!’

Ας δούμε τώρα ξεκάθαρα την κατάσταση μεταξύ των διαφόρων ‘τάξεων’ στον υπόδουλο Ελληνισμό.
Οι πρόκριτοι ή κοτζαμπάσηδες ή προεστοί ήταν σαφώς μια ελάχιστη μειοψηφία προδοτών, δήθεν κοινοτικών εκπροσώπων του λαού, οι οποίοι, συνεργαζόμενοι με τους Μογγόλους υπανθρώπους, συμμετείχαν στην καταδυνάστευση του λαού τους κι απέκτησαν μεγάλη προσωπική περιουσία, είτε με τη μορφή τσιφλικιών στην Πελοπόννησο και την ηπειρωτική Ελλάδα, είτε με τη μορφή πλοίων στη νησιωτική Ελλάδα (Κυκλάδες, Ύδρα, Σπέτσες), κυρίως μέσω της παρακράτησης μέρους των φόρων που πλήρωναν οι υπόδουλοι Έλληνες στο Σουλτάνο.
Ως προς τους Τούρκους, η συμπεριφορά τους διαφοροποιείται. Λίγοι επιδίωξαν τη συνέχιση της Οθωμανικής κυριαρχίας δείχνοντας απροθυμία στον αγώνα, ενώ οι περισσότεροι υπήρξαν ένθερμοι επαναστάτες και έδειξαν ότι τελικά μισούσαν τους Τούρκους θανάσιμα. Είναι επίσης γεγονός ότι χωρίς την οικονομική τους συνεισφορά, η επανάσταση πολύ δύσκολα θα πραγματοποιούνταν. Επομένως παρά το γεγονός ότι ηθικά η συμπεριφορά τους ήταν προδοτική, στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας τελικά κατέληξαν να ωφελήσουν τον εθνικό σκοπό και πολλοί από αυτούς πολέμησαν ηρωικά.1

Όσο για τον Εθνικό ήρωα Παναγιώτη Καρατζά, του οποίου τη γενναιότητα εξάρει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός λέγοντας ότι προκαλούσε τον τρόμο στους Τούρκους, η δολοφονία του όντως έγινε από κάποιους πρόκριτους, αλλά με τη βοήθεια άλλων οπλαρχηγών, οι οποίοι επίσης τον φθονούσαν και προφανώς αν και ανήκαν στα λαϊκά στρώματα, δεν είχαν ταξική συνείδηση. Πάλι ο ταξικός αυνανισμός του ΚΚΕ, το αυτογελοιοποιεί.

Για να μην μακρηγορούμε, στον αγώνα ενάντια στους Τούρκους ενώθηκαν τόσο οι κλέφτες και οι αρματολοί και ο απλός λαός, όσο και η πλειοψηφία των προκρίτων, διότι εκείνη τη στιγμή ήταν το αίμα που μίλαγε και όχι οι ταξικές διαφορές. Άλλωστε, οι ταξικές διαφορές μεταξύ των Ελλήνων ήταν μεταξύ μια κυρίαρχης τάξης ‘πολιτικών’ που εξυπηρετούσε τους Τούρκους, και του απλού λαού που οδηγούνταν από τους οπλαρχηγούς-λαϊκούς ηγέτες.
Δεν υπήρχαν ούτε φεουδάρχες, ούτε αστοί, ούτε προλετάριοι με την έννοια που δίνει ο κομμουνισμός στην ταξική πάλη. Υπήρχαν μόνο αυτοί που υπάκουαν στο αίμα και οι προδότες, όπως και σήμερα.
Οι κομμουνιστές ανήκουν στους προδότες μαζί με τους δεξιούς. Στον εμφύλιο που ακολούθησε, πάλι τα δύο στρατόπεδα ήταν: από τη μια οι οπλαρχηγοί με τον Κολοκοτρώνη και από την άλλοι οι πρώην κοτζαμπάσηδες με κάποιους οπλαρχηγούς. Δεν χωρίζονταν με βάση το είδος του εισοδήματός τους (γαιοπρόσοδος, κάτοχοι κεφαλαίου, εργαζόμενοι) αλλά με βάση την προηγούμενη κοινωνικοπολιτική τους κατάσταση και την ισχύ τους στις ντόπιες κοινωνίες, τα οποία καθορίστηκαν από τις σχέσεις διαπλοκής που είχαν με το Οθωμανικό καθεστώς.


Βλέπουμε εδώ βεβαίως για άλλη μια φορά τη σχιζοειδή συμπεριφορά του ΚΚΕ, καθώς θεωρεί ως μια τάξη τους τσιφλικάδες, οι οποίοι θεωρούνται από το Μαρξισμό φεουδάρχες, και τους πλοικτήτες-εμπόρους, οι οποίοι θεωρούνται από το Μαρξισμό αστοί και ως εκ τούτου ταξικοί εχθροί των πρώτων. Εδώ ο ταξικός αγώνας του ιστορικού υλισμού πάει περίπατο για τις ανάγκες της προπαγάνδας!

Η εκκλησία όντως απολάμβανε μεγάλα προνόμια επί Τουρκοκρατίας τα οποία και δυστυχώς όχι μόνο δεν απώλεσε μετά την επανάσταση, αλλά αντίθετα ενισχύθηκε η θέση της και η κυριαρχία της πάνω στο έθνος. Ακόμα και σήμερα η εκκλησία κατέχει μεγάλες εκτάσεις τις οποίες απέκτησε επί Τουρκοκρατίας με τη βούλα του Σουλτάνου, και οι οποίες ανήκουν δικαιωματικά στον ελληνικό λαό και σε εκείνον πρέπει να επιστραφούν άμεσα. Όμως τα παραπάνω δεν δηλώνουν σε καμιά περίπτωση ότι η εκκλησία ήταν εναντίον της επανάστασης. Οι απλοί ιερείς έδωσαν το αίμα τους για τον αγώνα, με προεξάρχοντες τον Γρηγόριο Δίκαιο ή αλλιώς Παπαφλέσσα και τον Αθανάσιο Διάκο.
Όσον αφορά τη συμμετοχή των αρχιερέων στην Επανάσταση, να αναφέρουμε ότι συνολικά 143 αρχιερείς σε γενικό σύνολο 195-200, δηλαδή το 72% των ορθόδοξων αρχιερέων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, έλαβαν μέρος στην Επανάσταση ή διώχθηκαν εξαιτίας της.

Η επίσημη καταδίκη της επανάστασης από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε,΄ ο οποίος μάλιστα είχε χειροτονήσει ως αρχιμανδρίτη τον Παπαφλέσσα, ασφαλώς και οφείλεται σε μια προσπάθεια της εκκλησίας να προστατέψει τους Έλληνες από τις μαζικές σφαγές, έστω και προσωρινά, εξευμενίζοντας τους Οθωμανούς με αυτήν την καταδικαστική δήλωση. Άλλωστε και η συντακτική μορφή του κειμένου του αφορισμού αποδεικνύει ότι ήταν ένα κείμενο πολύ διαφορετικό από την τυπική μορφή του αφορισμού όπως προβλέπεται από τους κανόνες της εκκλησίας, οι οποίοι και τηρούνται απαρέγκλιτα.

Άλλωστε όσο κι αν δε μας αρέσει, η ορθοδοξία παρά τα προκλητικά προνόμια της Εκκλησίας και τη διαπλοκή της με την εξουσία, έδωσε μια πνευματική υπόσταση στην έννοια του έθνους το οποίο αποτελούνταν από ένα φυλετικά καθαρό αλλά πάμπτωχο, καταπιεσμένο και αμόρφωτο λαό.
Βεβαίως μετά την επανάσταση τόσο η Εκκλησία όσο και οι οικογένειες των προκρίτων, μαζί με την αστική τάξη που αναπτύχθηκε αργότερα, δόμησαν ένα θεοκρατικό και αστικοτσιφλικάδικο προτεκτοράτο της Αγγλίας, του οποίου τις αμαρτίες πληρώνουμε ακόμα και σήμερα. Όμως όλα αυτά συνέβησαν σταδιακά μετά το 1830 και καμιά σχέση δεν έχουν με την μεγάλη φυλετική εξέγερση του ελληνικού λαού.

Βενετοτουρκικοί Πόλεμοι, Αρβανίτες, ‘Αλβανοί’ και Φιλέλληνες.

Τα τελευταία αισχρά ψέματα των εργατοπατέρων είναι ότι οι Έλληνες δήθεν πολέμησαν μαζί με τους Τούρκους εναντίον των Βενετών, ότι οι Αρβανίτες είναι ‘Αλβανοί’ και ότι οι Φιλέλληνες πολέμησαν με ταξικά κριτήρια υπέρ των Ελλήνων.

Όπως εύκολα διαπιστώνεται από κάθε ιστορική πηγή, οι Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία πολέμησαν με φανατισμό εναντίον των Τούρκων σε κάθε Βενετοτουρκικό πόλεμο, ελπίζοντας ότι μια συμμαχία με τους Βενετούς θα μπορούσε να τους απελευθερώσει από τον Τουρκικό ζυγό. Βεβαίως οι ελπίδες τους διαψεύδονταν κάθε φορά, αλλά ήταν τόση η καταπίεση από το Μογγόλο υπάνθρωπο και το μίσος που αυτή γεννούσε, που οι Έλληνες έβλεπαν μια ελπίδα για επανάσταση εναντίον του κατακτητή συμμαχώντας με τους Βενετούς, οι οποίοι άλλωστε ήταν και πολιτισμένοι και πιο ήπιοι ως κατακτητές από τα Μογγολικά κτήνη.

Πολλές φορές μάλιστα οι Έλληνες ξεκίνησαν επαναστάσεις αναμένοντας τη βοήθεια των Βενετών. Μάλιστα ο πάπας Πίος Β', επηρεασμένος από τον φίλο του Βησσαρίωνα, έγραψε σε πολλούς Ευρωπαίους ηγεμόνες καλώντας τους να συμμετέχουν σε σταυροφορία για να διώξουν τους απίστους.
Ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις, που υπό την επίδραση της εκκλησίας και εξαιτίας της πίεσης που ασκούσαν οι Καθολικοί για αλλαγή του δόγματος των ορθόδοξων Ελλήνων, οι Έλληνες πολέμησαν μαζί με τους Τούρκους και εναντίον των Βενετών.

Άλλωστε και σήμερα οι κομμουνιστές, αν και φυλετικά Έλληνες, δολοφονούν τη ράτσα μας συμμαχώντας με Ασιάτες έποικους στη γη των προγόνων μας, αυτούς που η δεξιά και η ακροδεξιά ονομάζουν χαϊδευτικά ‘μετανάστες’.

Οι επονομαζόμενοι ‘στρατιώτες’ από τους Βενετούς ήταν τα πρώτα αντάρτικα σώματα τα οποία συμμάχησαν με τους Βενετούς και πολέμησαν εναντίον των Τούρκων, είτε ανεξάρτητα είτε στρατολογημένοι, εντός των Βενετικών Δυνάμεων2. Οι ‘στρατιώτες’ σχηματίστηκαν αμέσως μετά την άλωση της Πόλης και έδρασαν στην Πελοπόννησο, την Αιτωλοακαρνανία και σε περιοχές της σημερινής Αλβανίας, όπου οι σκληροτράχηλοι Αρβανίτες και οι Ηπειρώτες πολέμησαν με μίσος ενάντια στους Τούρκους. Οι ‘στρατιώτες’ θεωρούνται από τους ιστορικούς ως πρόγονοι των κλεφτών και των αρματολών.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τους οπλαρχηγούς των στρατιωτών: Μιχαήλ Ράλλης, Κορκόδειλος Κλαδάς, Νικόλαος Γραίτζας, Ισαάκιος Ράλλης-Λάσκαρης, Πέτρος Μπούας, Νικόλαος Παγωμένος, Νικόλαος Μπόχαλης και Ιωάννης Γαβαλλάς, οι οποίοι διακρίθηκαν για τον αγώνα τους.
Μάλιστα, κατά τον Βενετοτουρκικό Πόλεμο του 1684, δύο χιλιάδες κλέφτες και αρματολοί πολέμησαν στο πλευρό των Βενετών. Στον συγκεκριμένο πόλεμο, ενώ ο Βενετικός στόλος επιχειρούσε στα Επτάνησα, οι φημισμένοι αρματολοί Αγγελής Βλάχος και Πανάγος Μεϊντάνης απελευθέρωσαν τα παράλια της Αιτωλοακαρνανίας.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο εθνικός ήρωας των Αλβανών Σκεντέρμπεης, δεν είναι άλλος από τον Έλληνα Γεώργιο Καστριώτη, ο οποίος επαναστάτησε εναντίον των Τούρκων. Οι ‘Αλβανοί’ που συμμετείχαν στην επανάσταση ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία Έλληνες φυλετικά, που ζούσαν βορείως της Ηπείρου στη σημερινή Αλβανία.
Άλλωστε ακόμα και σήμερα εκτός των Βορειοηπειρωτών που είναι Έλληνες υπάρχουν Αλβανοί στη συνείδηση οι οποίοι είναι απόγονοι Αρβανιτών, δηλαδή φυλετικά Έλληνες. Επομένως η συμμετοχή των Αλβανών στην ελληνική επανάσταση είναι απλώς αμελητέα!


Η Ελληνικότητα των Αρβανιτών

Οι Αρβανίτες είναι αποδεδειγμένα Έλληνες και δεν έχουν καμιά σχέση με τους Αλβανούς, καθώς είναι απόγονοι μεταναστών από τη σημερινή Βόρειο Ήπειρο, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν σε περιοχές της Στερεάς Ελλάδας, της Πελοποννήσου και σε νησιά του Αργοσαρωνικού από τα τέλη του 13ου αιώνα έως τον 15ο αιώνα, μετά από προσκλήσεις Βυζαντινών Αυτοκρατόρων και Δεσποτών (Δυναστεία Παλαιολόγων), καθώς και των Καταλανών και των Βενετών που κατά διαστήματα κυριαρχούσαν σε αυτές τις περιοχές.

Φυλετικά και γλωσσικά συγγενεύουν με τους Τόσκηδες, Ελληνικά φύλα της Ηπείρου, οι οποίοι ζώντας ανάμεσα σε Αλβανικά φύλα, υιοθέτησαν και προσάρμοσαν στις ανάγκες τους την Αλβανική γλώσσα, αναμιγνύοντας και στοιχεία από την Ελληνική, δημιουργώντας έτσι την αρβανίτικη διάλεκτο.
Χαρακτηριστική είναι η έντονη διαφοροποίηση τους με τους Γκέκηδες, τη φυλή της Βόρειας Αλβανίας, τόσο φυλετικά όσο και γλωσσικά και πολιτισμικά. Επίσης πρέπει να τονιστεί ότι στο λεξιλόγιο τους δεν συμπεριλαμβάνεται οι όροι «Σκιπτάρ» και «Σκιπερία», εθνικές ονομασίες των Αλβανών και της Αλβανίας αντίστοιχα.

Οι Αρβανίτες παράλληλα θεωρούνται ως οι Δωριείς του νεώτερου Ελληνισμού και όχι άδικα αφού, με το αρχαίο Ελληνικό αυτό φύλο παρουσιάζονται πολλές ομοιότητες στην κοινωνική και πολιτισμική ταυτότητα. Επομένως τα προπαγανδιστικά ψεύδη των Σταλινοτσολιάδων, με τα οποία μολύνουν παιδικούς εγκεφάλους, να τα κρατήσουν για τις δύσοσμες συνάξεις τους με τα ταξικά τους αδέρφια δηλαδή τα Άφγα, τα Πάκι και πάσης μορφής βιολογικό απόβλητο.


Φιλέλληνες

Για τους φιλέλληνες έχουμε να πούμε τα εξής. Είναι απίστευτα γελοίος ο ισχυρισμός του ΚΚΕ ότι είχαν ταξικά κίνητρα να προωθήσουν μέσα από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης τα συμφέροντα της αστικής τάξης για ένα και βασικό λόγο. Οι περισσότεροι ήταν αριστοκρατικής καταγωγής (Λόρδος Βύρωνας, Νόρμαν, Λουδοβίκος Α της Βαυαρίας, κλπ), επομένως, αν εξυπηρετούσαν την αστική τάξη θα στρέφονταν εναντίον της τάξης τους, κάτι αδιανόητο για τον ιστορικό υλισμό, τον οποίο προπαγανδίζουν οι εργατοπατέρες. Το κίνητρο των φιλελλήνων δεν μπορεί παρά να ήταν ο αγνός ιδεαλισμός που πήγαζε κυρίως από τον θαυμασμό τους για την αρχαία Ελλάδα, τη μητέρα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ο Φυλετικός χαρακτήρας της επανάστασης

Τώρα θα αποκαταστήσουμε την αλήθεια γύρω από την υφή της επανάστασης του 1821 αποδεικνύοντας ότι επρόκειτο για μια φυλετική επανάσταση, μια επανάσταση του γένους (γεννώ-γένος) και δευτερευόντως εθνική. Η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό προέρχεται από τα λόγια του Γέρου του Μοριά:

«Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε.

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.»


Τι προκύπτει λοιπόν από τα λεγόμενα του Κολοκοτρώνη; Προκύπτει ότι η πνευματική-πολιτιστική οντότητα που ονομάζεται “έθνος” υπήρχε στον αμόρφωτο και απαίδευτο λαό σε μια σχεδόν ασχημάτιστη μορφή, ως ένστικτο, αφού δεν υπήρχε η εκπαίδευση που θα καλλιεργούσε σε πνευματικό επίπεδο την εθνική συνείδηση, εκτός ίσως από τις περιπτώσεις κάποιων εμπόρων ή προεστών που ήταν σε θέση να μελετήσουν Ελληνικά συγγράμματα, αρχαία ή Βυζαντινά. Τότε γιατί ο απλός λαός και οι σκληροτράχηλοι, αλλά αμόρφωτοι κλέφτες κι αρματολοί θυσιάστηκαν για την εθνική ανεξαρτησία;

Θυσιάστηκαν διότι μίλησε το αίμα, η ράτσα, η φυλή! Μίλησαν τα 46 χρωμοσώματα που καθορίζουν το είναι μας, το σώμα μας, το πνεύμα μας, την ψυχή μας, μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια.
Τα γονίδια διέταξαν την εξάλειψη των υπανθρώπων από τη γη των Ελλήνων, ακριβώς όπως μας διατάζουν και σήμερα. Το σώμα υπάκουσε το γενετικό του κώδικα και επαναστάτησε επανειλημμένα ενάντια στον φυλετικό εχθρό, καθώς και στους ‘ταξικούς’ συνεργάτες του, δηλαδή τους πρόκριτους ή τους ιερείς που εναντιώνονταν στην απελευθέρωση. Όμως το αίμα μίλησε και στους πρόκριτους και στους ιερείς και στους πάντες.
Είναι εκείνη η υπέροχη στιγμή που τα οικονομικά και κοινωνικά προνόμια υποχωρούν μπροστά στη δύναμη του αίματος. Είναι η στιγμή που η φύση νικά κάθε τεχνητή κοινωνικοοικονομική δομή, σπάνε τα δεσμά με το ταξικό συμφέρον και με έναν υπέροχο τρόπο γεννιέται ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ.
Αυτή η εθνικοσοσιαλιστική ορμή που πηγάζει από τα χρωμοσώματά μας, είναι που κίνησε την επανάσταση, όχι μόνο του 1821, αλλά και όλες όσες είχαν γίνει μέχρι τότε ενάντια στους Τούρκους. Απλά αυτή εκδηλώθηκε στις κατάλληλες συνθήκες και πέτυχε.
Αν κάποιος απορεί γιατί οι ενσυνείδητοι κομμουνιστές (όχι οι απλοί υποστηρικτές), αλλά και πολλοί δεξιοί δεν νιώθουν μέσα τους την ορμή του αίματος, τότε υπάρχει απάντηση: κατά τη μεταγραφή και κατά τη μετάφραση του γενετικού κώδικα συμβαίνουν λάθη. Αυτά τα λάθη η φύση τα διορθώνει εξαλείφοντας τους φορείς τους.
ΕΜΕΙΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΘΑ ΤΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΜΕ!

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

Φυλετικός Σοσιαλισμός Τώρα!

Σπάρτακος



1 Μπορείτε να διαβάσετε μια λεπτομερή λίστα των προκρίτων, και γενικότερα των πλούσιων Ελλήνων, οι οποίοι έδωσαν από την περιουσία μέχρι και τη ζωή τους για την ανεξαρτησία της Ελλάδας στον παρακάτω σύνδεσμο: http://themataistorias.pblogs.gr/2010/0 ... ipoi-.html


2 Σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και το εξαιρετικό άρθρο του ιστορικού Σταύρου Καρκαλέτση επί του θέματος το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Στρατιωτική Ιστορία” στον παρακάτω σύνδεσμο: http://www.livepedia.gr/content-provide ... 5KLEFT.pdf



πηγη
http://spartakosns.blogspot.gr/2013/03/ ... _3066.html